Γιατί διώχθηκαν οι Επικούρειοι από τη Ρώμη και γιατί τους απέλασαν οι Μεσσήνιοι στην Αρκαδία;

Ο Επίκουρος, μικρό παιδί ακόμα, δεν μπορούσε να σηκωθεί εύκολα από το κρεβάτι του, καθώς είχε πρόβλημα στα μάτια του και απέφευγε την ηλιακή ακτινοβολία, νιώθοντας απέχθεια για τον πιο λα­μπρό και φαεινό

θεό. Απεχθανόταν εξάλλου και τη λάμψη της φωτιάς και είχε αιματώδεις εκκρίσεις από κάτω. Τό­σος ήταν ο μαρασμός του σώματος του, ώστε δεν μπορούσε να αντέξει ούτε τα ρούχα πάνω του. Επίσης ο Μητρόδωρος και ο Πολύαινος, φίλοι του και οι δύο, πέθαναν με τον χειρότερο τρόπο απ' όλους, και ανταμείφθηκαν αντάξια για την αθεΐα τους. Τόσο πολύ ήταν δούλος της ηδονής ο Επίκουρος, ώστε στις τελευταίες του στιγμές έγραψε στη διαθήκη του να γίνονται μία φορά τον χρόνο εξαγνιστικές τελετές για τον πατέρα, τη μητέρα, τους αδερφούς του και για τον Μητρόδωρο και τον Πολύαινο που αναφέρθηκαν, ενώ για τον εαυτό του να παρέχονται συσσίτια δύο φορές, δείχνοντας έτσι ο έξυπνος και σε αυτή την περίπτωση την προτίμηση του στην ασωτία. Έδωσε επίσης την εντολή, αυτός ο λαίμαργος και πολυφάγος, να κατασκευαστούν πέτρινα τραπέζια και να τοποθετηθούν ως αναθήματα στον τάφο του. Και άφησε αυτές τις εντολές χωρίς να έχει περιουσία. Ήταν λυσσασμένος με τις επιθυμίες, οι οποίες θα πέθαιναν και μαζί του.

Από τη Ρώμη διώχθηκαν οι Επικούρειοι με ομόφωνη απόφαση της βουλής· αλλά και οι Μεσσήνιοι στην Αρκαδία απέλασαν αυτούς που είχαν τραφεί από το ίδιο παχνί, λέγοντας πως είναι διαφθορείς των νέων και πως κηλιδώνουν τη φιλοσοφία με τη μαλθακότητα και την αθεΐα τους.
Πρόσταξαν λοιπόν αυτούς να βρίσκονται πριν από τη δύση του ήλιου εκτός των συνόρων της γης των Μεσσηνίων και τους ιερείς να εξαγνίσουν τα ιερά αφού φύγουν εκείνοι. Επίσης οι τιμούχοι (έτσι απο­καλούν τους άρχοντες οι Μεσσήνιοι) να εξαγνίσουν όλη την πόλη, σαν να απαλλάχτηκε από κάποια μιάσματα και καθάρματα

40. Στην Κρήτη οι Λύκτιοι έδιωξαν κάποιους Επικού­ρειους που είχαν έρθει εκεί. Θεσπίστηκε και νόμος, γραμ­μένος στην ντόπια διάλεκτο, να εξορίζονται με προκήρυξη από τη Λύκτο αυτοί που ενστερνίστηκαν τούτη τη γυναικουλίστικη, ποταπή και αισχρή διδασκαλία και που ήταν παράλληλα εχθροί των θεών.

Κι αν κάποιος τολμήσει να έρθει και περιφρονήσει τον νόμο, να δένεται σε κύφωνα κοντά στο αρχηγείο για είκοσι ημέρες, να γυμνώνεται και να περιχύνεται πάνω του μέλι και γάλα, για να του ορμήσουν οι μέλισσες και οι μύγες και να τον φάνε μέσα στη διάρκεια του χρόνου που είπαμε. Όταν οι μέρες αυτές περάσουν, αν έχει απομείνει κάτι, να το ρίξουν στον γκρε­μό, ντυμένο με γυναικεία ρούχα35.
41. Αυτός κατηγορούσε τον θεό για ολιγωρία. Εξαιτίας αυτού έπεσαν στην πόλη των Ιμεραίων ασθένειες και έλλει­ψη τροφίμων.
42. Οι Ιμεραίοι τιμωρούν τον Φιλόδημο με δήμευση της περιουσίας του και με την ποινή της εξορίας.
43. Ο Νικάνορας αρρώστησε πολλές φορές και τον έκανε καλά ο θεός. Μόλις ξαναβρήκε τον εαυτό του και την υγεία του, δεν έδωσε καμία αναγνώριση στον σωτήρα του. Και έλεγε ο θρασύς πως οι θεραπείες που του είχαν συμβεί οφείλονταν στην τύχη μάλλον παρά στη θέληση θεού.
44. Όταν η οδύνη και ο πόνος του ήταν στο αποκορύ­φωμα τους, δεν γνώριζε τον δρόμο που πήγαινε στο σπίτι του. Κι αν τον διέταζε κάποιος να θυσιάσει μετά από ένα όνειρο, και αυτά τα παραμελούσε, έτσι ακαλλιέργητος όπως ήταν από τη φύση του και φιλοχρήματος.
45. Όταν η συμφορά του δεν μπορούσε να καταπολεμη­θεί με τα τεχνικά μέσα και ήταν πιο δυνατή απ' όση βοήθεια μπορούσαν να προσφέρουν οι θνητοί σύμμαχοι,

ΑΙΛΙΑΝΟΣ «ΠΟΙΚΙΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ» ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

Η άθεη διδασκαλία του Επίκουρου, είναι διδασκαλία ευκαταφρόνητη και ταιριαστή σε γυναίκες.

