Η Λερναία Υδρα ζει και βασιλεύει

Η Ακεραιότητα είναι ίδιον του Ελεύθερου Ανθρώπου

Εχιδνα και Τυφώνας εγέννησαν Υδρα. Σύμφωνα με τη μυθολογία μας, η Εχιδνα και ο Τυφώνας ερωτεύθηκαν σφόδρα. Ο έρωτάς τους ήταν τόσο δυνατός, που ως καρπός αυτής της σχέσης, αντί για μωράκι, βγήκε… τερατάκι. Ήταν το μυθικό ον με τα επτά ή εννέα
κεφάλια, το οποίο δρούσε στην
περιοχή Λέρνη -βαλτότοπος που βρίσκεται νότια του Άργους- απ’ όπου πήρε και το όνομά του. Μόνο καίγοντάς το με φωτιά κατάφερε ο Ηρακλής να σταματήσει τον πολλαπλασιασμό. Έτσι τουλάχιστον πίστευε.
Στην πραγματικότητα η Λερναία Υδρα ζει και βασιλεύει. Οι πολεοδομίες, οι εφορίες και τα ασφαλιστικά ταμεία κατέχουν τα σκήπτρα της διαφθοράς στην Ελλάδα. Μάλιστα, μεταξύ των 1.403 υποθέσεων που εξετάστηκαν από το γενικό επιθεωρητή, πέρυσι όπως και τα προηγούμενα χρόνια, η οικονομική διαχείριση αποτέλεσε το βασικό περιεχόμενο των περισσοτέρων (44%).
Ακολουθούν οι υποθέσεις που αφορούν σε πολεοδομικές υποθέσεις (9%) και περιβαλλοντικές (3,5%), υπηρεσίες υγείας (11,9%) και ασφαλιστικά ταμεία (6,1%). Παρόμοια περιστατικά ανθούν στον ιατρικό κόσμο, με περίεργες υπερωριακές απασχολήσεις. Η διακίνηση παραποιημένων προϊόντων βρίσκεται στην κορυφή και, παρά τους ελέγχους, που αυξάνονται χρόνο με το χρόνο (φτάνοντας τους 100.000 στα ευρωπαϊκά τελωνεία πέρυσι), το φαινόμενο διογκώνεται.
Στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, έχουν σταλεί οι περιπτώσεις των 1.014 συνταξιούχων του ΟΓΑ που δεν εμφανίστηκαν κατά την τελευταία διαδικασία απογραφής, προκειμένου να ερευνηθεί το ενδεχόμενο ποινικών ευθυνών. Υπάρχουν φάκελοι με ονόματα και διευθύνσεις συνταξιούχων-μαϊμού και οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 8.000-10.000.

Όπως βλέπουμε, αν και ο Ηρακλής το τελευταίο κεφάλι της Λερναίας Υδρας, που ήταν και το κεντρικό και αθάνατο, το έκοψε και το έθαψε στη γη για να μην ξαναζωντανέψει, εντούτοις ο άθλος του έμεινε ημιτελής, αφού ακόμη και σήμερα το θεριό υπάρχει και το κράτος, αντί να το αντιμετωπίζει κατά πρόσωπο, περιορίζεται -μπροστά στις κάμερες- σε αφελή ευχολόγια.

