ΕΒΡΑΙΟΜΑΣΩΝΙΣΜΟΣ-ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ -ΛΑ.Ο.Σ -ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΕΣ ΚΑΙ ΤΣΙΡΑΚΙΑ

Κωλοτούμπα προς άγρα ψήφων δεν είχε κάνει ούτε ο πρωταθλητής του σπορ, Γιώργος Καρατζαφέρης. Ο φύρερ του ΛάΟΣ υπήρξε ένας καιροσκόπος ολκής, που κατάφερε για αρκετό καιρό, είναι η αλήθεια, να πλασάρει τη

βασιλοχουντική του κουτοχορτοσαλάτα με κρουτόν νομιμοφροσύνης προς την αστική δημοκρατία και ληγμένη αντιναζιστική σως. Όταν πλέον αυτό το περίεργο μείγμα, σερβιρισμένο σε μεγάλες ποσότητες, άρχισε να προκαλεί αλλεπάλληλες επισκέψεις στην τουαλέτα, το κοπάδι που τον ακολουθούσε στράφηκε στη γνήσια γκεσταπίτικη κοπριά.

Ό,τι κι αν ήταν όμως ο Καρατζαφέρης, υπήρξε πάντα ένας συνεπής χριστέμπορας. Οικοδόμησε την πολιτική του απάτη πάνω στην ορθοδοξία, εκμεταλλευόμενος το ρεύμα του φονταμενταλιστή Χριστόδουλου (βλ. υπόθεση ταυτοτήτων) και διαφημίζοντας μέσω του τηλεοπτικού του καναλιού την «ευσέβειά» του σε ένα κρεσέντο θρησκευτικού φαρισαϊσμού.

Στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής όμως, το μέγεθος της εξαπάτησης ξεπερνάει κάθε προηγούμενο.

Ο ναζιστής Χρήστος Παππάς με τον μουλά Πειραιώς Σεραφείμ (απηνή διώκτη του Χώκινγκς, του μποζονίου και του στοματικού έρωτα) στήνουν τη μήνυση κατά της "βλάσφημης" θεατρικής παράστασης.
Κατόπιν της τόσο έντονης θρησκευτικής ευαισθησίας που επέδειξε ο πρώτος με τον Παστίτσιο και το Corpus Christi, υποθέτουμε ότι αν βρισκόταν στη θέση του Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ, λίγο πριν αυτός εκτελεστεί στη Νυρεμβέργη για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, δεν θα απόδιωχνε τους ιερείς με μια "υποτιμητική κίνηση του κεφαλιού", όπως αναφέρει σε παλιότερο άρθρο του.

Το πώς μεταλλάχθηκε μια ναζιστική γκρούπα με ξεκάθαρη στόχευση κατά του  "εβραϊκού αποστήματος" του ιουδαιοχριστιανισμού, στα ευσεβή "προσκοπάκια" που παίρνουν σβάρνα τα θρησκευτικά πανηγύρια (1, 2) μπορεί να εξηγηθεί μόνο μέσα από το πρίσμα του άκρατου πολιτικαντισμού που διακατέχει τη συγκεκριμένη οργάνωση.

Έτσι, κάθε φορά που οι βουλευτές της έρχονται αντιμέτωποι με κατηγορίες για το σατανοπαγανιστικό παρελθόν τους (ο ανιστόρητος αυτός όρος χρησιμοποιείται εδώ καταχρηστικά για να δηλώσει τον θρησκευτικό αχταρμά της Χ.Α.), αυτοί επιχειρούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια λέγοντας ότι από το 1992 έχουν εντάξει την "ορθοδοξία" στο πολιτικό πρόγραμμά τους ως "στοιχείο του έθνους". 

Αυτό συνέβη πράγματι, αφού από τις αρχές κιόλας της δεκαετίας του '90 παρατηρήθηκε μια συντηρητική αναδίπλωση της ελληνικής κοινωνίας, με επιστροφή στα ιδεολογήματα της εθνικοφροσύνης και του ελληνοχριστιανισμού. Βλέπετε, ο μεταπολιτευτικός κοινοβουλευτισμός είχε ήδη βουτήξει στη λάσπη του "βρώμικου '89", το τείχος του Βερολίνου μόλις είχε πέσει και είχε περάσει και μια εικοσαετία από το αλήστου μνήμης όργιο της "Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών". Πόσοι θυμούνταν, σε μια εποχή συλλογικής αμνησίας και εφόδου του λαϊφστάιλ μέσω της ιδιωτικής τηλεόρασης, πόση δυσωδία, πόσο εθνικό διχασμό και πόση θεομπαιξία έκρυβε στα σπλάχνα του αυτό το σύνθημα; Η ιδιωτική τηλεόραση, για την οποία έγινε λόγος, είναι αυτή που μερικά χρόνια αργότερα ανέδειξε το τηλεοπτικό "φαινόμενο Χριστόδουλος" φέρνοντας ξανά την εκκλησιαστική παρακρατική εθνικοφροσύνη στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής.

