Το αγόρι, οι αστερίες και ο Σίσυφος....

Κάποτε ένας ηλικιωμένος άντρας περπατούσε νωρίς το πρωί μετά από μία καταιγίδα, σε κάποια παραλία.Καθώς περπατούσε,  είδε από μακριά  ένα αγόρι το οποίο  έσκυβε και πετούσε κάτι μέσα στην θάλασσα.

Ο άντρας τον πλησίασε, και είδε  πως το αγόρι πετούσε στην θάλασσα  αστερίες που είχαν ξεβραστεί στην αμμουδιά μετά την καταιγίδα, και βρισκονταν μακριά από την θάλασσα λόγω της παλίρροιας.

Παρατήρησε για ώρα το μικρό αγόρι να μαζεύει και να πετάει τους αστερίες πίσω στην θάλασσα, και κάποια στιγμή τον ρώτησε με απορία:

  - Γιατί μπαίνεις στον κόπο και το κάνεις αυτό; Είναι  δεκάδες οι αστερίες που θα μείνουν και θα πεθαίνουν τελικά στην αμμουδιά. Δεν έχει σημασία αυτό που κάνεις!

Το αγόρι τον κοίταξε, του χαμογέλασε και του απάντησε:

- Έχει  όμως σημασία για αυτόν  εδώ τον αστερία, και τον πέταξε μέσα στην θάλασσα...!!!

Όλοι έχουμε την δυνατότητα να βοηθήσουμε ώστε  να πραγματοποιηθεί μία αλλαγή τόσο στην σκέψη, όσο και στις πράξεις και δράσεις  των ανθρώπων. Ιδιαίτερα όταν η αλλαγή αυτή αφορά κοινωνικά στερεότυπα και συμπεριφορές που έχουν παγιωθεί μέσα από υφιστάμενα κοινωνικά συστήματα  και πρότυπα.

Πολλές φορές βέβαια σκεπτόμαστε, εγώ θα σώσω τον κόσμο; Ακόμα και εάν δεν μπορούμε να σώσουμε τον κόσμο, μπορούμε να   διαφοροποιηθούμε με τις δράσεις μας. Καμμία ενέργεια δεν είναι εντελώς άνευ αποτελέσματος. Ακόμα και ο Σίσσυφος για παράδειγμα  έκανε μπράτσα...!!

Οι Θεοί τον είχαν καταδικάσει να κυλάει αδιάκοπα ένα βράχο ως την κορυφή ενός βουνού απ’ όπου η πέτρα, με το βάρος της, ξανάπεφτε, και πάλι απο την αρχή..!!. Είχαν σκεφτεί οι Θεοι πως δεν υπάρχει πιο φοβερή τιμωρία απ’ τη χωρίς όφελος κι ελπίδα εργασία, και όμως αυτός έκανε τουλάχιστον δυνατότερους μύς ..!

Κάπως έτσι ενήργησε και ο μικρός μας φίλος, ακολουθώντας ίσως την προτροπή του Καζαντζάκη που έλεγε: «Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.»

The Star Thrower, by Loren Eiseley (1907 – 1977)