Κι όμως η ανία και η παιδαγωγική ανικανότητα σκοτώνουν...πχ ένας βαρετός κι ανίκανος εκπαιδευτικός πόσες χιλιάδες μαθητές μπορεί να καταστρέψει στην ζωή του;

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

(ξέρετε τι σημαίνει «βαρετός εκπαιδευτικός» που δια της συστηματικής ανίας που εκπέμπει στην αίθουσα πετυχαίνει στο τέλος να καταστρέψει τους μαθητές του; διαβάστε το παρακάτω… «μακρυνάρι» – που πιθανότατα θα μπορούσε να πει τα ίδια πράγματα με λιγότερα λόγια – και θα καταλάβετε…και μην ψάξετε για μεσότιτλους…σιγά μην γίνει πιο ξεκούραστο το κείμενο…)

Πρόσφατα, είδε τη δημοσιότητα μια ανατριχιαστική καταγγελία.

Προέρχονταν από την Ομοσπονδία Διαβητικών.

Και αφορούσε ένα μέλος της, μια μαθήτρια.

Την οποία, μια καθηγήτριά της, στο λύκειο που φοιτούσε, όταν ήταν ώρα να μετρήσει το ζάχαρό της και να κάνει την ινσουλίνη της, την έβγαζε (και με δηκτικό τρόπο) έξω από την αίθουσα.

Η «αιτιολογία/δικαιολογία» που χρησιμοποιούσε ήταν πως δεν είναι καλό μάθημα για τα υπόλοιπα παιδιά γιατί τα ωθεί προς τα ναρκωτικά!!!

Κύριος οίδε τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό αυτής της κυρίας…

Θα πρέπει να θυμόμαστε πάντα πως ο εκπαιδευτικός δεν είναι απλά ένας δημόσιος υπάλληλος που κάθεται σ’ ένα γραφείο και χειρίζεται νεκρά χαρτιά.

Έργο του είναι ο χειρισμός ζωντανών, ευαίσθητων, εύπλαστων ανθρώπων.

Παιδικών ψυχών.

Καθόλου μα καθόλου εύκολο έργο.

Που θέλει ως εκ τούτου και πολλή, πάρα πολλή περίσκεψη απ’ τον ίδιο προτού το αναλάβει.

Κι όχι να το αναλάβει απλά και μόνον βιοποριστικά.

Η Πολιτεία το διασφαλίζει άραγε αυτό μέσω των κατάλληλων ψυχοτεχνικών διαδικασιών;

Διασφαλίζει πως θα διαφυλαχθεί και θα αναπτυχθεί θετικά ο ψυχισμός και η προσωπικότητα του μαθητή και πως «δεν θα κινδυνεύσει» από έναν ακατάλληλο εκπαιδευτικό;

Διασφαλίζει πως θα παραχθούν μαθητές διαμάντια της κοινωνίας και όχι άδολα θύματα…νεκρά παιδιά…Γιακουμάκηδες;

Ή αντίστοιχα, κτήνη που θα αφιονίζονται τρομοκρατώντας και κακοποιώντας τα πιο αδύναμα, πράα και αγαθά παιδιά;

Το διασφαλίζει αυτό τόσο κατά την επιλογή του εκπαιδευτικού, την είσοδό του στο εκπαιδευτικό σύστημα όσο και κατά την διάρκεια της θητείας του ως δημόσιος λειτουργός/παιδαγωγός;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που Σχολικός Σύμβουλος έστειλε εκπαιδευτικό για ψυχοτεχνικό έλεγχο παιδαγωγικής/εκπαιδευτικής επάρκειας κι εν τέλει για επαναξιολόγηση;

Γιατί αυτός ο διάλογος θεωρείται θεμιτός και απαραίτητος πχ για την αστυνομία και όχι για τους εκπαιδευτικούς;

Γιατί θεωρείται κοινωνικά αποδεκτό και απαραίτητο να περνάνε τακτικά από τον ψυχολόγο όλοι οι ένστολοι των δυνάμεων τάξης και όχι οι εκπαιδευτικοί;

Ξεχνάμε πως αν δεν κάνει σωστά την δουλειά του ο εκπαιδευτικός θα στείλει άφθονη «δουλειά» στον αστυνομικό;

Ξεχνάμε πως τον «εκκολαπτόμενο εγκληματία» εν πολλοίς τον παράγει (ΚΑΙ) το εκπαιδευτικό σύστημα (μέγα τμήμα του οποίου είναι ο εκπαιδευτικός);

