" μια μικρή επανάσταση "

[μίνως-αθανάσιος καρυωτάκης]

Χόρευε εδώ και περίπου 3 ώρες, σχεδόν συνεχόμενα. Αραιά και πού έκανε ένα μικρό διάλειμμα για να ελέγξει ξανά τις ανάσες της. Λάτρευε τον χορό. Μπορούσες να το δεις στα κατάμαυρα μάτια
της. Κάθε φορά που ερχόμουν στο μαγαζί καθόμουν απέναντί της. Συνήθως δεν τραβούσε το ενδιαφέρον των πελατών κι έτσι μου δινόταν τακτικά η ευκαιρία να χαζεύω κάθε σπιθαμή του κορμιού της. Ταξίδευα από τα μακριά, εξίσου μαύρα μαλλιά της, μέχρι και τα δάχτυλα των ποδιών της. Ήταν τόσο όμορφα σμιλεμένα, που τα ζήλευα.

Αντιστοίχως όμορφα, σχεδόν ανάγλυφα, έμοιαζαν να είναι και τα λεπτά δάχτυλα των χεριών της. Κατά τη διάρκεια του χορού, άρπαζε κάποια φτερά. Τα κουνούσε τόσο επιδέξια που στα μάτια μου έμοιαζε με χελιδόνι. Δεν ξέρω γιατί την παρομοίαζα με χελιδόνι. Ίσως να είναι επειδή δεν ξέρω πολλά πτηνά ή γιατί για κάποιον ανεξήγητο λόγο λάτρευα πάντα τα χελιδόνια. Έχουν μια φινέτσα και συγχρόνως μία δύναμη. Ξέρουν να θέτουν όρια, παραμένοντας πάντα ευγενικά. 

Έτσι ήταν και η Ιζαμπέλα. Μου είχε βάλει όρια. Αδυνατούσα να την πλησιάσω πολύ.

Μια με δυο φορές τα είχα καταφέρει, έχοντας καταναλώσει παραπάνω από μισό μπουκάλι βότκας. Το αλκοόλ με βοηθάει να απελευθερώνομαι από τα δεσμά της προσωπικότητάς μου. Παίρνω πολύ πιο εύκολα ρίσκα, γίνομαι αρκετά αγκαλίτσας και μιλάω ακατάπαυστα.

Πάνε δύο μήνες που μπαίνω στο «Je t’aime» αποκλειστικά για εκείνη. Πίνω λίγο κι ύστερα φεύγω. Δεν έχω βρει τη δύναμη να της πω όλα αυτά που νιώθω. Είναι δύσκολο να προσεγγίσεις κάποιον και να του πεις ότι θέλεις να ξοδέψεις την υπόλοιπη ζωή σου μαζί του. Είναι κατά κάποιον τρόπο σκληρό, ακόμα κι αν πιστεύουμε όταν το ξεστομίζουμε ότι είναι η απόλυτη ερωτική φράση. 

Έχω μπει στα τριάντα μου κι ακόμα δεν μπορώ να αποδεχθώ τον εαυτό μου. Δυστυχώς, δεν φταίει μόνο ότι είμαι σχεσάκιας, αλλά και ο κοινωνικός περίγυρός μου. Ξέρω ότι αν μάθουν ορισμένα μυστικά μου, δεν θα θέλουν να μου μιλήσουν ξανά.

Τα χείλη της είναι μωβ. Φοράει κραγιόν βατόμουρο. Το λατρεύω. Η γεύση που δίνει στα φιλιά είναι εθιστική και ηδονική. Πρέπει επιτέλους να κάνω το μεγάλο βήμα. Πρέπει να της εξομολογηθώ τα συναισθήματά του.

Χτυπάει το τηλέφωνο.

«Έλα ρε συ Μαρία, που χάθηκες;»

«Δεν μπορώ να μιλήσω τώρα. Θα σε πάρω σε λίγο. Έχω να κάνω κάτι».

«Τι έχεις να κάνεις πάλι, μωρή βλαμμένη;»

«Να διεκδικήσω το αυτονόητο, λίγο έρωτα κι αγάπη».

«Ω, δεν ήξερα ότι είσαι με γκόμενο! Σε κλείνω, καλή επιτυχία».

«Δεν είναι γκόμενος, αλλά γκόμενα», μονολογώ. Προχωρώ προς τη σκηνή και για πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω ότι κάνω κάτι επαναστατικό. Αποδέχομαι τον εαυτό μου.

http://antidras.blogspot.gr/2017/03/blog-post_1.html