“Οι πρωταγωνιστές αλλάζουν, το σενάριο παραμένει το ίδιο”. Του ΜΙΧ. ΚΑΤΣΟΥΡΑΚΗ, προέδρου του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων

Πριν από τρεισήμισι δεκαετίες υπήρχαν συνθήκες που έκαναν επιτακτική την αλλαγή του ―τότε― σκηνικού. Κάποιοι, τότε, μου έλεγαν να σωπάσω· να κάνω υπομονή. Να κοιτάξω τη δουλειά μου, το σπίτι μου, την οικογένειά μου και να μη δημιουργώ «προβλήματα» και «εντάσεις» (βέβαια λόγω ηλικίας δεν είχα ακόμα δική μου δουλειά, δικό μου σπίτι και οικογένεια). Μπόρα είναι, μου έλεγαν,
θα περάσει· δεν είναι καιρός για «ηρωισμούς», θα έρθουν καλύτερες μέρες. Κάποιοι άλλοι με καλόπιαναν και με «ξεσήκωναν» με συνθήματα. Μου έταζαν όλα τα «καλά» ξοδεύοντας αβέρτα παχιά λόγια για «σοσιαλιστικά» οράματα και πράσινες ελπίδες. Μιλούσαν για ραντεβού με την ιστορία και για δικαίωση των αγώνων του λαού. Ειρωνεύονταν, χλεύαζαν και επιτίθονταν στους κομμουνιστές, που αρνούνταν να γίνουν το δεκανίκι της πολιτικής τους.
Τα χρόνια πέρασαν και οι «καλύτερες μέρες» δεν βρήκαν δρόμο να έρθουν. Αντίθετα, ήρθαν ακόμα χειρότερες για τους εργάτες και το λαό, και πιο γρήγορα για αυτούς που «έκαναν υπομονή» και δεν δημιουργούσαν «προβλήματα». Τα παχιά λόγια με τον καιρό ξεχάστηκαν και οι ελπίδες του λαού ξέφτισαν στα χέρια των «σωτήρων» του που έγιναν οι δήμιοι του. Το σκηνικό σάπισε και βρωμάει. Οι πρωταγωνιστές άλλαξαν, μα το «σενάριο», κάτι σαν τον κακό και τον καλό μπάτσο, παρέμεινε το ίδιο. Ο ένας, πάλι, με φοβερίζει. Ο άλλος μια με καλοπιάνει και δυο με «προειδοποιεί». Με τα ίδια σχεδόν «επιχειρήματα» και πανομοιότυπη ρητορική, όπως τότε. Ξεκίνησε από την «ενότητα της Αριστεράς» και κατέληξε να με κατηγορεί ότι δεν βλέπω ―πέρα από τη μύτη μου― την «ιστορική ευκαιρία» η «Αριστερά» να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο. Με εκβιάζει και με απειλεί ότι αν χαθεί αυτή η «ευκαιρία» θα είμαι υπόλογος απέναντι στο λαό γιατί, λέει, θα έχω υπογράψει μια νέα «Βάρκιζα». Ας έχασα τη δουλειά μου γιατί αρνήθηκα να υπογράψω ατομική σύμβαση. Ας απολύθηκα γιατί αρνήθηκα να δουλέψω Κυριακή. Ας σύρθηκα στα δικαστήρια γιατί συμπαραστάθηκα στον αγώνα των συναδέλφων μου…
Μαζί «του» συμφωνούν και κάποιοι «φίλοι» που ―σωστά― λένε ότι «δεν πάει άλλο» και πως η κατάσταση πρέπει να αλλάξει, όμως στο ερώτημα «πώς φτάσαμε ως εδώ» μασάνε τα λόγια τους και στο τι έκαναν οι ίδιοι για να μη συμβεί, ή τι είναι διατεθειμένοι να κάνουν για να αλλάξει, σωπαίνουν. Οι ίδιοι αποφεύγουν τις «φασαρίες». Κάνουν «υπομονή» με το αφεντικό και ας δουλεύουν απλήρωτοι. Όταν δεν απεργούν (για να μη «χάσουν το μεροκάματο») κατηγορούν τους απεργούς που «κλείνουν τους δρόμους» και δεν μπορούν να φτάσουν στη δουλειά τους. Περιμένουν να βγάλουν οι άλλοι τα κάστανα από τη φωτιά αλλά επωφελούνται πρώτοι όταν ο αγώνας φέρνει κατακτήσεις . Δεν είδαν ποτέ με συμπάθεια τους ταξικούς αγώνες και δεν ήταν λίγες οι φορές που στάθηκαν εχθρικοί απέναντί τους· περνώντας με ευκολία από μεγεθυντικό φακό τα λάθη των αγωνιστών, ταΐζοντας τη δική τους ανεπάρκεια με «αμφισβήτηση» και ενίοτε χολή. Γιατί, στην ουσία, οι ίδιοι αποδέχτηκαν να σκύψουν το κεφάλι, ή, ίσως, και ποτέ να μη το σήκωσαν στην κανονική του θέση…
