Ασταμάτητες διακοπές για τον Κουίκι με στόχο τα γούστα και τις παροικιακές ανάγκες.Τώρα και Αυστραλία!!!

ΤΟΥ ΑΙΘΕΡΟΒΑΜΟΝΑ
«ΠΡΑΓΜΑ που σαλεύει και τον μουστερή γυρεύει», έχουμε πάλι σήμερα... 
ΚΑΙ μάλιστα «πράγμα», που καλύπτει όλα τα γούστα και τις παροικιακές ανάγκες...
ΕΚΕΙΝΟ που δεν έχουμε, είναι αρκετός χώρος να αναφερθούμε σε
βάθος και να «αναλύσουμε» την καλπάζουσα επικαιρότητα αλλά ούτε και τη διάθεση να το κάνουμε... 

ΕΧΕΙ εξαντληθεί πια και η επιμονή μου και η υπομονή μου και η διάθεσή μου. Δεν διαθέτω άλλα αποθέματα...

ΣΑΡΑΝΤΑ χρόνια γράφω -και διαβάζω μόνος μου- τα ίδια και τα ίδια... 

ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ, βαρέθηκα, δεν θέλω πια να γράφω. Να αποσυρθώ θέλω εθελοντικά και όλα να τα ξεχάσω...

ΠΑΡΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ το ποίημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη θα έλεγα: ο γερο-Δήμος πέθανε, ο γερο-Δήμος πάει, τον κούρασε η κλεφτουριά και ο μάταιος αγώνας...

ΠΡΙΝ, λοιπόν, αποσυρθώ από τον «μάχιμο» σχολιασμό και παραδώσω το καριοφίλι μου, λέω να ρίξω ακόμα δυο-τρεις αποχαιρετιστήριες τουφεκιές για την τιμή των όπλων...

ΚΑΙ αρχίζω από την ίδια παράγραφο που τελείωνα τη στήλη το περασμένο Σάββατο. Έγραφα ότι: «Έτσι και δεν είχε μεσολαβήσει η χρεοκοπία της Ελλάδας, οι επισκέψεις αξιωματούχων θα συνεχίζονταν και εμείς εδώ θα τους υποδεχόμασταν, θα τους χειροκροτούσαμε... δακρύζοντας, θα οργανώναμε δεξιώσεις για να βγάλουμε καμιά φωτογραφία μαζί τους»... 



ΟΛΑ αυτά και πολλά άλλα έγραψα, ενόψει της σχεδιαζόμενης επίσκεψης του υφυπουργού Εξωτερικών και υπεύθυνου για θέματα Αποδήμων Τέρενς Κουίκ, κάνοντας παράλληλα μια συμπυκνωμένη αναφορά στις εδώ πολυδάπανες επισκέψεις πρωθυπουργών, υπουργών, βουλευτών και αξιωματούχων από την πατρίδα, που κράτησαν 40 χρόνια, χωρίς κανένα πρόβλημα να λύσουν και τίποτα πίσω τους να αφήσουν...

ΧΘΕΣ τελικά πληροφορήθηκα ότι ο Τέρενς έρχεται στο τέλος του μήνα, για να μας... γνωρίσει από κοντά και να λύσει «Κουίκ» τα άλυτα... προβλήματά μας, παρά το γεγονός ότι η χώρα παραμένει χρεοκοπημένη...

ΚΑΙ για όσους ερωτούν: πώς θα καλυφτούν τα έξοδα, ενός ακόμα ταξιδιού της πλάκας, που γίνεται για λόγους εντυπωσιασμού, ώστε και αυτοί οι κυβερνώντες –όπως και προηγούμενοι- να δείξουν ότι «ενδιαφέρονται» και για τους απόδημους, τους λέω: ας είναι καλά τα «πλεονάσματα»... 

ΩΣ εκ τούτου, το μόνο που έχω να πω στους ηγέτες της παροικίας μας, ή όσους από αυτούς τέλος πάντων σχεδιάζουν να τον δουν -παρ' όλα όσα έχω γράψει και γράφω- και να συζητήσουν μαζί του, να μη χάσουν (για άλλη μια φορά...) τζάμπα τον καιρό τους, για τη δημιουργία του νέου ΣΑΕ, την εκπροσώπηση σε αυτό της παροικίας και τα «σχέδια» του υφυπουργού και της κυβέρνησης που εκπροσωπεί τους απόδημους. 

ΚΑΠΟΙΑ στιγμή, θα πρέπει να σταματήσει η επαναλαμβανόμενη αυτή κοροϊδία και η χρεοκοπία μας δίνει την ευκαιρία και τα επιχειρήματα για να το κάνουμε...

