Η Μάχη της ΙΜΕΡΑΣ..ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΝΤΡΙΒΟΥΝ ΤΟΥΣ ΦΟΙΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥΣ

Ο βασιλεύς της Περσικής αυτοκρατορίας Δαρείος ο Α΄ απεβίωσεν το έτος – 486, χωρίς να κατορθώσει να υλοποιήσει τον στόχον του, ο οποίος ήταν η κατάληψις των Αθηνών και της υπόλοιπης Ελλάδος, ως εκδίκησιν εις την βοήθειαν, την οποίαν προσέφεραν στην εξέγερσιν 

των Ιωνικών Ελληνικών πόλεων εναντίον του. Δύο φορές τα όνειρά του μετετράπηκαν σε εφιάλτες, όταν στην χερσόνησον του Άθω και στον Μαραθώνα, κατεστράφησαν οι δυνάμεις του και οι στρατηγοί του επέστρεψαν στην Περσία ντροπιασμένοι

Με την άνοδο στον περσικό θρόνο του Ξέρξη, υιού του Δαρείου και της Ατόσσης, το σχέδιο κατάληψης της Ελλάδος ατόνησε, διότι ο Ξέρξης δεν είχε καμίαν διάθεσιν να εκστρατεύσει κατά της Ελλάδος, αλλά προετοίμαζε τον στρατόν του, διά να επιχειρήσει την κατάληψιν της Αιγύπτου.

Όμως η επιρροή των Σημιτοφοινίκων στην αυλήν των Περσών, δεν άργησε να διαφοροποιήσει τα επεκτατικά σχέδια του νέου Μονάρχη. Αυτή η επιρροή, που έφθανε στον βασιλικό θρόνο, μέσω του Μαρδονίου, υιού του Γωβρύα και εξαδέλφου τουΞέρξη από την αδελφή του πατέρα του, είχε σαν στόχο την κατάληψιν της Ελλάδος και της Μεγάλης Ελλάδος της Κάτω Ιταλίας και Σικελίας, ώστε αφ’ ενός μεν τοΕλληνικόν γένος των βορείων ακτών της Μεσογείου να καταστραφεί ολοσχερώς και να καταντήσει υποτελές στην Περσικήν αυτοκρατορίαν, αφ’ ετέρου δε να ανοίξει ο δρόμος, διά την προώθησιν των Περσικών και Φοινικικών δυνάμεων στο εσωτερικόν της Ευρώπης, αφού θα είχε καταλυθεί η δύναμις των Ελλήνων, η οποία αποτελούσε την ασπίδαν προστασίας του μαλακού υπογαστρίου της Ευρώπης στην Μεσόγειον!

Την επιρροήν αυτήν, πολύ γλαφυρά μας μεταφέρει ο Ηρόδοτος στο Ζ΄βιβλίο της Ιστορίας του (Πολύμνια), αναφέροντας όλη την επιχειρηματολογίαν του Μαρδονίουπρος τον Ξέρξην, διά να τον πείσει να εφαρμόσει αυτό το σχέδιον.

Μάταια εχέφρονες Πέρσεςαξιωματούχοι, όπως ο συνετόςΑρτάβανος, θείος του Ξέρξη, προσπάθησαν να αντιστρατευτούν τονΜαρδόνιο και να αποτρέψουν τονΞέρξην από αυτό το τόλμημα. Η απόφασις του Ξέρξη ήταν ήδη ειλημμένη: Η πολεμική μηχανή των Περσών και των Φοινίκων θα επιτίθετοταυτόχρονα στις δύο πλευρές της Ελληνικής επικράτειας. Οι μεν Πέρσες θα ανελάμβαναν την υποταγήν της Ηπειρωτικής Ελλάδος και των νήσων της, οι δεΣημιτοφοίνικες Καρχηδόνιοι, είχαν την αποστολήν της κατάληψης της Σικελίας και της Κάτω Ιταλίας.

