Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ

 

 Σε αυτή την δημοσίευση θα αναφερθώ στην αντιπαλότητα που νοιώθουν οι χριστιανοί και ιδιαίτερα οι Ορθόδοξοι, για τον ελληνισμό και την αρχαία ελληνική θρησκεία. Ο χριστιανισμός δεν ειναι η λατρεία του ανθρώπου αλλά η λατρεία του Θεού του Ισραήλ. Ο Αλέξανδρος Καλόμοιρος το ξεκαθαρίζει αυτό στο βιβλίο του "ο πύρινος ποταμός". "Ποιά ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της διαφοράς σκέψης ανάμεσα στον Ισραήλ και την ειδωλολατρεία; Εφιστώ την προσοχή σας σ’ αυτό το πολύ σπουδαίο θέμα. Ο Ισραήλ πιστεύει στό Θεό. Η ειδωλολατρεία πιστεύει στη δημιουργία δηλαδή στην ειδωλολατρεία η δημιουργία θεοποιείται. Γιά τους ειδωλολάτρες Θεός και δημιουργία είναι ένα και το αυτό πράγμα. Ο Θεός είναι απρόσωπος, προσωποποιημένος σ’ ένα πλήθος θεών."

 Ο χριστιανισμός δεν ειναι ανθρωπισμός. Ο ανθρωπισμός και ο διαφωτισμός που εμφανίσθηκε στην Ευρώπη μετά τον μεσαίωνα μας πήγε πίσω στην αρχαία ελληνική θρησκεία. Αυτά ισχυρίζονται οι ίδιοι οι χριστιανοί όπως θα διαβάσετε παρακάτω. 

 Οι Έλληνες είναι αυτοί που την αρχαία θεολογική γνώση την έκαναν επιστήμη και την ονόμασαν φιλοσοφία. Οι Έλληνες φιλόσοφοι ταξίδεψαν σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Ο Πυθαγόρας, ο Πλάτωνας και άλλοι σοφοί ταξίδεψαν στην Αίγυπτο, την Βαβυλώνα κι ακόμα τις Ινδίες για να συλλέξουν την παγκόσμια γνώση. Ακόμα και την εποχή του Χριστού, οι Έλληνες φιλόσοφοι, όπως ο Απολλώνιος ο Τυανέας ταξιδεύουν από τις Ινδίες μέχρι την Ισπανία για να έρθουν σε επαφή με την αλήθεια όλου του κόσμου. Γι αυτό τον λόγο και ο Θεός των φιλοσόφων, όπως και των πρώτων χριστιανών φιλοσόφων, ονομάζεται θεός των όλων και όχι θεός του Ισραήλ.

 Η θρησκεία των φιλοσόφων, όπως και οι αρχαίες θρησκείες, έχει ως κέντρο της τον άνθρωπο. Πάντων χρημάτων μέτρον εστίν ο άνθρωπος. (Πρωταγόρας) Οι φιλόσοφοι στην Ελλάδα χωρίζονται στους προσωκρατικούς και τους έπειτα από τον Σωκράτη γιατί ο Αθηναίος φιλόσοφος είναι εκείνος που τελικά κάνει τον άνθρωπο επίκεντρο κάθε φιλοσοφίας.

  Ο άνθρωπος είναι ένθεος, έχει μέσα του μια σπίθα από την φλόγα του θεού, σύμφωνα με την Ορφική θρησκεία. Ο άνθρωπος είναι συμμέτοχος στην θεότητα επειδή και μόνο είναι κι αυτός μέρος του σύμπαντος, το οποίο είναι επίσης θεϊκή ενέργεια και όχι ένα άψυχο κτίσμα. Ο άνθρωπος δεν είναι ένα άψυχο κτίσμα, επειδή ο κόσμος δεν είναι ένα άψυχο κτίσμα. Ο άνθρωπος δεν είναι έξω από τον κόσμο, αλλά είναι μέρος αυτού του κόσμου. Και ο Θεός είναι παντού μέσα σε αυτόν τον κόσμο γι αυτό κι αυτός ο κόσμος είναι ένα τέλειο ον.