Είναι άνθρωποι της «διπλανής πόρτας» που έβαλαν συχνά φαρδιά-πλατιά την υπογραφή τους κάτω από μικρές ή μεγαλύτερες καθημερινές «Βάρκιζες». Που συνήθισαν με τα χρόνια να εμπιστεύονται «σωτήρες» και να τους αντικαθιστούν με ευκολία όταν νιώσουν «προδομένοι», χωρίς να μπουν στον κόπο να σκεφτούν ότι με αυτό το «αλισβερίσι» τα χρόνια περνούν και βρίσκονται ακόμα στην ίδια θέση. Χωρίς να καταλαβαίνουν ότι οι «σωτήρες» δεν πρόκειται να τους σώσουν ούτε… στη δευτέρα παρουσία, αντίθετα αυτό που καταφέρνουν πάντα να διασώζουν είναι το σύστημα της εκμετάλλευσης που παραμένει πεισματικά «ίδιο» (σε αντίθεση με τις εποχές… που αλλάζουν). Είναι εκείνοι που άνοιξαν την κερκόπορτα στη λογική του μικρότερου κακού, που άλωσε τις όποιες αντιστάσεις τους και τους οδήγησε στον συμβιβασμό και την υποταγή.
Πάντα ένιωθαν μειονεκτικά απέναντι στους κομμουνιστές. Ειδικότερα αυτοί που κάποτε, στα νιάτα τους, είχαν «περάσει» από την ΚΝΕ ή και το ΚΚΕ. Δεν έχει σημασία αν στη συνέχεια βολεύτηκαν με τη μιζέρια ή την καλοπέραση, τούς φτάνει που βολεύτηκαν. Γιατί, σε αντίθεση με το τι ζητάνε από τη ζωή τους, δεν τόλμησαν ποτέ να απαντήσουν στο ερώτημα τι είναι διατεθειμένοι να κάνουν οι ίδιοι για να γίνει καλύτερη η ζωή. Γι’ αυτό γίνονται επιθετικοί απέναντι σε αυτούς που δεν γέρνουν όπου φυσούν οι εκάστοτε «άνεμοι αλλαγής»· που μπορούν να ονειρεύονται χωρίς ψευτορομαντισμούς και να παλεύουν οργανωμένα με γνώση, ανάλυση και σχεδιασμό για να κάνουν τα όνειρά τους ζωή. Που πορεύονται με σταθερότητα και συνέπεια «σηκώνοντας στις πλάτες τους την αξιοπρέπεια πολλών ανθρώπων» ,ακόμα και αυτών που την τραυμάτισαν ή την έχασαν από καιρό…
Γι’ αυτό όσο πλησιάζει η Κυριακή των εκλογών επιτίθενται με μεγαλύτερη μανία στο ΚΚΕ, και όσες πραγματικά αριστερές συνειδήσεις απόμειναν όρθιες. Γι’ αυτό χτυπούν το μόνο κόμμα που ποτέ δεν τους έταξε, που ποτέ δεν τους κορόιδεψε, που ποτέ δεν τους πρόδωσε (ναι, ούτε αυτούς), με εξυπνακισμούς τύπου… «βάζει πλάτη να μην αλλάξει το σκηνικό». Για ποιο σκηνικό μιλούν; Οι κομμουνιστές ήταν πάντα ξεκάθαροι. Ναι, να πέσει η κυβέρνηση, όμως δεν αρκεί μια εναλλαγή στην κυβερνητική εξουσία, ακόμα και αν αλλάξει προς στιγμή το πολιτικό σκηνικό για να δουν άσπρη μέρα οι εργαζόμενοι και ο λαός. Η αλλαγή πρέπει να είναι βαθύτερη, να χτυπηθεί η ρίζα του κακού, η πηγή της εκμετάλλευσης. Να αλλάξουν χέρια τα μέσα παραγωγής, να πάρει ο λαός στα χέρια του τα «κλειδιά» της οικονομίας, να γίνει κύριος του ιδρώτα του και των αγαθών που παράγει.
