Και η κόντρα καλά κρατά.Μέρος πρώτο.
Μέχρι να δούμε τι θα καταφέρει τελικά η νέα κυβέρνηση, ώστε να έχουμε το δικαίωμα να την κρίνουμε για το έργο της, ας κάνο...υμε ένα ταξίδι στην ιστορία, το οποίο όμως δεν είναι άσχετο με όσα συμβαίνουν σήμερα.
Ίσως ανακαλύψουμε τελικά , ότι αυτή η κόντρα κρατά αιώνες και οι δυο αντίπαλες ομάδες δεν
λογαριάζουν τίποτα μπροστά στον σκοπό τους η μια να επιβληθεί της άλλης, αν όχι να καταστρέψει η μια την άλλη.
Στην ιστορία υπάρχουν αδιάψευστα στοιχεία όπου εάν τα τοποθετήσεις με μια λογική σειρά, σου αποκαλύπτουν έναν υπόγειο πόλεμο που ξεκινά από το 395 μ.χ και φτάνει έως και σήμερα. Μια διαμάχη επί 1620 χρόνια, εις βάρος της Ευρώπης.
Το πρώτο βήμα αυτής τη κόντρας το έκανε ο Κωνσταντίνος Α’ μεταφέροντας
από την Ρώμη το κέντρο εξουσίας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην
Κωνσταντινούπολη.
Αυτή η κίνηση του Κωνσταντίνου Α’ μας προδίδει πιθανότατα την αποφυγή ταλαιπωρίας των Ρωμαίων κι εύκολη πρόσβασή τους στην βόρεια Αφρική, όπου και ήταν η Αλεξάνδρεια.Μια άλλη εκδοχή ίσως είναι η επιδίωξη πιο κοντινής κι άμεσης επαφής με την τοποθεσία που ζούσαν οι Εβραίοι, οι οποίοι ήταν οι εντολείς για την προώθηση της αρχικής μορφής του Χριστιανισμού στην Ευρώπη, ως όπλο για καταστροφή της Ρωμαϊκής στρατιωτικής δύναμης , όπως και συνέβη.
Αδιάψευστη είναι η επαφή των Απόστολων με τις Ιουδαϊκές συναγωγές στην Ευρώπη για κατήχηση αλλά και προστασία όταν διέκριναν κίνδυνο από τις καταδιώξεις των Ρωμαίων εναντίον τους.
Δεν θα τοποθετήσω θρησκευτικά το θέμα, παρά μόνο στρατιωτικά, καθώς οποιαδήποτε ταύτιση του στρατιωτικού με τον θρησκευτικό τομέα , προσβάλει τον λόγο ύπαρξης κάθε θρησκείας και ειδικά της Χριστιανικής, όπου είχε ως αρχή την βασιλεία του ουρανού κι όχι της γης.
Ωστόσο η εξουσία πάντα ήταν ένας τεράστιος πειρασμός για κάθε θνητό όπου δεν τον απέφυγαν, ακόμα και οι έχοντες τον λόγο του θεού στα χέρια τους.
Το γεγονός όμως ότι τελικά πέρασε - αυτή η παντοδύναμη για την εποχή εκείνη στρατιωτική μηχανή - στα χέρια μιας Θρησκείας, αποδεικνύει το αληθές των όσων γράφω.
Το επόμενο γεγονός πως δεν λειτούργησε ωφέλημα κι ανασταλτικά η μεταφορά αυτής της στρατιωτικής δύναμης στα χέρια πλέον των Χριστιανών, αλλά συνέχισε απτόητα την λειτουργία της ως κατακτητική μηχανή, επαληθεύει ως δεύτερο στοιχείο τον ισχυρισμό μου.
Για να δούμε λίγο την σχέση της Ελλάδας και των Ελλήνων με αυτά που θα αναφερθούν, καθώς οι ισχυρισμοί πως το Βυζάντιο ήταν Ελληνικό, δεν έχουν σταματήσει.
