Περί εγκράτειας των Ελλήνων θεών συγκριτικά με το Ιεχωβά.

Πηδούσε όποιον έβρισκε στο διάβα του ο Δίας;
Συγνώμη αν κάποιους  σοκάρει το παραπάνω ερώτημα, αλλά μέσες άκρες κάπως έτσι το θέτουν οι νεοαπολογητές και από ότι βλέπω καταφέρνουν να σοκάρουν το χριστεπώνυμο πλήθος, το οποίο κατασκεύασαν στα εργοστάσια πνευματικής κακοποίησης. Στα Ρωμαίικα σχολειά του Εξαρχόπουλου.
Πολλές φορές το έχω γράψει και το πιστεύω απόλυτα. Αντί να ανοίξει κάποιος τον ελληνικό μύθο, την φιλοσοφία, την ποίηση κλπ, πρώτα θα πρέπει να αναζητήσει μερικές βασικές μελέτες σχετικά με την σκέψη εκείνων των ανθρώπων.
Εν προκειμένω οι περισσότερες ερωτήσεις έχουν να κάνουν με τον μύθο. Πριν όμως κάποιος μιλήσει για τον μύθο, δεν θα ήταν καλό να μελετήσει περί του τι είναι μύθος; Επί
παραδείγματι να αναρωτηθεί γιατί όλη η σύγχρονη ψυχολογία έσκυψε πάνω στον αρχαίο μύθο. Ο Φρόιντ, ο Άντλερ, ο Γιουνγκ, ο Ντηλ... Δύο χιλιάδες χρόνια μετά θα

