Ο ΣΙΣΥΦΟΣ ΚΑΙ Ο ΒΡΑΧΟΣ.

ΚΑΘΩΣ Ο ΣΙΣΥΦΟΣ κινείται ανηφορικά στην 

πλαγιά του λόφου,σπρώχνοντας τον βράχο προς την κορυφή,πραγματοποεί βήματα προς την Ελευθερία.

Ανεβάινοντας σ΄ ένα οποιοδήποτε ύψος,φθάνει σε κάποιο βαθμό ε
λ ε υ θ ε ρ ώ σ ε ω ς.

Μόνον αν έφθανε στην κορυφή,θε έιχε φθάσει στην αδιαβάθμητη και απόλυτη Ε λ ε υ θ ε ρ ί α.
Τούτο όμως δεν συμβαίνει, κατά τον Ελληνικό μύθο, ποτέ-αντίθετα ο βράχος κάποτε του ξεφεύγει και κατρακυλά στην κατηφόρα της πλαγιάς.

Το σημείο όπου αρχίζει η κίνηση προς την Ελευθερία, τα ριζά του λόφου, είναι απροσδιόριστο, χάνεται μέσα στα ανεξερεύνητα βάθη της αρχής του Όντος.
Αρχή της Ελευθερίας δεν μπορεί να είναι η "γέννηση" ή η 'γένεση" -του ατόμου ή του Κόσμου.

Η "γέννηση" προϋποθέτει "σύλληψη" και "κύηση", παράγοντες δηλαδή, που αν και είναι "προγενετικοί", καθορίζουν αυστηρά την πορεία του γεννωμένου.
Και η σχέση του αιτίου και αιτιατού δεν έχει αρχή και τέλος.

Το χρονικό και χωρικό σημείο πριν από το οποίο
δ ε ν   υ π ά ρ χ ε ι  κίνηση προς την Ελευθερία δεν είναι αντιληπτό, όπως και στα μαθηματικά δεν είναι αντιληπτή και είναι συμβατική και αυθαίρετη - και για αυτό δεν μπορεί να ορισθεί-  η έννοια του "σημείου".

Καθώς και το σημείο, μετά από το οποίο υπάρχει η απόλυτη Ελευθερία, η κορυφή του λόφου, δεν είναι αντιληπτό, ο Σίσυφος δεν ανέβηκε ποτέ, είναι σημείο-χίμαιρα, που το κυνηγά αιώνια χωρίς να μπορεί να το πιάσει.

Το τέλος της κινήσεως προς την Ελευθερία δεν μπορεί να ορισθεί, όπως δεν μπορεί να ορισθεί στα Μαθηματικά - και είναι συμβατική και αυθαίρετη - η έννοια του "απείρου".

Δεν έχει όρια, δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος η Ελευθερία.

Δεν μπορεί να διατυπωθεί ορισμός της Ελευθερίας, όπως δεν μπορεί καν να ορισθεί το τι δεν είναι Ελευθερία - και όσοι ορίζουν την Ελευθερία έτσι, αρνητικά, ξεκινούν πάντοτε από ανθρωποκεντρική (θα λέγαμε "σισυφοκεντρική") αφετηρία και αφήνουν έξω από τον ορισμό του τι δεν είναι Ελευθερία ένα μέρος του Όντος, μέρος που βρίσκεται έξω από τον Σίσυφο.

Φανταστικά, ο Σίσυφος θα μπορούσε κατ΄ελευθέραν βούλησιν να καθορίσει την αρχή και το τέλος της κινήσεώς του, θα μπορούσε δηλαδή από μόνος του να γίνει είτε "απολύτως μη ελεύθερος", είτε "απολύτως ελεύθερος", μόνο στην περίπτωση που θα επορεύετο σε μια πεδιάδα μονάχος του, όχι στην ανηφοριά του λόφου και χωρίς τον βράχο που τον σπρώχνει.

Τούτο θα συνέβαινε, αν ο άνθρωπος ήταν  ά ν α ρ χ ο ς, αν δεν ήταν δημιούργημα της Ελευθερίας, αλλά δημιουργός του εαυτού του - πράγμα αδύνατον.
Έτσι, Σίσυφος και βράχος, με το κοινό ανέβασμά τους στην πλαγιά, καθορίζουν το υψηλότερο σημείο που θα φθάσει η κίνηση προς την Ελευθερία.
Μόνος του ο Σίσυφος δεν φθάνει πουθενά.

Ειδικά ο ρόλος του Σίσυφου εξαντλείται μέσα στα όρια ενός "διαστήματος" που συμπίπτει με την τροχιά που διαγράφει σπρώχνοντας τον βράχο και μηδενίζεται   π ρ ί ν  κ α ι   μ ε τ ά  τα  όρια  αυτά, οπωσδήποτε πριν την κορυφή.

