ΓΙΑΤΙ ΕΠΕΣΕ ΕΤΣΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ;

Ο  Ελληνισμός  αδράνησε,  δεν  αντέδρασε  στην  εισβολή  του  ιουδαϊκού χριστιανισμού,  λόγω  της  πανάρχαιας  εθιμικής  του ανεξιθρησκίας.    Το  Ελληνικό  πνεύμα  θεωρούσε αδιανόητη  την  εχθρική  συμπεριφορά  (την  μισαλλοδοξία)  κατά  της  πίστης 
των  άλλων.  Δεν  κατάλαβε  ότι  η  νέα  ανατολίτικη   πίστη,  θα  γίνει  όπλο  επικράτησης  και  μεθοδικής  εξόντωσης  του  δικού  του  τρόπου  ζωής.

Δεν  κατάλαβε  ότι  οι  κοινωνικές  μάχες  κερδίζονται  ή  χάνονται  σε  επίπεδο  λαϊκής  αποδοχής.  Έτσι  παρέδωσε  μαζικά  τους  αγράμματους  (τα  ψάρια  των  γαλιλαίων  ψαράδων)  στα  επιδέξια  χέρια  των  ιουδαίων  μάγων.  Ο  ιουδαιοχριστιανισμός  με  φαρισαϊκή  μαεστρία  μετέτρεψε  την  «θεολογία»  του  σε  πολυπρόσωπη  πολιτική  τέχνη.  Νάρκωσε  μεθοδικά  κάθε  λαϊκή  αντίδραση.  Στους  απλοϊκούς  μεσόγειους  εμφάνισε το  προσωπείο  της  αγαθής  αγάπης.  Στους  πονεμένους  υποσχέθηκε  συμπόνια,  στους  αδικημένους  εκδίκηση  και  στους  φοβισμένους  τον  προστασία.  Κουνώντας  ασταμάτητα  στα  λαϊκά  μάτια  και  αυτιά  το  δώρο  της  αιώνιας  ζωής  που  υποσχόταν,  κατάφερνε  να  φανατίζει  την  ψυχή  των  λαϊκών  στρωμάτων.

Στο  φαινόμενο  που  λέγεται  «πίστη»  υπάρχει  μία  πνευματική  ασθένεια.   Οι  «πιστοί»       αποτελούνται   από  ανθρώπους  που  ποτέ  δεν  έχουν  το  κουράγιο  για  σοβαρή  αμφισβήτηση  σε  όσα  τους  μαθαίνουν  να  πιστεύουν.  Όσοι διαβάζουν  τα  βιβλία  της  πίστης  τους,  το  κάνουν  μόνο   λατρευτικά.  Είναι  μελετημένο  επιστημονικά  ότι  η  συντριπτική  πλειοψηφία  των  πιστών  ποτέ  δεν  διάβασε  τα  κείμενα  της  «πίστης»  τους.  Μερικοί  μελετηροί  «πιστοί»  μαθαίνουν  μόνο  μερικά  αποσπάσματα  π.χ.  των  εβραϊκών  γραφών,  παπαγαλίζουν  συγκεκριμένα  υπερασπιστικά  εδάφια  της πίστης τους  και  σχεδόν  κανένας  δεν  διαθέτει  πληρέστερη  επίγνωση  των  γραφών.

Ο  ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ ,  ΜΙΑ  ΜΗΤΡΑ  ΠΟΥ  ΓΕΝΝΑΕΙ  ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ  ΑΝΤΙΓΡΑΦΑ.

Η  λειτουργική  δομή,  η  μεταδοτικότητα  και  ο  δυναμισμός  της  ιουδαϊκής  σωτηριολογίας,  μπορεί  σχετικά  εύκολα   σε  διάφορους  λαούς να  γεννήσει  παραλλαγές  του  εαυτού  της.    Η  ορμητική  γέννηση  του  Ισλαμισμού  τον 7ο  αιώνα  με  δύο  κεντρικά  πρόσωπα,  τον  αρχέτυπο   προφήτη  Αβραάμ  και  τον  προφήτη  Μωάμεθ,  δείχνει  ξεκάθαρα  ότι  ο  δυναμισμός  της   ιουδαϊκής  θρησκείας  μπορεί  να  αναπαράγει  σε  διάφορους  λαούς  παραλλαγές  του  αρχέτυπου  ιουδαϊκού  θρησκευτισμού.

Όταν  οι  ιστορικές  συγκυρίες  της  Μεσογείου  το  απαιτούσαν,  ο  επεκτατισμός της  πίστης  στον  Ιεχωβά  μεταμορφώθηκε  με  σχετική  ευκολία  σε  ιουδαιοχριστιανισμό.  Αργότερα  επανέλαβε  τον  ίδιο  άθλο  προσφέροντας  στον  αραβικό  κόσμο  μία  άλλη  παραλλαγή  της  αρχαιοεβραϊκής  ιστορίας,  γεννώντας  εύκολα  τον  ιουδαιοϊσλαμισμό.

Και  πολύ  αργότερα,  όταν οι  θρησκευτικές  πίστεις   υποχωρούσαν  στους  ευρωπαϊκούς  λαούς,  έδωσε  μία  νεώτερη  «επιστημονική»  ιουδαϊκή  φιλοσοφία,  τον  ιουδαϊκό διαλεκτικό  υλισμό - κομμουνισμό. 


Τον  κομμουνισμό,  την  εβραϊκή  θρησκεία  της  νέας  εποχής,  την  προετοίμασαν  ορισμένοι  εβραίοι  του  19ου  αιώνα,  ο  Ρικάρντο,  ο  Μαρξ  κλπ.  Τα  γραπτά (η  βάση,  το  θεμέλιο)  αυτών  των  Ιουδαίων  έπαιξαν  τον  ρόλο  της  «Παλαιάς  Διαθήκης»  και  του  Ναζιραίου  Ιωάννη,  όσον  αφορά τον  χριστιανισμό.