Κενό πολιτικής που καλύπτεται με υποκριτικά κουρέλια

Επικίνδυνοι και αποπροσανατολιστικοί τακτικισμοί της κυβέρνησης

του Αναγνώστη Λασκαράτου
Έχουμε από νωρίς επισημάνει πολλές φορές την προφανή πολιτική φιλία των Καραμανλή-Τσίπρα. Είναι σαφέστατο ότι αυτή έχει γίνει όχι στη βάση κάποιων κοινών αρχών, αλλά με κριτήριο ελιγμούς προσωπικής πολιτικής στρατηγικής, όπως

από σύστημα φαίνεται να ενεργεί ο κ.Τσίπρας, με έναν μακιαβελισμό, που έχουμε επανειλημμένα εντοπίσει και που νομίζω πως δεν θα τον οδηγήσει μακριά. Σταθμός αυτής της ημιυπόγειας διαδικασίας, υπήρξε το εγκώμιο του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στον «Εθνάρχη», που έγινε πριν δυο χρόνια στο φερώνυμο Ινστιτούτο των γνωστών «βραχωδών οικοπέδων» της Φιλοθέης και το οποίο σχολιάσαμε τότε όπως κρίναμε.

Επιστέγασμα αυτής της μακρόχρονης επικοινωνίας υπήρξε η πρόσφατη συντηρητική και χωρίς έμπνευση προεδρική επιλογή. Από μια σειρά σχετικών έγκυρων δημοσιευμάτων, νομίζω πως αξίζει να διαβαστεί ένα διαφωτιστικό άρθρο. «Η Αριστερά και ο νεοκαραμανλισμός» (Τάσος Παππάς, ‘Εφ.τ. Συντακτών’-24.3): «Η γοητεία που ασκεί ο νεοκαραμανλισμός στη ριζοσπαστική Αριστερά είναι ανεξήγητη μεν, δεδομένη δε. Φαίνεται από διάφορες κινήσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ τόσο πριν από τις εκλογές όσο και μετά. Η φημολογία ότι ο Αλ. Τσίπρας ήθελε για Πρόεδρο τον Κ.Καραμανλή κυκλοφορούσε επί μήνες και ουδέποτε διαψεύστηκε. Αφού όμως δεν επείσθη ο κ. Καραμανλής να δεχθεί τη θέση, ο ΣΥΡΙΖΑ στράφηκε στον πιο ακραιφνή εκπρόσωπο του ρεύματος, τον Π.Παυλόπουλο, τον οποίο και πρότεινε για τον κορυφαίο πολιτειακό ρόλο. Η ιδιαίτερη σχέση που έχει αναπτυχθεί προκύπτει και από άλλες επιλογές της κυβέρνησης (π.χ. Παπαγγελόπουλος), κυρίως όμως από τη ρητορική των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ τα οποία, όταν μιλούν για την κακοδαιμονία της χώρας, ξεχνούν ή υποβαθμίζουν τη ‘μοιραία πενταετία 2004-2009’. Ολα τα στραβά ξεκίνησαν το 2010 με τα μνημόνια. Το πώς φτάσαμε εκεί είναι κάτι δευτερεύον που χάνεται μέσα στη γενικόλογη κριτική για το πελατειακό σύστημα και τον κλεπτοκρατικό καπιταλισμό…..Το φλερτ δεν είναι μονομερές. Υπάρχει ανταπόκριση. Συχνά-πυκνά υπάρχουν διαρροές από το περιβάλλον του πρώην πρωθυπουργού που περιγράφουν τον Αλ. Τσίπρα ως έναν πολύ ενδιαφέροντα και ικανό πολιτικό (σημ.Λασκ.!!!), ο οποίος πρέπει να στηριχτεί…..».

