Θεωρία Ιστορίας

Για ποια «ιστορία» μιλάμε;
Ιστορία της Εξέλιξης
Ιστορία πολιτισμού
Η ψεύτικη (κατά παραγγελία) ιστορία
Η Μυθ-ιστορία
Η Αληθινή Ιστορία και το μέλλον του πλανήτη.,,


Για ποια «ιστορία» μιλάμε;
Έχει νόημα να μιλάμε για «ιστορία» από μεταφυσική άποψη;… Εξαρτάται βέβαια τι εννοούμε «μεταφυσική», για ποια «μεταφυσική» μιλάμε, και σε ποια «ιστορία» αναφερόμαστε…
Η Πραγματική Μεταφυσική είναι Βίωμα, δεν είναι φιλοσοφία, δεν είναι θεωρία, δεν είναι διανοητικός λόγος… Μία Συνείδηση που Βιώνει Μία Άλλη Πραγματικότητα, πέραν αυτών που αντιλαμβάνεται η συνείδηση ενός κοινού ανθρώπου, Αντιλαμβάνεται την Πραγματικότητα τελείως «διαφορετικά» από ότι την αντιλαμβάνεται ο συνηθισμένος άνθρωπος… Το «μεταφυσικό βίωμα» είναι όχι απλά ο χώρος αντίληψης κι εμπειρίας, αλλά «όλος ο χώρος ύπαρξης», ζωής. Η «μεταφορά» του μεταφυσικού βιώματος σε διανοητικό λόγο όχι μόνο μας μεταφέρει «έξω» από τον Ζωντανό Χώρο του Βιώματος, αλλά είναι συχνά δύσκολη, αν όχι αδύνατη, αφού προσπαθούμε να μεταφέρουμε πράγματα Ευρύτερα μέσα σε περιορισμένες διαστάσεις… Είναι σαν να θέλουμε να μεταφέρουμε μία πραγματική τρισδιάστατη σφαίρα πάνω στο επίπεδο χαρτί. Η «αναπαράσταση» της σφαίρας σε δύο διαστάσεις είναι «νεκρά φύση», είναι πάντα ελλιπής και χρειάζεται να «υπερβούμε» τις δύο διαστάσεις του χαρτιού για να «συλλάβουμε», να έχουμε «εμπειρία» της πραγματικής τρισδιάστατης σφαίρας…
Έτσι, όσοι έχουν πραγματική μεταφυσική εμπειρία, όσοι Βιώνουν την Πραγματικότητα, υπερβαίνοντας τις «θεωρητικές ερμηνείες» από όπου ξεκίνησαν, όσοι Βιώνουν το Ασαμσκρίτα του Βουδισμού, το Βράχμαν της Βεδάντα, το Ταό του Ταοϊσμού, το Έιν Σοφ της Καμπάλλα, την Ένωση με το Θεό Πατέρα, του Χριστιανισμού, κλπ… βρίσκονται στον Χώρο του Βιώματος, πέρα από τις εξηγήσεις, τον διανοητικό λόγο, τα λόγια, πέρα από τον «επίπεδο» κόσμο των ανθρωπίνων διαστάσεων…
Από την άποψη λοιπόν της Πραγματικής Μεταφυσικής (άσχετα από την «παράδοση» μέσα στην οποία «αναπτύχθηκε» η πραγματική μεταφυσική…) έχει νόημα να μιλάμε για «ιστορία»; Η απάντηση είναι Όχι!
