ΑΝΑΛΥΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΡΟΚΛΟ (Μέρος Τέταρτο)

(περί της κατά Πλάτωνα Θεολογίας βιβλίον Α΄) Εργασία Αργικέραυνου.


Η νοητική φύση λαμβάνει υπόσταση κάτω απο την Υπερούσια Αρχή των όντων. Όσα δε συμπεράσματα εξάγονται απ΄ αυτή την Αρχή, όλα προσπαθούν να τα ενώσουν με την μία απόλυτη δύναμη
του νου.
Αναλύσαμε στα προηγούμενα, ότι η φύση του Όντος δεν είναι μια απλή και αδιαίρετη, αλλά εμπεριέχει πολλές υποδιαιρέσεις. Τα ενιαία αληθινά όντα, βρίσκονται μέσα στη μια και πρωταρχική αιτία των πάντων και απο αυτά άλλα να έχουν φτάσει ως το πλήρες πλήθος (το νοητό υπόδειγμα του τέλειου αριθμού) και άλλα να κατέχουν τον ενδιάμεσο τόπο. Ενώ φαίνονται όλα μαζί, η κάθε διαστρωμάτωση δρα ανεξάρτητα χωρίς να αναμειγνύεται με κάποια άλλη. Το Ον είναι πλήθος, ενώ το ΕΝΑ είναι πριν απο αυτό και μόνο. Εφ΄ όσον υπάρχει το ΕΝΑ, υπάρχουν και όλα μέχρι την τελευταία υπόσταση. Αν δεν υπάρχει το ΕΝΑ δεν υπάρχει κανένα απο τα όντα. Είναι λοιπόν το ΕΝΑ αίτιο που δημιουργεί όλα τα όντα. Απο αυτά πάλι, άλλα προκαλούν κίνηση και άλλα κινούνται σε φαινομενική ακινησία στην αιωνιότητα, πραγματική δε στο χρόνο. Τα άψυχα είναι ετεροκινούμενα, ενώ τα έμψυχα αυτοκινούμενα. Η ψυχή του σύμπαντος είναι μια και μετά απ΄ αυτή υπάρχουν άλλες που δρουν ανεξάρτητα και μαζί συγχρόνως χωρίς να χάνουν την καθαρότητά τους. Τα πρότυπα δημιουργούν τα όμοιά τους, διότι το όμοιο είναι πιο συγγενικό με τη λογική απο το ανόμοιο. Παρόμοια και το ταυτόσημο απο το διαφορετικό και το πεπερασμένο απο το άπειρο. Όλα αυτά μας παραπέμπουν στην νομοτέλεια και την τάξη που τα διέπει, το κάθε ένα με τα ομοειδή του, την συγκεκριμένη συμπεριφορά του στο πεδίο που ευρίσκεται. Οι θεοί είναι αίτιοι κίνησης, οι νοητικοί θεοί με την υπόστασή τους ωθούν τα κατώτερα προς την τελειότητα και οι ενιαίοι με την ενεργειακή συμμετοχή τους θεοποιούν όλα τα καθολικά γένη. Κοινό γνώρισμα των αγαθών ενεργειών είναι η πρόνοια και η δικαιοσύνη σε ότι δημιουργούν.
Το κακό παρουσιάζεται στις κατώτερες βαθμίδες ύπαρξης. Αυτό συμβαίνει λόγω της εξασθένησης της αγαθής δύναμης, όπου η αρνητική παρουσία – κακό, λαμβάνει υπόσταση διεισδύοντας στο καλό. Το κακό δεν μπορεί να νικήσει το καλό, διότι δεν είναι αυθύπαρκτο δημιουργημένο απο το ΕΝΑ (που είναι θετικό καθαρό αγαθό) και αυτό που δημιουργεί δεν γίνεται παρά να είναι μόνο αγαθό και αγάπη. Όταν το καλό βρίσκεται σε αδυναμία και εξασθένηση, το έλλειμμα αυτό γεννά το λεγόμενο κακό. Οι αρχαίοι πρόγονοί μας είναι οι μοναδικοί στον πλανήτη που δεν έχουν προσωποποιημένο θεό του κακού, σε αντίθεση με όλους τους άλλους. Αυτή την σημαντική λεπτομέρεια δεν την πρόσεξε κανείς. Έτσι όσες θρησκείες, δόγματα, δοξασίες λένε για αυθύπαρκτο κακό σφάλλουν ευρισκόμενοι στην μεγαλύτερη πλάνη. Η πλάνη αυτή με την επανάληψη έγινε καθολική πίστη και έτσι δημιούργησαν οι ίδιοι κάτι που δεν υπήρχε πριν. Ακόμα και η ερμηνεία που δίνουν για τους «πεπτωκότες αγγέλους ή δαιμονικές δυνάμεις» είναι λανθασμένη, αφού αυτές οι δυνάμεις δημιουργήθηκαν ως αγαθές, δεν «γεννήθηκαν» ως κακές !
Εν κατακλείδι : όταν εξασθενεί το καλό ή βρίσκεται σε κατάσταση αδυναμίας, τότε εμφανίζεται το κακό που εμβολίζει το αγαθό και το αποδομεί.

ΤΕΛΟΣ