Αυτό το σκηνικό πρέπει να αλλάξει. Αυτό που στηρίζουν τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, των «αγορών», των «επενδυτών» και της «υγειούς επιχειρηματικότητας» και, κυρίως, ως πυλώνας του σύγχρονου (είπαμε… οι εποχές αλλάζουν) διπολισμού, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το σκηνικό που κάποιοι (υπο)στηρίζουν με την ανοχή και την ψήφο τους είτε γιατί ποτέ δεν σκέφτηκαν ότι μπορεί να υπάρχει και ένας δρόμος διαφορετικός από αυτόν που τους συνέρραψε στον εγκέφαλο η καθεστωτική προπαγάνδα, είτε γιατί ποτέ δεν πίστεψαν αληθινά στη δύναμη του οργανωμένου αγώνα, είτε γιατί κουράστηκαν να βαδίζουν και συνεχίζουν σημειωτόν, ή προς τα πίσω.
Κανένας όμως δεν μπορεί να σε αναγκάσει να ακολουθήσεις έναν δρόμο αν δεν δώσεις ο ίδιος εντολή στα πόδια σου. Με αυτά θα τον περπατήσεις, αν και όταν το αποφασίσεις. Το ΚΚΕ δεν ζήτησε ποτέ την ψήφο σου βλέποντάς σε σαν πελάτη. Και επειδή ακριβώς δεν στηρίζει την ύπαρξή του στις κάλπες, δεν έχει ανάγκη από ψηφοφόρους-πελάτες. Το ΚΚΕ θέλει δίπλα του ανθρώπους που να μπορούν να σκέφτονται και να κρίνουν. Αποφασισμένους, να τραβάνε μπροστά με το μέτωπο κόντρα στον ήλιο. Ακόμα όμως και αν διαφωνείς με κάποιες από τις επιλογές του, ακόμα αν η δική σου συμμετοχή εξαντλείται μετά την… απομάκρυνσή σου από την κάλπη, έχεις συμφέρον την Κυριακή να ψηφίσεις το ΚΚΕ.
Στις 26 Γενάρη, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, να είσαι σίγουρος ότι κανένας από αυτούς που σήμερα σου χαϊδεύουν τ” αυτιά δεν θα πανηγυρίσει για σένα. Ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι στην κυβέρνηση την επόμενη μέρα, το μόνο σίγουρο είναι ότι το ΚΚΕ θα βρίσκεται στο ίδιο μετερίζι που βρισκόταν και την παραμονή των εκλογών. Για την οργάνωση της πάλης για το ξήλωμα όλου του αντεργατικού – αντιλαϊκού πλαισίου, για την ανάκτηση απωλειών, ανοίγοντας ταυτόχρονα το δρόμο για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που βιώνουμε. Γι’ αυτό πρέπει να βγει δυναμωμένο. Γι’ αυτό είναι ΚΑΙ προς το συμφέρον σου να το ψηφίσεις.
Δεν υπάρχουν καλές ή κακές εποχές. Τις εποχές τις «φτιάχνουν» και τις αλλάζουν οι άνθρωποι· συνήθως οι «κολλημένοι» του καιρού τους. Εκείνοι που αρνούνται πεισματικά να αναγνωρίσουν… ως πέρασμα από τη μια εποχή στην άλλη, τη διάσχιση των βαγονιών του ίδιου συρμού, που στο πλάι του γράφει: Εκμετάλλευση.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΟΥΡΑΚΗΣ