ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΚΑΙ ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ

Του Ελλάνωρ Αλεξάκη

Παράπλευρα  θύματα της προπαγάνδας του ολιγαρχικού κατεστημένου που κυβερνά την χώρα, με αφορμή τα γεγονότα που έχουν σχέση με την ναζιστική ακροδεξιά Χρυσή Αυγή, είναι και η λατρεία  και ο τρόπος ζωής των αρχαίων Ελλήνων, που το χριστιανικό ιερατείο αποκαλεί μειωτικά
και με υβριστική πρόθεση, με τα επίθετα: παγανισμός, δωδεκαθεισμός, ειδωλολατρία, ελληνισμός, Ελλήνων νόσος, Ελλήνων μιαρές δόξες, Ελλήνων ψεύδη, Ελλήνων πλάνη, εθνισμός, απιστία, Επικούρου χοιρεία, αθεΐα  κλπ…

Με τον ψευδή ισχυρισμό ότι οι χρυσαυγήτες είναι παγανιστές και δωδεκαθεϊστές, γίνεται προσπάθεια να χρεωθεί η λατρεία των αρχαίων Ελλήνων και γενικά η ελληνική κοσμοαντίληψη και το σύστημα αξιών του αρχαίου Ελληνισμού, με την εγκληματική ναζιστική οργάνωση της ΧΑ για να συκοφαντηθεί και να χτυπηθεί η αρχαία λατρεία και ο αρχαίος ελληνικός κόσμος και πολιτισμός για άλλη μια φορά.

Όμως όλοι οι βουλευτές της ΧΑ, όλοι ανεξαιρέτως, δηλώνουν χριστιανοί ορθόδοξοι. Κατά τις ορκωμοσίες στην βουλή σπεύδουν όλοι χωρίς εξαίρεση να τους ραντίσει ο προκαθήμενος του ορθόδοξου χριστιανικού ιερατείου με «αγιασμό» και να του φιλήσουν το χέρι. Κανένας λοιπόν από αυτούς δεν είναι παγανιστής ή έλληνας εθνικός ή δωδεκαθεϊστής ή ορφικός ή κυνικός ή στωικιστής ή ελεατικός ή ντεϊστής ή αγνωστικιστής ή επικούρειος ή άθεος· αντίθετα είναι όλοι τους χριστιανοί ορθόδοξοι. Άλλωστε, έχουν αποδείξει την φανατική ορθόδοξη χριστιανική μισαλλοδοξία τους σε πάρα πολλά γεγονότα, όπως για παράδειγμα τα έκτροπα που προκάλεσαν μαζί με κάποιους καλόγερους και παπάδες στο θέατρο «Χυτήριο» όταν ανέβηκε η παράσταση “CorpusChristi”. Επίσης πολλά διακεκριμένα μέλη του ορθόδοξου χριστιανικού ιερατείου, επίσκοποι, αρχιμανδρίτες κλπ, έχουν στενές σχέσεις με την ΧΑ, ευλογούν και στηρίζουν την δράση της, ενώ η επίσημη Εκκλησία αδιαφορεί για αυτές τις συνευρέσεις και η Διαρκής Ιερά Σύνοδος δεν τις έχει καταδικάσει.

Οι χρυσαυγήτες, όπως και πολλοί από αυτούς που κατοικούν σήμερα στον ελλαδικό χώρο, ειδικά όσοι είναι δεξιοί και ακροδεξιοί, έχουν χάσει κατά μέγα μέρος την ελληνικότητα τους, ακριβώς επειδή είναι φανατικοί χριστιανοί και για τον λόγο αυτόν κατά κανένα τρόπο δεν έχουν μέθεξη των αρχαίων πολιτιστικών αξίων που είναι καταδικασμένες από τον χριστιανισμό ως νοσηρές, μιαρές και ψευδείς. Είναι αυτοί οι ίδιοι που ενώ λένε στους ευρωπαίους: «Είμαστε Έλληνες ρε! Όταν εσείς ζούσατε πάνω στα δέντρα εμείς είχαμε πολιτισμό!» αμέσως μετά, μη έχοντας ιδέα για τον πολιτισμό στον οποίον αναφέρονται, λένε περιφρονητικά για τους αρχαίους Έλληνες ότι «πίστευαν σε ψεύτικα είδωλα και ήταν ειδωλολάτρες, παγανιστές και άθεοι». Οι δυστυχείς αυτοί ελληναράδες δεν γνωρίζουν ότι οι ευρωπαίοι, αλλά και πολλοί άλλοι άνθρωποι στον πλανήτη, είναι πολύ πιο έλληνες από αυτούς τους ίδιους, αφού βίωσαν την Αναγέννηση με την επιστροφή στις πηγές των αξιών του Ελληνισμού και στην συνέχεια με τον Διαφωτισμό και τον Ανθρωπισμό, δόμησαν πάνω σε αυτές τις αξίες, ενώ αυτοί παραμένουν θλιβεροί «μεταβυζαντινοί χριστιανογραικύλοι».       

Σε όλους αυτούς τους ελληναράδες έχω να πω ότι: Έλληνας δεν γεννιέσαι. Έλληνας μπορείς μόνο να γίνεις «μετέχοντας της των Ελλήνων παιδεύσεως».

Άλλωστε και η λέξη «Επανελληνισμός» που έχει γίνει της μόδας τα τελευταία χρόνια στον τόπο μας, προϋποθέτει την δια της παιδείας μέθεξη με τις αξίες του αρχαίου ελληνικού κόσμου, ώστε να επανακτηθεί η ελληνικότητα, που δεν αποκτάται με καμία εξ αίματος συγγένεια, παρά μόνο με τον ενστερνισμό της γνώσης των ελληνικών στοιχείων. Για την ελληνικότητα προϋποτίθεται, κατ’ αρχήν η γνώση των ελληνικών αξιών και στην συνεχεία η αποδοχή τους και η ενσωμάτωση τους στον τρόπο ζωής και στα πιστεύω αυτού που θέλει να γίνει Έλληνας. Ο βαθμός, αφ’ ενός της γνώσης και αφ’ ετέρου της μέθεξης των ελληνικών αξιών, αποτελεί και το μέτρο του βαθμού της ελληνικότητας. Η ελληνικότητα προϋποθέτει και συνεπάγεται αποδοχή και μέθεξη των αξιών του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού (μια από της οποίες ήταν και η φιλοξενία) και τίποτε λιγότερο ή περισσότερο, καμιά εξ αίματος συγγένεια και άλλες ρατσιστικές ανοησίες.

Ας δούμε όμως γιατί οι πολυθεϊστικές θρησκείες, δεν μπορούν να εκτρέφουν ή έστω και να συνεπικουρούν ολοκληρωτικά πολιτικά φαινόμενα.

Οι πολυθεϊστικές θρησκείες και τα φιλοσοφικά ρεύματα, που άνθισαν στο πολυποίκιλο λιβάδι του αρχαίου ελληνικού κόσμου, αναφερόμενες κυρίως σε στοιχεία της φύσης, ελάχιστα προσφέρονται για πράξεις φανατισμού και κατάκτησης. Αντίθετα οι μονοθεϊστικές που διακηρύσσουν έναν μοναδικό, πανίσχυρο και ζηλωτή θεό, δημιουργό και καταστροφέα του κόσμου, που τιμωρεί όσους δεν τον πιστεύουν και δωρίζει την εξουσία στους βασιλείς που τον ασπάζονται, αποτελούν όργανο και μέσο επιβολής για τις επεκτατικές και εκτεταμένες αυτοκρατορίες αλλά και τα αυταρχικά καθεστώτα και κινήματα.

Είναι πολύ πιο εύκολο να κυβερνάς ως δεσπότης ένα συνονθύλευμα λαών και εθνών αν τους ομογενοποιήσεις σε ότι μπορείς, εν προκειμένω στην θρησκευτική τους πίστη. Αυτό αντιλήφτηκε η Ρώμη κατά την ύστερη ηγεμονική (αυτοκρατορική) περίοδο, και παρά το ότι αρχικά έκανε διωγμούς εναντίον των χριστιανών, όχι για το δόγμα τους αλλά επειδή καταδίωκε κοινωνικές ομάδες που τις θεωρούσε υπονομευτικές, τελικά επέβαλε τον χριστιανισμό, ως ενιαία και αποκλειστική θρησκεία, με νέους διωγμούς, με πολύ βίαιο και οδυνηρό, ειδικά για τους Έλληνες, τρόπο, με καταστροφές ναών, κατασχέσεις περιουσιών, ομαδικές σφαγές, θανάτωση και των δυο γονέων ώστε να μείνουν τα μικρά παιδιά, «απαλλαγμένα» από το μίασμα των γονέων, έρμαια στους προπαγανδιστές της νέας πίστης. Μόνο σε μια από αυτές τις ομαδικές σφαγές εξοντώθηκαν 7 – 15 χιλιάδες Έλληνες στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης από τους γότθους στρατιώτες του χειρότερου διώκτη των ελλήνων όλων των εποχών, αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Α΄ που τους είχε παγιδεύσει με ψεύτικες υποσχέσεις το 390 μετά την αρχική χριστιανική χρονολόγηση (μτχχ), επειδή είχαν, πριν από κάποιον καιρό, εκδηλώσει στασιαστικές διαθέσεις και είχαν εξεγερθεί κατά της φρουράς από γότθους (γερμανούς) που είχε εγκαταστήσει στην πόλη, σκοτώνοντας μάλιστα και τον διοικητή της τον Θευδερίχ, επειδή οι βάρβαροι αυτοί που είχαν ασπαστεί τον χριστιανισμό και είχαν στρατολογηθεί από τον Θεοδόσιο, τους καταπίεζαν για να τους αλλάξουν την πίστη και τον τρόπο ζωής τους.

Οι σύγχρονοι προσήλυτοι έλληνες είναι σε μεγάλο βαθμό απόγονοι των απορφανισμένων, «απαλλαγμένων» από τους έλληνες γονείς τους και το «ελληνικό μίασμα» των γονέων, τους παιδιών. Όποιος αμφιβάλει για αυτά δεν έχει παρά να δει, και μάλιστα στο πρωτότυπο, την νομοθεσία των Θεοδοσίου, Αρκαδίου, Ονωρίου, Ιουστινιανού και άλλων αυτοκρατόρων καθώς και τα χρονογραφήματα εκείνης της εποχής. Λίγο αργότερα μετά την ισοπέδωση των ναών, των θεάτρων, των γυμναστηρίων και των αγωνιστικών σταδίων των ελλήνων, διακόπτεται και η διδασκαλία των φιλοσοφικών σχολών με την καταστροφή τους και με την δίωξη και την εξόντωση των φιλοσόφων που δίδασκαν σ’ αυτές. Οι φιλόσοφοι έχουν την ίδια τύχη με τους ιεροφάντες των ελλήνων. Οι βιβλιοθήκες έχουν γίνει ήδη παρανάλωμα του πυρός. Όλα αυτά συντελούνται με τις υποδείξεις και την ενεργό συμμετοχή του χριστιανικού ιερατείου που προκαλεί τα σχετικά έδικτα, τα διατάγματα των ρωμαίων αυτοκρατόρων που προαναφέραμε, από τους οποίους, σημειωτέον, ουδείς ήταν έλληνας. Με την καταστροφή απαλείφεται η γνώση και το σύστημα αξίων που επι τόσους αιώνες είχαν καλλιεργήσει οι έλληνες. Μετά από μερικές γενιές οι γνώσεις χάνονται και επικρατεί το σκοτάδι της αμάθειας. Ο ελληνισμός έχει πια καταλυθεί και έχει προκύψει ο Μεσαίωνας, μια περίοδος στην ιστορία της ανθρωπότητας που κυριαρχεί ο σκοταδιστικός χριστιανισμός και η «ελέω θεού βασιλεία».

Αν εξετάσουμε την αντίληψη που οι αρχαίοι έλληνες είχαν για τους θεούς τους, θα δούμε κατ’ αρχήν ότι για τους έλληνες οι θεοί δεν δημιούργησαν τον κόσμο, ούτε έχουν ως κτήμα τους τον κόσμο, αντίθετα προς τον Γιαχβέ (Ιεχωβά) τον θεό των εβραίων των μουσουλμάνων και των χριστιανών. Οι θεοί των ελλήνων, (αλλά και πολλών άλλων λαών), ζουν μέσα στον κόσμο, είναι μέρος του κόσμου, μέρος ενός ολιστικά αρμονικού συνόλου. Δεν δημιούργησαν τον κόσμο ούτε μπορούν να τον καταστρέψουν, όπως ο Γιαχβέ. Δεν είναι κτίστες ούτε κτήτορες του κόσμου. Οι θεοί κατά ένα ιδιότυπο τρόπο υπακούουν στον καταναγκασμό των νόμων της Φύσης, «Ανάγκα και θεοί πείθονται». Για τον Επίκουρο μάλιστα οι θεοί δεν ενδιαφέρονται για τους ανθρώπους, ζουν κάπου πέρα από τον κόσμο ή ανάμεσα στους κόσμους, στο μετακόσμιο.