Μία Συνείδηση που Βρίσκεται (ή «έφτασε, ή «αντιλήφθηκε») στην Πλήρη Εξέλιξή της, που Βιώνει την Πραγματικότητα, Βιώνει την Αιωνιότητα, το Αιώνιο Εδώ, Τώρα, που Καταλαμβάνει Όλο τον Χώρο Ύπαρξης. Για μία Τέτοια (Θεϊκή) Συνείδηση, δεν υπάρχει χρόνος, τα φαινόμενα έρχονται και φεύγουν (και γίνονται αντιληπτά) μέσα στο Αιώνιο Τώρα που «ρέει», αλλά δεν έχουν σημασία, ανήκουν στο χώρο της «κοσμικής αυταπάτης». Ολόκληρη η «δημιουργία» εξελίσσεται μέσα στην Απεριόριστη Αντίληψη της Συνείδησης, του Θεού. Είναι «πραγματική»; «δεν είναι»; Ποιο είναι το «νόημα» όλων αυτών; Τούτα τα ερωτήματα είναι αιώνια, δεν είναι καινούργια… διατυπώθηκαν εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια μέσα στις Βέδες, στα Ουπανισάδ, κι αργότερα σε μεγάλες παραδόσεις όπως ο Βουδισμός, ο Ταοϊσμός, και σε πολλούς χριστιανούς μυστικιστές (όχι στα πλαίσια του «επίσημου χριστιανισμού»…)… Για Μία Συνείδηση που Βιώνει την Πραγματικότητα δεν υπάρχει (σε τελευταία ανάλυση) δημιουργία, μνήμη, ιστορία, γεγονότα… όλα έρχονται και φεύγουν σαν τα «κύματα» της θάλασσας… σε ένα ατελείωτο κύκλο…
Μόνο όταν κατεβαίνουμε στο επίπεδο της θεωρητικής (διανοητικής) μεταφυσικής ερμηνείας του κόσμου (βουδιστικής, ινδοϊστικής, ταοϊστικής, χριστιανικής, κλπ…) μπορούμε να μιλάμε θεωρητικά για την δημιουργία, την ιστορία, τον άνθρωπο, το παρόν και το μέλλον του (και πάντα μέσα στα πλαίσια της συγκεκριμένης παράδοσης, και με την «προοπτική» αυτής της συγκεκριμένης παράδοσης… Αλλά όλες αυτές οι «αντιλήψεις» είναι διανοητικές κατασκευές, ασκήσεις επί χάρτου… μπορεί να ενδιαφέρουν κάποιους επαγγελματίες μεταφυσικούς, ιερατεία, ή διανοούμενους, αλλά όχι «εμάς»…

Ιστορία της Εξέλιξης
Ακόμα κι αν η Συνείδηση (μία Συνείδηση) εκλάβει την δημιουργία σαν πραγματική, πάλι, για να ερμηνευθεί (όσο μας επιτρέπει η «περιορισμένη αντίληψή» μας) η δημιουργία θα πρέπει να «αναφερθούμε» στην Εξέλιξη της Συνείδησης μέσα στον περιορισμένο χώρο της δημιουργίας και τις «μεταμορφώσεις» της («μεταβολές», «αλλοιώσεις»…) από το Απεριόριστο και Άχρονο στο περιορισμένο και κοσμικό, στο πνεύμα, στο νου, στη ψυχή, στην ύλη…
Υπάρχουν Συνειδήσεις (ακόμα και σήμερα) που έχουν εμπειρία των «μεταφυσικών κόσμων» (είτε θεωρηθούν «μη υπαρκτοί» στη τελική ανάλυσή τους, είτε θεωρηθούν «πραγματικοί» στα πλαίσια της «σχετικής αντίληψης»…
Έτσι, από αυτή την άποψη για ποια «ιστορία» θα μιλήσουμε; Για την ιστορία της δημιουργίας; Των μεταφυσικών κόσμων; Του πνεύματος; Του νου; Της ψυχής; Της ύλης;
