55 ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ

55 ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ

 Το κείμενο που περιγράφει τις αρχές του πνευματικού κόσμου με σαφήνεια, δεν μπορεί παρά να αφορά την ουσία του αριθμού ΕΝΑ, καθώς από αυτό ξεκινάει η οντολογική φιλοσοφία των Ελλήνων και σε αυτό στηρίζονται όλες οι πνευματικές επιστήμες. Θα μπορούσαμε δηλαδή, καθόλου άστοχα, να ορίσουμε την επιστήμη του πνεύματος ως την θεωρία τους ΕΝΟΣ.

Η πρώτη διαπίστωση, η οποία αποτελεί την σωστή βάση για το ξεκίνημα είναι η φράση του Σωκράτη. Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα. Ξεκινάς δηλαδή να κατανοήσεις αυτό το οποίο δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να κατανοηθεί. Πως όμως μπορεί να γίνει επιστήμη αυτό που δεν μπορεί να γίνει επιστητό? Καλούμαστε λοιπόν να εξετάσουμε εκείνο που γνώρισε ο Σωκράτης, δηλαδή αυτό που δεν γνώρισε και πως τελικά έφτασε στην κατανόηση ότι δεν γνώρισε. Φυσικά έφτασε σε αυτή την κατανόηση γιατί αρχικά θεωρούσε και αυτός, όπως όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο, ότι γνωρίζει. Όχι, είπε η φιλοσοφική σκέψη, κανείς δεν γνωρίζει και μόνο εκείνος που θα το κατανοήσει αυτό έχει ελπίδα να ακουμπήσει το ακατανόητο ΕΝΑ, να το δει σαν την έκφραση όλων όσων υπάρχουν.

Εξετάζομαι λοιπόν πρώτα αυτό που γνωρίζει ο κάθε άνθρωπος, αυτό που θεωρεί ως υπαρκτό, για να φτάσουμε στο συμπέρασμα του Σωκράτη. Αυτό λοιπόν που γνωρίζει ο άνθρωπος είναι τον συνεχώς μεταλλασσόμενο υλικό και φαινομενικό κόσμο των αισθήσεων. Αυτό που γνωρίζει ο άνθρωπος ξεκινώντας από βρέφος μέχρι να γεράσει και να πεθάνει είναι η υλική ύπαρξη, η οποία είναι μια δεύτερη κατάσταση ξεχωριστή από αυτό το ΕΝΑ. Γνωρίζει δηλαδή ένα διχασμένο κόσμο, ένα κόσμο που δεν είναι παρά η αρμονία δύο αντιθέτων. Γνωρίζει το ΒΗΤΑ. Αλλά και πάλι όχι την ουσία του ΒΗΤΑ αλλά μονάχα το φαινόμενο. Για να κατανοήσεις την ουσία του ΒΗΤΑ πρέπει απαραίτητα να γνωρίσεις το ΑΛΦΑ πρώτα.

Ο Σούφι δάσκαλος μας δινει την συμβουλή να αναζητήσουμε πρώτα το κλειδί της γνώσεως, το ΑΛΦΑ.

Φιλε παρατα τωρα τις μελέτες και σπουδες,

Μόνο ένα Αλεφ, τίποτα άλλο δεν θες,

Το μυαλό σου φόρτωσες γνώσεις και στοιχεία,

Στο χώρο σου στοίβαξες βιβλία.

Όμως την Γνώση έχασες κυνηγώντας τις ψευτιές

Ετσι φίλε, παράτα τώρα τις σπουδές.

 Στο απόκρυφο ευαγγέλιο της παιδικής ηλικίας του Ιησού, ο Ιησους λέγει στο διδάσκαλο του. «Συ το άλφα μη ειδώς πως άλλον το βήτα διδάξεις;»

- Εσύ που δεν γνωρίζεις το Αλφα πως θα διδάξεις σε κάποιον άλλο το βήτα; Δηλαδή ξεκινώντας την κατανόηση του μεταβλητού κόσμου, πρέπει απαραίτητα να έχουμε μια γνώση εκείνου που δεν γίνεται να είναι γνωστό. Δεν θα κατανοήσουμε ποτέ τι είναι ο πολυδιάστατος κόσμος των φαινομένων αν δεν ανακαλύψουμε πίσω από αυτόν την ακίνητη και απόλυτη ΜΟΝΑΔΑ.

