" δεν σαπίζει ο άνθρωπος από τη μια στιγμή στην άλλη "

δεν σαπίζει ο άνθρωπος από τη μια στιγμή στην άλλη

Κανένας δεν κοιμάται το βράδυ αντάρτης, επαναστάτης και ξυπνάει το πρωί πράκτορας του κράτους. Απλώς αδυνατίζεις, προδίδεις γιατί κουράστηκες, βαρέθηκες, δεν έχεις άλλες δυνάμεις. Είναι λες και χαλαρώνει το ύφασμα με το οποίο είναι φτιαγμένοι οι άνθρωποι. Λες και ξεχειλώνει από το πολύ τέντωμα. Μέσα στα κενά που αφήνουν οι μύες μαζεύονται μικρά μικρά σκατά. Συσσωρεύονται οι παλιές φοβίες και όλα αυτά χρειάζονται συνεχείς δικαιολογίες. Πρέπει να δικαιολογείς τον εαυτό σου διαρκώς. Να φτιάχνεις ένα μικρό σωρό που μεγαλώνει και πυκνώνει με εξηγήσεις και κοροϊδίες για σένα τον ίδιο.

Υπάρχουν στιγμές για απαγγελίες ποιημάτων και υπάρχουν στιγμές για γροθιές...

το διαβάσαμε στο φανζίν chimeres, τεύχος 36 (η εικόνα είναι από εμάς) 

Και κάποια λόγια δικά μου:

Η ωραία κοιμωμένη ενίοτε λογοκρίνει εκείνη την πού και πού παράξενη κι αγκαθωτή από τα μέσα της κραυγή. Πως τίποτε σ'αυτήν και τον περίγυρό της δεν είν'ωραίο. Πως αν θέλει ν'αδράξει την ομορφιά απ'τη θωράκισή της πρέπει να βγει. Για να πάει να τη γυρέψει, να την αναδείξει, να την εισπνεύσει. Μα εκείνη πάντοτε φοβότανε την Κίνηση.

Πόσες φορές το στοχασμό δεν τον δαιμονοποίησε; Κι άλλες τόσες το ταξίδι δε χλεύασε της αναζήτησης; Πόσες φορές δεν έσπευσε η ίδια, σαν υπόδειγμα νομοταγούς πολίτη, να στηρίξει τους χωροφυλάκους, να συνδράμει τους πυροσβέστες του σβησίματος, του μαρασμού, του θαψίματος της φωτιάς ενός αδούλωτου μυαλού και μιας ολάνθιστης ευωδιαστής καρδιάς;

 Νάτηνε πάλι! Τη βλέπω: να βάζει τρικλοποδιές στων οραματιστών τις δρασκελιές, να χαζεύει με απάθεια τα συντρίμια των συνανθρώπων, να εξαπολύει μύδρους επανάστασης, αυτάρεσκες φλυαρίες, παρηγορητικά ευχολόγια, μπας και ρίξει κάνα γκομενάκι ή πιάσει κάνα πόστο  καλό στη Μηχανή μέσα που αέναα πλάθει "ωραίες κοιμωμένες"... 

Όμως όχι! όχι! Η κοιμωμένη ήτανε ωραία μόνο στο παραμύθι. Αλλιώς σιγά μη τηνε ξύπναγε ο πρίγκιπας! Ετούτες δω όμως οι κοιμωμένες και οι πρίγκηπές τους μαζί, αυτές οι ρέπλικες του επιπέδου της "κανονικότητας", ακόμη κι απ'την ανάποδη πλευρά μεν-επίπεδη σε όλα της δε, δεν φέρουν ίχνος από όποιο κάλλος...

ανιχνευτής