Να ψηφιστεί ο Νόμος περί βλασφημίας και οι δεσποτάδες να είναι οι πρώτοι κατηγορούμενοι

[Να εισακουστεί το αίτημα του Αρχιεπισκόπου]

του Αναγνώστη Λακαράτου

Ο Άρχων Μέγας Ρήτωρτου πατριαρχείου θεολόγος καθηγητής Γιανναράς, γνωρίζει την κατάσταση στην Εκκλησία και αναφερόμενος σε μητροπολίτες έχει γράψει στην ‘Καθημερινή’ δυο προφανείς αλήθειες:

Α. «Η μετάβαση από τη βαθμίδα του ‘‘πρεσβυτέρου’’ (ιερέα) στη βαθμίδα του μητροπολίτη επισκόπου συνιστά υπαρκτική μετάλλαξη, κυριολεκτική – από σερνάμενη κάμπια σε χρυσοστολισμένη πεταλούδα. Το ασήμαντο, καλογεροφορεμένο ‘‘παπαδάκι’’ μεταμορφώνεται ακαριαία σε πρίγκηπα, γίνεται αφέντης, δεσπότης, μπορεί και τριανταπεντάρης αλλά σεβασμιότατος, όλοι γονατίζουν μπροστά του και τον

προσκυνούν. Αυτή η ονειρώδης ‘‘μεταστοιχείωση’’ κερδίζεται με ένα πτυχίο Θεολογικής, που το παίρνει πια σήμερα ο πάσα ένας. Το μεγαλωμένο συνήθως στην ένδεια, συμπλεγματικό χωριατόπουλο, χωρίς εμπειρία και εθισμούς στην αστική συμπεριφορά, μεταφυτεύεται σε συνθήκες και όρους άρχοντα. Επίσημα δείπνα, συνεχής συγχρωτισμός με τους σκληροπετσωμένους της εξουσίας, αλισβερίσια μυθικών κονδυλίων, περίγυρος αδίστακτων κερδομανών…» (1.9.2019).

«Η απάντηση της Αρχιεπισκοπής για την «ιερή κολυμπήθρα»

Β. «Λέγεται ότι, πριν από κάποια χρόνια, ιεράρχης μεγάλης στην Ελλάδα μητρόπολης, λίγο προτού πεθάνει, είπε σε δικό του άνθρωπο: «Δεν έχω παράπονο. Ενα χωριατόπουλο ήμουν, πάμφτωχο και όχι ικανό για επιστήμες. Αλλά χάρη στο παραμύθι του Χριστούλη πέρασα τη ζωή μου σαν πρίγκιπας» (26.08.2001).

Ο Αρχιεπίσκοπος διαφοροποιείται από το δεσποτικό συνάφι, στο γεγονός πως διαθέτει υψηλά μορφωτικά προσόντα ως απόφοιτος του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, με σπουδές στο εξωτερικό και ως πανεπιστημιακός βοηθός του καθηγητή Ορλάνδου. Αυτό σημαίνει πως διαθέτει κρίση και θεολογικές γνώσεις σε τέτοιο βαθμό που να γνωρίζει τα βασικά της ευαγγελικής διδασκαλίας. Όμως οι παρακάτω δηλώσεις του υπέρ της επαναφοράς του μεσαιωνικού Νόμου τα βλασφημίας, δεν αντέχουν στον πιο στοιχειώδη ευαγγελικό έλεγχο.

«Η επαναφορά στον Ποινικό Κώδικα των διατάξεων για τα αδικήματα της κακόβουλης βλασφημίας και της καθύβρισης θρησκευμάτων δεν αποσκοπεί προφανώς στην προστασία του Θεού, των θείων, της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και κάθε άλλης θρησκείας, καθώς δεν έχουν ανάγκη ανθρώπινης προστασίας. Αποσκοπεί όμως στη διαφύλαξη του θρησκευτικού συναισθήματος των πιστών και του υπέρτερου συμφέροντος, σε ιδιαίτερα ταραγμένους καιρούς, της κοινωνικής ειρήνης και της κοινωνικής συνοχής, αγαθών που δεν μπορούν να ποδοπατώνται χάριν της «δικαιωματιστικής» λογικής της ελευθερίας του λόγου, που εμπεριέχει ύβρεις, μίσος και φανατισμό. Πάνω απ’ όλα, όμως, το όλο ζήτημα είναι ζήτημα πολιτισμού, κάτι το οποίο κάθε άνθρωπος μπορεί εύκολα να αντιληφθεί αρκεί να πετάξει από πάνω του το πέπλο των ιδεοληπτικών εμμονών και των μηδενιστικών αγκυλώσεων».

