Ο Νέος Πατριωτισμός και το Κόμμα της Ελλάδας

Εν όψει των ραγδαίων εξελίξεων που θα εγκαινιάσουν οι επερχόμενες εκλογές το Antinews παρουσιάζει τις θέσεις του για την μετεξέλιξη της Νέας Δημοκρατίας σε ένα σύγχρονο πατριωτικό, λαϊκό και ευρωπαϊκό κόμμα.

Με την πρόθεση ελάχιστης συμβολής στις απόψεις που με την βοήθεια διαρροών από το Μαξίμου προσπαθούν να επιβάλλουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ, υποστηρίζουμε ότι το «Δεξιά ή Κέντρο» είναι ψευτοδίλημμα, από τη στιγμή που δεν δίδεται σαφής ορισμός
ούτε στη δεξιά ούτε στο κέντρο. Είναι τελείως διαφορετική η προσέγγιση, αν μιλάμε με όρους προδικτατορικούς, με όρους Μεταπολίτευσης, ή με όρους σύγχρονους.
Αν κάποιοι προσπαθούν να οδηγήσουν την παράταξη σε ένα νεφελώδες κέντρο, ένα νέο «μεσαίο χώρο», γιατί αυτός εξυπηρετεί την άνευρη πολιτική παρουσία τους, ή ακόμη και τη γέννηση ελληνικού «μπερλουσκονικού» τύπου κόμματος, αυτό δεν ενδιαφέρει το λαό, που λύγισε, αλλά δεν ηττήθηκε από την οικονομική δυσπραγία.
Οι «νικητές της κρίσης», όλοι αυτοί που πάνω στις θυσίες τους στηρίζεται η ανάκαμψη απαιτούν να έχουν λόγο και παρουσία στα κέντρα αποφάσεων. Όχι μόνο σαν ενεργοί πολίτες, αλλά ως συνδιαμορφωτές της Νέας Ελλάδας, της νέας κοινωνίας που θα προκύψει μετά την κρίση.
Είναι αυτοί που δεν βγήκαν στα κάγκελα, που πήγαν στο Σύνταγμα με τους Αγανακτισμένους, αλλά αποχώρησαν όταν είδαν το καπέλωμά τους από τους αριστερούληδες, που υπέστησαν τις συνέπειες των Μνημονίων, που με μεγάλο κόπο και περικοπές κατάφεραν να μην «παραβλέψουν» τις –συχνά παράλογες- φορολογικές τους υποχρεώσεις, που επέλεξαν να μείνουν στην ευρωπαϊκή οικογένεια και να μην κάνουν την Ελλάδα χώρα της κομματικής νομενκλατούρας της «αριστεράς της εξουσίας»
Απαιτούν ίσες ευκαιρίες, πραγματική ισονομία και ισοπολιτεία.
Η Ελλάδα του μέλλοντος θα είναι κοινωνία πολιτών, όχι πελατών των πολιτικών κομμάτων.
Σε κάθε περίπτωση ένας ορισμός του Νέου Πατριωτισμού είναι επιβεβλημένος.
Ο Νέος Πατριωτισμός:

• Ο Νέος Πατριωτισμός δεν είναι ιδεολογία, με την έννοια «προφητείας» που πρέπει να εκπληρωθεί, αλλά μια διαρκής προσήλωση στα συμφέροντα του Έθνους.
• Δεν είναι «ιδεολόγημα», όπου το επιχείρημα της καταγωγής, του «αίματος» υπερισχύει.
• Δεν είναι «αφήγημα», ένα καλο-ειπωμένο παραμυθάκι για να υφαρπαχθεί η ψήφος του λαού.
• Δεν είναι γραφικός, δεν είναι μετεμφυλιακός, δεν είναι ρομαντικός.
• Αναφέρεται στο μέλλον με όρους 21^ου και όχι 19^ου αιώνα.
• Δεν έχει καμία σχέση με μίσος και μισαλλοδοξία.
• Δεν διαχωρίζει και δεν κατατάσσει τους πολίτες σε «εθνικόφρονες και μη».
• Δεν είναι μονολιθικός, αλλά συνθέτει και ενώνει.

Ο Νέος Πατριωτισμός αφορά κυρίως όλους αυτούς που «δεν συνηθίζουν να θεατρίζουν στο εθνικό τους φρόνημα, αλλά μες το άγιο βήμα της ψυχής» όπως έλεγε κι ο Δ. Σολωμός.