Ελάχιστοι άνθρωποι πάνω στην γη έχουν εποπτεία αυτών των πραγμάτων κι ελάχιστοι τόλμησαν να μιλήσουν διατυπώνοντας «θεωρίες», ή και «μύθους», όπως οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι, ή και οι Μεγάλοι Φιλόσοφοι, όπως ο Πλάτωνας, ο Πλωτίνος, ο ΄Εκκαρτ, ο Χέγκελ, κι άλλοι…
Ακόμα κι αν τα παραβλέψουμε όλα αυτά και περιοριστούμε στον χώρο που μπορεί να εποπτεύσει ο συνηθισμένος άνθρωπος, τον «υλικό χώρο», και θέλουμε να δούμε την πορεία της εξέλιξης, θα πρέπει να το κάνουμε ακολουθώντας την εξέλιξη της «γνώσης του ανθρώπου» για την ύπαρξη, το περιβάλλον, τον εαυτό του… Με άλλα λόγια θα πρέπει να μελετήσουμε την «ιστορία της γνώσης», του «πολιτισμού»…
Με αυτή την έννοια η «μόνη πραγματική ιστορία» που μπορεί να στοιχειοθετηθεί είναι η «ιστορία του πολιτισμού» του ανθρώπου…
Μπορούμε, ως ένα σημείο, να «ανασυνθέσουμε» την εξέλιξη του σύμπαντος, της γης, της ζωής, του ανθρώπου (πάντα στα πλαίσια κάποιας αξιόπιστης θεωρίας και συμπληρώνοντας τα κενά με «υποθέσεις»)… παρακολουθώντας παράλληλα την εξέλιξη της γνώσης, των ιδεών, των αντιλήψεων, του ανθρώπου, που ασφαλώς μεταβλήθηκαν από την εποχή που ο άνθρωπος εμφανίστηκε στη γη εδώ και 500.000 χρόνια σε προανθρώπινο στάδιο κι εξελίχθηκε μέχρι τον σύγχρονο άνθρωπο… παρακολουθώντας την «συμπεριφορά» του, την οργάνωση της ζωής του…
Από την αρχή της εμφάνισης της ζωής (στα βάθη της «θάλασσας»), η ζωή σαν «οργανωμένη δομή» που αναπτύσσει κίνηση, αίσθηση, αντίληψη, συνείδηση, χρειάστηκε πρώτα από όλα να επιβιώσει, να συνεχίσει να υπάρχει, και μετά οτιδήποτε άλλο. Έτσι, η ζωή (ο ζωντανός οργανισμός) αναπτύσσει κατ’ αρχήν «μηχανισμούς επιβίωσης». Ο πιο σημαντικός μηχανισμός είναι η «αντίληψη του περιβάλλοντος» μέσα στο οποίο πρέπει (ο οργανισμός) να «κινηθεί» για να «επιβιώσει» (μηχανισμός που από την «αυτόματη αντίδραση» στο περιβάλλον, αναπτύχθηκε σε αίσθηση, αντίληψη, συνείδηση). Μετά, και παράλληλα, αναπτύχθηκαν μηχανισμοί διατήρησης της ζωής, «ανταλλαγής με το περιβάλλον», «δράσης», κλπ… Τελικά αναπτύχθηκαν μηχανισμοί γενικότερης οργάνωσης και σε ομαδικό επίπεδο. Τα πλάσματα στον πλανήτη συνήθως ζουν σε ομάδες, κοινωνίες, για να επιβιώσουν…
Αν θέλουμε λοιπόν να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη του ανθρώπου, θα πρέπει να παρακολουθήσουμε την εξέλιξή του στους τρεις κύριους τομείς της ύπαρξης και της δράσης του πάνω στη γη. Είναι σημαντικό να δούμε πως εξελίχθηκε η «συνείδηση του ανθρώπου», (από φιλοσοφική άποψη), πως εξελίχθηκε ο άνθρωπος σαν είδος (από ανθρωπολογική άποψη, στην «συμπεριφορά» του), και πως εξελίχθηκε η οργάνωση των ανθρωπίνων ομάδων (από κοινωνιολογική άποψη, πως οργάνωσε δηλαδή την κοινωνική, οικονομική, «πολιτική» ζωή του…)…