 Αυτή είναι η θεολογία των αρχαίων θρησκειών και αυτή είναι η άποψη την οποία δίδαξαν οι φιλόσοφοι και οι πρώτοι χριστιανοί φιλόσοφοι. Σήμερα όμως έχουν κυριαρχήσει κάποιοι, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι ο κόσμος είναι ένα κτίσμα χωρίς να έχει μερίδιο στην θεϊκή ουσία και ο άνθρωπος ως κοσμικό κτίσμα δεν έχει αθάνατη θεϊκή ψυχή, αλλά την λαμβάνει μόνο προσκυνώντας ένα θεό δημιουργό που βρίσκεται έξω από τον κόσμο. Αυτός ο θεός δημιούργησε τον κόσμο από το μηδέν, από το τίποτα. Το ίδιο και ο άνθρωπος είναι δημιουργημένος από το τίποτα. Όλη αυτή η δημιουργία είναι ένα φάντασμα χωρίς νόημα.

Μέσα σε αυτό το τίποτα εμφανίσθηκε ο θεός των χριστιανών, πρώτα στο έθνος των Εβραίων, με τους οποίους έκανε μάλιστα μια διαθήκη, ένα συμβόλαιο ας πούμε. Οι Χριστιανοί ζήτησαν κάποιες μετατροπές στο συμβόλαιο, έκαμαν μια νέα διαπραγμάτευση και πήραν εργολαβία τον κόσμο από τον μοναδικό αληθινό θεό του σύμπαντος. Συχνά μαζεύονται βέβαια και προσθέτουν νόμους και άρθρα στην πίστη τους απέναντι σε αυτόν τον θεό που τους φανερώθηκε, σύμφωνα με τα οποία καταδικάζουν σε θάνατο όποιον δεν κάνει υπακοή.

 Σε αυτόν τον κόσμο ζούνε από την μια μεριά ο κακός πειρατής ο Σατανάς κι από την άλλη τα παιδιά του αληθινού θεού, του κτήτορα και ιδιοκτήτη του κόσμου, οι χριστιανοί. Εκτός από τους χριστιανούς, όλοι οι άλλοι είναι αιρετικοί και ειδωλολάτρες οι οποίοι σύμφωνα με τις αρχαίες θρησκείες λατρεύουν το κτίσμα και όχι το δημιουργό, λατρεύουν δηλαδή τον κόσμο, τον άνθρωπο και φυσικά το ομορφότερο κτίσμα του θεού, τον Εωσφόρο.

 Μετά την καταστροφή του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού ήρθε ο σκοτεινός Μεσαίωνας. Παντού απλώθηκε η βαρβαρότητα και η πανούκλα. Αυτό ήταν το δώρο του χριστιανικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα. Ο ελληνικός πολιτισμός αναστήθηκε ξανά στην Ευρώπη , οι τέχνες και οι επιστήμες άνθισαν πάλι. Όμορφες πολιτείες χτίστηκαν με άσπρα μάρμαρα και αγάλματα θεών και ανθρώπων στόλισαν τις πλατείες. Γεννήθηκαν ξανά τα αρχαία πολιτεύματα με νόμους και δημοκρατίες.  Ήταν σαν να αναστήθηκε ξανά ο άνθρωπος και να βγήκε από το σκοτάδι. Ήταν σα να ήρθε η Δευτέρα παρουσία του ανθρώπου στη γη μετά από την θανατική του καταδίκη από το παράνομο ιερατείο των Φαρισαίων.

 Αυτή την ανάσταση του ανθρώπου όμως οι Ορθόδοξοι την βλέπουν σαν ανάσταση του ελληνισμού και της ειδωλολατρίας.  Ο Ανδρέας Καλόμοιρος, στο βιβλίο του «Κατά Ενωτικών» γράφει:

«Ο πολιτισμός της Ευρώπης βασίζεται σε μια θρησκεία, σε μια θρησκεία όμως που κανείς δεν θέλει να την ονομάσει έτσι. Γιατί η θρησκεία αυτή δεν είναι η λατρεία ενός ή πολλών θεών, αλλά η λατρεία του ανθρώπου.

