Η «άλγεβρα» της εθνικής υποδούλωσης…Ή 10 αλήθειες που ΔΕΝ λέγονται…

Του Θανάση Κ.

Καιρός να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα. Που δεν τολμά να πει κανείς… Τα πρωτογενή πλεονάσματα είναι δύο πράγματα:


--Είναι το «εισιτήριο» για να βγούμε από τα Μνημόνια, δηλαδή από τον αναγκαστικό δανεισμό.

--Κι είναι το «αντίτιμο» για να ανακτήσουμε την κυριαρχία μας.

Γιατί όσο δανειζόμαστε από τους εταίρους για να «βγάλουμε τη χρονιά»,

-δηλαδή όσο έχουμε ανάγκη το αναγκαστικό δανεισμό από αυτούς- 

έχουμε χάσει την κυριαρχία μας!

Τι είναι τα πρωτογενή πλεονάσματα;

Είναι όταν τα έσοδα του κράτους ξεπερνούν τις τρέχουσες δαπάνες του (εκτός από τις πληρωμές τόκων).

Και τι είναι τα δημοσιονομικά πλεονάσματα;

Είναι όταν τα έσοδα του κράτους ξεπερνούν τις δαπάνες και τους τόκους μαζί!

Άρα έχουμε «ισοσκελισμένο προϋπολογισμό» ή «μηδενικό» δημοσιονομικό έλλειμμα, όταν ίσα-ίσα καλύπτουμε τις τρέχουσες δαπάνες του κράτους ΚΑΙ τους ετήσιους τόκους!

Ή όταν το πρωτογενές πλεόνασμα ίσα-ίσα καλύπτει τους τόκους…

Μ’ άλλα λόγια για να έχουμε «ισοσκελισμένο» προϋπολογισμό πρέπει:

Δαπάνες + Τόκοι = Έσοδα.

Άρα, για να έχουμε ισοσκελισμένο Προϋπολογισμό πρέπει:

Τόκοι = Δαπάνες – Έσοδα = Πρωτογενές πλεόνασμα.

Αυτή είναι η «άλγεβρα του ελλείμματος».

Γιατί αυτό αφορά τελικά το χρέος;

Διότι αν ΔΕΝ έχουμε ισοσκελισμένο Προϋπολογισμό, τότε πρέπει να δανειζόμαστε κάθε χρονιά για να καλύψουμε το έλλειμμα. Κι αυτό αυξάνει το χρέος μας.

Κι αφού δεν μας δανείζουν πια οι αγορές, αν θέλουμε να βγούμε από τα μνημόνια, πρέπει κάποια στιγμή να μην έχουμε πια ανάγκη από τον αναγκαστικό δανεισμό των εταίρων μας. Δηλαδή να ισοσκελίσουμε τον Προϋπολογισμό μας!

Δηλαδή, να βγάζουμε πρωτογενή πλεονάσματα όσο και οι τόκοι μας (τουλάχιστον)! Οπότε ξαναρχόμαστε στο βασικό συμπέρασμα:

Για να βγούμε από τα Μνημόνια χρειαζόμαστε πρώτα απ’ όλα:

Πρωτογενή πλεονάσματα = Τόκοι

Προσοχή: ο δανεισμός για να καλύψουμε χρεολύσια δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα. Μας απασχολεί μόνο ο δανεισμός για να πληρώνουμε τόκους.

Γιατί όταν δανείζεσαι για να ξεπληρώσεις ομόλογα που λήγουν, τότε ΔΕΝ αυξάνεις το συνολικό χρέος σου: Νέο χρέος βάζεις και ταυτόχρονα παλαιό χρέος σβήνεις. Το συνολικό χρέος σου μένει σταθερό...

Οπότε αρκεί να μη δανείζεσαι για να καλύψεις κρατικές δαπάνες και τόκους.

Κι αν έχεις μπει σε ανάπτυξη, ο λόγος (δηλαδή το πηλίκο): Χρέος/ΑΕΠ αρχίζει να μειώνεται. Δηλαδή να βελτιώνεται.

--Στον αριθμητή το συνολικό σου χρέος μένει σταθερό

(γιατί δεν βάζεις νέο χρέος)

--Και στον παρανομαστή το ΑΕΠ αυξάνεται (λόγω ανάπτυξης).