Τα δυο ισχυρά όπλα των Ελλήνων που στο παρελθόν είχαν αποδειχθεί ακατανίκητα από κάθε εχθρό (στρατός και φιλοσοφία) και κρατούσαν το Ελληνικό Έθνος όρθιο, είχαν σταματήσει να υπάρχουν από το 200 π.χ.
Ήδη η αποστρατικοποιημένη Ελλάδα από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, προσέφερε πλέον αυτό που μόνο οι Έλληνες είχαν την ικανότητα να χειρίζονται όσο και να το διδάσκουν. Την φιλοσοφία.
Δεν καταγράφει η ιστορία πότε έπαψε να υφίσταται στην Ελληνική γη κι αυτή η μοναδική Ελληνική ικανότητα, καθώς η καταγραφή των γεγονότων από το Γρηγοριανό ημερολόγιο, δεν διευκολύνει με ακρίβεια την γνώση αυτού του γεγονότος.
Γνωρίζουμε όμως (στο περίπου πάντα)από πότε καταγράφηκε η φιλοσοφική έξαρση στην Αλεξάνδρεια από τους εκεί μεταγενέστερους φιλόσοφους, οι οποίοι ισχυρίστηκαν πως είναι οι συνεχιστές της Ελληνικής φιλοσοφίας, αλλά και πολλοί από αυτούς αναφέρονται ως Έλληνες, αδιευκρίνιστα όμως .
Το αναφέρω αυτό για να παρουσιάσω πως κάθε ταύτιση της Ελληνικής παρουσίας με ότι συνέβη μετά το 200 μ.χ στον χώρο της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, είναι ανυπόστατη.
Τα 400 χρόνια που μεσολαβούν από το 200π.χ έως το 200 μ.χ είναι ένα κεφάλαιο που παραμένει στα κενά της ιστορίας, επιτρέποντας στον καθένα να έχει τους δικούς του ισχυρισμού και κάποιους να επικαλούνται την παρουσία Ελλήνων, για λόγους που θα τους ευνοήσουν αργότερα.
Μετά τον στρατιωτικό αφοπλισμό των Ελλήνων συνέβη σταδιακά και ο φιλοσοφικός αφοπλισμός, καθώς και η εξαφάνιση κάθε πραγματικά Ελληνικού στοιχείου σχετικά με την ύπαρξη των Ελλήνων ως Έθνος, με μόνη μαρτυρία της Ελληνικής ύπαρξης, τα απομεινάρια των μνημείων, όπου κράτησαν όρθια οι δυνάστες των Ελλήνων όσα θεωρούσαν ακίνδυνα για τα μελλοντικά σχέδιά τους, ενώ ταυτόχρονα θα προσέθεταν αίγλη στην παρουσία τους.
Μετά και την κάθοδο του Γότθου Αλαρίχου στην Ελλάδα (πιθανότατα με εντολή σύμβουλου του Αρκάδιου) καταστρέφοντας ότι είχαν λάβει εντολή και καταδιώκοντας τους εναπομείναντες Έλληνες - με διάταγμα νωρίτερα του Θεοδόσιου - και μετά από την πιθανολογούμενη σφαγή στην Σκυθόπολη, δεν είχε μείνει πια τίποτα όρθιο κι άξιο να αντισταθεί ως Ελληνικό στοιχείο.
Έτσι παραμένει αναπόδεικτος ο κάθε ισχυρισμός για Ελληνική παρουσία στην εξέλιξη της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ή διαφορετικά Βυζάντιου.
Αυτό δεν σημαίνει όμως πως τακτοποίησαν το θέμα.
Η Ελληνική Φιλοσοφία ήταν ένα πνευματικό όπλο, που προσέθετε δύναμη κι αξία σε όποιον το είχε στην κατοχή του και το γνώριζαν πολύ καλά οι δυο αργότερα διεκδικητές.
Οι Εβραίοι γνώριζαν καλά την τέχνη να δημιουργούν θρησκείες, όσο το ίδιο καλά γνώριζαν πως εάν προσέθεταν την Ελληνική φιλοσοφία σ’ αυτές , θα κατακτούσαν και τον μισό πλανήτη αργότερα, πράγμα που είναι υπαρκτό ως αποτέλεσμα σήμερα.
