Απολλώνιος ο Τυανεύς: Θαυμαστός & Αψογος

Ο Απολλώνιος ο Τυανέας, ο Αληθινός Χριστός

«Θάνατος ουδείς ουδενός ή μόνον εμφάσει, καθάπερ ουδέ γένεσις ουδενός ή μόνον εμφάσει. Το μεν γαρ εξ ουσίας τραπέν εις φύσιν έδοξε γένεσις, το δε εκ φύσεως εις ουσίαν

κατά ταυτά θάνατος ούτε γιγνομένου κατ΄αλήθειάν τινος, ούτε φθειρομένου ποτέ, μόνον δε εμφανούς όντος αοράτου τε ύστερον του μεν διά παχύτητα της ύλης, του δε διά λεπτότητα της ουσίας, ούσης μεν αιεί της αυτής, κινήσει δε διαφερούσης και στάσει. Τούτο γαρ που το ίδιον ανάγκηι της μεταβολής ουκ έξωθεν γενομένης ποθέν, αλλά του μεν όλου μεταβάλλοντος εις τα μέρη, των μερών δε εις το όλον τρεπομένων ενότητι του παντός»

Απόδοση: «Θάνατος δεν υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά, ούτε γένεση υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά. Η τροπή της ουσίας σε φύση θεωρείται γένεση, ενώ η τροπή της φύσεως σε ουσία κατά τα αυτά θεωρείται θάνατος. Ούτε γεννιέται αληθινά κάτι ούτε φθείρεται ποτέ, μόνο τη μια γίνεται φανερό και ύστερα γίνεται αόρατο· και το μεν πρώτο συμβαίνει λόγω παχύτητος της ύλης, το δε δεύτερο λόγω λεπτότητος της ουσίας, η οποία είναι πάντα ίδια και απλώς διαφέρει κατά την κίνηση και την στάση. Διότι αυτό είναι αναγκαστικά το ίδιον της μεταβολής, που δεν γίνεται από κάπου έξω, αλλά το μεν όλον μεταβάλλεται στα μέρη, τα δε μέρη στο όλον λόγω της ενότητος του παντός» Απολλώνιος ο Τυανεύς – Επιστολή νη’ -Στον Βαλέριο. [Περί ζωής και θανάτου] -Απολλώνιος ο Τυανεύς – Βίος και Έργο.

«Απολλώνιος ο Τυανεύς ουκέτι φιλόσοφος, αλλ’ εκ των Θεών και ανθρώπων μέσον» Ευνάπιος «Βίοι Σοφιστών»

«Ο Σωκράτης αφήνει τον άνθρωπο εις την γη. Ο Απολλώνιος τον μεταφέρει εις τον ουρανό» Ρενάν «Βίος Ιησού Χριστού»

«Η προσωπικότης του μεγάλου μάγου φιλοσόφου των Τυάνων γοητεύει το πνεύμα ως μεγαλοπρεπής υπεράνθρωπος προσωπικότης» Κ.Π. Καβάφης  εφημ. Τηλέγραφος 25-11-1829

***

Απολλώνιος ο Τυανέας, ο άγνωστος Έλληνας φιλόσοφος και θεραπευτής

Γεννήθηκε περί του 60 μ.κ.ε. στα Τύανα της Καπαδοκίας κι έμεινε γνωστός ως ο «Απολλώνιος ο Τυανέας».

Υπήρξε ιερέας του Ασκληπιού, θαυμαστής της φιλοσοφίας του Πυθαγόρη, φιλόσοφος ο ίδιος και διδάσκαλος με μεγάλη απήχηση. Έζησε ζωή ενάρετη, λιτή, αποποιούμενος τα υλικά αγαθά και καταδικάζοντας αυστηρά τις καταχρήσεις, την χλιδή και την αμαρτία. Πρότεινε την καρτερία και την απλότητα. Γι’ αυτό τον αποκάλεσαν «Θείον Άνδρα». Περιβαλλόταν από μαθητές κι έκανε πολλά θαύματα. Δεν έλεγε ποτέ το εγωπαθές και γελοίο ότι είναι «υιός θεού» παρά πως ό,τι πετύχαινε οφειλόταν στην ιδιαίτερη ανθρώπινη μύηση του και πως ότι μπορεί να κάνει ένας, μπορούν να το κάνουν όλοι.

Γι’ αυτόν τον Έλληνα φιλόσοφο γράφτηκαν πολλά κι ενδιαφέροντα από τους μετέπειτα ιστορικούς, φιλόσοφους και συγγραφείς. Ήταν μία πολύ άξια προσωπικότητα που έδρασε κι επηρέασε σημαντικά την πορεία της εξέλιξης της φιλοσοφικής σκέψης όχι μόνο της εποχής του. Αναγνωρίστηκε ως «Θείος Άνθρωπος» σχεδόν από όλους τους λαούς της Μεσογείου. Αργότερα όμως ξεχνιέται από τον πολύ κόσμο και συντροφεύει μόνο τη σκέψη εκείνων που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην φιλοσοφία, ειδικά την εποχή που διαστρεβλώθηκε σε θρησκεία. Καταγόταν από πλούσια οικογένεια και οι αναφορές για την γέννησή του είναι γεμάτες από συμβολικά στοιχεία. Αυτό συμβαίνει μόνο σε Ανθρώπους που έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην πορεία της Ανθρώπινης εξέλιξης.

Ο Φιλόστρατος γράφει πως η μητέρα του Απολλώνιου είδε ένα όνειρο λίγο πριν από τη γέννησή του. Της παρουσιάστηκε στο όνειρό της ένας Θεός. Όταν τον ρώτησε για το μέλλον του παιδιού το οποίο θα γεννούσε, αυτός της απάντησε:

-Θα γεννήσεις Εμένα !
– Και ποιός είσαι εσύ τον ρώτησε εκείνη.
– Είμαι ο Π ρ ω τ ε ύ ς, ο θαλάσσιος γέρων.

Πράγματι ο Απολλώνιος, είχε την ικανότητα να προβλέπει το μέλλον σαν τον Πρωτέα, να ελέγχει όλες τις καταστάσεις και να διαφεύγει από κάθε κίνδυνο που συναντούσε. Η μητέρα του Απολλώνιου, λίγο πριν τον γεννήσει πήγε σ’ ένα λιβάδι για να μαζέψει λουλούδια. Εκεί νύσταξε και κοιμήθηκε, ενώ ένα σμήνος λευκών κύκνων την περικύκλωσε με σηκωμένα τα φτερά προς τον ουρανό, κάτω από τον ήχο ενός μελωδικού παιάνα. Καθώς ξυπνούσε από αυτήν την εξαίσια μελωδία γέννησε τον Θεόσταλτο Απολλώνιο, χωρίς πόνο. Ταυτόχρονα, ένας κεραυνός σταλμένος από τον Δία έπεσε δίπλα του χωρίς να τον αγγίξει.

Από μικρή ηλικία φανερώθηκαν τα πλούσια χαρίσματά του. Είχε μεγάλη ευφυία, πολύ δυνατή μνήμη και έκφραζε ό,τι διάβαζε με πολύ μεγάλη ευφράδεια. Ο πατέρας του τον έστειλε σε ηλικία 14 χρόνων στην Ταρσό της Κιλικίας, δίπλα στον μεγάλο ρήτορα Ευθύδημο από τη Φοινίκη, για να τον διαπαιδαγωγήσει. Αργότερα πήγε στις Αιγές των Τυάνων, όπου μυήθηκε στη φιλοσοφία του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Χρύσιππου, του Επίκουρου και άλλων φιλοσόφων. Ο ευγενικής καταγωγής Απολλώνιος [όχι γιδοβοσκός] μαθήτευσε δίπλα στον ρήτορα Ευθύδημο και αργότερα στις Αιγές, μυήθηκε στην πυθαγόρεια φιλοσοφία από τον Εύξενο. Όταν πέθανε ο πατέρας του, ήταν μόλις είκοσι ετών. Μοίρασε την κληρονομιά του στους φτωχούς συγγενείς και στον αδερφό του, τον οποίο υποδέχτηκε με μεγαλοθυμία, παρά την άσωτη ζωή που έκανε και αποσύρθηκε στο ναό του Ασκληπιού στις Αιγές.

Δήλωνε θαυμαστής του Πυθαγόρη και έζησε σύμφωνα με τα πρότυπα του Πυθαγορισμού. Δώρισε την έπαυλή του στον τότε Δάσκαλο της Πυθαγόρειας σχολής Εύξενο και από 16 χρονών άρχισε να ζεί πολύ πειθαρχημένα. Δεν έτρωγε κρέας παρά μόνο χόρτα και καρπούς. Έπινε μόνο νερό και απέφευγε οτιδήποτε προερχόταν από ζώα. Μόνιμη κατοικία του ήταν τα Ιερά. Στο απώτερο στάδιο του πυθαγόρειου μυστικισμού έδωσε όρκο σιωπής για πέντε χρόνια. Του αποδίδονται δεκάδες θαύματα, πύρινοι λόγοι υπέρ της εγκαρτέρησης και κατά των θυσιών των ζώων προς τους θεούς, ενώ σε κάθε επαρχία σχεδόν της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εμφανίζονταν αναρίθμητοι προσήλυτοι της διδασκαλίας του.

Γνώριζε τη γλώσσα των πουλιών, εξαφανιζόταν και εμφανιζόταν κατά βούληση σε άλλο τόπο ενώ υπάρχουν αναφορές ότι βρισκόταν σε δύο σημεία ταυτόχρονα. Ο ίδιος ο Δομιτιανός τον είδε να χάνεται την ώρα που τον δίκαζε. Θεράπευε ψυχές και σώματα με ένα απλό άγγιγμα, ήταν απίστευτος γλύπτης, ζωγράφος, προφήτης και ρήτορας. Το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ στο τάφο του, όπως έγραψε ο Φιλόστρατος. Ο Απολλώνιος προέβλεπε με επιτυχία κάθε σεισμό, επιδημία, θάνατο ή άλλη αναταραχή. Έφτασε στο σημείο να αναστήσει ένα κορίτσι και γι’ αυτό τον κατηγόρησαν για μάγο !!! (Όμως κανένας υποκριτής χριστιανός δεν είπε μάγο τον Γιαχβέ – Ιησού επειδή ανάστησε το Λάζαρο και το γιορτάζουν με τυμπανοκρουσίες κάθε χρόνο και τόνους αίμα μωρών να ρέει, οι κανίβαλοι χριστιανοί). Παλαιότερα είναι γνωστό ότι και ο Εμπεδοκλής είχε γιατρέψει την ετοιμοθάνατη κόρη Πανθεία, του οποίου αργότερα δεν βρέθηκε ούτε το δικό του νεκρό σώμα, στοιχεία που μας σώζει ο Διογένης ο Λαέρτιος.

