Αν δεν «φύγει» το παλαιό καινούργιο δεν γεννιέται...

Όταν τον είδα τον να φεύγει κάτι κατέρρευσε μέσα μου και αντικαταστάθηκε από ένα μεγάλο κενό...

ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΗ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΟΥ πάει αυτός ο δρόμος...

ΠΟΙΟΥΣ κόσμους ενώνει τούτη η γέφυρα...


ΑΠΟ πού ξεκίνησε και πού θα καταλήξει...

Η φωτογραφία που δημοσιεύω, δεν απαντήσει στα πιο πάνω ερωτήματα...

ΤΑ αφήνει να αιωρούνται πάνω από ένα εξωγήινο κενό... 

ΟΠΩΣ αιωρείται η γέφυρα, στο κενό μεταξύ των δύο μοναχικών και παγωμένων ακτών στο αρχιπέλαγος της Νορβηγίας...

ΕΝΑ ερημικό κενό, χωρίς συγκεκριμένη αφετηρία και τελικό προορισμό...

ΠΟΥ μόνο σε έναν τέτοιο τόπο μπορεί να δικαιολογήσει την ύπαρξή του...

ΕΝΑ αναπάντητο κενό, όπως το κενό που δημιουργείται μέσα μας...

ΟΤΑΝ προσπαθούμε να συμφιλιωθούμε με την ανθρώπινη «μοίρα» μας...

ΚΑΙ να απαντήσουμε, γιατί ήλθαμε στον κόσμο και τι νόημα έχει -τελικά- η παρουσία μας σε τούτον τον συμπαντικό (και άγνωστο) αχταρμά... 

Η σκέψη ότι τα ίδια αναπάντητα ερωτηματικά έχουν απασχολήσει όλους τους ανθρώπους που περπάτησαν μέχρι σήμερα πάνω στη γη, δεν γεφυρώνει το κενό που αφήνουν τα ερωτηματικά...

ΓΙΑ να προχωρήσω όμως και να γράψω ό,τι έχω κατά νου να πω, είμαι αναγκασμένος να ακολουθήσω τη νορβηγική συνταγή...

ΝΑ κατασκευάσω μία «γέφυρα», που να ενώνει το φαινομενικό τίποτα με το απροσδιόριστο πουθενά...

ΠΑΝΩ στη νορβηγική γέφυρα και τις άλλες δυο φωτογραφίες (από την ίδια χώρα) που δημοσιεύω, έπεσα εντελώς τυχαία...

ΗΛΘΑ στο γραφείο κακόκεφος και αποφασισμένος να μην γράψω τη σημερινή στήλη… 

ΕΤΣΙ, άρχισα να... σερφάρω στο internet και να ψάχνω για κανένα ταξίδι...

ΤΙΣ σκανδιναβικές χώρες (αν και μου αρέσει ο χειμώνας) δεν τις έχω επισκεφθεί, μιας και δεν είναι πολύ φιλικές σε ταξίδια με μοτοσικλέτα...

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ, έπεσα πάλι πάνω στη χειμωνιάτικη Νορβηγία και άρχισα να χαζεύω φωτογραφίες...

ΜΕ το που είδα τη φωτογραφία της γέφυρας (στο... πουθενά) αποφάσισα να την μοιραστώ μαζί σας, τα συναισθήματα που μου προκάλεσε... 

ΚΑΙ μιας και τελείωσα με το «κενό» της γέφυρας, θα αφιερώσω λίγες κουβέντες στο πρόσφατο δικό μου «κενό» και τι το προκάλεσε...

ΠΡΟΧΘΕΣ ήλθε στο γραφείο ο συνάδελφος Ηλίας Ντωνούδης, να μαζέψει τα πράγματά του, μιας και στο εξής θα γράφει τη στήλη του από το σπίτι του...

ΕΠΕΙΔΗ τα γραφεία μας είναι δίπλα-δίπλα, κάθε τόσο με επισκεπτόταν και μου άφηνε για «ενθύμιο» στυλό, χαρτιά, κουτάκια, φωτογραφίες και άλλα μικροπράγματα... 

ΝΑ τονίσω εδώ για την ιστορία (και για να μην ξεχάσει ο Ηλίας) ότι ακριβώς πίσω από τα γραφεία μας, υπάρχουν ακόμα τέσσερα μεγάλα χαρτοκιβώτια, με πράγματα από το προηγούμενο γραφείο, που δεν πρόλαβε να ανοίξει τα τρία χρόνια που βρισκόμαστε εδώ...