Κατακτώντας κι αποκτώντας την Ελληνική φιλοσοφία λοιπόν, προσέθεσαν την θεολογία σε αυτή και κατόρθωσαν αυτό που από τότε έως και σήμερα υπάρχει κι έχει προωθηθεί ως επιστήμη.
Για να δούμε το μονοπάτι που ακολουθήθηκε, αλλά και τα αποτελέσματα που είχε αυτή τους η προσπάθεια.
Μεταφέροντας λοιπόν την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ο Κωνσταντίνος Α’ , παρέμειναν πίσω κάποιοι, που ποτέ δεν συγχώρεσαν την συμπεριφορά εκείνου και των επόμενων Αυτοκρατόρων την Νέας Ρώμης (αυτή είναι η πραγματική ονομασία της Κωνσταντινούπολης).
Μετά τον Κωνσταντίνο Α’ και έως την παρουσία του Θεοδόσιου Α’ , θα μεσολαβήσουν σφαγές για την θέση της Εξουσία και την ενδιάμεση παρουσία του Ιουλιανού (ο παραβάτης) ο οποίος ίσως έβλεπε αυτό που θα έρθει και προσπάθησε να το αποτρέψει με την στάση του ως Αυτοκράτορας.
Ανεπίσημα το σχίσμα των Εκκλησιών συνέβη μετά τον θάνατο του Θεοδόσιου Α’ και το επαληθεύει η συμπεριφορά του γιου του Αρκάδιου (Αυτοκράτορας της Ανατολής) με την καταδίωξη του αδελφού του Ονώριου (Αυτοκράτορας της Δύσης).
Ο Θεοδόσιος Α’ επιβλήθηκε σε όλη την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και προσπάθησε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα που είχαν δημιουργηθεί από τους προηγούμενους Αυτοκράτορες , οι οποίοι δεν ήταν και τόσο φανατικοί υπέρ του Χριστιανισμού.
Μια μεγάλη μερίδα εκχριστιανισμένων Ελλήνων επέστρεφε στην αρχαία Εθνική θρησκεία και για τον Θεοδόσιο Α’ θα ήταν καταστροφή εάν το επέτρεπε να εξελιχθεί.
Ένα του διάταγμα με την ονομασία «έδικτο κατά των αποστατών» θα επιβάλει με την βία στις 2 Μαΐου του 381 μ.χ την επιστροφή στον Χριστιανισμό και σταμάτημα κάθε τελετής των αλλόθρησκων ιερατείων.
Στις 21 Δεκεμβρίου του 382 μ.χ θα επιβάλει και την θανατική ποινή και δήμευση των όποιων περιουσιών, όσων επέμεναν κι αντιστέκονταν στο νέο καθεστώς.
Το 384 διέταξε την κατεδάφιση και σφράγισμα Αρχαίων Ιερών, ενώ στις 24 Φεβρουαρίου του 391 ανανέωσε την απόλυτη απαγόρευση σε όλη την Ρωμαϊκή επικράτεια ύπαρξης και ανέχειας οποιασδήποτε άλλης θρησκευτικής λατρείας και παρουσίας.
Το 392 ξεκινά και η ρήξη σχέσεων με τους Εβραίους, τοποθετώντας τους στο αντίπαλο στρατόπεδο των Χριστιανών.
Η μεταφορά αυτής της διαμάχης τους στην Αίγυπτο και Αλεξάνδρεια, θα δημιουργήσει τους πρώτους σημαντικούς αντίπαλους των Χριστιανών και θα το γευτούν καλά στην Ευρώπη μετά το 700 μ.χ, καθώς η νέα θρησκεία που θα παρουσιαστεί ως δια μαγείας, θα έχει την ίδια ρίζα με τον Χριστιανισμό, την παλαιά διαθήκη και το νέο όνομα αυτής θα είναι Ισλαμισμός .