 Είναι απαραίτητο πριν ξεκινήσουμε οποιαδήποτε έρευνα ή ανάλυση του διπλού κόσμου φαινομένων, να έχουμε μια κατανόηση, μια συνείδηση του αγνώστου ΕΝΟΣ. Η λέξη ουδέν, η οποία χρησιμοποιεί ο Σωκράτης, περιγράφει μηδενιστικά την συνείδηση του όντος. Το ΈΝΑ που γνώρισε ο Σωκράτης, είναι το «ουδέν» το οποίο εγνώρισε ο Σωκράτης. Αυτό είναι ακριβώς το θαύμα της ύπαρξης, πως ένας μεταβλητός και φαινομενικός κόσμος, εκφράζει και είναι τελικά αυτό το ΕΝΑ εν ζωή και εν δράση. Γιατί αυτό το ΕΝΑ βρίσκεται πέρα από αυτό που εμείς θα διαχωρίζαμε σε ον και μη ον, σε υπαρκτό και ανύπαρκτο.

 Η ερώτηση για την ύπαρξη του θεού δεν έχει κανένα νόημα κάνοντας αυτόν το συλλογισμό. Εχουμε την τάση να περιγράψουμε το ΈΝΑ με μορφές υλικές και ιδέες οι οποίες γεννιούνται από τον μεταβλητό κόσμο. Αυτή όμως η περιγραφή φανερώνει τις ιδιότητες της μονάδος αλλά δεν είναι η μονάδα, είναι μονάχα μια εικόνα της, είναι μονάχα μια προβολή εκείνου που ουσιαστικά υπάρχει στον ανύπαρκτο μεταβλητό κόσμο. Το να δηλώσεις όμως ότι αυτός ο κόσμος δεν υπάρχει, είναι μια λανθασμένη πρόταση. Αυτό που δεν υπάρχει είναι το φαινόμενο το οποίο εμείς αντιλαμβανόμαστε ως αρμονία των αντιθέτων. Αυτό που υπάρχει είναι εκείνο που δημιουργεί την αρμονία των αντιθέτων. Το ένα σοφό που διοικεί τον κόσμο, όπως λέει ο φιλόσοφος Ηράκλειτος.

Fragment 41 : Diogène Laërce, Vies des philosophes, IX, 1. 

 εἶναι γὰρ ἓν τὸ σοφόν, ἐπίστασθαι γνώµην, ὁτέη ἐκυϐέρνησε πάντα διὰ πάντων.

 Γιατί  ένα είναι το σοφό, να γνωρίζεις την γνώμη η οποία κυβέρνησε τα πάντα μέσω των πάντων, λέει ο Ηράκλειτος. Να γνωρίζεις δηλαδή το Νου, ο οποίος κυβερνάει το σύμπαν, όπως έλεγε ο Αναξαγόρας. 

 Κι αυτό το ΕΝΑ είναι μυστήριο, ακατανόητο, αδύνατον να γνωσθεί με τις ιδέες ή να γίνει αισθητό με τις αισθήσεις. Μπορεί όμως να εισέλθει στην παρούσα ζωή του κάθε ανθρώπου, ως μια μυστήρια δύναμη συμπαντική, η οποία θα αποδώσει νοήματα στα σύμβολα και θα γίνει αισθητό με την καρδιά. Μπορεί να γεννηθεί ως θεός Διόνυσος, υιός του Δία και της θνητής Σεμέλας, ερχόμενος να δηλώσει, ότι μέσα στην ανυπαρξία εκείνο το οποίο κυριαρχεί, είναι η ουσιαστική ύπαρξη του ΕΝΟΣ. Με αυτό τον τρόπο καθορίζουμε και τι είναι ύπαρξη ουσιαστική διαχωρίζοντας την από την υλική ή πνευματική ύπαρξη. Αυτό το οποίο ουσιαστικά υπάρχει, είναι εκείνο που εξουσιάζει, είναι το ηγεμονικό στοιχείο κάθε οντότητας. Το ΟΝ υπάρχει, δηλαδή εξουσιάζει το μη ον, υπερέχει της ανυπαρξίας.

