Ένα ενδιαφέρον άρθρο: "Το Κόμμα, το Κράτος και το Κεφάλαιο. Με μια λέξη: η Κυριαρχία "

 Από εμάς: Σε αντίθεση με την περιβόητη "δημιουργική ασάφεια", που διέπει και θολώνει στα μάτια των άμεσα ενδιαφερόμενων(δηλ. του λαού μιας χώρας) τις πολιτικές διεργασίες που καθορίζουν τις κοινωνικές συνθήκες, ακολουθεί ένα άρθρο με σαφείς διαπιστώσεις και σε μεγάλο βαθμό εύστοχα συμπεράσματα.
 Οι αγαστές περιπτύξεις κράτους και πολιτικατζήδων του με
κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και χρηματοπισωτικό σύστημα, αλλά και η γραφειοκρατία ακόμα να αποτελεί "σταθερή αξία" στα γρανάζια του μηχανισμού εκπόρνευσης εκλεγμένων αξιωματούχων και ρουσφετο-αναθρεμμένων ψηφοφόρων (αλλά με διαφορετικής κλίμακας αξιών οφέλη για την κάθε κατηγορία). Και τις διακηρύξεις του νεοφιλελευθερισμού για κατάργηση του κράτους (και αποφυγή των "στρεβλώσεων" της οικονομίας, δηλ. στην ασυδοσία των "ελεύθερων αγορών" και της πλήρους ανομίας που απολαμβάνουν) να μοιάζουν με ποντιακό ανέκδοτο, όπως έμοιαζαν και οι ανάλογες διακηρύξεις της φάρσας του (αν)υπαρκτού "σοσιαλισμού" ("δώστε μας περισσότερο κράτος...για να καταργήσουμε το κράτος" διακήρυττε ο πατερούλης Στάλιν). Μια χαρά λειτουργεί ο νεοφιλελευθερισμός μέσα στα κρατικά χωράφια, με το "ελεύθερο εμπόριο" να αποτελεί παράγοντα καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου και καταλυτικής απορρύθμισης υποδομών και υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας και τις ιδιωτικοποιήσεις, τη δραματική περικοπή σε κοινωνικές δαπάνες και την κατάργηση του δικτύου κοινωνικής προστασίας και διαφύλαξης των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, να αποτελούν ένα  νέο "κοινωνικό συμβόλαιο". Και το κράτος να παίζει το ρόλο του φοροεισπράχτορα (οι "χαρατζίδες" όπως ονομάζονταν στην οθωμανοκρατούμενη Ελλάδα), του πολύτιμου φορέα αστυνόμευσης του "πόπολου" και εξασφάλισης του "πολιτικώς ορθού", σύμφωνα με το "νέο κοινωνικό συμβόλαιο" που επιβάλλεται πραξικοπηματικά, του βολέματος των "ημετέρων" και της κατάχρασης δημόσιου χρήματος και πλουτισμού των δημόσιων αρχόντων και των σογιών τους...
 Μέχρι να φτάσουμε στην περίφημη "παγκόσμια κυβέρνηση", τα "κρατικά χωράφια" αλώνονται χωρίς πολύ ιδρώτα και εξυπηρετούν τα σχέδια των πολυεθνικών νεοφεουδαρχών (να'ναι καλά και το εργαλείο "κλεισίματος της κάνουλας δανεισμού" και της απειλής επιβολής κυρώσεων, που σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί και να σημαίνουν τρομοκρατικής φύσης πίεση έως και στρατιωτικού τύπου επέμβαση, αν και οι οικονομικοί δολοφόνοι παίζουν επάξια αυτό τον τελευταίο ρόλο όποτε απαιτηθεί).
Σύνδεση και με αυτό: Η παγκόσμια πανούκλα της πολιτικής και μία σκιαγράφηση των καιροσκόπων και ψυχοπαθών της-σκυλιών της διεθνούς ελίτ (για την κατάντια της "τέχνης άσκησης πολιτικής", η οποία κι έχει φτάσει να μοιάζει, κατά κάποιο τρόπο, σαν να είναι προϊόν..."μαύρων τεχνών"!) 
 " Πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ασχολούνται με ό,τι τους αφορά"
PAUL VALERΥ


Το Κόμμα, το Κράτος και το Κεφάλαιο. Με μια λέξη: η Κυριαρχία

Όσα κι αν λέγονται για την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, η γραφειοκρατία είναι ακόμα ισχυρή. Αν και η ημιαπασχόληση στο δημόσιο, η άρση της μονιμότητας, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι εποχιακές συμβάσεις, οι μετατάξεις, αποτελούν ισχυρά «πλήγματα» για τη γραφειοκρατία, οι αθρόες προσλήψεις στην αστυνομία, το στρατό, και την… αγροφυλακή, «επιδιορθώνουν τη ζημιά» και έτσι δεν υπάρχει ουσιαστική συρρίκνωση της κρατικής γραφειοκρατίας.

Με τον τρόπο αυτό το κράτος επιτυγχάνει δύο πράγματα. Από την μια μεριά ενισχύει την δύναμη των κατασταλτικών μηχανισμών του σε «ανθρώπινο» δυναμικό, και από την άλλη αφήνει πολλά περιθώρια εκμετάλλευσης για το ιδιωτικό κεφάλαιο με τον εκβιασμό της εργασίας, μια και δεν υπάρχουν πια μεγάλες αποκλίσεις στις εργασιακές συνθήκες στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα.

