Για τα Σύμβολα που δεν φυλάσσονται. Ο Παρθενώνας και ο Gucci.

Παρακολουθήσαμε με ενδιαφέρον την εξέλιξη και τις ανακοινώσεις μέσω του Τύπου για
το ζήτημα της αιτήσεως του επιχειρηματικού ομίλου Gucci, ώστε να του δοθεί η άδεια να πραγματοποιήσει εκδήλωση υψηλής ραπτικής στον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως και με φόντο τον Ναό της Θεάς Αθηνάς.
Από τα όλα ανακοινωθέντα, προέκυψαν κάποια, αναμενόμενα μεν, αλλά ιδιαιτέρως χρήσιμα για να τα επισημάνουμε δε, συμπεράσματα.

Καταρχήν, με εξαίρεση την ομολογουμένως έξυπνη και πηγαία κατά τη γνώμη μας τοποθέτηση του αρχιτέκτονος κυρίου Κορρέ, όλες οι υπόλοιπες συζητήσεις, κινήθηκαν λίγο-πολύ στα όρια της συνθηματολογικής προσέγγισης και μίας άνευ ουσιαστικής ταυτότητας πολιτισμικής δικαιολογίας.
Δικαιολογία, γιατί κατά δική τους ομολογία και ανακοινωμένη, ο Ιερός Ναός, είναι αποκλειστικώς ένα «σύμβολο». Και, ευτυχώς να λέμε, που ακόμη αντιστέκονται στο να μην το ομολογοποιήσουν και να το τιμολογήσουν, όπως προ ετών, εκεί στην πρώτη κορύφωση της οικονομικής κρίσης, είχαν προτείνει διάφοροι, όπως ο γνωστός πολιτικός κύριος της Ν.Δ. Γιακουμάτος και η κυρία Ξάφα, εργαζόμενη η τελευταία για το Δ.Ν.Τ., στους οποίους και είχαμε απαντήσει εμείς αναλόγως. (http://www.thyrsos.gr/release010.html )

Ένα ακόμη πολύ καλό σημείο που εντοπίσαμε μέσα από τα ρεπορτάζ, είναι η όπως διαφαίνεται αντιπρόταση που υπήρξε προς τον επιχειρηματικό όμιλο για την παραχώρηση εκ μέρους του Κράτους, άλλων Μνημείων, προφανώς λιγότερο.. «συμβολικών» και άρα πιο εύκολα ενοικιαζόμενα, μεταξύ των οποίων, και ο Ναός του Θεού Διός, ή όπως είναι γνωστότερο το σημείο, το Ολυμπιείον.
Δεν θα ήταν η πρώτη φορά που ο συγκεκριμένος χώρος, όπως και άλλοι φυσικά, χρησιμοποιούνται για «εκδηλώσεις».
Το όλο σκεπτικό, είναι προφανώς οικονομικά ωφελιμιστικό, καθώς έτσι χρησιμοποιούνται συμφώνως με τις σύγχρονες αντιλήψεις, οι «προωθητικές της μηχανές» όπως εύστοχα το σημείωσε και ο σχεδιαστής Γιώργος Ελευθεριάδης, και το αντλήσαμε από τα ρεπορτάζ, ( http://www.thetoc.gr/politismos/article/gucci-stin-akropoli-arxaiologoi-sxediastes-kai-antiproswpoi-oikwn-sto-toc) και έτσι «θα έρθει ο τουρίστας».

 Πότε θα έλθει ο τουρίστας; Τη δεκαετία του "60"

Μία ολόκληρη χώρα, μοιάζει με το χέρι απλωμένο, επαίτης, να θέλει να εξαργυρώνει μονίμως το έργο άλλων, και απλώς διατηρεί την τελευταία της δικαιολογία, να θέλει να αποτελεί «θεματοφύλακα παρελθόντων» στείρων συμβόλων. Σύμβολα που δεν κατανοεί, , δεν εγκολπώνει, ενίοτε τα «αγιάζει» κιόλας με ξένου δόγματος θρησκευτικές τελετές, και τα υψώνει μόνον μουσειακά.

Θα μπορούσαμε προς τις αρμόδιες αρχές, να αποστέλλαμε τις διαμαρτυρίες μας, ή και να υπενθυμίσουμε, ότι όσο υπάρχουν Εθνικοί, σε μεγαλύτερους ή μικρότερους πληθυσμούς σε αυτή τη χώρα, α ν α γ κ α σ τ ι κ ά, θα πρέπει να συνηθίζουν σιγά-σιγά, στον «μπελά», να θεωρούν και λατρευτικούς χώρους, τους Ναούς μας.
Όμως, στο σημείο που έχουμε φτάσει, τόσο εν αναμονή της αποφάσεως του Εφετείου για τη νομική κατοχύρωση της Εθνικής μας Θρησκείας, όσο φυσικά και στην όλο και πιο διολίσθησα προς το τέλμα κρατική λειτουργικότητα, ξέρουμε, ότι θα χάναμε μάλλον τον χρόνο μας. Όπως είπαμε, μόνον σε αυτό το σημείο. Η παρεμβατικότητα, η δικαία προάσπιση κάθε δικαιώματός μας, και κάθε ευθύνης μας αποδοθείσας φυσικά και πρωτίστως, πρόκειται να είναι ανάλογη της προετοιμασίας μας, να λαμβάνει χώρα όταν πρέπει και όπως πρέπει.



Έως εκείνη τη στιγμή, αρκούμαστε, στην ολιγόλογη επισήμανση των παραπάνω σε δημόσια τοποθέτηση, απλώς και μόνον, για να επιστήσουμε και την προσοχή εκεί που γνωρίζουμε ότι φτάνει άμεσα, ότι δεν υπάρχει κανένας εφησυχασμός από μέρους μας.
Σε αντίθεση με πολλούς-πολλούς άλλους, εμείς οι Εθνικοί, ούτε τα Εμβλήματά μας, θα ανταλλάξουμε με καθρεφτάκια και χάντρες, ούτε θα προδώσουμε, ούτε θα σκύψουμε.
Και αν μας τελειώσουν τα ευρώ-γρόσια, θα ζήσουμε με τις «πέτρες» μας.
Οίκος Ελλήνων Εθνικών Θύρσος