Η Ελληνική παράδοση και η νεοελληνική κοινωνία.

"Τι κρίμα και τι καημός. Απέναντι στους γίγαντες εβραίους επιστήμονες της εποχής μας, στο Φρόυντ στο Μαρξ στον Αϊνστάιν, οι νεοέλληνες να μην έχουν να δείξουν τίποτα. Οι απόγονοι των Ελλήνων, που εστάθηκαν οι γεννήτορες της επιστήμης. Εκεί μας εκατάντησαν οι παπάδες. Από τους βυζαντινούς πατριάρχες ως τους σημερινούς

βαζιβουζούκους των μητροπόλεων της Αττικής και

της Λάρισας.

Εμ δεν τραβάει, μάνα μου, μπροστά ο άνθρωπος με το θυμιατό και με τα κυριελέησον. Χρειάζεται και την Αθηνά.

Και η Αθηνά ήταν ολόκληρη μυαλό. Την είχε γεννήσει το

κεφάλι του Δία."

Δ. Λιαντίνης

Μία τραγική διαπίστωση, που όσο και αν θέλει ο σημερινός Ρωμιός να την εξωραΐσει με την φαντασία του, αυτή θα στέκει εκεί απέναντι ολόρθη και θα του υπενθυμίζει την τραγική κατάληξη ενός λαού, που θέλει να πιστεύει πως είναι απόγονος αυτών που έβαλαν τις βάσεις για όλες τις επιστήμες του ανθρώπου. Θυμίζει ο Ρωμιός τον τελευταίο βασιλιά των Μακεδόνων, εκείνο τον θλιβερό Περσέα, που όταν τον συνέτριψε ο Αιμίλιος Παύλος γύρισε προς τον στρατό του δακρυσμένος και είπε: Κοιτάξτε τον, τούτος είναι ο Περσέας. Τελείωσε με τόσο άδοξο τρόπο, αυτό που ξεκίνησε τόσο ένδοξα ο Αλέξανδρος! 

Ο τρόπος και η ειδοποιός διαφορά στον Εβραίο με τον Έλληνα έγκειται στον εβραϊσμό και στον Ελληνισμό. Μόνο που δεν είναι όπως θα φανταζόμασταν. Ο νεοέλληνας μέσω του θρησκευτικού φονταμενταλισμού έχει καταντήσει ένας πρωτόγονος Εβραίος, απορρίπτοντας την Ελληνική παράδοση, μελετώντας την Εβραϊκή μυθολογία, κει που ο Εβραίος έχει αποδεχτεί την παράδοσή του, μελετώντας το Ελληνικό πνεύμα.

Διαβάζοντας το βιβλίο του Αντρέ Κοντ Σπονβίλ, "το πνεύμα του αθεϊσμού", μπορείς να καταλάβεις μέσα σε λίγες αράδες το γιατί οι Εβραίοι έχουν κυριαρχήσει στις επιστήμες. Διηγείται λοιπόν ο Σπονβίλ πως συνάντησε έναν Εβραίο πρώην συμμαθητή του, ο οποίος ήταν άθεος. Ο ίδιος λοιπόν ο παιδικός του φίλος θα του πει πως πηγαίνει συχνά στην συναγωγή. Ο Σπονβίλ απορεί και ο Εβραίος φίλος του τον αφήνει άναυδο εκ νέου λέγοντάς τον: Ξέρεις για έναν Εβραίο, το να πιστεύει ή όχι στον θεό δεν είναι το πιο σημαντικό ερώτημα!!! Και συνέχισε χαμογελώντας: ο θεός δεν υπάρχει, αλλά εμείς είμαστε ο περιούσιος λαός του! Ο λόγος που πηγαίνει ο Εβραίος φίλος του Σπονβίλ στην συναγωγή είναι το ότι θέλει να ανήκει σε μία ιστορία, σε μία κοινότητα, σε μία παράδοση. Η διαφορά με αυτό που αναγνωρίζει ο μέσος Ρωμιός  στον μυθικό θεό των εβραίων είναι αυταπόδεικτη. Ακόμα περισσότερο μπορούμε να το διαβάσουμε σε ένα Εβραϊκό ανέκδοτο:

Ήταν δύο ραβίνοι οι οποίοι μετά από μία ολονύχτια συζήτηση, κατέληξαν στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχει θεός. Στην συνέχεια πήγαν για ύπνο. Όταν το πρωί ξύπνησε ο ένας από τους δύο, δεν μπόρεσε να βρει τον φίλο του. Αφού έψαξε, τελικά τον είδε έκπληκτος στον κήπο να εκτελεί την πρωινή προσευχή. Τότε τον ρώτησε απορημένος:

-Καλά τι κάνεις εκεί;

-Προσεύχομαι κατά την παράδοση.

-Μα πως αυτό; Δεν είπαμε χθες το βράδυ πως δεν υπάρχει θεός;

-Και τι σχέσει έχει ο θεός με όλα αυτά;

Εβραϊκό πνεύμα, Εβραϊκό χιούμορ. Πράγματα άγνωστα για τους φονταμεταλιστές  "βυζαντινούς πατριάρχες ως τους σημερινούς βαζιβουζούκους των μητροπόλεων της Αττικής και της Λάρισας", που μας είπε ο Λιαντίνης στην εισαγωγή. 

Νομίζω πως τα παραπάνω, θα πρέπει να αποτελέσουν σημείο προβληματισμού για τους αρνητές της Ελληνικής παράδοσης, είτε από θρησκευτικό φανατισμό, είτε από αποστειρωμένο μηδενισμό. 

http://emmanouilpapas.blogspot.gr/2013/01/blog-post_22.html