Κάποιοι στίχοι γεννούν ένα ποτάμι που σπάει τις όχθες μες στην καρδιά και στο κεφάλι ......

«Η Σατραπεία» 

Κων/νος Καβάφης

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος

για τα ωραία και μεγάλα έργα

η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα

ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·

να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,

και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.

Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,

(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),

και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,

και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη

που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,

και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.

Και συ τα δέχεσαι με απελπισία

αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.

Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·

τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,

τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·

την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.

Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης,

αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·

και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Και κάποιες σκέψεις δικές μου, από παλιότερες αναρτήσεις. Που τις ανακαλώ σαν διψασμένος ταξιδευτής μέσα στην έρημο της "πραγματικότητας", αυτής που είναι τόσο ρευστή κι εύπλαστη (το μεγαλύτερο μυστικό του κόσμου;) στα χέρια των ανθρώπων που ελκύονται από τις υπερβάσεις και την αναζήτηση του θαυμαστού. Διαβάζοντας τους παραπάνω στίχους του κορυφαίου όλων Έλληνα ποιητή, κατά την άποψή μου...:

 --> Δεν σε πείθει πια η συνταγή. Η όρεξή σου παραπαίει. Μα δεν παύεις να καταβροχθίζεις 

και την τελευταία απ'το πιάτο τους μπουκιά!

--> Πόσες υπέρ πάντων μάχες έχεις να δώσεις ενάντια στις πολυμήχανες αντανακλάσεις σου; Πόσοι συναγερμοί θα πρέπει να χτυπήσουν για να σου γίνει αισθητή η ανάγκη; Πόσες φορές σου ξεγλίστρησε απ'το κεφάλι η υποψία ότι μπορεί και όλα να'ναι λάθος;

Πόσα ενδύματα θα προβάρεις με ζήλο για να μάθεις ότι ο βασιλιάς παραμένει πάντα γυμνός; Πόσες καλοκουρδισμένες στρώσεις θα αποβάλεις για να χαρείς το κάλλος της γύμνιας σου;

Πόσα ξεβολέματα χρειάζεται να περάσεις για να διδαχτείς τις αρετές της Κίνησης;

-->  Πες μου! Πώς είναι δυνατόν να'σαι αυτός που αντί σε ανοιχτούς ορίζοντες να πετάει βρίσκεται ακόμα αλυσοδεμένος εδώ κάτω, κλειδωμένος μέσα σ'ένα φέρετρο στο χώμα από τη γέννα μέχρι τον τάφο...

--> Η ελευθερία είναι αέρας που ταράζει τη νηνεμία! Είναι σκάλα προς τα πάνω, προς έναστρα στερεώματα όταν ο κόσμος μοιάζει να γκρεμίζεται σε σκοτεινές αβύσσους! Είναι πτήση έξω και πάνω από τέλματα και ψέματα και φυλακές ασφαλείας. Είναι κραυγή μέσα στη σιωπή! Είναι το βήμα των γενναίων στο Άγνωστο, σ'εκείνο το σημείο όπου οι υπόλοιποι λουφάζουν στα οικεία εδάφη τους σκιαγμένοι και γεμάτοι φθόνο. Είναι το γέλιο της χαράς και το αρχέγονο τραγούδι της έκστασης κόντρα στο πένθος εκείνων που φοβούνται να ζήσουν. Είναι η μοναξιά του σχοινοβάτη που δεν χρειάζεται κοινό να τον χειροκροτήσει. Είναι το παραλήρημα του "τρελού" που ενοχλεί τις βεβαιότητες του "λογικού". 

 --> Έτσι γίνονται οι άνθρωποι αυτό που δεν είναι, το οποίο νόμιζαν οι ίδιοι για τον εαυτό τους και οι άλλοι για τους ίδιους. Με το να κάνουν όλα όσα νόμιζαν ότι δεν μπορούνε να κάνουν. 

Κοιτώντας εκεί και αυτά που οι άλλοι δεν μπορούνε ή αμελούν να δούνε ή και φοβούνται να δούνε. 

Σταματώντας τη σαδιστική εξημέρωση της εκστατικής τους διαίσθησης, του εκστατικού τους θαυμασμού, της "φανταστικής φωνής" μέσα τους. Αυτής που πάει κόντρα στις επιταγές, στα λιμνάζοντα ύδατα και τη λογική της "πραγματικότητας" και έχει τη δύναμη και διαθέτει τη μαγεία να αλλάξει τα πάντα.