Οι θεοί των ελλήνων δεν έχουν κτήμα τους την φύση, ζουν απλώς μέσα στην φύση ως υπόδειγμα αρμονικής συνύπαρξης με τα στοιχεία της φύσης, ως σύμβολα των στοιχείων της φύσης, παρεκτρεπόμενοι μόνο σε ακραίες περιπτώσεις, π.χ. ως αστραπαίος και κεραύνιος Ζευς, ως ανεμοκράτωρ Αίολος, ως τρικυμιαίος Ποσειδών, κλπ… Οι θεοί μπορεί να χαρίζουν υγεία και ευδαιμονία στους βροτούς με το να είναι ευμενείς ή και το αντίθετο, επηρεάζοντας  θετικά ή και αρνητικά τα στοιχεία της φύσης, δεν μπορούν όμως να δημιουργήσουν ούτε και να καταργήσουν την φύση, δεν μπορούν να φέρουν την «Συντέλεια του Κόσμου» όπως ο Γιαχβέ. Από τις πολυθεϊστικές θρησκείες, αλλά και από τον Επικουρισμό και την αθεΐα, λείπει το στοιχείο της δημιουργίας εκ του μηδενός και της καταστροφής στο τίποτε, που αποτελεί θεμελιώδες θεωρητικό και ψυχοκοινωνικό στοιχείο των κυρίων μονοθεϊστικών θρησκειών και των ολοκληρωτικών κινημάτων όπως ο ναζισμός και ο φασισμός, και αποτελεί δόγμα που κυριαρχεί στην θρησκεία του θεού Γιαχβέ, του θεού των εβραίων των χριστιανών και των μουσουλμάνων.

Από τις πολυθεϊστικές θρησκείες λείπει επίσης το στοιχείο του μεγαλείου, που αποτελεί απαραίτητο συστατικό των απολύτων μοναρχιών, των αυτοκρατοριών αλλά και των αυταρχικών κινημάτων και πολιτευμάτων, όπως ο φασισμός ή ο ναζισμός. Το μεγαλειώδες συνοδεύει κάθε έκφανση και εκδήλωση αυτών των πολιτευμάτων και κινημάτων, στην τέχνη, στις ομαδικές τελετές, στα κτίρια, στην οργάνωση, ακόμα και στις καταστροφές που προκαλούν. Αντίθετα τα δημοκρατικά πολιτεύματα και ο πολυθεϊσμός, χρησιμοποιούν το μέτρο και όχι το μέγεθος. Για τους έλληνες αυτό το μέτρο, που αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο του πολιτισμού τους, απεικονίζει τις αρμονικές εναλλαγές του ελλαδικού, ιόνιου και αιγιακού τοπίου που τους γεννά και τους διαμορφώνει. Αυτό το μέτρο χαρακτηρίζει κάθε διάσταση του πολιτισμού τους, την ποίηση, την φιλοσοφία, την τέχνη, την αρχιτεκτονική, την πολεοδομία, το θέατρο, τα πολιτικά τους συστήματα και την πολιτειακή τους δομή με τις πόλεις – κράτη, την αμυντική και στρατιωτική τους οργάνωση, και βεβαίως, την λατρεία τους. Η Ελλάδα δεν θεωρείται «μεγάλη» για το μέγεθος και την κατακτητική της δύναμη, όπως η Ρώμη, αλλά για το μέτρο και την αρμονία του πολιτισμού που επέδειξε, αυτή είναι μια από τις κυριότερες διαφορές της Ελλάδας από την Ρώμη.

Η επίσημη θρησκεία των ελληνικών πόλεων-κρατών, αυτή του Ολυμπίου ή Ουρανίου Δωδεκαθέου, είναι στην πραγματικότητα μια λατρεία χωρίς δόγμα και χωρίς ιερατείο. Ο κάθε πολίτης-λατρευτής γνωρίζει τις λατρευτικές τελετές και τις εκτελεί χωρίς την καθοδήγηση, την επίβλεψη και τον έλεγχο κάποιας εκκλησιαστικής ιεραρχίας.

Η θρησκεία αυτή δεν στηρίζεται σε κάποια αποκάλυψη, δεν έχει προφήτη-ιδρυτή, σε αντίθεση με τις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες. Δεν  διαθέτει κανένα ιερό βιβλίο, καμία ιερή διαθήκη, καινή ή παλαιά, καμιά βίβλο, κανένα ευαγγέλιο, κανένα κοράνιο, κανένα Τορά, που να αποτελεί την βάση θεολογικού συστήματος και ως εκ τούτου δεν έχει ιερατείο, δηλαδή μια κάστα ερμηνευτών θεολόγων[x]. Απουσιάζει η εκκλησία σαν ιεραρχημένη οργάνωση που να ερμηνεύει τις θρησκευτικές αλήθειες και να διευθύνει τις τελετές της λατρείας. Επειδή δεν υπάρχουν δόγματα πίστης, ούτε διαδικασίες επιβολής και ελέγχου για την τήρηση τους· δεν υπάρχουν κατά συνέπεια, ούτε αιρετικές παρεκκλίσεις. Για τον λόγο αυτόν ο αρχαίος ελληνικός κόσμος και πολιτισμός είναι ανεξίθρησκος και δεκτικός του «διαφορετικού», ενώ οι τρεις ιουδαιογενείς θρησκείες είναι μισαλλόδοξες και μισαλλόθρησκες όπως άλλωστε φαίνεται από την αιματοβαμμένη ιστορία τους.

Η επίσημη λατρεία των Ολυμπίων θεοτήτων στις πόλεις-κράτη δίνει απλώς ευκαιρίες για χαρωπές γιορτές που για την πόλη της Αθήνας έφταναν τις εκατό, με την συμμετοχή όλων: πολιτών, δούλων, μετοίκων και ξένων, ανδρών, γυναικών και παιδιών.

Ο όρος εκκλησία που πήραν οι χριστιανοί από την ελληνική γλώσσα, σήμαινε την σύγκληση, το κάλεσμα σε συνάθροιση, την σύνοδο, την συνέλευση, την συνεδρία όλων των πολιτών που συγκροτούσαν τον δήμο για την λήψη καθαρά πολιτικών αποφάσεων. Κατά την έναρξη, την διάρκεια ή το τέλος των εκκλησιών του δήμου, δεν γινόταν ουδεμία επίκληση, ουδεμία προσευχή, ουδεμία ευχαριστία σε καμία άνωθεν προνοιακή προστατευτική θεϊκή δύναμη. Όλα τα βουλεύματα του Δήμου των Αθηναίων που ανευρέθηκαν σε επιγραφές αρχίζουν με την φράση: ΕΔΟΞΕΝ ΤΗι ΒΟΥΛΗι ΚΑΙ ΤΩι ΔΗΜΩι – η βουλή και ο δήμος αποφάσισαν, χωρίς επίκληση σε κανένα θεό, χωρίς: ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ, χωρίς την πρόνοια την ελεημοσύνη ή την «ευλογία» του θεού. Αυτά είναι μεταγενέστερα, μετά το τέλος της ελληνικής δημοκρατίας, αρχίζουν με την εγκαθίδρυση των μοναρχιών και συνεχίζονται ως το βάθος του χριστιανικού μεσαίωνα, στο δε «ελληνιστάν», συνεχίζονται μέχρι τις μέρες μας. Το σύγχρονο «ελληνικό» κράτος είναι η μοναδική χώρα τουλάχιστον στην Δύση που το ιερατείο «ευλογεί» την έναρξη των εργασιών της βουλής. Έτσι τιμωρεί ο Γιαχβέ ο εκδικητικός θεός των χριστιανών τους αρχαίους έλληνες, αυτούς που για πρώτη φορά είχαν το «θράσος» να βάλουν τον άνθρωπο-πολίτη στο επίκεντρο του κόσμου, «πάντων χρημάτων μέτρον», αυτονόητα υπεύθυνο για τις αποφάσεις και τις πράξεις του.

Πιστεύουμε ότι ο έλληνας άνθρωπος είναι δημιούργημα του τοπίου του τόπου του, του πελάγιου περιβάλλοντος του Αιγαίου και του Ιονίου. Το ίδιο ισχύει και για την θρησκεία-λατρεία του, τουλάχιστον την επίσημη και πανηγυρική: των δώδεκα θεοτήτων. Έχει την συμμετρία, τις διαστάσεις, την ωραιότητα, την περιοδική τάξη και τον ανθρωπισμό του τοπιού που την περιβάλλει. Δεν υποτάσσει σε καμιά δεσποτεία τον έλληνα-άνθρωπο-πολίτη, αντίθετα τον βοηθά να ανθίσταται στις επιβουλές των δεσποτειών που εκπορεύονται από την ανατολή ή από την δύση. Του συμπαρίσταται συνυφασμένη με το δημοκρατικό του πνεύμα, αλλά και την τέχνη που αυτός για χάρη της δημιούργησε, και χάνει για πρώτη φορά την δύναμη να αμυνθεί μαζί του, όταν κυριαρχούν οι μονάρχες που έχουν το θράσος να θέλουν να θεωρούνται και να λατρεύονται ως θεοί. Από τότε σταδιακά, χωρίς αναστροφή, η λατρεία των θεών φθίνει και αντικαθίσταται από την νεκρολογία, την νεκρομαντεία, την μαγεία των μάγων της Χαλδαίας και τον διάδοχό της χριστιανισμό. Από τότε αρχίζει και η αδιάλειπτη μέχρι τις μέρες μας συρρίκνωση των ελλήνων και καλούμαστε με την επιστροφή στην πατρώα και μητρώα κοσμοαντίληψη  σε μια αναστροφή αυτής της πορείας.

Δεν είναι όμως η ελληνική λατρεία η μόνη που καταστρέφεται. Όλες οι εκφάνσεις του Ελληνικού Πολιτισμού έχουν την ίδια τύχη: Η ελληνική τραγωδία καταντά χυδαία ρωμαϊκή μιμική φάρσα (παντομίμα). Οι αναίμακτοι ελληνικοί αγώνες για κλάδο ελαίας, καταντούν ρωμαϊκές μονομαχίες και θηριομαχίες με εκατόμβες από θύματα, ανθρώπους και ζώα, που κριτής αντί για τους ελλανοδίκες είναι ο ορθός ή αντεστραμμένος αντίχειρας του ρωμαίου άρχοντα δεσπότη. Τα αγάλματα των αγαλλόμενων Ελλήνων λατρευτών καταντούν ακίνητα statuae των Λατίνων και αργότερα αποστεωμένες εικόνες αυτοκακουχημένων «αγίων» του χριστιανισμού. Η αγάπη για την φύση και την καθαρότητα της φύσης καταντά διαστροφή για κατάκτηση, κυριαρχία και καταστροφή της φύσης. (… αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε την γην και κατακυριεύσατε αυτής … λέει ο Γιαχβέ)

Η πίστη στην κοσμική αρμονία και τάξη καταντά φόβος για έναν τιμωρό, ζηλιάρη, εκδικητικό θεό και στρατιές δαιμόνων που επιβουλεύονται και επιπίπτουν ως στρόβιλοι καπνού για να καταστρέψουν την ευτυχία των ανθρώπων.