Αξίζει να σημειώσω πως θα μπορούσε κάποιος να δει αυτή τη ροπή στα πλαισια μιας γενικότερης, πολύ χειρότερης, σεσημασμένης τάσης του κ.Τσίπρα, που συστηματικά αναζητά συμμάχους στο χώρο της ακροδεξιάς, της Εκκλησίας και του εν αμαρτίαις γηρασμένου «πατριωτικού» τμήματος του παλιού ΠΑΣΟΚ, τάσης που την επισημάναμε κατ’επαναληψιν και η οποία εκτός από τη συγκομιδή των Ιερώνυμου, Μπαλτάκου, Αμβρόσιου, Κουρή, Άνθιμου, Γιανναρά, έχει συχνά αγγίξει, με διάφορους πονηρούς τρόπους, που τους έχουμε επανειλημμένα εντοπίσει και τα πολύ απαγορευμένα σύνορα της Χ.Α, γεγονός που φάνηκε και στην πρόσφατη συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών στο κοινοβούλιο, όπου ο προσεκτικός παρατηρητής θα σημείωσε τη φιλική στάση του πρόσφατα αποφυλακισμένου υπόδικου φυρερίσκου προς την κυβέρνηση και όποιος άντεξε θα απόλαυσε μετά την αγόρευση του τηλεοπτικού συνομιλητή του Κασιδιάρη, Νικολόπουλου, Σταυροφόρου της επίθεσης στα «πουσταριά» της Ευρώπης κλπ.

Τώρα διαβάζω πως  «Τις περιόδους διακυβέρνησης του Γ.Παπανδρέου, του Λ. Παπαδήμου και των Σαμαρά και Βενιζέλου θα περιλαμβάνει η κοινή πρόταση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για σύσταση εξεταστικής επιτροπής για το μνημόνιο. Η περίοδος διακυβέρνησης του Κ.Καραμανλή εξαιρείται». (skai.gr, 31/03/2015 – 17:12). Πέρα από τις τυχοδιωκτικές αλχημείες του κ.Τσίπρα, που νομίζει πως μπορεί να κουρελιάζει ακίνδυνα τους θεσμούς και να επιβαρύνει κι άλλο με τις περί πολιτικής ηθικής αντιλήψεις του την ήδη διαβρωμένη ηθικά δημόσια ζωή, υπάρχει η αμείλικτη και αυταπόδεικτη αλήθεια: «Δύο φορές, ο Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, …αναλαμβάνει μυστική αποστολή στην Αθήνα. Στόχος να μελετήσει τις προθέσεις του Καραμανλή, ακόμη και να τον επιτιμήσει. ‘… όλοι καταλάβαιναν ότι η κατάσταση ήταν πλέον εκρηκτική’, …Όμως, ο Λουξεμβουργιανός επιστρέφει άπραγος, χωρίς καμία δέσμευση εκ μέρους του προκατόχου του Παπανδρέου …’Με τον μεγαλύτερο κυνισμό, ο Καραμανλής διακινδυνεύει μια νέα παύση πληρωμών. …Επιμένει, παρ’ όλ’ αυτά, να μην κάνει τίποτε περιμένοντας τις εκλογές του φθινοπώρου 2009…» (‘Καθημερινή’, 26.05.2013).

Κάθε λογικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται τις τεράστιες πολιτικές ευθύνες και του Κ.Καραμανλή, που αναγκαστηκε να δραπετεύσει από την πρωθυπουργική ναυαρχίδα την ώρα που ξεκινούσε η φουρτούνα, στην οποία και ο ίδιος κατηύθυνε το σκάφος και έκτοτε κρύβεται σε βαθμό που να μην τολμάει ο κ.Τσίπρας (ή να μην επιθυμεί και ο ίδιος αν πιστέψουμε τη σχετική φημολογία) να προτείνει αυτον για Πρόεδρο αλλά κάποιον εκπρόσωπό των χιλιάδων πελατειακών διορισμών του. Ο ΣΥΡΙΖΑ νομιζει πως μπορεί να κοροϊδεύει πως όλα τάχα ξεκίνησαν εν αιθρία, επειδή ο κ.Παπανδρέου αποφάσισε σε συνωμοσία με σκοτεινούς ευρωπαϊκούς κύκλους, στους οποίους και τώρα ο ίδιος ο κ.Τσίπρας, με τόση εγγενή αντιφατικότητα, προστρέχει, να μετατρέψει τη χώρα σε αποικία της Γερμανίας. Στα πλαίσια αυτής της φρεναπάτης έχουν ξεχαστεί όλες οι ενδογενείς μας παθογένειες και στοχοποίηθηκαν ο Σόιμπλε και οι συν αυτώ. Ακόμη και ο ‘Ολαντρέου’ της πρώτης επαναστατικής περιόδου και νεανικής θρασύτητας του ΣΥΡΙΖΑ και οι υπόλοιποι 17 εταίροι, που ξεκάθαρα δεν υποστηρίζουν τις ελληνικές απαιτήσεις, έχουν ξεχαστεί διότι ένας αποδιοπομπαίος τράγος και μαλιστα γερμανικός προσφέρεται ως ευκολότερη λεία για τον ‘αγανακτισμένο’, «σοφό», «αθώο» και πάντα «αδικημένο» «λαό», σε συνδυασμό με νεκραναστημένες κατοχικές αποζημιώσεις.

