Ἐμπάργκο μυαλοῦ

1. Εμπάργκο μυαλού

Και τώρα κλαίνε, για το εμπάργκο!

Κλαίνε για τα φρούτα τους και για τα ζαρζαβατικά τους, που τους τα γυρίσανε
πίσω οι Ρώσσοι.

Και πάλι θα κλαίνε!

Θα κλαίνε τον Σεπτέμβριο όταν θα τους έρθει να
πληρώσουνε τον ΕΝΦΙΑ, που οι τηλεοράσεις τους, τους έχουνε ψήσει ότι θα τον γλυτώσουν[!!!]

Και πιο πριν έκλαιίγαν!

Όταν τους ξεγέλασαν για τα χαράτσια, για τα δάνεια, για τις συντάξεις, για το πετρέλαιο, για την ανεργία, για τις προσδοκίες τους, για τη ζωή τους, για τα όνειρα τους.

Αυτοί οι ίδιοι που ψάφισαν την ελίτ των δοσιλόγων και των υποτακτικών, της διεθνούς γραβατοπειρατείας. 

Κι όταν θα έρθει η ώρα, θα τους ξαναψηφίσουν.

Για να τους ξαναγελάσουν. Και για να βάνουν πάλι τα κλάματα!

Το μόνο εμπάργκο που έχει πραγματικά επιβληθεί σ’ αυτή την χώρα, είναι τοεμπάργκο μυαλού…

2. Αποβλακώθηκαν οι Έλληνες;;

Όχι, δα! Οι Έλληνες [όπως οι Ινδοί και οι Γιαπωνέζοι] παραμένουν ένας από τους εξυπνότερους λαούς του κόσμου.

Οι πιο απαιτητικοί επιστημονικοί οργανισμοί στον πλανήτη μας, όπως η NASA, το MIT και το CERN, είναι γεμάτοι από Έλληνες τεχνικούς και επιστήμονες. Για να μην πω ότι, η Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία, στέλνει κάθε χρόνο στα αμερικανάκια, την κατάσταση με τους μαθητές που ξεχωρίζουν, για να τους παραλάβουν τα αμερικανικά πανεπιστήμια.

Κι εκτός αυτού, πάρτε έναν Έλληνα που εδώ συμπεριφέρεται σαν μαλάκας, φιλώντας κατουρημένες ποδιές για να χωθεί στο δημόσιο και πηγαίνετε τον στην Αμερική, στην Αυστραλία, στο Κονγκό, οπουδήποτε…

Θα διαπρέψει!

Άρα;;;; 

Τι συμβαίνει, το λοιπόν;; 

Γιατί έξω δείχνουμε τον καλλίτερο εαυτό μας και μέσα στην ίδια την χώρα μας, συμπεριφερόμαστε ως πασόκοι [ή ως συριζαίοι - το ίδιο κάμει!]

Η απάντησις είναι απλή.

Γιατί εκτός Ελλάδος εξαναγκαστικά λειτουργούμε ως άτομα, όντας ξεκομμένοι από μια μαζική δομή, που μας ενδοβάλει τους δικούς της νόμους και τις δικές της προστακτικές.

Αντιθέτως εντός Ελλάδος, λειτουργούμε ως μέλη μιας κοινωνίας των μαζών, δηλαδή μιας κατασκευασμένης δομής, που μας άγει και μας φέρει στα δικά της φέροντα κύματα, εξαναγκάζοντας μας να δείξουμε τον χειρότερο εαυτό μας.

Εκτός Ελλάδος, ξαναγινόμαστε αληθινά Έλληνες, επειδή μένουμε μόνοι – εμείς και οι συλλογικές μνήμες μας.

Εντός Ελλάδος, χάνουμε την συλλογική μας ταυτότητα ως Έλληνες, και καταντάμε κομμάτια μιας ελληνόφωνης μάζας, που την καθορίζουν τα παπαγαλάκια του καθεστώτος και η βουλιμία του ξεριζωμένου επαρχιώτη, για τον οποίον η μοναδική ηθική προστακτική συνοψίζεται στο «πώς θα τη βολέψω!»

Ως άτομα συνεπώς, ως ξένοι ανάμεσα στους ξένους, επαν-ανακαλύπτουμε τα καλλίτερα χαρακτηριστικά της φυλής μας, γιατί μέσα στην μοναξιά της ξενητειάς, ενεργοποιούμε την συλλογική μας μνήμη και ξαναγινόμαστε Έλληνες.

Ως ελληνόφωνες μάζες αντιθέτως, πηθικίζουμε ότι χειρότερο έχει να παρουσιάσει η ευρωαμερικάνικη κοινωνία των μαζών και δεν είμαστε τίποτα παρα πέρα, από θλιβερές σκιές, που τις σκέψεις μας και τις πράξεις μας, τις καθορίζουν οι μηχανικοί του μαζικού ελέγχου του νου.