Μία «πραγματική ιστορία του ανθρώπου» όχι μόνο οφείλει να παρακολουθήσει την εξέλιξη του ανθρώπου στους τρεις τομείς που αναφέραμε, αλλά και να διαπιστώσει τις αιτίες, που η «πνευματική» ανάπτυξη (η ανάπτυξη της «γνώσης», της αντίληψης) «καθυστερεί», που δεν έχουν λυθεί πολλά βασικά ανθρώπινα προβλήματα της κοινωνικής οργάνωσης, που ακόμα και σήμερα, στον δήθεν «πολιτισμένο κόσμο» μας, ο άνθρωπος δεν μπορεί να οργανώσει μία πραγματικά ανθρώπινη, δίκαιη, δημοκρατική κοινωνία (οι σύγχρονες κοινωνίες παραμένουν στον 22ο αιώνα πολιτισμένες ζούγκλες…)…
Τελικά, αν θέλουμε να μιλήσουμε για Ιστορία, πρέπει να μιλήσουμε για Ιστορία Πολιτισμού,
για την «φιλοσοφία» του ανθρώπου,
για την «ανθρωπολογία» του ανθρώπου,
για την «κοινωνιολογία» του ανθρώπου…

Ιστορία πολιτισμού
Από την άποψη της «Πραγματικής Ιστορίας του Ανθρώπου» (της Ιστορίας του Πολιτισμού) είναι προφανές ότι πρέπει να αναφερόμαστε σε γεγονότα που αφορούν τον Άνθρωπο, την «αντίληψή» του, την «συμπεριφορά» του, την «οργάνωσή» του σε ομάδες… κι όχι απλά σε (ιστορικά) γεγονότα…
Είναι πολύ πιο σημαντικό να κατανοήσουμε γιατί οι άνθρωποι οργανώνονται σε ομάδες, κάτω από την εξουσία μίας ισχυρής ομάδας, ή ενός ισχυρού ανθρώπου… από το να εξιστορήσουμε τον βίο και την πολιτεία μίας «προσωπικότητας»…
Είναι πολύ πιο σημαντικό να κατανοήσουμε γιατί οι άνθρωποι οργανώνονται όπως οργανώνονται, γιατί πολεμούν μεταξύ τους… από το να αναφερθούμε αναλυτικά σε κάποια «ιστορική μάχη»…
Με άλλα λόγια πρέπει να βλέπουμε το «βάθος», τις «αιτίες» της ανθρώπινης συμπεριφοράς… και μετά τα γεγονότα…
Η απλή εξιστόρηση βίων «προσωπικοτήτων», και γεγονότων, και μίας δήθεν ιστορικής πορείας δεν είναι Ιστορία… είναι «παρα-ιστορία»…
Με άλλα λόγια για την «Πραγματική Ιστορία του Ανθρώπου» μπορεί να μιλήσει, πολύ περισσότερο, ο φιλόσοφος, ο ανθρωπολόγος, ο κοινωνιολόγος… παρά ο καθεαυτό ιστορικός…
Για να κατανοήσουμε πραγματικά την ιστορική εξέλιξη του ανθρώπου, χρειάζεται να δούμε την εξέλιξη της «γνώσης» του, των αντιλήψεών του, την οικονομική ζωή του (που σχετίζεται με την επιβίωσή του), την οργάνωση της κοινωνίας, των κοινωνιών…
Ο πραγματικός ιστορικός πρέπει να εξετάσει τον άνθρωπο (σαν φιλόσοφος, ανθρωπολόγος, κοινωνιολόγος) κάτω από αυτή την προοπτική και μετά να αναφερθεί στα γεγονότα… κι όχι να εξιστορεί απλά, βίους προσωπικοτήτων, πολιτικά, διακρατικά, διπλωματικά, συμβάντα, ή απλά ιστορικά γεγονότα… Τα «ιστορικά γεγονότα», με αυτή την τελευταία έννοια, είναι αποτέλεσμα βαθύτερων αιτιών, και συχνά είναι «παραπλανητικά», ή «αδιάφορα»…