Άλλωστε ο κυριότερος λόγος που επιβάλλει ψυχοτεχνικό επανέλεγχο (όπου τον επιβάλλει) είναι η πιθανότητα «Σύνθετης μετατραυματικής διαταραχής stress» η οποία διαταραχή, σύμφωνα με τα νέα standards μπορεί να οφείλεται σε μια πλειάδα «ψυχοσωματικών τραυμάτων»

Από που κι ως που αυτό είναι κάτι που δεν αφορά έναν τόσο ευαίσθητο χώρο όπως αυτός της σχολικής εκπαίδευσης, όπου χειρίζονται και διαπλάθουν (στην κυριολεξία) ευαίσθητες παιδικές ψυχές;

Λειτούργημα, υποχρέωση και εργασία του εκπαιδευτικού είναι να διδάσκει, να παιδαγωγεί και να ενθαρρύνει τον μαθητή και την οικογένειά του στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Και όχι το αντίθετο.

Όχι να αποθαρρύνει, να προσβάλλει, να ταπεινώνει, να καταρρακώνει. Πότε δια των πράξεών του, πότε δια της απραξίας του και των «οιονεί συμβολισμών» της στάσης του απέναντι στον μαθητή (πχ ποιός είπε στους εκπαιδευτικούς πως έχουν το δικαίωμα να σχηματίζουν εκπαιδευτική/ψυχοτεχνική γνώμη για τους μαθητές τους από την πρώτη εβδομάδα της χρονιάς;)

(Να θυμηθούμε εδώ πως η νέα μας ποινική νομοθεσία – μετά τον δύστυχο Βαγγέλη Γιακουμάκη – συμπεριέλαβε τέτοιες συμπεριφορές στην (κολάσιμη) παιδική κακοποίηση/bullying).

Είναι δε δυό φορές πιο δυσνόητη μια τέτοια (άλλοτε οιονεί και άλλοτε εν τοις πράγμασι) «επιθετικότητα προς τον μαθητή» όταν το παιδί κάνει μεν πολύ σκληρές προσπάθειες να προχωρήσει, πλην όμως δεν βοηθιέται από το «εκπαιδευτικό σύστημα» να ξεπεράσει τις ατομικές του δυσκολίες…

Πχ υπάρχουν διάφοροι βαθμοί και τύποι διανοητικότητας…κανένα παιδί/μαθητής δεν μοιάζει με το άλλο…

Και το στείρο εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι και το πιο κατάλληλο για να ελιχθεί δημιουργικά μέσα σ’ αυτό τον ωκεανό διανοητικών ικανοτήτων και ιδιαιτεροτήτων των μαθητών του…

Είναι το ίδιο σύστημα – μην ξεχνάμε – που απέρριψε και πήγε να απογοητεύσει έναν Αϊνστάϊν κι έναν Μότσαρτ…

Και όχι μόνον…

Είναι το ίδιο σύστημα που – στην Ελλάδα – αδυνατεί να απορροφήσει και να χειριστεί όπως του πρέπει τόσο ένα παιδί-διάνοια ικανό να φοιτήσει σε Πανεπιστήμιο από τα 10 του χρόνια όσο κι ένα δυσλεκτικό παιδί που – τι πιο φυσικό; – αδυνατεί να κρατήσει την προσοχή του στην βαρετή ακολουθία των σχολικών μαθημάτων και φυσικά επιστρέφει στο σπίτι χωρίς να έχει καταλάβει ούτε καν τι μαθήματα έχει την επόμενη μέρα.

Μιλάμε για ένα εκπαιδευτικό σύστημα (δηλαδή, σύνολο αρχών, συστημάτων και ανθρώπων χειριστών του – δηλ. εκπαιδευτικών) που έχει επιλέξει (αδίστακτα) την «βόλεψή» του, δηλαδή, έχει επιλέξει ν’ ασχολείται ΜΌΝΟΝ με μια συγκεκριμένη κατηγορία μαθητών (δηλαδή, μιας συγκεκριμένης διανοητικής ικανότητας πρόσληψης-ανάλυσης-σύνθεσης)….

