"Ο αρχαίος κόσμος ήρθε σ' εμάς θλιβερά
θριματισμένος. Μεγάλο μέρος από τα γραπτά του μνημεία χάθηκε, οι
οικοδομές σωριάστηκαν, τ' αγάλματα και τ΄ αγγεία κατακομματιάστηκαν και
θάφτηκαν κάτω από τα χώματα ή κάτω από μεταγενέστερα χτίσματα. Μα το πιο
αξιοθρήνητο, η κληρονομιά των Αρχαίων παραδόθηκε σ' εμάς
ακρωτηριασμένη, παρεξηγημένη και παραμορφωμένη από τις γενεές που
μεσολάβησαν..."
Καθηγητής Χαράλαμπος Θεοδωρίδης
Είπαν για την Χριστιανική βδέλλα
Nietschze:
Καταδικάζω τον Χριστιανισμό.
Απαγγέλλω κατά της χριστιανικής Εκκλησίας την εσχάτη όλων των κατηγοριών. Τον θεωρώ ως την μεγαλύτερη διαφθορά ... Μετέβαλε κάθε αξία σε απαξία, κάθε αλήθεια σε ψέμα, καθετί έντιμο σε αχρειότητα. Τον θεωρώ ως την μεγαλύτερη κατάρα και διαστροφή, το μεγαλύτερο εκδικητικό ένστικτο, που προκειμένου να επιβληθεί χρησιμοποίησε κάθε μηχανορραφία και υποχθόνιο μέσο, δεν δίστασε μπροστά σε καμιά μικροπρέπεια. – Τον ονομάζω το ανεξίτηλο στίγμα της ανθρωπότητας..
Απαγγέλλω κατά της χριστιανικής Εκκλησίας την εσχάτη όλων των κατηγοριών. Τον θεωρώ ως την μεγαλύτερη διαφθορά ... Μετέβαλε κάθε αξία σε απαξία, κάθε αλήθεια σε ψέμα, καθετί έντιμο σε αχρειότητα. Τον θεωρώ ως την μεγαλύτερη κατάρα και διαστροφή, το μεγαλύτερο εκδικητικό ένστικτο, που προκειμένου να επιβληθεί χρησιμοποίησε κάθε μηχανορραφία και υποχθόνιο μέσο, δεν δίστασε μπροστά σε καμιά μικροπρέπεια. – Τον ονομάζω το ανεξίτηλο στίγμα της ανθρωπότητας..
Η αλήθεια γύρω από τους Διωγμούς των Χριστιανών - Μέρος 5ο
8. Υποτίμηση της οικογένειας
Οι Χριστιανοί επικρίθηκαν για την εναντίωση τους στο θεσμό της οικογένειας. Συνέστησαν την αγαμία παρά το γάμο και, όταν ο γάμος ήταν αναπόφευκτος, επρόκειτο να περιοριστεί εντός της χριστιανικής κοινότητας και να μην είναι με έναν παγανιστή (Κορινθίους Α 7:3239). Η αποκλειστικότητα του χριστιανισμού για το γάμο προήλθε κατ' ευθείαν από την περσική θρησκεία μέσω του Ιουδαϊσμού, και δημιούργησε ένα εξαιρετικά κακό συναίσθημα, ακόμα κι αν η εκκλησία δεν πέτυχε ποτέ να το επιβάλει. Οι παγανιστές χρέωσαν στους Χριστιανούς τη κατηγορία της "παρενόχλησης των εσωτερικών σχέσεων:"
Προσέξετε να μην φθάσετε σε σημείο να υποφέρετε ως δολοφόνοι, ή ως κλέφτες, ή ως πράττοντες το κακό, ή για ανάμειξη σε ξένες υποθέσεις. (Α Πετρου 4:15)
Η κατηγορία θα μπορούσε να στηριχτεί εξ ολοκλήρου με μια αναφορά στα δημοσιευμένα ρητά του Θεού των Χριστιανών:
Γιατί έρχομαι να βάλω ένα άτομο σε διαμάχη ενάντια στον πατέρα του, και την κόρη ενάντια στη μητέρα της, και την νύφη ενάντια στη πεθερά της. Και οι ανθρώπινοι εχθροί θα είναι αυτοί της οικογένειάς του. Όποιος αγαπήσει τον πατέρα του και τη μητέρα του περισσότερο από εμένα δεν είναι αντάξιος μου: και αυτός που αγαπά το γιο ή τη κόρη του περισσότερο από εμένα δεν είναι αντάξιος μου. (Ματ 10:3537)
Οι Χριστιανοί είδαν την ανάμειξη με τις "ειδωλολατρικές" οικογένειες με αυτόν τον αλαζονικό τρόπο . Πολύ περισσότερο, ακόμα και από τους σύγχρονους Χριστιανούς, οι Ρωμαίοι θεώρησαν την οικογένεια ως τη δομική μονάδα της κοινωνικής σταθερότητας και της προσωπικής ηθικής και ενοχλήθηκαν πάρα πολύ από αυτούς τους εβραϊκούς και ψευδο-εβραϊκούς ιεραποστόλους που εισχωρούσαν στις πόλεις προκαλώντας το πρόβλημα.
Στις πράξεις Παύλου και Θέκλας, μια μη-κανονική αλλά πρόωρη χριστιανική εργασία, η Θέκλα παροτρύνεται από τον Παύλο να μην προχωρήσει στην αμαρτία του γάμου που της έχουν κανονίσει οι γονείς της. Συνδέθηκε με τον απόστολο, δωροδόκησε έναν δεσμοφύλακα για να φτάσει σ'αυτόν όταν συνελήφθη για τις δραστηριότητές του και έπειτα έφυγε μαζί του όπως μια groopie του εικοστού αιώνα. Κανένας σύγχρονος πατέρας ή αρραβωνιαστικός δεν θα ήταν ευχαριστημένος από κάποιον που προκαλούσε μια αγαπημένη κόρη ή μια αρραβωνιαστικιά να τους εγκαταλείψει, πόσο μάλλον μια ρωμαϊκή οικογένεια. Οι Χριστιανοί θα απομακρύνουν την ιστορία ως ένα άνευ νοήματος ρομάντζο και μη ιστορική, αλλά ακόμα κι αν ήταν απλά ένα ρομάντζο, ήταν ένα που λήφθηκε ενθουσιωδώς από τους Χριστιανούς του δεύτερου αιώνα. Απλά την ενέκριναν.
Χειρότερα από αυτό, μερικοί Χριστιανοί, μετά από τις οδηγίες του Θεού τους, αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την γονική ιδιότητα:
Μην καλέστε κανέναν πατέρα σας επάνω στη γη, γιατί ένας είναι ο πατέρας σας, ο οποίος είναι στον ουρανό. (Ματθαίο 23:9)
Τέτοιες δηλώσεις υπάρχουν από ανθρώπους όπως ο Λουκιανός της Αντιόχειας, που ρωτιέται από τους δικαστές για την καταγωγή του:
Είμαι Χριστιανός και οι μόνοι γονείς μας είναι οι Άγιοι.
Οι Χριστιανοί επίσης ανακατεύτηκαν με το δικαίωμα της κεφαλής μιας ρωμαϊκής οικογένειας να δεχτεί ένα νέο μωρό στην οικογένεια ή να το απορρίψει και να το αφήσει εκτεθειμένο στο κρύο να πεθάνει. Αυτό είναι μια από τις περιπτώσεις όπου οι σύγχρονες ιδέες μας για την ιερότητας της ζωής παρεμποδίζουν την κρίση μας σε αυτό το ζήτημα . Στα μέρη του σύγχρονου κόσμου όπου τα αντισυλληπτικά δεν είναι διαθέσιμα ή είναι ακριβά, η κανονική μέθοδος αντισύλληψης είναι ακριβώς αυτή που χρησιμοποιείτο από τους Ρωμαίους. Αυτό το δικαίωμα προστάτευε το υπόλοιπο της οικογένειας από την άθλια ένδεια με να το να μοιράσει το εισόδημά της πάρα πολύ αραιά μεταξύ ενός μεγάλου αριθμού παιδιών, ένας παράγοντας που η εκκλησία δεν έλαβε ποτέ υπόψη . Ο πραγματικός λόγος για την επιμονή των εκκλησιών να γεννιούνται όλα τα μωρά είναι να εξασφαλίσει μια μάζα ανίδεων ανθρώπων που θα πιστέψουν στις δεισιδαιμονίες της εκκλησίας και θα υποστηρίζουν το ιερατείο με τις δωρεές τους.
9. Διωγμοί
Ο Χριστιανισμός αποδοκίμαζε επίσης τους μικτούς γάμους. Ο Τερτυλλιανός κάλεσε τους "ειδωλολατρικούς" συζύγους των χριστιανικών γυναικών, "σκλάβους του διαβόλου," επειδή απαγόρευσαν στις γυναίκες τους να πηγαίνουν "από σπίτι σε σπίτι, στα εξοχικά σπίτια άλλων ανδρών, ειδικά εκείνα των φτωχών" ή "ακόμη και να ανταλλάξουν ένα φιλί με έναν από τους αδελφούς." Τι ήταν αυτές οι υποθετικά αξιοσέβαστες χριστιανικές νοικοκυρές μέχρι τότε; Δεν είναι παράξενο ότι οι Ρωμαίοι σύζυγοι θα ήταν μπερδεμένοι ή ύποπτοι — δεδομένου ότι οι χριστιανικές "γιορτές αγάπης" είχαν μια κακή φήμη. Ακόμη και οι χριστιανικοί σχολιαστές το θεωρούν απαραίτητο να αμφισβητήσουν τον Τερτυλλιανό ότι όλοι οι "ειδωλολατρικοί" σύζυγοι ήταν θηρία, ή ότι όλες οι χριστιανικές σύζυγοι ήταν τόσο αδιάφορες για τους συζύγους τους ή τόσο αδιάκριτες ώστε να συμπεριφερθούν έτσι. Αλλά ο Τερτυλλιανός ήταν μια μεγάλη αρχή της εκκλησίας σε αυτά τα θέματα, και είναι μετά βίας εκπληκτικό ότι οι Ρωμαίοι ήταν ενοχλημένοι.Επιπλέον, οι χριστιανοί επίσκοποι αποθάρρυναν τους Χριστιανούς από το θάψιμο κάποιου μαζί με τους ειδωλολατρικούς συγγενείς του. Οι Χριστιανοί επρόκειτο να είναι θαμμένοι μαζί μετά από το θάνατο, όπως προορίστηκαν να είναι στη ζωή, και οι ειδωλολάτρες σύζυγοι με τις χριστιανές συζύγους τους θάβονταν χωριστά, οι γιοι θάβονταν σε χωριστό έδαφος από τις ειδωλολάτρισσες μητέρες τους, και οι κόρες μακριά από τους ειδωλολατρικούς πατέρες τους.
Στα 220 μ.χ., ο πάπας Καλλίστος ανήγγειλε ότι οι ευγενικής καταγωγής χριστιανές γυναίκες θα μπορούσαν να παντρευτούν σύμφωνα με τα χριστιανικά δικαιώματα έναν ταπεινής καταγωγής χριστιανό άνδρα. Στο ρωμαϊκό νόμο, αυτό ήταν παράνομο και οι Χριστιανοί επομένως συνωμοτούσαν παραβαίνοντας το νόμο. Η εκκλησία είχε λάβει στις πρώτες κοινότητές της τις γυναίκες της ανώτερης τάξης της Ρώμης που ήταν "θεοφοβούμενες" ή ακόμα και Ιουδαίες προσήλυτοι, και τις φτωχές καταπιεσμένες τάξεις των εργαζόμενων, των σκλάβων και των φτωχών απελεύθερων, που προσδιορίστηκαν με τον εσταυρωμένο Θεό και το μήνυμά του "Εσχατον".
Ο Τερτυλλιανός αναγνώρισε σχεδόν στον ίδιο χρόνο ότι είναι δύσκολο να βρεθεί "ένας πλούσιος ανύπανδρος άνδρας στο σπίτι του Θεού ". Οι πάπες όπως ο Καλλίστος που δεν θέλησαν τους μικτούς γάμους, με το συνοδευτικό κίνδυνο για έναν νεοφώτιστο, αποφάσισαν αντ' αυτού να πείσουν τις πλούσιες γυναίκες να παντρευτούν μόνο κάτω από τη δικιά τους έγκριση. Οι Ρωμαίοι ήταν επίμονα ενάντιοι στους ανθρώπους που παντρεύονταν έξω από την κλάση τους και ο χριστιανικός αυτοκράτορας, Ιουστινιανός, τριακόσια έτη αργότερα, έπρεπε σκόπιμα να αλλάξει το νόμο για να του επιτραπεί να παντρευτεί την πόρνη Θεοδώρα.
10. Ασάφειες στο θέμα της ιδιοκτησίας
Οι Χριστιανοί στις πράξεις κράτησαν την ιδιοκτησία τους από κοινού όπως οι Εσσαίοι και οι Θεραπευτές, οι προκάτοχοί τους. Το χωριό των Εσσαίων, του οποίου οι πρακτικές ακολουθήθηκαν πιθανώς από τους Εσσαίους και τους πρώτους Χριστιανούς της διασποράς, δεν διένειμε την ιδιοκτησία του αλλά κρατούσε ένα κεφάλαιο προς όφελος των φτωχών, των αρρώστων και των γηραιών. Έτσι, οι Εσσαίοι και οι Χριστιανοί δεν ήταν κομμουνιστές, ήταν σοσιαλιστές. Ο Workman λέει ότι "η πρόωρη εκκλησία διαποτίστηκε με τις αντιλήψεις των Εβιονιτών." Τα Ευαγγέλια εξιδανικεύουν την ένδεια όπως μερικές από τις πρόωρες χριστιανικές εργασίες όπως ο "ποιμένας του Ερμά." Εν τούτοις, δεν διήρκεσε πολύ, παρά τις υπενθυμίσεις που είχαν στα ιερά τους βιβλία.
Το χαρακτηριστικό του χριστιανισμού, στην αρχή της περιόδου του, είναι ο τρόπος που οι πλούσιες γυναίκες προσελκύστηκαν και αναγνωρίστηκαν από την εκκλησία χωρίς να αρνηθούν ούτε μια δεκάρα, αλλά μόνο προσφέροντας τα κατάλληλα δώρα . Δεδομένου ότι οι Χριστιανοί διέδωσαν την ένδεια ως ιδανικό, ακόμα κι αν την αγνόησαν συνήθως στην πράξη, θα είχαν αποξενωθεί από τις ρωμαϊκές αρχές ως αναρχικοί. Έτσι, οι Χριστιανοί είχαν μια διφορούμενη στάση απέναντι στην ιδιοκτησία ενώ οι Ρωμαίοι, που ήταν εθισμένοι στη ατομική κατοχή, την βρήκαν δυσάρεστη. Ειδικότερα, οι Εσσαίοι είχαν αντιταχθεί στη σκλαβιά, θεωρώντας ότι όλα τα ενάρετα άτομα ήταν ελεύθερα. Δεδομένου ότι η ρωμαϊκή αυτοκρατορία εξαρτήθηκε από τη σκλαβιά για την οικονομική της ύπαρξή , και βεβαίως τα προνόμια του ρωμαϊκού λαού εξαρτώνταν από τη σκλαβιά, εκείνοι οι Χριστιανοί που εξέφρασαν ανταγωνισμό απέναντι στη σκλαβιά αντιπαθήθηκαν.
Η στάση των Εσσαίων απέναντι στην εκμετάλλευση των σκλάβων μεταφέρθηκε στους διαδόχους τους, τους Χριστιανούς, και ήταν σίγουρα ένας ισχυρός λόγος για τον οποίο η κίνηση ήταν ελκυστική στους σκλάβους. Ωστόσο, εάν οι πρώτοι Χριστιανοί κράτησαν μια θέση ενάντια στη σκλαβιά στην αυτοκρατορία, αυτή εξαφανίστηκε σύντομα, και η αλήθεια είναι ότι δεν υποστήριξαν ποτέ οποιαδήποτε πολιτική θέση ενάντια σ' αυτή. Οι πλούσιοι θηλυκοί νεοφώτιστοί τους δεν θα μπορούσαν ποτέ να επιβιώσουν χωρίς τους θηλυκούς τους σκλάβους να τα κάνουν όλα για αυτούς.
Η σκλαβιά ήταν πιθανώς τόσο φυσική στους εθνικούς Χριστιανούς όσο στους παγανιστές, και ο Ιγνάτιος είπε στους σκλάβους να μην ελπίζουν να απελευθερωθούν εις βάρος όλων των άλλων στην κοινωνία. Οι σκλάβοι ήταν στη δουλεία επειδή δεν ήταν ενάρετοι. Σε μια πρόωρη εργασία της εκκλησίας, στην επιστολή Βαρνάβα, οι σκλάβοι είχαν την υποχρέωση, "να κάνουν την εργασία με τα δικά τους χέρια ως λύτρα για τις αμαρτίες τους" Δεδομένου ότι οι Χριστιανοί ανέμεναν το τέλος του κόσμου και την τελική κρίση, οι σκλάβοι θα ελευθερώνονταν από τα δεσμά τους στο βασίλειο του Θεού! Με τη μεταμέλεια και την υποδειγματική τους ζωή ως σκλάβοι μέχρι το χρόνο του τέλους, θα ήταν οι πρώτοι στο βασίλειο του Θεού, αν και θα ήταν τιμωρημένοι στη ζωή.
Έτσι, οι εθνικοί Χριστιανοί δέχτηκαν στην πραγματικότητα ότι μερικοί άνθρωποι ήταν σκλάβοι, και δεν ήταν πρόθυμοι να πουν ή να κάνουν τίποτα για αυτούς. Ήταν οι Στωϊκοί που εξέφρασαν την ανησυχία ότι τα ανθρώπινα όντα δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ιδιοκτησία. Οι στωϊκοί ηγέτες προήλθαν από την Ανατολή όπου ο Ζωροαστρισμός είχε τη μεγαλύτερη επιρροή: Bαβυλώνα, Κιλικία, Φρυγία, Ρόδο και τις φοινικικές πόλεις. Ακόμα και όταν είχαν σκλάβους, οι Χριστιανοί ισχυρίζονταν ότι τους μεταχειρίζονταν σαν αδελφούς. Οι σύγχρονοι Χριστιανοί δείχνουν την απουσία στις ρωμαϊκές κατακόμβες οποιασδήποτε επιγραφής που να χρησιμοποιεί τη λέξη, "σκλάβος." Οι σκλάβοι προσελκύστηκαν αναμφισβήτητα από το Χριστιανισμό και μερικοί προηγούμενοι σκλάβοι όπως ο πάπας Καλλίστος πέτυχαν υψηλές θέσεις. Αλλά οι σκλάβοι δεν μπορούσαν να πάρουν θέσεις. Έπρεπε πρώτα να ελευθερωθούν. Οι Χριστιανοί το θεωρούν αυτό δημοκρατικό για την εποχή, αλλά ο μέγιστος των στωϊκών συγγραφέων, ο Επίκτητος, ήταν ο ίδιος κάποτε σκλάβος.
Μερικοί Χριστιανοί άφηναν στις διαθήκες τους το αίτημα να ελευθερωθεί ένας σκλάβος, αλλά έπειτα έτσι έκαναν και οι άλλοι Ρωμαίοι. Η σκλαβιά υπήρξε στη χριστιανική Αμερική μέχρι το 1865!
Ωστόσο, η αποδοχή των σκλάβων στις τοπικές χριστιανικές ομάδες, χρησίμευε για να επιβεβαιώσει στις αρχές ότι ο Χριστιανισμός ήταν ανατρεπτικός.
