Η αλήθεια γύρω από τους Διωγμούς των Χριστιανών - Μέρος 2ο

2. Διώξεις στη Ρώμη
Μια διαφορετικότητα στην εθνικότητα και η κλίση στην καθολικότητα, ήταν η τάση του ρωμαϊκού πολιτισμού πριν από την άφιξη του Χριστιανισμού, όπως ο Κικέρωνας, ο Σαλλούστιος, ο Καίσαρας, ο Βιργίλος και ο αυτοκράτορας Κλαύδιος επιβεβαιώνουν στις γραφές τους. Τα ξένα ήθη ενσωματώνονταν
εύκολα στην παράδοση του ρωμαϊκού κόσμου, εφ' όσον δεν ήταν επιβλαβή.

Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, στο Bibliotheca Historica, στο μέσο του πρώτου αιώνα πκχ, είδε ότι τα ανθρώπινα ζητήματα αυξάνονταν από κοινού. Η ιστορία είχε γίνει η ιστορία "όλου του κόσμου σαν να ήταν ενιαία πόλη." Η Ρώμη ήταν η καθολική πόλη, βασισμένη στην ελληνική παράδοση. Ο Διόδωρος είδε τη λογική σκέψη στην ιστορία, τον Λόγο με τον οποίο οι Έλληνες ήταν ανώτεροι από τους "βαρβάρους". Αυτή η τάση στην καθολικότητα ήταν αυτό που ο Παύλος και οι πρώτοι χριστιανοί ιεραπόστολοι χρησιμοποίησαν.

Οι Χριστιανοί συγγραφείς προσπάθησαν να υποστηρίξουν ότι οι Χριστιανοί δεν ήταν ενάντια στα συμφέροντα της Ρώμης, αλλά η πίστη στην ερχόμενη αποκάλυψη ήταν πάρα πολύ ισχυρή —και είχε πάρα πολλά οφέλη για μερικούς. Η υπακοή στο ρωμαϊκό κράτος ήταν μια υποχρέωση της συνείδησης ενώπιον του Θεού, στις επιστολές. Ο Κλήμεντας της Ρώμης ώθησε τους Χριστιανούς να είναι τόσο πειθαρχημένοι όσο και οι Ρωμαίοι στρατιώτες. Ο Τερτυλλιανός είπε ότι ο Καίσαρας είναι πιο αληθινός στους Χριστιανούς επειδή η εξουσία του προέρχεται από τον χριστιανικό Θεό. Λίγοι όμως το πρόσεξαν αυτό. Γιατί να το ακολουθήσουν εφ'όσον ο κόσμος θα τελείωνε σύντομα; Τίποτα από αυτά δεν εντυπωσίασε τους πιστούς δεδομένου ότι ήταν ακόμα με την προσδοκία του δεύτερου ερχομού και το τέλος του κόσμου, και αυτό ήταν το μήνυμα του Παύλου. Κάθε βάρβαρη επιτυχία θεωρήθηκε ως ένα βήμα προς τα εκεί. Αυτό ήταν που η παλαιά τάξη δεν συμπάθησε. Και αποδείχθηκαν σωστοί! 

Η πιο πρόωρη δίωξη των Χριστιανών στην αυτοκρατορία ήταν πραγματικά η παρενόχληση των Ρωμαίων από τους Εβραίους που θεωρήθηκαν αποστάτες, και πιθανοί επαναστάτες, λόγω των εντάσεων και του τελευταίου πολέμου στην Ιουδαία. Οι Χριστιανοί προσποιούνται ότι η Ιουδαία ήταν απόμακρη χώρα για την οποία οι Ρωμαίοι ήξεραν ελάχιστα και φρόντιζαν λιγότερο. Κανένας τίμιος μελετητής δεν θα το δεχτεί αυτό. Οι Εβραίοι ήταν μεγάλες μειονότητες σε σημαντικές πόλεις στην αυτοκρατορία, και η Ιουδαία ήταν μια χώρα με ευαίσθητα σύνορα, που σιγοκαίγονταν από την κατασταλαγμένη έχθρα για τους κατόχους της. 