 Η θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων και ο πολιτισμός των δεν ήταν άλλο παρά η λατρεία του ανθρώπου. Αν ο πολιτισμός της αρχαίας Ελλάδας βρήκε τόση απήχηση στις καρδιές των Ευρωπαίων, αυτό οφείλεται ακριβώς σ΄ αυτήν την  εσωτερική συγγένεια.»

 Βέβαια οι Έλληνες λάτρεψαν την φύση πρώτα από λα και μετά τον άνθρωπο ως γέννημα της φύσεως. Γι αυτό και οι φιλόσοφοι θεώρησαν ότι σκοπός του ανθρώπου είναι να ακολουθήσει την φύση του. Οι Έλληνες διαβάζουν το βιβλίο της φύσεως, τον ουρανό και την γη, και όχι κάποιες Ιερές Γραφές.

 Οι χριστιανοί εναντιώνονται ακριβώς σε αυτό που για εμάς τους Έλληνες είναι το πολυτιμότερο στοιχείο του πολιτισμού μας. Εναντιώνονται στον ανθρωπισμό. Αγαπάμε τον άνθρωπο γιατί είναι το τελειότερο γέννημα της φύσεως. Η φύση φανερώνει την ζωντάνια της και το μεγαλείο με την παρουσία του ανθρώπου. Για τους Έλληνες η Φυση είναι αιώνια και αθάνατη. Είναι μια φωτιά που σβήνει και ανάβει με μέτρο. Μια σπίθα από αυτή την φωτιά είναι η ψυχή του ανθρώπου. Γι αυτό και ο άνθρωπος στην βαθύτερη ουσία του είναι αιώνιος και αθάνατος. Οι θεοί είναι και αυτοί ζώα όπως οι άνθρωποι και μετέχουν στην αιωνιότητα της Φύσεως. Είναι ανώτερα πνεύματα από τον άνθρωπο αλλά παραμένουν και αυτοί γεννήματα της Μίας Φύσης, του Όλου, του ενός θεού που αναζητούσε πάντα η ελληνική διάνοια και οι φιλόσοφοι τον ταύτισαν με το ΑΓΑΘΟ.

 Ο χριστιανός όμως Καλόμοιρος στο βιβλίο του «Πύρινο Ποταμό» ονομάζει ειδωλολατρία τον  ανθρωπισμό και τον απορρίπτει. Διαβάστε τι γράφει για τον ανθρωπισμό.

«Η ειδωλολατρεία και ο ανθρωπισμός είναι ένα και το αυτό πράγμα. Στην ειδωλολατρεία ο άνθρωπος είναι θεός, γιατί είναι αιώνιος εκ φύσεως. Γι’ αυτό η ειδωλολατρεία είναι πάντα υπεροπτική. Είναι ναρκισισμός. Είναι αυτολατρεία. Στην Ελλάδα οι θεοί είχαν ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Η ελληνική θρησκεία ήταν η ειδωλολατρική λατρεία του ανθρώπου. Η ψυχή του ανθρώπου θεωρούνταν η αληθινή του ύπαρξη και ήταν αθάνατη εκ φύσεως.»

Ο θεολόγος Νικόλαος Βασιλειάδης στο βιβλίο του ανθρωπισμός και χριστιανισμός καταλήγει στο εύκολο συμπέρασμα: «Πολύς λόγος γίνεται γιά τόν ἄνθρωπο, τάδικαιώματα καί τίς ἐλευθερίες του. ᾿Ιδεολογίες διάφορες προβάλλουν μέ συνθήματαἀνθρωπιστικά, ὅλες ὅμως τελικά διαστρέφουν τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Μόνον ὁΘεάνθρωπος Κύριος βοηθεῖ τόν ἄνθρωπο νά γίνει ἀληθινά ἐλεύθερος καί νά ὁλοκληρώσει τήν προσωπικότητά του.»

Μόνο ο θεάνθρωπος είναι εκείνος που μπορεί να μας βοηθήσει. Δεν υπάρχει η φιλοσοφία να μορφώσει τον άνθρωπο, δεν υπάρχουν τα μυστήρια να τον μυήσουν, παρά μονάχα ο θεάνθρωπος. Ποιος είναι όμως αυτός ο θεάνθρωπος ουδείς γνωρίζει. Ούτε μπορεί κανείς να σου δείξει το πρόσωπο του. Γι αυτό και ο άνθρωπος σήμερα στρέφει το ενδιαφέρον του αλλού.