Η αλήθεια γύρω από τους Διωγμούς των Χριστιανών - Μέρος 4ο
5. Η νομιμότητα των κοινωνιών
Ο Καίσαρας Αύγουστος θέσπισε τους περιοριστικούς νόμους σχετικά με το πώς θα μπορούσαν να συμβιώσουν οι κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένων των θρησκευτικών κοινωνιών. Κάτω από τη Δημοκρατία οι κοινωνίες είχαν περισσότερη ελευθερία αλλά ακόμα και τότε υπήρχαν ορισμένοι περιορισμοί. Οι ιεροτελεστίες του Βάκχου, παραδείγματος χάριν, σύμφωνα με ένα γερουσιαστικό διάταγμα το 184 π.χ., θα μπορούσαν να γιορταστούν μόνο υπό τον όρο ότι θα συναντιόταν όχι περισσότεροι από δύο άνδρες και τρεις γυναίκες. Αυτός ο νόμος ήταν ένα αποτέλεσμα των Βακχανάλιων σκανδάλων του 188 που περιγράφηκαν από τον Λίβιο. Έτσι, οι Ρωμαίοι δεν ήταν αντίθετοι στο έλεγχο των θρησκειών, εάν ήταν απαραίτητο, αλλά δεν πέρασαν κανέναν νόμο για τον έλεγχο του Χριστιανισμού .
Η αστυνομία απαίτησε απ' όλες τις κοινωνίες να απογραφούν και είχε την δύναμη να καταστείλει τις μη καταγεγραμμένες λέσχες. Από το 48 π.χ., κάτω από το Lex Julia, οι μη απογεγραμμένες ομάδες θα μπορούσαν να εκδιωχθούν από την αστυνομία για προδοσία, υποθέτοντας ότι οι μυστικές συνεδριάσεις θα μπορούσαν μόνο να εκκολάψουν συνωμοσίες. Ο Ουλπιανός λέει ότι η τιμωρία για ένα "collegium illicitum" ήταν η ίδια με αυτήν για μια ένοπλη ταραχή —και οι δύο θεωρήθηκαν ως majestatis laesae και ήταν τιμωρητέες με θάνατο.
Ο φόβος των αυτοκρατόρων για τις συναντήσεις παρουσιάζεται ακόμη και σε έναν φιλελεύθερο αυτοκράτορα όπως ο Τραϊανός, ο οποίος αρνήθηκε να επιτρέψει στους πολίτες της Nικομήδειας στη Μικρά Ασία να οργανώσουν έναν πυροσβεστικό σταθμό αφού η πόλη γνώρισε μια καταστρεπτική πυρκαγιά. Ο Τραϊανός ήταν ήπιος στην απάντηση του στην επιστολή του Πλίνιου για τους Χριστιανούς αλλά δεν θα επέτρεπε στους πολίτες της Αμίσου να συναντηθούν για δείπνα. Τα εμπορικά συνδικάτα ήταν επίσης απαγορευμένα (αν και ευρέως ανεχθέντα) μέχρι το χρόνο του Αλέξανδρου Σέβηρου. Οι περιορισμοί ήταν τόσο κατασταλτικοί, ακόμα κι αν όχι ομοιόμορφα υποστηριγμένοι, που οι απλοί άνθρωποι αισθάνθηκαν ότι υπήρξαν λίγα που θα μπορούσαν να κάνουν ως κοινότητες που να μην ήταν παράνομα, και πολλοί αισθάνθηκαν δυσαρεστημένοι. Η αντιδραστική ανυπακοή των απλών πολιτών και το βάρος της αστυνόμευσης ανάγκασαν τελικά τις παραχωρήσεις, αλλά χρειάστηκε εκατοντάδες χρόνια άσκησης πίεσης στις αρχές, και δεν είχαν κωδικοποιηθεί κατάλληλα μέχρι τον Ιουστινιανό ο οποίος το έκανε περίφημα (αν και δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός για την τήρηση των κωδίκων του νόμου του).
Πολλές από αυτές τις λέσχες ήταν αδελφότητες εκφράζοντας την αδελφοσύνη των μελών, μια έννοια που αυξήθηκε σε δημοτικότητα εν μέρει ως αποτέλεσμα του νομικού περιορισμού για τις συνεδριάσεις. Το προλεταριάτο είχε αυξηθεί στην αυτοκρατορία αλλά ήταν πολιτικά ανίσχυρο, από όπου προέκυψε η αύξηση της δημοτικότητας των συνδυασμών όπως οι εμπορικές συντεχνίες και οι ενώσεις. Οι λέσχες για τους στρατιωτικούς παλαίμαχους, τους εμπόρους, και τους βιοτέχνες κάθε τύπου, ακόμη και τους οδηγούς μουλαριών στα όρη, και τα θρησκευτικά κολέγια της Κυβέλης ,της Ίσιδος του Σέραπι, και των λεσχών για τους πρώην πότες, αφθόνησαν, ακόμα κι αν οι άδειες για τέτοια collegia ήταν περιοριστικές. Κατά συνέπεια, οι συνεδριάσεις είχαν περιοριστεί σε μία φορά το μήνα, ή σε μια λέσχη που δεν θα της επιτρέπονταν να έχει οποιαδήποτε μόνιμη ηγεσία ή οργάνωση. Αυτοί οι περιορισμοί κατέρριπταν συχνά το σκοπό τους επειδή οι άνθρωποι αρνήθηκαν να καταχωρηθούν παρά να περιοριστούν τόσο, έτσι το βάρος της αστυνόμευσης αυξήθηκε πάλι.
Μεταξύ όλων αυτών των λεσχών, νόμιμων και παράνομων, οι Χριστιανοί συναντιόνταν για τις "γιορτές της αγάπης " αλλά προφανώς επέλεξαν να μην το δηλώσουν στο κράτος. Υπό άλλες συνθήκες, η αστυνομία μπορεί να έκανε τα "στραβά μάτια", αλλά οι Χριστιανοί δεν έτειναν να κάνουν έτσι γι'αυτό και κατέστειλαν τις συνεδριάσεις τους —αλλά όχι ως μη καταγεγραμμένες λέσχες αλλά ως πολιτικούς ταραχοποιούς!
Γύρω στο 200, μερικοί Χριστιανοί καταχωρήθηκαν ως λέσχες ενταφιασμών, ένα σχήμα που οι Μιθραϊστές είχαν χρησιμοποιήσει για πολύ. Οι αρχές δεν έτειναν ακόμα να πιστέψουν αυτήν την αθώα κάλυψή και συνέχισαν να τους ερευνούν περαιτέρω. Για τις ρωμαϊκές αρχές η οικογένεια και το κράτος ήταν οι μόνοι νόμιμοι συνδυασμοί. Με την απογραφή, άλλοι συνδυασμοί θα μπορούσαν να λάβουν την νομιμότητα αλλά μόνο υπό νόμιμους όρους. Οι οργανώσεις που έπαιρναν άδεια έπρεπε να γίνουν υποστηρικτές του κράτους . Αυτό είναι ότι έγινε τελικά με την εκκλησία, οργανώνοντας τον εαυτό της παράλληλα με το ρωμαϊκό κράτος ως στήριγμά του. Σύμφωνα με τις επιστολές του Παύλου, εάν πρόκειται να ληφθούν ως γνήσιες, αυτό είναι που είχε συμβουλέψει τους νεοφώτιστους του να κάνουν —να υπακούνε το νόμο. Και, εάν όλο αυτό είναι αληθινό, το κράτος θα πρέπει να είχε τους ανεξάρτητους λόγους του για να θεωρήσει τους Χριστιανούς ανατρεπτικούς.
6. Αστυνομία και δικαστές
Δεδομένου ότι ο χριστιανισμός δεν ήταν "licita," οι Χριστιανοί δεν είχαν την άδεια να συναντιόνται κατά ομάδες και ήταν έτσι κάτω από την παρακολούθηση της αστυνομίας ως συνωμότες. Εκείνοι που συναντιόνταν παράνομα και μυστικά θεωρήθηκαν εχθροί του κράτους. Αυτό ήταν η χριστιανική κληρονομιά από εκείνους που είχαν γίνει διάσημοι ως Ζηλωτές στον εβραϊκό πόλεμο. Οι Εθνικοί Χριστιανοί μπορεί να διαμαρτυρήθηκαν για την αθωότητά τους, αλλά με τέτοιο παρελθόν, οι δικαστές δεν τους πίστεψαν.
Όποιοι παρουσιάζονταν ενώπιον των δικαστών δικάζονταν για μυστικότητα, για τους ίδιους λόγους που γίνονταν οι δίκες των κατασκόπων, ή οι δίκες που αφορούσαν την κρατική ασφάλεια που ακόμα και σήμερα πραγματοποιούνται κεκλεισμένων των θυρών — ώστε να μη αποκαλυφθούν τα κρατικά μυστικά. Αν τα ονόματα των πρακτόρων τους ,όπως ο Παύλος, αποκαλύπτονταν, θα υπήρχαν ενδεχομένως τραγικές συνέπειες.
Ο ύποπτος μπορεί να βασανίζονταν και, εάν βρίσκονταν ένοχος και ανάγωγος μπορεί να τιμωρούνταν αναγκασμένος να παλέψει με τα άγρια κτήνη στην αρένα, όπως οι Χριστιανοί λένε πραγματικά. Εάν ήταν αριστοκράτες Ρωμαίοι, απλά αποκεφαλίζονταν. Αυτές οι ποινικές ρήτρες ήταν εκείνες για το έγκλημα της ιεροσυλίας, το οποίο ηχεί θρησκευτικό αλλά αυτή τη στιγμή σήμαινε, όπως τα majestatis laesae, την προδοσία — επειδή υπονοούσε τη δυσφήμηση των πολιτικών Θεών και του αυτοκράτορα του ίδιου.
Συχνά οι Ρωμαίοι δικαστές ήταν λιγότερο συμπονετικοί με τους ευγενείς Ρωμαίους, οι οποίοι υποτίθεται ότι έπρεπε να έχουν μια σαφή ιδέα του καθήκοντός τους, από ότι οι ταπεινής καταγωγής πολίτες, των οποίων η φτώχεια συγχωρούσε την άγνοιά τους.
Εντούτοις, η επιμονή των δικαστών ποίκιλε αρκετά ανάλογα με τον χρόνο και τον τόπο, οπότε η πραγματική ποινική δίωξη των Χριστιανών ήταν ασυνήθιστη, και γενικά σπάνια. Οι Χριστιανοί ήταν κάτω από τη σταθερή παρατήρηση της αστυνομίας, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις η αστυνομία δεν λάμβανε κανένα μέτρο, κάτι που προτείνει —δεδομένου ότι οι απολογητές υποστηρίζουν —ότι οι συνηθισμένες χριστιανικές δραστηριότητες ήταν αθώες, αλλά και ότι λίγοι από αυτούς στάλθηκαν πραγματικά για τάισμα στα λιοντάρια.
Ο λόγος ήταν ότι η αστυνομία, ακριβώς όπως και σήμερα, προτίμησε απλά και μόνο να ξέρει ποιες ήταν οι ύποπτες ομάδες και τι έκαναν όπου και αν ήταν, παρά να τις διασκορπίσει. Ακόμα μια φορά, οι Χριστιανοί θα πρέπει να αναγνωρίσουν, ότι με βάση τα στοιχεία αυτά, αυτοί που πραγματικά ταΐστηκαν στα λιοντάρια ήταν πιθανώς Εβραίοι φανατικοί που οι Ρωμαίοι θα είχαν θεωρήσει ως Μεσσιανιστές—christiani.
Οι μεγάλοι ρωμαϊκοί συγγραφείς της νομολογίας, Ουλπιανός, Παύλοs και Μόδεστος, όλοι δεν λένε τίποτα για το Χριστιανισμό σαν έγκλημα. Αν και ο Ουλπιανός υποτίθεται ότι το κάλυψε, περιέργως, αυτό το μέρος των εργασιών του "λείπει." Αλλά ο Χριστιανισμός εξετάστηκε από τον Ουλπιανό στο βιβλίο του για τα καθήκοντα του διοικητή μιας αποικίας, που επιβεβαιώνει ότι αντιμετωπίστηκε από τους δικαστές βάσει των υφιστάμενων νόμων, και όχι βάσει κάποιου νέου ή ειδικού νόμου που ίσχυσε για το Χριστιανισμό.
Σήμερα η χριστιανική άποψη, θεωρεί την κατηγορία του αναρχισμού για τους πρώτους εθνικούς της μπροστάρηδες ως προσβλητική και οι σύγχρονοι Χριστιανοί θα το κηρύξουν λανθασμένο, ως θέμα πίστης. Είναι ανίκανοι να αξιολογήσουν τα στοιχεία της πραγματικής κατάστασης 2000 έτη πριν, ούτε το πώς οι ρωμαϊκές αρχές έβλεπαν ένα τμήμα που στηρίχτηκε στη σταύρωση ενός επαναστατικού ηγέτη, ή, πράγματι, το γεγονός ότι ο Θεός τους ήταν ένας επαναστατικός ηγέτης. Λένε ότι ήταν αθώος, αλλά για τους Ρωμαίους ήταν ένοχος. Εάν χρησιμοποιούσαν ποτέ τη νοημοσύνη τους, θα έβλεπαν ότι οι κατηγορίες ενάντια στους Χριστιανούς ήταν λογικές και δικαιολογημένες επειδή ακόμα και ο Ιησούς βρέθηκε ένοχος και τιμωρήθηκε ως τρομοκράτης.
Ο νόμος δεν βασίζεται στον οίκτο για τους εγκληματίες αλλά στην λειτουργία μιας αποδοτικής αστυνομίας που θα κάνει καλά την εργασία της .Ο σύγχρονος Χριστιανός μπορεί να είναι βέβαιος ότι οι κοινωνικές συγκεντρώσεις των προκατόχων τους ήταν αθώες, αλλά το πραγματικό ζητούμενο είναι εάν οι αρχές θεώρησαν ότι ήταν. Όχι, και ο χριστιανικός ισχυρισμός ότι η ρωμαϊκή αστυνομία και οι Ρωμαίοι δικαστές ήταν απάνθρωπα εκδικητικοί ενάντια στους αβλαβείς ανθρώπους, είναι παιδιάστικες ανοησίες. Οι Χριστιανοί ισχυρίζονται ότι οι ρωμαϊκές αρχές παρενοχλούσαν αθώους μόνο και μόνο για τη διασκέδαση τους. Η αλήθεια είναι ότι αυτοί είχαν το λόγο να σκεφτούν ότι οι Χριστιανοί ήταν, ή μπορεί, να ήταν ανατρεπτικοί, και ένας καλός λόγος ήταν ότι ο ιδρυτής τους ήταν ένας στασιαστής που κρεμάστηκε για προδοσία.
Εκτός από την υποψία του στασιασμού, υπήρξαν διάφοροι άλλοι λόγοι για τον ανταγωνισμό μεταξύ των παγανιστών και των χριστιανών.
7. Λατρεία του Αυτοκράτορα
Οι δύο σημαντικές πατριωτικές υποχρεώσεις ήταν η στρατιωτική θητεία και το καθήκον να τηρηθεί η κρατική θρησκεία. Αν μη τι άλλο από την άποψη της εθνικής ηθικής, η τελευταία ήταν η σημαντικότερη επειδή οι Ρωμαίοι θεώρησαν ότι, ακόμη και για ένα μεμονωμένο πρόσωπο, το να παραμελήσει κανείς έναν Θεό θα μπορούσε να έχει τρομερές συνέπειες στον καθένα όταν ο Θεός παρουσίαζε το θυμό του. Οι Ρωμαίοι θεώρησαν την κακοτυχία ως οργή των Θεών τους ακριβώς όπως ο Θεός των εβραϊκών γραφών θεωρούνταν να ξεσπάει προς τους επιλεγμένους του ανθρώπους όταν κατακτιόταν ή χτυπιόταν απο κάποια συμφορά. Για τους Ρωμαίους, δεν βοηθούσε ιδιαίτερα εάν τμήματα της κοινωνίας όπως οι Χριστιανοί περιφρονούσαν ανοιχτά τα έθιμα και τις τελετές του κράτους, εξυβρίζοντας τους Θεούς τους.
Ο Μυκήνος υποτίθεται να έχει συμβουλέψει τον Αύγουστο σύμφωνα με τον Δίωνα Κάσσιο:
Αντιμετώπισε τις παράξενες θεότητες με έχθρα και τιμωρία, γιατί αυτές αποτελούν αιτία για τη συνωμοσία και τις δολοπλοκίες που δεν είναι με κανένα τρόπο αποδεκτές σε μια μοναρχία.
Έτσι, ο Αύγουστος άρχισε τη θεοποίηση του αυτοκράτορα για να στέκεται δίπλα από τους άλλους Θεούς ως πατριωτική υποχρέωση και για να ματαιώσει την αύξηση των "παράξενων θεοτήτων." Ο καθένας έπρεπε να παρουσιάσει αυτήν την υποχρέωση εκτός από τους Εβραίους που επικαλούνταν τον μονοθεϊσμό και τους επιτράπηκε, αντ' αυτού, να προσεύχονται απλά για την ευημερία του αυτοκράτορα στις θέσεις της λατρείας τους.
Οι Χριστιανοί εξηγούν ότι οι Ρωμαίοι δικαστές δεν εκτίμησαν αυτό που οι Χριστιανοί επιθυμούν να καλούν " ενθουσιασμό," αλλά που καλείται καλύτερα ενοχή. Οι Ρωμαίοι δικαστές το ήξεραν αυτό και προσπάθησαν μερικές φορές να προσφέρουν ένα χέρι βοήθειας στις αξιόλογες περιπτώσεις μεταξύ εκείνων που βρέθηκαν να συνωμοτούν μεταξύ των Χριστιανών.
Στο αρχείο υπάρχει η περίπτωση ενός παλαιού στρατιώτη που αρνήθηκε να θυσιάσει στον αυτοκράτορα και έτσι κατηγορήθηκε για προδοσία. Ο δικαστής ήταν συμπονετικός με τον παλαίμαχο και θέλησε να του προτείνει τρόπους ώστε να ξεφύγει από τη μοίρα του βάσει του νόμου. "Γιατί να είσαι ένας τέτοιος ανόητος, "του είπε ο δικαστής, "σέβεσε έναν σταυρωμένο εγκληματία περισσότερο από έναν ζωντανό αυτοκράτορα." Ο ηλικιωμένος απάντησε, "επειδή πέθανε για τις αμαρτίες μου έτσι ώστε να ζήσω για πάντα." "Τότε, απλά θυσίασε στον αυτοκράτορα και θα ζήσεις τώρα," ενέμεινε ο δικαστής. "Μόνο αποδεχόμενος το θάνατο θα ζήσω για πάντα," απάντησε ο παλαίμαχος. " πολύ καλά," ανταπάντησε εξοργισμένος ο δικαστής. "Ζήσε τότε για πάντα." Οι Χριστιανοί λένε ότι ο δικαστής ήταν αδιάλλακτος λόγου του ανθρώπινου "ενθουσιασμού του χριστιανού," όταν ο δικαστής απλά εξοργίστηκε με την επίμονη ηλιθιότητα του.
Οι Ρωμαίοι δεν ήταν ανόητοι. Πιθανώς κανένας, μεταξύ των διοικητικών και ευγενών τάξεων, δεν θεωρούσε τους αυτοκράτορες ως Θεούς, αν και θα κολάκευε τους πιο παράφρονες. Οι περισσότεροι αυτοκράτορες θεώρησαν τη λατρεία τους ως μορφή πίστης και ο πατριωτισμός σκόπευε να δεσμεύσει τους ανθρώπους στο κράτος. Η επίσημη θυσία ήταν ένα ετήσιο καθήκον, τίποτα περισσότερο. Οι Χριστιανοί που αρνήθηκαν να το κάνουν αυτό επομένως φάνηκαν στις αρχές ως αντι-ρωμαϊκοί .
Η πολιτική των αυτοκρατόρων για την οργάνωση μιας καθολικής θρησκείας της λατρείας των αυτοκρατόρων σκόπευε να ενώσει την αυτοκρατορία σε ένα πατριωτικό σύνολο και ήταν η ίδια ιδέα που είχε ο Κύρος ο Πέρσης εξακόσια έτη πριν. Τριακόσια έτη μετά απέδωσε καρπούς στην καθολική χριστιανική εκκλησία της Ρώμης. Χρειάστηκε χίλια έτη για τον σπόρο που φυτεύτηκε από τον Κύρο ώσπου να φθάσει στην ωριμότητα.