ΚΑΙ εδώ δεν μιλάμε μόνο για οικονομική χρεοκοπία της χώρας, αλλά και για τη γενικότερη ηθική κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, του κράτους και των θεσμών του...

ΕΡΩΤΩ λοιπόν, όσους τον συναντήσουν για να συζητήσουν μαζί του: Γιατί το κάνετε, ρε παιδιά; Μετά από 40 ολόκληρα χρόνια, συνεδρίων, επισκέψεων, συζητήσεων, «σχεδίων», προτάσεων, υποσχέσεων, δεξιώσεων και... φωτογραφιών, δεν καταλάβατε ότι έχετε να κάνετε με πολιτικούς, που δεν σέβονται τα αξιώματά τους και τις υποσχέσεις τους... 

ΜΕ μια δημόσια διοίκηση αναξιόπιστη, ανεύθυνη και ανίκανη να φέρει σε πέρας τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις; Ποιος θα φέρει σε πέρας, ρε παλικάρια, όλα αυτά που θα συζητήσετε και θα αποφασίσετε; 

ΤΙ είναι αυτό που σας κάνει να πιστεύετε, ότι όλα αυτά που δεν έγιναν 40 χρόνια, θα γίνουν τώρα και μάλιστα από μια κυβέρνηση που είναι εντελώς για τα πανηγύρια και χειρότερη από τις προηγούμενες; 

ΕΙΝΑΙ δυνατόν μια κυβέρνηση -σαν αυτή των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ- η οποία για δύο χρόνια ψεύδεται ασύστολα και ταλαιπωρεί τους Έλληνες πολίτες που την ψηφίζουν, να συμπεριφερθεί διαφορετικά στους απόδημους;

ΔΕΝ σας δίδαξε τίποτα η περυσινή επίσκεψη, του εξωγήινου Γενικού Γραμματέα Απόδημου Ελληνισμού, Μιχάλη Κόκκινου, ο οποίος «γνώριζε» για τους απόδημους λιγότερα απ' όσα ξέρω εγώ για την αεροναυπηγική;

ΕΠΕΙΔΗ όμως ψυχανεμίζομαι, ότι ουσιαστικά δεν δίνετε δεκάρα τσακιστή γι' αυτά που γράφω και ο καθένας από εσάς έχει, όπως όλοι οι προηγούμενοι τους λόγους του να κάνει αυτό που έχει στο μυαλό του, αφήνω το θέμα εδώ για να καταπιαστώ με μια άλλη διαχρονική ιστορία...

ΠΡΙΝ καμιά 35αριά χρόνια, τα «κόκκινα» παιδιά του «Δημόκριτου», δηλαδή η ΕΠΝΑ, όπως αποκαλούσαν τότε την οργάνωσή τους οι εδώ Κνίτες, στην προσπάθειά τους να βγάλουν τα ιδεολογικά τους απωθημένα, μου αφιέρωναν σε εβδομαδιαία βάση, μέρος του ραδιοφωνικού τους προγράμματος στο 3CR...

ΜΕΤΑΞΥ των άλλων, έλεγαν ότι «πρόδωσα την εργατική τάξη», ότι ήμουν ένας «οππορτουνιστής κρυφοδεξιός» και «ορκισμένος αντικομουνιστής», «εχθρός του λαού», «ένθερμος υποστηρικτής του ιμπεριαλισμού» και «πληρωμένος πράκτορας της CIA»...

ΜΙΑ μέρα λοιπόν αποφάσισα να τους απαντήσω μέσω της στήλης «Όπως τα βλέπω...», που έγραφα τότε στον «Νέο Κόσμο», που για τους «επαναστάτες» εκείνους ήταν τότε κόκκινο πανί...

ΤΟΥΣ έγραψα ότι έχουν δίκιο, ότι όλες τους οι κατηγορίες ευσταθούν και ότι θα τους καλέσω ως μάρτυρες στο δικαστήριο όταν θα εκδικαστεί η μήνυση που είχα υποβάλει κατά της CIA ζητώντας να μου πληρώσει τους... μισθούς που μου χρωστάει...

ΤΟ πιο πάνω περιστατικό το θυμήθηκα προχθές όταν έλαβα από έναν παλιό σύντροφο το πιο κάτω σημείωμα στο οποίο και εξιστορεί τις εντυπώσεις του από τον πρόσφατο πρωτομαγιάτικο χορό του «Δημόκριτου». Διαβάστε το για να δείτε πώς γιορτάζουν σήμερα την Εργατική Πρωτομαγιά οι τότε «επαναστάτες»... 

ΤΟ διάβασα και ακόμα τους λυπάμαι. Να πώς έχει: 

«Με το που έμπαινες μέσα όλα θύμιζαν ότι κάποιος γάμος ή αρραβώνας θα γινόταν. Μια μεγάλη σάλα με αρκετά μεγάλα, στρογγυλά τραπέζια όλα επενδυμένα στα λευκά με 6-7 καρέκλες σε κάθε τραπέζι, επίσης επενδυμένες στα λευκά.