Διά την κοινήν αυτήν επιχείρησιν και συμμαχίαν Περσών και Καρχηδονίων, ο ιστορικός μας Διόδωρος ο Σικελιώτης στο 11ον  βιβλίον του έργου του «Ιστορική Βιβλιοθήκη» γράφει τα ακόλουθα:

«…..Ο δε Ξέρξης πεισθείς αυτώ, και βουλόμενος πάντας τους Έλληνας, αναστάτους ποιήσαι, διεπρεσβεύσατο προς Καρχηδονίους, περί κοινοπραγίας και συνέθετο προς αυτούς, ώστε αυτόν μεν επί τους την Ελλάδα κατοικούντας Έλληνας στρατεύειν, Καρχιδονίους δε τοις αυτοίς χρόνοις μεγάλας παρασκευάσασθαι δυνάμεις και καταπολεμήσαι των Ελλήνων τους περί Σικελίαν και Ιταλίαν οικούντας….»

«…..Ο δε Ξέρξης αφού πείσθηκε εις αυτό και επιθυμώντας να υποδουλώσει όλους τους Έλληνες, έστειλε πρέσβεις προς τους Καρχηδονίους να διαπραγματευθούν συμμαχία και συνεφώνησε μαζί τους, ώστε αυτός μεν να εκστρατεύσει εναντίων των Ελλήνων της Ελλάδος, οι δε Καρχηδόνιοι ταυτοχρόνως, αφού συγκεντρώσουν μεγάλην δύναμην, να υποτάξουν τους Έλληνες της Σικελίας και της Ιταλίας…..»

Η επιθυμία του Ξέρξη να προχωρήσει με τον στρατόν του και στο εσωτερικόν τηςΕυρώπης, μετά την κατάληψιν της Ελλάδος, αποδεικνύεται και από την συγκέντρωσιν των τεραστίων μαχίμων δυνάμεών του, οι οποίες υπερέβαιναν το ένα εκατομμύριο άνδρες! Μεγάλο μέρος αυτών των δυνάμεων θα χρησιμοποιούσε, ως στρατεύματα κατοχής των υποδουλωμένων πόλεων και χωρών, εν όσω εκείνος προχωρούσε στην υποταγήν όλης της Ευρώπης.

Και βέβαια είναι γνωστή η τύχη του Ξέρξη, αλλά και του Μαρδονίου και του τεραστίου στρατεύματός του, όταν μέσα σε δύο έτη (– 480 και – 479), απώλεσε και την δύναμη και τις κτήσεις επί Ελληνικού εδάφους, αλλά και την υπερηφάνειά του, συγκρουόμενος με τους Έλληνες στις Θερμοπύλες, στο Αρτεμίσιον, στην Σαλαμίνα, στις Πλαταιέςκαι στην Μυκάλην.

Όμως ας παρακολουθήσουμε τι συνέβη στο άλλο σκέλος της επίθεσης κατά του Ελληνισμού, το οποίον είχαν αναλάβει να φέρουν εις πέρας  οι Σημιτοφοίνικες Καρχηδόνιοι:

ΓΕΛΩΝ

Μετά την σύναψιν της συμμαχίας με τους Πέρσες, οι Καρχηδόνιοι στρατολόγησαν πολλούς μισθοφόρους από την Ιταλία, τηνΛιγυρία, την Γαλατία και την Ιβηρία και επεστράτευσαν τους υπηκόους των Καρχηδονίους και Λίβυες. Τρία χρόνια προπαρεσκεύαζαν τις δυνάμεις τους και στο διάστημα αυτό, συνεκέντρωσαν πάνω από 300.000στρατό, και στόλο αποτελούμενο από200 πολεμικά και 1.000 μεταγωγικά πλοία.