Ένας εκπαιδευτικός που συστηματικά προκαλεί άλλοτε φόβο και άλλοτε σύγχυση στα παιδιά με την απαράδεκτη, «ανεξέλεγκτη» συμπεριφορά του, το λιγότερο που χρειάζεται είναι διοικητικό/ψυχοτεχνικό έλεγχο που σαφώς θα συμπεριλαμβάνει και το ερώτημα της απομάκρυνσής του από την εκπαιδευτική διαδικασία ως ακατάλληλος και επικίνδυνος για την ευαίσθητη παιδική μαθητική ψυχολογία.

Ιδίως όταν μιλάμε για μια ιδιαιτέρως επώδυνη εποχή κοινωνικοοικονομικής κρίσης – όπως η τωρινή – πολλώ δε μάλλον όταν μιλάμε για οικογένειες που την βιώνουν στο μάξιμουμ, συνεπώς η παιδική ψυχολογία είναι ήδη εξόχως επιβαρυμένη.

Όταν το σχολείο είναι προσανατολισμένο στην 5άδα των καλύτερων μαθητών της κάθε τάξης, οι γονείς είναι υποχρεωμένοι, να του παρέχουν και άλλες «ιδιαίτερες φροντιστηριακές ενισχύσεις» προκειμένου το παιδί να μπορέσει, έστω και ασθμαίνοντας ν’ ακολουθήσει.

Υπό το αλαζονικό ύφος του εκπαιδευτικού βεβαίως…

Παρ’ ότι η οικογένειά του είναι «άκρως εμπερίστατη»…κόβει φαγητό και ρεύμα για να πληρώσει ένα στοιχειώδες «ιδιαίτερο»…

Και τι λέει η «στάση του εκπαιδευτικού»;

«Κι εγώ τι να σας κάνω κύριε; Αφού το παιδί σας δεν μπορεί ν’ ακολουθήσει, εγώ τι να σας κάνω; Να του τα βάλω με το ζόρι στο κεφάλι; Έχω κι άλλα 25 παιδιά ξέρετε…δεν μπορώ να εστιάσω στο παιδί σας…ότι κατάλαβε κατάλαβε»…

Ούτε σκέψη πως ίσως ευθύνεται η ανικανότητα του εκπαιδευτικού να «διδάξει»…

Το «τραγικό»;

Κάποια στιγμή το παιδί πείθεται από το σύστημα πως είναι «ανάξιο»…

Χάνει την αυτοπεποίθησή του…

Ενίοτε, συμβαίνει και τούτο το εξωφρενικό: Φεύγει δηλαδή, από το σπίτι εντατικά μελετημένο και ξαφνικά στην τάξη «πιάνεται αδιάβαστο»!!!…συστηματικά αυτό!!!…

Απλά γιατί ο εκπαιδευτικός έχει ήδη σχηματίσει «εικόνα» από τις πρώτες κιόλας ημέρες…και του φέρεται «ανάλογα»….

Το παιδί «μπλοκάρει» και…αυτό ήταν…»κλειδώνει»…το κεφάλι του tabula rasa…τουτέστιν, «σαν να μην έχει διαβάσει»…

Κι όμως δεν μπορεί ο γονιός να κάνει τίποτα…

Ο εκπαιδευτικός είναι ο «πανίσχυρος παράγων» βλέπεις…

Πως να μην αναρωτηθεί κανείς: «συμβαίνει κάτι»;

Ιδίως όταν διανθίζονται και από διάφορες «στυλάτες μεγαλοσχήμονες δηλώσεις» των εκπαιδευτικών…

πχ ο μαθητής αυτός δεν πρόκειται ποτέ να «ανανήψει»…δεν θα πάρει ποτέ έναν καλύτερο βαθμό…δεν θα βελτιωθεί ποτέ…

Με εμφανή – πλην αναπόδεικτη – την ειρωνεία, την αυταρέσκεια, την απαξίωση…

Πολύ «σκληρές και ωμές δηλώσεις» ομολογουμένως.

Απ’ αυτές που «καταρρακώνουν το ηθικό μαθητών και γονέων» αντί να ανυψώνουν και να ενθαρρύνουν.