Λίγη προσοχή έχει δοθεί στις ομάδες των Εβραίων μεταναστών, οι οποίοι συνήθως ταυτίζονται με τους Φαρισαίους, ή κλίνουν προς αυτούς, όταν η αλήθεια είναι πιθανότερο να αφορά τους Εσσαίους, των οποίων τα εγχειρίδια εξέθεταν τους πρακτικούς κανόνες των εμπορικών συναλλαγών με τους Εθνικούς. Οι Εσσαίοι ήταν μεσσιανικοί Εβραίοι και αυτό σημαίνει ότι ήταν "χριστιανικοί" Εβραίοι, ακόμη και πριν οι οπαδοί του Ιησού να του αποδώσουν μεσσιανικές αξιώσεις —"Χριστός" στα ελληνικά σημαίνει "μεσσίας". Ομοίως, η λατινική ονομασία για τους Χριστιανούς είναι "Christiani," που μπορεί εξίσου να σημαίνει " Μεσσιανιστές" .

Γι’ αυτό οι κλασικοί συγγραφείς θα μπορούσαν να αποκαλούν " Χριστιανούς" τους ανθρώπους που οδηγούνταν από τον "Chrestus" κατά περιόδους, όταν είναι μετά βίας πιθανό ότι οποιοιδήποτε σημαντικοί αριθμοί των οπαδών του Ιησού θα μπορούσαν να είναι ήδη στη Ρώμη. Αναμφίβολα, μερικοί Χριστιανοί θα ήταν μεταξύ των πολλών "Χριστιανών" (μεσσιανικοί Εβραίοι) στη Ρώμη και, πράγματι, μπορεί να ήταν αρμόδιοι για την πρόκληση αυτών που δεν δέχτηκαν ότι ο Ιησούς ήταν ο μεσσίας. "Χριστιανοί" , εντούτοις , σήμαινε τους μεσσιανικούς Εβραίους γενικότερα. 


3. Διώξεις από τον Nέρωνα
Η πυρκαγιά στη Ρώμη αποδόθηκε από το Νέρωνα στους Χριστιανούς αλλά αυτοί θα ήταν κυρίως μεσσιανικοί Εβραίοι, "Χριστιανοί". Μισό αιώνα αργότερα, ο Τάκιτος τους αποκαλεί Χριστιανούς αλλά μας λέει ότι "μισούσαν την ανθρώπινη φυλή!" Οι Χριστιανοί μας θέλουν σήμερα να σκεφτόμαστε ότι οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν αθώα κορίτσια και αγόρια που περίμεναν ειρηνικά το λυτρωτή τους να φθάσει για να τους σώσει από τον κακό κόσμο. Πιθανώς μίσησαν τον κόσμο επειδή ήταν τόσο κακός, αλλά είναι δύσκολο να φανεί γιατί ο Τάκιτος θα έλεγε ότι μίσησαν τον κόσμο εκτός αν οι πράξεις τους παρουσίαζαν έτσι. Εν ολίγοις, εάν ήταν ειρηνικά αθώοι που περίμεναν παθητικά το τέλος, γιατί θα έπρεπε ο καθένας να θεωρεί ότι αυτοί μισούσαν τον κόσμο; 

Είτε αυτοί οι Χριστιανοί δεν ήταν τόσο αβλαβείς και παθητικοί είτε δεν ήταν οι Χριστιανοί που οι σύγχρονοι Χριστιανοί λένε ότι ήταν. Ή και τα δύο! Οι περισσότεροι θα ήταν μεσσιανικοί Εβραίοι, που διεγείρονταν όλο και περισσότερο με την προοπτική ενός μεσσία που έρχεται ή επιστρέφει. Μερικοί θα ήταν εξελληνισμένοι Χριστιανοί που διεγείρονταν εξίσου με την προοπτική της επιστροφής του μεσσία τους. Κανένας δεν θα πιστέψει ότι κάθονταν παθητικά αλλά θα έτρεχαν στους δρόμους μεταφέροντας τις ειδήσεις .Αυτοί θα ήταν αυτοί που άρχισαν την πυρκαγιά στη Ρώμη, που θα φάνηκε σ'αυτούς ως ένα χέρι βοήθειας στους θεϊκούς απεσταλμένους που θα έρχονταν σύντομα για να καθαρίσουν τον κόσμο —με φωτιά φυσικά. 

Οι Μεσσιανιστές με οποιοδήποτε τρόπο θα εξέφραζαν την πεποίθησή τους — από την περσική θρησκεία —ότι ο κόσμος θα τελείωνε με φωτιά. Μερικοί από αυτούς αναγνώρισαν ότι είχαν ανάψει τη φωτιά, αλλά κανένας δεν εξέτασε ποτέ τον χριστιανικό ισχυρισμό ότι οι ομολογίες ελήφθησαν μέσω βασανιστηρίων, και ότι ήταν ψεύτικες. Φαίνεται αρκετά πιθανό ότι οι φανατικοί Μεσσιανιστές θα είχαν δώσει στο Θεό μια βοήθεια .Οι Χριστιανοί σε όλη τη μέση εποχή έκαναν το ίδιο πράγμα συχνά, επιμένοντας ότι έπρεπε να ανάψουν τις φλόγες που θα κατανάλωναν για πάντα στην κόλαση αυτούς που οι επίσκοποι δεν συμπαθούσαν. 