Η Πατρίδα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια κουκίδα στην υδρόγειο, όπου οι άνθρωποι ομιλούν την ίδια γλώσσα, η τρις χιλιόχρονη συλλογικότητα είναι απείρως πιο σημαντική από την εφήμερη ατομικότητα, η θρησκεία είναι κάτι βαθύτερο από βυζαντινή παράδοση των μέσων χρόνων στην καθ’ ημάς Ανατολή.
Η συζήτηση είναι ανοικτή από το 2009 στη ΝΔ. Από τότε το δημοσιονομικό ζήτημα κυριάρχησε επί των πάντων, αλλά το μέλλον είναι εδώ και δεν είναι συμβατό με ξεπερασμένα σχήματα Δεξιάς, Κέντρου, ή Κεντροδεξιάς .
Ως κατεξοχήν «κοινωνικό συμβόλαιο» που δεν είναι ψευδεπίγραφο, θέλει κατευθύνσεις, οικονομικό μοντέλο, παραγωγική βάση, αλτρουισμό, συνοχή.
Και πάνω από όλα ένα λαό αποφασισμένο να συνεχίσει την ιστορική του διαδρομή.
Ένας λαός που βγαίνει πολύ φτωχότερος από την κρίση, αλλά απείρως σοφότερος και με θέληση να μην επιτρέψει τη χώρα να ξαναγίνει έρμαιο και παράλληλα να φροντίσει για τις μελλοντικές γενιές.
Οι γεωπολιτικές ή άλλες συμμαχίες στο βαθμό που οδηγούν το λαό της χώρας στην ευημερία πρέπει να ενισχυθούν. Όσες απαιτούν τη χώρα πιόνι στα σχέδια των «μεγάλων παικτών», απαιτούν περίσκεψη και σίγουρα αναθεώρηση.
Το 2021 έχει τεθεί ως έτος ορόσημο της Νέας Ελλάδας.
Στο μυαλό μας πάντα να έχουμε και το 2022, το ιωβηλαίο της καταστροφής που συρρίκνωσε τον Ελληνισμό.
Οποιαδήποτε μορφή περαιτέρω συρρίκνωσης ή «απώλειας μέρους της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας» δεν είναι αποδεκτή υπό το πρίσμα του Νέου Πατριωτισμού.
Αυτός επιβάλει σε πρώτη φάση να πάρουμε πίσω όλα όσα χάσαμε και στο μέλλον να καταφέρουμε να σταθούμε ως ισότιμοι εταίροι στις υπερεθνικές οντότητες που μετέχουμε.
Η Νέα Ελλάδα
Η αδιαμφισβήτητη επιτυχία της επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος και της πανηγυρικής εξόδου της χώρας στις αγορές, έθεσε τα θεμέλια πάνω στα οποία θα πρέπει να χτίσουμε ένα καινούριο, διαφορετικό κι ελπιδοφόρο μέλλον για την Πατρίδας μας.
Για να αντισταθμίσει η Ελλάδα την απώλεια ενός μέρους της ανταγωνιστικότητάς της, θα πρέπει να μειώσει το κόστος των προϊόντων της. Ένα εργαλείο γι αυτό, είναι και ο εξορθολογισμός του «κοινωνικού κράτους». Αυτό δεν σημαίνει φυσικά πως μπορεί ποτέ η Ελλάδα (και η Ευρώπη) να απεμπολήσει τις αρχές του ανθρωπισμού, της δικαιοσύνης και της ισότητας. Πρέπει οπωσδήποτε να διατηρήσει μια ασφαλή και αποτελεσματική ομπρέλα προστασίας προς αυτούς που πραγματικά πάσχουν και το έχουν ανάγκη, ενώ παράλληλα θα προχωρήσει στην μείωση των δυσκίνητων και κοστοβόρων κρατικών μορφωμάτων.
Η μείωση του αντιπαραγωγικού κράτους, θα επιτρέψει την μείωση των άμεσων και έμμεσων φόρων, ώστε να εμφανιστούν καινούριες ευκαιρίες για τους νέους (αλλά και τους ανέργους) στο ιερότερο των δικαιωμάτων, αυτό της εργασίας.