 Φθάνουμε λοιπόν στο σημείο να θέσουμε την πρώτη αρχή της ελληνικής οντολογικής φιλοσοφίας, η οποία θα μας καθοδηγήσει μακριά από την πλάνη του διχασμού, μακριά από την λατρεία του μη όντος. Ο πατέρας της ελληνικής αυτής φιλοσοφικής θέσης είναι ο φυσικός φιλόσοφος Παρμενίδης.

«Ελα τώρα θα σου πω, κι εσύ μετάφερε το, ποιες είναι οι μόνες της έρευνας οδοί: Η μία, ότι ένα πράγμα είναι και δεν μπορεί να μην είναι, το μονοπάτι είναι της Πειθώς, που την αλήθεια συνοδεύει, η άλλη, ότι δεν είναι κι είναι ανάγκη να μην είναι, αυτή είναι μονοπάτι, σου το λέω, ολότελα απρόσιτο, γιατί ούτε μπορείς αυτό που δεν είναι να μάθεις, αδύνατον, ούτε και να το πεις.»  Αυτά γράφει ο Παρμενίδης στο περί φύσεως, και τονίζει ότι «υπάρχει μόνο το είναι, το μηδέν δεν υπάρχει.»  (εστίν γαρ είναι, μηδεν ουκ εστίν)

 Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε εκείνο το οποίο υπάρχει ουσιαστικά, εκείνο που είναι και να αδιαφορήσουμε για τον δρόμο της πλάνης αναζητώντας αυτό που δεν είναι. Γιατί το μηδέν δεν υπάρχει και τίποτα δεν έχει προέλθει εκ του μηδενός, όπως ισχυρίζονται οι χριστιανοί και οι Ιουδαίοι, μηδενιστές όντες και αρνητές της γης. Εχουμε λοιπόν τον τρόπο της ορθής έρευνας, την αναζήτηση του όντος ανάμεσα στα φαινόμενα και τα υλικά πράγματα και τα σύμβολα, την αναζήτηση της θείας ενότητας μέσα μας κι έξω από μας. Ο αντίθετος δρόμος της πλάνης θα σε οδηγήσει μακριά από την αλήθεια, πέρα από τον κόσμο και τον εαυτό σου και τελικά στον απόλυτο διχασμό και τον θάνατο.