Μια επιγραφή μεγάλης ιστορικής σημασίας, στο Νέο Μουσείο στα Άδανα, περιέχει ένα επίγραμμα σχετικά με τον Απολλώνιο τον Τυανέα:

«Αυτός ο άνθρωπος, πήρε το όνομα του από τον Απόλλωνα
ο οποίος λάμπει από τα Τύανα
σβήνοντας τα λάθη των ανθρώπων.

Ο τάφος στην Τυάνα έλαβε το σώμα του
αλλά στην πραγματικότητα ο ουρανός τον έλαβε
ούτως ώστε να μπορέσει να διώξει έξω τον πόνο των ανθρώπων»

Ο Απολλώνιος ο Τυανέας υπήρξε αληθινός φιλόσοφος

Αυτό φαίνεται όχι μόνο από τις Διδασκαλίες που διέδωσε, άλλα κυρίως από τον τρόπο που τις εφάρμοζε. Ήταν ένας πρακτικός φιλόσοφος και για κάθε διδασκαλία του έβρισκε ένα πεδίο εφαρμογής μέσα στην κοινωνία. Ο Φιλόστρατος αναφέρει πως σε κάθε χώρα που ταξίδευε έδινε συμβουλές στους άρχοντες οι οποίοι τις εφάρμοζαν προς όφελος όλων των ανθρώπων. Δεν ήταν απλώς ένας ρήτορας αλλά ήταν ένας πραγματικός αναζητητής της αλήθειας. Μέσα από όλα τα φιλοσοφικά συστήματα αναζήτησε και βρήκε τις πιο εσωτερικές διδασκαλίες και τις έκανε τρόπο ζωής.

Ακολουθώντας πιστά τα διδάγματα του Πυθαγόρη ασκούσε αυστηρή δίαιτα για το σώμα και, σαν αποτέλεσμα της πνευματικής του εξέλιξης, άσκησε τον αυτοέλεγχο και την πενταετή σιωπή. Η πρακτική εφαρμογή των διδασκαλιών του πρόσφερε τη δυνατότητα να αναπτύξει υπερφυσικές δυνάμεις σε τέτοιο βαθμό που οι αδύναμοι άνθρωποι τον “Θεοποίησαν” όπως συμβαίνει πάντοτε όταν οι αδύναμοι συναντούν έναν Δυνατό. Πάνω απ’ όλα όμως, αυτό που χαρακτήρισε τον Απολλώνιο ήταν ότι σε όλη του την ζωή τον συνόδεψε η Αξιοσύνη, η Αψογοσύνη και η Αρετή.

Ταξιδεύοντας σχεδόν σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο, σε Ανατολή και Δύση ήρθε σε επάφή με πολλά και διαφορετικά ιερατεία. Οι Ιερείς τον αποδέχτηκαν σαν ένα μεγάλο Ιερέα ο οποίος είχε την ικανότητα να επικοινωνεί με άλλες διαστάσεις κι άλλα υπερανθρώπινα όντα. Σιγά-σιγά η φήμη του απλώθηκε σε όλες τις περιοχές της Παμφυλίας, της Κιλικίας, της Παλαιστίνης και της Αραβίας. Ταξίδεψε και στις Ινδίες για να αναζητήσει εκεί τους Διδασκάλους για τους οποίους υπήρχε η φήμη ότι εφάρμοζαν τις διδασκαλίες που πρέσβευαν, για το καλό όλων των ανθρώπων. Έτσι ξεκίνησε ένα μακρυνό ταξίδι, αρκετά δύσκολο για την εποχή εκείνη και μέσα από θαυμαστές περιπέτειες φθάνει στη χώρα των Ινδών φιλοσόφων.

Σε όλα τα ταξίδια του τον ακολουθούσαν μαθητές του. Ο Δάμις ήταν ο πιο πιστός και αργότερα έγραψε με κάθε λεπτομέρεια τη βιογραφία του Δασκάλου του. Με βάση αυτά τα γραπτά ο Φλάβιος Φιλόστρατος έγραψε τον βίο του Απολλώνιου του Τυανέα [αναζητήστε το βιβλίο στα ελληνικά, εκδόσεις Γεωργιάδης] Υπάρχουν πολλές αναφορές για την ζωή και το έργο του μεγάλου φιλοσόφου. Τον αναφέρουν ο Δίων Κάσσιος, ο Αμμιανός Μαρκελίνος, ο Λουκιανός Ιεροκλής, ο Ευσέβιος, ο Κασσιόδωρος, ο Φώτιος και πολλοί άλλοι.

Ο μαθητής του Δάμης ο Νινευΐτης δεν έλειψε ποτέ από κοντά του στις περιπλανήσεις. Κράταγε σημειώσεις οι οποίες ήρθαν αργότερα στα χέρια της Σύριας Αυτοκράτειρας Δόμνας Ιουλίας, κόρης Ιερέα του Ήλειου, μητέρας του Στωικού Καρακάλλα (Μάρκου Αυρήλιου Αντωνίνου) και σύζυγος του Σέπτιμου Σέβηρου. Στις εκστρατείες της υπό τον γιό της Αυρήλιο, συνέλλεγε στοιχεία για τον Τυανέα τα οποία έδωσε αργότερα στον φιλόσοφο Φλάβιο Φιλόστρατο με την εντολή να συγγράψει τον βίο του επιφανούς αυτού Θείου Ανδρός. Για τον Τυανέα είχαν γράψει επιπλέον, ο Μάξιμος ο Αιγιεύς, ο Μοιραγένης και ο Σωτήριχος, έργα τα οποία χάθηκαν υπό την ευγενική προσφορά της χριστιανικής-ιουδαϊκής εκκλησίας.

Ο γνωστός εσωτεριστής Ελφάς Λευϊ ερμηνεύει και αποκαλύπτει ερμητικές και αλχημικές διδασκαλίες που είναι διάσπαρτες μέσα στις αναφορές για τον Απολλώνιο. Η Έλενα Πέτροβνα Μπλαβάτσκυ αφιερώνει ένα ειδικό κεφάλαιο σε έναν από τους τόμους της Μυστικής Διδασκαλίας, κατατάσσοντας τον Απολλώνιο στους μεγαλύτερους Μυημένους Διδασκάλους όλων των εποχών. Η παράλληλη εξάπλωση της πανούκλας του χριστιανισμού την εποχή εκείνη, είναι η βασική αιτία που η φήμη του Απολλώνιου καλύφθηκε με γκρίζα πέπλα και το έργο του έμεινε άγνωστο για πολλά χρόνια. Είναι φυσικό αφού τα χριστιανικά ιερατεία ήθελαν πάση θυσία να κρύψουν από πού αντέγραψαν την υποτιθέμενη ζωή του Γιαχβέ- Ιησού.

Ο Απολλώνιος ασχολήθηκε με την αναγέννηση και την διατήρηση σε υψηλά επίπεδα των Ιερατείων τα οποία βρίσκονταν γύρω από τη Μεσόγειο. Ταξίδεψε στην Κύπρο, την Έφφεσο, τη Χίο, τη Ρόδο, την Κρήτη, την Αθήνα και τη Σπάρτη. Αργότερα επισκέφτηκε την Αίγυπτο, την Ιταλία και την Ισπανία. Ήρθε σε επαφή με Ρωμαίους αυτοκράτορες, τους οποίους συμβούλεψε και τους έστρεψε προς την δύναμη και την αξιοσύνη. Η θέλησή του για την εφαρμογή των Διδασκαλίων με στόχο την αύξηση της Δύναμης από όλους, τον έφερε σε σύγκρουση με το κατεστημένο κι έτσι φυλακίστηκε και εκδιώχθηκε από τον Δομιτιανό. Γρήγορα όμως ελευθερώθηκε και συνέχισε απτόητος το ιερό του έργο.

Ο Απολλώνιος δεν είχε ποτέ σπίτι, ούτε ήθελε να αποκτήσει. Περιπλανιόταν με μακριά μαλλιά και λινά ρούχα. Απείχε από κάθε κρεατοφαγία και οινοποσία. Ταξίδεψε για να μάθει περισσότερα και συνάντησε Χαλδαίους μάγους, Ινδούς βραχμάνους και Αιγυπτίους γυμνοσοφιστές. Έδρασε περισσότερο στην ΝΑ Μικρά Ασία και στη Συρία. Οι προφητικές και τηλεπαθητικές ικανότητες του ήταν τέτοιες που η φήμη του απλώθηκε σε όλον τον τότε ρωμαϊκό κόσμο. Ο ιστορικός Έντουαρντ Γκίμπον, αλλά και άλλοι συγγραφείς του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης, διατύπωσαν την λογική άποψη ότι το κατασκευασμένο προφίλ του Γιαχβέ-Ιησού ταιριάζει απόλυτα με την ζωή του Απολλώνιου του Τυανέα.

Οι Άραβες συγγραφείς τον αποκάλεσαν Μπαλίνα (ημίθεο) και σώζονται στην αραβική γλώσσα φιλοσοφικά κείμενά του. Οι ελάχιστες πηγές που κατάφεραν να φτάσουν μέχρι της ημέρες μας γι’ αυτόν, αμφισβητούνται ως αντιχριστιανικές [sic] διότι οι χριστιανόπληκτοι ιστορικοί νομίζουν ότι όποιος είναι αντίθετος σε κάτι, είναι υποχρεωτικά και υποκειμενικός ή μεροληπτεί. Επιβάλλουν κανόνες που σκοτώνουν την ιστορία, η οποία δεν τολμά όμως να αμφισβητήσει τα ευαγγέλια και τις αρλούμπες που γράφουν, ούτε φυσικά την «ιερή» Χριστιανο-Ιουδαϊκή Βίβλο με τα χίλια μύρια αίσχη και ανομήματα που περιγράφει !!!!