 Στο βιβλίο του «Η ΨΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ» ο Σεραφείμ Ρόουζ ανακαλύπτει και αυτός το πρόβλημα στον ουμανισμό, δηλαδή τον ανθρωπισμό και τον διαφωτισμό. Οι επιστήμες και η αγάπη για την αλήθεια και την γνώση των διαφωτιστών δεν είναι αρκετή για να δώσει απαντήσεις στα μεταφυσικά ερωτήματα του ανθρώπου. Γι αυτό ο Σεραφείμ Ρόουζ γράφει:

«Ο σύγχρονος άνθρωπος ο οποίος αναπτύσσεται σε ένα κοσμικό περιβάλλον και έχει δεχθεί  μία παιδεία ουμανιστική στο πνεύμα του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, στέκεται με αμηχανία ενώπιον των μεγάλων γεγονότων και αισθημάτων όπως είναι ο θάνατος, η αγάπη, η μετάνοια, η ευλάβεια και άλλα. Αδυνατεί να τα κατανοήσει και να τα ερμηνεύσει γιατί τα προσεγγίζει όχι με νου «καθηγεμόνα και αυτοκράτορα» αλλά αποπροσανατολισμένο και «δούλο των αλόγων παθών».

Έτσι, αν δε μαθητεύσει ταπεινά στην παράδοση που μεταφέρει ότι χαρισματικά έχει βιωθεί και βιώνεται από τους αγίους της Εκκλησίας, είναι ανοιχτός σε οποιαδήποτε ιδέα ή εμπειρία συγκινήσει την αμηχανία του.»

 Όμως δεν αναφέρει ότι ο διαφωτισμός γεννήθηκε ακριβώς επειδή έλλειψε η γνώση και η αλήθεια από τον κόσμο και αντικαταστάθηκε από το μαύρο σκοτάδι της εκκλησίας που ήταν ανίκανο να δώσει κάποια απάντηση και λύση σε αυτά ακριβώς τα ερωτήματα. Φυσικά δεν αναφέρει ότι οι αρχαίες θρησκείες και μάλιστα τα μυστήρια των αρχαίων θρησκειών ήταν εκείνα που απαντούσαν σε αυτές ακριβώς τις ερωτήσεις των ανθρώπων. Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι δια της χριστιανικής βίας καταργήθηκε η φιλοσοφία και τα μυστήρια για να παραμείνουν μόνοι αντιπρόσωποι του θεού οι μαυροφορεμένοι αγύρτες ψευδολόγοι χριστιανοί.

 Γι αυτούς τους ανθρώπους, τους ελληνόφωνους Ρωμιούς υπάρχει μονάχα ο δρόμος της σκλαβιάς στους Οθωμανούς και τους εχθρούς των Ελλήνων. Μόνο οι εχθροί των Ελλήνων μπορούν να τους σώσουν από τον ελληνικό ανθρωπισμό. Αυτό τον δρόμο ακολουθούν από την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου και του Μωάμεθ του πορθητή. Έτσι βρίσκουν την ταπεινότητα ώστε να μην έρθουν οι Έλληνες να τους πουν ότι είναι παιδιά του Ουρανού και της Γης, αιώνιες και αθάνατες ψυχές. Στο βιβλίο του «Κατά ενωτικών» γράφει ξεκάθαρα ότι η ελευθερία των Ελλήνων είναι το πρόβλημα τους.

«Τις πρώτες ενωτικές τάσεις των Βυζαντινών αρχόντων με την Ρωμαϊκή πλάνη ανέκοψε, ευτυχώς, ή στάσις του λαού και η υποδούλωσις του Βυζαντίου στους Τούρκους. Μόλις όμως το ελληνικό έθνος βρήκε την ελευθερία του, ο παλαιός πειρασμός ξανακτύπησε την πόρτα του.»