Γιατί θα έπρεπε να πειστούμε ότι σε αυτήν την περίπτωση οι Χριστιανοί ήταν αθώοι γι'αυτό που επρόκειτο αργότερα να κάνουν συχνά; Καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας, οι Χριστιανοί έχουν παρουσιάσει μια σαφή κλίση στην αποκαλυπτική τρέλα, και η πολλαπλότητα των περιπτώσεων στις τελευταίες δεκαετίες και μόνο αποδεικνύει ότι σε τίποτα δεν διαφέρουν με το τότε. Πρόσφατα, μαζικές δολοφονίες και αυτοκτονίες εμφανίστηκαν μεταξύ των μελών ενός αποκαλυπτικού χριστιανικού τμήματος στην Ουγκάντα. Οι Χριστιανοί θα προσπαθήσουν να πουν ότι δεν είναι χαρακτηριστικό τους, αλλά η αλήθεια είναι το αντίθετο — είναι η ίδια η ρίζα του Χριστιανισμού. 

Η θεωρία είναι αρκετά απλή, καθορίζεις τι θα αναγκάσει το Θεό να επιφέρει την ημέρα της κρίσης και το κάνεις. Ο Ιησούς ο ίδιος είχε επιδιώξει να κάνει το ίδιο πράγμα με την επιστροφή στην Ιερουσαλήμ, στο στήθος του εβραϊκού Θεού. Ο Θεός δεν αποκρίθηκε και ο Ιησούς αισθάνθηκε απογοητευμένος. Ο Τάκιτος το καθιστά σαφές ότι οι "Χριστιανοί" που ομολόγησαν, και οι περισσότεροι παρουσιάστηκαν στην ίδια καταδίκη, δεν καταδικάστηκαν τόσο με την κατηγορία του εμπρησμού αλλά επειδή μίσησαν τη "ανθρώπινη φυλή" —αυτοί θεώρησαν ότι ο κόσμος ήταν κακός και θα τελείωνε σύντομα. Η έκφραση που χρησιμοποιήθηκε από τον Τάκιτο ήταν σχεδόν ένας νομικός όρος που χρησιμοποιήθηκε από τους Ρωμαίους για να σημάνει. Ρωμαίοι, οι κυβερνήτες του ορατού κόσμου. Στο Λουκά 2:1, διαβάζουμε: 

Βγήκε ένα διάταγμα από τον Καίσαρα Aύγουστο ότι όλος ο κόσμος πρέπει να απογραφεί.

Η πυρκαγιά έγινε στις 19 Ιουλίου το 64 μκχ. Ο Τάκιτος λέει ότι η "δεισιδαιμονία" ξέσπασε πάλι όχι μόνο στην Ιουδαία αλλά και στη Ρώμη, που δείχνει ότι οι μεσσιανικές ταραχές εμφανίζονταν και στις δύο θέσεις, συμπτώματα των αυξανόμενων εντάσεων που οδήγησαν στον πόλεμο. Ο Τάκιτος υπονοεί πραγματικά, ότι η κατανόηση του για τον "Χριστιανισμό" ταίριαξε με τη μετακίνηση του Ζηλωτισμού από την Ιουδαία. Τα σημεία της επαφής μεταξύ του πρώτου Χριστιανισμού και των Ζηλωτών είναι απλά πάρα πολύ επαναλαμβανόμενα για να είναι σύμπτωση. 

Η έχθρα στην οποία ο Τάκιτος αναφέρεται θα μπορούσε μόνο να σημάνει σε έναν Ρωμαίο ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν προδότες, αναρχικοί και προσηλωμένοι στην υπονόμευση της δημόσιας τάξης. Αυτό ήταν και ο Ιησούς, και ο ιστορικός δείχνει ότι μερικές δεκαετίες αργότερα, οι οπαδοί του στη Ρώμη φάνηκαν ακριβώς το ίδιο. Οι Χριστιανοί θα μας πουν να πιστέψουμε ότι όλα ήταν μια εκτεταμένη δολοπλοκία από τον κόσμο ενάντια στους αθώους Χριστιανούς, ή έστω μια παρανόηση. Μας θέλουν να θεωρήσουμε ότι οι ρωμαϊκοί ανώτεροι αξιωματούχοι θα επέλεγαν τις περιττές διαμάχες με τους αθώους ανθρώπους ή απλά θα παρανοούσαν τις προθέσεις τους, και έπειτα θα ξόδευαν πολύ χρόνο και δημόσια χρήματα διώκοντας τους χωρίς κανέναν καλό λόγο. Είναι πολύ ευκολότερο να θεωρηθεί ότι είχαν τους λόγους τους.

