Η βάπτιση είναι ένα εβραϊκό μυστήριο

Στην τεράστια κρίση κάθε μορφής που διέρχεται η χώρα μας
οφείλουμε οι Έλληνες να αναδείξουμε τα ιδιαίτερα ποιοτικά και
δημιουργικά χαρακτηριστικά μας έναντι των παρασιτικών
στοιχείων που βεβηλώνουν την πατρώα κληρονομιά μας και

επιδίδονται στην εξάλειψη της ένδοξης προγονικής μας μνήμης.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία επίσημης αναγνώρισής μας, είναι φυσικά το ονοματεπώνυμό μας!
Ένα όνομα δεν αποτελεί απλά μία κωδικοποιημένη στοίχιση γραμμάτων, συλλαβών και φθόγγων με εύηχο ή κακόηχο αποτέλεσμα.
Αντιθέτως, κρατά καλά κρυμμένη μια ιστορία και εκφράζει μια εποχή.
Το όνομα και η ονοματοδοσία εξελίχθηκαν και συνεχίζουν να εξελίσσονται ταυτόχρονα με τον ιστορικό βίο και τις περιπέτειες των λαών,
ενώ συχνά αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των φιλοσοφικών και κοινωνικών πεποιθήσεων των ανθρώπων. Κατά την πατρώα παράδοση,
η ονοματοδοσία ΔΕΝ απαιτεί τη συμβατική διάκριση ονόματος (συνήθως χριστιανικής επιρροής) και επωνύμου,
αλλά την ονοματοδοσία μας με βάση τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας κατά το αρχαίο έθος.
Στα πλαίσια αυτής της δυναμικά εκδηλούμενης τάσης,
η οποία θα μας βοηθήσει να αναγνωρίζουμε εαυτούς και αλλήλους,
διασφαλίσαμε μία προνομιακή συνεργασία με το Δικηγορικό Γραφείο του συνέλληνα Γιώργου Λ. Κόκκα - ΔΗΜΟΒΟΥΛΟΥ
και των συνεργατών του δικηγόρων, ώστε να προσθέσουμε επίσημα και για όλες τις αστικές και λοιπές μας συναλλαγές,
το αρχαιοπρεπές προσωνύμιό μας με επίσημη αναγνώριση,
αλλά και ταυτοποίησή του κατά την προβλεπόμενη δικαστική διαδικασία της εκουσίας δικαιοδοσίας.
Όλο και πιο συχνά ζευγάρια που έχουν ανανεωτική διάθεση επιλέγουν ασυνήθιστα και ξένα προς το
οικογενειακό περιβάλλον ονόματα, εμπνεόμενοι από πηγές της ελληνικής μυθολογίας και ιστορίας.
Τα αρχαιοελληνικά ονόματα -ή διπλά- μοιάζει να κατακτούν τα τελευταία χρόνια έδαφος στο χώρο την ονοματοθεσίας,
σηματοδοτώντας με αυτό τον τρόπο μια καινούρια αρχή.
Οι αρχαίοι λαοί έδιναν τα ονόματα στα παιδιά τους ανάλογα με τις παραδόσεις τους,
μέσα από κάποια απλή τελετή. Οι Έλληνες διακρίθηκαμε περισσότερο από κάθε άλλο λαό για τον πλούτο των προσωπικών ονομάτων.
Οι αρχαίοι Έλληνες την ονοματοδοσία την έλεγαν «αμφιδρόμια».
Η γιορτή ήταν χωρισμένη σε δύο μέρη. Πρώτα γινόταν η τελετή καθαρμού του βρέφους συμβολικά με λίγο νερό.
Ακολουθούσε η τελετή της ονοματοδοσίας, η οποία είχε σκοπό την αναγνώριση του βρέφους από τον πατέρα ως γνήσιου τέκνου του,
το καλωσόρισμά του στην οικογένεια και την αναγνώρισή του από την Πολιτεία.
Κατά την αρχή της γιορτής ο πατέρας ή η μητέρα έπαιρνε το παιδί στα χέρια και το περιέφερε γύρω από την φωτιά,
για να το εντάξει στην προγονική εστία. Εκείνη την στιγμή δινόταν και το όνομα,
ενώ οι φίλοι και οι συγγενείς έδιδαν τα «γενέθλια δώρα», που είχαν φέρει για το βρέφος.
Ακολουθούσε γλέντι και συμπόσιο. Αυτά γίνονταν στην ελληνική επικράτεια μέχρι την εποχή του Χριστού.
Η βάπτιση ήταν ένα εβραϊκό μυστήριο, που γινόταν μεταξύ των ενήλικων,
με σκοπό τον εξαγνισμό και την προετοιμασία για τον ερχομό του Μεσσία.
Κατά την εποχή της Βυζαντινής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (4ος αι. μ.Χ.), καθιερώθηκε επίσημα ο υποχρεωτικός βαπτισμός όλων,
με ειδικό διάταγμα που εκδόθηκε από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο. Παρά τις βαριές κυρώσεις που προβλέπονταν για τους παραβάτες,
οι αλλόθρησκοι αρνούνταν τη χριστιανική βάπτιση. Ωστόσο, οι διωγμοί συνεχίσθηκαν μέχρι την εποχή του Ιουστινιανού,
οπότε ολοκληρώθηκε ο εκχριστιανισμός τους με τη θεσμοθέτηση του νηπιοβαπτισμού.
Στις μέρες μας η διάκριτη νοηματοδότηση των εννοιών της βάπτισης και της ονοματοδοσίας,
επανέρχεται εγείροντας ζητήματα που άπτονται θεμελιωδών δικαιωμάτων του ατόμου και αφορούν την
ελευθερία της προσωπικότητας και της θρησκευτικής συνείδησης,
διχάζοντας τους θεωρητικούς συνταγματικούς κύκλους της νομικής κοινότητας.
Παρόλο που η νομοθεσία έχει προβεί προ εικοσιπενταετίας σε πλήρη διάκριση μεταξύ της βάπτισης και της ονοματοδοσίας,
επιλαμβανόμενος του θέματος, με αφορμή αναφορές γονέων,
ο Συνήγορος του Πολίτη διαπίστωσε συχνή σύγχυση μεταξύ των δύο αυτών διαδικασιών στην τρέχουσα πρακτική
των αρμοδίων ληξιαρχικών υπηρεσιών, καθιστώντας σαφές ότι
η ονοματοδοσία είναι μία καθαρά πολιτική πράξη και έχει σαν αποτέλεσμα την κτήση ονόματος,
η δε βάπτιση, κατά πάγια νομολογία, έχει σκοπό την κτήση θρησκεύματος.
Επομένως, κάθε Έλληνας πολίτης έχει πλέον τη δυνατότητα να επιλέγει ελευθέρα το όνομα που επιθυμεί να φέρει,
αλλά και να διορθώνει αυτό στις ήδη καταχωρηθείσες Ληξιαρχικές Πράξεις.



Του Μιχάλη Καλόπουλου