Τέλος η οικονομία από ορθονόμηση των του οίκου, ιδιωτικού ή δημόσιου, διαστρέφεται και καταντά οικονομία του χρήματος και υποδουλωτής του ανθρώπου. Εδώ θα μπορούσαν να λεχτούν πολλά για την τελική κατάληξη αυτής της διαστροφής, τον καταστροφικό καπιταλισμό που απειλεί με κατάρρευση τον σύγχρονο κόσμο. Θα αρκεστώ να αναφέρω τις στενές σχέσεις που έχει ο καπιταλισμός με τον χριστιανισμό και τον εβραϊσμό παραπέμποντας α) στον Μαξ Βέμπερ ο οποίος αναφέρεται σε προηγούμενη φάση του καπιταλισμούκαι β) στην «παραβολή των 10 ταλάντων» που συμπλέκει την δεσποτεία, την δουλικότητα και την τοκογλυφία, καθαγιάζοντας και τις τρείς. Πρέπει επίσης να αναφέρω ότι μετά την κατάρρευση των πόλεων – κρατών και την αντικατάσταση της (άμεσης) δημοκρατίας από αυταρχικά ή ολιγαρχικά καθεστώτα, όπως είναι και οι σημερινές αντιπροσωπευτικές κατ’ ευφημισμό «δημοκρατίες», αρχίζει και ο κρατικός δανεισμός που υποδουλώνει κράτη και κοινωνίες στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό μονοπώλιο. Ναι οι αρχαίες δημοκρατικές πόλεις – κράτη δεν κατέφευγαν σε κρατικό δανεισμό, επειδή γνώριζαν ότι αυτος που θα μπορούσε να τις δανείσει ήταν ακριβώς αυτός που επιβουλευόταν την ελευθερία τους: ο πέρσης βασιλέας!Η απάλειψη του κρατικού δανεισμού πιστεύω ότι πρέπει να αποτελέσει ένα από τα κύρια στοιχεία – επιχειρήματα της πρότασης του Ελληνισμού για την ευημερία της κακοποιούμενης στις μέρες μας Ανθρωπότητας. Μιας Ανθρωπότητας που έχει οδηγηθεί σε αυτό το καταστροφικό αδιέξοδο εξ αιτίας της επιβολής των ιουδαιογενών δογμάτων και της επιβουλής του Σιωνισμού και που τώρα μόλις με κινήματα όπως το «StopWallStreet» φαίνεται να κάνει τα πρώτα της αβέβαια βήματα για να γλυτώσει από τον παγκόσμιο καταστροφικό χρηματοπιστωτικό Λεβιάθαν.

Πολλά από όσα προανέφερα αποτελούν τα στοιχεία και τις φάσεις της κατάπτωσης από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο στον Μεσαίωνα, για την επέλευση του οποίου το μεγαλύτερο βάρος φέρει ο χριστιανισμός. Ο αρχαίος ελληνικός κόσμος δεν ήταν άψογος κατά τα πάντα. Όπως κάθε ιστορική οντότητα είχε τις ατέλειες του, είχε πρώτα από όλα την δουλεία, όμως η δουλεία υπάρχει μέχρι σήμερα, για όσες υπηρεσίες μπορούν να προσφερθούν μόνον από τον άνθρωπο και όχι από τις μηχανές, όπως η πορνεία, γι’ αυτό και έχουμε την σωματεμπορία λευκής σάρκας που είναι μια μορφή δουλεμπορίου. Ο χριστιανισμός πάντως θεωρούσε την δουλεία δεδομένο κοινωνικό θεσμό και δεν τον κατήργησε αλλά αντίθετα τον ευλόγησε.

Δυστυχώς στις μέρες μας έχουμε ως καινοφανές φαινόμενο, σύνδρομο της τεχνολογικά «αναπτυγμένης» ανθρωπότητας, το λαθρεμπόριο ανθρωπίνων οργάνων, που προϋποθέτει τις πιο πολλές φορές θανάτωση κατά φρικαλέο τρόπο των ανθρώπων ακουσίων δοτών πάνω σε σύγχρονα χειρουργικά θυσιαστήρια.

Αποδοχή της διαφορετικότητας

Πουθενά, εξ όσων γνωρίζουμε από την αρχαία γραμματολογία, δεν μιλούσαν οι έλληνες για τον εαυτό τους σαν τον περιούσιο λαό κάποιου θεού, ούτε και για φυλετική τους ανωτερότητα. Με άλλα λόγια στερούνται από τις δύο ιδεοληψίες που χαρακτηρίζουν των σιωνισμό και τον ομότιμο του ναζισμό. Η θρησκεία ή μάλλον οι λατρείες-θρησκείες που ασκούσαν, τους επέτρεπαν, όπως ήδη ανέφερα, να αποδέχονται άλλες απόψεις και να αλληλεπιδρούν ελεύθερα με ξένες ιδέες, θρησκείες  και τρόπους ζωής άλλων λαών. Έτσι δεχτήκαν και τον απόστολο Παύλο. Για να δώσω ένα παράδειγμα της αλληλεπίδρασης που είχαν με άλλους λαούς θα αναφερθώ στους ελλανοδίκες των Ολυμπιακών Αγώνων που ήταν όλοι από την Ηλεία: Είχε εγερθεί το ζήτημα αν θα επιτρεπόταν στους ελλανοδίκες να συμμετέχουν στους αγώνες. Οι Έλληνες για να πάρουν απόφαση κατέφυγαν στους αιγύπτιους ιερείς, που απεφάνθησαν ότι όχι μόνον οι ελλανοδίκες, αλλά κανένας Ηλείος δεν θα έπρεπε να συμμετέχει στους αγώνες. Τι περισσότερο μπορούμε να πούμε; Οι κανονισμοί της κορυφαίας αθλητικής και θρησκευτικής εκδήλωσης (οι αγώνες γινόταν προς τιμήν του Ολυμπίου Διός) ρυθμιζόταν με αίτημα των ίδιων των ελλήνων, από το ξένο για την Ελλάδα αιγυπτιακό ιερατείο.

Οι αρχαίοι έλληνες είχαν εντονότατη αλληλεπίδραση με όλους τους γύρω λαούς, το «…πολλών δ’ ανθρώπων οίδεν άστεα και νόον έγνω …» της Οδύσσειας δεν είναι τυχαίο.

Ένα άλλο παράδειγμα που θα αναφέρω εδώ είναι ο συγκρητισμός της ελληνικής λατρείας με τον βουδισμό που συντελέστηκε με την πολιτισμική εξάπλωση των ελληνικών αξιών με τον Μέγα Αλέξανδρο ακόμα και ανατολικότερα της Βακτριανής, στην Κίνα, έτσι προέκυψε ο Ελληνοβουδισμός. Υπάρχει λοιπόν ο Ελληνοβουδισμός ως προϊόν της σύγκλισης και συγκρητισμού της ελληνικής λατρείας και της βουδιστικής φιλοσοφίας ο οποίος ανθεί μέχρι τις μέρες μας στην Άπω Ανατολή, ενώ δεν υπάρχει κανένας συγκρητισμός μεταξύ της ελληνικής λατρείας και της ιουδαϊκής θρησκείας και δεν υφίσταται κανένας μα κανένας ελληνοχριστιανισμός, επειδή οι ιουδαιοχριστιανοί είτε κατέστρεψαν είτε μετέτρεψαν μασκαρεύοντας το, κάθε στοιχείο που θύμιζε Ελλάδα και ελληνικό πολιτισμό[xxiv]. Για να υπάρξει συγκρητισμός μεταξύ δύο θρησκειών απαιτείται ο συγκερασμός με αμοιβαίο σεβασμό των εκατέρωθεν δογμάτων και αξιών. Το ότι δεν υπήρξε συγκρητισμός μεταξύ ελληνισμού και χριστιανισμού το διακηρύττουν οι ίδιοι οι εκπρόσωποι του χριστιανικού ιερατείου και μάλιστα με πολύ σκληρή γλώσσα μιλώντας για σκύλευση. Ακούστε τι μας πληροφορεί ο μητροπολίτης Τραπεζούντας και αργότερα αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος αναφερόμενος στον αρχιεπίσκοπο Νεοκαισαρείας Γρηγόριο που έδρασε στα μέσα του 3^ου αιώνα μτχχ: «Συμμορφωθείς προς τα συστάσεις και υποθήκας του διδασκάλου (Ωριγένους) εσκύλευσε τον ελληνικόν πολιτισμόν εν τω προσήκοντι τρόπω και μέτρω χρησιμοποιήσας τα σκυλευόμενα εν πνεύματι Θεού και εγκεντρίσας αυτά εις τον χριστιανισμόν και την χριστιανικήν λατρείαν, ενώ ο διδάσκαλος εν τη σκυλεύσει υπερέβη πως το μέτρον περιπεσων εν τισιν εις υπερβολάς και πλάνας εγγίζουσας τα εθνικά όρια, ας ηναγκάσθη η Εκκλησία να καταδικάση»[xxv]. Ακολουθώντας λοιπόν τις οδηγίες και τις υποθήκες του «χαλκέντερου» Ωριγένη, ο Νεοκαισαρείας Γρηγόριος σκύλευσε τον ελληνικό πολιτισμό κατά τον «σωστό» τρόπο και ότι σκύλευσε το μπόλιασε στον χριστιανισμό. Όχι όπως ο δάσκαλός του που ξεπέρασε «κάπως» το μέτρο και περιέπεσε σε υπερβολές και πλάνες τέτοιες που αγγίζουν τα όρια του εθνισμού και που γιαυτό η δύστυχη Εκκλησία «αναγκάστηκε» να τον αφορίσει. Κατ’ αρχήν το ρήμα σκυλεύω δείχνει την περιφρονητική προσβολή του νεκρού με την αφαίρεση της πανοπλίας και των ενδυμάτων του, το πλιάτσικο δηλαδή της σορού. Οι χριστιανοί λοιπόν έχουν, καλά θεμελιωμένη επίγνωση ότι δεν σεβάστηκαν τίποτε το ελληνικό.

Αλλά τι έκανε ο Ωριγένης ώστε η Εκκλησία «αναγκάστηκε» να τον αφορίσει;; Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις σε ένα νεκρό αφού τον σκυλεύσεις είναι να τον ακρωτηριάσεις, να του κόψεις δηλαδή και το νεκρό πια γεννητικό του μόριο. Αυτό το κάνουν μέχρι τις μέρες μας ορισμένες πρωτόγονες φυλές και μάλιστα οι άνδρες της φυλής περνούν τα νεκρά και αποξηραμένα γεννητικά μόρια των νεκρών θυμάτων τους σε περιδέραια που φορούν προς ένδειξη ανδρείας. Ο Ωριγένης ήταν ειδικός στους ακρωτηριασμούς. Ήταν τόσο το μίσος του για την ζωή που ακρωτηρίασε την ίδια του την φύση, τον φαλλό του δηλαδή, για να μην προσβάλει την Παναγιά που μόνο κρίνα της άρεσε να μυρίζεται. Αλλά πως ο Ωριγένης «άγγιξε τα εθνικά όρια»;; Απ’ ότι ξέρουμε κανένας έλληνας εθνικός δεν ευνουχίστηκε για να μην προσβάλει τις όντως «σεμνές» θεές Άρτεμη και Αθηνά που διατηρούσαν την παρθενία τους. Αντίθετα οι έλληνες και οι ελληνίδες λάτρευαν τον Φαλλό και έκαναν οργιαστικές τελετουργίες τιμώντας την Φύση που ιδιαίτερα περί τα έαρα οργιάζει.

Η ανεξιθρησκία αποτελεί μια μόνο περίπτωση της αποδοχής της διαφορετικότητας.

Η ανεξιθρησκία αποτελεί χαρακτηριστικό των πολυθεϊστικών θρησκειών σε αντίθεση με τις μονοθεϊστικές θρησκείες που είναι μισαλλόδοξες και μισαλλόθρησκες («Εγώ ειμί κύριος ο θεός σου, θεός ζηλωτής, ουκ έσονται σοι θεοί έτεροι πλην εμού» βοά ο Γιαχβέ) ….

Γενικότερα όσον αφορά την όσμωση και την διαπίδυση με άλλους πολιτισμούς, ο καθένας μπορούσε να γίνει έλληνας αρκεί να δεχόταν την παιδεία των ελλήνων, σε αντίθεση με ότι πιστεύουν οι ανιστόρητοι χρυσαυγήτες, και δυστυχώς όχι μόνον αυτοί αλλά όλοι οι προσήλυτοι «έλληνες».

Οι τρεις ιουδαιογενείς θρησκείες υποκατέστησαν την αρμονική αγάπη για την φύση που εκδηλωνόταν από τον αρχαίο Έλληνα-άνθρωπο με κάθε μορφή της λατρείας, της φιλοσοφίας και της τέχνης του, για αυτήν την φύση, που ενώ την λάτρευε ως λατρευτής, προσπαθούσε και να την κατανοήσει και να την εξηγήσει με τον ορθολογισμό του ως διανοητής. Για τον ιουδαϊσμό, τον χριστιανισμό και τον μωαμεθανισμό, η Φύση (και η Γη) θεωρείται κτίση (κατασκεύασμα) και κτήμα του θεού Γιαχβέ που ως κύριος μπορεί να την δώσει ως δώρο ή να ευλογήσει την κατάκτηση της, όχι βέβαια στον ανωθρώσκοντα έλληνα άνθρωπο, αλλά στον κατωθρώσκοντα δούλο του θεού, τον πιστό, τον ευλογημένο, τον εκλεκτό από τον θεό Γιαχβέ, ως αντάλλαγμα για την πίστη του σ’ αυτόν.

