ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΩΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

«Την πείσανε ότι: ‘είναι παγανιστές, ειδωλολάτρες, ναζί και ότι είναι αντίθετοι με τον χριστιανισμό’». Αυτά ήταν τα λόγια του Μπαλτάκου προς τον Ηλία Κασιδιάρη, τα οποία φωτογράφιζαν την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ευτέρπη Κουτζαμάνη και τις απόψεις της. Ποιες είναι αυτές πέρα από το πολιτικοϊδεολογικό σκέλος της υπόθεσης; 

Ότι το να έχεις διαφορετικό θρήσκευμα –και δη το να ανήκεις στην Πατρώα των Ελλήνων Θρησκεία σήμερα- αποτελεί έγκλημα για τη Δικαιοσύνη, όπως εκείνη την
αντιλαμβάνεται βεβαίως. Παρόλ’ αυτά, όσο κι αν οι συγκεκριμένες απόψεις αντίκεινται στις «ευρωπαϊκοδημοκρατικές» διακηρύξεις περί (δήθεν) ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θρησκευτικής ελευθερίας, άνθρωποι σαν την κ. Κουτζαμάνη έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι, μην το λησμονείτε…

Έτσι εξηγείται, βέβαια, γιατί αυτή η άξαφνη αντιπάθεια των εισαγγελέων προς τον ιερό των Ελλήνων μαίανδρο, μια αντιπάθεια η οποία εκδηλωνόταν σαφώς στο κατηγορητήριο κατά των μελών της Χρυσής Αυγής.

Οι ιδεολογικές τοποθετήσεις της Χ.Α., το έχω επανειλημμένα τονίσει, δε με αφορούν. Με αφορά, όμως, άμεσα –μας αφορά όλους τους θρησκευομένους κατά τα πάτρια- η αντίληψη που έχουν οι συγκεκριμένοι εκπρόσωποι της Πολιτείας και της Δικαιοσύνης για μας. Το μόνο που θα πω σχετικά με την υπόθεση Μπαλτάκου είναι ότι για μια ακόμα φορά αηδίασα με όλα τα κόμματα, που τα ενδιαφέρει μόνο η δική τους θέση στον πολιτικό χάρτη και όχι η Ελλάδα και οι Έλληνες.

 Έτσι, το γεγονός ότι στην Πολιτεία μας έχουν καταστεί μη διακριτές, για να μην πούμε ότι έχουν πλήρως καταργηθεί, η Νομοθετική, η Εκτελεστική και η Δικαστική εξουσία, δε φαίνεται να ενοχλεί κανέναν τελικά. 

Κι όμως, σε όλη αυτή την ιστορία, αυτό είναι το σημαντικό: ότι, έτσι όπως είναι πια τα πράγματα, ούτε στη Δικαιοσύνη δεν μπορείς να προσφύγεις, αφού χειραγωγείται από την κυβέρνηση και τις πολιτικές της, τις οποίες επιβάλλει μετερχόμενη απίστευτα αήθεις μεθοδεύσεις. 

Όπως π.χ. η επιβολή των κατοχικών νόμων που μας καταδυναστεύουν και η εμπλοκή της στο έργο της Δικαιοσύνης. Και είμαι σε θέση να γνωρίζω προσωπικά και εξ ιδίας πείρας ότι αυτό το τελευταίο όντως συμβαίνει.

Θα έρθω όμως σ’ εμάς και θα πω τα εξής, κι όποιος θέλει, ας με ακούσει, πριν είναι πολύ αργά. Τα πράγματα θα αγριέψουν, θα αγριέψουν πολύ. Και σ’ αυτό φταίμε κι εμείς! Γιατί;

Παρά το γεγονός ότι έχουν επιτευχθεί αρκετά σημαντικά πράγματα στον τομέα της νομιμότητας της Πατρώας Θρησκείας, πρώτα με την αναγνώρισή της μέσω του σωματείου ΕΛΛΗΝΑΪΣ και στη συνέχεια με την εισαγγελική διάταξη για το περιοδικό FOCUS (η γνωστή υπόθεση της προσβολής της Θεάς Αφροδίτης) όπου δηλώνεται σαφώς η γνωστότητα / νομιμότητα της θρησκείας, αλλά αναγνωρίζονται και οι Θεοί μας ως θείες προσωπικότητες, καμία σημασία δε δίνει κανείς σ’ αυτά τα κεκτημένα. 

Άλλοι δε θέλουν ούτε να ξέρουν γι’ αυτά και τα απαξιώνουν επιδεικτικά, άλλοι επιμένουν σε πολιτειακή αναγνώριση –εδώ γελάνε, όταν όχι μόνο έχουμε πλέον ένα ασφυκτικό ολοκληρωτικό κράτος, αλλά έχουμε και μια Ευρώπη Χριστιανοδημοκρατική, και ανοίξτε τα μάτια σας επιτέλους!- άλλοι δεν… αναγνωρίζουν καθόλου την αναγνώριση, άλλοι που την αναγνωρίζουν και ξέρουν καλά τι σημαίνει τραβάνε το δικό τους μπαϊράκι, αδιαφορώντας για τις συνέπειες αυτής της πολυδιάσπασης που δεν ωφελεί διόλου το κοινό καλό, κι άλλοι δυναμιτίζουν όσα έχουν επιτευχθεί με πάθος, ενώ διατείνονται ότι υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα των θρησκευτών της Πατρώας Θρησκείας. Δικαίωμα του καθενός να πράττει όπως βούλεται, αλλά ας εξετάσουμε για λίγο τους λόγους που γίνεται αυτό. 

