Η προσπάθεια του ανθρώπου, για να ξαναγίνει άνθρωπος.

Ο ελληνικός ανθρωπισμός είχε πολύ πλατύτερη έννοια από αυτό που ονομάζουμε ανθρωπισμό ή ουμανισμό σήμερα.
Ο χριστιανισμός εξευτέλισε την έννοια του ανθρωπισμού με εκείνου της "φιλανθρωπίας". Υποβίβασε
δηλαδή τον άνθρωπο σε επαίτη και έτσι σερνόταν στα χίλια χρόνια του μεσαίωνα. Εκείνου του "λαμπρού Βυζαντίου" που μας διδάσκουν, για να μην ξεχνιόμαστε περί του τι είναι μεσαίωνας.

Η αναγέννηση (αναγέννηση του ανθρώπου) στα 500 χρόνια της μέχρι τα σήμερα, μαζί με τον διαφωτισμό που ήταν τα εφηβικά της χρόνια, δεν κατάφερε να φτιάξει έναν φυσικό άνθρωπο και έναν πραγματικό ανθρωπισμό. 
Μην μπορώντας να απεμπλακεί από ιδεοληψίες, αλλά κυρίως από την μεσαιωνική ηθική, οδηγεί στον άνθρωπο ανάμεσα στον ανθρωπισμό και στην φιλανθρωπία. Έχουμε τον φιλανθρωπισμό, ο οποίος στις σύγχρονες κοινωνίες της υλικής ευμάρειας, έχει μετατραπεί σε φιλοτομαρισμό.

Η ιστορία όμως γράφεται σε μακροσκοπικό επίπεδο του χρόνου και όχι στην αντίληψη μίας γενιάς. Ούτε ο Παύλος φανταζόταν ότι θα κατάφερνε τον χιλιόχρονο μεσαίωνα, ούτε ο Ρουσσώ φανταζόταν ότι έναν χρόνο μετά τον θάνατό του θα γινόταν η Γαλλική επανάσταση, πολύ δε περισσότερο ο Τζιορντάνο Μπρούνο, την ώρα της αγωνίας και του φρικτού θανάτου, δεν φανταζόταν ότι κάποτε θα γινόταν άγαλμα απέναντι από το Βατικανό!

Έτσι λοιπόν σήμερα, διαβάζουμε τους επιστήμονες σε συνέδρια βιολογίας και φιλοσοφίας της επιστήμης, να μιλάνε για τον ειδισμό. Ακόμα και στον ορθογράφο, η λέξη ειδισμός παρουσιάζεται ως λάθος. 

Η ιδέα κυοφορείτε σήμερα και είναι σίγουρο πως σε μερικές δεκαετίες θα αποτελεί τόσο ισχυρή πεποίθηση, όπως σήμερα ο ρατσισμός.
Οι Έλληνες χαμογελούν σκωπτικά από τον Άδη, βλέποντας το πόσο πασχίζει να ξαναγίνει ο Homo Sapiens, άνθρωπος. Πόσο αυτονόητοι για αυτούς προβληματισμοί, ακόμα και στον μέσο πολίτη, σήμερα, δυόμιση χιλιάδες χρόνια μετά, ξαφνιάζει τα επιστημονικά συνέδρια. 

ΠΗΓΗ: http://emmanouilpapas.blogspot.gr/2014/05/blog-post_8.html