Αυτό αποτελεί και τον πυρήνα, την εσώτατη κινητήρια δύναμη και την ύβρη της επιθετικότητας των τριών ιουδαιογενών θρησκειών και όσων τις ασπάζονται: η κατάκτηση ως δωρεά και αντικαταβολή για την πίστη: «Κατακυριεύσατε την Γην» λέει ο Γιαχβέ στους πιστούς του, στον εκλεκτό του λαό.

Είναι αλήθεια ότι οι ναζιστές στην Γερμανία για να στηρίξουν τον γερμανικό μεγαλοϊδεατισμό του «Deutschland überalles» χρησιμοποίησαν τον ρομαντισμό του παρελθόντος και την γερμανική και σκανδιναβική μυθολογία (Βαλκυρίες , έπος Nibelungen κλπ … και τα πολυθεϊστικά στοιχεία που περιέχονται εκεί), όμως ποτέ δεν κατέλυσαν τις σχέσεις που είχαν με την εκκλησία. Το λεγόμενο «Άγιον Όρος», ο διαρπαγμένος από τους «καλογέρους» Άθως των ιεροφαντών και των μαινάδων, ευλόγησε τον Χίτλερ ζητώντας και ανταλλάγματα, (υπάρχουν τα αρχεία). Πολλοί από τους ανώτατους ιερωμένους καθολικούς και προτεστάντες χαιρετούσαν ναζιστικά. Ο αρχιεπίσκοπος (όπως και ο βασιλιάς) της Σουηδίας στην διάρκεια του 2^ου Π. Πολέμου ήταν δεδηλωμένοι ναζιστές. Η πιστή του χριστιανισμού στον ναζισμό και του ναζισμού στον χριστιανισμό ήταν αμοιβαία: Στις 27 Οκτωβρίου 1928 ο Αδόλφος Χίτλερ έγραφε: «Δεν ανεχόμαστε στις τάξεις μας κανέναν που επιτίθεται στις ιδέες του Χριστιανισμού. Το κίνημα μας είναι χριστιανικό». Το ίδιο έγινε και με τον ιταλικό φασισμό, που αναφέρθηκε έντονα σε αυτό που αποκαλούσε μεγαλείο της Ρώμης, της αυτοκρατορικής Ρώμης, της πρώιμης και της ύστερης ηγεμονικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αυτής που το ανατολικό της τμήμα, την Ρωμανία, οι κιβδηλοποιοί της ιστορίας αποκαλούν Βυζάντιο.

Γιάννης Αλεξάκης

Πηγές – παραπομπές

---

 Πολλοί ερευνητές έχουν την άποψη ότι όσον αφορά τους αρχαίους έλληνες πρέπει να χρησιμοποιείται ο όρος  λατρεία και όχι θρησκεία, θεωρώντας ότι αυτό στο όποιο επιδίδονταν δεν είχε θρησκευτικό αλλά λατρευτικό χαρακτήρα. Για διευκρίνηση και εννοιολογική διάκριση, δες Jean-PierreVernant: «Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ» εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα» σελίδα 22 κ.ε.

 Βίβλος: «Εγώ ειμί κύριος ο Θεός σου, Θεός ζηλωτής… Ουκ έσονται σοι θεοί έτεροι πλην εμού»

Η λέξη προπαγάνδα χρησιμοποιήθηκε τότε για πρώτη φορά από τους παπικούς, ως ρήμα propagere, το λατινικό αυτό ρήμα σημαίνει την με κάθε τρόπο εξάπλωση της νέας θρησκείας όπως φαίνεται από σχετικά κείμενα του Βατικανού.

Οι νεκροί από τους παγιδευμένους στον ιππόδρομο και από αυτούς που είχαν μαζευτεί στους γύρω δρόμους της Θεσσαλονίκης, ανέρχονταν κατά τον χριστιανό ιστοριογράφο Θεοδώρητο σε 7 χιλιάδες, ενώ κατά τους Κεδρηνό, Θεοφάνη και άλλους, ξεπερνούσαν τις 15 χιλιάδες. Η παγίδα είχε στηθεί από τον δόλιο Θεοδόσιο με την πρόφαση ότι οι αγώνες θα γίνονταν σαν μια γιορτή συμφιλίωσης με πρωτοβουλία του αυτοκράτορα. Ποτέ πριν στην ιστορία ένας άρχοντας δεν είχε εξοντώσει με τέτοιο δόλιο τρόπο τους υπηκόους του, αυτούς που καθήκον του ήταν να προστατεύει. Αυτό όπως είπαμε δεν είχε συμβεί ποτέ πριν στην ιστορία, για σταθείτε όμως…, προβλεπόταν από την νέα ηθική, την ιουδαιοχριστιανική ηθική, συγκεκριμένα προβλεπόταν από την «παραβολή των δέκα ταλάντων» της «Επι του Όρους Ομιλίας», που μπορείτε να την απολαύετε ολόκληρη στην xix παραπομπή μου, εδώ παραθέτω μόνο το σχετικό χωρίο από το «Ευαγγέλιο» του Λουκά: Λουκ. 19,27 «Όσον δε δια τους εχθρούς μου εκείνους που δεν με ήθελαν βασιλέα των, φέρετέ τους εδώ και κατασφάξατε τους εμπρός μου».

Όπως θα δούμε και στην επόμενη παραπομπή μια άλλη πρωτιά αυτού του κτηνώδους ανθέλληνα, που οι χριστιανοί και το επίσημο «ελληνικό» κράτος τιμούν ως «Μέγα» και «Άγιο», είναι, ότι για πρώτη φορά στην ιστορία καταργείται η ανεξιθρησκία και η ελεύθερη άσκηση της πίστης. Ένα άλλο κατόρθωμα του Θεοδόσιου είναι ότι έχει ήδη καταργήσει τους ναυτικούς αγώνες, θέτοντας από τότε τις βάσεις για την κυριαρχία στην ναυσιπλοΐα και το εμπόριο των γενουατών και των βενετών, μετά από μερικούς αιώνες, που αποτέλεσε καίριο πλήγμα για την οικονομία της αυτοκρατορίας και την ιδία την αυτοκρατορία. Από το 380 μτχχ έχει επιβάλει δια πυρός και σιδήρου την χριστιανική θρησκεία σαν αποκλειστική θρησκεία του κράτους. Από το 393 μτχχ καταργεί όλους τους αγώνες των ελλήνων.

 Η έκφραση: «του άλλαξαν την πίστη» σημαίνει στα νέα ελληνικά την υποβολή κάποιου σε μεγάλα δεινά και προέρχεται από την εποχή του βίαιου προσηλυτισμού των ελλήνων στον χριστιανισμό. Οι συνέπειες μιας τέτοιας βίαιης κατάργησης της πιστής, των αξιών και του τρόπου ζωής ενός λαού είναι καταστροφικές, με απώλεια των κινήτρων για περαιτέρω ύπαρξη, και σύνδρομα όπως, αδιαφορία για την απόκτηση οικογένειας και παιδιών, αυτοκτονικές τάσεις κλπ. (μήπως αυτό σας θυμίζει κάτι από τις μέρες μας;; ).

Ο αρχιμανδρίτης Τύχων Σεβγκούνωβ περιγράφει αυτό το φαινόμενο για την κατάσταση που επικρατούσε στον λαό κατά την κατάλυση του Βυζαντίου (1204 – 1453) συγκρίνοντας την με την κατάσταση που επικρατούσε στους έλληνες την περίοδο των διωγμών εναντίον τους κατά τον 3^ο έως 5^ο αιώνα, στο κινηματογραφικό έργο του: «Η κατάρρευση της αυτοκρατορίας. Το βυζαντινό μάθημα», (σκηνή του βίντεο 01:19:00 κ.ε.), που αποτελεί θεμελιώδη θέση για το πώς βλέπει τα πράγματα η επίσημη ορθόδοξη Ρωσία.

Ο Τύχων αναφέρει μάλιστα ότι η κατάσταση που, όπως λέει, προκάλεσε την «θανάτωση» των ελλήνων φέρει την επιστημονική ονομασία: «Ενδογενής ψύχωση του 3^ου και 4^ου αιώνα» ως ψυχική παθογένεια και απώλεια κινήτρων για περαιτέρω ύπαρξη. Βέβαια αντίθετα από ότι ισχυρίζεται ο πατήρ Τύχων, ο Ελληνισμός και οι Έλληνες αν και αποδεκατισμένοι και εσποδομένοι, μέσα από τα θρύψαλα, τις στάχτες και τα σπαράγματα, επέζησαν.  Ο Τύχων δεν είναι κανένας νεοπαγανιστής, ούτε κανένας τυχαίος ορθόδοξος χριστιανός, είναι ηγούμενος της μονής Σρετένσκυ της Μόσχας και εξομολόγος του Πούτιν, άνθρωπος που εκφράζει την επίσημη άποψη της Ρώσικης Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Τύχων αναφερόμενος στην κατάσταση που επικρατούσε κατά την κατάλυση του Βυζαντίου τον 13^ο με 15^ο αιώνα, δηλώνει ότι η μαζική κατάθλιψη (ενδογενής ψύχωση)  του λαού οφειλόταν στην βίαιη και αναγκαστική αλλαγή της πίστης του και του τρόπου ζωής του, όταν όμως κάνει την σύγκριση με τους έλληνες του 3^ου και 4^ου αιώνα, προσποιείται ότι δεν γνωρίζει τους λόγους της κατάθλιψης των ελλήνων και μιλεί για μιαν «ανεξήγητη δημογραφική κρίση», ενώ είναι προφανέστατο ότι και οι έλληνες βρισκόταν σε συνθήκες βίαιης αλλαγής των πιστεύω τους και του τρόπου ζωής τους, και μάλιστα πολύ χειρότερες, αν λάβει κανείς υπ’ όψη του ότι: οι έλληνες βίωναν την καταστροφή των δημιουργημάτων του πολιτισμού τους από νεοφώτιστους βάρβαρους,ότι έβλεπαν να χάνουν τον ανεπτυγμένο τρόπο ζωής τους και να εξαναγκάζονται να ζήσουν τον απολίτιστο και βάρβαρο τρόπο ζωής των νεοφώτιστων χριστιανών κρετίνων, (παρέθεσα πλεονασμό αφού η λέξη κρετίνος, προέρχεται από την γαλλική λέξη για τον χριστιανό – chrétien). Αντίθετα με ότι έπαθαν οι έλληνες, οι ορθόδοξοι χριστιανοί του Βυζαντίου κατά τον 13^ο με 15^ο αιώνα κινδύνευαν να καταλήξουν παπικοί οι μουσουλμάνοι, θα κατέληγαν δηλαδή σε συγγενείς ιουδαιογενείς, αβραμικές θρησκείες, που αποτελεί πολύ ηπιότερη κατάντια. Τέλος, εφιστώ την προσοχή σε όσους δεν έχουν χρόνο να δουν ολόκληρη την πρωτότυπη ταινία του πατρός Τύχωνος και προσφύγουν σε εκδόσεις του αποσπάσματος από την σκηνή 01:19:00 να προσέξουν την παραποίηση που γίνεται από τους πονηρούς δικούς μας ρασοφόρους όπου αντί για τον 3^ο και 4^ο αιώνα που αναφέρει ο Τύχων αναγράφουν τον 2^ο και 3^ο με προφανή σκοπό να απομακρύνουν το φαινόμενο της ενδογενούς ψύχωσης από την περίοδο των χειρότερων διωγμών των ελλήνων από τους χριστιανούς αυτοκράτορες.

