Η πραγματική αρχαία προφητεία για τον Ιησού.

Και μιας που εκτός των Τούρκικων σίριαλ, που ήταν της μόδας, και οι προφητείες στον ανόσιο όχλο του νεοελληνικού κράτους, ξεφύτρωσαν λογιών, λογιών μελετητές οι οποίοι προσπαθούν να ανασύρουν προφητείες των αρχαίων Ελλήνων για τον Ιησού. Έτσι παρανόησαν ή παραποίησαν τα πάντα. Παρανόησαν τον Προμηθέα
που μιλά για τον Ηρακλή, παραποίησαν τον βωμό για

τους άγνωστους θεούς Ασίας, Ευρώπης και Αφρικής, κάνοντάς τον βωμό του άγνωστου θεού! Τέλος κατασκεύασαν χρησμούς του Απόλλωνα για την έλευση του Ιησού.

 Μέχρι και συνάντηση των εφτά σοφών όπου μίλησαν για τον Ιησού σκαρφίστηκαν και ένας δεν βρέθηκε να τους πει ότι οι εφτά σοφοί δεν έζησαν κατά την ίδια εποχή και δεν είναι δυνατόν να συναντήθηκαν ποτέ! Από αυτό ξεκινά και η άγνοια για την πραγματική προφητεία του Ιησού την οποία δεν θα μπορούσαν να αντιληφθούν μιας και τους λείπει η Ελληνική παιδεία. Ας τους διευκολύνουμε λοιπόν.

Οι Έλληνες προέβλεψαν τους διάφορους μεσσίες, Βούδες, Ιησούδες, Μωάμεθ κλπ... Το είχαν αντιληφθεί αυτό και με την μυθολογία τους προειδοποίησαν την ανθρωπότητα. Ας ασχοληθούμε με τον Ιησού μιας και περί αυτού ο λόγος στις προφητείες των εν Ελλάδι θεοκρατών.

 Τον τύπο του Ιησού λοιπόν τον απαντάμε στο πρόσωπο του Φαέθων, γιου του Ήλιου. Για να καταλάβουμε την σημασία της συγγένειας αυτής, πρέπει πρώτα να διευκρινίσουμε την αρετή που συμβολίζεται από τον Ήλιο. Όλες οι θετικές αρετές συμβολίζονται από τις ηλιακές θεότητες. 

Έτσι αντιλαμβανόμαστε την σημασία που δίνουν στο να μυθολογίσουν στον "γιο" των θετικών αρετών.

Ο μύθος αναφέρει πως ο Φαέθων-Ιησούς ξεκινά την αναζήτηση του πατέρα του Ήλιου-Γιαχβέ, τη στιγμή που μαθαίνει την θεϊκή του προέλευση. Δηλαδή την στιγμή που ξυπνάει το πνεύμα μέσα του. Ο μύθος αναφέρει ένα σημαντικό κίνητρο: Ο Φαέθωνας-Ιησούς πάει να αναζητήσει τον "πατέρα" του μονάχα όταν υποκινείτε από την πρόκληση εκείνων που αμφισβητούν τη συγγένειά του, εκείνων που του προσάπτουν ότι άσκοπα υπερηφανεύεται πως είναι "γιος του Ήλιου", πως είναι άνθρωπος-πνεύμα. 

Ώστε, εκείνο που βασικά τον ωθεί στην απόφασή του, δεν είναι ένα εσώτερο κίνητρο -η αγάπη του για τον πατέρα πνεύμα- αλλά από την αρχή κιόλας, η επιθυμία να λάμψει, να επιβληθεί. Ο Φαέθωνας-Ιησούς επείγεται να γίνει πνευματικά παραγωγικός για να θαυμάσουν όλοι τις αρετές του. Από την στιγμή που ξεκινά, τον παραφυλάγει η ματαιοδοξία.

Τόσο μεγάλη είναι η χαρά του Ήλιου-Γιαχβέ όταν βλέπει το γιο του, που του υπόσχεται να εκπληρώσει κάθε ευχή του. Χωρίς να το βρίσκει διόλου υπερβολικό ο Φαέθων-Ιησούς, απαιτεί να του δοθεί η άδεια να οδηγήσει έστω μια μέρα τουλάχιστον τα φτερωτά άλογα που σέρνουν το άρμα του Ήλιου. Δηλαδή να κυβερνήσει πνευματικά τον κόσμο.  Ο Ήλιος-Γιαχβέ ικετεύει το γιο του να παραιτηθεί από την μεγαλόσχημη ευχή του. Αλλά ο Φαέθων-Ιησούς αρνείται να υπακούσει στις συμβουλές του ηλιακού θεού πνεύματος. Σύμφωνα με το βαθύτερο νόημα, η πνευματική αρετή, τυφλωμένη από την έξαρση, είναι ανίκανη να αντιταχθεί στην πιο παράλογη ευχή.

Σύμφωνα με την φυσική δύναμη των αρετών του ο Φαέθων-Ιησούς, πιστεύει πως είναι προορισμένος να προσφέρει την πνευματική διαφώτιση, αλλά εφόσον είναι απλά και μόνο θνητός, πρέπει και σ' αυτόν να δοθεί το φως, σύμβολο της αλήθειας. Αλλά ο ήρωας δεν εννοεί να υποβληθεί στην υπομονετική προσπάθεια μιας προοδευτικής αποσαφήνισης - έργο που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη νόηση.