Μια θυσία στον αυτοκράτορα προτιμήθηκε από τον Τραϊανό (98-117), απαιτήθηκε ανεπίσημα από τον Μάρκο Αυρήλιο ( 161-180) και απαιτήθηκε νόμιμα μόνο στο χρόνο του Δέκιου ( 249-251). Εν ολίγοις, η παράλειψη της θυσίας στον αυτοκράτορα δεν ήταν έγκλημα μέχρι το περίπου 250. Νωρίτερα, οι δικαστές ενδιαφέρθηκαν για την έλλειψη πατριωτισμού και το εξέτασαν στο πλαίσιο της κατάλληλης νομοθεσίας παρά ως ένα επίσημο έγκλημα . Την ημέρα που ήταν αφιερωμένη στο όνομα του Καίσαρα, οι άνθρωποι όφειλαν να απογραφούν και εκείνοι που δεν το έκαναν θα είχαν προσελκύσει την προσοχή των δικαστών και του όχλου. Και οι δύο αντιπάθησαν τους Χριστιανούς για την ασέβειά τους στους Θεούς και στη χώρα. Ακριβώς, το να είναι κανείς Χριστιανός — ακόμα και το όνομα — θα ήταν επαρκές.
Ο Τερτυλλιανός θα μπορούσε να γράψει με κρυφή ειρωνεία ότι οι Χριστιανοί αγαπούν, σέβονται, και τιμούν τον αυτοκράτορα, και προσεύχονται "για την ασφάλειά του και την ασφάλεια ολόκληρης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, όσο υπήρχε ο ίδιος ο κόσμος." Αλλά στην εσχατολογία των Χριστιανών, "το τέλος ήταν κοντά." Όταν ο χριστιανικός λυτρωτής θα ερχόταν στα σύννεφα με τους θεϊκούς απεσταλμένους, η σατανική αυτοκρατορία της Ρώμης θα τελείωνε σε μια λίμνη θειαφιού. Σε εκείνες τις ημέρες επρόκειτο να ήταν ακόμα "πιό κοντά" από ότι είναι σήμερα, έτσι ο Τερτυλλιανός έγραφε απλά με τη γλώσσα στο μάγουλο.
Όσον αφορά τη στρατιωτική θητεία, που απαίτησε επίσης παγανιστικές πράξεις λατρείας, ο εξτρεμιστής Τερτυλλιανός σύστησε τη λιποταξία, ελπίζοντας αναμφίβολα να ενισχύσει το ρόλο των μαρτύρων. Ο Ωριγένης επίσης υποστήριξε ότι οι Χριστιανοί δεν έπρεπε να υπηρετήσουν επειδή όλοι οι Χριστιανοί ήταν ιερείς και οι ιερείς απαλλάσσονταν από τη στρατιωτική θητεία. Ο Ωριγένης είπε ότι οι Χριστιανοί θα έδιναν τις μάχες τους με την προσευχή. Σημειώστε ότι η ιδέα για την τάξη των ιερέων που υποτέθηκε από τον Ωριγένη ήταν η ίδια η πεποίθηση που οι Εσσαίοι είχαν για τους εαυτούς τους.
Ακριβώς όπως οι Εσσαίοι θεωρήθηκαν ως ένας ιερός στρατός, οι Χριστιανοί υποστήριξαν ότι είναι ο στρατός του Χριστού —όπου ο Χριστός ήταν ο ηγέτης με τον οποίον δεσμεύονταν από "τα μυστήρια", που σήμαιναν όρκους πίστης (όπως το βάπτισμα). Ο Mαξιμιλιανός Θηβέστος το 295, είναι η πιο διάσημη περίπτωση Χριστιανού που αρνήθηκε να υπηρετήσει στο ρωμαϊκό στρατό επειδή ο Χριστιανός μπορεί να είναι μόνο στρατιώτης του Θεού. Δεδομένου ότι ο Ιησούς εκτελέσθηκε για την καθοδήγηση μιας επανάστασης ενάντια στον έπαρχο της Ιουδαίας, οι Χριστιανοί οφείλουν να ακούσουν τις επιπτώσεις αυτής της αποδοχής.
Ήταν "στρατιώτες" σε έναν "ιερό πόλεμο" που θα έφερνε το "βασίλειο του Θεού "με τη βία." Και καλούνταν στρατός την εποχή που κατηγορούνταν για στασιασμό από "τους διώκτες τους" στη Ρώμη. Όλο αυτό προέρχεται από τα θεμέλια των Εσσαίων και εξηγείται στους κυλίνδρους της Νεκράς θάλασσας. Οι σύγχρονοι Χριστιανοί μας λένε ότι αυτό ήταν όλο μια εκτεταμένη μεταφορά του πολέμου ενάντια στο κακό, και οι σκληροί Ρωμαίοι το παρανόησαν σκόπιμα. Ωστόσο, οι Εσσαίοι προσωποποίησαν τη Ρώμη ως Σατανά και η Αποκάλυψη του Ιωάννη κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα.
Η συνέχεια στο 5ο μέρος...
Η αλήθεια γύρω από τους Διωγμούς των Χριστιανών - Μέρος 3ο
4. Ξεχωρίζοντας τους Χριστιανούς από τους Εβραίους
Ο Ιούλιος Καίσαρας είχε αποδώσει στον Ιουδαϊσμό τη θέση ενός "licita religio " και είχε παράσχει στους Εβραίους ορισμένα προνόμια. Στη πιο πρόσφατη περίοδο του αιώνα οι Χριστιανοί απόλαυσαν τα προνόμια που δόθηκαν σε όλους τους Εβραίους ως μέλη ενός licita religio. Αλλά ως Εβραίοι που προκάλεσαν το πρόβλημα στην Ιουδαία και έπειτα στην αυτοκρατορία, έπεσαν στην εκτίμηση των εθνικών. Δεν ήταν δημοφιλείς μεταξύ των Ρωμαίων πολιτών επειδή φημίζονταν να είναι τόσο απομακρυσμένοι που ήταν αδιάφοροι.
Δεν ήταν πιθανώς λογικό να ενοχληθεί ο ρωμαϊκός όχλος, ο οποίος ήταν εξοικειωμένος με την αιματοχυσία μέσω των "παιχνιδιών" στις αρένες .Οι Ρωμαίοι θεωρούσαν τους Έλληνες "χαλαρούς" αλλά η αντίδρασή τους, και αυτή των άλλων ξένων επισκεπτών, δείχνει ότι δεν ήταν όλοι οι παγανιστές αναίσθητοι και σκληροί όπως συνήθως συμπεραίνουν οι Χριστιανοί .
Ο Κλαύδιος το βρήκε απαραίτητο να αποβάλει τους Εβραίους από τη Ρώμη, αλλά είναι αμφισβητήσιμο ότι πολλοί αποβλήθηκαν πραγματικά . Ο Δίων Κάσσιος λέει ότι μόνο οι εβραϊκές συνελεύσεις απαγορεύθηκαν. Με κάθε τρόπο, διατήρησαν τα προνόμιά τους. Δεν έπρεπε να θυσιάζουν στον αυτοκράτορα αλλά έπρεπε να του δείχνουν σεβασμό. Ο Φίλων λέει ότι είχαν επιγραφές προς τιμή του αυτοκράτορα στις συναγωγές τους στην Αλεξάνδρεια.
Τείνουμε να πάρουμε μια διαστρεβλωμένη άποψη του Ιουδαϊσμού στον πρώτο αιώνα, από τη Βίβλο. Οι Εβραίοι ήταν η "δεύτερη φυλή," μετά από τους Ρωμαίους. Ήταν περίπου επτά τοις εκατό του πληθυσμού, τέσσερα ή πέντε εκατομμύρια άνθρωποι. Ο Norman Cantor το αποκαλεί αυτό "καταπληκτικό δημογραφικό γεγονός", που όντως ήταν! Αποδεικνύεται ότι δεν ήταν μια φυλετική ομάδα αλλά θρησκευτική. Ο μεγαλύτερος αριθμός, περίπου ενενήντα τοις εκατό, ήταν στη Συρία, στην Αίγυπτο και στη Μικρά Ασία, η ανατολική Μεσόγειος στην ελληνόφωνη ελληνιστική ρωμαϊκή αυτοκρατορία, αλλά ενώ ο Cantor είναι σωστός για αυτό είναι επίσης αλήθεια ότι αυτές ήταν οι περιοχές που κυβερνήθηκαν από τους Πέρσες έναντι των Ελλήνων. Κανένας δεν μπορεί να θεωρήσει ότι οι Έλληνες εφεύραν τον Ιουδαϊσμό, αλλά ο ισχυρισμός είναι σωστός για τους Πέρσες βασιλιάδες.
Ο Φίλωνας λέει ότι υπήρχαν ένα εκατομμύριο Εβραίοι στην Αίγυπτο σε έναν πληθυσμό επτά εκατομμυρίων, και τα δύο από τα πέντε προάστια της Αλεξάνδρειας, με έναν πληθυσμό περίπου 500.000, ήταν εβραϊκά προτού να τα περιορίσει ο Κλαύδιος μόνο στο ένα. Οι Εβραίοι της Αλεξάνδρειας διοικούνταν ,εν μέρει ,μέσω του συμβουλίου των υπερηλίκων (γερουσία).
Οι Εβραίοι, όπως και σήμερα, ήταν έμποροι και τραπεζίτες και έτσι βρέθηκαν στις κωμοπόλεις και στις πόλεις , όχι στην επαρχία. Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν οι ίδιοι. Αν και ήταν μη δημοφιλείς στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, ο Ιουδαϊσμός προσέλκυσε ορισμένους ευγενείς, ιδιαίτερα γυναίκες, οι οποίοι ενδιαφέρθηκαν για την ηθική αυστηρότητα της θρησκείας και την μακροχρόνια ιστορία που φάνηκε να έχει στην ελληνική εκδοχή της παλαιάς διαθήκης.
Αν και η Ιερουσαλήμ ήταν σημαντική στους Εβραίους, για πολλούς, ήταν απλά μια συναισθηματική σύνδεση. Ήδη, για τους περισσότερους Εβραίους της διασποράς, ο Ιουδαϊσμός ήταν μια μη-θυσιαστική και μη-ιερατική θρησκεία, ακριβώς όπως είναι σήμερα. Όταν έκλεισε ο ναός το 70 μ.χ. και καταστράφηκε το 135 μ.χ., οι Εβραίοι της αυτοκρατορίας ήταν σχετικά απρόσβλητοι επειδή ο ναός δεν ήταν πλέον βασικός στις θρησκευτικές πρακτικές τους.
Εάν οι περισσότεροι Εβραίοι έβλεπαν ποτέ την Ιερουσαλήμ ήταν ίσως μόνο μια φορά στη ζωή τους, και πολλοί πιθανώς ποτέ, αλλά ήταν ικανοποιημένοι στο να κάνουν μια δωρεά στο ναό και να πληρώσουν το φόρο του ναού. Αρκετά ενδεχομένως, η πλειοψηφία των Εβραίων δεν αγάπησε το ναό, βρισκόμενοι κάτω από την επιρροή των Εσσαίων, θεωρώντας τους Σαδδουκαίους ως διεφθαρμένους, και πληρώνοντας τις δύο δραχμές μόνο μία φορά στη ζωή τους. Μετά από τον πόλεμο, οι δύο δραχμές πληρώνονταν ως φόρος στο ναό του Δία Καπιτωλίνου στη Ρώμη, επιτρέποντας στον Μινούκιο Φήλιξ να πει ότι οι Εβραίοι ήταν "στη δουλεία των Θεών της Ρώμης." Οι Εσσαίοι επίσης προτιμούσαν να προσφέρουν στο Θεό μια προσευχή και τη γλυκιά αίσθηση του θυμιάματος, παρά να θυσιάσουν.
Η κύρια επίδραση του εβραϊκού πολέμου ήταν η διασπορά της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ, έτσι ώστε να χάσει την επιρροή της πάνω στις εβραϊκές χριστιανικές εκκλησίες της δύσης. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι εξελληνισμένες εκκλησίες της αυτοκρατορίας έγιναν κυρίαρχες, και βεβαίωσαν την ανεξαρτητοποίηση τους από τον Ιουδαϊσμό. Όχι μόνο οι Εβραίοι αλλά και ο χριστιανισμός, ως εβραϊκό τμήμα, έπεσε στην υπόληψη του καθένα που τον θεώρησε ως αποτέλεσμα του πολέμου. Τέτοιοι Ρωμαίοι, για αρκετό καιρό, θεώρησαν τις διαφορές μεταξύ των Χριστιανών και των μη Χριστιανών Εβραίων ως μια οικογενειακή διαμάχη. Μόνο μετά από τον πόλεμο, όταν οι εθνικοί Χριστιανοί το φώναξαν αρκετά δυνατά, έκαναν τις αρχές να αρχίσουν να παρατηρούν ότι όλοι οι Χριστιανοί δεν ήταν Εβραίοι.
Το κλειδί για αυτήν την περίοδο είναι η ημερομηνία στην οποία άρχισαν οι Χριστιανοί να θεωρούνται ως χωριστό τμήμα από τους Εβραίους, από τους Ρωμαίους και Έλληνες παρατηρητές. Οι Εβραίοι Χριστιανοί της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ ήταν γνωστοί αργότερα στους Χριστιανούς ως "Εβιονίτες." Τίμησαν τον Ιησού ως μεγάλο άτομο αλλά δεν τον ανύψωσαν στη θέση του Θεού. Οι εξελληνισμένοι χριστιανικοί Εβραίοι θεώρησαν τον Ιησού ως υπερφυσική μορφή λόγω "της ανάστασης του" και ακολούθησαν την ελληνική παράδοση που ανύψωνε μεγάλα άτομα στη σφαίρα των Θεών. Φαίνεται ότι οι Εβιονίτες δεν εντυπωσιάστηκαν αρκετά από τη "ανάσταση" μη βλέποντας τίποτα το θείο σ' αυτήν. Αυτό προτείνει ότι οι Εβιονίτες είτε ήξεραν ότι ο Ιησούς "δεν ήταν αναστημένος" ή ότι απαίτησαν την επιβεβαίωση από αυτόν τον ίδιο, επιβεβαίωση που δεν ήρθε ποτέ —η "επιστροφή."
Οι Εσσαίοι κατάλαβαν τις απόκρυφες θεωρίες τους, αλλά όχι οι εξελληνισμένοι οπαδοί του Ιησού . Και οι δύο ήταν ευτυχείς στο να περιμένουν σαράντα έτη για να δουν εάν κατέφθαναν οι απεσταλμένοι του ουρανού, αλλά όταν αυτό δεν έγινε η αντίδραση ήταν διαφορετική στην κάθε περίπτωση. Η εκκλησία της Ιερουσαλήμ επέστρεψε στις γραφές για να προσπαθήσει να καταλάβει γιατί είχε κάνει λάθος. Οι Εβραίοι που ήταν εξελληνισμένοι, ενώθηκαν έπειτα με τους Εθνικούς και συνέχισαν απλά να αναβάλλουν τη "επιστροφή," έως ότου φθάσουν στην σημερινή κατάσταση —όπου η "επιστροφή" είναι πάντα "σύντομα," αλλά που ποτέ δεν έρχεται .
Οι Χριστιανοί, Εσσαίοι και εξελληνισμένοι στην ευρύτερη αυτοκρατορία, θα ήταν σε διαμάχη μεταξύ τους από την αρχή, και οι πράξεις των αποστόλων και οι επιστολές του Παύλου λένε μέρος αυτής της ιστορίας. Αλλά οι εξελληνισμένοι Χριστιανοί επίσης προσηλύτιζαν εθνικούς "θεοφοβούμενους". Αρχικά οι δυτικοί δεν θα ήταν σε θέση να διακρίνουν τους εξελληνισμένους Εβραίους από τους ορθόδοξους Εσσαίους, και θα είχαν δει τις διαφορές τους ως εσωτερικές διαμάχες, εάν ενδιαφέρθηκαν αρκετά για να το παρατηρήσουν. Αλλά σε κάποιο σημείο οι διαφορές θα πρέπει να έγιναν εμφανείς στους περισσότερους. Πότε έγινε αυτό; Το πρώτο βήμα θα πρέπει να ήταν ο εβραϊκός πόλεμος. Εβραίοι και εξελληνισμένοι Χριστιανοί, και οι δύο θα σκέφτηκαν ότι ο πόλεμος θα επισήμαινε την "επιστροφή." Αλλά ενώ οι Εβραίοι θα είχαν θεωρήσει τη Ρώμη ως Σατανά, οι εθνικοί Χριστιανοί ήταν πιθανότερο να έχουν θεωρήσει τους Εβραίους ως Σατανά.
Τώρα η αλήθεια είναι ότι σε αυτούς τους χρόνους της διαφωνίας, οι ορθόδοξοι Εβραίοι θα έκαναν αυτό που βλέπουμε στα Ευαγγέλια να απεικονίζεται ως αυτό που έκαναν στον Ιησού. Επισήμαναν στους Ρωμαίους ότι οι Χριστιανοί ήταν οι οπαδοί ενός Εβραίου επαναστάτη και ότι ήταν καχύποπτοι. Αυτή ήταν η περίοδος όταν οι εθνικοί επίσκοποι άρχισαν να ξαναγράφουν την ιστορία του Ιησού. Οι Εβραίοι επιδίωξαν να δυσφημήσουν τους Χριστιανούς με την αφήγηση των ιστοριών που ήξεραν για τη σταδιοδρομία του Ιησού του επαναστάτη. Οι επίσκοποι έπρεπε να εξηγήσουν στα κοπάδια τους τι ήταν αυτές οι ιστορίες που άκουγαν , π.χ.: "Χα, Χα Θεόφιλε, πόσο αφελής είσαι που ακούς αυτά που λένε οι Εβραίοι . Αυτό είναι που συνέβη πραγματικά." Κατά συνέπεια, το πρώτο Ευαγγέλιο γράφτηκε στη δεκαετία του '60 του πρώτου αιώνα. Έτσι, ο Ιησούς δεν ήταν αυτό που "οι Εβραίοι πίστευαν," κάποιος που σκότωσε και σκόρπισε 2000 Ρωμαίους στρατιώτες, που περιγράφτηκαν ως χοίροι, υπερασπίζοντας την Ιερουσαλήμ. Απλά, έστειλε 2000 δαίμονες μέσα από ένα άτομο στο κοπάδι των χοίρων που σκοτώθηκε έπειτα πέφτοντας από έναν απότομο βράχο!
Όταν λοιπόν άλλαξε η επίσημη στάση απέναντι στον Ιουδαϊσμό, τότε είναι που άλλαξε και η στάση απέναντι στον Χριστιανισμό .Οι Χριστιανοί κατηγόρησαν τη σύζυγο του Νέρωνα Ποπαία, που φλέρταρε με τον Ιουδαϊσμό, σύμφωνα με τον Ιώσηπο. Το πραγματικό κλειδί για τη διαφοροποίηση των Εβραίων και των Χριστιανών ήταν η καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του ναού της. Μετά από τον πόλεμο, οι Εβραίοι ήταν υποχρεωμένοι να απογραφούν και να πληρώσουν έναν φόρο δύο δραχμών ανά κεφάλι στο ναό του Δία Καπιτολίνου, στη Ρώμη. Αυτή η γραφειοκρατική κίνηση εξασφάλισε στις αρχές τον έλεγχο των Εβραίων, αλλά σήμαινε επίσης ότι έπρεπε να αρχίσουν να βλέπουν τη διαφορά μεταξύ των Εθνικών Χριστιανών και των Εβραίων. Οι εθνικοί δεν χρειάζονταν να απογραφούν, και οι άνδρες θα μπορούσαν να αποδείξουν ότι δεν ήταν Εβραίοι επειδή είχαν σταματήσει την περιτομή. Έτσι, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι δύο σέκτες άρχισαν να γίνονται διακριτές από το διοικητικό μυαλό μετά από τον πόλεμο όταν αυτές οι απαιτήσεις τοποθετήθηκαν πάνω στους Εβραίους. Ίσως να χρειάστηκε άλλα είκοσι έτη, στο χρόνο του κεφαλικού φόρου του Δομιτιανού, μέχρι να αρχίσει το ευρύ κοινό να παρατηρεί τη διαφορά.