ΕΠΕΙΔΗ γνωρίζω το «ντεκόρ» και των προηγούμενων γραφείων του Ντωνούδη (έχουμε αλλάξει τέσσερις φορές γραφεία τα τελευταία 44 χρόνια) υποθέτω ότι μέσα στα χαρτοκιβώτια αυτά θα υπάρχουν περισσότερες ξεχασμένες αναμνήσεις, φωτογραφίες και ενθύμια από την πορεία του στο «Νέο Κόσμο»...

ΣΑΡΑΝΤΑ πέντε ολόκληρα χρόνια είναι αυτά. Όσες αναμνήσεις και να έχει σκεπάσει η σκόνη του χρόνου, όλο και κάποιες θα θυμόμαστε όσο ζούμε... 

ΠΩΣ είναι δυνατό να ξεχάσω εγώ τα 42 χρόνια που περάσαμε μαζί. Πώς να ξεχάσεις έναν άνθρωπο που τον έβλεπες καθημερινά τόσα χρόνιας Δηλαδή μια ολόκληρη ζωή... 

ΠΩΣ να ξεχάσω τα κυριακάτικα ξενύχτια μας για να παίρνουμε και δημοσιεύαμε πρωί-πρωί κάθε Δευτέρα, τα αποτελέσματα των ποδοσφαιρικών αγώνων από την Ελλάδα... 

ΘΥΜΑΜΑΙ ότι όταν στέλναμε και την τελευτά σελίδα στο τυπογραφείο και πριν ακόμα ξημερώσει, πηγαίναμε παρέα με τον Αλέκο Παπάζογλου (που ερχόταν κάθε Κυριακή βράδυ να μας κάνει παρέα και να μας βοηθήσει) στο Lygon Street να φάμε τοστ και να πιούμε εσπρέσο, στο μόνο μαγαζί στην πόλη που παρέμενε τότε ανοιχτό... 

ΤΙ να πρωτοθυμηθείς και το να ξεχάσεις από τα χρόνια εκείνα που έτρεχε ο Ηλίας στα γήπεδα και γυρνούσε αγχωμένος για να προλάβει να γράψει για τους αγώνες για να έχει περιγραφές και όλα τα αποτελέσματα η εφημερίδα... 

ΟΤΑΝ άρχισα να εργάζομαι στην εφημερίδα το 1975, τον Ηλία τον βρήκα εκεί, ενώ λίγα χρόνια αργότερα, όταν ο «Ν.Κ» αγόρασε την «Νέα Ελλάδα» στο τιμ προστέθηκε και ο Σωτήρης Χατζημανώλης...

ΑΥΤΗ τη στιγμή, ο Σωτήρης και εγώ, είμαστε οι μόνοι που έχουμε απομείνει από την ηρωική γενιά της δεκαετίας του 1970. Της «χρυσής» εκείνης εποχής, όχι μόνο για τον «Ν.Κ», αλλά και για την παροικία...

Ο Ηλίας, όχι μόνο προσέφερε τα μέγιστα στην εφημερίδα που διαβάζετε, αλλά η παρουσία του εδώ είναι ταυτισμένη με την ιστορία και την πορεία του «Ν.Κ» και της παροικίας... 

ΟΤΑΝ, λοιπόν, τον είδα τον να φεύγει, κάτι κατέρρευσε μέσα μου και αντικαταστάθηκε από ένα μεγάλο κενό... 

ΕΝΑ κενό που ούτε με νορβηγική συνταγή δεν μπορείς να κλείσεις, όσο και να προσπαθήσεις... 

ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ όπως ο τελευταίος των Μοϊκανών σας λέω. Ότι είμαι ο τελευταίος που απέμεινε και πλησιάζει και η δική μου ώρα να ακολουθήσω την ανθρώπινη μοίρα...

ΕΤΣΙ είναι ο κόσμος, έτσι ήταν πάντα και έτσι θα παραμείνει. Αν δεν «φύγει» το παλαιό καινούργιο δεν γεννιέται...

ΟΣΟΙ ψυχανεμίζονται τα... μελλούμενα, ξέρουν τα παρόντα και τα περασμένα, το καταλαβαίνουν...

http://neoskosmos.com/news/el/node/61014