Έμοιαζε με μια απ' αυτές τις αποστειρωμένες αίθουσες της αυστηρής βικτωριανής εποχής, μα με κανένα γούστο, έστω και για μια ελάχιστη υποψία.

Πριν μπεις στην κεντρική σάλα, στον προθάλαμο σε προϋπαντούσαν μέλη του Συνδέσμου και έπρεπε απαραιτήτως να φορέσεις ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο πέτο. Ίσως ένας συμβολισμός μεταξύ του κόκκινου του αγώνα και της αντίστασης με την έλευση της άνοιξης; Ίσως όχι… μιας και οι εποχές στο δικό μας ημισφαίριο είναι ανάποδα… Ποιος ξέρει;

Ένα πανό συνδικαλιστικής οργάνωσης -από άλλη χώρα- αναρτημένο σε ένα τραπέζι σε κάτι που θύμιζε βάθρο ή μια λίγο υπερυψωμένη εξέδρα, που στην ουσία δεν χρησίμευσε σε τίποτα. Ήταν, όμως, το μοναδικό «διακοσμητικό» σημάδι που πρόδιδε ότι εκεί επρόκειτο να λάβει χώρα μια εκδήλωση για την Εργατική Πρωτομαγιά…, ένα πολιτικό γεγονός εν είδει μουσικοχορευτικής εκδήλωσης.

Ακριβώς απέναντι ένας λίγο ευτραφής, νέος στην ηλικία κύριος, με δύο φορητούς υπολογιστές μπροστά του, μια κονσόλα και μια καλλιγραφική επιγραφή που φανέρωνε ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν αυτό που στη μουσικοχοροπηδηχτάδικη γλώσσα λέμε dj, αυτός δηλαδή που θα ήταν υπεύθυνος για τη διασκέδαση των παραβρισκόμενων εκείνο το βράδυ.

Στα τραπέζια κυριαρχούσαν οι ασπρομάλληδες…

Η εκδήλωση άρχισε με τον χαιρετισμό του προέδρου σε «άπταιστα» Ελληνικά διανθισμένα με αγγλικές λέξεις και ακολούθησαν ένας ντόπιος συνδικαλιστής, που μάλλον ήταν έξω από τα… νερά του, και ένας εκπρόσωπος πολιτικής οργάνωσης, ο οποίος, μάλιστα, ρώτησε το κοινό εάν ξέρει κάποιος την έκβαση ποδοσφαιρικού αγώνα στην Ελλάδα…

Ακολούθησε το πρώτο μέρος του καλλιτεχνικού προγράμματος όπου παρουσιάστηκε ένα ποτ πουρί επαναστατικών και αγωνιστικών ασμάτων όπως τα «Ντάρι, ντάρι, στο γιαλό πετούν οι γλάροι», «Παπαλάμπραινα καημένη», ολίγη από Σφακιανάκη, κι ακόμα ελάχιστα δημοτικά, με τα μακεδονικο-ποντιακά να χορεύονται ως… καλαματιανά.

Ο γυναικείος πληθυσμός των παραβρισκόμενων έσωσε την τιμή της εκδήλωσης, ενώ οι άνδρες… ηγρόν ηγόραζαν. Μάλιστα, οι γυναίκες αποδείχτηκαν ιδιαίτερα βιρτουόζες όταν χόρευαν το άκρως ανατρεπτικό, αλλά και δακρύβρεχτο ασμάτιο του νέου εθνικού ήρωα αοιδού (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, συνελήφθη προσφάτως να κλέπτει οπώρας - κοινώς να παρουσιάζει νέα του δουλειά εν μέσω πανό και σημαιών υμνώντας το πουλί της 21ης Απριλίου).

Τέλος, κάπου στη μέση του προγράμματος, εκφωνήθηκε ο «πανηγυρικός» της ημέρας -που ήταν, δηλαδή, για τα πανηγύρια από ιστορικής και γλωσσικής άποψης- και έτσι, σε συνδυασμό με την αγωνιστική έξαψη που επικράτησε, οι παραβρισκόμενοι άρχισαν σιγά-σιγά να πηγαίνουν στα σπίτια τους, συγκινημένοι που για άλλη μια φορά επιτέλεσαν το επαναστατικό τους καθήκον, για να παραδοθούν στον ύπνο του δικαίου.

Τελικά, το μόνο αυθεντικά ωραίο ήταν το κόκκινο κρασί, το οποίο όμως ήσουν αναγκασμένος να το πίνεις ξεροσφύρι…».

http://neoskosmos.com/news/el/node/60747