Είχαν θεωρήσει τους Χριστιανούς, όπως και τον ιδρυτή τους, σαν επικίνδυνους αναρχικούς έτοιμους να κάνουν οτιδήποτε για να επιφέρουν το τέλος του κόσμου, όπως πίστευαν. Κατά συνέπεια, οι Ρωμαίοι είχαν ένα καλό λόγο να σκεφτούν ότι "οι Χριστιανοί" μίσησαν το ρωμαϊκό κράτος και θέλησαν να το αποτελειώσουν. Εάν πρόκειται να πιστέψουμε τις επιστολές του Παύλου, είναι δύσκολο να σκεφτούμε ότι οι Χριστιανοί του θα μπερδεύονταν πάντα με τους αναρχικούς. Καθοδηγεί τους νεοφώτιστους του στο να υπακούσουν το νόμο, και να μην αντιδρούν περιμένοντας το τέλος. Σαν Ρωμαίος, ο Παύλος δε θα μπορούσε να συστήσει οποιεσδήποτε τέτοιες ενέργειες, έτσι αυτοί οι "Χριστιανοί" δεν θα μπορούσαν να είναι οπαδοί του Παύλου ακόμα κι αν ήταν εξελληνισμένοι Εβραίοι. Άλλη μια φορά, είμαστε υποχρεωμένοι να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι που αναφέρθηκαν από τον Τάκιτο ήταν Μεσσιανιστές, μεταξύ των οποίων ήταν πιθανώς εβραϊκοί Χριστιανοί έτοιμοι να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Ιησού και να δείξουν στο Θεό ότι ήταν έτοιμοι για την κρίση του. 

Έτσι, οι χριστιανικοί οπαδοί του Ιησού μπορεί να ήταν μεταξύ των "χριστιανικών" Εβραίων που τιμωρήθηκαν απάνθρωπα από τον Νέρωνα για τις εμπρηστικές τους δραστηριότητες .Οι πιο πρόσφατοι Χριστιανοί τους διεκδικούν όλους σαν δικούς τους αρχίζοντας τον μύθο των ρωμαϊκών διώξεων. 

Ο J.Β. Lightfoot είδε τις αποδείξεις, ειδικότερα στις λίστες των παπών, για δύο αυτόνομες εκκλησίες στη Ρώμη , όχι μόνο μια. Η αρχική εκκλησία δεν θα μπορούσε να έχει ιδρυθεί από τον Παύλο ή τον Πέτρο. Εάν ο Πέτρος έφθασε στη Ρώμη μετά από τον Παύλο, κατόπιν είχε σταλεί εκεί από την εκκλησία της Ιερουσαλήμ αντιτιθέμενος στην αίρεση του Παύλου. Ίσως να θεώρησε απαραίτητο το να ιδρύσει μια ορθόδοξη εκκλησία για να αντιμετωπίσει τους αιρετικούς Ελληνιστές. Κατά συνέπεια, η μια εκκλησία πήρε τη γραμμή του Παύλου και η άλλη πήρε τη γραμμή του Πέτρου. Ο ένας, ήταν εξελληνισμένος και κατήργησε τους ενοχλητικούς εβραϊκούς νόμους, ενώ ο άλλος παρέμεινε πιστός στην εκκλησία και τον Ιουδαϊσμό της Ιερουσαλήμ, και θεώρησε το νόμο ουσιαστικό. 

Εάν η δίωξη των μεσσιανικών Εβραίων συνεχίστηκε κάτω από τον Βεσπασιανό και τον Τίτο, αυτό μετά βίας θα ήταν εκπληκτικό, δεδομένου ότι και οι δύο ήταν Ρωμαίοι στρατηγοί στον εβραϊκό πόλεμο, με την άκρως μεσσιανική χροιά του. Βεβαίως και θα θεώρησαν τους Μεσσιανιστές ως αναρχικούς έτοιμους να νικήσουν το κράτος. Ο Δομιτιανός ήταν ο επόμενος αυτοκράτορας και νεώτερος γιος του Βεσπασιανού. Ήταν δεκαεπτά ετών όταν ο πατέρας του μάχονταν στην Ιουδαία, και έτσι, επίσης δεν θα ήταν ευνοϊκός στους Μεσσιανιστές. Έχει μια κακή φήμη λόγω των υποτιθέμενων διώξεων των Χριστιανών, αλλά γενικά ήταν συνετός αυτοκράτορας. 