Στην Ελλάδα, η έννοια του «κοινωνικού κράτους» διαφοροποιείται σημαντικά σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στον βαθμό που αυτό μέχρι σήμερα αναφερόταν σε πελατειακούς διορισμούς στο δημόσιο, σε μαϊμού επιδόματα και σε ανεξέλεγκτες οριζόντιες αντιπαροχές, κυρίως προς αυτούς που είχαν ενταχθεί στους υπάρχοντες κομματικούς μηχανισμούς. Την ίδια ώρα, αυτοί που πραγματικά είχαν ανάγκη προστασίας και κοινωνικής βοήθειας, παρέμεναν στο περιθώριο, προσπαθώντας να επιζήσουν από τα ψίχουλα που ξέπεφταν από το ατέλειωτο φαγοπότι αυτών που δεν είχαν καμιά ανάγκη.
Αυτό φυσικά δεν μπορεί να συνεχιστεί στην καινούρια Ελλάδα που όλοι μας ονειρευόμαστε. Η στροφή προς την μείωση των ανισόρροπων και ανέλεγκτων «κοινωνικών δαπανών» υπέρ των κομματικών «πελατών» του φαύλου πολιτικού συστήματος, είναι πλέον αδήριτη κοινωνική, οικονομική και πολιτική ανάγκη. Στην καινούρια Ελλάδα η διαμάχη δεν θα είναι για την προστασία του δημόσιου τομέα και την υπεράσπιση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων – πελατών των κομμάτων, αλλά, για την «ταμπακιέρα» της μείωσης των φόρων και της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας.
Όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν χωρίς την ριζική αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου λειτουργίας του κράτους και της κοινωνίας, της συνταγματικής μεταρρύθμισης που πρέπει επιτέλους να ξεκινήσει.
Η Νέα Κεντροδεξιά
Ποιος όμως πολιτικός σχηματισμός είναι αυτός που θα οδηγήσει την Ελλάδα σε αυτό το νέο κεφάλαιο της ιστορίας της και ποια είναι τα ζητούμενα ιδεολογικά – πολιτικά χαρακτηριστικά που θα πρέπει να τον χαρακτηρίζουν; Ποιος είναι ο Ηγέτης που θα εμπνεύσει στον ελληνικό λαό το όραμα, που θα τον ενώσει προς μια καινούρια πορεία έξω από το φαύλο, συντεχνιακό, πελατειακό και κρατικοδίαιτο πολιτικο – οικονομικό σύστημα που μας έχει οδηγήσει στην καταστροφή;
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως αυτός ο κλήρος πέφτει σε μια νέα Κεντροδεξιά με αρχηγό τον σημερινό Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. Άλλωστε, είναι γενικώς παραδεκτό απανταχού στην Ευρώπη, πως η Κεντροδεξιά είναι αυτή που έρχεται να «τραβήξει» το κάρο από την λάσπη, όποτε η Κεντροαριστερά τα έχει κάνει «μούσκεμα».
Στην νέα Ελλάδα λοιπόν, όπως και στην Ευρώπη άλλωστε, η Κεντροδεξιά είναι αυτή που θα κληθεί να ανοίξει το παιχνίδι προς την ανάπτυξη, μέσω της μείωσης των δαπανών του δημόσιου τομέα, της μείωσης των φόρων, του ανοίγματος της αγοράς και του εξορθολογισμού του «κοινωνικού κράτους» ώστε να περιλαμβάνει μονάχα αυτούς που πραγματικά το έχουν ανάγκη.
Μιας τέτοια ρηξικέλευθη Κεντροδεξιά δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την «δεξιά». Με το «νέο πατριωτισμό» στην ιδεολογική φαρέτρα της θα συνεχίσει να υπερασπίζεται τις ιδεολογικές αρχές που υπερασπίζεται τόσα χρόνια η κοινωνική βάση της, η μεσαία τάξη, όπως αυτές προσδιορίστηκαν στον αγώνα για την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της ΝΔ.
Παράλληλα ο προσανατολισμός στην ελεύθερη οικονομία της αγοράς, απαιτεί την διεκδίκηση και ενός μεγάλου κομματιού του άλλοτε «πολιτικού κέντρου» (όπου στέκουν αναποφάσιστοι πολίτες ολόκληρου σχεδόν του δημοκρατικού φάσματος του πολιτικού τόξου). Επιβάλλει παράλληλα την αποενοχοποίηση και τον επαναπροσδιορισμό πολλών εννοιών (πολιτικών ή όχι), που έχουν διαστρεβλωθεί τα τελευταία σαράντα χρόνια από την ιδιότυπη κρατικίστικη, πολιτική και κοινωνική ασθένεια που μας κατέστησε οικονομικούς, πολιτικούς και αξιακούς τριτοκοσμικούς παρίες.