Έμαθαν να έχουν πάντα τεράστιες απαιτήσεις από μικρά παιδιά και γονείς αλλά ποτέ από τον εαυτό τους…

Παρ’ ότι, τα παιδιά δικαιούνται να μην αντιλαμβάνονται πιθανές λεπτές, δυσνόητες, λεκτικές, νοηματικές περιπλοκότητες…

Να, ας πάρουμε για παράδειγμα μια κοινή φράση των πιτσιρικάδων των τελευταίων δεκαετιών και ας προσπαθήσουμε να την «πειράξουμε» λίγο…να την κάνουμε πιο «στρυφνή» και «δυσνόητη»…να της δώσουμε άρωμα σχολείου…

«…τα Αινέσιμα αποδίδονται δοξολογικά, ενώ τα Ενέσιμα εγχειρίζονται οργανικά…και τα δύο θεραπεύουν, το ένα το Πνεύμα και το άλλο το Σώμα…αρκεί και τα δύο να μην έχουν ξεπεράσει την ημερομηνία λήξεώς τους…ώστε ακολούθως να μην έχουν απωλέσει την δραστικότητά τους…»

Οι εκπαιδευτικοί που τόσο μεγάλη ιδέα έχουν πάντα για την εκπαιδευτική τους επάρκεια….

Τόσο για το γνωστικό τους επίπεδο όσο και για την παιδαγωγική (και πρωτίστως την «μεταδοτική») τους ικανότητα…

Πόσοι απ’ αυτούς τους «φωστήρες» άραγε θα μπορούσαν να «ερμηνεύσουν» το παραπάνω, να το αποσυμβολίσουν και να καταλάβουν από που προέρχεται;

(λίγοι…κι απ’ αυτούς, οι περισσότεροι που θα τους ζητηθεί να το αναλύσουν εν είδη διδασκαλίας θα μακρηγορήσουν τόσο μα τόσο πολύ, θα πλατιάσουν τόσο μα τόσο, θα του αλλάξουν τόσο πολύ τα φώτα, που στο τέλος το ακροατήριό τους αντί να κατανοήσει, θα μπερδευτεί ακόμη περισσότερο…αυτή είναι έννοια της ανικανότητας διδασκαλίας δια του περιεκτικού και πρωτίστως λιτού λόγου)…

Οι «πιτσιρικάδες» πάντως, μόλις τους εξηγήσεις το παραπάνω «περίπλοκο σχήμα», με την απλότητα του λόγου τους απλά θα το αποδώσουν ως εξής:

«…ρε φίλε, ληγμένα παίρνεις; Τι ζόρι τραβάς; Γιατί τα κάνεις περίπλοκα και δεν τα λες πιο απλά και με πιο λίγα λόγια; Κι έχεις την απαίτηση μετά να συνεχίσεις να κρατάς την προσοχή μου μέσα στην τάξη λέγοντας ακατάπαυστα επί μία ώρα ακατανόητες αρλούμπες για να γεμίσεις την ώρα σου; Είσαι σοβαρός; ΟΧΙ…Άκυρος είσαι…»

Αλλά επειδή είναι αυτοί που είναι, δείχνουν την αντίδρασή τους πάντα αλλιώς…

Σε άλλα πεδία και πάντα με λίαν αυτοκαταστροφικούς τρόπους…

Έχουμε παρατηρήσει άραγε πως στην συντριπτική τους πλειοψηφία τα παιδιά/μαθητές αντιδρούν όχι επιθετικά (ενεργητικά) αλλά παθητικά (δηλαδή, «αυτοκαταστροφικά»;

Αυτό αποδεικνύει μια έμφυτη «χάρη», μια «ευγένεια» που προστατεύει τους εκπαιδευτικούς…για να το κατανοήσετε, αρκεί να φέρετε στο νου σας την «ανάποδη εικόνα»…

Πως θα ήταν λέτε αν η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών αντιδρούσε «ενεργητικά»; Δηλαδή, «επιθετικά»…

Πχ να έφερνε όπλα στο σχολείο…

Σας θυμίζει μήπως κάτι αυτή η σκοτεινή κατάσταση;

Οπωσδήποτε κάτι θυμίζει…

Κάποιες άλλες χώρες, άλλες κοινωνίες…

Σεβαστείτε λοιπόν το ότι ακόμη οι Έλληνες μαθητές έχουν την ευγένεια ψυχής να αντιδρούν παθητικά και αυτοκαταστροφικά και αρχίστε να αυτοβελτιώνεστε…

Ένας τέτοιος λοιπόν «ανεξέλεγκτος» εκπαιδευτικός πάντα χαίρεται που κατόρθωσε να «σπάσει όπως φαίνεται τον τσαμπουκά» μικρών παιδιών που προφανώς τα βλέπει σαν αντιπάλους του.

