ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ

Σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική μυθολογία, η Αμαρυλλίδα ήταν μια όμορφη ντροπαλή νέα η οποία ερωτεύτηκε τον Αλταίονα. Ο Αλταίονας ήταν ένας βοσκός όμορφος σαν τον Απόλλωνα, και δυνατός
σαν τον Ηρακλή.
Ο Αλταίονας όμως δεν έδειχνε κανένα ενδιαφέρον για την Αμαρυλλίδα.
Η Αμαρυλλίδα αποφάσισε να κερδίσει την αγάπη του, χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες.
Ο Αλταίονας όμως ασυγκίνητος από τη γοητεία της, είχε μοναδική επιθυμία να του προσφέρουν ένα λουλούδι που όμοιο του να μην υπήρχε στον κόσμο.
Η Αμαρυλλίδα πήγε και συμβουλεύτηκε λοιπόν το μαντείο των Δελφών. Εκεί της δώθηκε ο χρησμός πως θα πρέπει να φορέσει ένα λευκό φόρεμα για τριάντα νύχτες και να σταθεί μπροστά από την πόρτα του Αλταίονα, τρυπώντας το δέρμα της πάνω από το σημείο της καρδιάς. Στην συνέχεια θα έπρεπε να γράψει με το αίμα της το όνομα της πάνω στην πόρτα του.
Από τις σταγόνες που έπεσαν στο χώμα μπροστά στην πόρτα του Αλταίονα, γεννήθηκε ένα υπέροχο φυτό. Έτσι όταν ένα πρωί ο Αλταίονας άνοιξε την πόρτα του, αντίκρισε ένα πανέμορφο λουλούδι με βαθυκόκκινα πέταλα, που είχε βαφτεί από το αίμα της καρδιάς της Αμαρυλλίδος.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο η Αμαρυλλίδα κέρδισε την αγάπη του Αλταίονα.
Ο μύθος θα μπορούσε να συμβολίζει την «ανώτερη ψυχή», η οποία δια μέσου της ενοποιούς δύναμης του έρωτα και της ανιδιοτελούς αγάπης εξυψώνει τον άνθρωπο σε ένα «ανώτερο επίπεδο συνειδητότητας και ύπαρξης».
Ας μην λησμονούμε πως ο «έρως» στην αρχαία Ελλάδα εκτός των ριζικών ανατροπών που επιφέρει σε ανθρώπινο επίπεδο, στον μακρόκοσμο και σε κοσμογονικό επίπεδο, συμβόλιζε την αρχέγονη εκείνη δύναμη της έλξης, χάρη στην οποίαν ενώθηκαν τα στοιχεία, σχηματίζοντας τον κόσμο της ύλης και της μορφής.
Σύμφωνα με τον μυθοπλάστη, ο Αλταίονας ήταν δυνατός σαν τον Ηρακλή συμβολισμός που υποδεικνύει εκτός της μυϊκής δύναμης και της ρώμης, και την δύναμη της θέλησης για την επίτευξη των στόχων..
Εκτός όμως από δυνατός, ήταν και όμορφος σαν τον Απόλλωνα. Ο Απόλλωνας συμβολίζει το Νου και το πνεύμα. Η Αμαρυλλίδα η ντροπαλή κόρη, συμβολίζει την ανθρώπινη ψυχή που αναδεικνύει τις ανώτερες «εσωτερικές» ιδιότητες του ανθρώπου, της ανιδιοτέλειας και της αγάπης.
Όταν ο άνθρωπος καταφέρει να κοιτάξει «μέσα του», όταν αποδεσμευτεί από εγωισμούς και τις σειρήνες του «εξωτερικού κόσμου», τότε ο σπόρος του συνειδητοποιημένου ανθρώπου είναι ικανός να μετουσιώσει όλες τις ανθρώπινες και Θεϊκές δυνάμεις που δρουν εντός του, «γεννώντας έναν νέο αφυπνισμένο άνθρωπο» που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως μία «ολότητα», μία υπόσταση ευρύτερη από αυτό το περιορισμένο κέντρο το οποίο θεωρούμε ως «εγώ»...
ΠΗΓΗ! http://xletsos-basilhs.blogspot.gr/2012/01/blog-post.html