Ένα ακόμα κατασκεύασμα των Εβραίων για να αμυνθούν των Χριστιανών που είχαν ανεξαρτητοποιηθεί από αυτούς .
Κανένας δεν έχει αναφέρει έως σήμερα το γεγονός για την παράκαμψη της Ανατολικής Ευρωπαϊκής πλευράς από τους Ισλαμιστές κατά την εξάπλωσή τους και την προσπάθεια προσέγγισης κυκλικά από τη Αφρική το Δυτικό μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας , με κατεύθυνση προς την Ρώμη.
Κανένας δεν θα σχολιάσει το γεγονός πως όλες οι Σταυροφορίες ξεκινούσαν από την Ευρώπη με κατεύθυνση την Ιερουσαλήμ η οποία σήμερα είναι και η πρωτεύουσα των Εβραίων με την τιμητική παγκόσμια διάκριση ως η διεθνή πόλη εκτός συνόρων.
Από το 392 μ.χ και μετά, θα διεξαχθεί μια διαμάχη μεταξύ Εβραίων και Χριστιανών, ξεκινώντας από την Αλεξάνδρεια, για να μεταφερθεί αργότερα μέσα σε πολλά στρατόπεδα εξουσίας.
Το παράξενο είναι η παρουσία των Εβραίων έκτοτε, πότε στο στρατόπεδο της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και πότε στο στρατόπεδο της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, παίζοντας παράξενα παιχνίδια. Παράξενη και η ανέχεια της παρουσίας τους από του Χριστιανούς είτε ως Καθολικούς είτε ως Ορθόδοξους.
Για να δούμε λοιπόν την εξέλιξη αυτής της διαμάχης των δυο εξουσιών στη Ευρώπη και ο ρόλος των Εβραίων μέσα σε αυτές.
Συνεχίζεται…
Υ.Γ Η όποια αναφορά μου σχετικά με την Καθολική και Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει σκοπό να θίξει την θρησκευτική τους πλευρά, αλλά την στρατιωτική και πολιτική, καθώς αυτά τα δυο στρατόπεδα δεν παρέμειναν στο Θρησκευτικό τους καθήκον (όπως αρχικά υπόσχονταν) αλλά αναμείχθηκαν και πολλές φορές ταυτίστηκαν με την πολιτική και στρατιωτική εξουσία στην Ευρώπη, προδίδοντας τις δυο πλευρές που τελικά αντιπροσώπευαν.
ΠΗΓΗ : ΕΝ.Κ.Ε
Συντάκτης
Χαράλαμπος Μπάστας.
Αυτή η κίνηση του Κωνσταντίνου Α’ μας προδίδει πιθανότατα την αποφυγή ταλαιπωρίας των Ρωμαίων κι εύκολη πρόσβασή τους στην βόρεια Αφρική, όπου και ήταν η Αλεξάνδρεια.Μια άλλη εκδοχή ίσως είναι η επιδίωξη πιο κοντινής κι άμεσης επαφής με την τοποθεσία που ζούσαν οι Εβραίοι, οι οποίοι ήταν οι εντολείς για την προώθηση της αρχικής μορφής του Χριστιανισμού στην Ευρώπη, ως όπλο για καταστροφή της Ρωμαϊκής στρατιωτικής δύναμης , όπως και συνέβη.
Αδιάψευστη είναι η επαφή των Απόστολων με τις Ιουδαϊκές συναγωγές στην Ευρώπη για κατήχηση αλλά και προστασία όταν διέκριναν κίνδυνο από τις καταδιώξεις των Ρωμαίων εναντίον τους.
Δεν θα τοποθετήσω θρησκευτικά το θέμα, παρά μόνο στρατιωτικά, καθώς οποιαδήποτε ταύτιση του στρατιωτικού με τον θρησκευτικό τομέα , προσβάλει τον λόγο ύπαρξης κάθε θρησκείας και ειδικά της Χριστιανικής, όπου είχε ως αρχή την βασιλεία του ουρανού κι όχι της γης.