Το πρωταρχικό ερώτημα που πρέπει να θέσει ένας Αρχιεπίσκοπος, εάν όντως πιστεύει στο θεό και δεν κοροϊδεύει όπως συνηθίζεται,  είναι αν ο Χριστός συμφωνεί με «φυλάκιση έως 2 έτη για όποιον κακόβουλα καθυβρίζει τον Θεό και όποιον δημόσια και κακόβουλα καθυβρίζει την Ορθόδοξη Εκκλησία». Το θείο θέλημα πάνω σε αυτό είναι αυτονόητα αρνητικό και ένα από τα πολλά εδάφια που μπορώ να επικαλεσθώ είναι το: «Εγώ δε λέγω υμίν,  αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς,  καλώς ποιείτε τους  μισούντας υμάς, και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς».

Όμως υπάρχει κάποιος που προσβάλει βάναυσα το Θεό του Ευαγγελίου σε καθημερινή βάση ποδοπατώντας τις εντολές του. Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει αναγορεύσει αμετανόητους εγκληματίες μονάρχες και πατριάρχες ως Αγίους, ορκίζει περιφρονώντας την αυστηρή ευαγγελική απαγόρευση ακόμη και επίσημα την ίδια τη Βουλή (όχι όλη, τους πρόθυμους), ευλογεί και συμπροσεύχεται με τους Εωσφοριστές της υπόδικης χιτλερικής εγκληματικής συμμορίας, ενέπαιζε τον Θεό δοξάζοντάς τον επίσημα στους ναούς για την επιβολή της αισχρής Δικτατορίας του 1967, οι Αρχιερείς της ενδύονται σαν ασιάτες σατράπες περιφρονώντας προκλητικά την εντολή «μη κτήσησθε χρυσόν μηδέ άργυρον μηδέ χαλκόν εις τας ζώνας υμών, μη πήραν εις οδόν μηδέ δυο χιτώνας μηδέ υποδήματα μηδέ ράβδον», προστατεύουν όσο μπορούν την εγκληματική ιερή παιδεραστία (τα παραδείγματα είναι πολλά), όχι μόνο δεν προστατεύουν τους ξένους του Ευαγγελίου αλλά εκτρέπονται, με πρώτον τον Αρχιεπίσκοπο σε ψευδείς κινδυνολογίες υποκινώντας μίσος, κατοικούν σε πολυτελή μέγαρα ενώ «αι αλώπεκες φωλεούς έχουσι και τα πετεινά του ουρανού κατασκηνώσεις, ο δε υιός τοῦ ανθρώπου ουκ έχει που την κεφαλήν κλίνη», διαιρούν τους ανθρώπους σε Έλληνες και σε αλλόφυλους, έχοντας καταντήσει την Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα εθνική κρατική Εκκλησία, η οποία υποκινεί μίσος ακόμη και κατά Ορθόδοξων γειτόνων λαών όπως οι Βόρειοι Μακεδόνες, κυκλοφορούν εποχούμενοι σε λιμουζίνες, εκπροσωπώντας δήθεν αυτόν που μπήκε στα Ιεροσολύμα όχι με άλογο ή με άμαξα ή με άρμα αλλά «επί πώλου όνου», πλουτίζουν αυτοί και τα συγγενολόγια τους κι όταν το ΣΔΟΕ αποτολμά να ερευνήσει οι υποθέσεις κουκουλώνονται ως δια μαγείας (πρόσφατα κηδεύτηκε με μεγάλες τιμές, ο ατιμώρητος σπόρτσμαν του είδους δεσπότης του φτωχού Περιστερίου).

Ο Αρχιεπίσκοπος δεν περιφρονεί κατάφωρα μόνο το Ευαγγέλιο, προσβάλει και την αίρεση της Ορθοδοξίας της οποίας είναι Αρχιερέας, υποδεχόμενος στον οίκο της παρθένας Αγίας Φιλοθέης τον Εωσφοριστή σύζυγο της ιδιοκτήτριας του πορνοξενοδοχείου New Dream και συμπροσευχόμενος με τον μύστη του χειμερινού Ηλιοστασίου Κασιδιάρη στο ζάπλουτο ναό του αφορολόγητου βρυκόλακα  Εφραίμ της ιερής για την αίρεση εμπορικής επιχείρησης Μονής Ν.Μάκρης. 

Θα μπορούσε να απαριθμήσει κανείς ατελείωτο κατάλογο των βλάσφημων επίσημων και δημόσιων ανομημάτων της Ιεραρχίας, του κλήρου και της κρατικής Εκκλησίας, αλλά σταματώ εδώ ζητώντας να ψηφισθεί ο περί βλασφημίας Νόμος και να παραπεμφθούν σε δίκη οι μητροπολίτες που διαπράττουν ή συνεργούν ή ανέχονται βλάσφημες πράξεις. Είναι η μόνη περίπτωση που ίσως θα αποδεχόταν ο Χριστός, όπως παρουσιάζεται στο Ευαγγέλιο, γιατί η ζημιά που κάνουν σε βάρος των «πιστών» αυτοί που παριστάνουν πως τον εκπροσωπούν είναι ανεπανόρθωτη, αφού όταν οι υποτιθέμενοι διάδοχοι των Αποστόλων είναι τόσο βλάσφημοι και αμαρτωλοί μωραίνουν το άλας της γης, «εάν δε το άλας μωρανθή εν τίνι αλισθήσεται;».