Το τρίπτυχο λόφος - Σίσυφος-βράχος, απόλυτα αξεχώριστο, αντικατοπτρίζει την αναγκαστική συνύπαρξη του ανθρώπου με το περιβάλλον του και το εκτός αυτού Όν, την Τύχη και την Αναγκαιότητα.
Δεν υπάρχει περίπτωση απομονώσεως του
ανθρώπου,καταργήσεως του "εξανθρωπίνου".
Δεν νοείται ο Σίσυφος χωρίς την ανηφοριά και χωρίς τον βράχο.

Ο άνθρωπος και το εξανθρώπινο υποχρεωτικά "αντιμάχονται", "ερίζουν", αλλά και συμπορεύονται ζευγαρωτά, αρμονικά και ανηφορικά, αφού η ουσία της υπάρξεως του Σισύφου τοποθετείται ακριβώς στην ικανότητα του να ωθεί, πολύ ή λίγο, τον βράχο στην ανηφοριά και όχι στην εγκατάληψη του λόφου, εγκατάληψη που δεν θα είχε, σε τελευταία ανάλυση, κανένα νόημα, διότι θα αφαιρούσε απ΄αυτόν την δυνατότητα της κινήσεως προς τα επάνω.

Και η δυνατότητα αυτή σαν πολυπόθητο αίτημα της ζωής, είναι αυτή η απελευθέρωση, οιουδήποτε βαθμού, που επιδιώκει με τον αγώνα της η ανθρωπότητα, σαν άτομα και σαν σύνολο.

Η ελευθέρωση, η  θ έ ω ση, είναι ακριβώς η συνισταμένη της αντιμαχίας, (της Έριδος, κάθ΄ Ηράκλειτον) μεταξύ του βάρους του βράχου και της προωθητικής δυνάμεως που καταβάλλει ο άνθρωπος.

"Γέννημα" των δύο αντιθέτων αυτών δυνάμεων, της Ελευθερίας και της Αναγκαιότητας, η ελευθέρωση είναι σε τελευταία ανάλυση η  Ε ν α ρ μ ό ν ι σ η  

μεταξύ τους, η αφομοίωση, η ταύτιση, η ενοποίησή τους, όπως η συνισταμένη της ηλιακής έλξεως και της γήινης έλξεως είναι η ήρεμη, αδιατάρακτη, αρμονική και αιώνια τροχιά της γής γύρω από τον εαυτό της και γύρω από τον ήλιο.

Και όπως η Γή αν απαλλασόταν από την ηλιακή έλξη, θα έχανε τον δρόμο της και θα χανόταν και η ίδια μέσα στο σύμπαν, θα αυτοκαταστρεφόταν, έτσι και ο Σίσυφος, αν σταματούσε την ώθηση του βράχου στην ανηφοριά του λόφου, θα του ξεφευγε ο βράχος, θα κατρακυλούσε και θα πλάκωνε και τον ίδιον.

Η συνύπαρξη του Σισύφου με τον βράχο είναι λειτουργία του Λόγου, του Κοσμογονικού Νόμου, είναι έκφραση της αρχής που ενώνει και συντηρεί τον Κόσμο.
Η αρμονική ανηφορική συμπόρευσή του με τον βράχο είναι η "σύνταξή" του, η "συμμόρφωσή" του προς τον Νόμο.
Η απόπειρα εγκαταλείψεως του βράχου αποτελεί παράβαση του Νόμου, "κατήφορο" και συνεπάγεται την επέμβαση της Δίκης και την καταστροφή του παραβάτη.

Ο βαθμός ελευθερώσεως, θεώσεως του ανθρώπου - το διάστημα της τροχιάς του Σισύφου στην πλαγιά - είναι απεριόριστος,άπειρος.

Η συμμόρφωση προς τον Κοσμογονικό Νόμο, αν δεν φέρει στην απόλυτη Ελευθερία, μπορεί όμως να οδηγήσει τον άνθρωπο σε επίπεδα γιγαντιαίας φυσικής και πνευματικής ανόδου - και η ιστορία βρίθει από παραδείγματα ατόμων και Εθνών που ανυψώθηκαν σε αυτή την κατάσταση, όπως άλλωστε, βρίθει και από παραδείγματα αυτοκαταστρεφόμενων ατόμων και Εθνών που παρέβησαν τον Κοσμογονικό Νόμο - ατόμων και Εθνών που άφησαν τον βράχο, με αποτέλεσμα να κατρακυλήσει και να τα πλακώσει.

Η σύγχρονη φάση της ιστορίας της ανθρωπότητας, η σημερινή εποχή της παρακμής, χαρακτηρίζεται ακριβώς από την παράβαση του Κοσμογονικού Νόμου, την ανατροπή του, μέσω του μοχλού της Λογοκρατίας και Τεχνοκρατίας.

ΠΗΓΗ