 Είναι θλιβερό να γιορτάζονται και να τιμούνται ως προστάτες των γραμμάτων και των επιστήμων από το σύγχρονο «ελληνικό» κράτος και το σχολικό του σύστημα, οι «Τρεις Ιεράρχες», αυτοί που εισηγήθηκαν το κλείσιμο και την καταστροφή των φιλοσοφικών σχολών, και διατύπωσαν τις κατάρες κατά των ελλήνων που περιέχονται στην λειτουργία της Κυριακής της Ορθοδοξίας. Η εντύπωση που προκαλείται καθίσταται αλγεινότερη αν λάβει κάνεις υπ’ όψη του ότι κάποιοι από αυτούς είχαν σπουδάσει στις σχολές των οποίων εισηγήθηκαν την καταστροφή, τέτοιον έσχατο βαθμό αγνωμοσύνης επέδειξαν, μπορούν να παραβληθούν μόνο με φίδια στους κόλπους του ελληνισμού.

 Όπως αναφέρεται και σε άλλο σημείο του άρθρου, η καταστροφή των πολιτισμικών κοσμημάτων του ελληνισμού συντελείται κυρίως κατά την περίοδο που άρχεται, με τον ιβηρικής καταγωγήςαυτοκράτορα Θεοδόσιο τον Α και λήγει με τον Ιλλυριό αυτοκράτορα Ιουστινιανό. Όμως η εξάλειψη κάθε ελληνικού πολιτισμικού στοιχείου συντελείται καθ’ όλη την διάρκεια του λεγομένου «Βυζαντίου», τα ποιήματα της Σαπφούς για παράδειγμα καταστράφηκαν ως ανήθικα με εντολή του «ορθόδοξου» χριστιανικού ιερατείου τον 11^ο αιώνα μτχχ.

 Οι χριστιανοί θεωρούν τον Επίκουρο άθεο και με μόνιμη επωδό τον αποκαλούν χοίρο. Καθ’ όλη την διάρκεια του χριστιανισμού ο Επίκουρος δέχεται τις ύβρεις τους, τον αποκαλούν ασελγή ηδονιστή παρά το ότι δεν έχει καμία σχέση με την ηδονιστική Κυρηναϊκή σχολή ή τους Συβαρίτες. Αν δεν ήταν τόσο φιλάνθρωπος, αν δεν του άρεσε τόσο πολύ η ανθρώπινη ζωή και ύπαρξη, θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμα και αναχωρητής ή ασκητικός. Πως θα μπορούσε κάποιος να εξηγήσει την πολυτέλεια, του να αρκείται και να ευχαριστεί και για «λίγο τυρί μαζί με το ψωμί» που θα του έστελνε ένας φίλος;; Η καταστατική ηδονή του Επίκουρου δεν έχει καμία σχέση με ευωχίες και εκφυλιστικές ηδονές και απολαύσεις. Είναι η απόλαυση της διάνοιας που κατέχει γνώση. Η ολοκλήρωση του ανθρώπου που «του οιδέναι ορέγεται φύσιν». Άλλωστε ο Επίκουρος δεν δήλωνε άθεος. Οι χριστιανοί όλων των εποχών διώκουν την διδασκαλία του για άλλο λόγο: επειδή έθεσε τα αδιάσειστα θεμέλια του υλισμού και της επιστήμης, αυτό τους φόβισε στον Επίκουρο και γι’ αυτό τον καταδίωκαν. (δες σχετικά λήμματα πχ στο «Η ιστορία της Αθεΐας» του Ζωρζ Μινουά.

 Ενώ μπορούσε να υπάρχει κληρονομικότητα της ιεροσύνης, όπως στην Αθήνα με τις ιερατικές οικογένειες των Βουζυγών και των Πραξιεργιδών, οι ιερείς δεν αποτελούσαν μέλη ιερατείου σαν κλειστής κάστας που δεν έδινε λόγο στο κράτος, υπόκεινται και αυτοί όπως όλοι οι πολίτες σε δημόσιο έλεγχο από την πλευρά της πόλεως.

 MarioVegetti: «Ο Έλληνας Άνθρωπος» εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα» σελίδα 381 κε.

 JaneEllenHarrison: «Αρχαίες Ελληνικές Γιορτές, προλεγόμενα στην μελέτη της ελληνικής θρησκείας», εκδόσεις Ιάμβλιχος σελίδα 14 κε.

Υπάρχουν βέβαια και οι αποτρεπτικές τελετές των αποφράδων ημερών, αι αποπομπαί των στυγερών, κυρίως χθονίων, θεοτήτων. Και σε αυτές συμμετέχουν όλοι οι κάτοικοι χωρίς διάκριση. Για παράδειγμα τα Ελευσίνια ήταν για όλους προσιτά. Σε πολύ μεταγενέστερη εποχή προστέθηκε η απαίτηση να γνωρίζει ο μύστης (αυτος που μυείται) ελληνικά ώστε να καταλαβαίνει τα λεγόμενα, αλλά τότε όλη η ανατολική Μεσόγειος μιλούσε ελληνικά: την Κοινή.

 MarioVegetti: «Ο Έλληνας Άνθρωπος» εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα» σελίδα 403. 
Η ζωή της πόλης και η δημοκρατία στην Αθήνα ήταν συνυφασμένες με την χαρούμενη λατρεία του Δωδεκαθέου. Ο φόβος των δημοκρατικών της Αθήνας, (που δυστυχώς επιβεβαιώθηκε από την ιστορική εξέλιξη με την κατάλυση της δημοκρατίας, όχι μόνο από τους «Τριάκοντα Τυράννους» αλλά και από τους επιγόνους του Αλεξάνδρου και τελικά από την Ρώμη), ήταν αυτός που ώθησε τον Αθηναϊκό Δήμο να ψηφίσει το 432 προ της αρχικής χριστιανικής χρονολόγησης το περί «ασεβείας ψήφισμα» του Διοπείθη με το οποίο καταδικάστηκαν ορισμένοι μεμονωμένοι, κυρίως ολιγαρχικοί, συνήθως σε εξορία και ορισμένες φορές σε θάνατο, μεταξύ αυτών και ο ολιγαρχικός Σωκράτης, για ασέβεια προς τους πατρώους θεούς και την εισαγωγή «καινών δαιμονίων». Δες Ζωρζ Μινουά «Η Ιστορία της Αθεΐας», εκδόσεις Νάρκισσος, σελίδα 58 κ.ε.

Με την χρήση θρησκευτικών δογμάτων διαφόρων αποκλίσεων, κυρίως του Ορφισμού, και με την συμβολή της πλατωνικής ιδεοληψίας, επιτελέστηκε η αρχική «εισαγωγή» του Χριστιανισμού στην Ελλάδα και η τελική κατάλυση του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού. Πάντως πίσω από το Διοπείθειο ψήφισμα εκτός από τις φοβίες της μαντικής συντεχνίας, στην οποία ανήκε ο Διοπείθης, σοβούσε η πολιτική αντίθεση μεταξύ του Δήμου και των ολιγαρχικών, που αποτελούσε και την πραγματική αιτία των λίγων μεμονωμένων διώξεων. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Σωκράτης ήταν δάσκαλος και στενός φίλος του Κριτία, ενώ ο ανιψιός του Κριτία Πλάτων έγραψε έναν ομώνυμο διάλογο, επίσης ότι η καταδίκη του Σωκράτη εκτελέστηκε το 399, τρία χρόνια μετά την κατάλυση της τυραννίας των Τριάκοντα το 403 από τους δημοκρατικούς, και ότι ο σκληρότερος και βιαιότερος από τους Τριάκοντα ήταν ακριβώς ο Κριτίας που ήταν ο αρχηγός τους και που είχε πρωτοστατήσει κατά την οκτάμηνη τυραννία τους στην θανάτωση χιλίων πεντακοσίων αθηναίων πολιτών με κίνητρο την υφαρπαγή της περιουσίας τους. Τα πολιτικά πάθη παρέμεναν εμπύρετα, παρά την παροχή αμνηστίας των μεγαλόψυχων δημοκρατικών προς τους ολιγαρχικούς. Δες Ξενοφώντος «Ελληνικά», βιβλίο Β, κεφάλαιο 4, παράγραφοι 21 κ.ε.

Εξ όσων γνωρίζω αυτος που πρώτος στον κυρίως ελληνικό χώρο ζήτησε να λατρεύεται ως θεός ήταν ο Λύσανδρος, ο δαιμόνιος στρατηγός (ναύαρχος) της ολιγαρχικής Σπάρτης. Μετά την νίκη του στους Αιγός Ποταμούς το ζήτησε από τους Σάμιους πρώην συμμάχους των ηττημένων Αθηναίων, (βλέπε G. E. Em. de Ste. CROIX «Ο Ταξικός αγώνας στον Αρχαίο Ελληνικό Κόσμο», Σελίδα 109, επίσης βλέπε Ξενοφώντος Ελληνικά, βιβλίο Β, κεφ. Ι κ.ε., αλλά και “ TheOriginsofthePeloponnesian  War” (1972) του Κρουά σελ. 64 και σημείωση 5. Ακολούθησαν ο Αλέξανδρος, οι αλεξανδρινοί διάδοχοι και οι ρωμαίοι αυτοκράτορες. Με την βασιλεία του Αλεξάνδρου οριοθετεί και ο Κορνήλιος Καστοριάδης το τέλος της δημοκρατικής Ελλάδας. Κατ’ άλλους  συγγραφείς: «Η λατρεία των βασιλέων υπήρξε ένα υβριδικό (περιθωριακό) γεγονός που δεν συνεισέφερε τίποτε στην θρησκευτική ζωή των ελλήνων (βλέπε π.χ. Μαρία Δαράκη: «ΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ – Ο Άνθρωπος και η Φύση στους Στωικούς της Αθήνας», εκδόσεις Σύναλμα, σελίδα 31 κ.ε.). Κατά την συγγραφέα «αυτό που μετατρέπεται άμεσα στην νέα θρησκευτικότητα, με παράλληλη παρακμή της παλιάς επίσημης λατρείας, είναι το αίσθημα της ετερονομίας». Το αίσθημα δηλαδή ότι η εξουσία δεν εκπορεύεται πια από τις ίδιες τις πόλεις-κράτη, αλλά από εξωχώριους εξουσιαστές: αρχικά τους αλεξανδρινούς επιγόνους και τελικά την Ρώμη. Με την κατάργηση του αυτεξούσιου των πόλεων – κρατών και του αυτοπροσδιορισμού των πολιτών καταρρέει και η πατρώα επίσημη λατρεία, αφού η πίστη στους νόμους της πόλης-κράτους ταυτιζόταν συμβολικά με την πίστη στις πολιάδες θεότητες.

 Η ιουδαϊκή θρησκεία έχει τις καταβολές της στους μάγους της Χαλδαίας.

 Θάνατοι κατά τους Ολυμπιακούς αγώνες μπορούσαν να συμβούν τυχαία όπως σε κάθε εκδήλωση της ζωής.  Όσον αφορά τις παραβάσεις των αγωνιστικών κανόνων από τους συμμετέχοντες και τις επακόλουθες τιμωρίες, αυτές μαρτυρούνται από τους αναρίθμητους Ζάνες, τα αγάλματα του Διός, που όφειλαν να στήσουν οι παραβάτες ως ποινή, πέραν των άλλων συνεπειών,  για εξιλέωση και παραδειγματική υπόμνηση.

 Όπως λέει ο «ιερός» Αυγουστίνος, ο κυριότερος «άγιος πατέρας» των καθολικών για τον οποίο οι ορθόδοξοι δεν θέλουν να γνωρίζουν σχεδόν τίποτε.

 Μαξ Βέμπερ: «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού»

 Ολόκληρη η παραβολή στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο (με την ορθογραφία και την εκφραστική αισθητική της):

Λουκ. 19,11 Ενώ δε εκείνοι ήκουαν αυτά τα λόγια, τους είπε μίαν παραβολήν· και τούτο επειδή ενόμιζαν ότι τώρα που πλησιάζει ο διδάσκαλος εις την Ιερουσαλήμ, θα φανερωθή με όλην της την δόξαν η βασιλεία του Θεού.

Λουκ. 19,12  Είπε λοιπόν: «Ένας άνθρωπος ευγενούς καταγωγής, επήγεν εις μακρυνήν χώραν, δια να πάρη βασιλείαν και κατόπιν να επιστρέψη.

Λουκ. 19,13  Αφού δε εκάλεσε δέκα δούλους του, τους έδωσε δέκα μνας, μίαν στον καθένα, και τους είπε· Εμπορευθήτε με τα χρήματα αυτά, έως ότου έλθω, οπότε και θα μου δώσετε λογαριασμόν.

Λουκ. 19,14 Οι συμπολίται του όμως τον εμισούσαν και αμέσως μόλις αυτός ανεχώρησε, έστειλαν μίαν επιτροπήν και έλεγαν· Δεν θέλομεν να γίνη αυτός βασιλεύς μας.