Για επιλοχίας στο στρατό θα θεωρούνταν προσόν.

Εδώ όμως είναι σχολείο.

Απαιτείται από τον εκπαιδευτικό μια άλλη αισθητική λόγου και πράξεων.

Θα πει βεβαίως κανείς «αφού έχει το δικαίωμα, απλά το κάνει»…επιλέγει την εκπαιδευτική συμπεριφορά που αυτός επιθυμεί…αυτήν που του βγαίνει…

Άλλωστε, ξέρεις τι διαολάκια είναι οι μαθητές;

Ναι, ξέρω…γι’ αυτό και δεν έγινα εκπαιδευτικός…επειδή συνειδητοποίησα έγκαιρα πως «δεν τό’ χω»…δεν θα έκανα γι’ αυτή την δουλειά… και οι μαθητές δεν θα μου φταίγανε σε τίποτα να πληρώνουν τις δικές μου παιδαγωγικές ανεπάρκειες…ΕΣΥ;

Δηλαδή, επειδή σου δίνει το δικαίωμα ο νόμος, απλά το κάνεις, έτσι;

Δηλαδή, «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό»…σωστά;

Όλοι βεβαίως έχουμε να θυμόμαστε από τα σχολικά μας χρόνια ή ακόμη κι από την τριτοβάθμια εκπαίδευση πως δεν ήταν όλοι οι εκπαιδευτικοί προικισμένοι ρήτορες/εκπαιδευτικοί/παιδαγωγοί.

Μας εκνεύριζαν σφόδρα οι «ατάλαντοι», σωστά;

Άλλος κοιμόταν στο μάθημά του, άλλος ατένιζε από το παράθυρο, άλλος μιλούσε με τον διπλανό του…

Τι ομηρικούς ύπνους έχουν δει αυτά τα έρμα τα αμφιθέατρα και οι αίθουσες;

Είναι κατάρα να μην μπορείς να κρατήσεις την προσοχή του κοινού σου σαν ομιλητής…να μην είσαι κατανοητός…να προκαλείς ένα τεράστιο κενό στο κεφάλι του ακροατή σου…να αναρωτιούνται με τρόμο: μα, έχει κάτι η αντιληπτικότητά μου γαμώτο; χαζός είμαι; γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τίποτε απ’ αυτά που λέει; …να του φέρνεις απλά υπνηλία….δυστυχώς, αλλά έτσι είναι…κατάρα σκέτη…

Είτε εκπαιδευτικός είσαι είτε δικηγόρος είτε πολιτικός είτε δημοσιογράφος, είτε πωλητής…οτιδήποτε απαιτεί «δημόσιο από καθ’ έδρας λόγο»…

Και αντίστοιχα ευλογία για όποιον «τό’ χει»…είναι προίκισμα, είναι ταλέντο…

Που όμως δεν το’ χουν όλοι…παρά μόνον λίγοι…

Κι είναι βεβαίως εφιάλτης και για το κοινό σου…θα το ξαναπούμε…για να ΕΜΠΕΔΩΘΕΙ…(επειδή σ’ ενοχλεί να τ’ ακούς, ίσως αν το ξανακούσεις κάτι κλικάρει μέσα σου και το δουλέψεις λίγο το πράγμα)

Να μιλάς απλώς ακατάπαυστα χωρίς κανείς από κάτω να μην μπορεί να καταλάβει τίποτα και να μην μπορεί να συγκρατήσει την ανία του…

Να πασχίζει να κρύψει το χασμουρητό του και να μη γίνεται…

Άλλο όμως να το βιώνεις σαν θύμα-μαθητής κι άλλο να έρχεται η ώρα ως εκπαιδευτικός να αναρωτιέσαι (αν είσαι ηθικός και έντιμος) εάν ανήκεις κι εσύ σ’ αυτήν την κατηγορία, ώστε να το διορθώσεις όσο είναι δυνατόν.

Αυτών των εκπαιδευτικών που απλά «δεν τό’ χουν»…και δεν θα έπρεπε ούτε να γίνουν, ούτε και να παραμένουν άλλο εκπαιδευτικοί.

Των εκπαιδευτικών που δεν κατόρθωσαν να κερδίσουν το σεβασμό, την αγάπη, την εκτίμηση και την προσοχή των μαθητών τους.