Είναι γνωστό το ρητό «Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου». Απ’ ό,τι φαίνεται, ύστερα από τα πρόσφατα επεισόδια στην Ύδρα, με την επίθεση που δέχθηκαν τα στελέχη της Οικονομικής Αστυνομίας, τα οποία έκαναν το γύρο του κόσμου διασύροντας για μία ακόμη φορά τη χώρα και έριξαν νερό στο μύλο όσων ισχυρίζονται ότι οι Έλληνες φοροδιαφεύγουν και δεν εφαρμόζουν τους νόμους, υπάρχουν αρκετοί συμπολίτες μας που δεν έχουν καταλάβει τι συμβαίνει γύρω τους.
Ανεξάρτητα εάν ο καταστηματάρχης έκοβε ή θα έκοβε τις αποδείξεις, ακόμη κι αν έχει δίκιο σε όσα υποστηρίζει, ο τρόπος αντίδρασης των κατοίκων, αν δεν προκαλεί θλίψη, σίγουρα προβληματίζει. Δεν είναι δυνατόν σε ένα κράτος που προσπαθεί να ορθοποδήσει, που επιχειρεί να πείσει όλη την Ευρώπη ότι οι κατηγορίες εναντίον των πολιτών του είναι άδικες, να εμφανίζονται τέτοιες συμπεριφορές και φαινόμενα.
Εάν θέλουμε να λέμε ότι ζούμε σε ένα κράτος δικαίου, πρέπει να σεβόμαστε τους νόμους. Μπορεί να είναι σωστό το ότι «δεν υπάρχει τίποτα δυσκολότερο από το να κυβερνήσεις τους Έλληνες και αυτό γιατί όλοι νομίζουν ότι είναι ικανοί για όλα», όμως σίγουρα κανείς δεν μπορεί να είναι υπεράνω των νόμων.
Αλλά, δίκαια θα αναρωτηθεί κάποιος, μήπως δεν φταίει και πάλι ο λαός; Με τον τρόπο αυτό δεν γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές, ότι τίποτα δεν πρόκειται να μας αγγίξει, ούτε κι ο νόμος ακόμη, και ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε αφού πάντα θα υπάρχει το «βύσμα» να μας βοηθήσει; Κάποιος θα βρισκόταν πάντα να μιλήσει στην Εφορία, στην Πολεοδομία κ.λπ., αφού το μήνυμα της ατιμωρησίας ερχόταν από ψηλά.
Επομένως, κακώς το πολιτικό σύστημα αιφνιδιάζεται σήμερα από τέτοιου είδους συμπεριφορές. Έχει συμβάλει τα μάλα! Μίζες, δωροδοκίες, δωράκια και άπειρες εξεταστικές επιτροπές. Αποτέλεσμα; Όλοι το γνωρίζουμε, το βλέπουμε το ζούμε.
Δυστυχώς και σε αυτή την περίπτωση πρώτοι οι πολιτικοί, έπρεπε να είχαν δώσει περίτρανα το καλό παράδειγμα ότι πρέπει να αλλάξουν, να είχαν βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο του παλαιού σαθρού πολιτικού συστήματος και όχι με ένα «λίφτινγκ» να επιχειρούν να πείσουν σήμερα ότι ήδη όλα άλλαξαν. Ίσως να πρέπει εμπράκτως πρώτοι να αποδείξουν ότι το ήθος της πολιτείας άλλαξε, γιατί καλό είναι όλοι οι πολιτικοί να θυμηθούν τα λόγια του Ισοκράτη, «Το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν»
Αρχίζουν οι αρμόδιοι από την Ευρώπη να εκφράζονται για την περίπτωση της Ελλάδας, καθώς πλησιάζει ο Σεπτέμβριος και σύντομα θα βρεθούμε προ μιας ακόμα δυσάρεστης έκπληξης. Οι πολιτικοί και οι πολίτες ψηφοφόροι και φορολογούμενοι στα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, θα μας κρίνουν στο πεδίο της ηθικής.
Θα θεωρήσουν, δηλαδή, γενναιοδωρία, απερισκεψία, καλοσύνη και όχι τέλος πάντων δίκαιη, μια απόφαση προς την κατεύθυνση της διατήρησης της, χωρίς δικαίωμα αμφισβήτησης, σχέσης μας με το ευρώ. Η «μετάφραση» αυτού λέει, πως θα χρειαστεί να καταβληθούν και άλλα κεφάλαια για να θεωρηθεί η ελληνική περίπτωση βιώσιμη.
Πολλοί Έλληνες πέφτουν εύκολα θύματα μιας πολιτικής, που μορφώνεται πάνω στην πίκρα, την αγανάκτηση και την ιδιότυπη κληρονομική (! ) αλαζονεία του «αδικημένου θύματος», που πάντα πληρώνει και από πάνω τους διαβάλλουν, τους ραπίζουν, τους απειλούν, τους εκβιάζουν.
Ορισμένοι πολιτικοί της Γερμανίας πατάνε πάνω στην κοινή αντίληψη των πολιτών, στις χώρες της υπόλοιπης Ευρώπης, για να ανεβάσουν την πολιτική τους γοητεία. Αλλά το ζήτημα είναι η περί δικαίου αίσθηση των πολιτών που διαφέρει από την ελληνική.
Εδώ θεωρήθηκε φυσική εξέλιξη των πραγμάτων το γεγονός πως από τον Απρίλιο και μετά η νέα εκλεγμένη από τους πολίτες κυβέρνηση «έπιασε δουλειά» τον Αύγουστο. Μετά την επίσκεψη της τρόικας. Στην υπόλοιπη Ευρωζώνη, όμως, ξέρανε πως το Φεβρουάριο αποφασίστηκε να πληρώσουν και άλλα, για το νέο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας. Για να μην καταρρεύσει το ευρώ. Κάπως έτσι το πέρασαν από τα κοινοβούλιά τους.
Παράλληλα οι ηγέτες έβλεπαν από τότε, το Σεπτέμβριο, ως μήνα που θα λαμβάνονταν αποφάσεις γύρω από την πολιτική και οικονομική ενοποίηση των χωρών που στηρίζουν και στηρίζονται από το ευρώ. Για την ελληνική περίπτωση είχαν, ως χρονικό ορίζοντα για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις, τον Ιούνιο και έβλεπαν ολοκλήρωση της αναμόρφωσης του τραπεζικού συστήματος το Σεπτέμβριο. Με απλά λόγια, υπολόγιζαν ότι τα ραψίματα και τα ραφτικά για την Ελλάδα θα είχαν τελειώσει, όταν θα άρχιζε το ποιοτικό άλμα του εξ ανάγκης σφικτότερου εναγκαλισμού των κοινωνιών της Ευρωζώνης, μαζί με τα οικονομικά τους υποσυστήματα.
Οι δύο εκλογικές αναμετρήσεις στην Ελλάδα διακινήθηκαν «επικοινωνιακά», σαν «οι πολίτες έστελναν μηνύματα και οι πολιτικοί… τα ελάμβαναν» αλλά οι Ευρωπαίοι το είδαν όπως είναι για αυτούς.
Οι Έλληνες, κάνοντας πως διοικούν και διοικούνται, «παίζουν» καθυστέρηση. Πότε παριστάνοντας ότι ασκούν το δημοκρατικό τους δικαίωμα και πότε πως αναζητούν ισοδύναμα μέτρα, μη δεχόμενοι να κόψουν τη διαπιστωμένη αιτία της διαρκούς απώλειας ανταγωνιστικότητας παντού. Εκεί είναι η βάση της αντίθεσης που καλλιεργούν οι λαϊκιστές πολιτικοί της Ευρώπης, ενισχύοντας και τους εγχώριους ομοίους τους.
Στα ηθικά, αλλά δυστυχώς για όλους αυτούς, η ενότητα στην Ευρώπη την εποχή της παγκοσμιοποίησης δεν αφορά στην ηθική, αλλά στο συμφέρον και την ηθική του.