Ο τόπος δεν χρειάζεται άλλη μια φάρσα εξεταστικής επιτροπής, γιατί έτσι λειτούργησαν σχεδόν όλες όσες στήθηκαν μετά τη μεταπολίτευση.  Χρειάζεται όμως επείγουσα αλλαγή του σχετικού νόμου για την υπουργική ευθύνη, τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεχάσει. Σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη είναι σαφές πως βρισκόμαστε μπροστά μια πολύ φτηνή προσπάθεια ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής, αποπροσανατολισμού και προσφοράς ενός προσωρινού όσο και ατελέσφορου πρακτικά θεάματος. Τα ζητήματα των μνημονίων δεν είναι ποινικά, όπως τα περιγράφουν εκ του ασφαλούς οι δημαγωγοί που δεν είχαν αναλάβει κυβερνητική ευθύνη, είναι καθαρά πολιτικά, κρίνονται από τους πολίτες και όχι από τεχνητές και τερατώδεις κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες του νοθευτικού εκλογικού νόμου Παυλόπουλου και με την ίδια λογική ενέχουν προδιαγραφές τέτοιων ‘ποινικών’ ευθυνών και αυτοί που υφάρπασαν τη λαϊκή ψήφο με υποσχέσεις για σκίσιμό τους, που οδήγησαν σήμερα σε αστείες μεταβαπτίσεις και σε οικονομική απονέκρωση, ενώ ανοίγεται ήδη και το χάσμα του γκρεμού. Μπορεί κάποιος να ασκήσει όση κριτική θέλει στα μνημόνια, ακόμη και οι κ.κ.Πανούσης και Παυλόπουλος, κυρίως όμως οφείλει να την ασκήσει στην Αριστερά, που με εγκληματικό τρόπο αρνήθηκε το θεσμικό ρόλο της, να αντιπροτείνει δηλαδή εναλλακτικά ισοδύναμα και να στηρίξει τα καταφανώς θετικά σημεία που τα μνημόνια περιείχαν (παραδοχή που στις 12 και 5 έκαναν και οι Βαρουφάκης-Τσίπρας), καταφεύγοντας σε ανεύθυνη, στείρα, ισοπεδωτική, συνωμοσιολογικού τύπου, μηδενιστική, δυτικόφοβη επίθεση, με υπόβαθρο εθνικιστικές και λαϊκιστικές φαντασιώσεις.  Υπάρχουν πολλά που μπορούν και πρέπει να γίνουν για να στηθεί ένα νέο υγιές πολιτικό περιβάλλον και να γίνουν οι πολίτες καλύτεροι, κατά την πλατωνική περί πολιτικής αντίληψη (Γοργίας, 517). Δεν νομίζω πως ήλθε η Πρωτηφορααριστερά για να νομιμοποιήσει τα εθνικιστικά συνθήματα τον ΟΫΚ που βάζουν σε κίνδυνο τις φιλικές μας σχέσεις με τους γείτονες και για να εμπλουτίσει με ελικόπτερα και νταούλια το κιτς των παρελάσεων. Υπάρχουν δεκάδες οικονομικά σκάνδαλα, πολύ συγκεκριμένα, για όποιον ενδιαφέρεται αληθινά να αποδώσει Δικαιοσύνη και να επαναφέρει χρήματα που ληστεύτηκαν από τα δημόσια ταμεία. Υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρόν, προοδευτικών θεσμικών μεταρρυθμίσεων και τρόπων εξεύρεσης μεγάλων χρηματικών ποσών. Τι εμποδίζει το ΣΥΡΙΖΑ να είχε έτοιμο και να καταθέσει το υπεσχημένο νομοσχέδιο για τα μυστικά κονδύλια του Υπ.Εξωτερικών, τι τον κωλύει να προωθήσει το αίτημα της Ντόρας Μπακογιάννη για επιστροφή στο Κράτος των ληστευμένων της ιερής ‘Αλληλεγγύης’, τι  τον κάνει να μην εφαρμόσει την ιδέα του κ.Στουρνάρα και του ΔΝΤ για την καταβολή του, μισού έστω αρχικά, μισθού των ρασοφόρων από τη ζάπλουτη, ρουφήχτρα κονδυλίων και φοροκλέφτρα Εκκλησία; Γιατί βρίσκει, όπως προκύπτει εν τοις πράγμασι,  άριστη τη δομή των υπέρογκων στρατιωτικών δαπανών, όπως τη διαμόρφωσε ο κ.Σαμαράς και δεν παρουσιάζει κάποιο δικό του βελτιωτικό σχέδιο; Γιατί ξεχάστηκαν η απλή αναλογική, η αποτέφρωση των νεκρών, το σύμφωνο συμβίωσης, η θέσπιση ενός γνήσιου ‘πόθεν έσχες’ για όπου δει; Τι έχουν να απαντήσουν οι δημαγωγοί της κυβέρνησης στο ακόλουθο δημοσίευμα της«Εφημερίδας των Συντακτών» (Σωτήρης  Μανιάκης-28.3): «…η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που «επί 25 χρόνια οι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί λειτουργούν με προσωρινές ετήσιες άδειες, περίπου φαντάζομαι όπως και κάποιες καφετέριες… ενάμιση μήνα μετά τις προγραμματικές και πάνω από δύο από την εκλογή νέας κυβέρνησης…Για την περιβόητη αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών δεν φαίνεται να κινείται… φύλλο…. Η κυβέρνηση δεν έχει παρουσιάσει τις οφειλές αλλά και τα ποσά που έχουν καταβάλει τα κανάλια τα τελευταία 15 χρόνια για τη χρήση των αναλογικών συχνοτήτων, … δεν έχει προχωρήσει ούτε καν η αλλαγή μελών του Ε.Σ.Ραδιοτηλεόρασης με τη θητεία ορισμένων εξ αυτών να έχει ξεπεράσει τα 12 χρόνια συνολικά, ενώ δεν επιτρέπεται να κάνουν πάνω από … οκτώ!…».

Το τελευταίο που χρειάζεται ο τόπος είναι μια τόσο αναξιόπιστη, αυτοϋπονομευμένη, διχαστική και ολοφάνερα μεροληπτική διαδικασία, που θα δηλητηριάσει και θα φορτίσει αβάσταχτα το πολιτικό κλίμα μιας σχεδόν τραγικής πολιτικής συγκυρίας, που κινείται ήδη στην κόψη του ξυραφιού.  Οι μαθητευόμενοι μάγοι του ΣΥΡΙΖΑ, που συνεργάζονται κυβερνητικά «με το Διάβολο», επαναλαμβανουν χρεοκοπημένα παλαιοκομματικά τερτίπια, προσπαθώντας να καλύψουν με θεαματικές αλλά ανούσιες κινήσεις, το τεράστιο κενό ήθους, διαφωτισμού, συμβολισμών, ιδεών, αξιών, αρχών, προτάσεων και παραγωγής κυβερνητικού έργου, το οποίο παρουσιάζουν σε βαθμό που προκαλεί πανικό σε όποιον καταλαβαίνει τα στοιχειώδη της πολιτικής. Ο πολιτικός χρόνος που τους απέμεινε είναι ελάχιστος και από τα μέσα ναρκοθετημένος. Ο κ.Τσίπρας πολιτεύεται σαν τρελός χαρταετός που στροβιλίζεται λίγο πριν κουρελιαστεί σε κάποιον εξοχικό φράχτη. Η χώρα πραγματικά φαίνεται σαν να πλέει πάνω στη σχεδία της Μέδουσας.

ΠΗΓΗ:https://roides.wordpress.com/2015/04/02/2apr15/