ΕΩΣ ΠΟΤΕ Ο ΟΜΦΑΛΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΘΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΧΡΩΜΟΣΩΜΑΤΑ;

Το ανησυχητικό για εμάς τους Έλληνες φαινόμενο των καιρών, δεν είναι το εντυπωσιακό φούντωμα ανά τον κόσμο μιας σειράς από δημοσιεύσεις, που έρχονται να αμφισβητήσουν αυτή την ίδια την ελληνικότητα μας, ή την ελληνικότητα κάποιων

κομματιών μας. Αντίθετα, έστω κι αν η ύπαρξη τους καθεαυτή μάλλον μας διαφεύγει εντελώς, πρέπει να μας εμπνέουν άπειρες ανησυχίες οι θλιβερά ρηχές και 

“εν βρασμώ ψυχής” υποτιθέμενες αντιδράσεις των νεο-Ελλήνων απέναντι στους κάθε είδους και ποιότητας επίδοξους διαπομπευτές τους. Αντιδράσεις από την κορφή μέχρι τα νύχια βαμμένες με το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα εκείνων που “έχουνε την μύγα και μυγιάζονται, απελπισμένες σπασμωδικές κινήσεις άμυνας στηριγμένες πάνω σε εύθραυστα ιδεολογήματα, ιστορικά οξύμωρα και σοβινιστικές κορώνες, καθώς και υστερίες που το μόνο που τελικά κάνουνε δεν είναι άλλο από το να προδίνουν μια… εθνική μανία καταδιώξεως και σε προχωρημένο μάλιστα στάδιο.

Ειδικά σε ό,τι αφορά το γνωστό εξ Ιταλίας πρόσφατο “ανθελληνικό” δημοσίευμα, εμείς οι νεο -Έλληνες, που μας περιγράψανε ούτε λίγο ούτε πολύ σαν… ” σπορά αλβανοσλάβων”, συνεχίζοντας το τραγικό λάθος που κάναμε πολύ παλαιότερα στην περίπτωση Φαλμεράγιερ που κι εκείνον υποτίθεται πως τον “αποστομώσαμε” με υποκειμενισμούς και ιδεολογήματα, αντί μιας και δια παντός με αντικειμενικά αρχαιολογικά επιχειρήματα, ερχόμαστε σαν ανιστόρητοι βλάκες να υπερασπιστούμε την καθαρότητα αίματος του Ελληνικού έθνους. Αγνοώντας πως δεν υπήρξε ποτέ και π ο υ θ ε ν α στην πανανθρώπινη ιστορία “καθαρότητα αίματος” που να κράτησε πάνω από κάποιες απελπιστικά βραχυχρόνιες εποχές. Γιατί θέλουμε δε θέλουμε, ο χρόνος είναι μακρόχρονα απαγορευτικός για κάθε τι το στατικό ενώ η φυλετική επιμειξία είναι αναπόφευκτη. Εκτός από ξεφωνημένους παραχαράκτες της Ιστορίας για χάρη εθνικιστικών σκοπιμοτήτων, ή μάστορες της κατασκευής γνωμών μέσα στα ανθρώπινα κεφάλι (όπως ήταν π.χ. οι χιτλερικοί), μόνο ηλίθιοι θα μπορούσανε δικαιωματικά να μιλάνε ακόμα για το καθαρόαιμο της τάδε ή δείνα φυλής. Στην τελευταία περίπτωση, κάθε σχόλιο μάλλον είναι περιττό. Για να δώσουμε απαντήσεις σε ηλίθιους δεν είμαστε υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούμε ηλιθιότητα, ποσό μάλλον ηλιθιότητα ομοειδή.

