Ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ!!

Σίμος Κουταλιανός Κανένας εγωισμός δεν είναι τόσο ανυπόφορος όσο αυτός του Χριστιανού σε σχέση με την ψυχή του. Σόμερσετ Μωμ, 1874-1965, Η προσευχή είναι το άλλοθι των μοναχών και της πλειοψηφίας των Εβραιοιχριστιανών, για την απουσία κοινωνικής ευαισθησίας προσφοράς και θυσίας. Ανώνυμος Εγωισμός είναι η τάση να ευνοεί κανείς το προσωπικό συμφέρον του και να προάγει την δική του ευημερία έναντι των υπολοίπων. Καθώς ο

άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, η φυσική αυτή τάση για αυτοσυντήρηση περιορίζεται από την ηθική, η οποία λαμβάνει υπόψιν της και εξισορροπεί το καλό του καθενός με το καλό του συνόλου ή του διπλανού του.

 Ο εγωισμός που εκδηλώνεται ως η αγάπη του εαυτού σε μεγαλύτερο βαθμό από αυτόν που υποδεικνύουν οι συμβάσεις της ηθικής ονομάζεται φιλαυτία. Όταν τροφοδοτείται από την αυταρέσκεια, ο εγωισμός χρωματίζεται και από αλαζονεία. Ο δογματισμός, ότι η σωτηρία της ψυχής είναι ο αποκλειστικός σκοπός της επίγειας ζωής του ανθρώπου (κληρονομημένο από τον Πλάτωνα) παρασύρει τον ΕβραιοΧριστιανό στην αποκλειστική αγάπη να ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του, με αποκορύφωμα της καταφυγής στο μοναχισμό. 

Πολλοί που επιβιώνουν από κάποιο ατύχημα, δηλώνουν με τη σιγουριά του υποκριτή, του εγωϊστή ή του κουτού, πως τους έσωσε αυτοπροσώπως η Εβραια Παναγία, προσβάλλοντας αυτούς που σκοτώθηκαν. Δεν μας εξηγούν ούτε πως το γνωρίζουν, ούτε γιατί ο Θεός τους επιφύλαξε ιδιαίτερη μεταχείριση. "Ανεξερεύνητες οι βουλές του Υψίστου", απαντούν οι εκπρόσωποί του, όταν τους θέσεις κάποιο ερώτημα σχετικά με τις παρεμβάσεις του θείου. Θα αναφερθώ σε δύο παραδείγματα, το ένα διαχρονικό και το άλλο πρόσφατο. 

Σε όλα τα γήπεδα του κόσμου κυρίως όμως σε αυτά που αγωνίζονται Βραζιλιάνοι έχουμε το αστείο συνάμα εκνευριστικό φαινόμενο, ο ποδοσφαιριστής που βάζει γκολ να ευχαριστεί τον Κύριο που τον βοήθησε. Φαινόμενο απαράδεκτο για πολλούς λόγους. α. υποβιβάζει τον Κύριο που τον θεωρεί παρόντα σε αγώνα γ κατηγορίας ενώ την ίδια ώρα υπάρχουν σπουδαιότεροι αγώνες. Β. υποβιβάζει τον αντίπαλο τερματοφύλακα, σαν να τον λέει καθίκι εμένα αγαπάει ο κύριος. γ. υποβιβάζει τον εαυτό του γιατί μοιράζεται τη δόξα με τον κύριο.

 Πρόσφατα έγινε ένα δυστύχημα, έπεσε ένα ελικόπτερο με αποτέλεσμα να σκοτωθούν οι δύο πιλότοι αλλά να σωθεί η Τρίτη του πληρώματος γυναίκα. Μετά από λίγες μέρες με πλήρη τηλεοπτική κάλυψη και τρομερή επισημότητα παρόντος του υπουργού αμύνης και πλήθος ψεκασμένων, πραγματοποιήθηκε το τάμα της σωθείσης αξιωματικού η οποία με μεγάλη ακρίβεια και σαφήνεια εξιστόρησε πως αισθάνθηκε το χέρι της παρθένου Μαρίας να την πιάνει και να τη σώζει. 

Παρέλειψε βέβαια να μας πει αν η Παναγία δεν πρόλαβε ή δεν θέλησε να βάλει το χέρι της να σώσει και τα δύο παλικάρια, 

Εδώ γεννώνται και τα ερωτηματικά; Η κοπέλα πόσο μέσον είχε με την Εβραια Παναγία; Η κοπέλα ήταν πιο ηθική από τους άλλους δύο; Μήπως ήταν παρθένος όπως η Μαρία; Η κοπέλα ήταν πιο χρήσιμη από τους άλλους; Η οικογένειά της την είχε περισσότερη ανάγκη; Και καλά η κοπέλα αφού σώθηκε η ενέργειά της για το τάμα και η φαντασίωσή της για το χέρι της παρθένου ας πούμε ότι δικαιολογούνται, με δεδομένη την χριστιανική της παιδεία. Το παπαδαριό που μαζεύτηκε εκεί δικαιολογείται γιατί νομιμοποιεί τα ντεμέκ θαύματα, οι υπόλοιποι ψεκασμένοι και μη δεν αντιλαμβάνονται ότι το πανηγύρι όλο ήταν ύβρις και για τα σκοτωμένα παληκάρια και για τις οικογένειές τους; Απορώ πως δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς από τις οικογένειες αλλά και από κανένα προοδευτικό δημοσιογράφο, δεν μιλάω για τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ μάλλον κι εκεί άρχισαν να ψεκάζουν. 