 Πρέπει λοιπόν τώρα να πούμε για το ΕΝΑ, το μόνο ΑΓΑΘΟ, τον μοναδικά αληθινό υπαρκτό ΘΕΟ, αν μπορούμε να δώσουμε ένα τέτοιο όνομα στο ένα αγαθό που κυβερνά τα πάντα. Το μεγάλο ΤΑΟ των Κινέζων, το οποίο βρίσκεται πέρα από τον Γιν και το Γιανγκ, πέρα από την ζωή και το θάνατο. Το υψηλό Βράχμα των Ινδών το οποίο αναπαύεται μέσα στην καρδιά του Σίβα. Τον ΩΝ (υπάρχων) των μυστικιστών Ιουδαίων, τον θεό εκείνο που δια της Σεκίνα, της θυληκής αρχής του σύμπαντος, δημιουργεί κι επιβλέπει το σύμπαν. Αναφέρω σκόπιμα σε αυτό το σημείο την Σεκίνα, γιατί θέλω να τονίσω την λειτουργία της μονάδος η οποία είναι να ενοποιεί και να δίνει ύπαρξη σε όλους τους αριθμούς, δηλαδή σε όλα τα όντα. Ο αριθμός δύο από αυτή την άποψη είναι μία μονάδα, γιατί αν δεν ήταν ΕΝΑ δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Έτσι η ουσιαστική ύπαρξη του ΕΝΟΣ δεν μένει ακίνητη σε μια απόκοσμη μορφή, ουσιαστικά ταυτιζόμενη με το ουδέν αλλά ποτίζει όλη την ύπαρξη, όπως ο ουρανός ποτίζει την γη με τα ζωτικά ύδατα. Γι αυτό και ο Παρμενίδης  ως δημιουργικό αίτιο ορίζει ένα, κοινό, τη θεά που είναι εγκατεστημένη ανάμεσα σε όλα και είναι η αιτία για κάθε γέννεση. Αυτή η θεά, η οποία όπως εικάζουν οι φιλόσοφοι είναι η Αφροδίτη, κι όπως λένε οι Ινδοί είναι η Σάκτι, η σύντροφος του Σίβα, ή η Σεκίνα όπως λένε οι Ιουδαίοι καμπαλιστές, είναι η μονάδα ή καλύτερα η ουσία της μονάδος στον αριθμό δύο. Γιατί τίποτα από όσα υπάρχουν έξω από το ΕΝΑ και αιώνιο ΟΝ, δεν μπορεί να έχει την ουσιαστική ενότητα του πρώτου ΑΓΑΘΟΥ ΕΝΟΣ. Όλα όσα υπάρχουν από το δύο και μετά, υπάρχουν πλέον χωρισμένα σε δύο αντίθετα, και μπορούν να φανερώνουν την ενέργεια και την ουσία του ΕΝΟΣ, μόνο σαν μια αρμονία εκδηλωμένη στην ύλη και τον χρόνο.

 Γι αυτό το λόγο, πολλές φιλοσοφίες παρουσιάζουν τον κόσμο να έχει δύο αρχές αλλά αναφέρονται συγκεκριμένα στον εκδηλωμένο πλέον κόσμο και όχι στην ουσιαστική ενότητα του παντός. Περιγράφουν πως η αρμονία των αντιθέτων εκδηλώνει δημιουργικά την ουσιαστική ύπαρξη του ΕΝΟΣ. Οι μονοθεϊστικές θρησκείες επιμένοντας στην αυστηρή πραγματικότητα του ενιαίου κόσμου και αρνούμενοι την υλική του εκδήλωση και την χρονική του φανέρωση, περιορίζουν τον θεό έξω από τον κόσμο και δεν του επιτρέπουν να συνυπάρχει με το όλον σύμπαν. Αντίθετα περιγράφουν την δημιουργία ως μια πτώση, μια αρνητική εκδήλωση του όντος, καθώς το ΕΝΑ προχωρεί στο ΔΥΟ σε μια διπολική πραγματικότητα η οποία μάλιστα δεν έχει κανένα όριο ή τέλος αλλά παραμένει σαν ένα βήμα μεταξύ της ύπαρξης και της ανυπαρξίας.

 Στο σημείο αυτό, για να κατανοήσουμε με ακρίβεια την ουσία του όντος, οφείλουμε να το εντοπίσουμε εκεί που πραγματικά βρίσκεται, στην ύπαρξη δηλαδή και να μην κινδυνεύσουμε κι εμείς να πλανηθούμε σε δρόμους οι οποίοι οδηγούν στην αναζήτηση της ανυπαρξίας. Σε αυτό θα μας βοηθήσει η φράση του Παρμενίδη, ο οποίος το εντοπίζει με ακρίβεια εκεί που βρίσκεται και δεν το αναζητεί σε άλλους δρόμους πλάνης.

Ουδέ ποτ’ ην ουδ’ έσται, επεί νυν εστιν ομου παν.