Θα τολμήσουμε άραγε ποτέ μας εμείς οι νεο-Έλληνες να καταλάβουμε πρώτα, και στη συνεχεία να το διακηρύξουμε δυνατά και ξεκάθαρα μέχρι την τελευταία άκρη αυτού του πλανήτη πως Έλληνας δε σημαίνει υπήκοος κάποιου κράτους που ονομάζεται Ελληνικό, ούτε σημαίνει… Χριστιανός Ορθόδοξος; Πως ο Έλληνας με κεφαλαίο Ε, είναι μια πανάρχαια, πολιτισμική πάνω από όλα δύναμη, που μέσα της συνένωσε την σοφία μιας πλατιάς ποικιλίας προχριστιανικών Πολιτισμών σε μια μονόδρομη πόρευση προς την Αποθέωση του Ανθρώπου και του Πνεύματος που κουβαλάει μέσα του; Πως εκείνο που συνένωσε τους “ιστορικούς/ κλασσικούς” Έλληνες σε Έθνος (με την έννοια της τήρησης ενός και του αυτού Έθους, δηλαδή ενός ενιαίου κώδικα καθημερινών συνηθειών) ήτανε ο,τιδηποτε άλλο εκτός από το “αίμα”;

Ο “ιστορικός/ κλασσικός” Έλληνας, υπήρξε το αυθεντικό προϊόν της φυλετικής και πολιτισμικής συγχώνευσης των πανάρχαιων Ελλήνων (που συναντάμε στον “Τίμαιο”, ή που τους εντοπίζει ο αιγυπτιολόγος Φλήντερς Πήτρυ να κατοικούνε πριν από τους Αιγυπτίους στο Δέλτα του Νείλου τον εξηκοστό ! αιώνα πριν την απαρχή της χριστιανικής χρονολογίας) με τους Πελασγούς, με τους Ετεοκρήτες, με τους περαστικούς Ετρούσκους, με τους Αχαιούς και τους Μινωοκρήτες, συν τις δωρικές φυλές. Από τις αρχές της πρώτης χιλιετηρίδας πριν από την απαρχή της χριστιανικής χρονολογίας, μέχρι τον πέμπτο με έκτο αιώνα της μεταχριστιανικής εποχής, όταν δηλαδή οι Βυζαντινοί καταστρέψανε συστηματικά ό,τι αρχαιοελληνικό βρισκόταν ακόμα εν ζωή, ή μέχρι ακόμα αργότερα, μέχρι δηλαδή τον δέκατο αιώνα που ακόμα η θρησκεία των Ολύμπιων Θεών συνέχιζε να λατρεύεται στην Λακωνία (1), η έννοια «Έλληνες» περιέγραφε εκείνους που κατείχαν την Ελληνική Παιδεία και συμμερίζονταν τις Ελληνικές αντιλήψεις περί του Θείου, περί του Ανθρώπου και περί του Σύμπαντος. Ο Ισοκράτης στον “Πανηγυρικό” του Λόγο θα γράψει χαρακτηριστικά: “Το των Ελλήνων όνομα πεποϊηκε μηκέιι του γένους αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας, ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας.”

Αντί να απαντάμε το λοιπόν με υστερίες στις υστερίες σαν φτηνιάρηδες και ανιστόρητοι εθνικιστάκοι, και με ανυπόστατα ιδεολογήματα σε ανυπόστατους αλλά δόλιους ισχυρισμούς, ας τολμήσουμε επιτελούς εμείς οι νεο-Έλληνες να ξαναθέσουμε επί τάπητος το ζήτημα της ελληνικότητας και να την επαναορίσουμε θαρρετά ως εκείνο ακριβώς που ήταν αλλά και θα είναι στην αιωνιότητα: μια σαρωτική δηλαδή πολιτισμική δύναμη, απόλυτα ανεξάρτητη από τις μιζέριες περί… καθαρότητας αίματος, ή από γενεαλογίες, ιθαγένειες και υπηκοότητες. Μια κουλτούρα και στάση ζωής που όπως πολύ εύστοχα το περιέγραψε ο Φρήντριχ Νίτσε, είναι άξια τους σεβασμού όλων για τον λόγο πως κατ’ επανάληψη είχε την αντοχή να περιμαζέψει και να εκσφενδονίσει ξανά το δόρυ από το σημείο που οι άλλοι, εξαντλημένοι το ‘χανε ρίξει καταγής.(2)

Προγονοί μας είναι οι αρχαίοι Έλληνες αλλά στην μακραίωνη ιστορία μας έχουμε σμίξει ΚΑΙ με Φοίνικες, με Θράκες, με Πέρσες, μ’ Αιγύπτιους, με Ρωμαίους, με Γότθους, με Γαλάτες, με Φράγκους, μ’ Ενετούς, με Σλάβους, μ’ Αρβανίτες, με Τούρκους, με Βούλγαρους, με Βαυαρούς, και ο κατάλογος δεν εξαντλείται. Αυτό το σμίξιμο, φυσιολογικό και αναπόφευκτο για το σύνολο των λαών που δεν είναι κυνηγοί κεφαλών, ή τριπλοκλειδωμενοι πίσω από αδιάβατα σύνορα, (ζούνε άραγε τέτοιοι λαοί για περισσότερο από κάποιες δεκαετίες;) δε μπορεί με κανένα τρόπο να θεωρηθεί σαν αφετηρία για αμφισβητήσεις της Ελληνικότητας. Γιατί είμαστε Έλληνες μόνο και μόνο από το γεγονός πώς εμείς είμαστε οι μόνοι που κρατάμε ζωντανή την ομορφότερη και πλουσιότερη γλώσσα της Ιστορίας, έστω και με την χιλιολαβωμένη μορφή της που έχει καταφέρει να διασωθεί μέχρι τις ημέρες μας. Είμαστε Έλληνες γιατί κάτι αναστατώνεται μέσα μας όταν αντικρίζουμε τους αρχαιολογικούς μας χώρους, έστω κι αν η αμορφωσιά κάνει δυστυχώς την πλειοψηφία από εμας να παραδεχόμαστε πως αυτό γίνεται από ένστικτο περισσότερο, παρά από συγκεκριμένες γνώσεις. Ένστικτο παρόμοιο με του αγράμματου Πελοποννήσιου τσοπάνη επί τουρκοκρατίας, που αναποδογύριζε “τα χαραγμένα μάρμαρα” κάθε φορά που ‘βλεπε “φραγκοντυμένους” να ζυγώνουν για πλιατσικολόγημα τους τόπους που οι γεροντότεροι λέγαν πως ήταν η “κληρονομιά από τους προπαππούδες των προπαππούδων”..

Αν πάντως πραγματικά εμείς οι νεο-Έλληνες νιώθουμε να απειλείται η… εγκυρότητα της ελληνικότητας μας, από τους διάφορους καλοθελητές και μισθοφόρους της τεχνοβαρβαρικής αυτοκρατορίας που υποτίθεται πως αποτελεί τον “προηγμένο κόσμο” της εποχής μας, τότε οφείλουμε να δώσουμε τις οποίες μάχες υπεράσπισής της, σε μια τελείως διαφορετική αρένα; Σ’ εκείνη που πάντοτε ο Έλληνας βγήκε θριαμβευτής από όλες τις μονομαχίες της μακραίωνης Ιστορίας του. Στην ξεκάθαρα πολιτισμική αρένα, που προκλητικά στέκει αμόλυντη από την ωχρά σπειροχαίτη των “οικονομικών μεγεθών”, των “ζωνών πολιτικών επιρροών”, και άλλων τραγικά εφήμερων και καταγέλαστων πραγμάτων.

Διαθέτουμε όμως άραγε το ανάστημα και τα κότσια για να κατέβουμε σε έναν τέτοιο στίβο, αναντίρρητα αντάξιοι των μακρινών μας προγόνων, που η μεγαλειώδης ανάμνηση τους όλο και περισσότερο εκτοπίζεται από είτε ανατολίτικα, είτε εξαμερικανισμένα σκουπίδια μέσα στο αφυδατωμένο μας DΝΑ; 

Μπορούμε άραγε να αποφασίσουμε επιτέλους το ξόδεμα σημαντικών χρηματικών ποσών για ενίσχυση πολιτιστικών σωματείων αντί για τα χρηματοβόρα ποδοσφαιρικά, εκείνους τους σύγχρονους “μονομάχους” για την βδομαδιάτικη εκτόνωση της επιθετικότητας του όχλου; 

Μπορούμε άραγε ν’ αποφασίσουμε και να χρηματοδοτήσουμε πλουσιοπάροχα το χτίσιμο βιβλιοθηκών και Φιλοσοφικών Αθήναιων σε όλη τη χώρα, αντί να συνεχίζουμε να προσθέτουμε αναρίθμητες νεόκτιστες εκκλησίες στις ήδη πλεονάζουσες που υπάρχουνε ανά την επικράτεια; 

Μπορούμε άραγε να απαγκιστρώσουμε κάποτε το θλιβερά χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο του μέσου νεο-Έλληνα από τα σκυλάδικα, τους Λε Πα, το χοντροκομμένο κιτς και τα τσιφτετέλια και να του ανοίξουμε τα μάτια; 

Μπορούμε άραγε να ξεπεράσουμε την αμορφωσιά και το μεσαιωνικό σκοτάδι που εν έτει 1991 τολμάει να αφορίζει ανθρώπους της τέχνης και να αρνιέται ταφή (!) σε άνθρωπο που απλώς έπαιξε κομπάρσος σε “ανεπιθύμητη” ταινία; 

Μπορούμε άραγε να προσφέρουμε κάποια ωραία ημέρα στα παιδιά μας μια πραγματικά Ελληνική Παιδεία, αντί εκείνης της πρόχειρα ευπρεπισμένης χοντροπροπαγάνδας υπέρ του Γιαχωβά και αντί της, μέσα από το σχολείο, απροκάλυπτης προσπάθειας για συνεχή αναπαραγωγή αυριανών “καλών υπηκόων” ενός απαράδεκτα απολυταρχικού στην συμπεριφορά του Κράτους;

Να κάποια ερωτηματικά, που όχι μόνο βέβαια ακολουθούνται από εκατοντάδες άλλα, μα και που αναπόφευκτα μας οδηγούνε με μαθηματική ακρίβεια σε μια από την ρίζα επανεξέταση ολόκληρου του πολιτιστικού υπόβαθρου των νεο-Ελλήνων. Ενός πολιτιστικού υπόβαθρου που έχει ανδρωθεί μέσα σε μιά σκληρή, δογματική και αδιάλλακτη διαρχία Κράτους κι Εκκλησίας, μέσα σε έναν καραγκιοζέ και κουτσαβάκικο εθνικισμό αλλά την ίδια στιγμή και μέσα σε μιαν εξοργιστική δουλοφροσύνή και ξενομανία, μέσα σε αντί-ιστορικά κατασκευάσματα τύπου “ελληνοχριστιανικός πολιτισμός” και τέλος μέσα από το πιο στυγνό δικτατορικό μονοπώλιο των κοινωνικών και πολιτιστικών πραγμάτων του τόπου μας από την Κυρίαρχη Άποψη.

Στο μέτρο πάντως που αλλάξει κάποτε ο νεο-Ελληνικός νους, αυτή η επανεξέταση θα αποφέρει καρπούς. Τότε σαν Έλληνες θα έχουμε την σπάνια τύχη να κρατάμε στα χέρια μας ως όπλα ενάντια στους όποιους κρετίνους ή βαλτούς που μας …ελέγχουν το αίμα (..), ένα αναμφισβήτητο ιστορικό αξίωμα και δυο πολιτιστικές εκπληξούλες.

Πρώτον: δεν υπάρχει κανένα απολύτως έθνος στην Ιστορία ολόκληρη που να επέζησε γενετικά “καθαρό”. Στο πολιτισμικό τομέα δε, εκείνο που η λέξη ΕΛΛΗΝ αντιπροσωπεύει, θα εξακολουθήσει να αποτελεί (συγγνώμη κύριε Τζαννή Τζαννετάκη (3) αλλά ο γραφών έχει πολύ διαφορετική γνώμη..) τον «Ομφαλό του Κόσμου», τουλάχιστον για όσο καιρό ακόμα η Μάννα Γη Θα φιλοξενεί στην επιφάνεια της την τωρινή μορφή των ανθρώπων.

Δεύτερον (και πιο σημαντικό): ποτέ στην Αρχαία Ελλάδα δεν υπήρξε συγκεντρωτικό “ελληνικό” Κράτος, μέχρι την βίαιη ενοποίηση των Ελλήνων από ένα απ’ τα πλέον καθυστερημένα πολιτιστικά κομμάτια τους, τους Μακεδόνες. Πάντοτε η Πόλις και ο Πολίτης σταθήκανε άσπονδοι και ορκισμένοι εχθροί του Κράτους και του Υπήκοου.(4) Επίσης δεν υπήρξε καν στην κανονική Ελληνική η λέξη «Θρησκεία» (5), αφού δεν υπήρξε στην Αρχαία Ελλάδα, ούτε ενιαία λατρεία, ούτε δόγμα, ούτε ιερατείο, αλλά η επικοινωνία με το Θείο ήταν υπόθεση του κάθε ανθρώπου, της κάθε οικογένειας (“Οίκου”), της κάθε Πόλης. 