Ενίοτε, αντιθέτως, κέρδισαν μόνον την αντιπάθεια και το μίσος των παιδιών.

Πόσοι όμως τολμούν να το αναρωτηθούν κάτι τέτοιο και να πασχίσουν να το διορθώσουν;

Τμήμα της κοινότητας των εκπαιδευτικών κάνει χρόνια τώρα φιλότιμες προσπάθειες να αναδείξει την «ρητορική» ως ένα πολύτιμο εργαλείο που κάποιος μπορεί να εκπαιδευτεί στη χρήση του.

Πόσοι όμως από τους συναδέλφους τους το έχουν πάρει στα σοβαρά;

Εάν μάλιστα έκανε κάποιος τον κόπο να περιδιαβαίνει που και που τα προφίλ των μαθητών στο facebook θα εκπλησσόταν από την απαξίωση, ακόμη και το μίσος και την επιθετική διάθεση των μαθητών απέναντι σε κάποιους.

Ενίοτε δε, πάρα μα πάρα πολύ επιθετική διάθεση.

Που ευτυχώς δεν οδηγούν σε πράξεις…

Οι γονείς συνήθως αποφεύγουν να μιλήσουν δημόσια…αν και «τα λένε» μεταξύ τους…

Φοβούνται κάτι άραγε;

Ναι, δυστυχώς, γίνεται λόγος ακόμη και γι’ αυτό το ποταπό προπατορικό αμάρτημα, την «εκδικητικότητα του βαθμού»…

Πολλοί απ’ αυτούς τους (δήθεν) «εκπαιδευτικούς» επιμένουν να μην βλέπουν τις «εκπαιδευτικές ιδιαιτερότητες» των παιδιών…

Κάποιοι άλλοι, πάνε στο άλλο άκρο και βγάζουν «διαγνώσεις» μόνοι τους…

Επιμένουν πως το τάδε ή το δείνα παιδί δεν έχει ή αντιθέτως έχει δυσλεξία και πως θα έπρεπε να πάρει το απαραίτητο πιστοποιητικό γι’ αυτό.

Ακόμη κι αν ενημερωθούν από γονείς πως το παιδί πέρασε από έλεγχο και πως αρνήθηκαν να τους πιστοποιήσουν κάτι τέτοιο κρίνοντας πως το παιδί δεν εμπίπτει σε αυτή την μαθησιακή κατηγορία.

(άλλο παράδοξο! Εφόσον πιστεύουν κάτι τέτοιο θα έπρεπε να τους συμπεριφέρονται ακόμη πιο «προσεκτικά»…αντιθέτως, τους φέρονται ακόμη χειρότερα! Πως να το ερμηνεύσει κανείς κάτι τέτοιο; Απλή «κακία»; Ή ο σαδισμός της εξουσίας;)

Πολλοί δε εξ’ αυτών επιμένουν να αντιμετωπίζουν αυτά τα παιδιά ως τους μέγιστους παραβατικούς…

Παρ’ ότι γνωρίζουν πως η Πολιτεία περιόρισε δραστικά την χρηματοδότηση του μηχανισμού ελέγχου των μαθησιακών προβλημάτων των παιδιών…

Κάτι που σημαίνει ότι τα «ελεγχόμενα παιδιά», όταν κατορθώσουν να πάρουν – μετά από μήνες το πολυπόθητο ραντεβού – θα «ξεπεταχτούν» εν ριπή οφθαλμού από έναν βιαστικό ελεγκτή, συνήθως με «απορριπτική διάγνωση»…

Μια χαρά είναι το παιδί σας, δεν έχει τίποτα…μια χαρά μου συγκεντρώθηκε εμένα στα τεστ…

Έτσι, ένα παιδί που θα απέδιδε πολύ πολύ καλύτερα με τις προφορικές εξετάσεις στο σχολείο, «απορρίπτεται» ως υποψήφιος που χρήζει της συγκεκριμένης βοήθειας, αλλά οι εκπαιδευτικοί στο σχολείο του εξακολουθούν να το αντιμετωπίζουν με τον «πατροπαράδοτο τρόπο»….ως έναν απλό «τεμπέλη»…

Λες και δεν μπορούν να έχουν προσωπική άποψη για τις «μαθησιακές δυσκολίες» ώστε να καταλάβουν πως η αναίσθητη Πολιτεία απλώς παίζει «οικονομικά παιγνίδια» στην πλάτη γονέων και παιδιών…