Όταν ο Παύλος έφτασε στη Ρώμη το 60, ο καθένας μιλούσε ενάντια στη νέα "αίρεσή του," αλλά εδώ ο Παύλος εννοούσε την δικιά του υπο-λατρεία ή την Ιουδαϊκή υπο-λατρεία του Ιακώβου. Οι φαρισαϊκοί Εβραίοι αντιπάθησαν τους Εσσαίους, όπως παρουσιάζουν τα Ευαγγέλια, και οι Εσσαίοι αντιπάθησαν την εξελληνισμένη μερίδα. Η απογραφή που εισήχθη θα ανάγκασε τους εξελληνισμένους να αποφασίσουν εάν θα καταχωρούνταν ως Εβραίοι ή όχι. Οι εξελληνισμένοι δεν αισθάνθηκαν ποτέ Εβραίοι και στο μεταξύ θα πρέπει να είχαν υπάρξει σημαντικοί αριθμοί εθνικών νεοφώτιστων στις εκκλησίες τους, έτσι αντί να συνεχίσουν να θεωρούνται Εβραίοι και πιθανοί προδότες, θα αποφάσισαν να μην απογραφούν. Οι Εβραίοι Χριστιανοί της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ θα είχαν απογραφεί επειδή αισθάνονταν ακόμα Εβραίοι. Ο εθνικός χριστιανισμός έγινε έτσι μια νέα θρησκεία αλλά δεν ήταν "licita", και οι αρχές θα πρέπει να θεώρησαν ότι τα μέλη του ήταν επικίνδυνα.
Ο Γίββων θεώρησε τις Νερώνειες διώξεις, που κάλυπταν μόνο την πρωτεύουσα και δεν διαδόθηκαν περαιτέρω μέσα στην αυτοκρατορία, ότι δεν ήταν εναντίων των Χριστιανών αλλά των Εβραίων, πιθανώς των Ζηλωτών. Ο Σουετώνιος λέει ότι ήταν οι Εβραίοι που υποκινήθηκαν από τον "Chresto". Ο E.G Hardy, από το 1894, συνειδητοποίησε ότι τα δύο μέρη της εκκλησίας ενοχοποιούσαν, πιθανώς, το ένα το άλλο, και ο Τάκιτος μίλησε για τις "πληροφορίες" που διέδιδαν αυτά τα δύο μέρη. Αυτά ήταν το εβραϊκό και το εξελληνισμένο μέρος.
Μερικοί μελετητές σκέφτονται ότι η εκκλησία της Ιερουσαλήμ είχε ήδη χωριστεί σε " Ναζαρηνούς" και "Εβιονίτες" ακόμη και στη διάρκεια της ζωής του Ιακώβου του δίκαιου. Λένε ότι ο Πέτρος, ο Παύλος και ο Ιωάννης ακολούθησαν τις κατάλληλες διδασκαλίες του Χριστού, αλλά οι Εβιονίτες , που ήταν Ιουδαϊστές, απέτυχαν να παρατηρήσουν τις μεταρρυθμίσεις που είχε κάνει ο Ιησούς και προσπάθησαν να εξοντώσουν τον Παύλο. Αργότερα, οι τρεις απόστολοι έπεσαν υποθετικά έξω, μαζί με τους Ναζαρηνούς, επειδή θέλησαν επίσης να παραμείνουν εβραϊκοί, ή αποφάσισαν μονομερώς να πάνε στις χώρες των εθνικών για να τους πουν τα καλά νέα, και τελικά να διαμορφώσουν την εθνική εκκλησία. Αυτή η νέα εκκλησία ανακήρυξε έπειτα τους Εβραίους Ναζαρηνούς και τους Εβιωνίτες σαν αιρετικούς. Αυτή η συκοφαντία είναι πιθανή για τους Χριστιανούς επειδή η εθνική εκκλησία θεώρησε ότι καθοδηγούνταν από το Άγιο πνεύμα, ενώ τα εβραϊκά παρακλάδια όχι. Το Άγιο πνεύμα καθόρισε τα σχέδια εκ μέρους του Θεού για το πώς η εκκλησία θα εξελισσόταν .Καταλαβαίνετε...
Στην πραγματικότητα, οι Ναζαρηνοί και οι Εβιονίτες ήταν οι οπαδοί της ίδιας της εκκλησίας που ο Ιησούς ο ίδιος ήταν ένα πιστό μέλος —της εκκλησίας των Εσσαίων, ή ενός λαϊκού κλάδου που προέρχονταν από αυτήν. Εάν οι Ναζαρηνοί διέφεραν πάντα από τους Εβιονίτες, ήταν απλά όπως οι διαφορές μεταξύ των χωρικών Εσσαίων και των μοναστικών Εσσαίων. Οι Ναζαρηνοί κρατούσαν τις πεποιθήσεις τους στην καθημερινή ζωή τους ενώ οι Εβιωνίτες ήταν πιο ασκητικοί. Αλλά οι πράξεις των αποστόλων μας λένε ότι οι Ναζαρηνοί υπέστησαν σχίσμα και διαιρέθηκαν προφανώς στην ελληνιστική και στη Ιουδαϊκή μερίδα. Οι Ελληνιστές ήταν η μερίδα του Παύλου και αργότερα εξελίχθηκε στην εθνική εκκλησία. Η εβραϊκή μερίδα, θα χρησιμοποίησε την ορολογία των πράξεων, παραμένοντας πιστή στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ ( Εβιονίτες). Για όλη την περιφρόνηση των Χριστιανών ενάντια στους Εβιωνίτες, αποκαλούν τον Ιάκωβο τον δίκαιο δικό τους, αν και μπορεί να υπάρξει μικρή αμφιβολία ότι ήταν ο επικεφαλής της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ και ότι αυτή ήταν η εκκλησία των Εβιονιτών.
Στον εβραϊκό πόλεμο, η εκκλησία ήταν διασκορπισμένη, και παρά την όποια προσπάθεια ανασυγκρότησης, διασκορπίστηκε πάλι το 135 όταν η Ιερουσαλήμ επανοικοδομήθηκε από τον Ανδριανό σαν εθνική πόλη, η Aelia Capitolina, που ήταν απαγορευμένη στους Εβραίους επί ποινή θανάτου. Η εικόνα ενός χοίρου τοποθετήθηκε πάνω από την πύλη της Βηθλεέμ και η δέκατη ρωμαϊκή λεγεώνα "Fretensis", της οποίας το σύμβολο ήταν ένας κάπρος, τοποθετήθηκε στην ανώτερη πόλη. Είναι πιθανό ότι αυτή η δέκατη λεγεώνα ήταν οι Γαδαρηνοί δαίμονες που ο Ιησούς "εξόρκισε" και που ήταν ο λόγος για τον οποίο τοποθετήθηκε μόνιμα στην Ιερουσαλήμ. Η διάκριση μεταξύ των Χριστιανών (εθνική εκκλησία) και της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ ήταν ήδη σαφής επειδή οι Εθνικοί οργάνωσαν μια δικιά τους επισκοπή στην Ιερουσαλήμ.
Ο Ευσέβιος μας ενημερώνει ότι οι επόμενοι ηγέτες της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ, μετά από τον Ιάκωβο το δίκαιο, τον "αδελφό" του Ιησού, ήταν επίσης συγγενείς, και αναζητήθηκαν από τον Βεσπασιανό και τον γιο του, τον Δομιτιανό, προκειμένου να εξοντώσουν τη γραμμή του Δαβίδ. Να πιστέψουμε τον Ευσέβιο ή τον Ιησού τον ίδιο; Στο Μάρκο, ο Ιησούς αρνήθηκε ότι ήταν απόγονος του Δαβίδ! Κατά γενική ομολογία, οι Χριστιανοί ποτέ δεν θα εγκαταλείψουν την ιδέα ότι ο Ιησούς ήταν γιος του Δαβίδ, παρά την άρνησή του στο Μάρκο, αλλά δεν θα μπορούσε να έχει συγγενείς αίματος από την γραμμή του Δαβίδ, εάν πρόκειται να δεχτούμε τα λόγια του, ότι δεν ήταν. Ο Ευσέβιος επομένως ήταν ευσεβής ψεύτης. Θέλησε να δείξει ότι ο Ιησούς είχε μια οικογένεια, ενώ στην πραγματικότητα ήταν μέλη μιας αδελφότητας, και ότι απορρίπτοντας τον, κατέληξαν στη φτώχεια σαν τιμωρία του Θεού. Παρά την περιφρόνησή του για αυτά τα φτωχά άτομα, ο Ευσέβιος συμπεριλαμβάνει ακόμα και τον Συμεών ως χριστιανό μάρτυρα επί βασιλείας του Ανδριανού.
Μέχρι την στιγμή της επανάστασης του Μπαρ Κοσεβά, οι Χριστιανοί μισήθηκαν τόσο πολύ από τους Εβραίους που αντιμετωπίστηκαν ως ρωμαϊκός εχθρός και όχι ως εβραϊκή σέκτα. Οι εβραϊκοί Χριστιανοί αναμφίβολα έγιναν αποδεκτοί ακόμα και ως Εβραίοι, αλλά η λέξη "Χριστιανός" ακούγονταν στο μεταξύ το ίδιο και στον Εβραίο και στον Εθνικό ,ο κλάδος των εξελληνισμένων Ναζαρηνών που εξελίχθηκε στον εθνικό Χριστιανισμό. Αλλά ο Μπαρ Κοσεβά αργότερα υποστήριξε ότι ήταν ο μεσσίας, έτσι οι εβραϊκοί Χριστιανοί αρνήθηκαν να τον αναγνωρίσουν σε αυτόν τον ρόλο ενισχύοντας ταυτόχρονα τους επαναστατικούς στόχους του.
Η συνέχεια στο 4ο μέρος ...
Η αλήθεια γύρω από τους Διωγμούς των Χριστιανών - Μέρος 2ο
2. Διώξεις στη Ρώμη
Μια διαφορετικότητα στην εθνικότητα και η κλίση στην καθολικότητα, ήταν η τάση του ρωμαϊκού πολιτισμού πριν από την άφιξη του Χριστιανισμού, όπως ο Κικέρωνας, ο Σαλλούστιος, ο Καίσαρας, ο Βιργίλος και ο αυτοκράτορας Κλαύδιος επιβεβαιώνουν στις γραφές τους. Τα ξένα ήθη ενσωματώνονταν εύκολα στην παράδοση του ρωμαϊκού κόσμου, εφ' όσον δεν ήταν επιβλαβή.
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, στο Bibliotheca Historica, στο μέσο του πρώτου αιώνα π.χ., είδε ότι τα ανθρώπινα ζητήματα αυξάνονταν από κοινού. Η ιστορία είχε γίνει η ιστορία "όλου του κόσμου σαν να ήταν ενιαία πόλη." Η Ρώμη ήταν η καθολική πόλη, βασισμένη στην ελληνική παράδοση. Ο Διόδωρος είδε τη λογική σκέψη στην ιστορία, τον Λόγο με τον οποίο οι Έλληνες ήταν ανώτεροι από τους "βαρβάρους ". Αυτή η τάση στην καθολικότητα ήταν αυτό που ο Παύλος και οι πρώτοι χριστιανοί ιεραπόστολοι χρησιμοποίησαν.
Οι Χριστιανοί συγγραφείς προσπάθησαν να υποστηρίξουν ότι οι Χριστιανοί δεν ήταν ενάντια στα συμφέροντα της Ρώμης, αλλά η πίστη στην ερχόμενη αποκάλυψη ήταν πάρα πολύ ισχυρή —και είχε πάρα πολλά οφέλη για μερικούς. Η υπακοή στο ρωμαϊκό κράτος ήταν μια υποχρέωση της συνείδησης ενώπιον του Θεού, στις επιστολές. Ο Κλήμεντας της Ρώμης ώθησε τους Χριστιανούς να είναι τόσο πειθαρχημένοι όσο και οι Ρωμαίοι στρατιώτες. Ο Τερτυλλιανός είπε ότι ο Καίσαρας είναι πιο αληθινός στους Χριστιανούς επειδή η εξουσία του προέρχεται από τον χριστιανικό Θεό. Λίγοι όμως το πρόσεξαν αυτό. Γιατί να το ακολουθήσουν εφ'όσον ο κόσμος θα τελείωνε σύντομα; Τίποτα από αυτά δεν εντυπωσίασε τους πιστούς δεδομένου ότι ήταν ακόμα με την προσδοκία του δεύτερου ερχομού και το τέλος του κόσμου, και αυτό ήταν το μήνυμα του Παύλου. Κάθε βάρβαρη επιτυχία θεωρήθηκε ως ένα βήμα προς τα εκεί. Αυτό ήταν που η παλαιά τάξη δεν συμπάθησε. Και αποδείχθηκαν σωστοί!
Η πιο πρόωρη δίωξη των Χριστιανών στην αυτοκρατορία ήταν πραγματικά η παρενόχληση των Ρωμαίων από τους Εβραίους που θεωρήθηκαν αποστάτες, και πιθανοί επαναστάτες, λόγω των εντάσεων και του τελευταίου πολέμου στην Ιουδαία. Οι Χριστιανοί προσποιούνται ότι η Ιουδαία ήταν απόμακρη χώρα για την οποία οι Ρωμαίοι ήξεραν ελάχιστα και φρόντιζαν λιγότερο. Κανένας τίμιος μελετητής δεν θα το δεχτεί αυτό. Οι Εβραίοι ήταν μεγάλες μειονότητες σε σημαντικές πόλεις στην αυτοκρατορία, και η Ιουδαία ήταν μια χώρα με ευαίσθητα σύνορα, που σιγοκαίγονταν από την κατασταλαγμένη έχθρα για τους κατόχους της.
Λίγη προσοχή έχει δοθεί στις ομάδες των Εβραίων μεταναστών, οι οποίοι συνήθως ταυτίζονται με τους Φαρισαίους, ή κλίνουν προς αυτούς, όταν η αλήθεια είναι πιθανότερο να αφορά τους Εσσαίους, των οποίων τα εγχειρίδια εξέθεταν τους πρακτικούς κανόνες των εμπορικών συναλλαγών με τους Εθνικούς. Οι Εσσαίοι ήταν μεσσιανικοί Εβραίοι και αυτό σημαίνει ότι ήταν "χριστιανικοί" Εβραίοι, ακόμη και πριν οι οπαδοί του Ιησού να του αποδώσουν μεσσιανικές αξιώσεις —"Χριστός" στα ελληνικά σημαίνει "μεσσίας". Ομοίως, η λατινική ονομασία για τους Χριστιανούς είναι "Christiani," που μπορεί εξίσου να σημαίνει " Μεσσιανιστές" .
Γι’ αυτό οι κλασικοί συγγραφείς θα μπορούσαν να αποκαλούν " Χριστιανούς" τους ανθρώπους που οδηγούνταν από τον "Chrestus" κατά περιόδους, όταν είναι μετά βίας πιθανό ότι οποιοιδήποτε σημαντικοί αριθμοί των οπαδών του Ιησού θα μπορούσαν να είναι ήδη στη Ρώμη. Αναμφίβολα, μερικοί Χριστιανοί θα ήταν μεταξύ των πολλών "Χριστιανών" (μεσσιανικοί Εβραίοι) στη Ρώμη και, πράγματι, μπορεί να ήταν αρμόδιοι για την πρόκληση αυτών που δεν δέχτηκαν ότι ο Ιησούς ήταν ο μεσσίας. "Χριστιανοί" , εντούτοις , σήμαινε τους μεσσιανικούς Εβραίους γενικότερα.
3. Διώξεις από τον Nέρωνα
Η πυρκαγιά στη Ρώμη αποδόθηκε από το Νέρωνα στους Χριστιανούς αλλά αυτοί θα ήταν κυρίως μεσσιανικοί Εβραίοι, "Χριστιανοί". Μισό αιώνα αργότερα, ο Τάκιτος τους αποκαλεί Χριστιανούς αλλά μας λέει ότι "μισούσαν την ανθρώπινη φυλή!" Οι Χριστιανοί μας θέλουν σήμερα να σκεφτόμαστε ότι οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν αθώα κορίτσια και αγόρια που περίμεναν ειρηνικά το λυτρωτή τους να φθάσει για να τους σώσει από τον κακό κόσμο. Πιθανώς μίσησαν τον κόσμο επειδή ήταν τόσο κακός, αλλά είναι δύσκολο να φανεί γιατί ο Τάκιτος θα έλεγε ότι μίσησαν τον κόσμο εκτός αν οι πράξεις τους παρουσίαζαν έτσι. Εν ολίγοις, εάν ήταν ειρηνικά αθώοι που περίμεναν παθητικά το τέλος, γιατί θα έπρεπε ο καθένας να θεωρεί ότι αυτοί μισούσαν τον κόσμο;
Είτε αυτοί οι Χριστιανοί δεν ήταν τόσο αβλαβείς και παθητικοί είτε δεν ήταν οι Χριστιανοί που οι σύγχρονοι Χριστιανοί λένε ότι ήταν. Ή και τα δύο! Οι περισσότεροι θα ήταν μεσσιανικοί Εβραίοι, που διεγείρονταν όλο και περισσότερο με την προοπτική ενός μεσσία που έρχεται ή επιστρέφει. Μερικοί θα ήταν εξελληνισμένοι Χριστιανοί που διεγείρονταν εξίσου με την προοπτική της επιστροφής του μεσσία τους. Κανένας δεν θα πιστέψει ότι κάθονταν παθητικά αλλά θα έτρεχαν στους δρόμους μεταφέροντας τις ειδήσεις .Αυτοί θα ήταν αυτοί που άρχισαν την πυρκαγιά στη Ρώμη, που θα φάνηκε σ'αυτούς ως ένα χέρι βοήθειας στους θεϊκούς απεσταλμένους που θα έρχονταν σύντομα για να καθαρίσουν τον κόσμο —με φωτιά φυσικά.
Οι Μεσσιανιστές με οποιοδήποτε τρόπο θα εξέφραζαν την πεποίθησή τους — από την περσική θρησκεία —ότι ο κόσμος θα τελείωνε με φωτιά. Μερικοί από αυτούς αναγνώρισαν ότι είχαν ανάψει τη φωτιά, αλλά κανένας δεν εξέτασε ποτέ τον χριστιανικό ισχυρισμό ότι οι ομολογίες ελήφθησαν μέσω βασανιστηρίων, και ότι ήταν ψεύτικες. Φαίνεται αρκετά πιθανό ότι οι φανατικοί Μεσσιανιστές θα είχαν δώσει στο Θεό μια βοήθεια .Οι Χριστιανοί σε όλη τη μέση εποχή έκαναν το ίδιο πράγμα συχνά, επιμένοντας ότι έπρεπε να ανάψουν τις φλόγες που θα κατανάλωναν για πάντα στην κόλαση αυτούς που οι επίσκοποι δεν συμπαθούσαν.
Γιατί θα έπρεπε να πειστούμε ότι σε αυτήν την περίπτωση οι Χριστιανοί ήταν αθώοι γι'αυτό που επρόκειτο αργότερα να κάνουν συχνά; Καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας, οι Χριστιανοί έχουν παρουσιάσει μια σαφή κλίση στην αποκαλυπτική τρέλα, και η πολλαπλότητα των περιπτώσεων στις τελευταίες δεκαετίες και μόνο αποδεικνύει ότι σε τίποτα δεν διαφέρουν με το τότε. Πρόσφατα, μαζικές δολοφονίες και αυτοκτονίες εμφανίστηκαν μεταξύ των μελών ενός αποκαλυπτικού χριστιανικού τμήματος στην Ουγκάντα. Οι Χριστιανοί θα προσπαθήσουν να πουν ότι δεν είναι χαρακτηριστικό τους, αλλά η αλήθεια είναι το αντίθετο — είναι η ίδια η ρίζα του Χριστιανισμού.