Η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας και η κοσμοθεωρία που σήμερα κυριαρχεί, πηγάζουν από την απώλεια μνήμης, από τη λήθη του ποιοι είμαστε.

Στους μεγάλους δημιουργικούς πολιτισμούς του κόσμου, οι άνθρωποι δεν θεωρούν τον εαυτό τους δίποδο ζώο, συγγενή των πιθήκων που οι ανάγκες και οι επιθυμίες του μπορούν να ικανοποιηθούν με την επιδίωξη του πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού προσωπικού συμφέροντος στον υλικό κόσμο, όπως θα συνέβαινε εάν η ζωή τους στον υλικό κόσμο εξαντλούνταν σε μια υλική, χωροχρονική διάσταση.

Αντιθέτως, έχουν την πεποίθηση ότι κατάγονται από τους θεούς ή τον θεό, ότι είναι οι κληρονόμοι της αιωνιότητας, ότι το πεπρωμένο τους υπερβαίνει κατά πολύ το πολιτικό, κοινωνικό και το οικονομικό πεδίο, ή οτιδήποτε εκπληρώνεται με τους όρους του υλικού κόσμου, ή με την ικανοποίηση των θνητών και φυσικών επιθυμιών και αναγκών τους.

Φ. Σ. /2012

Τωρα έχουμε 2017 … τι βλέπεις να ‘χει αλλάξει;