 Δεν υπήρξε ποτέ, ούτε θα υπάρξει ποτέ, γιατί είναι τώρα όλο μαζί: λέει ο Παρμενίδης, καθορίζοντας την ύπαρξη του όντος στο τώρα, στο εδώ, στην υλική ύπαρξη. Αν αρχίσουμε να αναζητούμε αυτό που υπάρχει έξω από τον κόσμο, στο παρελθόν ή στο μέλλον, θα χάσουμε τον δρόμος της ορθής αναζήτησης, καθώς αυτό το οποίο εξ αρχής εξετάζουμε, είναι το φαινόμενο που έχουμε μπροστά μας, τον κόσμο μέσα στον οποίο εμείς υπάρχουμε. Το φαινόμενο βέβαια δεν είναι αυτό που ουσιαστικά υπάρχει, αλλά το ΟΝ βρίσκεται κρυμμένο μέσα στο φαινόμενο και στον τρόπο που αυτό εκδηλώνεται στην υλική ύπαρξη. Η ύλη και το πνεύμα δεν είναι τα ουσιαστικά υπαρκτά όντα, αλλά φαινόμενα και η έρευνα των φαινομένων έχει σκοπό να μας οδηγήσει σε αυτό το οποίο ουσιαστικά υπάρχει και ηγεμονεύει επί της ανυπαρξίας.

Ξεκινώντας λοιπόν κανείς να κατανοήσει το  Αλφα, εκείνο το οποίο σύμφωνα με τους φιλοσόφους στέκει ακίνητο μακριά από κάθε αλλαγή, πέρα από την ζωή και τον θάνατο, θα παραπλανηθεί αν φανταστεί ένα τόπο μακρινό κι αλλάργο γι αυτό το ΕΝΑ και το τοποθετήσει εκεί ως σαν να το τοποθετεί σε μία φυλακή. Διότι το άλφα είναι η πηγή των πάντων και υπάρχει μέσα στα πάντα, άλλοτε ως ύπαρξη κι άλλοτε ως μη ύπαρξη, άλλοτε ως φως κι άλλοτε ως σκοτάδι, άλλοτε ως ζωή ή θάνατος, αρχή ή τέλος. Όλη η φαινομενική ύπαρξη δεν είναι παρά το τραγούδι του απόλυτου όντος, το οποίο παρόλο που ακινητεί προχωράει, παρόλο που αναπαύεται, εξελίσσεται σε όλα όσα υπάρχουν. 

 Την γνώση αυτή κατέχουν όλοι οι μυστικιστές οι οποίοι έχουν περπατήσει αρκετά τον δρόμο του ουρανού. Ο χριστιανός Όσιος Πατέρας Θεόδωρος γράφει στην φιλοκαλία των νηπτικών: "κι εστίν κύκλος τις αϊδιος, από του αυτού αρχόμενος και εις το αυτό καταλήγων. Όσο γαρ νοεί και εφίεται. Και όσο εφίεται απολαύει. Όσον δε απολαύει, προς το νοείν πάλι ρώνυται και αύθις άρχεται της ακινήτου κινήσεως, είτ’ ουν της ακινήτου ακινησίας. Το μεν ουν τέλος, όσον ημίν εφικτόν, τοιούτον.»

 Ο χριστιανός πατέρας Θεόδωρος, αναγνωρίζει τον κύκλο της ζωής, τον αέναο κύκλο του όντος, το οποίο προχωρά από την ζωή στον θάνατο και ξανά προς την ζωή, και καθώς πεθαίνει και αναστήνεται υπάρχει πάντα, όχι ως υλική υπόσταση αλλά ως αρμονία εκδηλωμένη στην ύλη. Η ζωή του πνευματικού ανθρώπου είναι ένας αδιάκοπος αγώνας να βρεθεί σε αυτή την κατάσταση όπου θα ενωθεί με το ΕΝΑ, θα βρεθεί δηλαδή πνευματικά μέσα στην βασιλεία των ουρανών. Ο ενταύθα βίος, λέει ο πατέρας Θεόδωρος, άθλον εστίν και αγών δεδομένος, ο εν σαρκί βίος.  Έπαθλον δε η ρηθείσα κατάστασις. Δώρον ομού αγαθότητας θείας και δικαιοσύνης επάξιον. Είναι λοιπόν η κατανόηση του ΕΝΟΣ ακίνητου ΑΓΑΘΟΥ ΟΝΤΟΣ αλλά δημιουργού κάθε κίνησης, το έπαθλο το οποίο κερδίζει κάθε αγωνιστής της πνευματικής ζωής. Είναι η γνώση της ουσιαστικής ηγεμονικής ύπαρξης μέσα στην ανυπαρξία των φαινομένων τα οποία παραπλανούν τον ανθρώπινο νου και οδηγούν την ψυχή στην απώλεια και τον θάνατο.