Κι αν ακόμα από τις ιδιωτικοποιήσεις εξοικονομείς χρήματα για να μειώσεις απευθείας το ονομαστικό χρέος, τότε μειώνεται και το Χρέος στον αριθμητή.

Κι όταν σε ένα κλάσμα μειώνεται σταθερά ο αριθμητής (από τις ιδιωτικοποιήσεις) και αυξάνεται σταθερά ο παρανομαστής (από τον ανάπτυξη), τότε το κλάσμα μειώνεται ακόμα πιο γρήγορα…

Νάτος λοιπόν ο μοναδικός «ομαλός» δρόμος για να βγει τελικά η Ελλάδα από την κρίση:

--Να έχουμε πλεονάσματα που καλύπτουν τους ετήσιους τόκους.

--Να κάνουμε ιδιωτικοποιήσεις για να μειώσουμε το χρέος (στον αριθμητή)

--Και να μειώνουμε σταδιακά τη φορολογία (για να επιτύχουμε ανάπτυξη). Κι έτσι να αυξάνεται το ΑΕΠ στον παρανομαστή.

Αυτό το δρόμο – που επαναλαμβάνω είναι η μοναδική ομαλή διέξοδος από την κρίση και τα μνημόνια – το χάραξε ο Σαμαράς από τον καιρό που ήταν στην αντιπολίτευση (2010-12) και τον επέβαλε όταν ήλθε στην κυβέρνηση (2012-14).

Με τις δύο ιστορικές ομιλίες του στο Ζάππειο μίλησε για πρώτη φορά:

--για «αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας» (που θα μείωνε χρέος, αλλά και έφερνε επενδύσεις και ανάπτυξη),

--για ισοσκελισμένο Προϋπολογισμό (ή μηδενικό δημοσιονομικό έλλειμμα), ώστε να πάψει να αυξάνεται το χρέος

--και για σταδιακή μείωση φόρων (και ασφαλιστικών εισφορών) – χωρίς να δημιουργείται ξανά έλλειμμα – ώστε να επιταχυνθεί η ανάπτυξη.

* Και τα τρία αυτά στοιχεία τα απέρριψε το τότε ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ και σύμπασα η Αριστερά (Για θυμηθείτε: τα ειρωνεύτηκαν, τον είπαν… Harry Poter, απείλησαν να βγάλουν νόμο να τα απαγορεύει κλπ.)

* Και τα τρία αυτά στοιχεία τα αποδέχθηκε η Τρόϊκα στην αλλαγή του Μνημονίου (το 2012 - από το πρώτο στο δεύτερο – μαζί με τα λάθη στους πολλαπλασιαστές που τους είχε επισημάνει ο Σαμαράς).

* Και τα τρία αυτά στοιχεία, τα υλοποίησε ή άρχισε να τα υλοποιεί ο Σαμαράς από τον Ιούλιο του 2012 που ανέλαβε. Κι έτσι το δεύτερο Μνημόνιο έπιανε και ξεπερνούσε τους στόχους του, ενώ ως τότε (επί ΓΑΠ) δεν τους έπιανε ποτέ…

* Και τα τρία αυτά στοιχεία, οι αντίπαλοι του Σαμαρά αργότερα τα προσυπέγραψαν (εκόντες άκοντες). Και τώρα τα υπερασπίζονται μάλιστα…

 --Το ΠΑΣΟΚ (του Βενιζέλου πλέον) τα ψήφιζε στη Βουλή στην περίοδο 2012-14 (αφού συγκυβερνούσε με τη ΝΔ του Σαμαρά).

 --Και ο Τσίπρας ακόμα, τα προσυπέγραψε μετά τον Ιούλιο του 2015 κι ας τα κατήγγελλε μέχρι τότε (όπως τις ιδιωτικοποιήσεις, το Ελληνικό, τη ΔΕΣΦΑ, τον ΟΠΑΠ, τα περιφερειακά αεροδρόμια, τα πρωτογενή πλεονάσματα ως 3,5% κλπ.)