Η ψεύτικη (κατά παραγγελία) ιστορία
Η Ιστορία, έτσι όπως προσπαθούμε να την ορίσουμε σαν «Πραγματική Ιστορία του Ανθρώπου», σαν «Ιστορία Πολιτισμού», δεν έχει καμία σχέση με την ιστορία όπως έχει καθιερωθεί να καταγράφεται και να διδάσκεται στα πλαίσια των εθνικών παιδαγωγικών συστημάτων… Γιατί συμβαίνει αυτό;
Από την αρχαιότητα, οι ισχυρές ομάδες (ή οι ισχυροί άνθρωποι) που «οργάνωναν» τις κοινωνίες φρόντιζαν να παραγγέλνουν σε «ιστοριογράφους» την εξιστόρηση του βίου τους και των πράξεών τους… Ασφαλώς αυτή η «κατά παραγγελία ιστορία» δεν είναι ιστορία
Η «ιστοριογραφία πάνω σε αντικειμενική βάση» έκανε την εμφάνισή της στην Ελλάδα τον 5ο π.Χ. αιώνα… και τότε αναδείχτηκαν και τα πρώτα θεωρητικά και πρακτικά προβλήματά της (της ιστορίας σαν επιστήμης)…
Είναι σύμπτωση που η «αληθινή ιστορία», που ενδιαφέρεται για την αλήθεια, και τις αιτίες των γεγονότων, γεννήθηκε μέσα στην «Ελληνική Δημοκρατία»;…
Πάντως, όλους τους αιώνες που ακολούθησαν η ιστορία γραφόταν «κατά παραγγελία»…
Τον 19ο αιώνα οι Γερμανοί, θέλοντας να δώσουν ένα ψευτο-επιστημονικό χαρακτήρα στην ιστοριογραφία, έβαλαν κάποιες «επιστημονικές» βάσεις… Ο «γερμανικός ιστορισμός» όμως (η αξιολογότερη ιστορική σχολή του 19ου αιώνα) στην πραγματικότητα δίνει απλά κάποιες ψευτοεπιστημονικές βάσεις στην «κατά παραγγελία ιστορία» αφού δεν ασχολείται με τον πραγματικό άνθρωπο και τις βαθύτερες αιτίες της συμπεριφοράς του (και της κοινωνικής οργάνωσής του), αλλά περιορίζεται στην πολιτική, στρατιωτική, και διπλωματική, εξιστόρηση γεγονότων…
Τον 20ο αιώνα (που μόλις έφυγε) γίνεται μία στροφή στον χώρο της ιστορίας. Από την πολιτική και στρατιωτική και διπλωματική ιστορία, από την ιστορία των προσωπικοτήτων και των διαφόρων «ιστορικών» γεγονότων, γίνεται μία στροφή προς την  ανθρωπολογική, οικονομική και κοινωνική ιστορία… Η μαρξιστική θεώρηση της ιστορίας (παρ’ όλη την μονομέρειά της) ανέδειξε την σημασία των οικονομικών διεργασιών, και τις αιτίες της κοινωνικής οργάνωσης και των κοινωνικών συγκρούσεων…