 Για να γίνει κατανοητό το ΑΓΑΘΟ ΕΝΑ και ο τρόπος φανέρωσης του στην υλική ύπαρξη, είναι απαραίτητο να γίνει κατανοητή η μία αδιαίρετη και ομοούσια τριάδα των χριστιανών. Διότι οι χριστιανοί αναγνωρίζουν πως επί της γης, μόνο στον αριθμό τρία φανερώνεται η θεϊκή ουσία και ενέργεια. Στην παρούσα ανθρώπινη κατάσταση της υλικής υπάρξεως, η οποία βέβαια είναι και η μόνη δυνατή, ο θεός είναι τριαδικός, δηλαδή το ΕΝΑ εμφανίζεται με τις ιδιότητες του αριθμού τρία. Φυσικά δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος και να θεολογήσουμε χριστιανικά ή μονοθεϊστικά, κόβοντας το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε, αναιρώντας όσα μέχρι τώρα έχουμε πει για το ένα και το δύο, αλλά αναγνωρίζοντας τον υπαρκτό κόσμο ως τον χώρο όπου διαβιώνουν οι πολλοί θεοί. 

ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ

Η σημασία της επιμονής του Παρμενίδη στην ενότητα του όντος γίνεται κατανοητή μόνο αν λάβουμε υπόψη μας την περσική θρησκεία εκείνη την εποχή. Σύμφωνα με τον Ζωροάστρη, τον προφήτη των Περσών, απέναντι στον καλό θεό Αχούρα Μάζντα βρίσκεται ο κακός θεός Αριμάν.

Ο Παρμενίδης ναφέρει: «Ονομάζουν έτσι οι πλανεμένοι δύο αρχές, μία καλή και μία κακή. Ενώ έπρεπε μία να ονομάζουν.»

 Αυτό το οποίο η φύση αποκαλύπτει μέσα στην πολυπλοκότητα και τις αντιθέσεις της, είναι ένα ενιαίο και αδιαίρετο ον. Αυτό το οποίο πραγματικά υπάρχει είναι μόνο ένα. Ο άνθρωπος είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσει την ενότητα των πάντων ξεπερνώντας με αυτόν τον τρόπο την αντίληψη την οποία έχει για ένα κόσμο αντιθέσεων και διαφορών. Δεν είναι σωστό ο άνθρωπος να δει τον κόσμο σαν ένα πεδίο μάχης δύο αντίθετων δυνάμεων, ούτε σαν ένα χώρο όπου υπάρχει μια άπειρη πολυπλοκότητα, αφού αυτό το οποίο είναι αληθινό κι αιώνιο είναι μονάχα ένα.

Ο φιλόσοφος Ξενοφάνης λέγεται ότι είναι ο πρώτος που «ενίζει» .

 «Ξενοφάνης δε πρώτος τούτων ενίσας, εις τον όλον ουρανόν αποβλέψας το εν είναι φησί τον θεόν.» Αριστοτέλης Μεταφυσικη. Ι 5. 986 b 21

  Ο άνθρωπος γύρω του βλέπει πολλά και ζώα και φυτά και βουνά και ποτάμια και άστρα στον ουρανό. Μέσα του όμως βλέπει μια συνείδηση, μία βούληση, ένα πνεύμα. Όπως ο ήλιος είναι ένας και άρχοντας του ουρανού, έτσι και ο νους του ανθρώπου είναι ένας και άρχει στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου.

 Η συνειδητοποίηση όμως, ότι όλα κυβερνούνται από ένα συμπαντικό νου, ενώνει τα όντα έξω από μας κάτω από ένα άρχοντα αλλά ενώνει κι εμάς τους ίδιους με το σύμπαν, καταλήγοντας έτσι στην ενότητα των πάντων.

