Ο παππούς Αίσωπος έλεγε: Των οικιών υμών εμπιπραμένων υμείς άδετε!

Των οικιών υμών εμπιπραμένων υμείς άδετε.
Έλεγε η γνωστή ρήση από τον παππού Αίσωπο.
Σύμφωνα με τον Αίσωπο, ένα χωριατόπουλο εξέλαβε ως τραγούδι τον ήχο
που έβγαζαν κάποια σαλιγκάρια που ψήνονταν στα κάρβουνα, και με αγανάκτηση
είπε τα ακόλουθα: «Ω κάκιστα ζώα, των οικιών υμών εμπιπραμένων, αυτοί άδετε».

Με άλλα λόγια, είπε στα σαλιγκάρια πως ενώ
 τα σπίτια τους καίγονταν, αυτά τραγουδούσαν.
Η ρήση αυτή, με τη σύγχρονη μορφή της
 «Των οικιών υμών εμπιπραμένων υμείς άδετε» - όταν τα σπίτια σας καίγονται
 εσείς τραγουδάτε - , χρησιμοποιείται ειρωνικά για εκείνους που εφησυχάζουν
 ή ασχολούνται με ασήμαντα θέματα, ενώ έχουν πολύ σοβαρά ζητήματα
να αντιμετωπίσουν, ή και ακόμα όταν οι δομές που εξασφαλίζουν
 την ύπαρξή τους κινδυνεύουν.
Πάνω από 2.500 χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Αίσωπος είπε τα παραπάνω
 αλληγορικά λόγια, και όμως είναι σαν να ειπώθηκαν για την παράλογη
συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων στις ημέρες μας.
Αν το δούμε σε σχέση με την οικονομική κρίση της χώρας τα τελευταία χρόνια,
 την πολιτισμική κρίση
αλλά και γενικά τη γενική κατάσταση που υπάρχει στη χώρα μας
 που ενώ υπήρχε πάρα πολλά χρόνια
την «σπρώχναμε κάτω από το χαλί» όπως λέγεται και εφησυχάζαμε.
Τώρα όμως σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και το μεταναστευτικό.
Τα Ελληνόπουλα να μεταναστεύουν σε άλλες χώρες για να επιβιώσουν
 αναζητώντας την τύχη τους σε ότι αφορά το μέλλον τους που δεν βλέπουν να υπάρχει
 στην πατρίδα τους όπου και σπούδασαν, εγκαταλείποντας  τις πατρογονικές εστίες τους.
Αντίθετα ένα ανεξέλεγκτο κύμα προσφυγικών ροών από άλλες χώρες
 να εισβάλει κυριολεκτικά στην Ελλάδα (ως χώρα που είναι στην συνθήκη της Σένγκεν)
 όπου και εγκλωβίζονται πλέον λόγω του ότι όλες πλέον οι χώρες που συνορεύουν
με την Ελλάδα κλείνουν ερμητικά τα σύνορά τους λες και είμαστε
η άρρωστη χώρα και φοβούνται μήπως τους μολύνουμε.
Αυτό πάλι με βάζει σε σκέψεις μήπως να ζητούσαμε να μας διώξουν
από αυτή την συνθήκη για όσο διάστημα χρειαστεί για να σταματήσουν να έρχονται;
Στον αντίποδα κάποιες χώρες, όπως για παράδειγμα
 οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής μας δίνουν συγχαρητήρια και ευχές
που στα δικά μου τουλάχιστον αυτιά ηχούν ειρωνικά γελάκια.
Ουσιαστική βοήθεια δεν βλέπω από πουθενά και μέσα σε όλον αυτόν το χαμό
οι Μ.Κ.Ο. και από κοντά οι εθελοντές και οι «επώνυμοι» που φωτογραφίζονται
για διαφημιστικούς λόγους φορώντας σωσίβια για εξώφυλλο περιοδικού
 και με το σύνθημα: Είμαστε όλοι πρόσφυγες.
Όταν ο Παππούς μου ήλθε κυνηγημένος από τους Τούρκους στην Ελλάδα
δεν ήλθε με γεμάτο πορτοφόλι αλλά και το σημαντικότερο η υποδοχή εδώ
δεν ήταν και η καλύτερη.
Να μιλήσουμε για πρόσφυγες όμως
που είναι ένα με το ζόρι 10%
ή για οικονομικούς μετανάστες;
Πως θα τους φροντίσουμε όλους αυτούς;
Ως πότε θα αντέξουμε οικονομικά να το κάνουμε και το πιο σημαντικό
ως πότε αυτοί οι άνθρωποι θα ανέχονται την φιλανθρωπία μας καθώς
 θα παραμένουν εγκλωβισμένοι στη χώρα μας;
Τώρα και για να κλείσω εδώ το κείμενο αλλάζοντας λίγο
 τον τίτλο του κειμένου ως εξής:
 Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν!
«Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν».
Έτσι συνόψισε ο Θουκυδίδης την καταστροφική
αδυναμία της Αθηναϊκής Πολιτείας
να αντιληφθεί τα πραγματικά διακυβεύματα
και να τα αντιμετωπίσει με ορθή προτεραιότητα.

Φιλικά
Πάν Καρτσωνάκης