Πάντως, ακόμα και σήμερα, η επίσημη ιστορία των διαφόρων εθνών, είναι μία «κατά παραγγελία ιστορία» που προωθεί την ιδέα του έθνους, την ιστορική συνέχεια, κλπ., και γράφεται κατά τα πρότυπα του «γερμανικού ιστορισμού»… Τέτοιου είδους ιστορία διδάσκεται στα σχολεία των διαφόρων κρατών, παραποιώντας την πραγματική ιστορική αλήθεια, δημιουργώντας ένα εθνικό μύθο με πολλά ιστορικά ψέματα, κι εμποδίζοντας τα διάφορα έθνη να ενταχθούν ομαλά στον γενικότερο περίγυρο… Τουλάχιστον στην Ελλάδα, η ιστορία με αυτό τον τρόπο διδάσκεται… Σε γειτονικά κράτη η «κατά παραγγελία ιστορία» παραποιεί βάναυσα την αλήθεια ξεπερνώντας ακόμα και τα όρια της εθνικής προπαγάνδας (Τουρκία, Σκόπια, κλπ…)… Όχι πραγματική ιστορία δεν είναι όλα αυτά, αλλά δεν τηρούν καν τους όρους μίας σχετικής αντικειμενικότητας…
Ιδιαίτερα για την «ιστορία του ελληνικού έθνους» διδάσκονται τερατώδη ψεύδη… Θεωρώντας τον εαυτό μας γνήσιο έλληνα, απόγονο (τουλάχιστον ιδεολογικά) των Αρχαίων Ελλήνων της Δημοκρατίας, «συγγενή» όλων των μεγάλων ελλήνων σοφών, του 6ου, 5ου, 4ου, 3ου, αιώνα, πρέπει να πούμε ότι η ιστορία της Ελλάδας σταμάτησε (ουσιαστικά) με τον Αλέξανδρο. Μετά η Ελλάδα γίνεται επαρχία πρώτα των κρατών των Διαδόχων του Αλέξανδρου, μετά της Ρώμης, μετά των Βυζαντινών, μετά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και μετά το 1821 γίνεται υποτελής στους ξένους και ντόπιους «τραπεζίτες» (γι’ αυτό κι έφτασε σήμερα, ακόμα μία φορά, στην «χρεοκοπία»)…
Το «Βυζάντιο» δεν είναι «ελληνική ιστορία»… Ο «χριστιανισμός» (όχι ο χριστιανισμός του Ιησού, αλλά ο χριστιανισμός του ιερατείου…) επιβλήθηκε με την βία  στους «βυζαντινούς πληθυσμούς»…
Στα χρόνια της Οθωμανικής Διοίκησης έλληνες προεστοί (κοτζαμπάσηδες)  και χριστιανοί κληρικοί, είχαν «αφομοιωθεί» στην «οθωμανική διοίκηση»…
Μετά το 1821 την «διοίκηση» δεν την ανέλαβαν αυτοί που πολέμησαν να ελευθερωθεί η Ελλάδα αλλά οι «συνεργάτες» των Οθωμανών κοτζαμπάσηδες και έλληνες και ξένοι διπλωμάτες καριέρας… Ο Όθωνας επιβλήθηκε σαν «βασιλιάς τοποτηρητής» ακριβώς επειδή οι γερμανοί κι άλλοι ευρωπαίοι είχαν «επενδύσει» στην Ελλάδα (δάνεια ανεξαρτησίας, κλπ…)… Όλοι αυτοί που υπηρέτησαν στην («δήθεν») ελληνική διοίκηση, μέχρι σήμερα, εργάζονται για το όφελος των ξένων και ντόπιων «αφεντάδων» τους…
Οι Έλληνες πρέπει να ξαναγράψουν την «ιστορία» τους («σωστά» αυτή την φορά), και προπάντων πρέπει να μάθουν να «διαβάζουν» την ιστορία τους, αλλιώς θα είναι πάντα «δούλοι των εθνών»…
Αν σήμερα, κάποιοι σύγχρονοι έλληνες, μελετούν τους αρχαίους φιλοσόφους, αν ασχολούνται με την Αληθινή Αθηναϊκή Δημοκρατία… είναι γιατί προσπαθούν να ξαναβρούν τις ρίζες τους που «κόπηκαν» βίαια (στα χρόνια της ρωμαϊκής και βυζαντινής επικυριαρχίας…), προσπαθούν να «ξανά-είναι» Έλληνες μετά από τόσους αιώνες σκλαβιάς σε ρωμαίους, βυζαντινούς, οθωμανούς, και σύγχρονους ευρωπαίους, επικυρίαρχους… Αλλά είναι ελάχιστοι αυτοί που νοιάζονται πραγματικά για την «ιστορική αλήθεια»… (δυστυχώς…)…