Είναι απλοί και αφορούν στον προσωπικό μικροεγωισμό, στη διάθεση του καθενός να έχει κι από ένα μαντρί, στην πολιτική αντιπαράθεση και στα κόμματα βεβαίως, αλλά και στην έλλειψη κατανόησης ότι για να σταθεί ένας σκοπός χρειάζονται ορισμένες προϋποθέσεις. Η κυριότερη; Ο σεβασμός στους θεσμούς. 

Τους θεσμούς που είναι απαραίτητοι ώστε να λειτουργήσει αυτός ο σκοπός! Όχι μόνο δεν υπάρχει μέσα μας αυτή η συνείδηση περί θεσμών, αλλά είμαστε και τόσο αρνητικοί απέναντι στην όποια έννοια αυτοπειθαρχίας και αυτοσυγκράτησης, ώστε τίποτε δεν μπορεί να γίνει τελικά. Τίποτα!

Και επειδή δεν μπορώ να μιλήσω για άλλους, αλλά μόνο για μένα, θα πω τα εξής ενώπιόν σας.

 Εγώ έπραξα καταπώς έπρεπε για ΟΛΟΥΣ –αυτό το όραμα με οδήγησε!- και έχω τη συνείδησή μου ήσυχη. Γι’ αυτό και παραμένω στα του οίκου μου. Τώρα, εσείς που σκίζεστε για θώκους και αξιώματα… ανύπαρκτα, κοιτάξτε να βάλετε μυαλό και να δείτε επιτέλους την πραγματικότητα. Μην απαξιώνετε τα επίσημα χαρτιά, αυτά που έχουμε κερδίσει τελικά, χρησιμοποιήστε τα, για σας όλους είναι, δεν είναι προσωπικό κτήμα κανενός. 

Αλλά χρησιμοποιήστε τα με σοφία και προσοχή. Ξεκολλήστε επιτέλους από την ομφαλοσκοπία σας! Τα χαρτιά αυτά είναι τα μόνα που έχουμε –για την ώρα, μέχρι να μπορέσουμε να προσφύγουμε στη Διεθνή Δικαιοσύνη, αν και όταν θα μπορέσουμε. 

Γιατί τα χαρτιά αυτά, μικρά, μεγάλα, ασήμαντα, σημαντικά, δεν έχει σημασία, είναι υπάρχοντα και πραγματικά και είναι εδώ για να υπερασπιστούν όποιον διωχθεί για τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Και θα υπάρξουν διώξεις! Θα υπάρξουν ΔΙΩΞΕΙΣ και ίσως φυλακίσεις σ’ αυτά τα κολαστήρια που βλέπετε στην τηλεόραση. Ακούστε με προσεκτικά και συνετιστείτε!

 Στο σκοτεινό, εγγύς και ζοφερό μέλλον, θα συρθούν δικοί μας άνθρωποι στο δικαστήριο επειδή  τέλεσαν κάποια ιεροπραξία και θα κατηγορηθούν βαρυνόμενοι και με άλλες κατηγορίες που θα τους φορτώσουν. Θα γίνει αυτό. Και δεν είναι μακριά ο καιρός, το επαναλαμβάνω!

Παρατήστε την οίηση, το «ύφος» και την έπαρση που σας τρώνε την ψυχή και τη λογική σας σκέψη και σκεφτείτε –ναι, σκεφτείτε!- πως έχουμε κάποια κεκτημένα που θα αποτελέσουν την υπερασπιστική μας γραμμή όταν χρειαστεί. Εγώ δε θ’ ανακατευτώ στις μεμψιμοιρίες, τις κρυφοκουβέντες, τις υποκρισίες και τις κήρες που σας ταλανίζουν.

 Στέκομαι μακριά, ιδιωτεύω και πιστέψτε με, αισθάνομαι πολύ καλά, γιατί κρατώντας αυτές τις «αποστάσεις ασφαλείας» δε συγχύζομαι όπως το πάθαινα επί χρόνια! Υπό αυτή την έννοια, ησύχασα –δόξα τοις Θεοίς! Αλλά θα είμαι στη διάθεση οποιουδήποτε θέλει να βοηθηθούμε όλοι πραγματικά. Βρίστε με όσο θέλετε, το έχετε κάνει, το κάνετε συνέχεια! 

Αλλά σκεφτείτε ένα πράγμα: ότι όχι μόνο δεν κέρδισα τίποτα ποτέ απ’ αυτή την ιστορία, δεν κέρδισα ούτε ως συγγραφέας, ούτε ως άνθρωπος αφού δεν άκουσα έστω μια καλή κουβέντα από κανέναν, αλλά υπέστην και φοβερή φθορά, προσωπική, επαγγελματική, υλική, και γεύτηκα τρομερές απογοητεύσεις. Κι, όμως, ευχαριστώ τους Θεούς που μου άνοιξαν –έστω και τόσο οδυνηρά- τα μάτια και είδα τα τόσα τρωτά μας.

Όμως, παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι, οι άνθρωποί μας με έχουν πικράνει και με έχουν απογοητεύσει, την πονάω τη θρησκεία μας.

 Έχω και το κουσούρι να πονάω και τους ανθρώπους. Μυαλό δεν έβαλα ούτε εγώ τελικά… Όσο για τις θέσεις, τα οφίτσια, τα ποίμνια, τις ομαδούλες και τις κακιούλες δε μ’ ενδιαφέρουν καθόλου μα καθόλου και απέχω πολύ καιρό από τις δημοτελείς εκδηλώσεις. Το γνωρίζετε. Αλλά στην ώρα της μάχης που έρχεται και που θα είναι τρομερή, δε θα φυγομαχήσω. Εστέ βέβαιοι! Βρίστε με, πάλι και πάλι, αλλά μην ξεχνάτε αυτά που σας είπα.

Έρρωσθε και Τύχη Αγαθή!

 http://doretapeppa.blogspot.gr/