 Η ευχή του υποδηλώνει το πιο παράλογο σχέδιο: Φιλοδοξεί να εξασφαλίσει για τον κόσμο -και με μόνες τις δυνάμεις του- την πηγή κάθε διαφωτισμού. Αντί να αρκεστεί στο να είναι θνητός "γιος", επιμένει να εξομοιωθεί με τον θεό, να εξισωθεί με την θεότητα. Η ευχή του Φαέθων-Ιησού συμβολίζει την υπερβολική ματαιοδοξία, που πολύ γρήγορα ο ίδιος γίνεται θύμα της.

Αυτή η μορφή της ματαιοδοξίας που στόχος της είναι να φωτίσει πνευματικά τη ζωή, δηλαδή να καταπολεμήσει το κακό και να φιλοδοξεί ως και να σώσει τον κόσμο, είναι μια από τις συχνότερες όψεις της έξαρσης προς το πνεύμα.

 Αν διερευνήσουμε την άρρωστη ψυχή ως τα βάθη των κρυφών κινήτρων, η μορφή αυτή του απώτερου σκοπού σε έξαρση παρατηρείται, με διαφορετικούς βαθμούς έντασης και μεταμφίεσης, σε πολυάριθμες καταστάσεις ψυχικής διαστρέβλωσης, και εκδηλώνεται βίαια σε ορισμένες μορφές μεγαλομανίας και παραληρητικής ματαιοδοξίας. 

Ο Φαέθων-Ιησούς παίρνει το άρμα, ζεύει τα άλογα και οδηγεί τον ήλιο και το φως έξω από το χρυσό παλάτι του πατέρα του. Γρήγορα όμως φανερώνεται πως είναι ανίκανος να κρατήσει τα άλογα. Το άρμα παρεκκλίνει από την κανονική του πορεία. 

Ο ήλιος-φως, η αλήθεια, που ο ήρωας φιλοδοξεί να προσφέρει στον κόσμο, ξεφεύγει από τον προορισμό της. 

Περιπλανιέται στην τύχη: ο δρόμος που έχει χαράξει είναι σφαλερός δρόμος. Το άρμα, ακυβέρνητο τώρα εγκαταλείπει τις υψηλές σφαίρες και προσεγγίζει την γη, αυτό σημαίνει πως η αλήθεια που ο Φαέθων-Ιησούς ήθελε να προσφέρει ανακατεύεται υπερβολικά με γήινους πόθους, έχει χάσει την αγνότητά της. 

Το λαμπρό φως μετατρέπεται σε καταστροφική φλόγα. Αντί να γονιμοποιεί, κατακαίει την γη.

Ο Δίας υπέρτατο σύμβολο του πνεύματος, αποκαθιστά την τάξη. Για να βάλει τέρμα στο καταστροφικό έργο, για να εμποδίσει τον Φαέθων-Ιησού να καταλύσει τα πάντα, εξαπολύει την αστραπή του και κατακεραυνώνει τον ένοχο.

Ο Φαέθων-Ιησούς εκτοξεύεται έξω από το άρμα, έξω από το δρόμο του πνεύματος ήλιου.

 Ξαναπέφτει στην γη, συντρίβεται και αφανίζεται μέσα σε καταστροφικές φλόγες που ο ίδιος έχει ανάψει. Το ουσιαστικό σφάλμα, το σφάλμα που σχετίζεται με το νόημα της ζωής (μόνο σφάλμα που αναφέρεται από τους μύθους), αυτό που διαδίδεται από το ψεύτικο πνεύμα, πηγάζει από την ψυχή των ομοίων του Φαέθων-Ιησου (των πιστών δηλαδή), και υπαγορεύει σε αυτούς κρίσεις σφαλερές και συνακόλουθα, τα αίτια που τους υποκινούν είναι κι αυτά ψευτοπνευματικά. 

Τα αίτια αυτά οδηγούν στο ξέσπασμα παράλογων, ακόμα και αλλόκοτων πράξεων. Το σφάλμα χωρίζει, εξάπτει υποκειμενικά και απομονώνει άτομα, ή αντίθετα τα συνενώνει σ' έναν σφαλερό και καταστροφικό ενθουσιασμό- το φανατισμό. Τα διεστραμμένα αίτια, τα ματαιόδοξα δικαιολογούμενα, τα υποσυνείδητα και μεταλλαγμένα σε ανομολόγητη και βασανιστική ενοχή, εκδηλώνονται βίαια με μορφή κατηγορίας ενάντια στους άλλους. Και σαν αποτέλεσμα έχουμε την αμοιβαία περιφρόνηση, το μίσος, την επιθετικότητα. Έτσι, το ουσιαστικό σφάλμα , δημιούργημα της συναισθηματικής έξαρσης του ψεύτικου πνευματικού ήρωα και της ποιοτικής του ανικανότητας, μετατρέπεται αναγκαστικά σε οδύνη και καταστροφή που απλώνονται στον κόσμο ολόκληρο.

ΠΗΓΗ!: http://emmanouilpapas.blogspot.gr/2012/08/blog-post_6.html