Απολλώνιος ο Τυανεύς: Η Θαυμαστή Ζωή Του

Μια προσεκτική μελέτη των αναφορών για τον Απολλώνιο αποκαλύπτει ότι ο μεγάλος αυτός φιλόσοφος εκδήλωνε πολύ φυσικά με απλό και αποτελεσματικό τρόπο τις υπερανθρώπινες δυνάμεις του. Θεράπευσε πάρα πολλούς ανθρώπους από ανίατες ασθένειες, εμφανιζόταν σε πολλά και διαφορετικά μέρη ταυτόχρονα, έκανε προγνώσεις για το άμεσο μέλλον που σε λίγες μέρες επαληθεύονταν, καταλάβαινε όλες τις γλώσες χωρίς ποτέ ο ίδιος να τις έχει διδαχθεί και τέλος του αποδίδονται αναστάσεις νεκρών.

Ο ίδιος δεν έκανε επίδειξη των δυνάμεών του, άλλα βοηθούσε ανθρώπους και λαούς που είχαν άμεση ανάγκη, με στόχο την απαναφορά των ανθρώπων στον λογικό δρόμο. Έτσι προκάλεσε το θαυμασμό και την αποδοχή χιλιάδων ανθρώπων άλλα και την συκοφαντία και την διαστρέβλωση των ενεργειών του από αυτούς που προσβλέπουν στην χειραγώγηση των μαζών για ίδιον όφελος. Αν κάποιος έχει τη δυνατότητα να εμβαθύνει πιο πολύ στη μελέτη και την έρευνα για την ζωή και το έργο του Απολλώνιου, καταλαβαίνει ότι ο Απολλώνιος ξεφεύγει από τα ανθρώπινα πλαίσια. Τον βλέπουμε να διορθώνει και να κατευθύνει ιερείς και ιερατεία για να αποκατασταθεί με πιο σωστό τρόπο η επικοινωνία των ανθρώπων με την Δύναμη το Ισχυρό το Θείο. (Εάν λάβουμε υπόψη μας ότι οι  Θεοί είναι η προσωποποίηση της ισχύος, αντιλαμβανόμαστε για ποιο λόγο το επίθετο ιερός απέκτησε θρησκευτική σημασιολογική χροιά: ιερός δηλ. τόσο ισχυρός ώστε να αγγίζει τα όρια του θείου ή θείος λόγω μεγάλης ισχύος)

Διδάσκει τον σφαιρικό [φρακταλικό] τρόπο αντίληψης των πραγμάτων, την ανεκτικότητα στο διαφορετικό, την αναζήτηση της αλήθειας και την αποφυγή από τον φανατισμό και τον δογματισμό που βλάπτει τους ανθρώπους. Δίνει σημασία και στην παραμικρή λεπτομέρεια της καθημερινής ζωής του απλού ανθρώπου, γι’ αυτό τον βλέπουμε να κατευθύνει βασιλείς άλλα και να συγκρούεται με το κατεστημένο της εποχής, αμετακίνητος. Η ζωή και του έργο του Απολλώνιου του Τυανέα μπορεί να αποτελέσει πρότυπο και πηγή πρακτικών εφαρμογών για όποιον θέλει να ακολουθήσει ένα δρόμο εξέλιξης, ένα δρόμο Ισχύος με ανοιχτό μυαλό και χωρίς εμφυτεύσεις – προκαταλήψεις, με στόχο έναν καλύτερο άνθρωπο.

Το Θαύμα της πολυγλωσσίας

Τον πλησίασε ο Δάμις ο Νίνιος, για τον όποιο ανέφερα στην αρχή πως ταξίδεψε μαζί του, αφομοίωσε την σοφία του και διέσωσε πολλά σχετικά με την ζωή του. Αυτός, θαυμάζοντας τον και επιθυμώντας να τον ακολουθήσει στο ταξίδι του, του είπε: «Ας φύγουμε, Απολλώνιε, εσύ ακολουθώντας τον Θεό κι εγώ εσένα. Θα δεις πως αξίζω. «Αν δεν γνωρίζω τίποτε άλλο, ξέρω σίγουρα τον δρόμο που οδηγεί στην Βαβυλώνα, τις πόλεις πού συναντάει κανείς και τα χωριά, γιατί πρόσφατα επέστρεψα από κει, όπου υπάρχουν πολλά αγαθά. Ακόμη ξέρω τις βαρβαρικές γλώσσες, που είναι διαφορετικές. «Άλλη είναι των Αρμενίων, άλλη των Μήδων και Περσών, άλλη των Καδουσίων.

«Εγώ, φίλε μου», είπε ο Απολλώνιος, «όλες τις καταλαβαίνω, χωρίς να έχω μάθει καμμία». Ο Νίνιος απόρησε και ο Απολλώνιος του είπε: «Μην απορείς που ξέρω όλες τις ανθρώπινες γλώσσες, γιατί ξέρω ακόμη κι αυτά πού αποσιωπούν οι άνθρωποι». Ο Ασσύριος, μόλις άκουσε αυτά, ένιωσε δέος. «Άρχισε να τον συναναστρέφεται, να ωφελείται από την σοφία του και να απομνημονεύει όσα μάθαινε» (Κεφ. Α΄ XIX ) και γρήγορα έδωσε αποδείξεις για του λόγου το αληθές στην Περσία όταν μιλώντας Περσικά:

«Ό ευνούχος εξεπλάγη, επειδή έβλεπε πως ούτε διερμηνέα χρειαζόταν και επίσης απαντούσε με ευκολία και άφοβα. Του είπε λοιπόν παρακλητικά, αλλάζοντας πια τον τόνο της φωνής του: «Για όνομα του Θεού, ποιος είσαι;» Παίρνοντας τον λόγο ο Απολλώνιος του είπε: «Επειδή ρωτάς με μετριοπάθεια και ανθρώπινα, άκου ποιος είμαι. Είμαι ο Τυανέας Απολλώνιος και πηγαίνω στον βασιλιά των Ινδών για να γνωρίσω την χώρα του. Θα ήθελα όμως να συναντήσω και τον δικό σου βασιλιά, διότι όσοι τον συνάντησαν λένε πως δεν είναι κακός, αν βέβαια είναι αυτός ο Ουαρδάνης που κάποτε είχε χάσει την εξουσία του και τώρα την έχει ξαναποκτήσει». «Αυτός είναι, Θεϊκέ Απολλώνιε», είπε. «Από παλιά έχουμε ακούσει για σένα» (Κεφ. Α΄ XXI).

Περί κοινοκτημοσύνης: Το θαύμα με τα σπουργίτια

Συνέβη στην Έφεσο σε μία από τις ομιλίες του προς τους κατοίκους της πόλεως. Περιγράφει ο Φιλόστρατος. «Κάποτε που μιλούσε σχετικά με την κοινοκτημοσύνη και δίδασκε ότι τα μέλη της κοινωνίας πρέπει να αλληλοβοήθιουνται, πάνω στα δέντρα κάθονταν σπουργίτια σιωπηλά και μόνο ένα απ’ αυτά πέταξε βγάζοντας φωνή σαν να ήθελε να παρακίνηση τα υπόλοιπα για κάτι. Αυτά, μόλις άκουσαν την φωνή, σηκώθηκαν και πέταξαν φωνάζοντας κάτω από την καθοδήγηση του ενός.

Ο Απολλώνιος συνέχισε την ομιλία του γιατί ήξερε τι έκανε τα σπουργίτια να πετάξουν. Δεν το εξήγησε όμως στους άλλους. Επειδή παρ’ όλα αυτά όλοι σήκωσαν τα μάτια τους ψηλά κοιτάζοντας τα πουλιά και μερικοί από άγνοια θεώρησαν το περιστατικό αξιοπερίεργο, ο Απολλώνιος ξέφυγε από την ροή του λόγου του και είπε: «Ένα παιδί, ενώ μετέφερε σιτάρι μέσα σε δοχείο, γλίστρησε. Στην συνέχεια συγκέντρωσε τους σπόρους απρόσεχτα και έφυγε, αφήνοντας πολλούς σκόρπιους στο τάδε στενό. Το σπουργίτι αυτό είχε την τύχη να δη το συμβάν και ήρθε να αναγγείλει και στα άλλα το απρόσμενο εύρημα και να τα καλέσει να συμφάγουν».

Οι περισσότεροι ακροατές έφυγαν να πάνε εκεί κι ο Απολλώνιος συνέχισε να μιλάει σ’ αυτούς που παρέμειναν συνεχίζοντας τον λόγο που είχε στο μυαλό του περί κοινοκτημοσύνης. Όταν ήρθαν και οι άλλοι, φωνάζοντας και γεμάτοι θαυμασμό, είπε: «Βλέπετε με πόση επιμέλεια τα σπουργίτια φροντίζουν το ένα το άλλο και χαίρονται μ’ αυτήν την κοινοκτημοσύνη. Εμείς απαξιούμε για κάτι τέτοιο κι αν δούμε κάποιον να μοιράζεται ό,τι έχει με άλλους, τον κατηγορούμε για σπατάλη, έπαρση και τα παρόμοια, ενώ αυτούς πού φροντίζει τους λέμε παράσιτα και κόλακες» (Βιβλίο Δ΄ κεφ. III).

Ο Απολλώνιος σταματά τον λιμό της Εφέσσου

«Αφού συγκέντρωσε τους Εφέσιους, τους είπε: «Κουράγιο, σήμερα θα σταματήσω την αρρώστια». Αμέσως συγκέντρωσε μικρούς και μεγάλους στο θέατρο, όπου υπήρχε άγαλμα του Αποτρόπαιου. Εκεί είδε την μορφή ενός γέρου με μάτια μισόκλειστα τεχνητά, σαν τυφλά, πού κρατούσε σακκούλι με ένα κομμάτι ψωμί και ήταν ρακένδυτος με σιχαμερό πρόσωπο. «Έβαλε γύρω του τους Εφέσιοι και είπε: «Χτυπάτε τον εχθρό των Θεών, αφού μαζέψετε όσο το δυνατόν περισσότερες πέτρες».

Οι Εφέσιοι απορούσαν με τα λόγια του και θεωρούσαν φοβερό να σκοτώσουν ένα ξένο, πού βρισκόταν σε τόσο άθλια κατάσταση και τους ικέτευε και ζητούσε το έλεος τους. Ωστόσο, ο Απολλώνιος επέμενε να τους παρακινεί να ρίχνουν πάνω του και να μην τον αφήσουν να φύγει. Μόλις άρχισαν μερικοί να ρίχνουν πέτρες, αυτός, πού φαινόταν τυφλός, είδε. Τα μάτια του φάνηκαν γεμάτα φωτιά. Οι Εφέσιοι κατάλαβαν ότι υπήρχε κάποιο θηρίο και πέταξαν πέτρες μέχρι που τον σκέπασαν με λίθινη στήλη.