Λουκ. 19,15 Και όταν αυτός επέστρεψε, αφού πλέον είχε λάβει την βασιλείαν, είπε να φωνάξουν τους δούλους του, στους οποίους είχε δώσει τα χρήματα δια να μάθη τι ο καθένας των εμπορεύθηκε και τι εκέρδησε.

Λουκ. 19,16 Ηρθε ο πρώτος και είπε· Κυριε, η μνα σου εκέρδησε δέκα άλλας μνας.

Λουκ. 19,17 Και είπεν εις αυτόν ο Κυριος· Εύγε καλέ και πιστέ δούλε. Επειδή δε εδείχθης εις τα ολίγα, που σου έδωσα, αξιόπιστος, σου δίνω τώρα εξουσίαν επάνω εις δέκα πόλεις.

Λουκ. 19,18 Και ήλθεν ο δεύτερος λέγων· Κυριε, η μνα σου έφερε ως κέρδος άλλας πέντε μνας.

Λουκ. 19,19 Είπε και στον πιστόν αυτόν δούλον ο κύριος· και συ γίνε διοικητής επάνω εις πέντε πόλεις.

Λουκ. 19,20 Και άλλος δούλος ήλθε λέγων· Κύριε, ιδού η μνα, που μου έδωσες, την οποίαν είχα φυλαγμένην και ασφαλισμένην εις ένα μανδήλι.

Λουκ. 19,21 Την εφύλαττα δια να σου την επιστρέψω ασφαλώς, επειδή σε εφοβούμην, διότι είσαι άνθρωπος σκληρός και απαιτητικός. Παίρνεις ως ιδικόν σου, εκείνο που δεν έδωσες και θερίζεις χωράφι που δεν έσπειρες, και μαζεύεις εις αλώνι, στο οποίον δεν εσκόρπισες και δεν ελύχνισες.

Λουκ. 19,22 Είπε δε προς αυτόν ο κύριος· Από τα λόγια σου θα σε κρίνω, πονηρέ δούλε. Εγνώριζες ότι εγώ είμαι άνθρωπος αυστηρός, που παίρνω ο,τι δεν έβαλα, και θερίζω εκεί που δεν έσπειρα και μαζεύω εκεί που δεν ελίχνισα.

Λουκ. 19,23 Τότε, διατί δεν έδωσες το χρήμα μου εις την τράπεζαν, ώστε όταν εγώ θα ηρχόμην, να το εισέπραττα μαζί με τον τόκον;

Λουκ. 19,24 Και εις εκείνους, που παρίσταντο είπε· Πάρτε από αυτόν την μνα και δώστε την εις εκείνον που έχει τας δέκα μνας.

Λουκ. 19,25 Και εκείνοι του είπαν· μα κύριε έχει ήδη δέκα μνας.

Λουκ. 19,26 Κάμετε όπως σας είπα. Διότι σας λέγω τούτο· εις εκείνον που έχει, θα δοθή ακόμη περισσότερον. Από εκείνον όμως που δεν έχει, θα του αφαιρεθή και αυτό που έχει.

Λουκ. 19,27 Όσον δε δια τους εχθρούς μου εκείνους που δεν με ήθελαν βασιλέα των, φέρετέ τους εδώ και κατασφάξατε τους εμπρός μου.»

Παρατήρηση του αρθρογράφου: Το 19,26 είναι το κοινό δόγμα του σιωνισμού, του χριστιανισμού και του καπιταλισμού, που συμπίπτει ακριβώς με αυτό που ο Μαρξ αποκάλεσε: «Νόμο της Συσσώρευσης Κεφαλαίου». Το 19,27 αποτελεί ακραία εφαρμογή της απολυταρχικής δεσποτείας και δεν επιδέχεται καμιά «συμβολική ερμηνεία» από αυτές που επιχειρούν οι απολογητές του χριστιανισμού. Πάντως είναι κηρύγματα της Βίβλου και δη της επι του Όρους Ομιλίας της Καινής Διαθήκης.

Υπάρχουν μόνο δυο εξαιρέσεις πόλεων κρατών που δανείστηκαν (στην μια περίπτωση υπεισήρθε εξαπάτηση και δεν υπήρξε τελική συμφωνία). Βλέπε το μνημειώδες έργο του Ανδρέα Ανδρεάδη: Ιστορία των Οικονομικών της Ελλάδος από την ομηρικήν εποχήν έως τα νεώτερα χρόνια, επανέκδοση 1992, εκδόσεις Παπαδήμα, σελίδες 209-222

 Για παράδειγμα οι επίσκοποι διατηρούσαν δούλους και δούλες, τους κατσίβελους και τις κατσιβέλες

Δες π.χ. σχετική αναφορά της Εισαγγελέως του διεθνούς δικαστηρίου KarladelPonde για το «κίτρινο σπίτι» στο Κόσσοβο.

 Ο Όρος συγκρητισμός σημαίνει την σύγκλιση και τον συγκερασμό δύο θρησκειών. Ετυμολογικά προέρχεται από την συσπείρωση των Κρητών για την αντιμετώπιση εξωτερικού εχθρού.

 Οι χριστιανοί αντέγραψαν στοιχεία κυρίως από τον Ορφισμό. Δες Antoine Tsamantakis “Éléments grecs du Christianisme”, εκδόσεις Dualpha. 

 Κων. Εμμ. Φωτιάδη: «Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου», εκδόσεις RealNews, μέρος Α΄, σελίδα 16. Κάτι που δεν τολμά να αναφέρει ο κ. Φωτιάδης είναι ότι οι έλληνες του Πόντου υπέστησαν διωγμούς από τους τούρκους μωαμεθανούς, όπως είχαν υποστεί και παλιότερα από τους βαρβάρους χριστιανούς. Οι έλληνες του Πόντου και της Μικράς Ασίας, όπως άλλωστε και όλοι οι έλληνες,  υπέστησαν διωγμούς και από τις δύο αδελφές θρησκείες του χριστιανισμού και του μωαμεθανισμού, κόρες της θρησκείας του ιουδαϊσμού, σε ένα βάθος χρόνου που εκτείνεται από τον 3^ο αιώνα μτχχ ως τις μέρες μας. Το θλιβερό είναι ότι οι διώξεις με τον χρόνο ξεχνιούνται. Της πρώτης έχουν ήδη ξεχαστεί ενώ της δεύτερης αν και νωπές αρχίζουν να σβήνουν. Πολλοί έλληνες, όπως και άλλοι κάτοικοι της Μικράς Ασίας εκτουρκίστηκαν δια του εξισλαμισμού. Συνέπεια του εκχριστιανισμού ή του εξισλαμισμού των ελλήνων και των άλλων λαών, είναι η απώλεια της εθνικής τους αυτεπίγνωσης και της ιστορικής τους μνήμης. Το σημερινό «τουρκικό» κράτος έχει για υπηκόους του ανθρώπους που ανήκουν σε ένα συνονθύλευμα από τέτοιες χωρίς ιστορική μνήμη εθνότητες.

 Η ίδια η λέξη φασισμός(fascismo) προέρχεται από την λατινική λέξη fasces (ενικός fascis) ένα ρωμαϊκό σύμβολο της δικαστικής εξουσίας, το όνομα της ράβδου από πολλές δεμένες βέργες, που συγκρατούσαν (φάσκιωναν σαν φασκιά) την λεπίδα ενός πελέκεως, που χρησιμοποιούσαν και σαν τελετουργικό όργανο στις πομπές κατά τους θριάμβους των αυτοκρατόρων. (Μήπως γι’ αυτό και ο κ. Βορίδης κρατεί πελέκι;;; ως τελετουργικό όργανο;;;).

[1] Πολλοί ερευνητές έχουν την άποψη ότι όσον αφορά τους αρχαίους έλληνες πρέπει να χρησιμοποιείται ο όρος  λατρεία και όχι θρησκεία, θεωρώντας ότι αυτό στο όποιο επιδίδονταν δεν είχε θρησκευτικό αλλά λατρευτικό χαρακτήρα. Για διευκρίνηση και εννοιολογική διάκριση, δες Jean-PierreVernant: «Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ» εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα» σελίδα 22 κ.ε.

[1] Βίβλος: «Εγώ ειμί κύριος ο Θεός σου, Θεός ζηλωτής… Ουκ έσονται σοι θεοί έτεροι πλην εμού»

[1] Η λέξη προπαγάνδα χρησιμοποιήθηκε τότε για πρώτη φορά από τους παπικούς, ως ρήμα propagere, το λατινικό αυτό ρήμα σημαίνει την με κάθε τρόπο εξάπλωση της νέας θρησκείας όπως φαίνεται από σχετικά κείμενα του Βατικανού.

[1] Οι νεκροί από τους παγιδευμένους στον ιππόδρομο και από αυτούς που είχαν μαζευτεί στους γύρω δρόμους της Θεσσαλονίκης, ανέρχονταν κατά τον χριστιανό ιστοριογράφο Θεοδώρητο σε 7 χιλιάδες, ενώ κατά τους Κεδρηνό, Θεοφάνη και άλλους, ξεπερνούσαν τις 15 χιλιάδες. Η παγίδα είχε στηθεί από τον δόλιο Θεοδόσιο με την πρόφαση ότι οι αγώνες θα γίνονταν σαν μια γιορτή συμφιλίωσης με πρωτοβουλία του αυτοκράτορα. Ποτέ πριν στην ιστορία ένας άρχοντας δεν είχε εξοντώσει με τέτοιο δόλιο τρόπο τους υπηκόους του, αυτούς που καθήκον του ήταν να προστατεύει. Αυτό όπως είπαμε δεν είχε συμβεί ποτέ πριν στην ιστορία, για σταθείτε όμως…, προβλεπόταν από την νέα ηθική, την ιουδαιοχριστιανική ηθική, συγκεκριμένα προβλεπόταν από την «παραβολή των δέκα ταλάντων» της «Επι του Όρους Ομιλίας», που μπορείτε να την απολαύετε ολόκληρη στην xix παραπομπή μου, εδώ παραθέτω μόνο το σχετικό χωρίο από το «Ευαγγέλιο» του Λουκά: Λουκ. 19,27 «Όσον δε δια τους εχθρούς μου εκείνους που δεν με ήθελαν βασιλέα των, φέρετέ τους εδώ και κατασφάξατε τους εμπρός μου».

Όπως θα δούμε και στην επόμενη παραπομπή μια άλλη πρωτιά αυτού του κτηνώδους ανθέλληνα, που οι χριστιανοί και το επίσημο «ελληνικό» κράτος τιμούν ως «Μέγα» και «Άγιο», είναι, ότι για πρώτη φορά στην ιστορία καταργείται η ανεξιθρησκία και η ελεύθερη άσκηση της πίστης. Ένα άλλο κατόρθωμα του Θεοδόσιου είναι ότι έχει ήδη καταργήσει τους ναυτικούς αγώνες, θέτοντας από τότε τις βάσεις για την κυριαρχία στην ναυσιπλοΐα και το εμπόριο των γενουατών και των βενετών, μετά από μερικούς αιώνες, που αποτέλεσε καίριο πλήγμα για την οικονομία της αυτοκρατορίας και την ιδία την αυτοκρατορία. Από το 380 μτχχ έχει επιβάλει δια πυρός και σιδήρου την χριστιανική θρησκεία σαν αποκλειστική θρησκεία του κράτους. Από το 393 μτχχ καταργεί όλους τους αγώνες των ελλήνων.

[1] Η έκφραση: «του άλλαξαν την πίστη» σημαίνει στα νέα ελληνικά την υποβολή κάποιου σε μεγάλα δεινά και προέρχεται από την εποχή του βίαιου προσηλυτισμού των ελλήνων στον χριστιανισμό. Οι συνέπειες μιας τέτοιας βίαιης κατάργησης της πιστής, των αξιών και του τρόπου ζωής ενός λαού είναι καταστροφικές, με απώλεια των κινήτρων για περαιτέρω ύπαρξη, και σύνδρομα όπως, αδιαφορία για την απόκτηση οικογένειας και παιδιών, αυτοκτονικές τάσεις κλπ. (μήπως αυτό σας θυμίζει κάτι από τις μέρες μας;; ).

