Η κοινωνία μας οπλίζει τους δολοφόνους.

Πριν από λίγο καιρό τα γεγονότα που ζούμε, με έκαναν να ανοίξω ξανά την Ορέστεια του Αισχύλου. Ήθελα να γράψω για αυτό το μίσος που βλέπω να ξεχειλίζει στο διαδίκτυο, μην εξετάζοντας το δίκαιο ή το άδικο. Διότι το δίκαιο ή το άδικο πρέπει να είναι υπόθεση της Αθηνάς και των Ευμενίδων, όχι των πρωτόγονων Ερινυών. Όχι ότι θα έβγαινε και τίποτε με μία ανάρτηση σε ένα blog. Απλά να, η αίσθηση ότι δεν συμμετέχω σε αυτό το θέατρο του παραλόγου.
Αλλά το κουράγιο να γράψω για το μεγαλείο του Αισχύλου, μπροστά σε αυτό τον βούρκο των
αίφνης πολιτικοποιημένων Ρωμιών, δεν το έβρισκα. Έτσι τα γεγονότα μας προλαβαίνουν διαρκώς ξετυλίγοντας μία τραγωδία, με τις Ερινύες να περιδιαβαίνουν την πόλη στην οποία είχε δοθεί κάποτε το τέλος της Ορέστειας και ο οριστικός υποτίθεται εξευμενισμός τους.
Από προχθές πήρα τέσσερα βιβλία από την βιβλιοθήκη του γραφείου και από τις σημειώσεις τους ήθελα να γράψω για το πως μπορεί η φιλότης να είναι ο συνδετικός κρίκος ενός "κοινωνικού υφαντού". Από την φιλία ως πρωταρχικό πλεονέκτημα στην φυσική επιλογή (Γκαζανιγκα "Άνθρωπος") την φιλότητα ως αρετή, (Βλάσσης Ρασσιάς "Αρετή"), την φιλία ως πρωταρχική αιτία της ελληνικής πόλης, (Χαρ. Θεοδωρίδης "Επίκουρος η αληθινή όψη του αρχαίου κόσμου"), και τέλος από το πως μπορεί αυτό να έχει πραγματική αξία στο σήμερα (Ζαν πιερ βερναν "ανάμεσα στον μύθο και την πολιτική"). Ίσως μπορέσω να το γράψω, αν μπορέσω να καθαρίσω την σκέψη μου από τις "πολιτικές" αναρτήσεις μίσους. Τις σκέψεις από την "ενωτική" ρητορεία μίσους βλέπω τον εαυτό μου σαν παιδί με ένα σκουπόξυλο να προσπαθεί να τις διώξει, σαν νυχτερίδες που περνάνε μπροστά από τα μάτια μου.
Αντί για όλα τούτα τελικά η ποίηση ίσως μπορεί να μας πει περισσότερα. Ο Σεφέρης λοιπόν έγραψε το ποίημα "Ελένη" εμπνευσμένος από την τραγωδία του Ευριπίδη "Ελένη", ο οποίος επίσης εμπνεύστηκε από τον Στησίχορο και την "παλινωδία" του. Είναι για την ματαιότητα που είδε στους νεκρούς Έλληνες του Β' παγκοσμίου πολέμου, από την πικρία για την μετέπειτα στάση των "συμμάχων". Οι αιτίες πολλές, από τον εμφύλιο και μετά. Αφορμή του ποιήματος η αποικιοκρατική στάση των Άγγλων στην μαρτυρική μεγαλόνησο.
Ένα απόσπασμα ελπίζω να σας προβληματίσει. Μήπως γεμίζουμε τον Σκάμανδρο με αίμα, για ένα πουκάμισο αδειανό; Για ένα τίποτα; Διότι αυτά που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται οι ακραίες ιδεολογίες των φονιάδων, αλλά και των μανιασμένων αναρτητών, ποτέ δεν υπήρξαν. Διότι το πρόβλημα είναι οι αναρτητές, μεγαλύτερο και από τους φονιάδες. Ποτέ δεν διδάχτηκε τραγωδία, δίχως θεατές.
Ο κόσμος πάει μπροστά, όπως πήγε μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο, όταν εμείς και πάλι σκοτωθήκαμε για κάτι προαποφασισμένο όπως μάθαμε μετά.

Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.
Τόσα κορμιά ριγμένα
στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης∙
τόσες ψυχές
δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.
Κι οι ποταμοί φούσκωναν μες στη λάσπη το αίμα
για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη
μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.
Γιωργος Σεφέρης. 

πηγή:http://emmanouilpapas.blogspot.gr/2013/11/blog-post_9106.html