Ωστόσο η εξουσία πάντα ήταν ένας τεράστιος πειρασμός για κάθε θνητό όπου δεν τον απέφυγαν, ακόμα και οι έχοντες τον λόγο του θεού στα χέρια τους.
Το γεγονός όμως ότι τελικά πέρασε - αυτή η παντοδύναμη για την εποχή εκείνη στρατιωτική μηχανή - στα χέρια μιας Θρησκείας, αποδεικνύει το αληθές των όσων γράφω.
Το επόμενο γεγονός πως δεν λειτούργησε ωφέλημα κι ανασταλτικά η μεταφορά αυτής της στρατιωτικής δύναμης στα χέρια πλέον των Χριστιανών, αλλά συνέχισε απτόητα την λειτουργία της ως κατακτητική μηχανή, επαληθεύει ως δεύτερο στοιχείο τον ισχυρισμό μου.
Για να δούμε λίγο την σχέση της Ελλάδας και των Ελλήνων με αυτά που θα αναφερθούν, καθώς οι ισχυρισμοί πως το Βυζάντιο ήταν Ελληνικό, δεν έχουν σταματήσει.
Τα δυο ισχυρά όπλα των Ελλήνων που στο παρελθόν είχαν αποδειχθεί ακατανίκητα από κάθε εχθρό (στρατός και φιλοσοφία) και κρατούσαν το Ελληνικό Έθνος όρθιο, είχαν σταματήσει να υπάρχουν από το 200 π.χ.
Ήδη η αποστρατικοποιημένη Ελλάδα από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, προσέφερε πλέον αυτό που μόνο οι Έλληνες είχαν την ικανότητα να χειρίζονται όσο και να το διδάσκουν. Την φιλοσοφία.
Δεν καταγράφει η ιστορία πότε έπαψε να υφίσταται στην Ελληνική γη κι αυτή η μοναδική Ελληνική ικανότητα, καθώς η καταγραφή των γεγονότων από το Γρηγοριανό ημερολόγιο, δεν διευκολύνει με ακρίβεια την γνώση αυτού του γεγονότος.
Γνωρίζουμε όμως (στο περίπου πάντα)από πότε καταγράφηκε η φιλοσοφική έξαρση στην Αλεξάνδρεια από τους εκεί μεταγενέστερους φιλόσοφους, οι οποίοι ισχυρίστηκαν πως είναι οι συνεχιστές της Ελληνικής φιλοσοφίας, αλλά και πολλοί από αυτούς αναφέρονται ως Έλληνες, αδιευκρίνιστα όμως .
Το αναφέρω αυτό για να παρουσιάσω πως κάθε ταύτιση της Ελληνικής παρουσίας με ότι συνέβη μετά το 200 μ.χ στον χώρο της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, είναι ανυπόστατη.
Τα 400 χρόνια που μεσολαβούν από το 200π.χ έως το 200 μ.χ είναι ένα κεφάλαιο που παραμένει στα κενά της ιστορίας, επιτρέποντας στον καθένα να έχει τους δικούς του ισχυρισμού και κάποιους να επικαλούνται την παρουσία Ελλήνων, για λόγους που θα τους ευνοήσουν αργότερα.
Μετά τον στρατιωτικό αφοπλισμό των Ελλήνων συνέβη σταδιακά και ο φιλοσοφικός αφοπλισμός, καθώς και η εξαφάνιση κάθε πραγματικά Ελληνικού στοιχείου σχετικά με την ύπαρξη των Ελλήνων ως Έθνος, με μόνη μαρτυρία της Ελληνικής ύπαρξης, τα απομεινάρια των μνημείων, όπου κράτησαν όρθια οι δυνάστες των Ελλήνων όσα θεωρούσαν ακίνδυνα για τα μελλοντικά σχέδιά τους, ενώ ταυτόχρονα θα προσέθεταν αίγλη στην παρουσία τους.
Μετά και την κάθοδο του Γότθου Αλαρίχου στην Ελλάδα (πιθανότατα με εντολή σύμβουλου του Αρκάδιου) καταστρέφοντας ότι είχαν λάβει εντολή και καταδιώκοντας τους εναπομείναντες Έλληνες - με διάταγμα νωρίτερα του Θεοδόσιου - και μετά από την πιθανολογούμενη σφαγή στην Σκυθόπολη, δεν είχε μείνει πια τίποτα όρθιο κι άξιο να αντισταθεί ως Ελληνικό στοιχείο.
Έτσι παραμένει αναπόδεικτος ο κάθε ισχυρισμός για Ελληνική παρουσία στην εξέλιξη της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ή διαφορετικά Βυζάντιου.
Αυτό δεν σημαίνει όμως πως τακτοποίησαν το θέμα.
Η Ελληνική Φιλοσοφία ήταν ένα πνευματικό όπλο, που προσέθετε δύναμη κι αξία σε όποιον το είχε στην κατοχή του και το γνώριζαν πολύ καλά οι δυο αργότερα διεκδικητές.
Οι Εβραίοι γνώριζαν καλά την τέχνη να δημιουργούν θρησκείες, όσο το ίδιο καλά γνώριζαν πως εάν προσέθεταν την Ελληνική φιλοσοφία σ’ αυτές , θα κατακτούσαν και τον μισό πλανήτη αργότερα, πράγμα που είναι υπαρκτό ως αποτέλεσμα σήμερα.
Κατακτώντας κι αποκτώντας την Ελληνική φιλοσοφία λοιπόν, προσέθεσαν την θεολογία σε αυτή και κατόρθωσαν αυτό που από τότε έως και σήμερα υπάρχει κι έχει προωθηθεί ως επιστήμη.
Για να δούμε το μονοπάτι που ακολουθήθηκε, αλλά και τα αποτελέσματα που είχε αυτή τους η προσπάθεια.
Μεταφέροντας λοιπόν την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ο Κωνσταντίνος Α’ , παρέμειναν πίσω κάποιοι, που ποτέ δεν συγχώρεσαν την συμπεριφορά εκείνου και των επόμενων Αυτοκρατόρων την Νέας Ρώμης (αυτή είναι η πραγματική ονομασία της Κωνσταντινούπολης).
Μετά τον Κωνσταντίνο Α’ και έως την παρουσία του Θεοδόσιου Α’ , θα μεσολαβήσουν σφαγές για την θέση της Εξουσία και την ενδιάμεση παρουσία του Ιουλιανού (ο παραβάτης) ο οποίος ίσως έβλεπε αυτό που θα έρθει και προσπάθησε να το αποτρέψει με την στάση του ως Αυτοκράτορας.
Ανεπίσημα το σχίσμα των Εκκλησιών συνέβη μετά τον θάνατο του Θεοδόσιου Α’ και το επαληθεύει η συμπεριφορά του γιου του Αρκάδιου (Αυτοκράτορας της Ανατολής) με την καταδίωξη του αδελφού του Ονώριου (Αυτοκράτορας της Δύσης).
Ο Θεοδόσιος Α’ επιβλήθηκε σε όλη την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και προσπάθησε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα που είχαν δημιουργηθεί από τους προηγούμενους Αυτοκράτορες , οι οποίοι δεν ήταν και τόσο φανατικοί υπέρ του Χριστιανισμού.
Μια μεγάλη μερίδα εκχριστιανισμένων Ελλήνων επέστρεφε στην αρχαία Εθνική θρησκεία και για τον Θεοδόσιο Α’ θα ήταν καταστροφή εάν το επέτρεπε να εξελιχθεί.
Ένα του διάταγμα με την ονομασία «έδικτο κατά των αποστατών» θα επιβάλει με την βία στις 2 Μαΐου του 381 μ.χ την επιστροφή στον Χριστιανισμό και σταμάτημα κάθε τελετής των αλλόθρησκων ιερατείων.
Στις 21 Δεκεμβρίου του 382 μ.χ θα επιβάλει και την θανατική ποινή και δήμευση των όποιων περιουσιών, όσων επέμεναν κι αντιστέκονταν στο νέο καθεστώς.