Μετά από λίγο ο Απολλώνιος τους είπε να απομακρύνουν τις πέτρες και να αναγνωρίσουν το θηρίο που είχαν σκοτώσει. Αφού λοιπόν ξεσκεπάστηκε αυτός που νόμιζαν ότι είχαν χτυπήσει, εκείνος είχε εξαφανισθεί και στην θέση του αντίκρισαν ένα σκύλο, παρόμοιο στην μορφή με τα σκυλιά των Μολοσσών και στο μέγεθος ίσο με το πιο μεγάλο λιοντάρι, λιωμένο από τις πέτρες, πού έβγαζε αφρούς από τα στόμα όπως οι λυσσασμένοι» (Βιβλίο Δ΄ κεφ. Χ).

Το θαύμα της θεραπείας του δαιμονισμένου

Αυτό το θαύμα συνέβη στην Αθήνα όταν ένας νέος από την Κέρκυρα περιγέλασε την προτροπή τού Απολλώνιου σε μία ομιλία του, να μην πίνουν από το σπονδικό ποτήρι, άλλα να το φυλάνε μόνο για τις σπονδές για τους θεούς. Όταν λοιπόν ο νέος συνέχισε να γελάει και να υβρίζει έτσι τους θεούς τότε: «τον κοίταξε και είπε: «Δεν είσαι εσύ ο υβριστής άλλα ο δαίμονας πού σε κυρίευσε χωρίς να το ξέρεις».

Πράγματι ο νέος είχε κυριευθεί από δαίμονα εν αγνοία, του, διότι γελούσε για πράγματα που σε άλλους δεν προκαλούσαν γέλιο, έκλαιγε χωρίς αιτία, μιλούσε μόνος του και τραγουδούσε. Πολλοί νόμιζαν ότι η ορμή της νιότης του οδηγούσε σ’ αυτά. «Όμως εκείνος αποτελούσε φερέφωνο του δαίμονα και έμοιαζε μεθυσμένος, με τις ανοησίες πού έκανε τότε. Όταν τον κοίταξε ο Απολλώνιος, το δαιμόνιο έβγαλε φωνή φοβισμένη και οργισμένη, σαν άνθρωπος πού καίγεται ή βασανίζεται, και ορκίσθηκε να εγκατάλειψη τον νέο και να μην κατακυρίευση κανέναν άλλο άνθρωπο.

Όταν ο Απολλώνιος οργισμένος, σαν αφέντης που μιλούσε σε δούλο του αναξιόπιστο, πανούργο, αναιδή και τα παρόμοια, του είπε να αποδείξει με σημάδι ότι πράγματι έτσι θα έκανε, του είπε: «Θα ρίξω κάτω τον δείνα ανδριάντα», δείχνοντας προς την Βασιλική στοά, όπου διαδραματιζόταν το περιστατικό. Ο ανδριάντας κουνήθηκε πρώτα και έπειτα έπεσε. Ποιος θα μπορούσε να περιγραφή τον θόρυβο που ακολούθησε και το χειροκρότημα των παρευρισκομένων για το θαύμα, τότε ο νέος, σαν να είχε μόλις ξυπνήσει, έτριψε τα μάτια του και κοίταξε προς τον ήλιο.

Επειδή όλοι είχαν στραμμένο το βλέμμα τους πάνω του, ντράπηκε. Είχε χαθεί το αδιάντροπο ύφος του κι οι τρελές ματιές του από δώ κι από κει και είχε επανέλθει στο φυσιολογικό του σαν να είχε θεραπευθεί με φάρμακα. Παράτησε τις πολυτελείς χλαμύδες και τα ελαφριά ενδύματα, και γενικά τον Συβαριτικό τρόπο ζωής, έγινε εραστής τής λιτότητας και του φιλοσοφικού τρίβωνα, και απογυμνώθηκε από τις παλιές του συνήθειες για να υιοθέτηση εκείνες του Απολλώνιου» (Βιβλίο Δ΄ κεφ. XX )

Το θαύμα της ανάστασης της νεκρής κόρης

«Ενα από τα σημαντικότερα θαύματα του μεγάλου διδασκάλου ήταν αυτό που συνέβη στην Ρώμη, που μας το περιγράφει και αυτό με αρκετές λεπτομέρειες ο Φιλόστρατος. «Ένα από τα θαύματα του Απολλώνιου είναι και το έξης. Μία κοπέλα είχε πεθάνει, όπως φαινόταν, τον καιρό του γάμου της και ο γαμπρός ακολουθούσε το φέρετρο θρηνώντας για τον ανολοκλήρωτο γάμο. Μαζί του θρηνούσε όλη η «Ρώμη γιατί η κοπέλα καταγόταν από οικογένεια υπάτων. Ο «Απολλώνιος έτυχε να παρευρεθεί σ’ αυτή την συμφορά και είπε:

«Αφήστε κάτω το φέρετρο κι εγώ θα δώσω τέλος στα δάκρυα που χύνετε για την νέα». Αμέσως ρώτησε το όνομα της κοπέλας. Οι περισσότεροι νόμισαν πώς θα εκφώνηση λόγο, σαν τους επικήδειους που συνήθιζαν θρήνους, όμως ο «Απολλώνιος το μόνο που έκανε ήταν να αγγίξει την κοπέλα και αφού ψιθύρισε κάτι, ξύπνησε την κοπέλα από τον φαινομενικό θάνατο. Η νέα έβγαλε μία φωνή και επέστρεψε στο σπίτι του πατέρα της, όπως η Άλκηστη όταν ο Ηρακλής την ξαναέφερε στην ζωή. Οι συγγενείς ήθελαν να του δώσουν χρηματική αμοιβή εκατόν πενήντα χιλιάδες, όμως τους είπε να κρατήσουν τα χρήματα για την προίκα της νέας» (ΧLV).

Το μέγα θαύμα της οπτασίας, του Απολλώνιου Τυανέα

Το 81 μ.κ.ε. βασιλεύει στην Ρώμη ο Δομιτιανός. Αρχικά βασίλευσε καλά, αλλά στην συνέχεια η βασιλεία του έγινε μία αφόρητη τυραννία για τους υπηκόους του. Οι κατηγορίες του Απολλώνιου κατά του Αυτοκράτορα και η αλληλογραφία του με τους φίλους του Ρούφο, Όρφιτο και Νέρβα που εξόρισε ο Δομιτιανός το 92 μ.κ.ε. από την Ρώμη ο Δομιτιανός, έγιναν οι βασικές αιτίες για την σύλληψη του και τις κατηγορίες εναντίον του.

Φυλακίζεται, δικάζεται, και την ημέρα της δίκης του εξαφανίζεται μέσα απ’ το δικαστήριο και παρουσιάζεται 200 χιλιόμετρα πιο μακρυά στον χώρο της Δικαιαρχίας, όπου είχε στείλει πριν τον Δάμι προφητεύοντας του να πάει εκεί και να περιμένει, μαζί με τον Δημήτριο όταν ακόμα ευρίσκετο στην φυλακή. «Ας αφήσουμε όμως και πάλι τον Φιλόστρατο να μας διηγηθεί.

«Ο Δάμις είχε ξεσπάσει σε δάκρυα και είπε: «Άραγε, Θεοί, θα ξαναδούμε ποτέ τον καλό και ενάρετο φίλο;» Ο Απολλώνιος που ήδη είχε παρουσιασθεί στο σπήλαιο των νυμφών, τον άκουσε και είπε: «Θα δείτε ή μάλλον ήδη τον είδατε». «Ζωντανό;» είπε ο Δημήτριος «γιατί αν είσαι πεθαμένος, δεν θα σταματήσουμε να θρηνούμε για σένα». Ο Απολλώνιος άπλωσε το χέρι του και είπε: «Πιάσε με, κι αν σου ξεφύγω, είμαι οπτασία που ήρθε από τον κόσμο της Περσεφόνης, σαν κι αυτές πού στέλνουν οι Θεοί του κάτω κόσμου σε όσους η λύπη τους είναι δυσβάσταχτη.

«Αν με ακουμπήσεις και δεν χαθώ, πείσε και τον Δάμι ότι είμαι ζωντανός και δεν έχω χάσει το σώμα μου». Δεν μπορούσαν πια να είναι δύσπιστοι, σηκώθηκαν, τον αγκάλιασαν, τον φιλούσαν και τον ρωτούσαν για την απολογία. ο Δημήτριος νόμιζε πως δεν είχε καν απολογηθεί, γιατί αλλιώς θα θανατωνόταν ακόμα και χωρίς να έχει αποδειχθεί η ενοχή του. Ο Δάμις είχε την γνώμη πως είχε απολογηθεί, όμως συντομότερα απ’ ό,τι περίμεναν, γιατί δεν φανταζόταν πως είχε τελειώσει την απολογία του εκείνη την μέρα.

Ο Απολλώνιος είπε: «Έχω απολογηθεί, φίλοι μου και απαλλάχθηκα από την κατηγορία. Η απολογία μου τελείωσε σήμερα, πριν από λίγες ώρες, όταν κόντευε πια μεσημέρι». «Πώς λοιπόν», είπε ο Δημήτριος, «κατάφερες να κάλυψης τόσο μεγάλη απόσταση σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα;». Ο Απολλώνιος είπε: «Έκτος από ιπτάμενο κριάρι και φτερά κολλημένα με κερί φαντάσου ό,τι άλλο θέλεις και θεώρησε αυτό το ταξίδι θεϊκό έργο». «Πάντα πίστευα» είπε ο Δημήτριος, «πως οι πράξεις και τα λόγια σου είναι θεόπνευστα και σε κάποιο Θεό οφείλεται αυτό που τώρα συμβαίνει» (XII).

Αυτά τα φοβερά λοιπόν συνέβησαν, όταν ο Απολλώνιος θα έπρεπε κανονικά να εκείτο νεκρός κάπου στην «Ρώμη, αφού οι κατηγορίες πού είχε δεχθεί, οδηγούσαν σίγουρα στην ποινή του θανάτου. Ποιές ήταν οι κατηγορίες εναντίον του; Πρώτον: Συνωμοσία κατά του αυτοκράτορα, μαζί με τον κύκλο του Νέρδα. Δεύτερον: Κατηγορία Μαγείας κυρίως λόγω της μαντικής ικανότητας του Απολλώνιου. Τρίτον: Κατηγορία ότι το πλήθος λόγω των ικανοτήτων του, των θαυμάτων και των προφητιών του, τον λατρεύει σαν Θεό. Η απάντηση του Απολλώνιου σε όλα αυτά; Ενώ οι φίλοι του και μαθητές του, ο Δημήτριος και ο Δάμις τον συμβούλευαν να φύγει στην Αίγυπτο ή την Λιβύη για να σωθεί, αυτός αντίθετα αποκρούει τις προτάσεις φυγής και παρουσιάζεται αυθόρμητα στην Ρώμη για να δικασθεί.