 Από τον πειρασμό αυτό έρχονται σήμερα οι διάφορες επιτροπές της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας να μας σώσουν. Γι αυτό υπάρχει η επιτροπή της Αρχιεπισκοπής Αθηνών για την νεοειδωλολατρία και την αρχαιολατρεία με πρόεδρο τον Μητροπολίτη Περιστερίου Χρυσόστομο. Δεν θα υπάρξει ποτέ ελεύθερο ελληνικό κράτος αν δεν ελευθερωθούμε από αυτούς τους ανθέλληνες χριστιανούς.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

Αλεξάνδρου Καλομοίρου

Κατά ενωτικών

Προλογος Φωτη Κοντογλου. Εκδόσεις Ζεφυρος

Πρώτη έκδοση Εκδόσεις Αστήρ 1964

Θεσσαλονίκη 1995

Μια ματιά στο παρελθόν.

Τις πρώτες ενωτικές τάσεις των Βυζαντινών αρχόντων με την Ρωμαϊκή πλάνη ανέκοψε, ευτυχώς, ή στάσις του λαού και η υποδούλωσις του Βυζαντίου στους Τούρκους. Μόλις όμως το ελληνικό έθνος βρήκε την ελευθερία του, ο παλαιός πειρασμός ξανακτύπησε την πόρτα του.

Συγχρονη ειδωλολατρεία.

Τον Ευρωπαίο χαρακτηρίζει μια φοβερή αντινομία, η αντίθεσις του έσω και του έξω ανθρώπου. Ο Ευρωπαίος άλλος εμφανίζεται και άλλος είναι. Ζη και κινείται μέσα στο ψεύδος της συμβατικότητας.

Έτσι πολιτισμός κατάντησε να θεωρήται το συνεχές παιχνίδι της υποκρισίας, όπου οι κεκονιαμένοι τάφοι, οι γέμοντες δυσωδίας, καθαρίζουν συνεχώς το έξωθεν του ποτηρίου για να φαίνονται καθαροί στους ανθρώπους.

Έχουν για τον πολιτισμό τους την ίδια υψηλή ιδέα που έχουν για το άτομο τους. Πνεύματα κριτικά, δεν παραδέχονται τίποτα αβασάνιστα και είναι υπερήφανοι γι’ αυτό.

Ένα πράγμα όμως δεν διανοούνται ποτέ να αμφισβητήσουν οι αγνωστικισταί αυτοί, την αξία του πολιτισμού των. Ποτέ δεν στάθηκε ανώτερος πολιτισμός απ’ τον δικό τους.

Ο πολιτισμός της Ευρώπης βασίζεται σε μια θρησκεία, σε μια θρησκεία όμως που κανείς δεν θέλει να την ονομάσει έτσι. Γιατί η θρησκεία αυτή δεν είναι η λατρεία ενός ή πολλών θεών, αλλά η λατρεία του ανθρώπου.

 Η θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων και ο πολιτισμός των δεν ήταν άλλο παρά η λατρεία του ανθρώπου. Αν ο πολιτισμός της αρχαίας Ελλάδας βρήκε τόση απήχηση στις καρδιές των Ευρωπαίων, αυτό οφείλεται ακριβώς σ΄ αυτήν την  εσωτερική συγγένεια.

Όπως οι αρχαίοι Έλληνες έτσι και οι Ευρωπαίοι θεοποίησαν την λογική του ανθρώπου, τα πάθη του, τις ψυχικές δυνάμεις και αδυναμίες, μ ‘έναν λόγο έκαμαν τον άνθρωπο κέντρο, μέτρο και σκοπό του παντός. Από τον άνθρωπο ξεκινάει ο πολιτισμός της Εΰρώπης, για τον άνθρωπο υπάρχει και από τον άνθρωπο παίρνει την δικαίωση του.

Αυτός είναι ο Ευρωπαίος.  Όποια θρησκεία και αν νομίζει πως έχει, στο βάθος θρησκεία του είναι η προσκύνησις του ειδώλου άνθρωπος.

Ήταν λοιπόν από αντίδραση στην εμπειρία της μηδαμινότητας του που ο άνθρωπος ελάτρευσε τον άνθρωπο, ανακηρύσσοντας τον Θεό. Πράγματι οι αρχαίοι εδίδαξαν ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι μέρος της θείας ουσίας, ότι είναι δηλαδή θεία κατ’ ουσίαν και άρα δεν έχει ανάγκη από τον θεό.