Η θεωρία είναι αρκετά απλή, καθορίζεις τι θα αναγκάσει το Θεό να επιφέρει την ημέρα της κρίσης και το κάνεις. Ο Ιησούς ο ίδιος είχε επιδιώξει να κάνει το ίδιο πράγμα με την επιστροφή στην Ιερουσαλήμ, στο στήθος του εβραϊκού Θεού. Ο Θεός δεν αποκρίθηκε και ο Ιησούς αισθάνθηκε απογοητευμένος. Ο Τάκιτος το καθιστά σαφές ότι οι "Χριστιανοί" που ομολόγησαν, και οι περισσότεροι παρουσιάστηκαν στην ίδια καταδίκη, δεν καταδικάστηκαν τόσο με την κατηγορία του εμπρησμού αλλά επειδή μίσησαν τη "ανθρώπινη φυλή" —αυτοί θεώρησαν ότι ο κόσμος ήταν κακός και θα τελείωνε σύντομα. Η έκφραση που χρησιμοποιήθηκε από τον Τάκιτο ήταν σχεδόν ένας νομικός όρος που χρησιμοποιήθηκε από τους Ρωμαίους για να σημάνει. Ρωμαίοι, οι κυβερνήτες του ορατού κόσμου. Στο Λουκά 2:1, διαβάζουμε:
Βγήκε ένα διάταγμα από τον Καίσαρα Aύγουστο ότι όλος ο κόσμος πρέπει να απογραφεί.
Η πυρκαγιά έγινε στις 19 Ιουλίου το 64 μ.χ .Ο Τάκιτος λέει ότι η "δεισιδαιμονία" ξέσπασε πάλι όχι μόνο στην Ιουδαία αλλά και στη Ρώμη, που δείχνει ότι οι μεσσιανικές ταραχές εμφανίζονταν και στις δύο θέσεις, συμπτώματα των αυξανόμενων εντάσεων που οδήγησαν στον πόλεμο. Ο Τάκιτος υπονοεί πραγματικά, ότι η κατανόηση του για τον "Χριστιανισμό" ταίριαξε με τη μετακίνηση του Ζηλωτισμού από την Ιουδαία. Τα σημεία της επαφής μεταξύ του πρώτου Χριστιανισμού και των Ζηλωτών είναι απλά πάρα πολύ επαναλαμβανόμενα για να είναι σύμπτωση.
Η έχθρα στην οποία ο Τάκιτος αναφέρεται θα μπορούσε μόνο να σημάνει σε έναν Ρωμαίο ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν προδότες, αναρχικοί και προσηλωμένοι στην υπονόμευση της δημόσιας τάξης. Αυτό ήταν και ο Ιησούς, και ο ιστορικός δείχνει ότι μερικές δεκαετίες αργότερα, οι οπαδοί του στη Ρώμη φάνηκαν ακριβώς το ίδιο. Οι Χριστιανοί θα μας πουν να πιστέψουμε ότι όλα ήταν μια εκτεταμένη δολοπλοκία από τον κόσμο ενάντια στους αθώους Χριστιανούς, ή έστω μια παρανόηση. Μας θέλουν να θεωρήσουμε ότι οι ρωμαϊκοί ανώτεροι αξιωματούχοι θα επέλεγαν τις περιττές διαμάχες με τους αθώους ανθρώπους ή απλά θα παρανοούσαν τις προθέσεις τους, και έπειτα θα ξόδευαν πολύ χρόνο και δημόσια χρήματα διώκοντας τους χωρίς κανέναν καλό λόγο. Είναι πολύ ευκολότερο να θεωρηθεί ότι είχαν τους λόγους τους.
Είχαν θεωρήσει τους Χριστιανούς, όπως και τον ιδρυτή τους, σαν επικίνδυνους αναρχικούς έτοιμους να κάνουν οτιδήποτε για να επιφέρουν το τέλος του κόσμου, όπως πίστευαν. Κατά συνέπεια, οι Ρωμαίοι είχαν ένα καλό λόγο να σκεφτούν ότι "οι Χριστιανοί" μίσησαν το ρωμαϊκό κράτος και θέλησαν να το αποτελειώσουν. Εάν πρόκειται να πιστέψουμε τις επιστολές του Παύλου, είναι δύσκολο να σκεφτούμε ότι οι Χριστιανοί του θα μπερδεύονταν πάντα με τους αναρχικούς. Καθοδηγεί τους νεοφώτιστούς του στο να υπακούσουν το νόμο, και να μην αντιδρούν περιμένοντας το τέλος. Σαν Ρωμαίος, ο Παύλος δε θα μπορούσε να συστήσει οποιεσδήποτε τέτοιες ενέργειες, έτσι αυτοί οι "Χριστιανοί" δεν θα μπορούσαν να είναι οπαδοί του Παύλου ακόμα κι αν ήταν εξελληνισμένοι Εβραίοι. Άλλη μια φορά, είμαστε υποχρεωμένοι να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι που αναφέρθηκαν από τον Τάκιτο ήταν Μεσσιανιστές, μεταξύ των οποίων ήταν πιθανώς εβραϊκοί Χριστιανοί έτοιμοι να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Ιησού και να δείξουν στο Θεό ότι ήταν έτοιμοι για την κρίση του.
Έτσι, οι χριστιανικοί οπαδοί του Ιησού μπορεί να ήταν μεταξύ των "χριστιανικών" Εβραίων που τιμωρήθηκαν απάνθρωπα από τον Νέρωνα για τις εμπρηστικές τους δραστηριότητες .Οι πιο πρόσφατοι Χριστιανοί τους διεκδικούν όλους σαν δικούς τους αρχίζοντας τον μύθο των ρωμαϊκών διώξεων.
Ο J.Β. Lightfoot είδε τις αποδείξεις, ειδικότερα στις λίστες των παπών, για δύο αυτόνομες εκκλησίες στη Ρώμη , όχι μόνο μια. Η αρχική εκκλησία δεν θα μπορούσε να έχει ιδρυθεί από τον Παύλο ή τον Πέτρο. Εάν ο Πέτρος έφθασε στη Ρώμη μετά από τον Παύλο, κατόπιν είχε σταλεί εκεί από την εκκλησία της Ιερουσαλήμ αντιτιθέμενος στην αίρεση του Παύλου. Ίσως να θεώρησε απαραίτητο το να ιδρύσει μια ορθόδοξη εκκλησία για να αντιμετωπίσει τους αιρετικούς Ελληνιστές. Κατά συνέπεια, η μια εκκλησία πήρε τη γραμμή του Παύλου και η άλλη πήρε τη γραμμή του Πέτρου. Ο ένας, ήταν εξελληνισμένος και κατήργησε τους ενοχλητικούς εβραϊκούς νόμους, ενώ ο άλλος παρέμεινε πιστός στην εκκλησία και τον Ιουδαϊσμό της Ιερουσαλήμ, και θεώρησε το νόμο ουσιαστικό.
Εάν η δίωξη των μεσσιανικών Εβραίων συνεχίστηκε κάτω από τον Βεσπασιανό και τον Τίτο, αυτό μετά βίας θα ήταν εκπληκτικό, δεδομένου ότι και οι δύο ήταν Ρωμαίοι στρατηγοί στον εβραϊκό πόλεμο, με την άκρως μεσσιανική χροιά του. Βεβαίως και θα θεώρησαν τους Μεσσιανιστές ως αναρχικούς έτοιμους να νικήσουν το κράτος. Ο Δομιτιανός ήταν ο επόμενος αυτοκράτορας και νεώτερος γιος του Βεσπασιανού. Ήταν δεκαεπτά ετών όταν ο πατέρας του μάχονταν στην Ιουδαία, και έτσι, επίσης δεν θα ήταν ευνοϊκός στους Μεσσιανιστές. Έχει μια κακή φήμη λόγω των υποτιθέμενων διώξεων των Χριστιανών, αλλά γενικά ήταν συνετός αυτοκράτορας.
Εάν, στο μεταξύ, οι Παυλιανικοί Χριστιανοί, που πιθανώς προσπαθούσαν να διακριθούν από τους στρατευμένους μεσσιανικούς Εβραίους, ήταν στη λίστα παρακολούθησης του Δομιτιανού, των ανατρεπτικών ομάδων, ίσως να είχαν το δικαίωμα να αισθανθούν θιγμένοι. Όχι πολύ αργότερα, ο Πλίνιος έγραφε στον Τραϊανό ρωτώντας τον πώς πρέπει να εξετάσει τους Χριστιανούς που βρήκε στην Βιθυνία να τραγουδούν ύμνους στον Χριστό ως Θεό, έτσι είχε τις αμφιβολίες για το βαθμό της επαναστατικότητας αυτής της ομάδας. Η απάντηση του Τραϊανού ήταν ήπια.
Οι Χριστιανοί λένε ότι μετά από την πυρκαγιά διώχτηκαν για "το όνομα" —μόνο και μόνο επειδή καλούνταν Χριστιανοί. Ο Ιουστίνος ο μάρτυρας (1 Aπολ 24) υποστηρίζει ότι αν και οι Χριστιανοί είπαν γνωστά πράγματα στους Έλληνες, μισήθηκαν λόγω του ονόματος του Χριστού. Έτσι, το όνομα του Χριστού θα πρέπει να υποδήλωνε κάποια ανεπιθύμητη σκέψη στους Ρωμαίους ή ακόμα και απειλή. Ήταν, ότι ο Χριστός ήταν ένας Εβραίος επαναστάτης που εκτελέστηκε σαν τέτοιος.
Απλά, "το όνομα" θεωρήθηκε αρκετό από τις ρωμαϊκές αρχές για να δηλώσει μια ανατρεπτική ομάδα. Ήταν πιθανοί εβραϊκοί Μεσσιανιστές, και επομένως ήταν δικαίως ύποπτοι ως τρομοκράτες. Οι Ρωμαίοι τους είδαν ακριβώς όπως οι Αμερικάνοι είδαν τους κομμουνιστές, ειδικά κάτω από την ψύχωση του Joseph McCarthy — μια απειλή για τη σταθερότητα, μια συνωμοσία για να νικηθεί η κοινωνία — και τους εκδίωξαν επίσης ως ανατρεπτικούς. Εάν ανατροπή σημαίνει οποιοδήποτε είδος κοινωνικής αλλαγής, κατόπιν, αναμφίβολα, οι Αμερικάνοι κομμουνιστές ήταν ανατρεπτικοί, αλλά οι περισσότεροι ήταν πιστοί Αμερικανοί. Πολλοί κομμουνιστές θεωρήθηκαν Ρώσοι κατάσκοποι, και αναμφίβολα μερικοί ήταν, αλλά οι περισσότεροι όχι.
Οι περισσότεροι Αμερικανοί π.χ. θα θεώρησαν αναγκαίο τον διωγμό των κομμουνιστών από το κράτος. Οι περισσότεροι από αυτούς τους Αμερικάνους ήταν δεσμευμένοι Χριστιανοί που όμως δεν θα πίστευαν ποτέ έναν κομμουνιστή που δεν είχε καμία επιθυμία να μιμηθεί τον σοβιετικό κόσμο σε τίποτα εκτός από τον προγραμματισμό της οικονομίας. Ούτε οι ρωμαϊκές αρχές πίστεψαν τους Χριστιανούς που είπαν ότι δεν ήταν υποστηρικτές της εβραϊκής ανεξαρτησίας. Όπως ακριβώς ο κομμουνισμός έγινε μια λέξη κατάχρησης στον εικοστό αιώνα, στον πρώτο αιώνα, το όνομα Χριστιανός έγινε μια ύποπτη λέξη και χρησιμοποιήθηκε καταχρηστικά από τους Ρωμαίους.
Ο διορατικός Ιησούς, φυσικά, το προέβλεψε αυτό (κατά Ματθαίο 10:22) εάν δεν πιστεύετε ότι ο Ματθαίος έγραψε στο Ευαγγέλιο του κάτι που ήδη είχε συμβεί. Το Ευαγγέλιο του Ματθαίου γράφτηκε σ'αυτήν την περίοδο, προς το τέλος του πρώτου αιώνα.
Η συνέχεια στο 3ο μέρος...
Η αλήθεια γύρω από τους Διωγμούς των Χριστιανών - Μέρος 1ο
Οι Χριστιανοί φαίνεται από τα κείμενα τα Χριστιανικά ότι ήταν "κακοί πολίτες", που αρνούνταν τη δημόσια απασχόληση και απέφευγαν την υπηρεσία στο στρατό. Και ενώ απαίτησαν την ανεκτικότητα για τη θρησκεία τους, δεν είχαν καμία ανεκτικότητα για τους άλλους. Κάθε Θεό εκτός από τον δικό τους, τον αποκαλούσαν ανοιχτά διάβολο, και εφ' όσον η θρησκεία συντηρούνταν από το κράτος, και η αυτοκρατορία περιείχε αρκετές θρησκευτικές μορφές, οι άμεσες προσβολές στους Θεούς δεν επιτρέπονταν. Η οργάνωσή τους ήταν μυστική, και η υποταγή τους διφορούμενη, δεδομένου ότι αρνούνταν να πάρουν τους συνηθισμένους όρκους.
1. Δίωξη στην πρόωρη εκκλησία
Η πιο πρόωρη εκκλησία ήταν εσχατολογική — ανέμενε το τέλος του κόσμου, όταν δηλαδή θα ανασταίνονταν οι νεκροί Άγιοι και θα εισάγονταν στο βασίλειο του Θεού. Μερικοί Χριστιανοί, που το πίστευαν αυτό, προκάλεσαν υπεροπτικά τις αρχές για να πεθάνουν ως μάρτυρες. Συμβαίνει ακόμα και σήμερα, και σκεφτόμαστε τους ανθρώπους που καίνε και τα παιδιά τους, προκαλούν τις αρχές για να το κάνουν για αυτούς, ή ειδάλλως διαπράττουν μαζική αυτοκτονία και είναι συνήθως διαταραγμένοι ή δυστυχώς παραπλανημένοι. Γιατί θα έπρεπε να σκεφτούμε διαφορετικά για 'κείνους που έκαναν το ίδιο πράγμα 2000 έτη πριν, αλλά τώρα εμφανίζονται στα βιβλία των μαρτύρων;
Ακόμα κι έτσι, ο αριθμός των μαρτύρων φαίνεται να υπερβάλλει επειδή, για τους περισσότερους από αυτούς δεν υπάρχει κανένα στοιχείο ακόμη και υπό μορφή σύγχρονης δημοφιλούς παράδοσης. Η δίωξη είναι μέρος του χριστιανικού μύθου. Ο Ωριγένης, στα μέσα του τρίτου αιώνα, είπε ότι οι χριστιανοί μάρτυρες ήταν "λίγοι" και "εύκολα αριθμημένοι". Παραδόσεις που προέκυψαν εκατοντάδες, ή χίλια έτη αργότερα, μπορούν μόνο να αποδοθούν στην ευστροφία των επισκόπων για τη δημιουργία θέσεων προσκυνημάτων (που σήμαιναν χρήματα!).
Ο μέσος Χριστιανός δεν επηρεάστηκε πολύ από τις διώξεις σύμφωνα με τον H B Workman (Δίωξη στην πρόωρη εκκλησία). Ήταν οι χριστιανοί "εξτρεμιστές" που προσέλκυσαν την προσοχή των Παγανιστών. "Τα γήινα ιδρύματα δεν πρέπει να κριθούν από τους μέσους όρους τους, αλλά από τα ιδανικά των ηγετών τους," ο Workman προσθέτει. Η δίωξη των Χριστιανών θεωρήθηκε σημαντική, αρκετά περιέργως, στον τρίτο και τέταρτο αιώνα, την παραμονή του χριστιανικού θριάμβου.
Η πηγή των μύθων της χριστιανικής δίωξης και του μαρτυρίου είναι ότι οι πρώτοι οπαδοί του Ιησού θέλησαν "να μιμηθούν το μαρτύριο του Κυρίου τους ", όπως το έθεσε ο Ειρηναίος. Κανένας δεν είναι αληθινός απόστολος ή Άγιας αν αυτός δεν υποστεί το μαρτύριο για το "όνομα." Για τους πιο πρώην χρονικογράφους, αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να είναι επινοητικοί όταν ήξεραν ότι ένας αριθμός προεξεχόντων μορφών είχε πεθάνει από ασθένεια ή γηρατειά. Όταν δεν πέθαιναν ως μάρτυρες, τους χορηγούνταν οπωσδήποτε τιμή. Ούτε ένας απόστολος δεν διέφυγε του μαρτυρίου, αν και πολλοί από τους πρώτους έζησαν μέχρι τα γηρατειά ακόμη και στους μύθους τους. Μόνο δέκα από τους πάπες που προηγήθηκαν του πάπα—Συλβέστρου ( 314-335) κατά την διάρκεια του Κωνσταντίνου—δεν ήταν μάρτυρες. Είτε βάσει σχεδίου στις πραγματικές ζωές τους είτε μέσω των δημιουργικών μυαλών των βιογράφων, οι Άγιοι έζησαν και πέθαναν μιμούμενοι τον Χριστό.
Η εκκλησία χρησιμοποίησε επίσης το τέχνασμα της χρησιμοποίησης μερικών παλαιών Θεών και Θεαινών ως μάρτυρες. Στην πόλη της Μέριντα και σε όλη τη Λουζιτανία, η θεά Ατετσίνα ήταν δημοφιλής μεταξύ των παγανιστών. Στην ίδια περιοχή, η Ευλαλία ένα νέο κορίτσι δώδεκα ετών που υποτίθεται ότι έζησε στη Μέριντα, κρατήθηκε σε υψηλό σεβασμό μεταξύ των πρώτων Χριστιανών. Περιέργως, οι ίδιοι χαρακτηρισμοί απευθύνονται και στην Aτεσίνα και στην Ευλαλία, και οι τίτλοι τους είναι παρόμοιοι. Η τιμή που αποδόθηκε στην μάρτυρα, Ευλαλία, ήταν μια πιθανή αναγνώριση της λατρείας της θεάς, της χάρης που οι λάτρες της μάρτυρος έλαβαν και που μεταφέρθηκε σ' αυτούς από το Θεό μέσω της μεσολάβησης της Ευλαλίας παρά άμεσα από τη θεά την ίδια, όπως στο παρελθόν.
Οι Χριστιανοί έπρεπε πάντα να υποστηρίζουν ότι ο Ιησούς καταδικάστηκε, από τους Εβραίους και τους Ρωμαίους σύμφωνα με τα αντίστοιχα νομικά τους συστήματά, στη σκληρότερη ποινή. Είναι απλά αναληθές. Οι Εβραίοι δεν είχαν παρά έναν τυπικό ρόλο στο θέμα. Το Σανχεντρίν είχε την άδεια από τους κατόχους του, τους Ρωμαίους, να διαχειριστούνε το αστικό δίκαιο τοπικά και έτσι θα είχε έναν ρόλο στη σύλληψη και την κατηγορία του Ιησού και των Nαζαρηνών. Αλλά, εάν ο Ιησούς ήταν ύποπτος για πράξεις εξέγερσης, δεν είχαν καμία εξουσία να τον δικάσουν και να τον απελευθερώσουν οι ίδιοι. Αντιθέτως. Προσπάθησαν να καλύψουν τα εγκλήματα του Ιησού, αλλιώς οι ίδιοι θα ήταν ένοχοι προδοσίας ενάντια στον αυτοκράτορα.