Εάν, στο μεταξύ, οι Παυλιανικοί Χριστιανοί, που πιθανώς προσπαθούσαν να διακριθούν από τους στρατευμένους μεσσιανικούς Εβραίους, ήταν στη λίστα παρακολούθησης του Δομιτιανού, των ανατρεπτικών ομάδων, ίσως να είχαν το δικαίωμα να αισθανθούν θιγμένοι. Όχι πολύ αργότερα, ο Πλίνιος έγραφε στον Τραϊανό ρωτώντας τον πώς πρέπει να εξετάσει τους Χριστιανούς που βρήκε στην Βιθυνία να τραγουδούν ύμνους στον Χριστό ως Θεό, έτσι είχε τις αμφιβολίες για το βαθμό της επαναστατικότητας αυτής της ομάδας. Η απάντηση του Τραϊανού ήταν ήπια. 

Οι Χριστιανοί λένε ότι μετά από την πυρκαγιά διώχτηκαν για "το όνομα" —μόνο και μόνο επειδή καλούνταν Χριστιανοί. Ο Ιουστίνος ο μάρτυρας (1 Aπολ 24) υποστηρίζει ότι αν και οι Χριστιανοί είπαν γνωστά πράγματα στους Έλληνες, μισήθηκαν λόγω του ονόματος του Χριστού. Έτσι, το όνομα του Χριστού θα πρέπει να υποδήλωνε κάποια ανεπιθύμητη σκέψη στους Ρωμαίους ή ακόμα και απειλή. Ήταν, ότι ο Χριστός ήταν ένας Εβραίος επαναστάτης που εκτελέστηκε σαν τέτοιος. 

Απλά, "το όνομα" θεωρήθηκε αρκετό από τις ρωμαϊκές αρχές για να δηλώσει μια ανατρεπτική ομάδα. Ήταν πιθανοί εβραϊκοί Μεσσιανιστές, και επομένως ήταν δικαίως ύποπτοι ως τρομοκράτες. Οι Ρωμαίοι τους είδαν ακριβώς όπως οι Αμερικάνοι είδαν τους κομμουνιστές, ειδικά κάτω από την ψύχωση του Joseph McCarthy — μια απειλή για τη σταθερότητα, μια συνωμοσία για να νικηθεί η κοινωνία — και τους εκδίωξαν επίσης ως ανατρεπτικούς. Εάν ανατροπή σημαίνει οποιοδήποτε είδος κοινωνικής αλλαγής, κατόπιν, αναμφίβολα, οι Αμερικάνοι κομμουνιστές ήταν ανατρεπτικοί, αλλά οι περισσότεροι ήταν πιστοί Αμερικανοί. Πολλοί κομμουνιστές θεωρήθηκαν Ρώσοι κατάσκοποι, και αναμφίβολα μερικοί ήταν, αλλά οι περισσότεροι όχι.

Οι περισσότεροι Αμερικανοί π.χ. θα θεώρησαν αναγκαίο τον διωγμό των κομμουνιστών από το κράτος. Οι περισσότεροι από αυτούς τους Αμερικάνους ήταν δεσμευμένοι Χριστιανοί που όμως δεν θα πίστευαν ποτέ έναν κομμουνιστή που δεν είχε καμία επιθυμία να μιμηθεί τον σοβιετικό κόσμο σε τίποτα εκτός από τον προγραμματισμό της οικονομίας. Ούτε οι ρωμαϊκές αρχές πίστεψαν τους Χριστιανούς που είπαν ότι δεν ήταν υποστηρικτές της εβραϊκής ανεξαρτησίας. Όπως ακριβώς ο κομμουνισμός έγινε μια λέξη κατάχρησης στον εικοστό αιώνα, στον πρώτο αιώνα, το όνομα Χριστιανός έγινε μια ύποπτη λέξη και χρησιμοποιήθηκε καταχρηστικά από τους Ρωμαίους. 

Ο διορατικός Ιησούς, φυσικά, το προέβλεψε αυτό (κατά Ματθαίο 10:22) εάν δεν πιστεύετε ότι ο Ματθαίος έγραψε στο Ευαγγέλιο του κάτι που ήδη είχε συμβεί. Το Ευαγγέλιο του Ματθαίου γράφτηκε σ'αυτήν την περίοδο, προς το τέλος του πρώτου αιώνα.

Η συνέχεια στο 3ο μέρος...