Στρατηγός των Καρχηδονίων, εξελέγη ο Αμίλκας, ο οποίος αφού επιβίβασε το στράτευμά του στα πλοία, απέπλευσεν από την Καρχηδόνα το θέρος του – 480. Διασχίζοντας όμως το Λιβυκόν πέλαγος, συνήντησεν ισχυρή τρικυμία, η οποία του κατέστρεψε πολλά από τα μεταγωγικά του πλοία και ένα σημαντικό μέρος του ιππικού και των αρμάτων του.

Προσορμίσθηκε στο λιμάνι της Πανόρμου (σημερινό Παλέρμο) και διά τρείς ημέρες ξεκούραζε και ετοίμαζε το στρατό του και διόρθωνε τις ζημιές, τις οποίες είχαν υποστεί τα πλοία του από την τρικυμία. Κατόπιν παραλαμβάνοντας το στράτευμα, βάδισε ανατολικά, εναντίον της πόλεως της Ιμέρας, της πρώτης πόλεως στην βόρεια ακτήν τηςΣικελίας, η οποία συμμετείχε στον Ελληνικόν συνασπισμόν, μαζί με τις Συρακούσεςκαι τον Ακράγαντα, ενώ στον Καρχηδονιακόν συνασπισμόν είχαν προσχωρήσει οιΕλληνικές πόλεις του Σελινούντος, της Πανόρμου, της Ζάγκλης και του Ρηγίου.

Ο στόλος του, παρακολουθούσε την πορεία του στρατεύματος, πλέοντας παράλληλα στην ακτήν. Όταν έφθασε κοντά στην πόλιν της Ιμέρας εγκαθίδρυσε δύο στρατόπεδα στα δυτικά της: Ένα διά το πεζικόν του και ένα δια τις ναυτικές του δυνάμεις. Τα στρατόπεδα αυτά τα οχύρωσε με τείχη και αναχώματα και τα συνένωσε με οχυρωματικά έργα, ώστε να αποκλειστεί η πόλη από τα δυτικά. Αφού ετοιμάστηκαν τα στρατόπεδα, μετέφερε σ’ αυτά με τον στόλον του, σίτο και εφόδια από την Λιβύην και τηνΣαρδηνίαν και ήρχισε τις πολεμικές επιχειρήσεις καταλήψεως της Ιμέρας.

Την πόλιν υπεστήριζεν η φρουρά της, με αρχηγό τον Θήρωνα, τύραννο τουΑκράγαντος. Οι πρώτες συμπλοκές όμως, οι οποίες έγιναν εκτός των τειχών της πόλεως, απέβησαν εις βάρος των Ελλήνων, κι έτσι ο Θήρων έστειλε και ζήτησε βοήθεια από τον Γέλωνα, τον τύραννο των Συρακουσών.

Συρακούσες: Γέλων (275-215 π.Χ.)

Ο Γέλων, συνετός και ικανότατος στρατηγός, έχοντας τις δυνάμεις του σε ετοιμότητα, ξεκίνησε γρήγορα με50.000 πεζούς  και 5.000 ιππείς και σε λίγες ημέρες βρέθηκε κοντά στην πόλη της Ιμέρας. Αφού εστρατοπέδευσεν στα περίχωρά της και οχύρωσε το στρατόπεδό του με βαθειά τάφρο και χαράκωμα εξαπέστειλε τους ιππείς του εναντίον των δυνάμεων τουΑμίλκα, οι οποίες λεηλατούσαν την ύπαιθρον χώραν της Ιμέρας. Αιφνιδιάζοντας τα διασκορπισμένα και ασχολούμενα με την λεηλασία τμήματα του εχθρού, οι ιππείς του Γέλωνος, σκότωσαν πολλούς και συνέλαβαν10.000 αιχμαλώτους. Όταν τους οδήγησαν στην πόλιν, έδωσαν μεγάλο θάρρος στους πολιορκούμενους, οι οποίοι απέφραξαν πάλι τις πύλες του τείχους, τις οποίες είχε κτίσει ο Θήρων, διά καλύτερην προστασίαν από τις επιθέσεις του εχθρού.