ανακαλύψουν πράγματα, λίγο πολύ αυτονόητα για τον Έλληνα των αρχαίων χρόνων.
Από τις εκδόσεις κέδρος κυκλοφορεί η απόδοση στα νεοελληνικά κάποιας μελέτης ενός μέτριου γραμματικού των ελληνιστικών ή ρωμαϊκών χρόνων, του Ηράκλειτου του Ποντικού. Διαβάζοντάς το, θα κατανοήσει κανείς πολύ εύκολα, πόσο απέχει όταν διαβάζει για παράδειγμα τον μύθο με τις στυμφαλίδες όρνιθες ένας νεοέλληνας, από έναν Έλληνα. Ακόμα παραπέρα τι είναι η ελπίδα για τον νεοέλληνα (αρετή) και τι για τον Έλληνα (η πηγή των κακών). Άρα λοιπόν ο μύθος δεν μας εξηγεί πως ο Ηρακλής απλά σκοτώνει κότες, ούτε φυσικά ότι οι Στυμφαλίδες όρνιθες ήταν αεριωθούμενα ενός προκατακλυσμιαίου πολιτισμού! Διότι και αυτό διάβασα...
Στους Έλληνες ο μύθος δεν είναι ότι για τον νεοέλληνα είναι ο Ιουδαϊκός μύθος, η παλαιά διαθήκη όπως αποκαλούν την Ιουδαϊκή βίβλο. Δεν είναι δηλαδή μία θεόπνευστη γραφή, ένας ηθικός κώδικας, μία πρόταση ζωής. Η "καινή διαθήκη" για τους Έλληνες είναι οι τραγωδίες τους. Εκεί μπορείς να δεις πως λαξεύουν οι Έλληνες τους μύθους, όπως λαξεύουν το μάρμαρο για να αποτυπώσουν τους θεούς τους. Τότε θα ανακαλύψεις ότι την Λίμπιντο ο Σοφοκλής την δίδαξε στο κοινό του με τις Τραχίνιες, πολύ πριν ο Φρόιντ θέσει την αρχή της ψυχανάλυσης για τον σύγχρονο άνθρωπο.
Ο μύθος είναι ακραίες διανοητικές ασκήσεις. Ωθούν την σκέψη στα άκρα. Για αυτό και πολλές φορές σοκάρουν ή δείχνουν αντιφατικοί. Είναι τροφή για σκέψη, είναι ο βαθύτερος εαυτός μας.
Σε επίπεδο ψυχολογίας του ανθρώπου, ο Γιουνγκ θα μας πει πως ο μύθος είναι το απαραίτητο στάδιο ανάμεσα στο ασυνείδητο και στο συνειδητό. Ανάμεσα στο ζώο και στον άνθρωπο! Δηλαδή εκεί μπορείς να βρεις όλα τα αρχέτυπα που καθορίζουν τις συμπεριφορές σου.
Σε ανθρωπολογικό επίπεδο η Τζέιν Χάρισον θα γράψει πως ο μύθος είναι ακριβώς αυτό που μας λένε οι Έλληνες ότι είναι. Ο προφορικός λόγος δηλαδή. Είναι ο ένας εκ των δύο τρόπων που ο άνθρωπος εκφράζεται, ο άλλος είναι το έργο. "Μύθων τε ρήτηρ έμεναι πρηκτήρα τε έργων." Σαν μία παρένθεση εδώ μπορούμε να δηλώσουμε την θρησκευτική τελετουργία η οποία περιέχει και μύθο και έργο.
Σε λογοτεχνικό επίπεδο ο Κακριδής θα μας πει πως ο μύθος για να είναι μύθος πρέπει να περιέχει το φανταστικό και το πραγματικό, έστω και στην ελάχιστη ποσότητά τους. Εάν είναι μόνο το πρώτο, τότε πρόκειται για παραμύθι, εάν είναι μόνο το δεύτερο τότε είναι ιστορία.
Εάν συνδέσουμε τα τρία παραπάνω, βλέπουμε ότι στο γλυκοχάραμα της ανθρώπινης σκέψης, ο άνθρωπος μυθολογεί, αρχίζει να εκφράζεται μιλώντας δηλαδή (εκ σου και η ρίζα μυ, μύζω, το ανοιγόκλεισμα των χειλιών παράγοντας ήχο, μυία έντομο που κάνει ήχο, μύω, μύστης), μεταφέροντας την γνώση, την παίδευση, την αγωγή, χρησιμοποιώντας την παρατήρηση και προσθέτοντας τα εσωτερικά του ερεθίσματα. Για αυτό και ο μύθος, στην μορφή, αλλά και στην ουσία του έχει να κάνει με το έθνος, διότι όλα τα ερεθίσματα έχουν να κάνουν με την μορφολογία του τόπου και δημιουργούν την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου. Προσθέτοντας σε όλα τα παραπάνω την βασική πεποίθηση του Ρτσαρντ Ντόκινς, πως κάθε καθολικό φαινόμενο είναι παράγοντας της φυσικής επιλογής, αυτού που λέμε με απλά λόγια εξέλιξη. Σημαίνει πως χωρίς τον μύθο, το είδος μας δεν θα έφτανε εδώ που είναι σήμερα και πιθανόν ως είδος που δεν εξελίσσεται θα είχε αφανιστεί.
Τώρα ξεκαθαρίζει λίγο και το τι είναι ο θεός μέσα στον μύθο, μέσα στον λόγο, μέσα στην αγωγή δηλαδή. Ποιον ρόλο παίζει στην διαπαιδαγώγηση ενός ανθρώπου και ενός έθνους και γιατί δεν μπορεί να είναι κοινός για όλους τους ανθρώπους.
Σε αυτό το επίπεδο μπορούμε να κατανοήσουμε και τις δοκιμασίες στις οποίες θέτει ο θεός τον άνθρωπο, όπως επίσης και την στάση του ανθρώπου απέναντι στον θεό. Την δοκιμασία του Ιεχωβα στον Ιώβ, του Ζεύ στον Προμηθέα, την στάση του Ιώβ και του Προμηθέα απέναντι στον θεό. Την απάντηση της ανθρώπινης συνείδησης στο πνεύμα, την υποταγή των θέλω στα πρέπει ή τον συμβιβασμό των δύο στην ψυχή του ανθρώπου. Μπορούμε να δούμε και λεπτομέρειες στην μορφή του βέβαια. Γιατί είναι ανεικονικός στους νομαδικούς λαούς της ερήμου ή γιατί αποτυπώνεται στις αγροτικές και ακόμα περισσότερο στις κοινωνίες της πόλης.
Και καταλήγουμε στην αρχή. Όταν πλέον κατέληξες στην σκέψη της υποταγής των θέλω σου, στα πρέπει του ιουδαϊκού μύθου και όχι στον συμβιβασμό στην πνευματοποίησή τους με τα πρέπει της εθνικής σου συνειδητότητας, τότε απαιτείς από τον θεό να είναι "εγκρατής". Όπως εσύ έμαθες με τον δικό σου ξένο μύθο την εγκράτεια. Μα αν ο θεός σου ήταν εγκρατής και δεν γονιμοποιούσε την γη σου, τότε θα ήταν και αυτή έρημος, όπως εκείνη που γέννησε τον μύθο με τον οποίο σε διαπαιδαγώγησαν. 

ΠΗΓΗ: