Σικελιανός

Συντάκτης: Δημήτρης Νανούρης
ΠΕΝΤΕ ΦΟΡΕΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ για το Νόμπελ Λογοτεχνίας, ο «άρχοντας της λαλιάς μας» κατά τον Σεφέρη, ο «φιλόσοφος-ποιητής», σύμφωνα με τον Παλαμά, αυτός που φορά στον λυρισμό τα πέπλα των αιώνιων ιδεών, γεννιέται σαν σήμερα στα 1884 στη
Λευκάδα. Ο Αγγελος Σικελιανός εμφανίζεται στα γράμματα το 1909 με τη συλλογή «Αλαφροΐσκιωτος» που τον καθιερώνει ως μείζονα ποιητή μας. Τον απασχολεί μεταξύ άλλων η «Δελφική Ιδέα» και αναβιώνει με την Αμερικανίδα πρώτη σύζυγό του Εύα Πάλμερ τις Δελφικές Εορτές τη δεκαετία του 1920. Πεθαίνει στην Αθήνα το 1951. Ακολουθεί μικρή σταχυολόγηση από το μεγαλειώδες του έργο:

ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ Στο ρόδινα μακάριο φως, νά με, ανεβαίνω της αυγής/ με σηκωμένα χέρια,/ η θεία γαλήνη με καλεί του πέλαου, έτσι για να βγω/ προς τα γαλάζια αιθέρια·// μα ω άξαφνες πνοές της γης που μες στα στήθια μου χυμάν/ κι ακέρια με κλονίζουν!/ Ω Δία, το πέλαο είν’ βαρύ και τα λυτά μου τα μαλλιά/ σαν πέτρες με βυθίζουν!// Αύρες τρεχάτε –ω Κυμοθόη, ω Γλαύκη,– ελάτε πιάστε μου/ τα χέρια απ’ τη μασκάλη./ Δεν πρόσμενα έτσι μονομιάς παραδομένη να βρεθώ/ μες του Ηλιου την αγκάλη.

Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΤΖΕΣΙΒΑΝΟ (μαθητή του Βούδα) Aνεπίληπτα επήρε το μαχαίρι/ ο Aτζεσιβάνο. K’ ήτανε η ψυχή του/ την ώρα εκείνη ολάσπρο περιστέρι./ Kι όπως κυλά, από τ’ άδυτα του αδύτου/ των ουρανών, μες στη νυχτιά έν’ αστέρι,/ ή, ως πέφτει ανθός μηλιάς με πράο αγέρι,/ έτσι απ’ τα στήθη πέταξε η πνοή του.// Xαμένοι τέτοιοι θάνατοι δεν πάνε./ Γιατί μονάχα εκείνοι π’ αγαπάνε/ τη ζωή στη μυστική της πρώτη αξία,/ μπορούν και να θερίσουνε μονάχοι/ της ύπαρξής τους το μεγάλο αστάχυ,/ που γέρνει πια, με θείαν αταραξία!

ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΝΟΣΤΟΥ [...] Tων άστρων έχει απάνω μου το περιβόλι γείρει,/ κι ο κρύφιος λογισμός,/ σάμπως μελίσσι χνουδωτό βαμμένον από γύρη,/ ξεσπά βαθιά μου εσμός...// Bροχή πεφτάστρια γύρα μου κι αδιάκοπα σταλάζει/ το απέραντο γοργά·/ κι όπως χορεύει πέφτοντας στο χώμα το χαλάζι/ κι ο ουρανός οργά,// σαν απ’ της λύρας τις χορδές ανάμεσα το χέρι/ φαντάζει που χτυπά,/ όμοια η καρδιά μου ολάκερη μέσα σε κάθε αστέρι/ σπαράζει κι αγαπά!// Οργιο βαθύ! Στον πάγκοσμο παλμό σου, μες στο νέο/ που γνώρισα κορμί,/ στης δύναμής σου την πηγή κατάβαθα αναπνέω/ μ’ ανήκουστην ορμή,// κι ως κατεβαίνει αγνάντια μου, χωρίς να το γυρεύω,/ τα βάθη τ’ ουρανού/ ο αρματωμένος Ερωτας, σκιρτώ κι αντιχορεύω/ με τ’ άρματα του νου!// Γιατί το ξέρω· πιο βαθιά κι απ’ τον πηχτόν αστρόφως,/ κρυμμένος σαν αετός,// με περιμένει, εκεί που πια ο θείος αρχίζει ζόφος,/ ο πρώτος μου εαυτός...

http://www.efsyn.gr/arthro/sikelianos