"ο κόσμος είναι ζούγκλα"!

"Είναι δύσκολοι οι καιροί, ειδικά για νέους ανθρώπους"!
"Πρόσεχε γιατί οι άνθρωποι θα σε προδώσουν, να μην εμπιστεύεσαι κανέναν"!
" Να παίρνεις ό,τι σου προσφερθεί και να μη ρωτάς πολλά, γιατί σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές! Καλά είναι λοιπόν και τα ψίχουλα από το να είσαι άνεργος"

" Μην ζητάς τον ουρανό με τ'άστρα. Μάθε να συμβιβάζεσαι με το χώμα που πατάς"
Κι όταν μου λέγανε για χώμα, εννοούσαν τα σκατά που καλύπτουν τη γη. Σκατά στις εργασιακές σχέσεις, στις ανθρώπινες σχέσεις, στη σχέση Εξουσίας κι εξουσιαζόμενων. Με την πρώτη να χέζει συστηματικά και αδιάλειπτα πάνω στο παρόν και το μέλλον, πάνω στις σάρκες και μέσα στα μυαλά των δεύτερων.
Ατάκες σαν τις παραπάνω έχω ακούσει περισσότερο από συχνά από στενούς και μη συγγενείς που θέλουν το καλό μου, σώφρονες γνωστούς και κάποιους φίλους που έπαψα να θεωρώ φίλους.
Γιατί εγώ γουστάρω να κοιτάω προς τον ουρανό και να μετράω τα άστρα, ώστε να νιώσω ότι αυτή η γη είναι πολύ μικρή για να χωρέσει τα όνειρά μου ή φαντασιώσεις για κάποιους άσπονδους πάλαι ποτέ φίλους.  Γιατί δεν γουστάρω καθόλου τους χαλεπούς αυτούς καιρούς και τις δύσκολες εποχές, αφού δεν είναι αυθύπαρκτες αλλά αποτέλεσμα ζυμώσεων και διαχρονικών αυθαιρεσιών πολιτικής κυρίως φύσης, αγώνων που προδώθηκαν από μέσα ή δεν δόθηκαν ποτέ, φόβων και απογοητεύσεων που θόλωσαν το μυαλό και απονέκρωσαν την καρδιά τόσων και τόσων ανθρώπων της εργαζόμενης και διαχρονικά εκμεταλλεύσιμης ανθρωπότητας. Kαι βαρέθηκα να θέτω ρητορικά ερωτήματα με τη ρετσινιά του αθεράπευτου κρετινισμού να απειλεί  όποιον διακατέχεται από τέτοιες
πια απορίες. Και σιχάθηκα να πρέπει να ανέχομαι αυτή την τρέλα και με τρομάζει κάποιες φορές να νιώθω το μίσος να με πνίγει, κάτι σαν αυτοάνοσο νόσημα που τρέμεις σύγκορμος.


Όμως γουστάρω άλλους καιρούς, βγαλμένους μέσα  όχι από κάποια οργουελική δυστοπία ή εφιαλτικό σενάριο σαν το φοβερό Μπραζίλ του Τέρυ Γκίλιαμ, που'χε στοιχειώσει τα όνειρά μου για πολύ καιρό. Γουστάρω εποχες όπου ο κάθε άνθρωπος θα έχει γίνει κάτι σαν..... τον υπεράνθρωπο του Νίτσε, με ατσάλινη θέληση κι οριστικά απαλλαγμένος από όλα τα σκουπίδια που εδράζονται στο κεφάλι και αποδεικνύονται στην αυτοκαταστροφική πορεία της ιστορικής του τελμάτωσης. Κι όλοι οι άνθρωποι μαζί να έχουν αποκτήσει την ευφυία ν'αξιοποιούν απλόχερα και με δημιουργική φαντασία και με σεβασμό τα πλούσια δώρα της Φύσης και το χώμα της γης να καρπίσει για όλους και να ανήκει σε όλους χωρίς τίτλους ιδιοκτησίας του. Και τα αστέρια να μοιάζουν πολύ κοντινά για το επόμενο βήμα του ανθρώπινου μεγαλείου! Αυτό που κάποια στιγμή θα πάψει να έχει αντίκρισμα περισσότερο πραγματικό μέσα στα παραμύθια ή σε ιστορίες και ταινίες επιστημονικής φαντασίας.

 Και σε τελική ανάλυση, αν όλες αυτές οι ατάκες στην αρχή έχουν πολύ στέρεα βάση και σοβαρό λόγο να ξεστομίζονται σαν "ράπισμα ρεαλισμού"; Που σίγουρα δεν έχω ακούσει μόνο εγώ σε αυτό το διαρκείας κακό όνειρο με ανοιχτά τα μάτια.
 Μα τότε, αν δεν θες να σου φάνε άλλοι "σκατοβουτηχτές" τις ευκαιρίες να επιπλεύσεις και να σταδιοδρομήσεις μέσα στη σκατοκατάσταση και θες να είσαι έτοιμος κάθε στιγμή να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες και τα εμπόδια που ο ανταγωνισμός ενόψει "επιτυχίας" γεννάει στους δρόμους μπροστά σου, νόμιμους ή παράνομους;
 'Ισως δεν χρειάζεσαι μόνο πτυχία, μεταπτυχιακά, κατάλληλες γνωριμίες και τουρλωμένο τον πισινό έστω κι απρόθυμα μα αναγκαία μπροστά στον κατάλληλο "ευεργέτη" ή  την "ευελιξία του συμβιβασμού" ενάντια στις "αρχές", που προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως υπάρχουν κάπου μέσα στα περιεχόμενά του. Ίσως χρειάζεσαι κι άλλου είδους εκπαίδευση, κι άλλου τύπου εφόδια, σαν αυτό:



Γιατί, σύμφωνα και με μια από τις πιο δημοφιλείς ατάκες και μάλιστα όλων των εποχών και ίσως σχεδόν όλων των γλωσσών του πλανήτη, "ο κόσμος είναι ζούγκλα"! Έσω έτοιμος λοιπόν!
 Και με τέτοια παραληρηματική κοροϊδία σε μόνιμη πνευματική και κοινωνική βάση, με τόση καλλιεργούμενη σύγχυση και πόλωση προς τα κάτω από τους δεξιοτέχνες σε αυτά από τα πάνω, δεν ξέρεις πότε μπορεί και να στη δώσει άσχημα. Ακόμη και να περάσεις από την πλευρά του θύματος σε εκείνη του θηρευτή.
Μια διαρκής εναλλαγή ρόλων μέσα στην κοινωνική ζούγκλα και με την επιβλέπουσα ελίτ να αρέσκεται και στο σαφάρι.......

Rohalas