Το θαύμα της ανάληψης του Απολλώνιου

Σε μεγάλα γηρατειά κοντά στα εκατό, πραγματοποιείται το μέγα γεγονός της ανάληψης του Απολλώνιου, το δρώμενο στην Κρήτη καθόλου τυχαία, εκεί δηλαδή όπου όλα ξεκίνησαν, συνετέλεσθησαν πρώτα τα οργανωμένα αρχαία Ελληνικά Μυστήρια, στην μητρίδα του Μίνωα και του Ραδάμανθυ δύο εκ των τριών κριτών του κάτω κόσμου και συγκεκριμένα στο ιερό σπήλαιο της Δίκτυνας, της πότνιας θηρών, της κυρίας των θηρίων, όχι τυχαία και αυτό περιγράφει πάλι ο Φιλόστρατος:

«Λοιπόν λένε πως πέθανε στην Λίνδο και πως μπήκε στο ιερό της Αθηνάς και εκεί εξαφανίσθηκε. Στην Κρήτη λένε κάτι πιο θαυμαστό απ’ ό,τι στην Λίνδο ότι δηλαδή ο Απολλώνιος ζούσε στην Κρήτη τότε που τον θαύμαζαν περισσότερο από κάθε άλλη φορά και ότι πήγε αργά το βράδυ στο ιερό της Δίκτυννας. Το ιερό αυτό φυλάγεται από σκυλιά γιατί μέσα υπάρχουν πολλά πλούτη και λένε οι Κρητες πως τα σκυλιά αυτά είναι το ίδιο άγρια με τις αρκούδες ή οποιοδήποτε άλλο άγριο θηρίο.

Όμως όταν πλησίασε ο Απολλώνιος, δεν γαύγισαν καθόλου, αντίθετα, τον πλησίασαν κουνώντας την ουρά, έτσι όπως δεν έκαναν ούτε σε κάποιον πολύ γνωστό. Οι φύλακες του Ιερού τον συνέλαβαν με την κατηγορία πως είναι μάγος και ληστής και τον έδεσαν λέγοντας πως έρριξε στα σκυλιά λίγο κρέας και σώπασαν. Ο Απολλώνιος τα μεσάνυχτα λύθηκε, φώναξε αυτούς που τον είχαν δέσει για να τον δουν, έτρεξε προς τις πόρτες του ιερού που άνοιξαν διάπλατα και έκλεισαν μόλις βγήκε, όπως ήταν κλεισμένες προηγουμένως, και ακουστήκαν παρθένες που τραγουδούσαν το έξης τραγούδι: «Πορεύσου από την γη, πορεύσου στον ουρανό, πορεύσου», δηλαδή ανέβα πάνω από τη γη» ΒΙΒΛΙΟ Θ»΄ ΚΕΦ. XXX

Μετά την ανάληψη του Απολλώνιου πολλές συζητήσεις εγένοντο σχετικά με το απίστευτο γεγονός της αναλήψεως του. Πολλοί δεν το πίστευαν και πεισματικά αρνούντο ότι συνέβη. Μία τέτοια περίπτωση μας περιγράφει και ο Φιλόστρατος ότι συνέβη στα Τύανα αρκετό καιρό μετά όταν: «Είχε πάει στα Τύανα ένας θρασύς νέος, έτοιμος για φιλονικία και χωρίς διάθεση να παραδεχθεί την αλήθεια. ο Απολλώνιος είχε ήδη φύγει από τους ανθρώπους, ωστόσο όλοι εξακολουθούσαν να είναι έκπληκτοι για την μεταβολή της φύσης του, κανείς όμως δεν τολμούσε να πει πως δεν είναι αθάνατος.

Γι’ αυτό και οι περισσότερες συζητήσεις αφορούσαν την ψυχή, γιατί ήταν εκεί και πολλοί νέοι πού είχαν έφεση προς την σοφία. Ο νέος όμως περί ου ο λόγος, δεν συμφωνούσε καθόλου με την αθανασία της ψυχής και είπε: «Εγώ, φίλοι, εδώ και δέκα μήνες σχεδόν παρακαλώ τον Απολλώνιο να μου αποκάλυψη την αλήθεια σχετικά με την ψυχή, όμως είναι τόσο νεκρός που δεν μ’ ακούει που τον παρακαλώ ούτε με πείθει για την αθανασία του».

«Έτσι είπε ο νέος, και μετά από πέντε μέρες, ενώ συζητούσαν για τα ίδια πράγματα κι αυτόν τον πήρε ο ύπνος εκεί που μιλούσαν και οι άλλοι νέοι ήταν απασχολημένοι με τα βιβλία και με γεωμετρικούς τύπους που τους χάραζαν πάνω στην γη, πετάχθηκε από τον ύπνο του σαν μανιασμένος και, μισοκοιμισμένος ακόμα, με τον ιδρώτα του να τρέχει ποτάμι, φώναζε: «Σε πιστεύω». Όταν τον ρώτησαν τι έχει πάθει «δεν βλέπετε τον σοφό Απολλώνιο που είναι ανάμεσα μας, ακούει τις συζητήσεις μας και ψάλλει ραψωδίες υπέροχες για την ψυχή;»

«Πού είναι;» του είπαν «δεν τον βλέπουμε πουθενά, αν και θα το θέλαμε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο αγαθό». «Φαίνεται πως μόνο σε μένα παρουσιάσθηκε για να με πείσει για όσα δεν πίστευα», είπε ο νέος. «Ακούστε τι λέει: Η ψυχή είναι αθάνατη και δεν ανήκει σε σένα, άλλα στην Δύναμη. Το σώμα μαραίνεται κι αυτή σαν γρήγορο άλογο ελευθερώνεται από τα δεσμά, φεύγει γρήγορα και γίνεται ένα με τον ελαφρό αέρα αποδοκιμάζοντας την φοβερή και δυσβάσταχτη φροντίδα.

Τι θα κερδίσεις μ’ αυτά; Κάποτε, που δεν θα υπάρχεις πια, θα τα κατανοήσεις. Όσο είσαι ζωντανός γιατί προσπαθείς να βρεις εξηγήσεις σ’ αυτά; Αυτό ήταν σαφής ομιλία του Απολλωνίου, σαν λόγια αξιοσύνης, για τα μυστήρια της ψυχής για να βαδίζουμε εύθυμοι και με γνώση της φύσης μας στον δρόμο που ορίζουν οι Μοίρες. Τάφο ή κενοτάφιο τους ανδρός δεν είδα πουθενά, παρ’ όλο που επισκέφτηκα το μεγαλύτερο τμήμα της γης. Παντού λέγονται ιστορίες παράδοξες που μιλούν για την θεϊκή φύση του. Στο ιερό του στα Τύανα γίνονται τελετές που ταιριάζουν σε βασιλιάδες γιατί ακόμα και αυτοί τον θεωρούσαν άξιο να τιμάται με τον τρόπο που τιμώνται οι ίδιοι» (ΒΙΒΛΙΟ Θ΄, Κεφ. ΧΧΧΙ)

Διδασκε Δύναμη, Αξιοσύνη, Ισχύ κι
όχι υποταγή, υπακοή και δουλικότητα.

Ο Απολλώνιος δεν έψαχνε για πιστούς, ούτε ζητούσε να τον ακολουθήσουν, όπως ο Γιαχβέ αμόρφωτος γιδοβοσκός. Μέχρι και οι φιλόσοφοι -ειδικά οι χριστιανοί-αποσιώπησαν ή διαστρέβλωσαν τον βίο του. Όσοι είχαν την ανάγκη του τον πλησίαζαν ενώ αυτοί οι ίδιοι αργότερα τάσσονταν με τους διώχτες του, (τι πρωτότυπο!!!). Η φήμη, η φιλοσοφία και τα θαύματα του Τυανέα ήταν ο μόνιμος πονοκέφαλος του ιερατείου της Ιουδαϊκής εκκλησίας και των πέριξ αυτών, οι οποίοι αφού δεν είχαν επιχειρήματα επιστράτευσαν την συκοφαντία, όπως κάθε παρασιτικός που σέβεται τον εαυτό του. Η χριστιανική εκκλησία ανακοίνωσε ως θανάσιμη αμαρτία την ανάγνωση, την αναφορά ή τον ψίθυρο οποιασδήποτε ιδέας ή συγγράμματος γύρω από δράση του Τυανέα. Ανακήρυξε ως διαβολικό και ασυγχώρητο οτιδήποτε σχετίζεται με τον Απολλώνιο ως παράδειγμα πλάνης και μαγείας. (sic)

Το 325 μ.κ.ε. με την 1η οικουμενική σύνοδο, ο Μέγας Δολοφόνος και Σαλτιμπάγκος Κωνσταντίνος αποφάσισε να παραχαράξει την ιστορία αντιγράφοντας τον βίο του Τυανέα στο πρόσωπο ενός σούπερ υπερφυσικού Σωτήρα, του γιδοβοσκού Γιαχβέ. Ευτυχώς που διεσώθη για 1.000+ χρόνια από άραβες το πιο απαγορευμένο βιβλίο «ο βίος του Τυανέα» γραμμένο από τον βιογράφο Φιλόστρατο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των παπικών σταυροφόρων να το βρουν και να το καταστρέψουν.

Ο Απολλώνιος κήρυττε

«Κανένας δεν έχει την ανάγκη της πίστης των ανθρώπων, ούτε να εμπλέκεται με ασήμαντα πράγματα. Ο παρόν κόσμος είναι μια φυλακή αυταπάτης από την οποία πρέπει να ελευθερωθεί η ψυχή του ανθρώπου ώστε να ανέλθει πορεία. Κάθε ον οφείλει να αναλάβει την ευθύνη για την δική του ύπαρξη».

Οι βασιλείς και οι αυτοκράτορες της εποχής του, τον συμβουλεύονταν για τα διοικητικά τους θέματα (Τίτος, Βεσπασιανός, Αυρηλιανός κ.αλλ.). Η Αυτοκράτειρα Δόμνα Ιουλία με τον σύζυγό της εκτίμησαν τόσο την προσφορά του Τυανέα, που έδωσαν εντολή να καταγραφεί ιστορικά το έργο του. Κατά τον Ωριγένη τα απομνημονεύματα που συντάχθηκαν υπό τον Μοιραγένη, ήταν αυθεντικά και κάποια φέρανε την υπογραφή του Απολλώνιου.

