Ο «Γλαύκος και η Νηρήιδα»..

Πως γεννήθηκε το μυθιστόρημα «Ο ΓΛΑΥΚΟΣ ΚΑΙ Η ΝΗΡΗΙΔΑ»;

Δέκα χρόνια μετά την αναπάντεχη  έκδοση του πρώτου βιβλίου μου,  με τίτλο «Η χαμένη κιβωτός της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας και των μυστηρίων», και την μετέπειτα έκδοση άλλων δύο («Μυστικισμός και Θεό στην Ελλάδα και στον αρχαίο κόσμο», και  «Άνθρωπος και Γαία»), «γεννήθηκε»  δίχως να το  επιδιώξω,  μία σύντομη μικρή  ιστορία που έπλασα για να βοηθήσω τον γιο μου σε μία σχολική του εργασία.

Αυτή η ιδέα διευρύνθηκε, δημιουργώντας  τον  μικρό ήρωα Γλαύκο, και τις περιπέτειες του στον κόσμο του Βυθού, των Θεών των Νυμφών αλλά και των μυθικών τεράτων του αρχαίου Ελληνικού κόσμου. Η αλήθεια είναι πως η μυθολογία πάντα με γοήτευε.  Όπως φυσικά γοήτευσε και γοητεύει γενιές και  γενιές, μικρών και μεγάλων, σε όλες τις χρονικές περιόδους,  και σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.

Για τους «γνώστες», η μυθολογία δεν αποτελεί απλώς μία ευχάριστη ιστορία, ένα  απλό παρα- μύθι  για παιδιά , αλλά  ένα «αρχετυπικό συμβολικό μήνυμα»,   το οποίο μεταφέρει στον πυρήνα του μία ιστορική αλλά και μετα - φυσική πραγματικότητα.

Σύμφωνα με  τον Φρόιντ ο μύθος είναι όνειρα που πηγάζουν από τον ασυνείδητο νου, ενώ σύμφωνα με τον Καρλ Γιουνγκ, αποκαλύπτει αρχέτυπα του συλλογικού ασυνείδητου. Υπό αυτή την άποψη, ο  μύθος  μπορεί να αποτελέσει ένα «μυστικό πέρασμα», μέσα από το οποίο ο άνθρωπος μπορεί να ρίξει μια φευγαλέα ματιά στις αρχέγονες ρίζες  της  ψυχής του.

Αν αποσυμβολίστουν  τα μηνύματα του μύθου, αποκαλύπτονται οι μεταφυσικές διαστάσεις της ύπαρξης, έτσι ώστε να οδηγηθούμε πιθανώς στο «ιερότερο λίκνο» της ύπαρξης μας, στην εύρεση της Ιθάκης μας. Φυσικά δεν είναι τυχαίο πως ο Αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός μεγαλούργησε  από ανθρώπους που γαλουχήθηκαν με τους μύθους των Θεών και ημίθεων του  Ησιόδου και του Ομήρου.

Δεν είναι επίσης τυχαίο, πως η Αρχαία Ελληνική μυθολογία υπήρξε ίσως η πλουσιότερη και αρτιότερη  σε όλο τον αρχαίο κόσμο, αποτελώντας ανελλιπώς πηγή έμπνευσης  από την αρχαιότητα έως σήμερα.

Η προσπάθεια μου ήταν να «μπολιάσω» μία προσωπική φαντασιακή ιστορία, με αρχαίους Ελληνικούς μυθολογικούς ήρωες και τις ιστορίες τους, ώστε μικροί και μεγάλοι να μπορέσουν να έρθουν σε επαφή με το μεγαλείο που κρύβει η αρχαία Ελληνική μυθολογία. Αν κατόρθωσα αυτό που επιδίωξα, θα κριθεί φυσικά από τον αναγνώστη...

Ο Πρόλογος του βιβλίου έγινε από τον καλό μου φίλο Δρ. Κωνσταντίνο Τσοπάνη, ο  οποίος με τίμησε προλογίζοντας  το πόνημα  μου.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι ένα γνήσιο παραμύθι, όπως εκείνα των παλιών καλών ημερών – πριν εμφανιστούν τα πολυδιαφημισμένα κακέκτυπα παραμυθιών χωρίς δράκο.

Είναι ένα βιβλίο γραμμένο με την καρδιά, στο οποίο, αφηγητής και ήρωας συνάμα, είναι το μικρό παιδί που κρύβει μέσα του ο συγγραφέας. Στις σελίδες αυτού του βιβλίου ο αναγνώστης, κάθε ηλικίας, μεταφέρεται στο βασίλειο του αρχαίου ελληνικού κόσμου, τότε που όλα ήταν ακόμα καινούρια και χρυσά σε αυτήν την πλάση. Θεοί, ημίθεοι, ήρωες, νεράιδες κι ένα μικρό παλικάρι παίρνουν μέρος σε μια δροσερή περιπέτεια - που αλλού; - στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου, εκεί που γεννήθηκε η Ομορφιά μαζί με τη θεά Αφροδίτη.

Γνώστης ικανός της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας ο συγγραφέας, σε μια στιγμή ιδιαίτερη έμπνευσης και δημιουργίας, μυεί με την αφήγηση του τον αναγνώστη στα υπέροχα μυστικά και στα μυστήρια ενός κόσμου τόσο δικού μας, όσο και λησμονημένου. Του κόσμου της νιότης μας, ως Ελλήνων και ανθρωπότητας.

Ενός κόσμου που σφύζει από ζωή και δημιουργικότητα, που δεν έχει γεράσει και δεν έχει παραξενέψει, που το καλό νικά το κακό και που οι άνθρωποι δεν έχουν λησμονήσει ότι είναι παιδιά της Φύσης.

«Ό άνθρωπος είναι παιδί της φύσης. Εδώ γεννιέται και εδώ πεθαίνει. Το να βρίσκεσαι σε ενότητα με τη φύση, σημαίνει πως είσαι ζωντανός. Το να βρίσκεσαι αποκομμένος από τη φύση σημαίνει πως είσαι νεκρός.» Αυτά διδάσκει η Νηρηίδα τον μικρό Γλαύκο στα μαγεμένα βάθη της θάλασσας που σφύζουν από ζωή και χρώματα. 

Θεοί, ημίθεοι, θνητοί, παλάτια  και κόσμοι ονειρεμένοι πλημμυρίζουν το παραμύθι, το οποίο, σε αντίθεση με πολλά άλλα σύγχρονα, έχει δράκο!

Τον Λάδωνα! Ο μικρός Γλαύκος, ο ήρωας της ιστορίας, ξεκινά με έναν πόθο, να συναντήσει τους θεούς, να τους γνωρίσει από κοντά και να ζήσει μαζί τους. Τι πιο φυσικό για έναν Έλληνα που έπλασε τους θεούς του σύμφωνα με τον ίδιο. Κάτω από τον καθαρό ελληνικό ουρανό, οι θεοί ζουν μαζί με τους ανθρώπους, έχουν τη μορφή τους και τα πάθη τους. Κι από την πείρα τους διδάσκουν τους ανθρώπους:  

 «O κάθε ένας Γλαύκο, είναι συνδημιουργός της πραγματικότητας, καθώς ελκύει αυτό που είναι. Ο νους, οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι προσδοκίες και οι συμπεριφορές μας, δημιουργούν την πραγματικότητά μας. Όταν τα αλλάζουμε, η πραγματικότητά μας αλλάζει. Οι θετικές σκέψεις και τα θετικά συναισθήματα έλκουν και δημιουργούν θετικές πραγματικότητες. Μην το ξεχάσεις αυτό.»

Κι ο άνθρωπος γίνεται συνεργάτης πολύτιμος των θεών στον όμορφο αυτόν κόσμο.  Όλα είναι στο χέρι του ανθρώπου, η ζωή του, η μοίρα του, το μέλλον του το ίδιο δεν αποτελούν τίποτε άλλο από συνισταμένη των σημερινών του σκέψεων και πράξεων.

H Νηρηίδα τονίζει στον Γλαύκο και μαζί με αυτόν στον κάθε άνθρωπο:

«Ψάξε μέσα σου, γίνε ο εαυτός σου.Μην επιτρέπεις σε άλλους να δημιουργούν το μονοπάτι σου. Είναι δικός σου ο δρόμος και μόνον. Άλλοι μπορούν να περπατήσουν μαζί σου, αλλά κανένας δεν μπορεί να περπατήσει στη θέση σου.»

Ταξίδι αυτογνωσίας μέσα από την ελληνική μυθολογία, αλλά και ταξίδι σεβασμού στη Φύση και στον συνάνθρωπο, αφού ότι κάνει ο άνθρωπος σε αυτόν τον κόσμο επιστρέφει σε αυτόν.

«Να σέβεσαι τη θρησκεία των άλλων. Μην προσπαθείς να επιβάλεις τις δικές σου απόψεις.»

Μηνύματα τόσο επίκαιρα όσο και εντέχνως λησμονημένα, σε μια εποχή όπου οι δράκοι μοιάζει να έχουν πάρει το πάνω χέρι σε αυτόν τον κόσμο και να σκορπούν μίσος και καταστροφή. Δεν γνωρίζουν όμως ότι το καλό θα λάμψει τελικά!

Όπως λάμπει και σε αυτό το παραμύθι, γραμμένο για μικρούς αφού τα παιδιά, που καταλαβαίνουν με την καρδιά, πάντα πιάνουν περισσότερα από τους σκληρόκαρδους και τυπολάτρες μεγάλους. Γραμμένο και για τους μεγάλους όμως, αφού όπως λέει και ο Antoine de Saint Exypery:

 «Όλοι οι άνθρωποι υπήρξαν κάποτε παιδιά, κι ας μην το θυμούνται πλέον κάποιοι…..»

 
                                                         Κωνσταντίνος Τσοπάνης
                                                Δρ Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θρησκειών