Σε αυτά τα θολά νερά θέλησε να ψαρέψει η ναζιστική γκρούπα φορώντας αμήχανα το κοστουμάκι της "ελληνορθοδοξίας". Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι από τη δεκαετία του '90 μέχρι σήμερα οι ορκισμένοι εχθροί του "ιουδαιοχριστιανισμού" άλλαξαν ρότα και εγκατέλειψαν τις αναφορές σε θρησκευτικά θέματα. Όμως κάτι τέτοιο δε ισχύει. Τα έντυπά τους, καθ' όλη τη διάρκεια της πορείας τους από το εγκληματικό περιθώριο των 90s μέχρι ένα-δύο χρόνια πριν την εκτόξευσή τους στο εκλογικό 7%, βρίθουν από αποκαλυπτικές και ειλικρινέστατες αναλύσεις για τις προθέσεις τους αναφορικά με τη θρησκεία.

Στη σημερινή συγκυρία, με εντελώς διαφορετικές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, η ίδια ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Κορυφαίοι μητροπολίτες της ελλαδικής εκκλησίας όπως ο Αμβρόσιος, ο Ανδρέας και άλλοι, αφήνουν ελάχιστα περιθώρια αμφιβολίας για τη σύμπλευσή τους με τον νέο αιματοβαμμένο φασισμό, ενώ ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος σιωπά προκλητικά μπροστά στο καθημερινό όργιο ρατσιστικής βίας κατά συνανθρώπων μας που κλιμακώνεται μπροστά στα μάτια μας εδώ και μήνες.

Φωτεινές εξαιρέσεις, που όμως επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αποτελούν ελάχιστοι απλοί παπάδες ανά την επικράτεια που προσπαθούν σε πρώτη φάση με το λόγο τους να αντισταθούν στο νεοναζιστικό ζόφο. Όπως ο ιερέας από τη Φωκίδα, ο οποίος ανάμεσα στη σιωπηρή αντίδραση και την αντίδραση στον φασισμό επιλέγει χωρίς συζήτηση το δεύτερο. Επίσης θετική εντύπωση προκαλεί και η πρόσφατη δημόσια τοποθέτηση του μητροπολίτη Σιατίστης Παύλου για τη συμμορία που "διώκει, προσβάλλει και εξευτελίζει καθημερινά τον Χριστό στα πρόσωπα, των προσφύγων, των μεταναστών ακόμα και των παιδιών".

Με όλα τα παραπάνω δεν έχουμε σκοπό να ξεκινήσουμε μια ατελείωτη συζήτηση για θεολογικά ζητήματα ή για ανθυπολεπτομέρειες της εκκλησιαστικής ιστορίας που αφορούν ίσως μεταπτυχιακούς φοιτητές της θεολογίας. Υπερασπίζουμε το δικαίωμα κάθε ανθρώπου ανεξαιρέτως στην πίστη όποιου ή όποιων θεών επιθυμεί και στην ελεύθερη άσκηση των θρησκευτικών του καθηκόντων, εφόσον αυτά δε βλάπτουν την ελευθερία των άλλων. Επίσης υπερασπίζουμε το εξίσου ιερό δικαίωμα στην αθεΐα και στη διατήρηση (ή καθιέρωση;) της θρησκευτικής ουδετερότητας στη δημόσια σφαίρα.

Όμως δεν πρέπει να αμελούμε να ξεσκεπάζουμε την υποκρισία της ναζιστικής συμμορίας, αποκαλύπτοντας με τα ίδια της τα ντοκουμέντα την όψιμη στροφή της προς το ορθόδοξο ποίμνιο ως ένα από τα πολλά θεμελιακά ψεύδη, πάνω στα οποία έχει χτίσει το σαθρό της οικοδόμημα. Ειδικά όταν αυτά τα χρησιμοποιεί για να επιβάλλει μακροπρόθεσμα τη βίαιη συστημική τυραννία της πάνω στις ζωές όλων μας. 
Πιστών και μη.

ΠΗΓΕΣ :  http://jungle-report.blogspot.gr/2012/10/blog-post.html

http://diama4.blogspot.gr/search?updated-max=2012-12-13T16:01:00-08:00&max-results=4&start=8&by-date=false