Τα προσυπογράφει, λοιπόν σήμερα και ο Τσίπρας, καμιά φορά τα εμφανίζει και ως δικά του «επιτεύγματα», αλλά στην πράξη εξακολουθεί να τα υπονομεύει ή να κωλυσιεργεί.

Το μόνο που μένει να εξηγηθεί, είναι πως είναι δυνατό να μειώνουμε τους φορολογικούς συντελεστές χωρίς να δημιουργούμε νέα ελλείμματα.

 Η απάντηση κι εδώ δόθηκε στην πράξη. Από τη διακυβέρνηση Σαμαρά:

Όταν μειώνονται οι φορολογικοί συντελεστές αυτό βοηθά την ανάκαμψη. Όταν υπάρχει ανάπτυξη, τότε με τους ίδιους φορολογικούς συντελεστές το κράτος μαζεύει περισσότερα έσοδα! Για κάθε 1%, που αυξάνεται το ΑΕΠ, το δημόσιο μαζεύει 0,4% του ΑΕΠ περισσότερα έσοδα!

Έτσι για παράδειγμα, το Νοέμβριο του 2014, λίγο πριν πέσει η κυβέρνηση Σαμαρά, όλοι οι διεθνείς οργανισμοί (και το ΔΝΤ) προέβλεπαν ότι στην επόμενη διετία 2015-16, το πραγματικό ΑΕΠ θα αυξανόταν συνολικά κατά 6,7%.  [2,9% το 2015 και 3,7% το 2016]. Μαζί με τον ήπιο πληθωρισμό που προέβλεπαν τότε, θα έφτανε στο 7,5% περίπου αύξηση του ονομαστικού ΑΕΠ στη διετία. Αυτό θα έδινε στο κράτος (7,5% x 0,4=) 3% του (ονομαστικού) ΑΕΠ πρόσθετο πλεόνασμα!

Συν το πλεόνασμα για το 2014 που προβλεπόταν από το ίδιο του ΔΝΤ τότε 1,5% (πριν αρχίσει ο Τσίπρα να καλεί τον κόσμο να… μην  πληρώσει φόρους), νάτο το 4,5% που ήταν ακόμα ο δημοσιονομικός στόχος του πλεονάσματος για το 2016.


Και τώρα οι αλήθειες που δεν λέγονται:

* Πρώτη αλήθεια: Για να καλυφθεί ο στόχος με τα υψηλά πλεονάσματα, ΔΕΝ χρειάζονταν νέοι φόροι ή αύξηση των φορολογικών συντελεστών! Αρκούσε να παραμείνει η Ελλάδα στο δρόμο της Ανάπτυξης όπου είχε ήδη μπει. Η ανάπτυξη θα έδινε νέα φορολογικά έσοδα, άρα και αυξημένα πλεονάσματα.


* Δεύτερη αλήθεια: Ο στόχος πλεονάσματος 3% ή 3,5% δεν είναι αυθαίρετος. Τόσο είναι οι ετήσιοι τόκοι που πρέπει να καλύπτονται ως το 2021. Δηλαδή 5,5 με 6 δισεκατομμύρια ετησίως! (Πριν το 2012 οι τόκοι έφταναν τα 16 δισεκατομμύρια!)

Κι αν έβγαζε το δημόσιο πλεόνασμα ύψους 5-6 δισεκατομμυρίων μπορούσε πια να καλύψει και τους τόκους, μηδενίζοντας έτσι το δημοσιονομικό του έλλειμμα.! Κι έτσι το πηλίκο Χρέος προς ΑΕΠ θα αποκλιμακωνόταν ραγδαία τα επόμενα χρόνια.

Πράγματι, το Νοέμβριο του 2012 το ίδιο το ΔΝΤ προέβλεπε πως το Ελληνικό χρέος θα υποχωρούσε κάτω από το 110% ως το 2022!

Ενώ τώρα προβλέπει πως δεν θα έχει πέσει κάτω από το 180% ούτε το…2060!

Σε αληθινή πανωλεθρία μας οδήγησε ο Τσίπρας!


* Τρίτη αλήθεια: Ο Σαμαράς το Νοέμβριο του 2014 ψήφισε για το 2015 ισοσκελισμένο Προϋπολογισμό! Από το 9,2% που έτρεχε το έλλειμμα τον Ιούνιο του 2012, όταν ανέλαβε, κατάφερε σε δυόμιση χρόνια να μηδενίσει το έλλειμμα!