Η Μυθ-ιστορία
Βλέποντας την Ιστορία από την δική μας (μεταφυσική) άποψη, απλά, προσπαθούμε να δούμε την Αλήθεια σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας, σε ό,τι συνέβη  σε αυτό το «έθνος»… Ασφαλώς υπάρχουν και ευσυνείδητοι και καλοί ιστορικοί, και ιστορικοί με όραμα… Εμείς οι υπόλοιποι περιμένουμε να γράψουν μία «αληθινή ιστορία του ελληνικού έθνους»
Ένα πράγμα κατανοούμε και πρέπει να το γνωρίζουν όλοι αυτό: «Οριστική ή επίσημη ιστορία δεν υπάρχει. Η ιστορία πρέπει να γράφεται ξανά και ξανά»… Οι Έλληνες θα πρέπει κάποτε να βρουν το θάρρος να «δουν» την πραγματική ιστορία τους, και προπάντων θα πρέπει να βρουν το κουράγιο να μιλήσουν γι’ αυτή και να την διδάξουν στα παιδιά τους… Μόνο έτσι έχει ακόμα κάποιες ελπίδες αυτό το έθνος…
Δεν είναι ιστορία ο τρόπος που μία ομάδα που «επιβάλλεται», ή μία «κοινωνία» γενικότερα, αντιλαμβάνεται το παρελθόν της. Η «κοινωνία» συχνά αντιλαμβάνεται λάθος την πραγματικότητα και μεταδίδει λάθος την «ιστορική αλήθεια» από γενιά σε γενιά… Ελάχιστοι σύγχρονοι έλληνες γνωρίζουν την πραγματική ιστορία τους… Γι’ αυτό χρειάζεται να «ξαναγραφεί» η ιστορία… όχι από το «επίσημο κράτος», αλλά από «ανεξάρτητους» ιστορικούς…
Η «ιστορία» που δεν αντιλαμβάνεται ένα έθνος, μία κοινωνία, μία ομάδα στα πλαίσια του ανθρωπίνου είδους… η «ιστορία» που δεν βλέπει τα βαθύτερα αίτια της συμπεριφοράς και της «οργάνωσης» της ομάδας… η «ιστορία» που παραποιεί καταστάσεις και γεγονότα, ή δημιουργεί πλασματικές καταστάσεις, στις οποίες εντάσσει την «ιστορική πραγματικότητα», δεν είναι Ιστορία, είναι «μυθ-ιστορία»
Η σύγχρονη «μυθ-ιστορία», για παράδειγμα, «μιλά» για ένα «ελληνικό κράτος»… «παραβλέποντας» ότι από το 1821 και μετά (με τα δάνεια ανεξαρτησίας, και την οικονομική εξάρτηση από ξένους και ντόπιους «δανειστές»), η εθνικότητα, η γη, ο πλούτος, οι άνθρωποι (οι ίδιοι) είναι, όλα, «υποθηκευμένα»… «παραβλέποντας» το γεγονός ότι τα «σύνορα» της χώρας δεν γίνονται σεβαστά ούτε από ευρωπαίους εταίρους, ούτε από γείτονες, ούτε από «δουλεμπόρους» και «εξαθλιωμένους λαθρομετανάστες» που μπαίνουν και βγαίνουν ανεξέλεγκτα… «παραβλέποντας» το γεγονός ότι η «δημόσια διοίκηση» αδυνατεί να ελέγξει καταστάσεις κι ανθρώπους κι ότι το «κράτος» έχει καταλυθεί εδώ και πολλά, πολλά, χρόνια…
Τελικά… τι «είναι» η Ελλάδα;