Όλες οι τρεις κατηγορίες ενάντια στον Ιησού, που διευκρινίστηκαν στο Λουκά ήταν τα " majestatis laesae." Ο Ρωμαϊος νομικός, Ουλπιανός, περιλαμβάνει, μέσα στην "πυξίδα" του, τη συνωμοσία στο να βοηθά κανείς τους εχθρούς της Ρώμης, παίζοντας το ρόλο του βασιλιά, ή διαπράττοντας οποιοδήποτε έγκλημα ενάντια στην ασφάλεια του ρωμαϊκού κράτους και του λαού του. Έτσι, για το ρωμαϊκό νόμο ο Ιησούς ήταν απλά ένοχος, και ο εβραϊκός νόμος δεν είχε κανένα νόημα — τα εγκλήματα του Ιησού ήταν αδιάφορα για τους Εβραίους.
Ο ρωμαϊκός νόμος ξεπερνούσε τον εβραϊκό νόμο σε θέματα ζωτικής σημασίας και κρατικής ασφάλειας, και είναι ένα γεγονός που αναγνωρίζεται στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη ότι ακόμη και ο Πιλάτος δεν είχε καμία επιλογή παρά να καταδικάσει τον επαναστάτη, ή επίσης θα ήταν μπερδεμένος για το έγκλημα της προδοσίας απέναντι στο majestatis laesae. Ο Ιησούς επομένως δεν διώχτηκε από τους Εβραίους, που δεν είχαν λόγο στο θέμα, αλλά από τους Ρωμαίους που απλά διαχειρίζονταν το νόμο —ένα νόμο που ο Ιησούς και οι οπαδοί του είχαν παραβεί.
Ήταν η προβλεπόμενη τακτική να σταλεί μια συνοπτική έκθεση των δικών, όπως του Ιησού, στη Ρώμη. Πράγματι, αυτές οι εκθέσεις ήταν η βάση για πολλές από τις "πράξεις των μαρτύρων". Ο Ιουστίνος, ο Τερτυλλιανός και ο Ευσέβιος, όλοι σκέφτηκαν ότι μια τέτοια έκθεση θα πρέπει να είχε αρχειοθετηθεί και υπήρχε στα ρωμαϊκά αρχεία. Δεν είχαν καμία πρόσβαση στα αρχεία οι ίδιοι και έτσι η πεποίθησή τους ήταν μια υπόθεση, αλλά εφ'όσον κάποιος αποδεικνύει κάτι που όλοι ξέρουν, ότι τέτοιες εκθέσεις ήταν δεδομένες, αυτή θα πρέπει να υπήρχε. Την στιγμή όμως που οι Χριστιανοί πήραν τον έλεγχο της αυτοκρατορίας, αυτή εξαφανίστηκε!
Οι "διεφθαρμένοι" του ναού, οι Σαδδουκαίοι, συνοδευόμενοι προφανώς από τον Σαούλ, έδρασαν στην Παλαιστίνη ρίχνοντας λάσπη στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ, συλλαμβάνοντας τους άνδρες και τις γυναίκες, βάζοντας τους στη φυλακή, και ακόμη και σκοτώνοντας τους, ένα προνόμιο που οι Ρωμαίοι κανονικά δεν θα είχαν επιτρέψει —εν τούτοις, σύμφωνα με τη καινή διαθήκη, ο Σαούλ πρόσεχε απλά τα ιμάτια των δολοφόνων του Στεφάνου! Το Σανχεντρίν, ένα ανεκτικό και εκπολιτισμένο σώμα παρά τη εικόνα της καινής διαθήκης, είναι απίθανο να είχε ενεργήσει τόσο απάνθρωπα όσο ο Σαούλ, εκτός αν υπήρχε ένας καλός λόγος γι' αυτό. Επιπλέον, δεν είχε καμία δύναμη πάνω στις φρουρές του ναού, οι οποίες ήταν αποτελεσματικοί πράκτορες των Ρωμαίων, που ελέγχονταν από τους ιερείς. Οι Ρωμαίοι θεώρησαν απλά την κοινότητα των Ναζαρηνών ως επαναστάτες και έτσι επέμειναν, αφότου απομάκρυναν τον ηγέτη της ομάδας με τη σταύρωση, αφήνοντας στις εβραϊκές αρχές να ξεριζώσουν το υπόλοιπο των οπαδών του για να διατηρήσουν τη τάξη στη περιοχή. Δεν είχαν άλλη επιλογή.
Και ο Παύλος; Οι χριστιανικοί μελετητές δέχονται ότι το Σανχεντρίν δεν είχε καμία εξουσία στη Γαλιλαία αλλά ωστόσο το ίδιο Σανχεντρίν στις πράξεις των αποστόλων είχε εξουσία μέχρι την πιο απόμακρη θέση, σε μια Αραβική πόλη, τη Δαμασκό, σε μια ρωμαϊκή επαρχία, τη Συρία. Στην Ιερουσαλήμ, το Σανχεντρίν δεν είχε καμία εξουσία πέρα από οποιαδήποτε αστική αρχή και η οποιαδήποτε εξουσία πέρα απο τις συναγωγές δεν επεκτείνονταν στις τιμωρίες ή τους διωγμούς .
Ο κοινός παράγοντας μεταξύ των Γαλιλαίων, δηλαδή τα άτομα από τη Γαλιλαία, και των Γαλιλαίων, που σήμαινε τα άτομα που δεν αναγνώριζαν οποιαδήποτε εξουσία πέρα από το Θεό και επομένως είχαν απορρίψει τον ρωμαϊκό νόμο, ήταν ότι η Γαλιλαία ήταν ένα εβραϊκό κράτος μη υποκείμενο στο Σανχεντρίν. Έτσι, από τον καιρό του Ιούδα απ'τα Γάμαλα, οι επαναστάτες που αρνήθηκαν να δεχτούν τους Ρωμαίους και τις μαριονέτες τους στην Ιουδαία, κλήθηκαν Γαλιλαίοι. Δεδομένου ότι Γαλιλαία σημαίνει κυριολεκτικά μια περιοχή, δείχνει ότι εκτός από το ήταν παράνομοι, ζούσαν στο εξωτερικό, στις επαρχίες. Δεδομένου ότι οι Εσσαίοι επίσης δεν δέχτηκαν τις αρχές της Ιερουσαλήμ, είτε εβραϊκές είτε ρωμαϊκές, οι δύο ιδεολογίες ταυτίζονταν αρκετά σε σημαντικά θέματα.
Γιατί ξέρουμε τόσα λίγα για τη μοίρα των αποστόλων — εκτός από το ποίοι ήταν; Ο Ιησούς έπρεπε να έχει τους ανώτερους αξιωματικούς μεταξύ των αποστόλων του, αλλά πού ήταν; Ήταν ιστορικά πρόσωπα; Το μαρτύριο τους απλά καλύπτει την απουσία τους από την ιστορία; Ήταν δώδεκα ή ήταν εφεύρεση του Μάρκου; Εγκατέλειψαν τον Ιησού για να ενωθούν με άλλους ηγέτες, ή επανήλθαν στον Eσσαιανισμό; Οι Χριστιανοί λένε ότι διέδωσαν το Ευαγγέλιο σε απόμακρες χώρες, αλλά γιατί δεν υπάρχει κανένα ανεξάρτητο στοιχείο γι' αυτό; Οι ζωές τους υπάρχουν μόνο στις αντιφατικές χριστιανικές παραδόσεις. Με τέτοια σύγκρουση παραδόσεων, πώς ξέρουμε ποια είναι αληθινή;
Ο Ματθαίος επισκέφτηκε το μισό γνωστό κόσμο, σύμφωνα με τις διαφορετικές παραδόσεις, και διέφυγε του θανάτου με διάφορες θαυματουργικές πράξεις. Δεν πρέπει όμως να είναι αληθινό επειδή και ο Ηρακλέων και ο Κλήμης της Αλεξάνδρειας λένε ότι πέθανε με φυσικό θάνατο! Ο Βαρθολομαίος γδάρθηκε και σταυρώθηκε στην Ινδία αλλά επίσης και στην Αρμενία. Η Ινδία σήμαινε απλά την ανατολή εκείνη την εποχή και έτσι συμπεριλαμβάνεται και η Αρμενία, μας λένε οι χριστιανοί ιεροκήρυκες
Ο απόστολος Ιωάννης βασανίστηκε και έβρασε στο λάδι αλλά δραπέτευσε από τον δάκτυλο του Θεού. Η εκκλησία του Αγ. Ιωάννη χτίστηκε στο ίδιο το σημείο στη Ρώμη όπου συνέβη και έτσι θα πρέπει επίσης να είναι αληθινή ιστορία. εκτός αν ο τοπικός επίσκοπος σκέφτηκε ότι η ιστορία ήταν ένας καλός τρόπος να προβληθεί η εκκλησία του. Οι χριστιανοί επίσκοποι καυχώνται για τις αναφορές των βιβλικών θαυμάτων, αλλά έχουν αφήσει απ'έξω τις ποιο παράλογες. Εμφανίζονται αντ' αυτού στις παραδόσεις για τους αποστόλους. Μια άλλη παράδοση για τον Ιωάννη είναι ότι πέθανε ως νεαρός άνδρας με τον αδελφό του, επαναστατώντας ενάντια στον βασιλιά Aγρίππα. Αλλά ίσως και να πέθανε στην Έφεσο στα γεράματα.
Τα στοιχεία ότι ο Ιωάννης και ο Ιάκωβος, οι γιοι του Ζεβεδαίου, σκοτώθηκαν και οι δύο περίπου στα 44μ.χ. κατά τη βασιλεία του Ηρώδη Αγρίππα, προήλθαν αρχικά από μια δήλωση του ένατου αιώνα από κάποιον Γεώργιο τον αμαρτωλό, αλλά επιβεβαιώθηκε εντυπωσιακά σε ένα τεμάχιο μιας εργασίας του Φίλιππου του Σιντέ( 430) αποκαλούμενο χριστιανική ιστορία στην οποία αναφέρει:
Ο Παπίας, στο δεύτερο βιβλίο του, λέει για εκείνο τον Ιωάννη τον θεϊο και τον Ιάκωβο, τον αδελφό του, που σκοτώθηκαν από τους Εβραίους.
Μετά την ανάγνωση αυτών των μελετητών, παρατήρησε τι είχε πει ο Ιησούς στους δύο αδελφούς στο Mάρκο 10:39:
Εσείς πράγματι θα πιείτε το ποτήρι τούτο που πίνω εγώ και με το βάπτισμα που βαφτίστηκα θα βαφτιστείτε.
Ο Μάρκος, που γράφει στην εποχή του εβραϊκού πολέμου, ήξερε τις μοίρες του Ιησού και των δύο αδελφών, όποτε θα μπορούσε να βάλει τον Ιησού να ορίσει την προφητεία και για τους τρεις που μοιράζονται την ίδια μοίρα του θανάτου για την ίδια αιτία, την ελευθερία του Ιούδα ως βασίλειο του Θεού —ή την προδοσία στους Ρωμαίους. Η αναφορά του Φίλιππου του Σιντέ είναι επίσης ενδιαφέρουσα επειδή ονομάζει τον Ιωάννη "θείο," ακόμα κι αν πέθανε σε μια τέτοια πρόωρη ημερομηνία. Συμβατικά, η διάσημη εργασία του Ιωάννη, η Αποκάλυψη, δεν γράφτηκε μέχρι το χρόνο του Δομιτιανού στο τέλος του πρώτου αιώνα, πάνω από πενήντα έτη αφ'ότου πέθανε ο Ιωάννης, εάν αυτή η παράδοση είναι αληθινή. Εάν Ιωάννης συνδέεται με την αποκάλυψη, κατόπιν η αποκάλυψη θα πρέπει να είναι μια πρόωρη εργασία.
Γιατί έπειτα ο θάνατος του Ιωάννη δεν εμφανίζεται στις πράξεις 12:2; Είναι πιθανώς επειδή μια παράδοση που είχε προκύψει σε κάποια εκκλησία, ισχυρίζονταν ότι το Ευαγγέλιο της είχε γραφτεί από αυτόν τον Ιωάννη, ενώ στην πραγματικότητα γράφτηκε από κάποιον άλλο. Συνέφερε στους Χριστιανούς, εντούτοις, να δεχτούν ότι αυτό το Ευαγγέλιο γράφτηκε από έναν απόστολο, ακόμα κι αν δεν θα μπορούσε να είναι έτσι. Ήταν ευκολότερο για αυτούς να αλλάξουν μια πρόταση στις πράξεις από το να αρνηθούν την παράδοση στην οποία ο Ιωάννης είχε ζήσει αρκετά ώστε να γράψει το τελευταίο Ευαγγέλιο. Η αποδοχή του πρόωρου θανάτου του Ιωάννη σήμαινε ότι το Ευαγγέλιο και οι επιστολές του θα έπρεπε να γίνουν αποδεκτές ως ψευδεπίγραφα. Υπάρχει επίσης μια χριστιανική παράδοση όπου το Ευαγγέλιο του Ιωάννη συνδέεται με τον Ιωάννη τον γηραιότερο, έτσι δεν είναι καθόλου απίθανο ότι το βιβλίο είναι ψευδεπίγραφο, είτε ο Ιωάννης ο γηραιότερος, ο πραγματικός συντάκτης, ή ένας συντάκτης, εφεύρε την εκδοχή ότι το βιβλίο γράφτηκε από τον Ιωάννη τον απόστολο.
Μια παράδοση λέει ότι ο Παύλος δικάστηκε στη Ρώμη και εκτελέσθηκε, αλλά μία άλλη λέει ότι απελευθερώθηκε και πήγε στην Ισπανία για να συνεχίσει το ιεραποστολικό του έργο. Τι να δεχτούμε; Τα πιο πρόωρα στοιχεία του μαρτυρίου του Πέτρου και Παύλου είναι η επιστολή του Κλήμεντα στους Κορινθίους, 30 με 40 έτη αργότερα. Αλλά, οι ποιμενικές επιστολές που υπονοούν τον Νέρωνα, τοποθετούν τον Παύλο στη Ρώμη γύρω στα 62 μχ , και οι Χριστιανοί θεωρούν, ότι ο χριστιανισμός, εκείνη την περίοδο, θεωρήθηκα "licita"(παράνομος). Αλλά ο Παύλος ήταν αναμφισβήτητα ένας Ρωμαίος πράκτορας- προβοκάτορας και πιθανώς να μην δικάστηκε ποτέ και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τίποτα περισσότερο δεν λέγεται για αυτόν στις πράξεις, με το που φτάνει στη Ρώμη. Αποσύρθηκε με ένα μετάλλιο για τις άξιες υπηρεσίες του στη Ρώμη με τη δημιουργία διχασμού και αβεβαιότητας στις τάξεις του εβραϊκού εχθρού σε σύντομο χρόνο.
Οι Χριστιανοί υποστηρίζουν ότι, εάν ο Παύλος είχε πάει στην Ισπανία, κατόπιν οι Ισπανοί θα τον είχαν αναδείξει αντί του αγίου Ιακώβου, αλλά το επιχείρημα εξαρτάται από το αν ο Παύλος συνέχισε ανοιχτά τη ζωή του ως ιεραπόστολος. Η φήμη ότι πήγε στην Ισπανία μπορεί να είναι μια ανάμνηση σχετικά με την απόσυρσή του εκεί, θα συνέχισε τον προσηλυτισμό και μπορεί να εμφανίστηκε σαν απλός πολίτης ινκόγνιτο. Ήταν ένας πράκτορας, ένας στρατιώτης-κατάσκοπος που του ανατέθηκε να ανακατέψει τους διαφωνούντες Εβραίους και να υποβάλει έκθεση σχετικά με τις δραστηριότητές τους και να τους αναστατώσει με τον καλύτερο τρόπο. Κανένας Χριστιανός δεν μπορεί να αρνηθεί ότι υπήρξαν πολλοί τέτοιοι κατάσκοποι και πληροφοριοδότες στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία —όταν οι περισσότεροι αυτοκράτορες ήταν αρκετά ανήσυχοι για την ασφάλεια. Ο Παύλος παρουσιάζει όλα τα στοιχεία ότι ήταν ένας τέτοιος.
Η συνέχεια στο 2ο μέρος....
H ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΠΑΤΗ - Μέρος 4ο
7. Η κατασκευή των μαρτύρων
Οι σεβαστός αριθμός των μαρτύρων έχει λιώσει μέσα στην αφέλεια του δημοφιλούς μύθου της ιερατικής στρατηγικής.
Ο προτεσταντισμός δεν θέλει κανέναν Άγιο και μάρτυρα, κανένα λείψανο ή άγαλμα, κανένα μύθο ή μαρτυρολόγιο. Έχουν ικανοποιήσει τους "μεγαλύτερους επικριτές" σε αυτό το τμήμα και έχουν δικαιολογήσει την εργασία του Αναγέννησης. Αλλά, με το να εξαφανίσουν τους μάρτυρες, οι σύγχρονοι ιστορικοί έχουν καταστρέψει ένα από τα διαχρονικά επιχειρήματα για την υπερφυσική προέλευση του Χριστιανισμού, και στην έκθεση αυτού του καταπληκτικού όγκου της ψεύτικης λογοτεχνίας μας έχουν δώσει μια απόδειξη για την τάση της νέας θρησκείας που δεν είναι καθόλου φιλοφρονητική για την ηθική της.
Η μελέτη των ζωών ή των μύθων των Αγίων και των μαρτύρων είναι τώρα μια επιστήμη, η Αγιολογία.
Όλοι οι μύθοι των μαρτύρων κάτω από τον αυτοκράτορα Κόμμοδο είναι πλαστοί εκτός από δύο ή τρεις. Η ιστορία της Αγίας Φελίτσιτας και των επτά γιων της είναι δύο μύθοι που συνδυάζονται στη μέση εποχή. Η Αγία Αγνή και τη Αγία Σεσίλια και όλες οι πράξεις των μαρτύρων της Ρωμαϊκής εκκλησίας έχουν παρουσιαστεί, από έναν τουλάχιστον Ιησουΐτη μελετητή, ως πρόσφατες συντάξεις.
Ο Bernard Shaw έγραψε τον Aνδροκλή και το λιοντάρι, στον οποίο μας διδάσκει πώς στην ιστορία , που ξέρουμε καλά, κανένας Χριστιανός δεν πετάχτηκε ποτέ στα λιοντάρια στο Κολοσσαίο! Οι "πράξεις των μαρτύρων" της ρωμαϊκής εκκλησίας είναι μεταξύ των πιο πλαστών γραφών. Ωστόσο, οι συγγραφείς συνεχίζουν να λένε στους Χριστιανούς αναγνώστες πώς ο Γελάσιος ή ο Δάμασος προειδοποίησαν τον πιστό να μην διαβάσει τα πλαστά βιβλία. Η Ρώμη ήταν το κύριο κέντρο της κατασκευής των πλαστών εγγράφων.
Οι παγανιστικές θεότητες μεταμφιέστηκαν σε χριστιανικούς μάρτυρες. Οι Ρωμαίοι κληρικοί που πέθαναν άνετα στα κρεβάτια τους, μετά από αμφίβολες ζωές, έχουν γίνει μάρτυρες. Ακόμη και οι αντίπαπες και οι υποστηρικτές τους, που σκοτώνονται από τους Χριστιανούς στις πάλες για τον παπικό θρόνο είναι στο μαρτυρολόγιο(των καθολικών).
Οι Βολλανδιστές, συνέταξαν την πιο μνημειώδη συλλογή των Αγίων . Μέχρι το χρόνο που η γαλλική επανάσταση έλεγξε την ευσεβή εργασία της, είχαν δημοσιεύσει πενήντα τρεις τεράστιους τόμους, λέγοντας τις ιστορίες περισσότερων από είκοσι πέντε χιλιάδες Αγίους και μάρτυρες. Ακόμη και ο Βούδας αγιοποιήθηκε ως Χριστιανός Άγιος —δύο φορές, στην πραγματικότητα. Ο Άγιος Βαρλαάμ είναι ο Βούδας και ο Αγ. Ιωασάφ είναι ο Μποντχισάτα !
