ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΕΠΕΒΑΛΑΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ ΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ

Του Γιάννη Θεοδωρόπουλου.
Ο Αυτοκράτορας  (Μέγας)  Κωνσταντίνος  αφού  ανέλαβε  τα  ινία  της   Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με την βοήθεια των Χριστιανών, βρέθηκε προ του μεγάλου  προβλήματος που  ήταν η ακεραιότητα της  Αυτοκρατορίας.   Η Αυτοκρατορία ήταν αχανής, μια είδηση από  τα  πέρατα  της επικράτειας για να φθάσει στην  πρωτεύουσα  έφτανε  πολλές  φορές  μετά  από 
τρεις  μήνες.   Οι  κατακτήσεις είχαν  σταματήσει, και νέος χρυσός δεν εισέρρεε στα  ταμεία του  κράτους.   Έτσι  ήταν  αδύνατον να διατηρείτε αρκετός και ικανός στρατός για την προστασία των συνόρων.

Την  Αυτοκρατορία   αποτελούσαν   ένα  πλήθος   ετεροκλήτων   λαών  και  συναντούσες  πλήθος  γλωσσών, θρησκειών, και  τοπικών  ιδιαιτεροτήτων. Όλοι αυτοί οι  λαοί  δεν  είχαν  τίποτα το κοινό, και στο  μυαλό τους  πάντα  υπήρχε  η  σκέψη το πώς  θα  αποτινάξουν  το  Ρωμαϊκό  ζυγό, και γενικώς δεν αισθάνονταν ως Ρωμαίοι πολίτες.
Στο μυαλό του Κωνσταντίνου   συνεχώς   περιστρέφονταν   η  λύση   του   προβλήματος.      Αναγκάστηκε  λοιπόν  να  πάρει  δύο σημαντικότατες  αποφάσεις, που  έμελλε  να  παίξουν  καθοριστικό  ρόλο  για  την  τύχη  της  Αυτοκρατορίας,  αλλά και  την ιστορική εξέλιξη του Δυτικού κόσμου.
Η πρώτη ήταν να χτίσει μια νέα πρωτεύουσα σε ένα –γεωγραφικά- καλύτερο μέρος. Η δεύτερη να δώσει σε αυτούς τους λαούς που αποτελούσαν την Αυτοκρατορία, και τίποτα το κοινό δεν τους συνέδεε, κάτι κοινό, ώστε να δέσει ως ενιαίο κράτος.  Αυτό θα ήταν  ένας  Θεός. –συνταγή δοκιμασμένη με επιτυχία από τον Μωϋσή. – Ο  Χριστιανισμός ήταν η λύση,  διότι ήταν η μόνη  μονοθεϊστική θρησκεία,  αλλά είχε ήδη και αρκετούς πιστούς.
Η  δια της βίας σε πρώτη φάση επιβολή της νέας θρησκείας ήταν αδύνατος, διότι οι πιστοί της ήταν μειοψηφία.  Το πρώτο βήμα έγινε με το διάταγμα των Μεδιολάνων- το περί ανεξιθρησκίας-  Το δεύτερο  βήμα ήταν να παροτρύνει  τους επισκόπους να προχωρήσουν στην πρώτη  οικουμενική σύνοδο το 325. Εκεί τους ζήτησε να καθορίσουν με σαφήνεια το τι πρεσβεύει  η νέα θρησκεία, χωρίς αιρέσεις, χωρίς σκοτεινά σημεία. Δεν δίστασε ακόμη να διακόψει τις φιλικές του σχέσεις με τον Άρειο καθ’ ότι αυτός υποστήριζε ότι ο Χριστός  δεν  είναι ομοούσιος με τον Πατέρα του,  θέση που δεν συμφωνούσε η πλειοψηφία των  Επισκόπων. Το πιστεύω της νέας θρησκείας επικύρωσε  με διάταγμα ο Αυτοκράτωρ  Κωνσταντίνος.
Πέρασαν αρκετά χρόνια και η μειοψηφία των Χριστιανών  έτεινε να γίνει πλειοψηφία σε όλους τους λαούς της Αυτοκρατορίας πλην των Ελλήνων.  Οι Έλληνες που είχαν αναδείξει  ένα πλήθος φιλοσόφων,  και υπερείχαν συντριπτικά, πνευματικά, και πολιτιστικά, τους ήταν αδιανόητο να αποδεχθούν μια νέα ξενόφερτη, ανατολίτικη  θρησκεία.  Η δική τους θρησκεία ήταν άρρητα δεμένη με την Αρχιτεκτονική, την  γλυπτική, την ζωγραφική, το θέατρο, την  ρητορική, την ποίηση, και γενικά ήταν τρόπος ζωής.  Αλλά και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Έλληνες έλεγαν υποτιμώντας τους άλλους λαούς  – Πας μη Έλλην είναι βάρβαρος – Πώς  λοιπόν να αποδεχθούν τη θρησκεία των Εβραίων, ενός κατώτερου λαού, όπως πίστευαν.  Αυτή λοιπόν την υπεροχή τους έμελλε να την πληρώσουν πολύ ακριβά, και με πολύ αίμα.
Η  με δόλιο τρόπο παραπλάνηση, και σφαγή  7.000  Ελλήνων της  Θεσσαλονίκης,  και κατά άλλους  15.000. – με προφανή αιτία – στον  Ιππόδρομο της πόλης τους το 390 κατόπιν διαταγής του Αυτοκράτορα Θεοδοσίου, ήταν η αρχή των δεινών που θα ακολουθούσαν,  για τους  Έλληνες. Για αυτή την εγκληματική του πράξη τον Θεοδόσιο επέπληξε με επιστολή του ο Πατριάρχης Αμβρόσιος, και τον τιμώρησε με ένα χρόνο ακοινωνησία…… Επίσης η Εκκλησία μας δεν τον ξέχασε και τον τιμώρησε…δεόντως τον ανακήρυξε…Άγιο.
Δεν μας ξενίζει το γεγονός γιατί τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο και τη μητέρα του    Ελένη και αυτούς ανακήρυξε Αγίους παρ’ ότι ο πρώτος διέταξε να φονεύσουν καθ’ υπόδειξη της μητέρας του ( Αγίας ) Ελένης,  τη γυναίκα του Φαύστα. Επίσης τον γιο του Κρίσπο και τον γαμβρό του Λικίνιο, αν και  είχε υποσχεθεί με όρκο στην αδελφή του Κωνστάντια ότι δεν θα τον θανατώσει.
Το  392 ο Αυτοκράτορας Θεοδόσιος  καθόρισε ως επίσημη και μοναδική θρησκεία τηςΑυτοκρατορίας τον  Χριστιανισμό, και όποιος προβαίνει σε ιεροτελεστίες προς τιμήν των παλιών Θεών, θα τιμωρείτε με θάνατο, και με δήμευση της περιουσίας του. Το τι επακολούθησε δεν μπορεί να το συλλάβει ανθρώπινος νους. Δεν ήταν μόνο οι διωγμοί των Ελλήνων από τους Χριστιανούς αλλά και όλα αυτά τα απερίγραπτου τέχνης Αριστουργήματα του Φειδία, του Πραξιτέλη, του Μύρωνος, του  Αλκαμένους, του Πολυκλείτου παρεδόθησαν στην καταστροφική μανία των Χριστιανών.
Ο μεγάλος Νεοέλληνας συγγραφέας Εμμανουήλ Ροϊδης γράφει χαρακτηριστικά. «Και ου μόνον κατά των λίθων επέδειξαν τον Χριστιανικόν  ζήλον των οι ακάματοι  εκείνοι ειδωλοθραυσται αλλά και κατά των δύστυχων εκείνων, όσους υποπτεύοντο εμμένοντας είς των πατέρων των την θρησκείαν. Ο σφάζων  πρόβατον προς οικογενειακήν ευωχίαν,  ό προσφέρων  άνθη εις τον τάφον του πατρός του,ο συλλέγων  χαμαίμηλα είς το φως  της σελήνης, ο αρωματίζων την οικίαν του η φέρων περί τον τράχηλον φυλακτήριον κατά του πυρετου κατεμηνύετο υπό κοκκουλοφόρων κατασκόπων ως μάγος η ειδωλολάτρης, κατεβαρύνετο δι’  αλύσεων  και εστέλλετο είς Σκυθούπολιν,  όπου είχε στηθη το Χριστιανικόν Κρεουργείον.» Εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος ποίοι ήταν οι  κουκουλοφόροι…….

ΠΗΓΗ: http://athriskos.gr/462/