Επειδή όμως η δύναμη των Καρχηδονίων παρέμενε μεγάλη και ισχυρή και συνεχώς τροφοδοτούνταν διά θαλάσσης, ο Γέλων με την στρατηγική του δεινότητα, δεν παρεσύρθη, αλλά καιροφυλακτούσε την ευκαιρίαν, η οποία θα του επέτρεπε να καταστρέψει τους βαρβάρους, χωρίς να διατρέξει η δική του δύναμη τον κίνδυνον ήττας. Σχεδίαζε να βρεί τον τρόπο διά να κάψει τον εχθρικό στόλο και να αποκόψει τις δυνάμεις των Καρχηδονίων στην Σικελία, χωρίς τον διά θαλάσσης ανεφοδιασμό τους.

Στο σχέδιό του αυτό βρέθηκε σύμμαχος η θεά τύχη! Κάποιοι ιππείς του, από αυτούς που διενεργούσαν αιφνιδιαστικές επιθέσεις σε βαρβαρικά τμήματα, τα οποία λεηλατούσαν την ύπαιθρον, συνέλαβαν αιχμάλωτο έναν ταχυδρόμο και τον οδήγησαν στον Γέλωνα. Ο ταχυδρόμος έφερε μαζί του γράμματα των Σελινουντίων προς τον Αμίλκα, στα οποία του κοινοποιούσαν ότι το ιππικό, το οποίο τους είχε ζητήσει να του στείλουν, θα έφθανε στο βαρβαρικό στρατόπεδο την επομένην ημέραν, την οποίαν τους είχε προκαθορίσει, και κατά την οποίαν, ο Αμίλκας θα βρίσκονταν, όπως τους είχε πει, στο ναυτικό του στρατόπεδο, ασχολούμενος με την προετοιμασίαν μιάς θυσίας προς τον Ποσειδώνα, την οποίαν θα τελούσε.

Μην αφήνοντας αυτήν την ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη, ο Γέλων έστειλε αμέσως ένα μεγάλο τμήμα του ιππικού του να περιέλθει, κρυφά από τον εχθρό, τα γειτονικά μέρη, και το χάραμα της επομένης ημέρας να κατευθυνθούν προς το εχθρικόν ναυτικόν στρατόπεδον, προσποιούμενοι τους Σελινούντιους συμμάχους τωνΚαρχηδονίων. Εκεί, αφού μπουν μέσα στο ξύλινο τείχος του στρατοπέδου, τους διέταξε να επιχειρήσουν την εξόντωση του Αμίλκα και το κάψιμο των πλοίων.

Επίσης έστειλε και σκοπούς στους λόφους πάνω από την πόλιν, διατάζοντάς τους να τον ειδοποιήσουν με σήματα, όταν δούν τους ιππείς να μπαίνουν μέσα στο τείχος του εχθρικού ναυτικού στρατοπέδου. Αφού έδωσε αυτές τις εντολές ο Γέλων, συνεκέντρωσε τις δυνάμεις του και ανέμενε το σήμα των σκοπών από τους λόφους.

Με το ξημέρωμα της άλλης ημέρας, οι ιππείς του Γέλωνα, προσποιούμενοι τους Σελινούντιους, πλησίασαν το ναυτικόν στρατόπεδον των βαρβάρων και ξεγελώντας τους φρουρούς εισήλθαν στο ξύλινον τείχος. Πριν προλάβει κανείς από τουςΣημιτοφοίνικες να καταλάβει τι συνέβαινε, όρμισαν επάνω τους και επάνω στον Αμίλκα, ο οποίος με τους αξιωματούχους του ετοίμαζε την θυσία, και τον σκότωσαν ρίχνοντάς τον επάνω στην αναμμένη πυρά του βωμού. Στην συνέχεια, χωρίς αντίσταση, πυρπόλησαν τον προσαραγμένον στόλον τωνΚαρχηδονίων.

Ο Γέλων, ειδοποιημένος από το σήμα των σκοπών, βάδισε γρήγορα με όλην την δύναμήν του εναντίον του στρατοπέδου των πεζικών δυνάμεων του εχθρού.

