ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΡΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ

Ο κ. Θάνος Βερέμης, ομότιμος καθηγητής πολιτικής ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, διατελέσας πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας και κάτοχος της έδρας
"Κωνσταντίνος Καραμανλής" στη Σχολή δικαίου και διπλωματίας Φλέτσερ στην βοστώνη, σε άρθρο του , το οποίο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" την Κυριακή 6-2-2011, σελ.20, με τίτλο "περί εθνικισμού", υποστηρίζει τα εξής: " Ο ημέτερος Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, αν και εγγράφεται στη ρομαντική σχολή της ιστοριογραφίας, υπήρξε ορθολογιστής στις παρατηρήσεις του για τις καταβολές του ελληνικού έθνους. Αντιμετωπίζοντας τις απόψεις του Αυστριακού ιστορικού Φαλμεράγιερ ότι η εγκατάσταση σλαβικών και αλβανικών φύλων στην Ελλάδα εξαφάνισαν κάθε ίχνος ελληνικού αίματος από τις φλέβες των Ελλήνων, ο Παπαρρηγόπουλος απέρριψε την βιολογική αυτή ερμηνεία της ιστορίας και προέταξε τον πολιτισμό ως μοναδικό έγκυρο γνώρισμα κάθε έθνους." 
Από την ανωτέρω διατύπωση του κ. Βερέμη προκύπτει ότι ο Παπαρηγόπουλος αντιμετώπισε την θεωρία του Φαλμεράυεν παραδεχόμενος μεν ότι οι Έλληνες ως φυλή εξαφανίστηκαν από τους Σλάβους και τους Αλβανούς, ισχυριζόμενος δε ότι οι νεότεροι κατοικούντες στην Ελλάδα, μπορεί να μην είναι Έλληνες στην φυλετική καταγωγή , είναι όμως Έλληνες στον πολιτισμό. 

 Ωστόσο, ο Παπαρρηγόπουλος ουδέποτε ισχυρίσθηκε ότι ο ελληνισμός είναι μόνο συμμετοχή σε ένα κοινό πολιτισμό και ότι οι σημερινοί Έλληνες δεν έχουν απευθείας σχέση με τους αρχαίους προγόνους τους. Απεναντίας, η προσφορά του στην επιστήμη της ελληνικής ιστορίας υπήρξε μάλλον το αντίθετο από αυτό που ισχυρίζεται ο κ. Θάνος Βερέμης διότι, τόσο με το έργο του "Περί εποικήσεως σλαυϊκών τινών φύλλων εις την Πελοπόννησον" (1843), όσο και με το έργο "Ιστορία του ελληνικού έθνους" (1860-1872), αναίρεσε πλήρως τις απόψεις του Φαλμεράυεν ότι δήθεν η Ελλάδα είχε εκσλαβιστεί και δεν έρεε ούτε σταγόνα ελληνικού αίματος στις φλέβες των νεοτέρων κατοίκων της και παρουσίασε "την ιστορία του ελληνισμού ως αδιάσπαστη ενότητα και αδιαίρετη ολότητα " από τους αρχαιοτάτους χρόνους μέχρι τις ημέρες του (βλ εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 2007, τ.41ος σελ.421).

Ειδικότερα, στο 9ο βιβλίο της ιστορίας του ελληνικού έθνους και στο κεφάλαιο. με τον τίτλο "η περί της εξοντώσεως της ελληνικής φυλής δοξασία", ο Παπαρρηγόπουλος αντικρούοντας τις αντίθετες απόψεις του Φαλμεράυεν απέδειξε ότι ουδέποτε η ελληνική φυλή εξαφανίσθηκε στο τέλος του 6ου αιώνα από δήθεν επιδρομές των Σλάβων, αλλά, απεναντίας, ακόμη και οι Σλάβοι οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα (Μακεδονία, Ήπειρο, Θεσσαλία , Πελοπόννησο) αργότερα, περί τα μέσα του 8ου αιώνα, ήσαν ασφαλώς λιγότεροι από τους Έλληνες και "ουδέποτε επεκράτησαν όπως εις τας βορειοτέρας χώρας. Προς νότον μάλιστα του Ολύμπου και των Κεραυνίων ορέων εντελώς συγχωνεύτηκαν δια του χρόνου εντός της ελληνικής φυλής." Σε άλλο σημείο του εν λόγω κεφαλαίου αναφέρει: "Είπομεν και προηγουμένως ότι σλαυικαί αποικήσεις εγένοντο εν Πελοποννήσω πολλαί. Αλλά το ζήτημα είναι εάν εγένοντο από του τέλους της έκτης εκατονταετηρίδος, αν οι Σλάυοι εκυριάρχησαν ποτέ της Πελοποννήσου και εάν εξαφάνισαν τους αρχαίους αυτής κατοίκους... Ότι δεν εξόντωσαν τους αρχαίους κατοίκους όπως αξιοί ο Φαλμεράυεν καθίσταται πρόδηλον εκ των προεκτεθέντων..."

Κατά τον Παπαρρηγόπουλο, ελληνισμός είναι και τα δύο: Και ενότητα πολιτισμού και βιολογική συνέχεια των Ελλήνων στον συγκεκριμένο χώρο ανά τους αιώνες. Ουδέποτε ισχυρίστηκε ότι ο ελληνισμός, ως σύνολο, απώλεσε την γενετική του συνέχεια, αλλά, αντιθέτως, τηρώντας τους κανόνες της επιστημονικής δεοντολογίας, απέδειξε ακριβώς το αντίθετο.
Ο κ. Βερέμης δικαιούτο ασφαλώς να αλλάξει το όνομά του και από Αθανάσιος να καλείται Θάνος. Ωστόσο, Δεν είχε κανένα επιστημονικό δικαίωμα να παραλάσσει επιστημονικές απόψεις άλλων σύμφωνα με τις επιθυμίες του.

Όλα καλά εώς εδώ , ο Ελληνοχριστιανισμός του όμως είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΠΑΡΑΠΟΊΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΛΉΘΕΙΑΣ.

christoslinteris