 Στην κατανόηση του υπέρτατου και πρωταρχικού όντος έχουμε δύο δρόμους, τον δρόμο της θρησκείας και τον δρόμο της φιλοσοφίας. Ο αρχαιότερος δρόμος της θρησκείας φανερώνει τον προσωπικό θεό του σύμπαντος, τον οποίο φαντάζεται ως άνθρωπο και τον ντύνει με ονόματα και ιδιότητες. Ο δρόμος της θρησκείας ταυτίζεται συνήθως με τον ηλιακό θεό. Ηλιακοί θεοί ήταν οι υπέρτατοι θεοί όπως, ο Διόνυσος των Ελλήνων, ο Γιαχβέ των Ιουδαίων, ο Ατον των Αιγυπτίων και φυσικά ο Χριστός.

 Η φιλοσοφία αφαιρεί από το υπέρτατο ον όλες τις ιδιότητες και τα ονόματα κι αφήνει μονάχα την ιδιότητα της εν-ότητας και του αγαθού. Έτσι ο θεός των φιλοσόφων είναι ανώνυμος, άγνωστος και δεν φέρει κανένα από τα στοιχεία του προσωπικού θεού. Ο θεός των φιλοσόφων αγκαλιάζει όλο τον κόσμο βρίσκεται πάνω από όλα τα έθνη των ανθρώπων και τους θεούς τους.

55

 Οι Πυθαγόριοι ανακάλυψαν στον αριθμό 55 όλες τις ιδιότητες της μονάδος μέσα στην δυάδα. Ο αριθμός αυτός φανερώνει την ένωση των αντιθέτων τα οποία έχουν πρώτα απ΄όλα τον χαρακτήρα της ομοιότητας, ώστε να είναι ακριβώς αντίθετα. Στην δυάδα η ομοιότητα αυτή εκφράζεται καθως το δύο είτε το πολλαπλασιάσεις 2Χ2, είτε το προσθέσεις 2+2, έχεις το ίδιο αποτέλεσμα. Μετά την δυάδα όλοι οι αριθμοί δίνουν μεγαλύτερο αποτέλεσμα με τον πολλαπλασιασμό. Το ένα δίνει μεγαλύτερο αποτέλεσμα στην πρόσθεση.

Επιλέγω την μορφή του 55 ΕΝ ως απόδοση της εκφράσεως της μονάδος στην μεταβαλλόμενη πνευματική πραγματικότητα. Το 55 είναι η μονάδα όπως εκφράζεται από την δυάδα, εφόσον έχουμε δύο πεντάρια, καθώς κάθε αριθμός για να είναι υπαρκτός και ενιαίος χρειάζεται την ουσία της μονάδος. 

 Σπουδάζουμε λοιπόν τον κόσμο των αντιθέτων για να βρούμε την κρυμμένη αρμονία εντός του, κι εντός μας, και όχι για να επιδοθούμε σε ένα πόλεμο με το ανύπαρκτο. Κι όπως η ζωή είναι ένας κύκλος, 5 επί 5 ίσον 25, ένας κυκλικός αριθμός, που επιστρέφει συνεχώς στον εαυτό του.

 Λένε οι Πυθαγόριοι την τετρακτίδα το άθροισμα των πρώτων τεσσάρων αριθμών, 1+2+3+4=10  Το 10 είναι και το άθροισμα των 5+5 αλλά και όλοι οι αριθμοί από το 1 έως το 10 αν προστεθούν μας δίνουν άθροισμα 55. Και τελικά τί είναι το ΑΛΦΑ αριθμολογικά; Ο αριθμός 532. Είναι ο κύκλος της γης σύμφωνα με το αστρονομικό σύστημα του Μέτωνα, όταν οι 19 κύκλοι της σελήνης και οι 28 κύκλοι του ήλιου επανέλθουν στο σημείο επανεκκίνησης καθώς κλείνουν ένα κύκλο της Γης. 19Χ28=532

 Άλλωστε σε ένα επιστήμονα είναι ολοφάνερο ότι το σύμπαν μας είναι τόσο τέλεια χτισμένο από παράξενες συμπτώσεις. 

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