Αυθεντικοί κληρονόμοι των Αρχαίων Ελλήνων, οφείλουμε να πετάξουμε με την πρώτη ευκαιρία κατάμουτρα στους ηλίθιους η στους πράκτορες ξένων συμφερόντων, τις πιο πάνω αλήθειες. Για “να τους κοπεί” μια για πάντα “ο βήχας”, να χάσουνε τα θλιβερά σημεία αναφοράς τους και να καταλάβουν πως η αντιπαράθεση δε γίνεται με χρωμοσώματα, ομάδες αίματος και συγκρίσεις εθνολογικών εμφανισιακών χαρακτηριστικών. Αν επιμένουν σε κάτι τέτοιο, τότε ας πάνε να ερευνήσουν τη δική τους “καθαρότητα αίματος”. Εμένα και αρκετών ακόμα, η λέξη αυτή, όπως και μια σειρά άλλες που σχετίζονται με εκ της ανυπαρξίας κατασκευές νέων “εθνοτήτων” και συνακόλουθων “προβλημάτων”, με αφήνουν τρομερά αδιάφορο, αν όχι γεμάτο οίκτο για την απέραντη κενότητα τους.

Βλάσης Ρασσιάς.-

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

(1)Ίστεον ότι οι του κάστρου Μαϊνης οικήτορες ουκ εισίν από  της  γενεάς   των προρρηθέντων Σλαύων, αλλ’ εκ των παλαιοτέρων Ρωμαίων, οι και μέχρι του νυν παρά των εντοπίων Ελληνες προσαγορεύονται δια το εν τοις προπαλαιοίς χρόνοις ειδωλολάτρας είναι και προσκυνητάς των ειδώλων κατά τους παλαιούς Ελληνας, οίτινες επί της βασιλείας του αοιδίμου Βασιλείου βαπτισθέντες, Χριστιανοί γεγόνασιν..” (Κω/νος Ζ Πορφυρογέννητος: “Περί Διοικήσεως της Αυτοκρατορίας”)

(2)Fr. Nietzche: “Η Γέννηση της Φιλοσοφίας”, Εκδόσεις Μαρή – Κοροντζή, Αθήνα 1975

(3)Εφημ.ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΎΠΙΑ, Παρασκευή 12 Ιουλίου 1991, σελ 31

(4)Gustave Glotz: “Η Ελληνική Πόλις”, Μορφωτ.Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 1981

(5)Egon Friedell: “Πολιτιστική Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας. Μύθος και Πραγματικότητα της Αρχαίας Ψυχής “, Εκδόσεις “Πορεία”, Αθήνα 1986

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ «Διιπετές»: Το πιο πάνω κείμενο στάλθηκε για δημοσίευση στις κυριακάτικες εφημερίδες “Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία” και “Βήμα της Κυριακής” στα τέλη του Ιουλίου 1991. Φυσικά κ α μ μ ί α από τις δύο τους, δεν δημοσίευσε το άρθρο, ενώ μόνο η σύνταξη της πρώτης καταδέχτηκε, όπως είχαμε ζητήσει, να μας ειδοποιήσει σχετικά με την αδυναμία της να το δημοσιεύσει “αν και το βρήκε ενδιαφέρον” λόγω του ότι “δεν ταίριαζε με τη θεματογραφία της εφημερίδας”. Το “Βήμα”, μας αγνόησε παντελώς, και ίσως μάλιστα να είναι πολύ καλύτερα έτσι. Η δημοσίευση του άρθρου στο «Διιπετές» του δίνει και την ανεκτίμητη διάσταση που του αξίζει: Για την Υπεράσπιση της Αρχαίας Ψυχής…Τίποτα περισσότερα κύριοι και τίποτα λιγότερο!