Έννοιες όπως ο πατριωτισμός, η επιχειρηματικότητα, η αξιοκρατία, η δικαιοσύνη, η παιδεία, η εργασία, τα δικαιώματα, οι υποχρεώσεις, ο συνδικαλισμός, η βία, το κράτος, θα πρέπει οπωσδήποτε να επαναπροσδιοριστούν και άλλες μεν από αυτές να αποκατασταθούν, άλλες δε να αλλάξουν περιεχόμενο, σημασία ή νόημα.
Σε αυτή την τιτάνια εθνική προσπάθεια που είναι μοιραίο να αναλάβει αμέσως μετά τις εκλογές του Μαΐου ο Πρωθυπουργός, δεν περισσεύει κανείς, δεξιός, αριστερός ή κεντρώος. Οι μόνοι που περισσεύουν είναι τα πολιτικά άκρα, αυτοί δηλαδή που ποντάρουν στην βία, την κοινωνική αναταραχή, την πολιτική ανωμαλία και την οικονομική καταστροφή για να επιβιώσουν.
Δυστυχώς, η κρίση και η οικονομική και κοινωνική δυστυχία που αυτή συσσώρευσε, έχει παγιδεύσει πολλούς πολίτες σε κόμματα και μορφώματα που υπηρετούν αυτές τις ακραίες για την κοινωνία πολιτικές τάσεις. Ο μόνος τρόπος ασφαλούς και ομαλού απεγκλωβισμού όλων αυτών των Ελλήνων που μέσα στην απελπισία τους αγκάλιασαν τα πολιτικά άκρα ένθεν και ένθεν, είναι η δημιουργία ενός ευρέως πολιτικού σχηματισμού με τα ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά που περιγράψαμε παραπάνω και ηγέτη τον σημερινό Πρωθυπουργό.
Μιας νέας Κεντροδεξιάς παράταξης, όπου θα χωρούν όλοι αυτοί που θέλουν και μπορούν να προχωρήσουν μπροστά την χώρα. Μιας νέας Παράταξης, που πολιτικά θα εκτείνεται από την δεξιά έως τις παρυφές της σοσιαλδημοκρατίας και θα έχει την δύναμη, την βούληση και την πολιτική νομιμοποίηση να σχεδιάσει και να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα αλλαγών, τομών και μεταρρυθμίσεων που θα αλλάξουν το πρόσωπο της χώρας.
Ένα πρόγραμμα που θα οδηγήσει σε μια Νέα Ελλάδα. Μια Ελλάδα με δικαιοσύνη, αξιοκρατία και ίσες ευκαιρίες για όλους. Μια Ελλάδα θεσμικά και πολιτικά θωρακισμένη. Μια Ελλάδα οικονομικά φιλελεύθερη. Μια Ελλάδα ευρωπαϊκά προσανατολισμένη.
Μια Ελλάδα που θα ξέρει από πού έρχεται, που θα γνωρίζει που βρίσκεται και θα είναι σίγουρη για το που θέλει να πάει.
Και δεν θα ήταν υπερβολή να καταλήξουμε με τα λόγια ενός φίλου: «Στην σημερινή Ελλάδα έχουν καταπέσει οι ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος. Στην σημερινή Ελλάδα υπάρχουν μόνο δύο κόμματα, το «Κόμμα της Ελλάδας» που συμπεριλαμβάνει όλους εκείνους που θέλουν να αγωνισθούν για το μέλλον και το «Κόμμα της Δραχμής» που αποτελείται από όλους εκείνους που θέλουν να μας γυρίσουν στο παρελθόν....»
Η συντακτική επιτροπή του Antinews
ΥΓ. Δυστυχώς από τις διαρροές που ακούμε και διαβάζουμε στα ΜΜΕ, οι προσπάθειες δημιουργία ενός νέου φορέα στο χώρο της ΝΔ περιορίζονται προς το παρόν στην “αφομοίωση” μιας σειράς στελεχών του ΠΑΣΟΚ, φθαρμένων και μισητών στην κοινωνία στην πλειοψηφία τους, στα πρότυπα της συγκυβέρνησης. Θα ήταν κολοσσιαίο πολιτικό σφάλμα η αδιαφορία απέναντι στο ΠΑΣΟΚ που διαλύεται. Για ποια “αφομοίωση” όμως μιλάμε; Των κοινωνικών δυνάμεων που το κατέστησαν κάποτε πανίσχυρο, ή των φθαρμένων υλικών που το κατέστρεψαν;

 http://www.antinews.gr/Antitheseis/o-neos-patriotismos-kai-to-komma-tis-elladas/