Η επιρροή του Τυανέα ήταν τόσο ισχυρή, ώστε οι άλλοι αυτοκράτορες που δεν μπορούσαν να τον οικειοποιηθούν, του καταλόγιζαν συνωμοτικές τάσεις. Ποτέ δεν ζήτησε ισχύ ούτε έπαιρνε ανταλλάγματα για οτιδήποτε πρόσφερε. Αργότερα και μόνο το όνομά του να έλεγε κάποιος, έμπαινε στο στόχαστρο της βδελυρής ιεράς εξέτασης και των εκτρωματικών σαδιστικών βασανιστηρίων της.

Τ’ αληθινά θαύματα που έκανε ο Απολλώνιος, προκάλεσαν μεγάλο πονοκέφαλο στη νεοσύστατη τότε Εβραϊκή-Χριστιανική Εκκλησία. Ο Ιουστίνος αναρωτιόταν. «Πώς γίνεται και η Δύναμη του Απολλώνιου έχει ισχύ πάνω σε συγκεκριμένα μέρη της δημιουργίας, να αποτρέπουν την μανία των κυμάτων, την σφοδρότητα των ανέμων, τις επιθέσεις των αγρίων ζώων κι ενώ τα θαύματα του Κυρίου μας συντηρούνται μόνο από την Παράδοση, αυτά του Απολλώνιου είναι πολυαριθμότερα κι αποδεικνύονται σε πραγματικά γεγονότα του παρόντος, έτσι ώστε να παρασύρουν όλους αυτούς που τα βλέπουν»!!

Η χριστιανική πανούκλα κατά του Απολλώνιου

Η αλήθεια, η φήμη, η φιλοσοφία και τα θαύματα του Τυανέα ήταν ο μόνιμος πονοκέφαλος του χριστιανικού ιερατείου και των πέριξ αυτών, οι οποίοι αφού δεν είχαν επιχειρήματα επιστράτευσαν την συκοφαντία. Η χριστιανική εκκλησία ανακήρυξε ως διαβολικό και ασυγχώρητο οτιδήποτε σχετίζεται με τον Απολλώνιο ως παράδειγμα πλάνης και μαγείας. Πιο συγκεκριμένα, οι παρακάτω “Άγιοι” χριστιανοί της εκκλησίας προέβησαν στα εξής:

* Ο “αγιομάρτυρας” Ιουστίνος (100-165 μ.κ.ε.) δια στόματος Κεδρηνού, έλεγε πως ο δαίμονας που κατοικεί στον ανδριάντα του Τυανέα είναι αυτός που τον γκρέμισε κι όχι οι χριστιανοί.

*Ο “άγιος” Τατιανός ο Σύρος (172 μ.κ.ε.) αποκαλεί μάγο και ψεύτη τον Τυανέα. Μισούσε γενικά τους Έλληνες τους οποίους αποκαλούσε ψεύτες και αλαζόνες με μια γελοία θρησκεία, φιλοσοφία και επιστήμη (Τατιανός, προς Έλληνες).

* Ο “άγιος” Αυγουστίνος (354-430 μ.κ.ε.) θεωρούσε κάθε συστηματική έρευνα ως πνευματική πορνεία και το δωδεκάθεο ως ένα ανίερο όργιο Θεών. Έλεγε τον Τυανέα σατανά και μάγο και ήταν υπέρ της μαζικής δολοφονίας των αλλόθρησκων ενώ παράλληλα διατηρούσε επικερδείς οίκους ανοχής όπου τον βοηθούσαν να ζει πλουσιοπάροχα.

* Ο “άγιος” Ιερώνυμος (340-420 μ. κ.ε.) γνωστός ως διορθωτής των “ιερών” γραφών έλεγε πως ο Τυανέας έκανε θαύματα με την βοήθεια του Σατανά ως ένα τρίτο τέρας αποκάλυψης. Ο Ιερώνυμος είχε αποπλανήσει την 17χρονη Ευστοχία κι αργότερα για να μην εκτεθεί την ανακήρυξε σε αγία η οποία γιορτάζετε κάθε 28 Σεπτ. Σύμφωνα με κριτικές των ίδιων των εκκλησιαστικών πατέρων ήταν απίστευτος πλαστογράφος, μηχανορράφος και συκοφάντης (περί Ιερονύμου ΙΙ).

* Ο “άγιος” Ιωάννης ο Χρυσόστομος ενώ τον θαύμαζε όσο τον μελετούσε και τον θεωρούσε ισάξιο του Σωκράτη, αργότερα τον αποκαλούσε «γόη-απατεώνα» και απαγόρευε να ζυγώνουν το άγαλμά του, γιατί έλεγε ότι μέσα σε αυτό κατοικούσε ένας δαίμονας. Την ίδια εποχή είχε δώσει και εντολή να κλείσει ο ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο.

* Ο “αγιος” Βασίλειος αποκαλεί τον Απολλώνιο αγύρτη των Τυάνων και τους Έλληνες που εμμένανε στο δωδεκάθεο, τους έλεγε, βλάσφημους φρενοβλαβείς.

* Ο “άγιος” Κλήμης ο Αλεξανδρείας (3ος αι. μ.κ.ε.) αποκαλεί τον Τυανέα, όργανο του Σατανά και τους εθνικούς χαρακτηρίζει ανθρωπόμορφα-κτήνη, βιαστές-γουρούνια (επιστολή “αγίου” Κυπριανού) και κάθε τι αρχαιοελληνικό έλεγε πως είναι βλασφημία και παράνοια (Κλήμεντος Αλεξανδρείας – Λόγος Προτρεπτικός προς Έλληνες).

* Ο “άγιος” Κύριλλος έλεγε σατανικό τέρας τον Τυανέα και ήταν σπουδαίος τοκογλύφος και φοροεισπράκτορας προβαίνοντας σε εξαγορά αμαρτιών λαμβάνοντας κληροδοτήματα. Κατ’ εντολή του ιδίου και του Μεθοδίου ημών “αγίου” όπως είναι ήδη γνωστό, διαμελίζουν με όστρακα την μέγιστη των φιλοσόφων, αστρονόμο και μαθηματικό, Υπατία την Αλεξανδρινή όπου υπήρξε και η τελευταία βιβλιοθηκάριος της Αλεξάνδρειας. Πολλές από τις καταστροφές που έγιναν εναντίον εθνικών μνημείων από βαρβάρους ήταν υπό την ευγενική αιγίδα της χριστιανικής εκκλησίας η οποία εσύναπτε μυστικές συμφωνίες με αυτούς.

* Ο Αρνόβιος ο πρεσβύτερος (290 μ.κ.ε.) και ο Λακτάνιος (240-320 μ.κ.ε.) δέχονται τα θαύματα του Τυανέα αλλά τα αποδίδουν σε μυστική μαγεία και απόκρυφη επιστήμη κι όχι σε θεία φώτιση. Το ίδιο έλεγαν και για τον Γιαχβέ – Ιησού κάποια απόκρυφα ευαγγέλια, γι’ αυτό κι έμειναν απόκρυφα.

* Ο “άγιος” Αθανάσιος, γνωστός κι αυτός ως αρχιμάγειρας της πλαστογράφησης των ιερών κειμένων, αποκαλεί τους εθνικούς άθεους και αδαείς (Αθανασίου, περί απολογίας Αρειανών & επιστολή προς Αμμούν) και θεωρεί αξιέπαινη πράξη την εξόντωση κάθε θρησκευτικού αντιπάλου.

* Ο Φίρμικος ο Ματερνός (360 μ.κ.ε.) ήταν δευτεροκλασάτος “άγιος” πατέρας και μέγας υβριστής του Απολλωνίου, εκπρόσωπος της γενοκτονίας κάθε τι ελληνικού, εθνικού και «θύραθεν» στοιχείου. Πρότεινε τον ολοκληρωτικό αφανισμό κάθε αρχαιοελληνικού στοιχείου (Φιρμίκου Ματερνού, επιστολή προς Κωνστάντιο).

* Ο Τερτυλλιανός ο απολογητής (160-220 μ.κ.ε.) αποκαλούσε τον Τυανέα όργανο του Σατανά και στρεφόμενος ο ίδιος κατά του δόγματός του γίνεται αιρεσιάρχης. Αποκαλούσε την αγαλματοποιεία των εθνικών πράξη πορνείας (Τερτυλλιανού, Απολογητικός)

* Ο αρχιμανδρίτης Αντιοχείας Παύλος που έμεινε γνωστός ως λάγνος για τις ερωτικές του επιδόσεις, αποκαλούσε τον Τυανέα αγύρτη-μάγο και επέβαλλε στους χριστιανούς όταν έβγαζε λόγο, να χειροκροτούν χτυπώντας πόδια και χέρια.

* Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Γεώργιος ο Καππαδόκας (361 μ.κ.ε.) αποκαλεί τον Τυανέα μάγο και κιβδηλοποιό του Γιαχβέ-Ιησού. Υπήρξε βιαστής και βασανιστής γυναικών, μονοπωλούσε τις κηδείες και δολοφονούσε τους απογόνους των κληροδοτών της εκκλησίας ώστε να μην εγείρουν περιουσιακές αξιώσεις. Γκρέμιζε αρχαίους ναούς και έκτιζε από πάνω τους εκκλησίες. Οι χριστιανοί τον μίσησαν τόσο που μετά από επάλληλες απόπειρες τον σκότωσαν, τον έκαψαν και πέταξαν στη θάλασσα τη στάχτη του.

* Ο Επίσκοπος Αλεξανδρείας Λούκιος (377 μ.κ.ε.), έβριζε ασύστολα τον Τυανέα και κυκλοφορούσε με σωματοφύλακες. Βίαζε τις χριστιανές και όποιες στην συνέχεια τον κατέδιδαν, τις διαπόμπευε δημόσια και τις χτυπούσε.

* Ο Πατριάρχης Φώτιος (820-891 μ.κ.ε.) αποκαλούσε τις ομιλίες του Τυανέα ως ευαγγελικές παρωδίες (Φωτίου, Μυριόβιβλος).