Να εξοικονομήσει χρήματα από την Ειδική Εκπαίδευση για να εξακολουθήσει να χρηματοδοτεί τα προνόμια των δημοσίων υπαλλήλων και δη των ίδιων των εκπαιδευτικών εν προκειμένω…

Αυτό τουλάχιστον το τελευταίο θα έπρεπε να τους κάνει να σκύψουν το κεφάλι μπροστά σ’ αυτούς τους μαθητές τους από ντροπή…

Αυτό τουλάχιστον θα έπρεπε να το σεβαστούν…

Η Πολιτεία έδειξε πριν λίγο καιρό πως κατευθύνονταν προς ένα καθεστώς αξιολόγησης στο οποίο μια από τις «τάσεις» είναι να «συμμετέχουν και οι γονείς»…

Καιρός ήταν…(αν βεβαίως προχωρήσει κι αν δεν βάλτωσε κιόλας)…

Καιρός είναι να γίνουν κάμποσες «αναφορές» με το ερώτημα του άμεσου ελέγχου της εκπαιδευτικής και παιδαγωγικής (αν)επάρκειας και (αν)ικανότητας ορισμένων εκπαιδευτικών που πίστεψαν πως έπιασαν τον Πάπα απ’ τ’ α…

Όπως επίσης και του εξονυχιστικού ψυχοτεχνικού τους ελέγχου…

Όπως επίσης, καιρός είναι να ενεργοποιηθεί και μια διαδικασία που θα αποδίδει και τις ανάλογες ποινικές ευθύνες σε περίπτωση bullying.

Για την ακρίβεια, κάποτε θα πρέπει να ζητηθεί και ο ποινικός έλεγχος ορισμένων βάση της πρόσφατης νέας ποινικής νομοθεσίας περί ψυχολογικής κακοποίησης (bullying) των παιδιών από μέρους ενηλίκων Πολιτειακών Υπαλλήλων εντεταλμένων με την φροντίδα των παιδιών/μαθητών.

Θυμίζω εδώ επίσης – και επικαλούμαι – την πρόσφατη σχετική έρευνα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης όπου αποδείχτηκε/καταδείχτηκε πως 6 στους 10 μαθητές πέφτουν θύματα ψυχοπνευματικής/συμπεριφορικής κακοποίησης (bullying) από μέρους των δασκάλων/εκπαιδευτικών τους

Θυμίζω επίσης – και επικαλούμαι και πάλι – την υπόθεση Γιακουμάκη και τις τόσες τραγικές συνέπειες που είχε η «συστηματική συγκάλυψή» της τόσο από τους διοικητικούς/εκπαιδευτικούς χειριστές της όσο και από τους ελεγκτές της υπόθεσης κατόπιν που ακόμη δεν έχουν αποδώσει ευθύνες (παρά κάθε τόσο αλλάζουν τους ανακριτές που αναλαμβάνουν την υπόθεση ο ένας απ’ τον άλλον)

Βάση των παραπάνω, κάποια στιγμή θα πρέπει να προωθηθεί η απόταξη ορισμένων «(αντι)παιδαγωγών κακοποιητών παιδικών ψυχών» μήπως και συνειδητοποιήσουν οι υπόλοιποι τι ακριβώς «ευθύνη» και «λειτούργημα» επιτελούν….

Στην τελική, αν είσαι ιδιώτης/επαγγελματίας και το επάγγελμά σου εξαρτάται από την «πειθώ» σου, αν «δεν τό’ χεις» , η αγορά απλά σε «πετάει εκτός»…το κλείνεις το μαγαζί…

Αν είσαι Πωλητής, επίσης…

Αν είσαι δημοσιογράφος, επίσης…(εκτός από κάτι «γλαστροειδείς τύπισσες» που «παίζουν με ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ»….δεν μιλάμε όμως γι’ «αυτά»)

Αν είσαι πολιτικός, επίσης έχεις σοβαρές πιθανότητες να σε πετάξουν εκτός οι βαριεστημένοι απ’ τον ατάλαντο λόγο σου ψηφοφόροι σου…(αν κι εκεί «παίζουν επίσης άλλα κόλπα»)…

Αν είσαι συγγραφέας και ο γραπτός σου λόγος είναι βαρετός μέχρι θανάτου, έχεις «τελειώσει»…