Στη δεκαετία του 90, δηλαδή την εποχή της μεγάλης ακμής του πιο σάπιου και διεφθαρμένου καθεστώτος που επιβλήθηκε ποτέ σε ευρωπαϊκή χώρα, στον καιρό των ανδρεοπαπανδρεϊστών και των σημιτομητσοτακιστών, κυκλοφορούσε ένα εκπληκτικό ανέκδοτο, που τα λεγε όλα για το ποιος είναι ο πασοκέλληνας…

Παρουσιάζονται λέει, μετά από προκήρυξη μειοδοτικού διαγωνισμού, σε υπουργείο, τρεις εργολάβοι.

Ένας Αλβανός, ένας Πολωνός και ένας Έλληνας.

Ο Αλβανός δίνει προσφορά 500 ευρά, για να αναλάβει το έργο.

Ο Πολωνός δίνει προσφορά 800 ευρά, για το ίδιο έργο.

Ο Έλληνας ζητάει 2.500 χιλιάρικα!

Καλεί λοιπόν τον Έλληνα ο αρμόδιος τμηματάρχης και τον ρωτάει…

- Ρε πατριώτη, εγώ θα ήθελα να στην δώσω εσένα την δουλειά αλλά εσύ πας να μας τρελλάνεις. Είναι δυνατόν να μου ζητάει 500 ο Αλβανός και 800 ο Πολωνός κι εσύ να ζητάς 2.500! Έλεος…

- Άκου δω, πατριώτη, του δίνει εξήγηση ο Έλληνας… Χίλια θα πάρω εγώ, χίλια θα πάρεις εσύ και θα δώσουμε 500 στον Αλβανό, να μας κάμει τη δουλειά… Κατάλαβες τώρα;;;

Δεν νομίζω να αναρωτιέστε για το ποιος πήρε τη δουλειά;;;;

Αυτό λοιπόν ήταν και παραμένει η σημερνή Ελλάδα.

Μια χώρα ανέκδοτο. Ένας συρφετός καραγκιόζηδων, που έχουν απωλέσει κάθε ίχνος ηθικής, εθνικής και πολιτισμικής συνείδήσεως.

Μια πολυπολιτισμική σκουπιδοσακούλα, που σαπίζει ότι ρουφάει μέσα της.

Όχι, δεν έχουμε χάσει διόλου την ατομική μας νοημοσύνη.

Αυτό που έχουμε χάσει είναι η συλλογική μας ταυτότητα. Η ψυχική και πνευματική τροφός, που ταΐζει στάλα-στάλα τον άνθρωπο με το πολύτιμο γάλα των αξιών.

Γι αυτό και έξω από την σκουπιδοσακούλα που ονομάζεται σύγχρονη Ελλάδα [όπου αλωνίζουν πια οι γραμματείς και οι συριζαίοι], εμφανιζόμαστε με τον αστραφτερό και ώριμο νου των δημιουργικών και σωφρώνων ανθρώπων.

Μέσα στην σκουπιδοσακούλα μας, που ιστορικά πνέει τα λοίσθια, εμφανιζόμαστε και συμπεριφερόμαστε, σαν να είχαμε μυαλά νηπίων!

Το εμπάργκο μυαλού που μας έχει επιβληθεί, βρίσκεται σε αμφιμονοσήμαντη αντιστοιχία με την εξαφάνιση μας ως έθνους.

Μας αποβλάκωσαν συλλογικά, ώστε να μας εξοντώσουν, επίσης συλλογικά.

Η ανυπαρξία μιας ισχυρής συλλογικής ταυτότητας, μέσω της οποίας ο κάθε άνθρωπος κοινωνεί τους κώδικες αξιών του, μας μετέτρεψε σε ένα θλιβερό άθροισμα αγριμιών, που ο ένας κοιτάει πως να βγάνει το μάτι του άλλου. 

Η μοναδική ιδεολογία μας, είναι πλέον το: «Άρπαξε να φας και κλέψε να ‘χεις!»

Κι ο μοναδικός μας ορίζοντας, πνευματικός, πολιτικός, κοινωνικός ή ηθικός, είναι το ύψος των τραπεζικών μας καταθέσεων [ει δυνατόν στην Ελβετία!]

Εκείνο όμως που δεν κατανοούμε, παρά την ατομική εξυπνάδα μας, είναι ότι μια κοινωνία, που δεν στηρίζεται σε μια στέρεα συλλογική ταυτότητα [εθνική, φυλετική, πολιτισμική] είναι καταδικασμένη να διαλυθεί και να πεθάνει.

Κι ο άνθρωπος έξω από την θεσμίζουσα κοινωνία του και από τη συλλογική του ταυτότητα, καταντάει ένας μοναχικός ηλίθιος*, που τον κάμουν ότι θέλουν οι μηχανικοί του mind control κι αυτός μπορεί μοναχά να κλαψουρίζει, όπως κλαψουρίζουν τώρα οι γαλαζοβυσινιοί αγρότες του ρωσσικού εμπάργκο… 

Λευτέρης Πανούσης

*Idiot στα αγγλικα σημαίνει «ηλίθιος». 

Η λέξη προέρχεται από το ελληνικό «Ιδιώτης!» που σημαίνει τον αποκομμένο από την κοινωνία του άνθρωπο… 

πηγή : Φιλονόη καὶ Φίλοι...