«Το 325 ο Κωνσταντίνος και οι γύρω από αυτόν αποφάσισαν στην Νίκαια να εκμεταλλευθούν την μεγάλη φήμη του Απολλώνιου του Τυανέα και παραχαράσσοντας τις βασικές διδασκαλίες του Έλληνα σοφού να τον υποκαταστήσει μαζί με τον Πυθαγορισμό του με κάποιες δήθεν θεϊκές διδασκαλίες ενός υπερφυσικού Μεσσία, οι όποιες θα ήταν λιγότερο ριζοσπαστικές και περισσότερο συμφέρουσες για την αυτοκρατορία από ότι αυτές του Απολλώνιου.

Έτσι εκεί που μέχρι τότε κυριαρχούσε ο Απολλώνιος εγκατέστησαν το νεοδημιουργημένο Σωτήρα τους, δίνοντας του το όνομα Γιαχβέ-Ιησούς, ο όποιος τότε και εκεί άρχισε να προϋπάρχει σαν ιδέα μέσα στα μυαλά του Ιουδαιορωμαϊκου Ιερατείου, πού αργότερα έγινε γνωστό σαν «Πατέρες της Εκκλησίας της Νικαίας». Από την στιγμή που ο Χριστός πήρε την θέση του Απολλώνιου ο στόχος του Ιουδαιορωμαϊκου Ιερατείου ήταν να καταστρέψει όλα τα ντοκουμέντα τα οποία είχαν σχέση με τον Απολλώνιο όπως και με την Εσσαϊκή πρωτοχριστιανική κοινότητα την οποία ο Απολλώνιος είχε επηρεάσει πολύ σ’ αυτούς τους τρεις αιώνες μέχρι την αυτοκρατορία τοϋ Κωνσταντίνου.

Έτσι κατάφεραν να κρατήσουν στο σκοτάδι την αλήθεια και με μία άνευ προηγουμένου κολοσσιαία άπατη έκαναν τον κόσμο να πιστέψει ότι ο Ιησούς και η χριστιανική θρησκεία είχαν ξεκινήσει με τον Χριστό και τους 12 Αποστόλους του, ενώ ή αλήθεια είναι ότι όλα ξεκίνησαν τον 4ο αιώνα μ.κ.ε. Αυτή ήταν η βασική αιτία που η Αλεξανδρινή Βιβλιοθήκη μετά από την πρώτη καταστροφή της από τον Ιούλιο Καίσαρα, ξανακάηκε και μαζί με αυτήν και άλλες βιβλιοθήκες ώστε να εξαφανισθούν τα βιβλία πού θα αναφέρονταν σ’ αυτούς τους τρεις πρώτους μ.κ.ε. αιώνες. Τόση ήταν η επιτυχία αυτού τού σκοτεινού ιερατείου που κατάφερε σχεδόν για 2.000 χρόνια να κράτηση στο μαύρο σκοτάδι όλες τις αποδείξεις σχετικά με τον βίο και την διδασκαλία του Απολλώνιου Τυανέα. Ευτυχώς όμως με την επιστήμη της Ιστορίας, το πιο απαγορευμένο βιβλίο από όλα διεσώθη. Το βιβλίο ήταν «ο βίος του Απολλώνιου του Τυανέως» από τον βιογράφο του Φιλόστρατο. Το βιβλίο κρατήθηκε και φυλάχθηκε μυστικά στην Μ. Ανατολή περισσότερο από 1.000 χρόνια από μυημένους Άραβες κόντρα στις προσπάθειες των σταυροφόρων να το ανακαλύψουν και να το καταστρέψουν για λογαριασμό του χριστιανοπαπισμού.» Έτσι τελειώνει ο Μπερνάντ και μάλλλον τα σχόλια περιττεύουν. [Γεώργιος Τσαγκρινός, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 15, άρθρο «Απολλώνιος ο Τυανέας»]

Είναι αμέτρητοι οι εχθροί του Τυανέα κι εδώ σημειώνουμε μόνο τους κυριότερους, απ’ όσες μαρτυρίες έχουν σωθεί. Το οξύμωρο είναι πως των παραπάνω έργα, χρησιμοποιεί η επίσημη επιστήμη της φιλοσοφίας για μελέτη και διατριβές. Η λογική για την χριστιανική πανούκλα κατοικεί στην ζώνη του λυκόφωτος!!

Το «Απολλώνιος» είναι η ανώτερη από τις τέσσερεις βαθμίδες μύησης των αρχαίων Ελληνικών Μυστηρίων.

Ο Τυανεύς είχε την ικανότητα να γιατρεύει αρρώστους αφού η πρώτη βαθμίδα είναι ‘Ιασώς’ (αυτός που έχει ικανότητα ίασης). Ενώ υπήρξαν παλιότερα και άλλοι «Απολλώνιοι» δεν έγιναν γνωστοί λόγο του άρρητου των μυστηρίων. Ο Τυανεύς από τους τελευταίους μεγάλους Μύστες, έγινε γνωστή η ιδιότητα του λόγο της κρίσης της παλαιάς θρησκείας και του αγώνα που έκανε γι’ αυτή. Στους Απολλώνιους δίνονταν απίστευτες ιδιότητες, άλλωστε είναι πασίγνωστο το περιστατικό σε ρωμαϊκό δικαστήριο όταν εξαφανίστηκε μέσα σε όλους τους παριστάμενους λέγοντας στον δικαστή ότι δεν έχει καμία επιρροή πάνω του. Το ίδιο αναφέρεται και για τον Julius Evola.

Ιούλιος Έβολα «Ο καθένας είναι άρχοντας του εαυτού του»

O Ιούλιος Έβολα υπήρξε ακέραιος στοχαστής και φιλόσοφος μιας πνευματικής παρακαταθήκης και ενός ηρωικού τρόπου ζωής στα πρότυπα των αρχαίων ευγενών πολεμιστών. Μιας ασκητικής διδασκαλίας, διαχωρισμένης με τον πλέον αυτάρκη τρόπο, από το μη αυθύπαρκτο και αδρανές υλιστικό πνεύμα της σύγχρονης μαζικοποίησης, στρεφόμενης καθαρά προς ένα υπερβατικό κέντρο, έξω και πέρα από την αιτιότητα και την αναγκαιότητα της εξαρτημένης δημιουργίας και καταστροφής. Το πνεύμα ενός Ολύμπιου, Απολλώνιου, αξιακού νου ο οποίος ατάραχος και γαλήνιος φωτίζει σαν ήλιος τις πλάνες και τις ψευδαισθήσεις των απέραντων δημιουργιών και του κύκλου της ζωής.

Σ’ αυτήν την καθοδική πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού και τον ξεπεσμό του στον εκτρωματικό χριστιανισμό, την οποία ο Έβολα παρομοίωσε με την σκοτεινή εποχή της Ινδουιστικής Κάλι Γιούνγκα, το σιδηρούν γένος του Ησίοδου, αλλά και ως το Λυκόφως των Θεών, παρέθεσε ένα πλήθος «υπερβατικών σημείων αναφοράς» προτείνοντας στην ουσία τόσο το δρόμο της ατομικής δράσης, όσο και τον δρόμο της ανάτασης, ψυχικής και σωματικής.

Σκοπός του ήταν η αφύπνιση και η απελευθέρωση της ενεργητικής-αιθαρικής αρχής του ανθρώπου και το Κβαντικό άλμα αυτού προς το εσωτερικό του κέντρο, το Απειρο, την Ενωση. Στον πυρήνα του οποίου βρίσκεται το πρόβλημα του «απαραβίαστου της ύπαρξης» το Είναι, η Ψυχή, το ΑΤΜΗΝ, πρόσωπο με πρόσωπο και σε αέανη αντιπαράθεση, με το αδηφάγο κι ακόρεστο Γίγνεσθαι, το Εγώ, που μας περιβάλλει.

«Ο καθένας είναι άρχοντας του εαυτού του, δεν υπάρχει κανένας άλλος άρχοντας και με το να κυριεύσεις τον εαυτό σου θα έχεις έναν αφέντη όμοια του οποίου είναι δύσκολο να βρεις» Julius Evola

Ενας άλλος μεγάλος σύγχρονος φιλόσοφος ο Νίτσε, είχε το ψυχικό σθένος να τους πετάξει κατάμουτρα: «Καταδικάζω τον Χριστιανισμό. Απαγγέλλω κατά της χριστιανικής Εκκλησίας την εσχάτη όλων των κατηγοριών. Τον θεωρώ ως την μεγαλύτερη διαφθορά. Μετέβαλε κάθε αξία σε απαξία, κάθε αλήθεια σε ψέμα, καθετί έντιμο σε αχρειότητα. Τον θεωρώ ως την μεγαλύτερη κατάρα και διαστροφή, το μεγαλύτερο εκδικητικό ένστικτο, που προκειμένου να επιβληθεί χρησιμοποίησε κάθε μηχανορραφία και υποχθόνιο μέσο, δεν δίστασε μπροστά σε καμιά μικροπρέπεια. Τον ονομάζω το ανεξίτηλο στίγμα της ανθρωπότητας. Το σκότος του Χριστιανισμού, έσβησε το Αρχαίο Ελληνικό Φως» Ο Αντίχριστος F.W.N

Μάρκος Αυρήλιος «Τα Εις Εαυτόν» «Από τον Απολλώνιο έμαθα την ανεξαρτησία του πνεύματος και την απόλυτη επιφύλαξη έναντι της τύχης. Και να μην στρέφω πουθενά αλλού την προσοχή μου, ούτε για λίγο, εκτός από τον λόγο, να είμαι πάντοτε σταθερός και στους δυνατούς περιοδικούς πόνους και στον θάνατο του τέκνου και στις μακροχρόνιες ασθένειες, και να αντιλαμβάνομαι πολύ καλά, σαν να βλέπω, ότι μπορεί ο ίδιος άνθρωπος να είναι άλλοτε πολύ δραστήριος και άλλοτε νωθρός. Και να μην αγανακτώ όταν πρόκειται να εξηγήσω κάτι και να μπορώ να αντιμετωπίζω άνθρωπο που θεωρεί πολύ μικρότερη από τα δικά του προτερήματα την εμπειρία και την ευφυΐα την σχετική με την διατύπωση θεωριών και να ξέρω πώς πρέπει να αξιολογώ την φαινομενική ευγένεια των φίλων μου χωρίς να υποχρεώνομαι υπερβολικά γι’ αυτήν, αλλά ούτε και να την προσπερνώ με αναισθησία»

Ε.Π. Μπλαβάτσκυ περί της χριστιανικής παράνοιας και τον Απολλώνιο Τυανέα: «Θα μπορούσε κάποιος να φτιάξει έναν περίεργο κατάλογο των δικαιολογιών και των εξηγήσεων του κλήρου να αιτιολογήσει τις ομοιότητες οι οποίες καθημερινά ανακαλύπτονται μεταξύ Ρωμανισμού και παγανιστικών θρησκειών. Ωστόσο η σύνοψη θα οδηγούσε κατά κανόνα σ’ έναν σαρωτικό ισχυρισμό: Τα δόγματα του χριστιανισμού εκλάπησαν από τους πανάρχαιους Παγανιστές ανά τον κόσμο! Ο Πλάτων και η παλαιότερη Ακαδημία του έκλεψαν τις ιδέες από την Χριστιανική Αποκάλυψη- είπαν οι Αλεξανδρινοί Πατέρες !! Οι Βραχμάνοι κι ο Μανού δανείστηκαν από τους Ιησουίτες ιεραποστόλους και η Μπαγκαβάτ Γκίτα ήταν προϊόν του Πατέρα Καλμέτ, ο οποίος μεταμόρφωσε τον Χριστό και τον Ιωάννη στον Κρίσνα και τον Αρτζούνα για να ταιριάξουν στο μυαλό των Ινδών!!