Γιατί δηλαδή, αν είσαι εκπαιδευτικός και ο λόγος σου (προφορικός και γραπτός) είναι παντελώς ΑΤΑΛΑΝΤΟΣ και αδυνατεί να μεταδώσει την γνώση στους μαθητές σου – αντιθέτως, προκαλεί προβλήματα – να μην σε βγάλει κι εσένα «εκτός γηπέδου»;

Σε ιδιωτικό σχολείο πιστεύεις πως θα την γλίτωνες; Μάλλον όχι…

Γιατί λοιπόν κύριε εκπαιδευτικέ του δημόσιου σχολείου να την γλιτώνεις ΠΑΝΤΑ εσύ;

Γιατί την δική σου ανικανότητα να μεταδώσεις αυτά που ΔΙΑΤΑΧΤΗΚΕΣ απ’ την υπηρεσία σου να μεταδώσεις να την πληρώνουν τα παιδιά;

Στο φινάλε, μπορεί να μην γίνεται να μετατραπούν όλοι σε ρήτορες, προικισμένους παιδαγωγούς και άριστους διδάσκαλους και φωτισμένους εκπαιδευτικούς αλλά αν παραδεχτείς το πρόβλημά σου, τότε μπορούν να διορθωθούν πάρα μα πάρα πολλά στα «τεχνικά σου κενά»…

Θα το καταλάβεις καμιά φορά;

Ή θα συνεχίσεις να «εξοντώνεις» και δη με αλαζονική φιλαρέσκεια χιλιάδες μαθητές στο διάβα σου;

ΥΓ: Θέση της Αλβανίας, που φαίνεται σε κάθε επίσημη και ανεπίσημη έκφραση της αλβανικής πολιτικής είναι να θεωρούνται τα εκατομμύρια έλληνες αρβανίτες ως ΑΛΒΑΝΙΚΗ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ.

Κατακριτέο και επικίνδυνο.

Θα καταλήξει να βάλει φωτιά στην περιοχή των Βαλκανίων αυτή η αλυτρωτική «μαύρη επιχείρηση» της Αλβανίας…

Αλλά είναι χίλιες φορές πιο επικίνδυνο όταν αυτή την «επικίνδυνη εθνολογική θέση» την έχει ενστερνιστεί η σημερινή ελληνική κυβέρνηση και δια των καναλιών της – επίσημων και ανεπίσημων – την προπαγανδίζει στην ελληνική κοινωνία.

Και είναι ακόμη πιο επικίνδυνο όταν αυτό τον ρόλο τον αναλαμβάνουν αγόγγυστα και «φιλότιμα» Έλληνες εκπαιδευτικοί που υποστηρίζουν και προπαγανδίζουν αυτές τις αλβανικές υπερεθνικιστικές ιμπεριαλιστικές θέσεις ΜΕΣΑ στις ελληνικές σχολικές αίθουσες….

ΕΡΩΤΗΣΗ προς το (Ελληνικό) Υπουργείο Παιδείας:

Το Υπουργείο αποδέχεται επίσημα αυτή την αλβανική εθνολογική θέση;

Θεωρεί πως οι Έλληνες αρβανίτες είναι «αλβανική μειονότητα» στην Ελλάδα;

Το Υπουργείο έχει δώσει επίσημα οδηγίες στους εκπαιδευτικούς του για να υποστηρίζουν αυτές τις θέσεις στα αντίστοιχα μαθήματά τους ο καθένας; (πχ ιστορία)

Το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο αποδέχεται επίσημα αυτή την αλβανική θέση;

Το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο έχει ενστερνιστεί επίσημα αυτή την αλβανική (πολιτική/κοινωνιολογική) θέση και την έχει εντάξει στο (άτυπο) εκπαιδευτικό του υλικό με αντίστοιχη εκπαιδευτική εισήγηση προς το Υπουργείο Παιδείας και τους εκπαιδευτικούς;

(μετά από ένα τόσο μακρύ και κουραστικό κείμενο θα πρέπει να συνειδητοποιήσατε πλέον τι σημαίνει «βαρετός από καθέδρας μονόλογος», σωστά; Φανταστείτε να πρέπει και να εξεταστείτε κατόπιν πάνω στο «τι καταλάβατε»!!! θα κάνετε μήπως τώρα και κάτι γι’ αυτό;)

Γιώργος Ανεστόπουλος

aegeanhawk.blogspot.gr