Ο αρχιμανδρίτης Τύχων Σεβγκούνωβ περιγράφει αυτό το φαινόμενο για την κατάσταση που επικρατούσε στον λαό κατά την κατάλυση του Βυζαντίου (1204 – 1453) συγκρίνοντας την με την κατάσταση που επικρατούσε στους έλληνες την περίοδο των διωγμών εναντίον τους κατά τον 3^ο έως 5^ο αιώνα, στο κινηματογραφικό έργο του: «Η κατάρρευση της αυτοκρατορίας. Το βυζαντινό μάθημα», (σκηνή του βίντεο 01:19:00 κ.ε.), που αποτελεί θεμελιώδη θέση για το πώς βλέπει τα πράγματα η επίσημη ορθόδοξη Ρωσία.

Ο Τύχων αναφέρει μάλιστα ότι η κατάσταση που, όπως λέει, προκάλεσε την «θανάτωση» των ελλήνων φέρει την επιστημονική ονομασία: «Ενδογενής ψύχωση του 3^ου και 4^ου αιώνα» ως ψυχική παθογένεια και απώλεια κινήτρων για περαιτέρω ύπαρξη. Βέβαια αντίθετα από ότι ισχυρίζεται ο πατήρ Τύχων, ο Ελληνισμός και οι Έλληνες αν και αποδεκατισμένοι και εσποδομένοι, μέσα από τα θρύψαλα, τις στάχτες και τα σπαράγματα, επέζησαν.  Ο Τύχων δεν είναι κανένας νεοπαγανιστής, ούτε κανένας τυχαίος ορθόδοξος χριστιανός, είναι ηγούμενος της μονής Σρετένσκυ της Μόσχας και εξομολόγος του Πούτιν, άνθρωπος που εκφράζει την επίσημη άποψη της Ρώσικης Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Τύχων αναφερόμενος στην κατάσταση που επικρατούσε κατά την κατάλυση του Βυζαντίου τον 13^ο με 15^ο αιώνα, δηλώνει ότι η μαζική κατάθλιψη (ενδογενής ψύχωση)  του λαού οφειλόταν στην βίαιη και αναγκαστική αλλαγή της πίστης του και του τρόπου ζωής του, όταν όμως κάνει την σύγκριση με τους έλληνες του 3^ου και 4^ου αιώνα, προσποιείται ότι δεν γνωρίζει τους λόγους της κατάθλιψης των ελλήνων και μιλεί για μιαν «ανεξήγητη δημογραφική κρίση», ενώ είναι προφανέστατο ότι και οι έλληνες βρισκόταν σε συνθήκες βίαιης αλλαγής των πιστεύω τους και του τρόπου ζωής τους, και μάλιστα πολύ χειρότερες, αν λάβει κανείς υπ’ όψη του ότι: οι έλληνες βίωναν την καταστροφή των δημιουργημάτων του πολιτισμού τους από νεοφώτιστους βάρβαρους,ότι έβλεπαν να χάνουν τον ανεπτυγμένο τρόπο ζωής τους και να εξαναγκάζονται να ζήσουν τον απολίτιστο και βάρβαρο τρόπο ζωής των νεοφώτιστων χριστιανών κρετίνων, (παρέθεσα πλεονασμό αφού η λέξη κρετίνος, προέρχεται από την γαλλική λέξη για τον χριστιανό – chrétien). Αντίθετα με ότι έπαθαν οι έλληνες, οι ορθόδοξοι χριστιανοί του Βυζαντίου κατά τον 13^ο με 15^ο αιώνα κινδύνευαν να καταλήξουν παπικοί οι μουσουλμάνοι, θα κατέληγαν δηλαδή σε συγγενείς ιουδαιογενείς, αβραμικές θρησκείες, που αποτελεί πολύ ηπιότερη κατάντια. Τέλος, εφιστώ την προσοχή σε όσους δεν έχουν χρόνο να δουν ολόκληρη την πρωτότυπη ταινία του πατρός Τύχωνος και προσφύγουν σε εκδόσεις του αποσπάσματος από την σκηνή 01:19:00 να προσέξουν την παραποίηση που γίνεται από τους πονηρούς δικούς μας ρασοφόρους όπου αντί για τον 3^ο και 4^ο αιώνα που αναφέρει ο Τύχων αναγράφουν τον 2^ο και 3^ο με προφανή σκοπό να απομακρύνουν το φαινόμενο της ενδογενούς ψύχωσης από την περίοδο των χειρότερων διωγμών των ελλήνων από τους χριστιανούς αυτοκράτορες.

[1] Είναι θλιβερό να γιορτάζονται και να τιμούνται ως προστάτες των γραμμάτων και των επιστήμων από το σύγχρονο «ελληνικό» κράτος και το σχολικό του σύστημα, οι «Τρεις Ιεράρχες», αυτοί που εισηγήθηκαν το κλείσιμο και την καταστροφή των φιλοσοφικών σχολών, και διατύπωσαν τις κατάρες κατά των ελλήνων που περιέχονται στην λειτουργία της Κυριακής της Ορθοδοξίας. Η εντύπωση που προκαλείται καθίσταται αλγεινότερη αν λάβει κάνεις υπ’ όψη του ότι κάποιοι από αυτούς είχαν σπουδάσει στις σχολές των οποίων εισηγήθηκαν την καταστροφή, τέτοιον έσχατο βαθμό αγνωμοσύνης επέδειξαν, μπορούν να παραβληθούν μόνο με φίδια στους κόλπους του ελληνισμού.

[1] Όπως αναφέρεται και σε άλλο σημείο του άρθρου, η καταστροφή των πολιτισμικών κοσμημάτων του ελληνισμού συντελείται κυρίως κατά την περίοδο που άρχεται, με τον ιβηρικής καταγωγήςαυτοκράτορα Θεοδόσιο τον Α και λήγει με τον Ιλλυριό αυτοκράτορα Ιουστινιανό. Όμως η εξάλειψη κάθε ελληνικού πολιτισμικού στοιχείου συντελείται καθ’ όλη την διάρκεια του λεγομένου «Βυζαντίου», τα ποιήματα της Σαπφούς για παράδειγμα καταστράφηκαν ως ανήθικα με εντολή του «ορθόδοξου» χριστιανικού ιερατείου τον 11^ο αιώνα μτχχ.

[1] Οι χριστιανοί θεωρούν τον Επίκουρο άθεο και με μόνιμη επωδό τον αποκαλούν χοίρο. Καθ’ όλη την διάρκεια του χριστιανισμού ο Επίκουρος δέχεται τις ύβρεις τους, τον αποκαλούν ασελγή ηδονιστή παρά το ότι δεν έχει καμία σχέση με την ηδονιστική Κυρηναϊκή σχολή ή τους Συβαρίτες. Αν δεν ήταν τόσο φιλάνθρωπος, αν δεν του άρεσε τόσο πολύ η ανθρώπινη ζωή και ύπαρξη, θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμα και αναχωρητής ή ασκητικός. Πως θα μπορούσε κάποιος να εξηγήσει την πολυτέλεια, του να αρκείται και να ευχαριστεί και για «λίγο τυρί μαζί με το ψωμί» που θα του έστελνε ένας φίλος;; Η καταστατική ηδονή του Επίκουρου δεν έχει καμία σχέση με ευωχίες και εκφυλιστικές ηδονές και απολαύσεις. Είναι η απόλαυση της διάνοιας που κατέχει γνώση. Η ολοκλήρωση του ανθρώπου που «του οιδέναι ορέγεται φύσιν». Άλλωστε ο Επίκουρος δεν δήλωνε άθεος. Οι χριστιανοί όλων των εποχών διώκουν την διδασκαλία του για άλλο λόγο: επειδή έθεσε τα αδιάσειστα θεμέλια του υλισμού και της επιστήμης, αυτό τους φόβισε στον Επίκουρο και γι’ αυτό τον καταδίωκαν. (δες σχετικά λήμματα πχ στο «Η ιστορία της Αθεΐας» του Ζωρζ Μινουά.

[1] Ενώ μπορούσε να υπάρχει κληρονομικότητα της ιεροσύνης, όπως στην Αθήνα με τις ιερατικές οικογένειες των Βουζυγών και των Πραξιεργιδών, οι ιερείς δεν αποτελούσαν μέλη ιερατείου σαν κλειστής κάστας που δεν έδινε λόγο στο κράτος, υπόκεινται και αυτοί όπως όλοι οι πολίτες σε δημόσιο έλεγχο από την πλευρά της πόλεως.

[1] MarioVegetti: «Ο Έλληνας Άνθρωπος» εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα» σελίδα 381 κε.

[1] JaneEllenHarrison: «Αρχαίες Ελληνικές Γιορτές, προλεγόμενα στην μελέτη της ελληνικής θρησκείας», εκδόσεις Ιάμβλιχος σελίδα 14 κε.

Υπάρχουν βέβαια και οι αποτρεπτικές τελετές των αποφράδων ημερών, αι αποπομπαί των στυγερών, κυρίως χθονίων, θεοτήτων. Και σε αυτές συμμετέχουν όλοι οι κάτοικοι χωρίς διάκριση. Για παράδειγμα τα Ελευσίνια ήταν για όλους προσιτά. Σε πολύ μεταγενέστερη εποχή προστέθηκε η απαίτηση να γνωρίζει ο μύστης (αυτος που μυείται) ελληνικά ώστε να καταλαβαίνει τα λεγόμενα, αλλά τότε όλη η ανατολική Μεσόγειος μιλούσε ελληνικά: την Κοινή.

[1] MarioVegetti: «Ο Έλληνας Άνθρωπος» εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα» σελίδα 403.

[1] Η ζωή της πόλης και η δημοκρατία στην Αθήνα ήταν συνυφασμένες με την χαρούμενη λατρεία του Δωδεκαθέου. Ο φόβος των δημοκρατικών της Αθήνας, (που δυστυχώς επιβεβαιώθηκε από την ιστορική εξέλιξη με την κατάλυση της δημοκρατίας, όχι μόνο από τους «Τριάκοντα Τυράννους» αλλά και από τους επιγόνους του Αλεξάνδρου και τελικά από την Ρώμη), ήταν αυτός που ώθησε τον Αθηναϊκό Δήμο να ψηφίσει το 432 προ της αρχικής χριστιανικής χρονολόγησης το περί «ασεβείας ψήφισμα» του Διοπείθη με το οποίο καταδικάστηκαν ορισμένοι μεμονωμένοι, κυρίως ολιγαρχικοί, συνήθως σε εξορία και ορισμένες φορές σε θάνατο, μεταξύ αυτών και ο ολιγαρχικός Σωκράτης, για ασέβεια προς τους πατρώους θεούς και την εισαγωγή «καινών δαιμονίων». Δες Ζωρζ Μινουά «Η Ιστορία της Αθεΐας», εκδόσεις Νάρκισσος, σελίδα 58 κ.ε.

Με την χρήση θρησκευτικών δογμάτων διαφόρων αποκλίσεων, κυρίως του Ορφισμού, και με την συμβολή της πλατωνικής ιδεοληψίας, επιτελέστηκε η αρχική «εισαγωγή» του Χριστιανισμού στην Ελλάδα και η τελική κατάλυση του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού. Πάντως πίσω από το Διοπείθειο ψήφισμα εκτός από τις φοβίες της μαντικής συντεχνίας, στην οποία ανήκε ο Διοπείθης, σοβούσε η πολιτική αντίθεση μεταξύ του Δήμου και των ολιγαρχικών, που αποτελούσε και την πραγματική αιτία των λίγων μεμονωμένων διώξεων. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Σωκράτης ήταν δάσκαλος και στενός φίλος του Κριτία, ενώ ο ανιψιός του Κριτία Πλάτων έγραψε έναν ομώνυμο διάλογο, επίσης ότι η καταδίκη του Σωκράτη εκτελέστηκε το 399, τρία χρόνια μετά την κατάλυση της τυραννίας των Τριάκοντα το 403 από τους δημοκρατικούς, και ότι ο σκληρότερος και βιαιότερος από τους Τριάκοντα ήταν ακριβώς ο Κριτίας που ήταν ο αρχηγός τους και που είχε πρωτοστατήσει κατά την οκτάμηνη τυραννία τους στην θανάτωση χιλίων πεντακοσίων αθηναίων πολιτών με κίνητρο την υφαρπαγή της περιουσίας τους. Τα πολιτικά πάθη παρέμεναν εμπύρετα, παρά την παροχή αμνηστίας των μεγαλόψυχων δημοκρατικών προς τους ολιγαρχικούς. Δες Ξενοφώντος «Ελληνικά», βιβλίο Β, κεφάλαιο 4, παράγραφοι 21 κ.ε.