Αιλιανός ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙ ΠΡΟΝΟΙΑΣ

11. Ήταν κάποιος άντρας (αν θα μπορούσαμε να τον πούμε άντρα), που αποχαυνώθηκε από τη διδασκαλία του Επικούρου και έγινε θηλυπρεπής, αυτός ο ευνουχισμένος και γυναικωτός, ο οποίος, χωρίς να το καταλάβει, όρμησε στο μέγαρο, όπου επιτρεπόταν να εισέρχεται μόνο ο ιεροφάντης".

12. Υπήρξε δαδούχος στην Αθήνα, όπως λένε όσοι Αθηναίοι γνωρίζουν αυτά με ακρίβεια. Προσεύχονταν στη Βουλαία και στην Κόρη μέσω των ιεροφαντών και του δαδούχου για τη σωτηρία τους. Αυτός που ήταν δα­δούχος και λαμπαδηφόρος. Αυτός που ήταν δαδούχος στην Αθήνα πριν από τον Στρατοκλή, εξαιτίας της ηδονής, την οποία εξυμνούσε εκείνος ο ευνουχισμένος και γυναικωτός.

Είχε γίνει μέτοχος σε γνώση επιβλαβή, εφαρμόζο­ντας την άθεη διδασκαλία του Επίκουρου, την ταιριαστή σε γυναίκες, και εξαιτίας της ηδονής, την οποία εξυμνούσε εκείνος ο ευνουχισμένος και γυναικωτός.
14. Τη λέξη «χλούνης» με τη σημασία του «ευνουχι­σμένος» τη χρησιμοποιεί όχι μόνο ο Αισχύλος αλλά και ο Αιλιανός κατά κόρον στο «περί Προνοίας».

15. Έπειτα λοιπόν, χωρίς να δίνει καμία σημασία στους σεπτούς θεσμούς των Ευμολπιδών, των Κηρύκων και των άλλων γενών, που ήταν ιερά και θεοφιλή, προτίμησε διδα­σκαλία ευκαταφρόνητη και ταιριαστή σε γυναίκες.
16. Ποθώντας να δείξει στον θεό πως δεν νοιάζεται για τα ανθρώπινα, ορμάει με φόρα στο μέγαρο. Εκεί όμως επιτρεπόταν η είσοδος μόνο στον ιεροφάντη, σύμφωνα με τους τελετουργικούς θεσμούς, ενώ σ' εκείνον απαγορευό­ταν. Μόλις τόλμησε αυτή την πράξη, τον έπιασαν ρίγη, προσβλήθηκε από μακρόχρονη ασθένεια και τελικά άρχισε να σαπίζει. Και με όσα τόλμησε να φωνάζει και να λέει, δραματοποιώντας και ευχόμενος όσα ταιριάζουν στους πιο ασεβείς ανθρώπους, παρ' όλο που διψούσε να βγει η απαί­σια και καταραμένη ψυχή του, με δυσκολία και αργά το πέτυχε .

17. Αυτός ήταν αρτιμελής στο σώμα και για καλή του τύχη διατηρούσε και όλες τις αισθήσεις του ανέπαφες. Ομολογούν λοιπόν και αυτό.
Όταν πολεμούσαν οι Αθηναίοι και ο Αντίγονος στον Πειραιά, ο Φιλήμονας, που είχε οριστεί διαιτητής, είδε στο όνειρο του εννιά κόρες να βγαίνουν από το σπίτι του. Είδε να τις ρωτάει για ποιο λόγο τον εγκαταλείπουν και του φάνηκε πως τις άκουσε να λένε ότι φεύγουν, διότι δεν είναι σωστό να μείνουν. Και το όνειρο σταμάτησε εδώ και αυτός ξύπνησε και αφηγήθηκε στον δούλο του όσα είδε, άκουσε και τι είπε. Στη συνέχεια έγραψε το υπόλοιπο δραματικό έργο, το οποίο τύχαινε να τον απασχολεί εκείνο τον καιρό. Μετά σκεπάστηκε και έμενε ήσυχος στο κρεβατι του και τέλος πέθανε. Οι άνθρωποι του σπιτιού νόμιζαν πως κοιμάται επειδή όμως αυτό κρατούσε ώρα, τον ξεσκέ­πασαν και τον είδαν νεκρό. Είχε λοιπόν και ο Φιλήμονας, Επίκουρε, τις εννέα Μούσες στο πλευρό του και όταν ήταν να πάρει τον τελευταίο δρόμο που του όρισε η μοίρα, αυτές έφυγαν. Διότι δεν είναι σωστό με κανένα τρόπο να βλέπουν νεκρούς οι θεοί, ακόμα κι αν τους είναι πολύ αγαπητοί, «ούτε να μολύνουν τα μάτια τους με τις θανάσιμες
ανάσες»

http://ermionh.blogspot.gr/2010/04/blog-post_8256.html