Πόσες περιγραφές αυτής της σφαγής των μαρτύρων, έχουν κριθεί αξιόπιστες ιστορικά; Κανένας Χριστιανός δεν τολμάει να γράψει μια τίμια αναφορά των Αγίων μαρτύρων με έναν κατάλληλο σεβασμό στην αξιοπιστία.
Η εκκλησία εμμένει ότι αυτά τα ψέματα ήταν απλά ιστορίες που συσσωρεύτηκαν αθώα στην αφήγηση:
Όταν έγραφαν στις περγαμηνές, οι αντιγραφείς ήταν απρόσεκτοι, και έβαζαν φανταστικές σημειώσεις στο κείμενο, αισθανόμενοι ότι ήταν ένα δείγμα ευσέβειας να βελτιώνουν το αφήγημα σε διάφορα σημεία. Οι ιστορίες κυκλοφορούν σε αρκετές διαφορετικές εκδόσεις στην ανατολή και στη δύση, και οι συγγραφείς των μύθων του πέμπτου και των πιο πρόσφατων αιώνων παρενέβαλαν λεπτομέρειες που μπορεί να βρήκαν οπουδήποτε.
Αυτός ο ευγενικός Αγιογραφικός λόγος είναι ένα χριστιανικό ψέμα. Ακόμη και οι Αγιογράφοι αναγνωρίζουν ότι πολλοί κατασκευαστές μεσαιωνικών μύθων είναι ψεύτες και παραχαράκτες. Στο παρελθόν, η εκκλησία μας βεβαίωσε ότι συγγραφείς, όπως οι Μεταφραστές πάντα, χρησιμοποιούσαν πηγές, αλλά τώρα που οι μελετητές έχουν ψάξει επιμελώς, και δεν βρήκαν καμία πηγή, η εκκλησία μας λέει ότι οι ιστορίες προορίζονταν να είναι μια εποικοδομητική ιστορία και όχι πραγματικές αναφορές ενός μάρτυρα! Είναι πάντως περίεργο που ο καθένας που τους εξέταζε ήταν σε κίνδυνο να ψηθεί .
Οι σεβαστός αριθμός των μαρτύρων έχει λιώσει μέσα στην αφέλεια του δημοφιλούς μύθου της ιερατικής στρατηγικής.
Ο προτεσταντισμός δεν θέλει κανέναν Άγιο και μάρτυρα, κανένα λείψανο ή άγαλμα, κανένα μύθο ή μαρτυρολόγιο. Έχουν ικανοποιήσει τους "μεγαλύτερους επικριτές" σε αυτό το τμήμα και έχουν δικαιολογήσει την εργασία του Αναγέννησης. Αλλά, με το να εξαφανίσουν τους μάρτυρες, οι σύγχρονοι ιστορικοί έχουν καταστρέψει ένα από τα διαχρονικά επιχειρήματα για την υπερφυσική προέλευση του Χριστιανισμού, και στην έκθεση αυτού του καταπληκτικού όγκου της ψεύτικης λογοτεχνίας μας έχουν δώσει μια απόδειξη για την τάση της νέας θρησκείας που δεν είναι καθόλου φιλοφρονητική για την ηθική της.
Η μελέτη των ζωών ή των μύθων των Αγίων και των μαρτύρων είναι τώρα μια επιστήμη, η Αγιολογία.
Όλοι οι μύθοι των μαρτύρων κάτω από τον αυτοκράτορα Κόμμοδο είναι πλαστοί εκτός από δύο ή τρεις. Η ιστορία της Αγίας Φελίτσιτας και των επτά γιων της είναι δύο μύθοι που συνδυάζονται στη μέση εποχή. Η Αγία Αγνή και τη Αγία Σεσίλια και όλες οι πράξεις των μαρτύρων της Ρωμαϊκής εκκλησίας έχουν παρουσιαστεί, από έναν τουλάχιστον Ιησουΐτη μελετητή, ως πρόσφατες συντάξεις.
Ο Bernard Shaw έγραψε τον Aνδροκλή και το λιοντάρι, στον οποίο μας διδάσκει πώς στην ιστορία , που ξέρουμε καλά, κανένας Χριστιανός δεν πετάχτηκε ποτέ στα λιοντάρια στο Κολοσσαίο! Οι "πράξεις των μαρτύρων" της ρωμαϊκής εκκλησίας είναι μεταξύ των πιο πλαστών γραφών. Ωστόσο, οι συγγραφείς συνεχίζουν να λένε στους Χριστιανούς αναγνώστες πώς ο Γελάσιος ή ο Δάμασος προειδοποίησαν τον πιστό να μην διαβάσει τα πλαστά βιβλία. Η Ρώμη ήταν το κύριο κέντρο της κατασκευής των πλαστών εγγράφων.
Οι παγανιστικές θεότητες μεταμφιέστηκαν σε χριστιανικούς μάρτυρες. Οι Ρωμαίοι κληρικοί που πέθαναν άνετα στα κρεβάτια τους, μετά από αμφίβολες ζωές, έχουν γίνει μάρτυρες. Ακόμη και οι αντίπαπες και οι υποστηρικτές τους, που σκοτώνονται από τους Χριστιανούς στις πάλες για τον παπικό θρόνο είναι στο μαρτυρολόγιο(των καθολικών).
Οι Βολλανδιστές, συνέταξαν την πιο μνημειώδη συλλογή των Αγίων . Μέχρι το χρόνο που η γαλλική επανάσταση έλεγξε την ευσεβή εργασία της, είχαν δημοσιεύσει πενήντα τρεις τεράστιους τόμους, λέγοντας τις ιστορίες περισσότερων από είκοσι πέντε χιλιάδες Αγίους και μάρτυρες. Ακόμη και ο Βούδας αγιοποιήθηκε ως Χριστιανός Άγιος —δύο φορές, στην πραγματικότητα. Ο Άγιος Βαρλαάμ είναι ο Βούδας και ο Αγ. Ιωασάφ είναι ο Μποντχισάτα !
Πόσες περιγραφές αυτής της σφαγής των μαρτύρων, έχουν κριθεί αξιόπιστες ιστορικά; Κανένας Χριστιανός δεν τολμάει να γράψει μια τίμια αναφορά των Αγίων μαρτύρων με έναν κατάλληλο σεβασμό στην αξιοπιστία.
- Λιγότερο από το ένα τοις εκατό των πρώτων μαρτύρων μπορεί να αποδειχθεί ότι έχει πεθάνει για τη θρησκεία του ή ακόμα και να έχει υπάρξει
- Ενενήντα εννέα δηλώσεις στις εκατό, σχετικά με τις ζωές των μαρτύρων, είναι ψέματα και οι μελετητές μπορούν να αποδείξουν ότι οι συγγραφείς ήταν σχεδόν πάντα κληρικοί.
- Οι Χριστιανοί, όταν έλαβαν κοσμική δύναμη, έκαναν περισσότερους μάρτυρες σε έναν αιώνα από όσους είχαν στους προηγούμενους τρεις αιώνες. Στα επόμενα χίλια έτη παρουσίασαν περισσότερους μάρτυρες από όσους είχαν φτιάξει οι Ρωμαίοι, αλλά διαφορετικούς—Εβραίους, μάγισσες, και χιλιάδες άλλους που οι περισσότεροι ήταν μάρτυρες των Χριστιανών.
Η εκκλησία εμμένει ότι αυτά τα ψέματα ήταν απλά ιστορίες που συσσωρεύτηκαν αθώα στην αφήγηση:
Όταν έγραφαν στις περγαμηνές, οι αντιγραφείς ήταν απρόσεκτοι, και έβαζαν φανταστικές σημειώσεις στο κείμενο, αισθανόμενοι ότι ήταν ένα δείγμα ευσέβειας να βελτιώνουν το αφήγημα σε διάφορα σημεία. Οι ιστορίες κυκλοφορούν σε αρκετές διαφορετικές εκδόσεις στην ανατολή και στη δύση, και οι συγγραφείς των μύθων του πέμπτου και των πιο πρόσφατων αιώνων παρενέβαλαν λεπτομέρειες που μπορεί να βρήκαν οπουδήποτε.
Αυτός ο ευγενικός Αγιογραφικός λόγος είναι ένα χριστιανικό ψέμα. Ακόμη και οι Αγιογράφοι αναγνωρίζουν ότι πολλοί κατασκευαστές μεσαιωνικών μύθων είναι ψεύτες και παραχαράκτες. Στο παρελθόν, η εκκλησία μας βεβαίωσε ότι συγγραφείς, όπως οι Μεταφραστές πάντα, χρησιμοποιούσαν πηγές, αλλά τώρα που οι μελετητές έχουν ψάξει επιμελώς, και δεν βρήκαν καμία πηγή, η εκκλησία μας λέει ότι οι ιστορίες προορίζονταν να είναι μια εποικοδομητική ιστορία και όχι πραγματικές αναφορές ενός μάρτυρα! Είναι πάντως περίεργο που ο καθένας που τους εξέταζε ήταν σε κίνδυνο να ψηθεί .
H ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΠΑΤΗ - Μέρος 3ο
4. Διήγησις
Η εξαπάτηση για το Θεό είναι τελείως εντάξει. Πιο πρόσφατα, ο Μαρτίνος Λούθηρος συμφώνησε ότι οι Προτεστάντες σκέφτηκαν το ίδιο πράγμα όπως και οι Καθολικοί, ότι τα "χρήσιμα" και "πρακτικά" ψέματα χάριν της χριστιανικής εκκλησίας δεν είναι ενάντια στο Θεό —"θα τα δεχόταν". Ο Καρδινάλιος Newman, ακόμα πιο πρόσφατα, αναγνώρισε:
Όταν υπάρχει ένα justa causa, ένα ψεύδος δεν χρειάζεται να είναι ένα ψέμα.
R.GRAVES και J. PODRO, το Ευαγγέλιο του Ναζωραίου αποκατεστημένο 36
Είναι ο λόγος που ο Χριστιανισμός είναι μια θρησκεία του ψεύδους. Και οι Καθολικοί και οι Ορθόδοξοι και οι Γνωστικοί, που παρακινήθηκαν από τις μυθιστοριογραφίες του πνεύματος του ψευδούς καθήκοντος, εφηύραν αυτές τις ιστορίες. Οι μεγάλες τους αφηγήσεις γράφτηκαν χωρίς άλλο σκοπό από το να εξαπατήσουν τους οπαδούς. Σχεδόν καθένας από τους αποστόλους διέθεσε ένα Ευαγγέλιο από κάποια πρόωρη σέκτα. Η καθολική εγκυκλοπαίδεια μας λέει ότι οι πρώτοι επίσκοποι πλαστογράφησαν ακόμη και επιστολές του Ιησού, υποθετικά γραμμένες από τον ίδιο, και υπογεγραμμένες!
Στον τέταρτο αιώνα, ο πάπας ανησύχησε για τη λογοτεχνία που κυκλοφορούσε μεταξύ των πιστών. Συνέταξε έναν κατάλογο με μερικά από τα βιβλία που περιείχαν ένα αποτέλεσμα των Ευαγγελίων που κάθε ένας από τους αποστόλους είχε γράψει, εκτός από τις τυποποιημένες τέσσερις επιστολές και τις πράξεις. Τα κανονικά τέσσερα Ευαγγέλια είναι ακριβώς μια επιλογή από ένα λασπώδες ρεύμα θρυλικής λογοτεχνίας, και "η εκκλησία" της είχε επιτρέψει να κυκλοφορεί ελεύθερη για τουλάχιστον δύο αιώνες —μέχρι το χρόνο του Κωνσταντίνου —προτού να απορριφθεί. Μόνο από τον τέταρτο αιώνα άρχισε η εκκλησία να καταστέλλει τις περίεργες φαντασιώσεις για "την παιδική ηλικία του Ιησού" και τις γραφικές αφηγήσεις "της γένεσης του Ιησού", και τα λοιπά.
"Ο μύλος της παραποίησης των εκκλησιών", όπως ο J Wheless αποκαλεί, δεν περιορίστηκε μόνο στις Γραφές αλλά έφτιαξε για αιώνες μια βιομηχανία κάλπικων λειψάνων, συχνά των πιο παράξενων ειδών. Διάφορες εκκλησίες κατείχαν το μανδύα του Ιησού, που σώθηκε προφανώς ως ενθύμιο από την ευλογημένη παρθένα Μαρία, και τα θραύσματα του αληθινού σταυρού που ήταν τόσα πολλά, που όπως λέει ο Calvin σαρκαστικά, σχημάτιζαν ένα πλήρες φορτίο για ένα καλό πλοίο.
Το σάβανο του Τορίνου είναι μεταξύ τους. Υπήρξαν τουλάχιστον 26 αυθεντικά σάβανα ενταφιασμών που διασκορπίστηκαν σε όλα τα αβαεία της Ευρώπης, από τα οποία το σάβανο του Τορίνου είναι ένα. Είναι ένα από τα λείψανα που κατασκευάζονταν για το κέρδος μιας τοπικής εκκλησίας ή ενός μοναστηριού κατά τη διάρκεια της μέσης εποχής, ακόμα και όταν το σάβανο αποδείχθηκε απομίμηση από έναν επίσκοπο που ανακάλυψε τον καλλιτέχνη( αυτό ελέγχεται από τις πρόσφατες επιστημονικές έρευνες). Το σάβανο του Τορίνου δεν είναι επίσης σύμφωνο με τους ισχυρισμούς του Ευαγγελίου για τον ενταφιασμού του Ιησού, το οποίο αναφέρεται σαφώς σε πολλαπλάσια υφάσματα και μια χωριστή πετσέτα για το πρόσωπό του. Ο αξιοσέβαστος ενταφιασμένος επρόκειτο έπειτα να τυλιχτεί στα υφάσματα όπως μια μούμια. Ίσως ο Ιησούς, ως ληστής, ,αλλά και πάλι αυτό είναι αδύνατο δεδομένου ότι ένας ληστής, θα είχε τυλιχτεί με ένα ακριβό ενιαίο ύφασμα.
Η απόδειξη ότι Χριστός, ο χριστιανικός Θεός, είναι ένας μύθος είναι στα λόγια του πάπα Λέωντα Χ, ο οποίος αναγνωρίζει περιφρονητικά ότι ο Χριστός ήταν ένας μύθος, όταν υποστηρίζεται να έχει πει:
Πόσο κερδοφόρος είναι εκείνος ο μύθος του Χριστού όντας σε μας και την επιχείρησή μας!
Ο ατιμωτικός κατάλογος των γελοιοτήτων και των απατών συνεχίζεται , και πράγματι, είναι πάρα πολύ κερδοφόρος για την εκκλησία. Η εκκλησία υπήρξε πάντα κυρίως για να συσσωρεύσει τον πλούτο για τους ιεράρχες εις βάρος του ανίδεου πιστού. Εάν οι τελευταίοι κάποια στιγμή συνειδητοποιούσαν ότι δεν μπορούν να αγοράσουν τον δρόμο τους για τον ουρανό χωρίς την πληρωμή στους ιερείς, θα σκότωναν όλα τα καθάρματα σε μερικά έτη. Αλλά υπάρχει μικρή πιθανότητα για κάτι τέτοιο!
5. Συνέχεια της απάτης
Η δίωξη των Χριστιανών άνοιξε στους παραχαράκτες μια νέα ευκαιρία. Οι πρώιμη Χριστιανοί θησαύρισαν τη μνήμη τους με τα υπολείμματα των πιο πρώτων μαρτύρων των Εσσαίων και ο μικρότερος αριθμός των ιερέων, των ειρηνιστών και των πολλών απλών κοριτσιών που είχαν πεθάνει χωρίς να αμφισβητήσουν τι τους είχε ειπωθεί σαν ιερή αλήθεια. Η εκκλησία έγινε υπερήφανη για τους μάρτυρες της, τις ζωές τους, τα θαύματα τους και ακόμη και την ευγενή γέννηση ή την υψηλή τους θέση. Μια εντελώς αναληθής λογοτεχνία έτεινε να συναντήσει το χριστιανικό συναίσθημα. Εάν η εκκλησία δεν είχε κανένα μάρτυρα, θα τον κατασκεύαζε αυτή.
Η πλαστή λογοτεχνία που υπήρξε στον τέταρτο αιώνα, είναι ένα μόνο μικρό γεγονός σε σύγκριση με τον ποταμό των πλαστογραφήσεων της μέσης εποχής, αλλά ήταν αρκετά σοβαρό για να δυσφημήσει την εκκλησία. Οι άπιστοι γέλασαν με τους Χριστιανούς επειδή οι ιστορίες των μαρτύρων τους ήταν πλήρεις ιστορικών λαθών και γελοίων διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας. Ο πάπας κατονομάζει τις ιστορίες του Αγίου Γεωργίου —τον προστάτη Άγιο των Βρετανών —τον Άγιο Κήρυκο, και την Αγία Ιουλίτα και λέει ότι γράφτηκαν πιθανώς από τους αιρετικούς. Καθορίζει έναν μεγάλο αριθμό πλαστών εργασιών, και δίνει μια γενική προσοχή στο ότι πολλές άλλες είναι στην κυκλοφορία.
Τυχαία, παρατηρήστε ότι ο πάπας περιλαμβάνει σε αυτόν τον πρώτο "κατάλογο των απαγορευμένων βιβλίων" μια διάσημη πλαστογράφηση, τις επιστολές "του βασιλιά Aβγαρου" στον Ιησού και του Ιησού στο βασιλιά. Ωστόσο, ένας ιερέας της εκκλησίας της Αγγλίας προσπάθησε να επιβάλει αυτές τις πλαστές επιστολές στην ανίδεη κοινότητά του ως σύγχρονη ανακάλυψη!
Αυτός ο κατάλογος καλείται γενικά "κατάλογος των απαγορευμένων βιβλίων", αλλά ο πιστός δεν ήταν "απαγορευμένος", υπό τη σύγχρονη έννοια, να διαβάσει τα βιβλία. Αν και ψεύτικα και παραποιημένα, δεν υπήρξε καμία ποινή για την ανάγνωση τους και οι άνθρωποι όχι μόνο συνέχισαν να τα διαβάζουν, αλλά οι παραχαράκτες έγιναν πιο πολυάσχολοι από ποτέ. Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία βυθίζονταν, και ο πολιτισμός της άφηνε τον πλανήτη, εκτός από την Κίνα, για πολλούς αιώνες . Η εγγράμματη μειονότητα στις σκοτεινές εποχές ήταν τόσο πυκνά ανίδεη που οι παραποιήσεις και οι πλαστογραφίες θα μπορούσαν να επιβληθούν ακόμα και πάνω σ' αυτήν. Η ογκώδης συλλογή των ιστοριών των Αγίων και των μαρτύρων, για τους οποίους ο Χριστιανός είναι τόσο υπερήφανος, προέκυψε στο φως της νέας Ευρώπης.
Η Θεία δύναμη που στήριξε την πρόωρη εκκλησία στη σύγκρουση της με τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, και οι λεπτομέρειες για τις οποίες αυτή καυχάται είναι πλαστές. Είναι μια θρησκεία που επιβλήθηκε εν μέρει από τις πιο εκτενείς και τολμηρές παραποιήσεις που γνώρισε ποτέ ο κόσμος .
Από τον έκτο αιώνα μέχρι την Αναγέννηση, αυτή η μάζα της ψευδούς λογοτεχνίας κυκλοφόρησε με ατιμωρησία. Η εκπαιδευμένη μειονότητα του ειδωλολατρικού κόσμου είχε χαμογελάσει με τους μύθους, ενώ τα μορφωμένα άτομα της μέσης εποχής τους δέχτηκαν. Έδωσαν λίγη προσοχή στην ιστορία. Και δεν άξιζε κάποια σκληρή έρευνα για να καθορίσουμε εάν ο Άγιος Γεώργιος είχε παλέψει πραγματικά με ένα δράκο, ή αν ο Άγιος Διονύσιος είχε κουβαλήσει το κεφάλι του στα χέρια του.
Κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης οι μελετητές χαμογέλασαν πάλι με αυτά τα πράγματα. Το ίδιο και οι Πάπες, όταν συνέβαινε να είναι μελετητές, το οποίο δεν συνέβαινε συχνά. Δεν πείραζε εφ' όσον σεβάστηκαν ένα πολύτιμο σύνολο παραποιήσεων, εκείνο στο οποίο η δύναμη της Ρώμης ήταν βασισμένη.
Η εκκλησία πήρε στα σοβαρά μερικούς ιστορικούς μελετητές.
Ο συνηθισμένος οπαδός κατηγορεί τους ορθολογιστές κριτικούς για το ξερίζωμα από την πρόωρη ιστορία της εκκλησίας αυτών των εύθραυστων ανθών της ιερότητας και του μαρτυρίου. Η κριτική της παλαιάς και καινής διαθήκης, η ανίχνευση των παραποιήσεων και των παρεμβολών, συχνά έχει διευθυνθεί από τους εκπαιδευμένους θεολόγους.
Ο Bενέδικτος ο XIV ήξερε τα ιερά βιβλία της εκκλησίας και έλεγε ότι η δημοφιλής λογοτεχνία, ήταν πλήρης ψεμάτων που αυτός, όντας τίμιος μελετητής, δεν συμπαθούσε. Ο Βενέδικτος, τέθηκε ενάντια στην ανίδεη και εχθρική ιεροσύνη, μεταρρύθμισε το "μαρτυρολόγιο", αλλά τοποθέτησε στο ράφι μια μεταρρύθμιση της ιερής σύνοψης, με τη σύντομη ζωή ενός Αγίου για κάθε ημέρα.
6. Οι γνήσιες διώξεις
Αυτός είναι ο μύθος των χριστιανικών μαρτύρων της εκκλησίας:
Για περίπου σαράντα έτη μετά το θάνατο του Χριστού, η νέα πίστη είχε διαδοθεί τόσο θριαμβευτικά μέσω του ρωμαϊκού κόσμου που ο αυτοκράτορας Νέρωνα;, στο χρυσό σπίτι του στο υπερώιο Hill, έτρεμε μπροστά της. Όλη η δύναμη της Ρώμης ρίχτηκε επάνω στους οπαδούς του Ιησού. Τα πιο διαβολικά βασανιστήρια επινοήθηκαν για αυτούς, και χιλιάδες, σε κάθε επαρχία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, βρήκαν άγριους θανάτους.
Αλλά το αίμα των μαρτύρων ήταν ο σπόρος του Χριστιανισμού. Είκοσι έτη αργότερα ο Δομιτιανός είδε τη μισημένη θρησκεία στην αυτοκρατορία, και πάλι βγήκε διάταγμα ότι επρόκειτο "να ξεριζωθεί από το πλανήτη. Τριάντα έτη αργότερα είχε αυξηθεί τόσο ως εκ θαύματος, που τα πλήθη ήρθαν μέχρι τα δικαστήρια σε μια ενιαία μακρινή επαρχία της αυτοκρατορίας, και ο Tραϊανός ανανέωσε την αιματηρή προσπάθεια να τους εξοντώσει.
Δέκα φορές σε διακόσια πενήντα έτη οι ισχυρές δυνάμεις, τα μοχθηρά βασανιστήρια και η έχθρα της Ρώμης τέθηκαν σε κίνηση ενάντια σε αυτούς, και τα παρθένα κορίτσια τους ρίχτηκαν στα λιοντάρια και η ντροπή ήταν χειρότερη από το θάνατο και οι μητέρες απομακρύνθηκαν από τα χέρια της αγάπης των συζύγων.
Οι περισσότεροι Χριστιανοί θεωρούν ότι δέκα φορές η Ρωμαϊκή δύναμη αιματοκύλησε τον χριστιανικό κόσμο, και δέκα φορές αυτός σήκωσε και πάλι το περήφανο κεφάλι του στον ουρανό. Ο Νέρωνας προσπάθησε να ξεριζώσει το όνομα του Χριστού και κυνήγησε τους πιστούς "μέσω της κάθε επαρχίας της αυτοκρατορίας". Ο Δομιτιανός κατέβαλε την ίδια προσπάθεια "ξεριζωμού". Κινητήριος δύναμη; Η έμπνευση του διαβόλου, φυσικά. Αποτέλεσμα; Να εμπλουτίσει τον κόσμο με τις εκατοντάδες χιλιάδες των μαρτύρων, των οποίων οι όμορφες ιστορίες φέρνουν ακόμα δάκρυα στα μάτια.
Η ψυχρή ιστορική αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε περισσότερο από δύο, ή κατ' ανώτατο όριο τρεις "γενικές διώξεις". Οι αυστηρότεροι κριτικοί μειώνουν τις διώξεις περαιτέρω. Ο Δέκιος και ο Διοκλητιανός, στον τρίτο και τέταρτο αιώνα, ξεκίνησαν μια γενική δίωξη. Ο Βαλέριος, τον τρίτο αιώνα, έκανε ενδεχομένως το ίδιο πράγμα, με ηπιότερους όρους. Τα υπόλοιπα είναι φανταχτερές ή τοπικές ειδωλολατρικές ταραχές ενάντια στον χριστιανό ιερόσυλο.
Ο παλαιότερος ρωμαϊκός νόμος, ο νόμος των δώδεκα πινάκων, απαγόρευσε στον καθένα να ασκήσει οποιαδήποτε λατρεία που δεν αναγνωρίζονταν τυπικά από το κράτος, αλλά το κράτος ήταν φιλόξενο και αναγνώριζε όλα τα είδη θρησκειών. Ο Χριστιανοί ήταν μισητοί για τρεις κύριους λόγους.
- Οι συνεδριάσεις τους ήταν μυστικές και γίνονταν συνήθως τη νύχτα, έτσι καταγράφηκαν ως συνωμοσίες, εν τούτοις συχνά ήταν απλά όργια.
- Οι Χριστιανοί μίλησαν περιφρονητικά για τις πεποιθήσεις των Εθνικών και τους επίσημους Θεούς της Ρώμης.
- Οι Χριστιανοί ήταν άπιστοι στη Ρώμη, και αρνούνταν τη στρατιωτική θητεία όταν αποδυνάμωνε, και ήταν ενθουσιώδεις γι'αυτή την αδυναμία της ως δήλωση του ερχόμενου τέλους του κόσμου.
Ο πρώτος μάρτυρας της Νερώνειας δίωξης ήταν ο Άγιος Παυλίνος και στη ζωή του υπάρχει μια αναφορά "στον κυβερνήτη της Τοσκάνης". Ο Μ Tillemont, ένας καθολικός ιερέας που αναθεώρησε τις ζωές των Αγίων, λέει:
Αφήνουμε περιθώριο για περαιτέρω εξέταση εάν υπήρξαν κυβερνήτες της Τοσκάνης υπό τον Νέρωνα.
Ήξερε ότι δεν υπήρχαν. Η ζωή του Παυλίνου, ο Tillemont ολοκληρώνει, είναι άγνωστη αλλά παλιάς εποχής και κάτω από καμία αρχή. Η ζωή του Αγίου Τορπέτου είναι "ένα από τα χειρότερα δείγματα φαντασίας ". Η ζωή του Αγίου Βιτάλις είναι ένα προϊόν του ένατου-αιώνα και "περιέχει περισσότερα λόγια παρά γεγονότα". Ο Αγιος Ουρσίκινος είναι κάτω από ένα σύννεφο, σε μια μοιραία σύγχυση των ονομάτων και ο μύθος είναι άνευ αξίας.
Ο Άγιος Ερμαγόρας στην Ακουηλία "μια πόλη της επαρχίας της Αυστρίας" απορρίπτεται αμέσως σαν λανθασμένος. Η Αγία Θέκλα, που οι καλόγριες διαβάζουν ακόμα με θαυμασμό κοκκινίσματος, ήταν "μια όμορφη και μαθημένη" ειδωλολάτρισσα που προσηλυτίστηκε από τον Παύλο και η σταθερή και τρυφερή συντροφικότητά της ανακούφισε το φορτίο της αποστολής του. Πήρε έναν όρκο παρθενίας και, όταν άρχισε η δίωξη, οι παγανιστές σκέφτηκαν μια σχετική τιμωρία αφαιρώντας όλα τα ενδύματά της προτού να ριχθεί στα λιοντάρια. Λέγεται ,στη ρωμαϊκή ιερή σύνοψη, ότι ήταν ενενήντα χρονών γριά, αλλά ακόμη και τα λιοντάρια, όπως λέει ο Tillemont με ειρωνεία:
Δεν τόλμησαν να παραβιάσουν την παρθενία της ούτε με ένα βλέμμα.
Τα λιοντάρια —που εντυπωσιάστηκαν από τον όρκο της —κάλυψαν τα μάτια τους και γλύψανε τα πόδια της, και ούτε η φωτιά δεν την έκαιγε. Ο Tillemont αποδεικνύει ότι οι πηγές αυτών των ιστοριών είναι απολύτως άνευ αξίας, και ότι, σύμφωνα με τα προηγούμενα έγγραφα, αυτός ο "πρώτος γυναικείος μάρτυρας", όπως η ελληνική εκκλησία την αποκαλεί, πέθανε ειρηνικά στο κρεβάτι της σε μια προχωρημένη ηλικία.
Στον τέταρτο αιώνα, ο Άγιος Αμβρόσιος, επίσκοπος του Μιλάνου, σε μια πικρή σύγκρουση με την αυτοκράτειρα, μια Χριστιανή αλλά οπαδός του Άρειου , καταστρώνει ένα σχέδιο για να αναζωπυρώσει και να στηρίξει τον ζήλο των πιστών. Κατευθύνει οράματα για να σκάψουν στο έδαφος και να βρουν τα πτώματα των Αγίων Γερβάσιου και Προτάσιου. Υποστηριγμένος από το ζήλο των πιστών, ο Αμβρόσιος εξασφάλισε τη νίκη πάνω από την αυτοκράτειρα.
Τα πτώματα ήταν αξιοπρόσεκτου μεγέθους, και ο Tillemont σημειώνει την εξήγηση του Αμβρόσιου, ότι αυτά αποδείχθηκαν τόσο παλαιά όταν οι άνθρωποι ήταν μεγαλύτεροι όπως μας λένε οι γραφές . Ο Αγ. Αυγουστίνος ήταν στο Μιλάνο και μας λέει ότι τα σώματα ήταν "αδιάφθορα", αν και ο Αμβρόσιος έλεγε ότι βρήκε μόνο τα κόκκαλα! Ο Tillemont αποδεικνύει ότι ο Αμβρόσιος μαγείρεψε ολόκληρη την ιστορία.
Ο Αμβρόσιος, που ήταν Χριστιανός περισσότερο από επιλογή σταδιοδρομίας παρά από πεποίθηση, έγραψε μια εργασία αποκαλούμενη de Officiis βασισμένη σε μια εργασία από το ίδιο το όνομα του Κικέρωνα, στο οποίο διαπράττει άλλη μια λεπτότερη απάτη. Ο Χριστιανισμός δεν είχε κανένα ηθικό σύστημα εκτός από μερικά σοφά ρητά που αποδόθηκαν στον Ιησού, αλλά γενικά κοινά στον Ιουδαϊσμού εάν όχι στην ανατολή γενικότερα. Ο Αμβρόσιος πήρε αποτελεσματικά τη Στωϊκή προοπτική και την έβαλε μέσα σε ένα χριστιανικό πλαίσιο ως χριστιανική ηθική. Ο Α.C. Bouqet, συντάκτης ενός βιβλίου για τη συγκριτική θρησκεία, σχολιάζει:
Μέχρι σήμερα, πολλοί μορφωμένοι άνθρωποι, είναι περισσότερο Στωϊκοί παρά Χριστιανοί, χωρίς να το γνωρίζουν.
Οι υποσημειώσεις του Tillemont γρατσουνίζουν τους φωτοστεφάνους των Αγίων και των μαρτύρων στο τέλος κάθε τόμου. "Ο Αγιος Διονύσσιος ο Αεροπαγίτης", η Αγία Δομιτίλα, ο Αγιος Λίνος και ο Αγιος Κλήμεντας είναι όλοι πλαστοί. Στον πρώτο αιώνα της χριστιανικής εποχής, ο Tillemont δεν μπορεί να υποστηρίξει τη φήμη οποιουδήποτε μάρτυρα εκτός από τον Πέτρο και τον Παύλο, τους οποίους δεν τολμά να προκαλέσει. Στο δεύτερο αιώνα, εκφράζει μια σοβαρή αμφιβολία για τις ιστορίες των τεσσάρων από τους πέντε αναφερθέντες μάρτυρες.
Σχετικά με τον Άγιο Καισάριο, ολοκληρώνει: "ο ασφαλέστερος τρόπος είναι να αφεθεί στην αναφορά εκείνων με των οποίων την αγιότητα εξοικειωνόμαστε , αλλά δεν ξέρουμε τίποτα άλλο". Η ιστορία του Αγίου Υάκινθου "μοιάζει με έναν μύθο". Η ζωή της Αγίας Ευδοκίας είναι "τμήμα μιας θλιβερής μυθιστοριογραφίας ...".
Η παράλογη ιστορία του μαρτυρίου του Αγίου Ρωμύλου και ένδεκα χιλιάδων Χριστιανών στρατιωτών, γράφτηκε από τον Έλληνα Μεταφραστή ,τον μέγιστο συγγραφέα των μύθων των μαρτύρων, ο οποίος έζησε τον δέκατο αιώνα. Ο Άγιος Ευόδιος δεν πέθανε σαν μάρτυρας. Η ιστορία του Άγιου Ιγνατίου βρίθει λαθών. Ο Άγιος Ευστάθιος είναι "απλά ένα ρομάντζο". Η Αγία Σοφία είναι ένα αρχείο γεμάτο αναχρονισμούς. Ο Άγιος Ελευθέριος — σε "κανένα χωρίο δεν βεβαιώνεται ότι ήταν μάρτυρας, ή ακόμα και άτομο". Η Αγία Μπαμπίνα είναι "προσβλητική γλώσσα". Η Αγία Συμφορόσσα είναι πλαστή, πλήρης λαθών. Και συνεχίζεται...
Εάν ο Nέρων δίωξε τους Χριστιανούς στη Ρώμη, δεν ήταν οι μόνοι. Πολύ παγανιστές δολοφονήθηκαν επίσης από τον Νέρωνα. Ένας ειδωλολατρικός συγγραφέας έγραψε ένα βιβλίο για τους ξεχωριστούς άνδρες και τις γυναίκες που ήταν θύματα της παραφροσύνης του Νέρωνα, και υποψιάζεται ότι οι Χριστιανοί χρησιμοποίησαν την ιδέα, όπως επίσης πολλά από τα ονόματα, για τα πιο πρόωρα μαρτυρολόγιά τους.
Ο Δομιτιανός, ο επόμενος διώκτης , περιόρισε επίσης τη δράση του στη Ρώμη, και, απ' όσο μπορούμε να εξακριβώσουμε, επέβαλε απλά ένα νόμο ενάντια στα διάφορα προεξέχοντα άτομα που δήλωσαν φανερά την παράνομη θρησκεία. Και ο Δομιτιανός, ένα άτομο απαίσιου και θλιβερού χαρακτήρα που έζησε σε μια ατμόσφαιρα διαπλοκών, ήταν επίσης διώκτης τόσο των παγανιστών καθώς επίσης και των Χριστιανών. Ότι προσπάθησε σε όλη την αυτοκρατορία του "να ξεριζώσει" το όνομα του Χριστού είναι εξ ολοκλήρου ψέμα.
Ο Τραϊανός και ο Μάρκος Αυρήλιος, που μετριούνται ως τρίτοι και τέταρτοι διώκτες, ήταν άτομα διαφορετικού, και υψηλού χαρακτήρα. Όλοι οι Στωϊκοί αυτοκράτορες απεχθάνθηκαν το χριστιανισμό ως δεισιδαιμονία και αντικοινωνική φιλοσοφία. Μια ιδεολογία που απέκλειε. τα μέλη της από την πολιτική και αυτοκρατορική ζωή δεν άξιζε καμία ανοχής. 'Άφησαν μόνο του το νόμο να σταθεί, δεν εξέδωσαν διατάγματα δίωξης και παρεμπόδισαν τον τοπικό ειδωλολατρικό θυμό ενάντια στους Χριστιανούς.
Το μόνο ιστορικό σημάδι οποιασδήποτε μεγάλης δίωξης είναι η διάσημη επιστολή στην οποία ο Πλίνιος, κυβερνήτης της Βιθυνίας, ζητά την άδεια του Τραϊανού —που είναι ο πραγματικός λόγος για την επιστολή —να μην επιβληθεί ο νόμος. Η αυθεντικότητα της επιστολής είναι σοβαρά συζητημένη και μερικά από τα χωρία στα οποία ο Πλίνιος περιγράφει τους ναούς που εγκαταλείπονται, και ολόκληρες οι περιοχές που προσηλυτίζονται στο χριστιανισμό, είναι ασυμβίβαστες με τα γνωστά γεγονότα. Εν πάση περιπτώσει, ο Τερτυλλιανός κατόπιν απάντησε στον Tραϊανό, ότι "εν μέρει σίγασε" το τοπικό πάθος.
Ο Σεπτήμιος Σέβηρος, ο επόμενος διώκτης, εκατό έτη μετά από τον Tραϊανό, λέγεται να έχει ανησυχήσει για τον αριθμό των προεξεχόντων Ρωμαίων που έγιναν Χριστιανοί και να έχει επιβάλει το νόμο ως ένα ορισμένο βαθμό. Έχουμε λίγες αναφορές των γνήσιων μαρτύρων. Ο Αλέξανδρος Σέβηρος έβαλε ένα ομοίωμα του Χριστού στο ιδιωτικό παρεκκλήσι του παλατιού του. Παραγκωνίστηκε από τον Μαξιμίνο και οι μύθοι έβαλαν χιλιάδες μάρτυρες να πέφτουν κάτω από τον "αιματηρό τύραννο". Οι ιστορικοί λένε ότι δεν υπάρχει κανένα σημάδι των εκτελέσεων.
Ο Δέκιος (249-251),ο Βαλεριανός ( 257), και ο Διοκλητιανός ( 303) ήταν οι μόνοι πραγματικοί διώκτες. Στην προσπάθεια να κατασταλθεί ή να ελεγχθεί ο Χριστιανισμός . Πριν από τον Διοκλητιανό, η εκκλησία είχε σαράντα έτη ειρήνης, και είχε αυξηθεί αρκετά για να κάνει την αντι-πατριωτική διδασκαλία της ένα ζήτημα ανησυχίας.
Εν το μεταξύ, οι Χριστιανοί ήταν μια ισχυρή δύναμη, ειδικά στην κρατική γραφειοκρατία, και αυτοί οι αυτοκράτορες σκέφτηκαν ότι ήταν πάρα πολύ ισχυροί για το καλό της αυτοκρατορίας. Μακριά από την ύπαρξη προθυμίας να υπερασπίσουν την αυτοκρατορία, οι Χριστιανοί έτειναν να καλωσορίσουν τους Γότθους και τους Πέρσες ως εκδικητές. Ο Βαλεριανός προκλήθηκε ανοιχτά από τον πάπα της Ρώμης, και τα διατάγματα του Διοκλητιανού σχίστηκαν από τους Χριστιανούς στο ίδιο το παλάτι του. Ωστόσο ,ούτε σε ένα από τα τρία διατάγματα του Διοκλητιανού δεν υπάρχει η ποινή του θανάτου.
πηγή / http://kelsoskataxp.blogspot.gr/search/label/??????+????
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υποβάλλοντας το σχόλιο σου επιβεβαιώνεις ότι έχεις διαβάσει και αποδεχθεί τους όρους χρήσης και σχολιασμού του μπλογκ. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
http://eleusisdiagoridon.blogspot.gr/2013/08/blog-post_49.html