TO OΝEIΡO TΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ

Θεατρικό Σχεδίασμα βασισμένο στην “Οδύσσεια”

(Ραψωδία τ - 535 επ.)

του Γιώργου Λαθύρη

ΠΡΟΣΩΠΑ: ΑΦΗΓΗΤΗΣ, ΠΗΝΕΛΟΠΗ, ΟΔΥΣΣΕΑΣ, ΑΕΤΟΣ

*****

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Ο Οδυσσέας - αυτός που “σεύει” την Οδό..., που αναζητά τον Δρόμο της Επιστροφής -βρίσκεται ήδη στο παλάτι, μεταμφιεσμένος σε Ζητιάνο!

Η Πηνελόπη από την στιγμή που ο νόμιμος Σύζυγός της φτάνει στην Ιθάκη, δέχεται έναν καταιγισμό από όνειρα, που επιτείνουν την δραματική κατάστασή
της... Πολιορκημένη από τους πολυάριθμους Μνηστήρες, η Ψυχή - Πηνέλοψ... -η Σωσμένη από τα Νερά, όπως το ίδιο το όνομά της αποκαλύπτει- νιώθει κοντά την παρουσία του Πνεύματος - Οδυσσέα αλλά δεν είναι ακόμα σε θέση να Τον αναγνωρίσει... Πολλοί προσπάθησαν να την ξεγελάσουν στα δύσκολα χρόνια της Προσπάθειάς της να κρατήσει καθαρή την θέση Εκείνου...

Γι’ αυτό και τώρα, που αυτός κοντά της βρίσκεται -μεταμφιεσμένος σε Ζητιάνο για να δοκιμάσει την πίστη της- αυτή σαν σε ξένο του απευθύνεται και ζητάει από αυτόν, το Όνειρο της -αν μπορεί- να της το εξηγήσει...

ΠΗΝΕΛΟΠΗ: Ξένε, εσύ που από μακρυά έρχεσαι και την πείρα της ζωής κουβαλάς στους ώμους σου, άκου αυτό μου τ’ όνειρο να μου το ξεδιαλύνεις...

Στο σπίτι μου ήμουνα κι απ’ το νερό είκοσι χήνες βγήκαν έξω κι άρχισαν να τρώνε στάρι... Και μένα η καρδιά μου χαιρόταν να τις βλέπω... Μα ξαφνικά, ένας αετός με δύναμη πάνω τους χύμηξε και μία - μία, κόβοντάς τους το λαιμό, τις εξολόθρευσε όλες! Κι ύστερα στον γαλάζιο αιθέρα πέταξε κι έφυγε. Κι εγώ, μέσα στ’ όνειρο μου θρηνούσα για την συμφορά, γιατί έχασα απ’ τον αετό τις χήνες... Μα εκείνος πάλι γύρισε κι έκατσε στου Παλατιού τη στέγη και με ανθρώπινη φωνή άρχισε να με παρηγορεί και να λέει:

ΑΕΤΟΣ: Έχε θάρρος Πηνελόπη! Κι αυτό που είδες δεν ήταν ψεύτικο όνειρο, μα όνειρο που θ’ αληθέψει, γιατ’ είναι σαν να έχει κιόλας γίνει... Οι χήνες είναι οι Μνηστήρες κι ο Αετός εγώ, ο άνδρας σου είμαι, που θάνατο σκληρό ήρθα να φέρω στους Μνηστήρες!

ΠΗΝΕΛΟΠΗ: ...Αυτά είπε κι αμέσως ξύπνησα απ’ τον γλυκό τον ύπνο...

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Και τότε, ο πολυμήχανος Οδυσσέας έτσι της απάντησε:

ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Κυρά, κανένας δεν μπορεί αλλιώς να εξηγήσει τ’ όνειρο, παρά όπως ο ίδιος ο Οδυσσέας μες στ’ Όνειρο σου -σαν αετός- το εξήγησε...

Πως θάνατος προσμένει τους Μνηστήρες κι απ’ το γραφτό της Μοίρας του κανείς δεν θα γλυτώσει!

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Μα, η συνετή Πηνελόπη με λόγια σοφά του αποκρίθηκε...

ΠΗΝΕΛΟΠΗ: Αχ, Ξένε... Υπάρχουν όνειρα τρελλά, αξεδιάλυτα. Κι όσα ονειρεύονται οι Θνητοί δεν αληθεύουν όλα. Γιατ’ είναι των ονείρων δυό οι Πύλες: η μιά είναι κεράτινη κι η άλλη φιλντισένια... Κι όσα όνειρα περνούν απ’ την φιλντισένια την λεία πύλη, όλα ξεγελούν τον άνθρωπο με τις ψεύτικες εικόνες που φέρνουν... Ενώ, όσα περνούν από την κεράτινη την ελικοειδή πύλη, βγαίνουν αληθινά στους ανθρώπους εκείνους που τα βλέπουν... Μα εμένα, τ΄ όνειρο μου αυτό το πικρό, φοβάμαι πώς δεν ήρθε από εκεί που τόση χαρά θα μού ‘φερνε...

Αχ, Ξένε, κοντεύει η αδυσώπητη αυγή και μένα τα βλέφαρά μου τα βαραίνει ο ύπνος... Μα δεν μπορούν οι άνθρωποι πάντα άυπνοι να μένουν, αφού τέτοια μοίρα όρισαν οι Αθάνατοι απάνω στον καθένα σε τούτη τη ζωοδότρα Γή...

Σημείωση:Το θεατρικό αυτό μονόπρακτο σχεδιάστηκε από τον Γιώργο Λαθύρη και παρουσιάστηκε γιά πρώτη φορά στο Κέντρο γιά την Αρμονική Ανάπτυξη του Ανθρώπου (3Α), στο Νέο Ηράκλειο Αττικής, στις 27 Μαΐου 1992, και με αυτό το έργο ξεκίνησε τις εργασίες της η Θεατρική Ομάδα ΡΟΔΑ, υπό την διεύθυνση της κ. Μαρίας Περετζή. Ακολούθως, παρουσιάστηκε πολλές φορές σε διάφορους χώρους και από διαφορετικές Ομάδες.

http://www.heliodromion.gr/palaio/Odyssey.htm