Το 384 διέταξε την κατεδάφιση και σφράγισμα Αρχαίων Ιερών, ενώ στις 24 Φεβρουαρίου του 391 ανανέωσε την απόλυτη απαγόρευση σε όλη την Ρωμαϊκή επικράτεια ύπαρξης και ανέχειας οποιασδήποτε άλλης θρησκευτικής λατρείας και παρουσίας.
Το 392 ξεκινά και η ρήξη σχέσεων με τους Εβραίους, τοποθετώντας τους στο αντίπαλο στρατόπεδο των Χριστιανών.
Η μεταφορά αυτής της διαμάχης τους στην Αίγυπτο και Αλεξάνδρεια, θα δημιουργήσει τους πρώτους σημαντικούς αντίπαλους των Χριστιανών και θα το γευτούν καλά στην Ευρώπη μετά το 700 μ.χ, καθώς η νέα θρησκεία που θα παρουσιαστεί ως δια μαγείας, θα έχει την ίδια ρίζα με τον Χριστιανισμό, την παλαιά διαθήκη και το νέο όνομα αυτής θα είναι Ισλαμισμός .
Ένα ακόμα κατασκεύασμα των Εβραίων για να αμυνθούν των Χριστιανών που είχαν ανεξαρτητοποιηθεί από αυτούς .
Κανένας δεν έχει αναφέρει έως σήμερα το γεγονός για την παράκαμψη της Ανατολικής Ευρωπαϊκής πλευράς από τους Ισλαμιστές κατά την εξάπλωσή τους και την προσπάθεια προσέγγισης κυκλικά από τη Αφρική το Δυτικό μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας , με κατεύθυνση προς την Ρώμη.
Κανένας δεν θα σχολιάσει το γεγονός πως όλες οι Σταυροφορίες ξεκινούσαν από την Ευρώπη με κατεύθυνση την Ιερουσαλήμ η οποία σήμερα είναι και η πρωτεύουσα των Εβραίων με την τιμητική παγκόσμια διάκριση ως η διεθνή πόλη εκτός συνόρων.
Από το 392 μ.χ και μετά, θα διεξαχθεί μια διαμάχη μεταξύ Εβραίων και Χριστιανών, ξεκινώντας από την Αλεξάνδρεια, για να μεταφερθεί αργότερα μέσα σε πολλά στρατόπεδα εξουσίας.
Το παράξενο είναι η παρουσία των Εβραίων έκτοτε, πότε στο στρατόπεδο της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και πότε στο στρατόπεδο της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, παίζοντας παράξενα παιχνίδια. Παράξενη και η ανέχεια της παρουσίας τους από του Χριστιανούς είτε ως Καθολικούς είτε ως Ορθόδοξους.
Για να δούμε λοιπόν την εξέλιξη αυτής της διαμάχης των δυο εξουσιών στη Ευρώπη και ο ρόλος των Εβραίων μέσα σε αυτές.
Συνεχίζεται…
Υ.Γ Η όποια αναφορά μου σχετικά με την Καθολική και Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει σκοπό να θίξει την θρησκευτική τους πλευρά, αλλά την στρατιωτική και πολιτική, καθώς αυτά τα δυο στρατόπεδα δεν παρέμειναν στο Θρησκευτικό τους καθήκον (όπως αρχικά υπόσχονταν) αλλά αναμείχθηκαν και πολλές φορές ταυτίστηκαν με την πολιτική και στρατιωτική εξουσία στην Ευρώπη, προδίδοντας τις δυο πλευρές που τελικά αντιπροσώπευαν.
ΠΗΓΗ : ΕΝ.Κ.Ε
Συντάκτης
Χαράλαμπος Μπάστας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υποβάλλοντας το σχόλιο σου επιβεβαιώνεις ότι έχεις διαβάσει και αποδεχθεί τους όρους χρήσης και σχολιασμού του μπλογκ. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
http://eleusisdiagoridon.blogspot.gr/2013/08/blog-post_49.html