Η «γνώση» που μας άφησαν κληρονομιά οι μεγάλοι έλληνες σοφοί; Τα λόγια του Πλάτωνα κι άλλων δασκάλων που ακόμα ηχούν στον αέρα της Αθήνας; Ο «απόηχος» από το «κάλεσμα» του «ελευσίνιου μύστη» που μας καλεί στα «Ιερά» (πράγματα); Η Δημοκρατία που δεν ξαναφάνηκε ποτέ σε αυτό τον τόπο που την δημιούργησε; Όλοι εμείς που «αρπαζόμαστε» από το παρελθόν, να περισώσουμε ό,τι μπορούμε, να ξαναγίνουμε «έλληνες» για να ξανανιώσουμε «άνθρωποι»;
Τι «είναι» η Ελλάδα;
Είναι η «Ελλάδα των υποθηκών»; Είναι η Ελλάδα των ξεδιάντροπων τοκογλύφων τραπεζιτών; Των πουλημένων πολιτικών; Των αδιάφορων δικαστικών; Των αποχαυνωμένων ρασοφόρων;
Τι «είναι» η Ελλάδα;
Είναι η Ελλάδα των ανθρώπων του πλούτου και των «βολεμένων» συνοδοιπόρων τους; Είναι η Ελλάδα των «αφελών» νεόφτωχων που πιστεύουν ακόμα ότι «ζουν» σε ένα έννομο δημοκρατικό κράτος. Είναι η Ελλάδα των εξαθλιωμένων λαθρομεταναστών (που κι αυτοί δυστυχισμένοι είναι);
Τι «είναι» η Ελλάδα;
Είναι η Ελλάδα των (λίγων) ανθρώπων που ξαγρυπνούν κι αγωνιούν για τον έρημο τούτο τόπο, για τους ταλαίπωρους ανθρώπους που η μοίρα τους έριξε σε αυτό τον έρημο τόπο;
Τελικά… τι «είναι» η Ελλάδα;
Ποιος, (με πλήρη συνείδηση), θα απαντήσει;

Η Αληθινή Ιστορία και το μέλλον του πλανήτη
Η «Αληθινή Ιστορία» πρέπει να έχει αντικείμενο τον Άνθρωπο, την αντίληψή του (την «συνείδησή» του), την «συμπεριφορά» του, την «οργάνωσή» του σε ομάδες…
Η Αληθινή Ιστορία είναι η Ζωή που ζούμε, που δημιουργούμε… Η «ιστοριογραφία» είναι μεταλογισμός, στοχασμός, απορία κι απάντηση, σε ό,τι συμβαίνει, αλλά προπάντων είναι «ανθρωπιά»…
Η Αληθινή Ιστορία πρέπει να «λέγεται» χωρίς υπεκφυγές…
Η Αληθινή Ιστορία πρέπει να μας «μαθαίνει» τι λάθη έχουμε κάνει (σαν «είδος», σαν άνθρωποι, σαν κοινωνία), και να μας «διδάσκει» πώς να διορθώσουμε τα λάθη μας…
Η Αληθινή Ιστορία πρέπει να έχει «όραμα» μια καλύτερη κοινωνία, πιο δημοκρατική (αληθινά δημοκρατική), πιο δίκαιη, πιο ανθρώπινη, προ πάντων πιο ανθρώπινη…
Τούτος ο πλανήτης χιλιάδες χρόνια τώρα καταδυναστεύεται από ισχυρές ομάδες (κι ανθρώπους)… Η «οργάνωση» των κοινωνιών γίνεται από λίγους (κατά το συμφέρον τους)… οι λαοί είναι δυστυχισμένοι…
Τι μέλλον έχει τούτος ο πλανήτης;
Τα προβλήματα οι άνθρωποι, οι κοινωνίες τα δημιουργούν, κι οι άνθρωποι, οι κοινωνίες πρέπει να τα λύσουν…
Χρειάζεται γνώση, αρετή, δικαιοσύνη, ισονομία, αλληλεγγύη, ανθρωπιά, αγάπη… κι όλοι μας, ο καθένας μας, έχει το μερίδιο της ευθύνης του…
Κι έτσι επιστρέφουμε ξανά στο χώρο της «μεταφυσικής»…
Ο «άνθρωπος» είναι κάτι πολύ περισσότερο από «πολιτικό ζώο»… ή απλά «ζώο»…
Ο «άνθρωπος»…
ΠΗΓΗ