Αυτή η ενδόμυχος θέλησι του ανθρώπου να πιστέψη στην θεότητα του, μαζί με το γεγονός της υποταγής του στις σατανικές δυνάμεις, είναι η βάσις κάθε ειδωλολατρείας. Η θρησκεία λοιπόν της Ευρώπης δεν είναι άλλη από την προαιώνια αυτή ειδωλολατρεία, με μοντέρνα μορφή. Παπισμός, προτεσταντισμός, Ουμανισμός, Αθεϊσμός, Δημοκρατία, Φασισμός, Καπιταλισμός, Κομμουνισμός και ότι άλλο Ευρωπαϊκό, είναι εκφράσεις του ιδίου ανθρωπιστικού πνεύματος.

Με σημαία τον Σταυρό.

 Ο αριστοτελισμός των δυτικών θεολόγων και η μαθητεία τους στην ειδωλολατρική ορθολογιστική σκέψι της αρχαίας Ελλάδας, η μετατροπή της θεολογίας σε φιλοσοφία, η νοθεία της πίστεως, ο παπισμός, η δίψα της δυνάμεως και της κοσμικής εξουσίας, οι σταυροφορίες, το ανακάτεμα της θρησκείας με την πολιτική, η ιερά εξέτασις, όργια, απάτες, ταπεινώσεις …  όλα αυτά έγιναν στο όνομα του εσταυρωμένου.

Στην Ορθόδοξο χριστιανική ανατολή, από την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου μέχρι την Ελληνική Επανάσταση, δεν παρουσιάστηκαν ποτέ τέτοια κρούσματα. Οι άνθρωποι της ανατολής είχαν γνωρίσει ένα θεό τελείως διαφορετικό από τον Θεό που γνώρισαν οι άνθρωποι της δύσης.

Ο πύρινος ποταμός Εκδόσεις Ζεφυρος 1992

Αλέξανδρος Καλόμοιρος

Θέμα:

Ο “Πύρινος Ποταμός” ήταν η κύρια ομιλία που δόθηκε στη Συνέλευση Ορθοδόξου Νεότητας που οργανώθηκε κάτω από την αιγίδα της Συνόδου των Ρώσων Επισκόπων της Διασποράς, στο Seattle της Ουάσιγκτων, από 22-25 Ιουλίου 1980. Η ομιλία έγινε στα αγγλικά και το κοινό την υποδέχθηκε εγκάρδια. Ο σεβ. Αρχιεπίσκοπος του Καναδά, Βιτάλιος, εξέφρασε την εκτίμησή του, λέγοντας πως “σπάνια διαβάζει κανείς τέτοια κείμενα, που αποπνέουν το άρωμα της αληθινής γνώσεως και της προσωπικής εμπειρίας”. Ο ίδιος έδωσε εντολή να κυκλοφορήσει το βιβλίο σε αγγλική, ρωσική και γαλλική έκδοση. Ο “Πύρινος Ποταμός” είναι κυρίως, μια απάντηση στην ταλαιπωρημένη ψυχή, που δεινοπαθεί στις δοκιμασίες και ρωτά μέσα στην απόγνωσή της: Πώς είναι δυνατό, ο Θεός που είναι αγαθός, να επιτρέπει αυτό το κακό; Πώς γίνεται να με βασανίζει με τέτοιους πειρασμούς και δοκιμασίες, όταν αυτές ξεπερνούν την αντοχή μου; Εάν είναι ελεήμων και φιλάνθρωπος, γιατί με καταδικάζει να υποφέρω τόσα, και σ΄ αυτή και στην άλλη ζωή; Είναι μια προσφορά στο πλήθος των τραυματισμένων ψυχών, που θα βρουν παρηγοριά και ανάπαυση μόνο στην αγκαλιά του εύσπλαχνου Πατέρα.

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑΣ 7

Ποιά είναι η διδασκαλία της ειδωλολατρείας; Ειδωλολατρεία είναι η συνέπεια της απώλειας της επαφής με το Θεό. Το πλήθος των αμαρτιών της ανθρωπότητας έκαναν τους ανθρώπους ανίκανους να λάβουν το θείο φώς και να έχουν οποιαδήποτε ένωση με το Ζώντα Θεό. Η συνέπεια ήταν να θεωρήσουν σαν κάτι θείο τη δημιουργία, που έβλεπαν καθημερινά μπροστά τους.