Οι Φοίνικες εξήλθαν του στρατοπέδου τους διά να αντιμετωπίσουν τους Έλληνες και η μάχη η οποία συνήφθη ήταν αιματηρή και στην αρχή αμφίρροπη, επειδή οι δυνάμεις του εχθρού ήταν κατά πολύ μεγαλύτερες των Ελληνικών. Όταν όμως στον ουρανόν φάνηκε ο καπνός των καιομένων πλοίων, οι Καρχηδόνιοι λύγισαν, ενώ οι Έλληνες οπλίσθηκαν με υπερβολικόν θάρρος.

Το αποτέλεσμα ήταν η συντριβή των Καρχηδονίων, από την Ελληνικήν παράταξιν.

Επειδή ο Γέλων είχε δώσει εντολή να μην συλλαμβάνουν οι Έλληνες αιχμαλώτους, επηκολούθησε μία φοβερή σφαγή. Περισσότεροι από 150.000 Σημιτοφοίνικες και μισθοφόροι τους σκοτώθηκαν και όσοι κατάφεραν να σωθούν συνεκεντρώθηκαν σε ένα μέρος οχυρόν, κοντά στο πεδίον της μάχης. Όμως πιεζόμενοι από τους Έλληνες και υποφέροντας από την έλλειψιν νερού, αναγκάστηκαν και αυτοί να παραδοθούν.

Η περίλαμπρη αυτή νίκη των Ελλήνων οφείλεται τόσον στο Ελληνικόν ακμαίον ηθικόν, όσον και στο στρατηγικόν σχέδιον του Γέλωνος, ο οποίος έκτοτε απέκτησε μεγάλην δόξαν και φήμην, όχι μόνον στους Σικελιώτες, αλλά και σε όλους τους Έλληνες. Και ήταν τόσο μεγάλη η νίκη των Ελλήνων στην Ιμέρα, ώστε όπως λέει χαρακτηριστικά οΔιόδωρος ο Σικελιώτης, ούτε ένας από τον στρατό των Καρχηδονίων δεν γλύτωσε διά να μεταφέρει την είδησιν της ήττας στην Καρχηδόνα!! Από την περίφημη στρατιά του Αμίλκα, μόνον ένα μικρό πλοιάριο με ελάχιστους ναύτες κατάφερε, ύστερα από πολύ καιρόν, να φθάσει στην Καρχηδόνα, φέρνοντας την σύντομη είδησιν: «Χάθηκαν όλοι, όσοι εξεστράτευσαν στην Σικελία»!

Συνέπεσε δε, όπως εξιστορεί ο Ηρόδοτος στο Ζ΄ βιβλίο (Πολύμνια 166) της Ιστορίαςτου, η ημέρα της μάχης της Ιμέρας να είναι η ίδια με την ημέρα της ναυμαχίας τηςΣαλαμίνος. Έτσι την ίδια ημέρα ναυάγησαν τα σχέδια των συνασπισμένων βαρβάρων,Περσών και Καρχηδονίων, διά την κατάληψιν της Ελλάδος και της Μεγάλης Ελλάδος, καθώς και η σχεδιαζόμενη εισβολή τους από εκεί στο εσωτερικόν τηςΕυρώπης.

Την τελευταίαν αυτήν επισήμανσιν θα πρέπει να μην την ξεχνούν οι λαοί της Ευρώπης, οι οποίοι, εκτός του πολιτισμού και του πνευματικού φωτός, τα οποία τους εδόθησαν άνευ ανταμοιβής από τους Έλληνες, οφείλουν σε αυτούς και στο αίμα το οποίον αυτοί έχυσαν, ακόμη και την ίδια τους την ελευθερίαν!

12 / 9 / 2013

ΒΑΣΙΛΗΣ  ΔΡΟΣΟΣ

(ΜΕΓΙΣΤΙΑΣ)

ΠΗΓΗ