Η Τρόϊκα ελάχιστα διαφωνούσε τότε: Ουσιαστικά έλεγε ότι το έλλειμμα για το 2015 δεν θα ήταν 0% αλλά κάτι λιγότερο από 1%! Αυτή ήταν η «διαφορά» του 1,6 δισεκατομμυρίων που ζητούσαν από το Σαμαρά πρόσθετα μέτρα λιτότητας για το 2015, ώστε να πιάσει το στόχο πλεονάσματος 3% το 2015.

Κι από αυτάμ το email Χαρδούβελη κάλυψε τα 920 εκατομμύρια. Η διαφορά τελικά είχε μειωθεί γύρω στο μισό δισεκατομμύριο ή κάτω από 0,33% του ΑΕΠ!

Ουσιαστικά πολύ κοντά στο μηδενικό δημοσιονομικό έλλειμμα!

Και το ΔΝΤ δεν είχε τότε κανένα απολύτως πρόβλημα βιωσιμότητας του χρέους.


* Τέταρτη αλήθεια: το Γενάρη του 2015, εν όψει εξόδου της Ελλάδας από το μνημόνιο που είχε ήδη δρομολογηθεί, ο ίδιος ο Σαμαράς εξήγγειλε τη μείωση του τελικού στόχου για το πρωτογενές πλεόνασμα (του 2016) στο 3,5% (από το 4,5% που το βρήκε δυόμιση χρόνια πριν). Η Τρόϊκα δεν αντέδρασε τότε. Οι δανειστές ουσιαστικά το δέχθηκαν. Γιατί πλέον πήγαιναν καλά οι αποκρατικοποιήσεις (άρα μειωνόταν το ονομαστικό χρέος), όπως πήγαινε καλά και η ανάπτυξη (άρα και τα πλεονάσματα).

Αλλά κι έτσι να είναι τα πράγματα, είναι «εφικτό» 3,5% πρωτογενές πλεόνασμα;

Αυτό μας οδηγεί σε κάτι ακόμα - απολύτως κρίσιμο - που όμως δεν λέγεται:


* Πέμπτη αλήθεια, λοιπόν: Στο ορατό μέλλον, το πραγματικό πλεόνασμα που καλείται η Ελλάδα να επιτύχει είναι δύο μονάδες μικρότερο! Γιατί ως χώρα-μέλος της Ένωσης παίρνει κάθε χρόνοι 2% καθαρές εισροές πόρων από αγροτική πολιτική και ΕΣΠΑ. Άρα, αν τα συνεκτιμήσουμε κι αυτά, όταν λέμε ότι θα βγάζουμε πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% εννοούμε στην πραγματικότητα καθαρό πλεόνασμα για την Ελληνική οικονομία 1,5% το πολύ! Κάτι τέτοιο είναι απολύτως εφικτό για μερικά χρόνια: μέχρι το 2021! Ως τότε, ξέρουμε τουλάχιστον ότι θα παίρνουμε αυτές τις ετήσιες καθαρές εισροές. Αλλά για μέχρι το… 2030 (όπως συμφώνησε πλέον ο Τσίπρας), αυτό είναι απολύτως αβέβαιο και μάλλον ανέφικτο.


* Έκτη αλήθεια: Όταν ο Τσίπρας μείωσε τα πλεονάσματα δεν του τα χάρισαν. Του τα δάνεισαν! Και τον έβαλαν στο τρίτο Μνημόνιο. Για το οποίο του επέβαλαν νέα σκληρότερη λιτότητα. Για να υπογράψει τελικά πλεονάσματα επίσης 3,5% για το 2018 και πιο πέρα, αφού στο μεταξύ χαντάκωσε τη χώρα με έξη διαφορετικούς τρόπους:

--Την ξανάφερε σε ύφεση, τουλάχιστον για δύο χρόνια ακόμα.

--Επέβαλε capital controls και νέα ανακεφαλαίωση των τραπεζών.

--Προκάλεσε καθαρή αύξηση χρέους 50 δισεκατομμυρίων.

--Επέβαλε νέα φορο-καταιγίδα (και… «εισφορο-καταιγίδα)!