Η ειδωλολατρεία θεωρεί τη δημιουργία σαν κάτι το αυθύπαρκτο και αθάνατο, κάτι που πάντα υπήρχε και πάντα θά υπάρχει. Στην ειδωλολατρεία οι θεοί είναι μέρος της δημιουργίας. Δεν τη δημιούργησαν από το μηδέν, απλά και μόνο σχηματοποίησαν την υπάρχουσα ύλη. Η ύλη μπορεί να παίρνει διάφορα σχήματα. Τα σχήματα έρχονται στην ύπαρξη και εξαφανίζονται, αλλά η ύλη η ίδια είναι αιώνια.

Οι άγγελοι, οι δαίμονες και οι ψυχές των ανθρώπων είναι οι πραγματικοί θεοί. Είναι αιώνιοι από τη φύση τους, όπως και η ίδια η ύλη, είναι όμως ψηλότερα από την ύλη. Μπορούν να λαμβάνουν διάφορα υλικά σχήματα σε μια διαδοχική σειρά υλικών υπάρξεων, αλλά παραμένουν ουσιαστικά πνευματικοί.

Η ειδωλολατρεία και ο ανθρωπισμός είναι ένα και το αυτό πράγμα. Στην ειδωλολατρεία ο άνθρωπος είναι θεός, γιατί είναι αιώνιος εκ φύσεως. Γι’ αυτό η ειδωλολατρεία είναι πάντα υπεροπτική. Είναι ναρκισισμός. Είναι αυτολατρεία. Στην Ελλάδα οι θεοί είχαν ανθρώπιναχαρακτηριστικά. Η ελληνική θρησκεία ήταν η ειδωλολατρική λατρεία του ανθρώπου. Η ψυχή του ανθρώπου θεωρούνταν η αληθινή του ύπαρξη και ήταν αθάνατη εκ φύσεως.

Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

8

Ποιά ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της διαφοράς σκέψης ανάμεσα στον Ισραήλ και την ειδωλολατρεία; Εφιστώ την προσοχή σας σ’ αυτό το πολύ σπουδαίο θέμα.

Ο Ισραήλ πιστεύει στό Θεό.

Η ειδωλολατρεία πιστεύει στη δημιουργία^ δηλαδή στην ειδωλολατρεία η δημιουργία θεοποιείται. Γιά τους ειδωλολάτρες Θεός και δημιουργία είναι ένα και το αυτό πράγμα. Ο Θεός είναι απρόσωπος, προσωποποιημένος σ’ ένα πλήθος θεών.

 Ο Ισραήλ (και όταν μιλούσε γιά τον Ισραήλ εννοούμε τον πραγματικό Ισραήλ, τα πνευματικά τέκνα του Αβραάμ, εκείνους που έχουν την πίστη που δόθηκε από το Θεό στον εκλεκτό λαό Του, όχι εκείνους που εγκατέλειψαν αυτή την πίστη. Τα πραγματικά τέκνα του Αβραάμ είναι η Εκκλησία του Χριστού και όχι εκείνοι οι κατά σάρκα απόγονοι, το γένος των Ιουδαίων) γνωρίζει ότι Θεός και δημιουργία είναι δύο ριζικά διαφορετικά είδη ύπαρξης. Ο Θεός είναι αυθύπαρκτος, προσωπικός, αιώνιος, αθάνατος, Ζωή και η Πηγή της ζωής, Ύπαρξη και Πηγή

της ύπαρξης. Ο Θεός είναι η μόνη πραγματική ύπαρξη: Ο ‘Ων, ο μόνος ‘Ων. Αυτό είναι το νόημα του άρθρου ‘‘Ο’’.

Η δημιουργία, αντίθετα, δεν είναι αυθύπαρκτη. Εξαρτάται ολοκληρωτικά από τη θέληση του Θεού. Υπάρχει εφόσο ο Θεός θέλει να υπάρχει. Δεν είναι αιώνια. Δεν έχει ύπαρξη. Ήταν μηδέν, ήταν απολύτως τίποτα. Δημιουργήθηκε εκ του μηδενός. 

πηγη