Η θέση των «φιλελεύθερων», ότι ο ανταγωνισμός μπορεί να «ρίξει τις τιμές» αντί της κρατικής επέμβασης, φαίνεται να εξανεμίζεται αν λάβουμε υπόψη μας τις ανεξέλεγκτες αυξήσεις στις τιμές των πετρελαιοειδών, αλλά και άλλων προϊόντων τους τελευταίους μήνες. Έτσι και αλλοιώς, όλοι αυτοί που εκθειάζουν την «ιδιωτική πρωτοβουλία», τον «ελεύθερο ανταγωνισμό» κ.λπ., αυτοί οι ίδιοι χάνουν τον ύπνο τους με τη αγωνία για το αν θα μπει το παιδί τους στο «δημόσιο».

[…] Έτσι και αλλοιώς τις κρατικές επιχορηγήσεις τις παίρνουν και οι μεν και οι δε. Οι κομματικοί διορισμοί γίνονται επίσης και σε κρατικές και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Η υποκρισία των «νεοφιλελεύθερων» φαίνεται με την αγανάκτηση για την πληρωμή των χρεών των δημόσιων εταιριών, ενώ δε κάνουν το ίδιο όταν το κράτος διαγράφει τα χρέη ιδιωτικών εταιρειών, όπως των ΠΑΕ. Οι επιχειρήσεις είναι μηχανισμοί εκμετάλλευσης και συγκέντρωσης του πλούτου, είτε είναι κρατικές, είτε ιδιωτικές. Πιστεύει κανείς πως οι κρατικές τράπεζες είναι λιγότερο τοκογλυφικές από τις ιδιωτικές;

Από την άλλη μεριά οι «σοσιαλδημοκράτες» επαναλαμβάνουν τις κορώνες τους για κράτος δικαίου και αλληλεγγύης, ξέροντας πολύ καλά ότι χρωστούν χάρες στους επιχειρηματίες που χρηματοδοτούν τους κομματικούς τους μηχανισμούς. Έτσι υποτίθεται ότι αγωνίζονται για την μη επικράτηση του κεφαλαίου έναντι του κράτους, λες και αυτά έχουν ανταγωνιστική σχέση. Το κράτος θα είναι πάντα σε αγαστή συνεργασία με τον (ιδιωτικό ή και κρατικό) καπιταλισμό και θα ενισχύεται απ’ αυτόν. Η σχέση αυτή είναι άρρηκτη και περιγράφεται με τον γενικότερο όρο «Κυριαρχία». Ας μη γελιόμαστε λοιπόν. Η κατάργηση του κράτους, όπως υποτίθεται ότι την επιδιώκει ο νεοφιλελευθερισμός είναι αποδεδειγμένα μια μπαρούφα. Το ίδιο ισχύει και για την υποτιθέμενη απόπειρα κατάργησης του κράτους μέσω του (υπαρκτού) σοσιαλισμού. Στην πραγματικότητα τα δυο αυτά συστήματα κυριαρχίας εκμεταλλεύτηκαν και εκμεταλλεύονται τη φυσική δυσφορία του ανθρώπου για το κράτος και την βία του, για να τον εγκλωβίσουν τελικά σε αυτό δίνοντας μια ψεύτικη υπόσχεση ότι θα το καταργήσουν.

Ο θεσμός του πολιτικού κόμματος, σαν μια ιεραρχημένη εταιρία συμφερόντων, είναι η ραχοκοκαλιά του συστήματος της κυριαρχίας. Το κόμμα είναι ο μηχανισμός του κράτους που το τροφοδοτεί με στελέχη και εγκλωβίζει την κοινωνία σε εξαρτησιακές σχέσεις με αυτό. Μέσα στις κομματικές διεργασίες χτίζεται η γραφειοκρατική ελίτ που αναλαμβάνει τα πόστα του κράτους. Μέσα στο κόμμα κατασκευάζεται η πολιτική[1] (ως η μεθόδευση της επικράτησης) και ο πολιτικός (ως ο επαγγελματίας της μεθόδευσης της επικράτησης). Το κόμμα συνδέει τους διάφορους φορείς εξουσίας, γίνεται συχνά το πεδίο της διαπλοκής εξουσιών. Κάθε κόμμα χαρακτηρίζεται από την ικανότητά του να παράξη τα στελέχη για ένα κράτος. Όλα αυτά ισχύουν όχι μόνο για τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας αλλά για όλα τα κόμματα. Μονοκομματικό ή πολυκομματικό το σύγχρονο κράτος βασίζεται στην κομματική οργάνωση.
Με βάση τα παραπάνω, η κοινωνική δράση που στρέφεται ενάντια στην εξουσία, δεν μπορεί να γίνεται μέσα από φορείς εξουσίας, πόσο μάλλον από εταιρείες πολιτικής.

[1] Ένας ακόμα ορισμός της πολιτικής: «Πολιτική λοιπόν θα σημαίνει για εμάς: αγώνα για απόκτηση ποσοστού δύναμης ή επηρεασμού κατανομής της δύναμης, είτε μεταξύ κρατών, είτε εντός ενός κράτους μεταξύ των ομάδων που περιλαμβάνει». (Max Weber, Η πολιτική ως επάγγελμα)

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 44, Νοέμβριος 2005.

το διαβάσαμε στο Anarchy Press