--Υποθήκευσε την δημόσια περιουσία για 99 χρόνια…

--Και κατέστησε ΜΗ βιώσιμο το χρέος μέχρι το 2060 (και βάλε)!

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν ήταν απαραίτητο, αν συνεχιζόταν η πολιτική Σαμαρά. Το πολύ που του ζητούσαν στα τέλη του 2014 ήταν μισό δισεκατομμύριο λιτότητα (το υπόλοιπο από το email Χαρδούβελη) για να καλύψει και τις φορολογικές μειώσεις που είχε προγραμματίσει…


* Έβδομη αλήθεια: Για να βγούμε από τα μνημόνια πρέπει η επόμενη Ελληνική κυβέρνηση (γιατί του Τσίπρα «τελειώνει» πια), να διαπραγματευθεί νέο Πρόγραμμα, όπου το κράτος θα καλύπτει τους ετήσιους τόκους του το συντομότερο! Και ταυτόχρονα, θα μειώνει τους φόρους του σταδιακά, και θα επισπεύσει τις μεταρρυθμίσεις για να υποκινήσει ανάπτυξη.

Το μόνο που χρειαζόμαστε από τους δανειστές είναι μεγαλύτερη περίοδο χάριτος (μετά το 2021). Που μας την είχαν υποσχεθεί από το Δεκέμβριο του 2012, αλλά δεν την έχουν δώσει ακόμα, δεν πρόκειται να τη δώσουν στον Τσίπρα κι είναι απαραίτητη για να προλάβουμε να αναπτυχθούμε τόσο, ώστε να καλύπτουμε τους τόκους στο μέλλον, χωρίς πρόσθετη λιτότητα.

* Όγδοη αλήθεια: Για να «δέσει» ένα τέτοιο πρόγραμμα χρειάζονται:  αποκρατικοποιήσεις (που ο Τσίπρας ΔΕΝ τις κάνει), αξιολόγηση στο δημόσιο (που ο Τσίπρας αντιστέκεται λυσσαλέα), μεταρρυθμίσεις ανταγωνιστικότητας (που ο Τσίπρας τις απορρίπτει, τις καταγγέλλει και τις υπονομεύει σε κάθε βήμα) και σταδιακή μείωση των δημοσίων δαπανών και του κράτους συνολικά (που ο Τσίπρας δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχθεί)!


* Ένατη αλήθεια: Ο Τσίπρας όλα αυτά δεν τα αντέχει, δεν τα μπορεί, δεν τα θέλει. Και γι’ αυτό πρέπει να φύγει το συντομότερο!

* Δέκατη αλήθεια: Στα τέλη του 2014 ο Σαμαράς ανακτούσε την κυριαρχία της χώρας (που είχε χαθεί από το 2010)!

Ο Τσίπρας ξανα-οδήγησε τη χώρα στην υποδούλωση για πολύ περισσότερα χρόνια με το τρίτο Μνημόνιο που υπέγραψε….

Ο Σαμαράς ήταν «επικίνδυνος» για κάποιους, γιατί απελευθέρωνε τη χώρα από τις στρεβλώσεις της και ανακτούσε την κυριαρχία της.

Ενώ ο Τσίπρας την υποδούλωσε και πάλι! Αλλά δεν μπορεί να κάνει αυτά που δεσμεύτηκε. Και τώρα πια κοστίζει πολύ και στους ξένους, από τους οποίους ζητά όλο και περισσότερα κάθε φορά, αποδέχεται όλο και χειρότερα και τα… «πανηγυρίζει» από πάνω!

Αλλά ο Τσίπρας αποδείχθηκε πια δυσβάστακτος και για τους Έλληνες! Που όσο πάει τους ξεζουμίζει όλο και περισσότερο, ενώ τους υποδουλώνει για περισσότερα χρόνια.

Έτσι κι αλλιώς οι Τσίπρας μας τελειώνει πλέον.

Μένει ο Ελληνικός λαός να καταλάβει πλήρως, που ήταν πριν δύο χρόνια, που βρίσκεται σήμερα και που θέλει να πάει αύριο.

Και να αποφύγει τα ίδια σφάλματα.

Γιατί ο ίδιος θα τα πληρώσει…