Περί κοινωνικής αλληλεγγύης - Απολλώνιος ο Τυανεύς

Όταν κάποτε ο Απολλώνιος μιλούσε περί κοινωνικής αλληλεγγύης και δίδασκε ότι πρέπει να τρέφει ο ένας τον άλλο, έτυχε να κάθονται πάνω στα δέντρα στρουθιά και να σιωπούν· ξαφνικά κάποιο άλλο στρουθί πέταξε προς το μέρος αυτών και έδειχνε να τα παρακινεί σε κάτι και αυτά κραύγασαν όλα μαζί, σηκώθηκαν και πέταξαν ακολουθώντας το. Ο Απολλώνιος συνέχισε την ομιλία του και μολονότι γνώριζε για ποιο λόγο πέταξαν τα στρουθιά, δεν έδωσε
εξηγήσεις στο πλήθος. 

Όταν όμως όλοι έστρεψαν το βλέμμα τους προς τα στρουθιά και μερικοί εντελώς
ανόητα θεώρησαν το περιστατικό σημαδιακό, τότε ο Απολλώνιος παρεκκλίνοντας από το θέμα είπε: «Κάποιο παιδί καθώς μετέφερε σιτάρι σε ανοιχτό πανέρι, γλίστρησε, και αφού κακομάζεψε τους πεσμένους σπόρους, έφυγε αφήνοντας όμως πολλούς σκόρπιους σπόρους στο τάδε δρομάκι· εκεί κατά τύχη βρέθηκε αυτό το στρουθί και έτρεξε να ειδοποιήσει τα άλλα για το εύρημα και έτσι μοιράστηκε μαζί τους την τροφή». Τότε οι περισσότεροι ακροατές έτρεξαν προς το στενό, ενώ ο Απολλώνιος συνέχισε την ομιλία, την σχετική με την κοινωνική αλληλεγγύη. 

Όταν οι άλλοι επέστρεψαν με φωνές και κυριευμένοι από την εντύπωση θαύματος, ο Απολλώνιος είπε: «Βλέπετε πώς τα στρουθιά φροντίζουν το ένα το άλλο και πώς ευχαριστούνται με την κοινωνική αλληλεγγύη; Εμείς όμως οι άνθρωποι δεν το κάνουμε αυτό, αλλά αν δούμε κάποιον να μοιράζεται τα υπάρχοντά του με άλλους, τον κατηγορούμε για σπατάλη και αλαζονεία, ενώ τους άλλους που τρέφονται από αυτόν τους αποκαλούμε παράσιτα και κόλακες. Και τι άλλο κάνουμε, παρά αφού κλειστούμε στο σκοτάδι, όπως οι κότες που τρέφονται με σιτάρι, τρώμε λαίμαργα μέχρι να σκάσουμε απ’ το πάχος;»

Βίος Απολλωνίου, Βιβλίο Δ, Κεφάλαιο ΙV

http://apolloniustyaneus.blogspot.gr/2013/11/blog-post_9071.html