[1] Εξ όσων γνωρίζω αυτος που πρώτος στον κυρίως ελληνικό χώρο ζήτησε να λατρεύεται ως θεός ήταν ο Λύσανδρος, ο δαιμόνιος στρατηγός (ναύαρχος) της ολιγαρχικής Σπάρτης. Μετά την νίκη του στους Αιγός Ποταμούς το ζήτησε από τους Σάμιους πρώην συμμάχους των ηττημένων Αθηναίων, (βλέπε G. E. Em. de Ste. CROIX «Ο Ταξικός αγώνας στον Αρχαίο Ελληνικό Κόσμο», Σελίδα 109, επίσης βλέπε Ξενοφώντος Ελληνικά, βιβλίο Β, κεφ. Ι κ.ε., αλλά και “ TheOriginsofthePeloponnesian  War” (1972) του Κρουά σελ. 64 και σημείωση 5. Ακολούθησαν ο Αλέξανδρος, οι αλεξανδρινοί διάδοχοι και οι ρωμαίοι αυτοκράτορες. Με την βασιλεία του Αλεξάνδρου οριοθετεί και ο Κορνήλιος Καστοριάδης το τέλος της δημοκρατικής Ελλάδας. Κατ’ άλλους  συγγραφείς: «Η λατρεία των βασιλέων υπήρξε ένα υβριδικό (περιθωριακό) γεγονός που δεν συνεισέφερε τίποτε στην θρησκευτική ζωή των ελλήνων (βλέπε π.χ. Μαρία Δαράκη: «ΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ – Ο Άνθρωπος και η Φύση στους Στωικούς της Αθήνας», εκδόσεις Σύναλμα, σελίδα 31 κ.ε.). Κατά την συγγραφέα «αυτό που μετατρέπεται άμεσα στην νέα θρησκευτικότητα, με παράλληλη παρακμή της παλιάς επίσημης λατρείας, είναι το αίσθημα της ετερονομίας». Το αίσθημα δηλαδή ότι η εξουσία δεν εκπορεύεται πια από τις ίδιες τις πόλεις-κράτη, αλλά από εξωχώριους εξουσιαστές: αρχικά τους αλεξανδρινούς επιγόνους και τελικά την Ρώμη. Με την κατάργηση του αυτεξούσιου των πόλεων – κρατών και του αυτοπροσδιορισμού των πολιτών καταρρέει και η πατρώα επίσημη λατρεία, αφού η πίστη στους νόμους της πόλης-κράτους ταυτιζόταν συμβολικά με την πίστη στις πολιάδες θεότητες.

[1] Η ιουδαϊκή θρησκεία έχει τις καταβολές της στους μάγους της Χαλδαίας.

[1] Θάνατοι κατά τους Ολυμπιακούς αγώνες μπορούσαν να συμβούν τυχαία όπως σε κάθε εκδήλωση της ζωής.  Όσον αφορά τις παραβάσεις των αγωνιστικών κανόνων από τους συμμετέχοντες και τις επακόλουθες τιμωρίες, αυτές μαρτυρούνται από τους αναρίθμητους Ζάνες, τα αγάλματα του Διός, που όφειλαν να στήσουν οι παραβάτες ως ποινή, πέραν των άλλων συνεπειών,  για εξιλέωση και παραδειγματική υπόμνηση.

[1] Όπως λέει ο «ιερός» Αυγουστίνος, ο κυριότερος «άγιος πατέρας» των καθολικών για τον οποίο οι ορθόδοξοι δεν θέλουν να γνωρίζουν σχεδόν τίποτε.

[1] Μαξ Βέμπερ: «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού»

[1] Ολόκληρη η παραβολή στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο (με την ορθογραφία και την εκφραστική αισθητική της):

Λουκ. 19,11 Ενώ δε εκείνοι ήκουαν αυτά τα λόγια, τους είπε μίαν παραβολήν· και τούτο επειδή ενόμιζαν ότι τώρα που πλησιάζει ο διδάσκαλος εις την Ιερουσαλήμ, θα φανερωθή με όλην της την δόξαν η βασιλεία του Θεού.

Λουκ. 19,12  Είπε λοιπόν: «Ένας άνθρωπος ευγενούς καταγωγής, επήγεν εις μακρυνήν χώραν, δια να πάρη βασιλείαν και κατόπιν να επιστρέψη.

Λουκ. 19,13  Αφού δε εκάλεσε δέκα δούλους του, τους έδωσε δέκα μνας, μίαν στον καθένα, και τους είπε· Εμπορευθήτε με τα χρήματα αυτά, έως ότου έλθω, οπότε και θα μου δώσετε λογαριασμόν.

Λουκ. 19,14 Οι συμπολίται του όμως τον εμισούσαν και αμέσως μόλις αυτός ανεχώρησε, έστειλαν μίαν επιτροπήν και έλεγαν· Δεν θέλομεν να γίνη αυτός βασιλεύς μας.

Λουκ. 19,15 Και όταν αυτός επέστρεψε, αφού πλέον είχε λάβει την βασιλείαν, είπε να φωνάξουν τους δούλους του, στους οποίους είχε δώσει τα χρήματα δια να μάθη τι ο καθένας των εμπορεύθηκε και τι εκέρδησε.

Λουκ. 19,16 Ηρθε ο πρώτος και είπε· Κυριε, η μνα σου εκέρδησε δέκα άλλας μνας.

Λουκ. 19,17 Και είπεν εις αυτόν ο Κυριος· Εύγε καλέ και πιστέ δούλε. Επειδή δε εδείχθης εις τα ολίγα, που σου έδωσα, αξιόπιστος, σου δίνω τώρα εξουσίαν επάνω εις δέκα πόλεις.

Λουκ. 19,18 Και ήλθεν ο δεύτερος λέγων· Κυριε, η μνα σου έφερε ως κέρδος άλλας πέντε μνας.

Λουκ. 19,19 Είπε και στον πιστόν αυτόν δούλον ο κύριος· και συ γίνε διοικητής επάνω εις πέντε πόλεις.

Λουκ. 19,20 Και άλλος δούλος ήλθε λέγων· Κύριε, ιδού η μνα, που μου έδωσες, την οποίαν είχα φυλαγμένην και ασφαλισμένην εις ένα μανδήλι.

Λουκ. 19,21 Την εφύλαττα δια να σου την επιστρέψω ασφαλώς, επειδή σε εφοβούμην, διότι είσαι άνθρωπος σκληρός και απαιτητικός. Παίρνεις ως ιδικόν σου, εκείνο που δεν έδωσες και θερίζεις χωράφι που δεν έσπειρες, και μαζεύεις εις αλώνι, στο οποίον δεν εσκόρπισες και δεν ελύχνισες.

Λουκ. 19,22 Είπε δε προς αυτόν ο κύριος· Από τα λόγια σου θα σε κρίνω, πονηρέ δούλε. Εγνώριζες ότι εγώ είμαι άνθρωπος αυστηρός, που παίρνω ο,τι δεν έβαλα, και θερίζω εκεί που δεν έσπειρα και μαζεύω εκεί που δεν ελίχνισα.

Λουκ. 19,23 Τότε, διατί δεν έδωσες το χρήμα μου εις την τράπεζαν, ώστε όταν εγώ θα ηρχόμην, να το εισέπραττα μαζί με τον τόκον;

Λουκ. 19,24 Και εις εκείνους, που παρίσταντο είπε· Πάρτε από αυτόν την μνα και δώστε την εις εκείνον που έχει τας δέκα μνας.

Λουκ. 19,25 Και εκείνοι του είπαν· μα κύριε έχει ήδη δέκα μνας.

Λουκ. 19,26 Κάμετε όπως σας είπα. Διότι σας λέγω τούτο· εις εκείνον που έχει, θα δοθή ακόμη περισσότερον. Από εκείνον όμως που δεν έχει, θα του αφαιρεθή και αυτό που έχει.

Λουκ. 19,27 Όσον δε δια τους εχθρούς μου εκείνους που δεν με ήθελαν βασιλέα των, φέρετέ τους εδώ και κατασφάξατε τους εμπρός μου.»

Παρατήρηση του αρθρογράφου: Το 19,26 είναι το κοινό δόγμα του σιωνισμού, του χριστιανισμού και του καπιταλισμού, που συμπίπτει ακριβώς με αυτό που ο Μαρξ αποκάλεσε: «Νόμο της Συσσώρευσης Κεφαλαίου». Το 19,27 αποτελεί ακραία εφαρμογή της απολυταρχικής δεσποτείας και δεν επιδέχεται καμιά «συμβολική ερμηνεία» από αυτές που επιχειρούν οι απολογητές του χριστιανισμού. Πάντως είναι κηρύγματα της Βίβλου και δη της επι του Όρους Ομιλίας της Καινής Διαθήκης.

[1] Υπάρχουν μόνο δυο εξαιρέσεις πόλεων κρατών που δανείστηκαν (στην μια περίπτωση υπεισήρθε εξαπάτηση και δεν υπήρξε τελική συμφωνία). Βλέπε το μνημειώδες έργο του Ανδρέα Ανδρεάδη: Ιστορία των Οικονομικών της Ελλάδος από την ομηρικήν εποχήν έως τα νεώτερα χρόνια, επανέκδοση 1992, εκδόσεις Παπαδήμα, σελίδες 209-222

[1] Για παράδειγμα οι επίσκοποι διατηρούσαν δούλους και δούλες, τους κατσίβελους και τις κατσιβέλες

[1] Δες π.χ. σχετική αναφορά της Εισαγγελέως του διεθνούς δικαστηρίου KarladelPonde για το «κίτρινο σπίτι» στο Κόσσοβο.

[1] Ο Όρος συγκρητισμός σημαίνει την σύγκλιση και τον συγκερασμό δύο θρησκειών. Ετυμολογικά προέρχεται από την συσπείρωση των Κρητών για την αντιμετώπιση εξωτερικού εχθρού.

[1] Οι χριστιανοί αντέγραψαν στοιχεία κυρίως από τον Ορφισμό. Δες Antoine Tsamantakis “Éléments grecs du Christianisme”, εκδόσεις Dualpha. 

[1] Κων. Εμμ. Φωτιάδη: «Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου», εκδόσεις RealNews, μέρος Α΄, σελίδα 16. Κάτι που δεν τολμά να αναφέρει ο κ. Φωτιάδης είναι ότι οι έλληνες του Πόντου υπέστησαν διωγμούς από τους τούρκους μωαμεθανούς, όπως είχαν υποστεί και παλιότερα από τους βαρβάρους χριστιανούς. Οι έλληνες του Πόντου και της Μικράς Ασίας, όπως άλλωστε και όλοι οι έλληνες,  υπέστησαν διωγμούς και από τις δύο αδελφές θρησκείες του χριστιανισμού και του μωαμεθανισμού, κόρες της θρησκείας του ιουδαϊσμού, σε ένα βάθος χρόνου που εκτείνεται από τον 3^ο αιώνα μτχχ ως τις μέρες μας. Το θλιβερό είναι ότι οι διώξεις με τον χρόνο ξεχνιούνται. Της πρώτης έχουν ήδη ξεχαστεί ενώ της δεύτερης αν και νωπές αρχίζουν να σβήνουν. Πολλοί έλληνες, όπως και άλλοι κάτοικοι της Μικράς Ασίας εκτουρκίστηκαν δια του εξισλαμισμού. Συνέπεια του εκχριστιανισμού ή του εξισλαμισμού των ελλήνων και των άλλων λαών, είναι η απώλεια της εθνικής τους αυτεπίγνωσης και της ιστορικής τους μνήμης. Το σημερινό «τουρκικό» κράτος έχει για υπηκόους του ανθρώπους που ανήκουν σε ένα συνονθύλευμα από τέτοιες χωρίς ιστορική μνήμη εθνότητες.

[1] Η ίδια η λέξη φασισμός(fascismo) προέρχεται από την λατινική λέξη fasces (ενικός fascis) ένα ρωμαϊκό σύμβολο της δικαστικής εξουσίας, το όνομα της ράβδου από πολλές δεμένες βέργες, που συγκρατούσαν (φάσκιωναν σαν φασκιά) την λεπίδα ενός πελέκεως, που χρησιμοποιούσαν και σαν τελετουργικό όργανο στις πομπές κατά τους θριάμβους των αυτοκρατόρων. (Μήπως γι’ αυτό και ο κ. Βορίδης κρατεί πελέκι;;; ως τελετουργικό όργανο;;;). 


ΕΛΛΑΝΩΡ-ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