Το ασήμαντο γεγονός ότι ο Βουδισμός και ο Πλατωνισμός προηγούνται του χριστιανισμού και οι Βέδες είχαν ήδη εκφυλιστεί στον Βραχμανισμό πριν την εποχή του Μωυσή, δεν κάνει κάποια διαφορά. Το ίδιο για τον Απολλώνιο από τα Τύανα. Μολονότι οι θαυματουργικές του ικανότητες δεν μπορούσαν ν’ αμφισβητηθούν χάρη στην μαρτυρία των αυτοκρατόρων, των δικαστηρίων τους και των πληθυσμών αρκετών πόλεων και μολονότι λίγοι εξ αυτών είχαν ακούσει για τον Ναζαρηνό «προφήτη» του οποίου τα δήθεν «θαύματα» είχαν δει μόνον μερικοί δικοί του απόστολοι, οι προσωπικότητες των οποίων παραμένουν μέχρι σήμερα ιστορικό πρόβλημα, παρ’ όλα αυτά ο Απολλώνιος -κατά τους χριστιανούς- πρέπει να γίνεται αποδεκτός ως ο ‘πίθηκος’ του Χριστού» Δεν έχει αφήσει τίποτε όρθιο η χριστιανική πανούκλα στο διάβα της.

Ἀπολλώνιος ὁ Τυανεὺς ἐν Ρόδῳ

Γιὰ τὴν ἁρμόζουσα παίδευσι κι ἀγωγὴ
ὁ Ἀπολλώνιος ὁμιλοῦσε μ᾿ ἕναν
νέον ποὺ ἔκτιζε πολυτελῆ
οἰκίαν ἐν Pόδῳ. «Ἐγὼ δὲ ἐς ἱερὸν»
εἶπεν ὁ Τυανεὺς στὸ τέλος «παρελθὼν
πολλῷ ἂν ἥδιον ἐν αὐτῷ μικρῷ
ὄντι ἄγαλμα ἐλέφαντός τε καὶ χρυσοῦ
ἴδοιμι ἢ ἐν μεγάλῳ κεραμεοῦν τε καὶ φαῦλον.»

Τὸ «κεραμεοῦν» καὶ «φαῦλον»· τὸ σιχαμερό:
ποὺ κιόλας μερικοὺς (χωρὶς προπόνησι ἀρκετὴ)
ἀγυρτικῶς ἐξαπατᾶ. Τὸ κεραμεοῦν καὶ φαῦλον.

Κωνσταντίνος Καβάφης ο Αλεξανδρινός

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης αξιοποιεί στο ποίημά του το κάτω απόσπασμα από το έργο του Φιλόστρατου, προκειμένου να τονίσει την επιζήμια τάση των ανθρώπων να παρασύρονται από την επιφανειακή διάσταση των πραγμάτων, αδιαφορώντας τελικά για τα πιο ουσιώδη και τα πιο δυσεπίτευκτα. Εντυπωσιάζονται από το επιδεικτικό και το υπερφίαλο, έστω κι αν στερείται περιεχομένου∙ δίνουν μεγαλύτερη σημασία στα χρήματα και στα υλικά αγαθά, παρά στην παιδεία και τη συγκροτημένη προσωπικότητα ενός ατόμου. Παραμένουν εν τέλει ευάλωτοι σε ό,τι συνδέεται με τον πλούτο ή την κοινωνική θέση ενός ατόμου, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους πως ό,τι έχει πραγματική σημασία δεν βρίσκεται στην ιδιοκτησία κάποιου, αλλά στην εσωτερική του ποιότητα.

Ο ποιητής για να δημιουργήσει μια δραστικότερη εντύπωση παραλείπει τα επιμέρους στοιχεία του διαλόγου ανάμεσα στον Απολλώνιο και τον ευκατάστατο νέο. Θέμα της συζήτησής τους είναι η κατάλληλη παιδεία και αγωγή ενός ανθρώπου, ενώ αφορμή γι’ αυτή τη συζήτηση δίνει το πολυτελές σπίτι το οποίο χτίζει ο νεαρός στη Ρόδο. Η επιθυμία του νέου να ξοδέψει πολλά χρήματα για να φτιάξει ένα πολυτελές σπίτι, που κύριο σκοπό του έχει να τραβά την προσοχή των άλλων και να δηλώνει τον υλικό πλούτο του ιδιοκτήτη του, προκαλεί την εύλογη αντίδραση του φιλοσόφου. Είναι το ζητούμενο για τους ανθρώπους ο εντυπωσιασμός και η επίδειξη ενώ η περί-ουσία βρίσκεται κάπου άλλου.

Φιλόστρατος, Τα ἐς τον Τυανέα Ἀπολλώνιον

Ἐτύγχανέ τι καὶ μειράκιον νεόπλουτόν τε καὶ ἀπαίδευτον οἰκοδομούμενον οἰκίαν τινὰ ἐν τῇ Ῥόδῳ καὶ ξυμφέρον ἐς αὐτὴν γραφάς τε ποικίλας καὶ λίθους ἐξ ἁπάντων ἐθνῶν. ἤρετο οὖν αὐτό, ὁπόσα χρήματα εἴη ἐς διδασκάλους τε καὶ παιδείαν ἀνηλωκός· ὁ δὲ «οὐδὲ δραχμήν» εἶπεν. «ἐς δὲ τὴν οἰκίαν πόσα;» «δώδεκα» ἔφη «τάλαντα, προσαναλώσαιμι δ᾽ ἂν καὶ ἕτερα τοσαῦτα». «τί δ᾽» εἶπεν «ἡ οἰκία βούλεταί σοι;» «δίαιτα» ἔφη «λαμπρὰ ἔσται τῷ σώματι, καὶ γὰρ δρόμοι ἐν αὐτῇ καὶ ἄλση καὶ ὀλίγα ἐς ἀγορὰν βαδιοῦμαι καὶ προσεροῦσί με οἱ ἐσιόντες ἥδιον, ὥσπερ ἐς ἱερὸν φοιτῶντες.» «ζηλωτότεροι δὲ» εἶπεν «οἱ ἄνθρωποι πότερον δι᾽ αὐτούς εἰσιν ἢ διὰ τὰ περὶ αὐτοὺς ὄντα;» «διὰ τὸν πλοῦτον», εἶπε, «τὰ γὰρ χρήματα πλεῖστον ἰσχύει». «χρημάτων δ᾽», ἔφη «ὦ μειράκιον, ἀμείνων φύλαξ πότερον ὁ πεπαιδευμένος ἔσται ἢ ὁ ἀπαίδευτος;» ἐπεὶ δὲ ἐσιώπησε, «δοκεῖς μοι», εἶπε «μειράκιον, οὐ σὺ τὴν οἰκίαν, ἀλλὰ σὲ ἡ οἰκία κεκτῆσθαι. ἐγὼ δὲ ἐς ἱερὸν παρελθὼν πολλῷ ἂν ἥδιον ἐν αὐτῷ μικρῷ ὄντι ἄγαλμα ἐλέφαντός τε καὶ χρυσοῦ ἴδοιμι ἢ ἐν μεγάλῳ κεραμεοῦν τε καὶ φαῦλον.»

*
Συνέβη επίσης τότε ένας νεόπλουτος και απαίδευτος νεαρός να χτίζει σπίτι στη Ρόδο και να συγκεντρώνει για το σκοπό αυτό πολύχρωμους ζωγραφικούς πίνακες και λίθους από όλες τις χώρες. Τον ρώτησε λοιπόν ο Απολλώνιος πόσα χρήματα είχε ξοδέψει για δασκάλους και μόρφωση. «Ούτε δραχμή» απάντησε. «Και για το σπίτι πόσα;» «Δώδεκα τάλαντα και αν χρειαστεί, θα ξοδέψω άλλα τόσα». «Σε τι θα σου είναι χρήσιμο το σπίτι;» ρώτησε. «Θα είναι εξαιρετικό μέρος για τη σωματική μου άσκηση, γιατί έχει μέσα και περιστύλια για περίπατο και άλση, έτσι που λίγες φορές θα χρειάζεται να πηγαίνω στην αγορά· οι άνθρωποι πάλι που θα έρχονται μέσα θα μου μιλούν με ακόμη μεγαλύτερη ευχαρίστηση, σαν να επισκέπτονται ένα ιερό.»

«Οι άνθρωποι» ρώτησε ο Απολλώνιος, «εκτιμώνται πιο πολύ γι’ αυτό που είναι οι ίδιοι ή για τα υπάρχοντά τους;» «Για τα πλούτη τους» απάντησε, «γιατί αυτά έχουν τη μεγαλύτερη δύναμη». «Και για τα υπάρχοντα, νεαρέ, ποιος είναι» ρώτησε ο Απολλώνιος, «πιο ικανός φύλακας, ο πεπαιδευμένος ή ο απαίδευτος;» Επειδή εκείνος δεν απάντησε, «Μου δίνεις» είπε, «την εντύπωση, νεαρέ, πως δεν ανήκει το σπίτι σε εσένα, αλλά εσύ στο σπίτι. Όσο για μένα, αν πήγαινα σε ένα ιερό, με πολύ μεγαλύτερη ευχαρίστηση θα έβλεπα σε ένα, έστω και μικρό ιερό άγαλμα χρυσελεφάντινο παρά σε μεγάλο άγαλμα πήλινο και ευτελές».

@Ελισάβετ Γκαραγκάνη Ρόμπερτσον /miastala.com/ 2010

http://terrapapers.com/?p=42172