Ο Χριστιανισμός είναι καπιταλισμός Χοντροκομμένα θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Χριστιανισμός είναι καπιταλιστικός, αλλά για την ακρίβεια είναι μια ατομικιστική θρησκεία. Αυτό δεν πηγάζει μόνο από τις διδαχές του (οι οποίες όλες αναφέρονται στο άτομο και την ατομική του λύτρωση και υποδεικνύουν πως το άτομο παράγει την κοινωνία, και το άτομο πρέπει να αλλάξει πρώτα και όχι η κοινωνία, αν κάτι πρέπει να αλλάξει) αλλά και από τις αιρέσεις του, οι οποίες, ως αντίδραση στο κεντρικό του δόγμα, λοξοδρομούν όλες προς τον σοσιαλισμό και για αυτό αφορίζονται. 

Πριν από την Χριστιανική σκέψη δεν πρέπει να υπήρχε κάτι αντίστοιχο της ατομικιστικής φιλοσοφικής σκέψης του Χριστιανισμού. Ίσως ο Κονφουκιανισμός να ήταν κάτι αντίστοιχο. Αλλά στην Ευρώπη, πριν τον Ιησού, η αρετή, για παράδειγμα, δεν ήταν προσωπικό ζήτημα, αλλά αντιμετωπίζονταν ως κάτι που παράγεται από την κοινωνία, από τον βασιλιά, το χαρίζουν οι θεοί κτλ. Με άλλα λόγια η άποψη ότι το άτομο μπορεί να αλλάξει την κοινωνία, να διαφωνήσει με την κοινωνία, να πάει κόντρα στην κοινωνία, εάν θεωρήσει ότι αυτή δεν το εκφράζει είναι μια Χριστιανική σκέψη. Και ταυτόχρονα είναι μια σκέψη δαρβινική και καπιταλιστική, διότι αν τα άτομα διαφωνούν ανταγωνίζονται και έτσι εξελίσσονται. 

Αν δεν επιτρέπεται να διαφωνούν, δεν ανταγωνίζονται, είναι σαν ένα κοπάδι, και υπάρχει, θεωρητικά, ισότητα προσωπικοτήτων, όπου οι ανήθικοι, οι κατώτεροι διαιωνίζονται και δυσχεραίνουν την εξέλιξη. Παρακάτω παραθέτω απόσπασμα από γραπτό του μεγάλου Ν. Καζαντζάκη από πόνημα για τον Νίτσε. »Α! φώναζα αγαναχτισμένος, η παμπόνηρη θρησκεία που μετατοπίζει τις αμοιβές και τιμωρίες σε μελλούμενη ζωή, για να παρηγορήσει τους σκλάβους, τους κιότηδες, τους αδικημένους, και να μπορέσουν να βαστάξουν αγόγγυστα τη σίγουρη ετούτη επίγεια ζωή και να σκύβουν υπομονετικά το σβέρκο στους αφεντάδες! 

Τι οβραίικη Αγία Τράπεζα η θρησκεία ετούτη, που δίνεις μια πεντάρα στην επίγεια ζωή κι εισπράττεις αθάνατα εκατομμύρια στην άλλη! Τι απλοϊκότητα, τι πονηριά, τι τοκογλυφία! Όχι, δεν μπορεί να 'ναι λεύτερος που ελπίζει Παράδεισο ή που φοβάται την Κόλαση. Ντροπή πια να μεθούμε στις ταβέρνες της ελπίδας! Ή κάτω στα υπόγεια του φόβου. Πόσα χρόνια και δεν το 'χα καταλάβει, κι έπρεπε να 'ρθει ο άγριος ετούτος προφήτης να μου ανοίξει τα μάτια! [.] 

Κι άξαφνα η Εκκλησία του Χριστού, όπως την κατάντησαν οι ρασοφόροι, μου φάνταξε μια μάντρα, όπου μερόνυχτα βελάζουν, ακουμπώντας το ένα στο άλλο, χιλιάδες πρόβατα κυριεμένα από πανικό κι απλώνουν το λαιμό κι αγλείφουν το χέρι και το μαχαίρι που τα σφάζει. 

Κι άλλα τρέμουν γιατί φοβούνται πως θα σουβλίζουνται αιώνια στις φλόγες, κι άλλα βιάζουνται να σφαχτούν για να βόσκουν στους αιώνες των αιώνων σε αθάνατο ανοιξιάτικο χορτάρι.[.] Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ γράφοντας για τον Νίτσε

ΠΗΓΗ