ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΥΒΡΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΣΤΟΝ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΚΑΘΙΣΤΟ ΥΜΝΟ ΤΩΝ ΡΩΜΙΩΝ!!

ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ: ΣΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΣΤΕΙΛΑΝ ΣΤΗ ΠΥΡΑ ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΩΣ ΔΑΙΜΟΝΙΚΑ!!ΤΩΡΑ ΤΟΥΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΝ ΤΟ ΕΚΤΡΩΜΑ ΤΟΥ "ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ"!!! ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΟΙΟΣ ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΩΣ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ??Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ!!!

Στον Ακάθιστο Ύμνο, έργο άγνωστου μελωδού του 6^ου αιώνα, στο διάστημα των ετών 500-520, προς τιμή της μητέρας του Ιησού, αναφέρεται σε κάποιους στίχους, εισαγωγικά στο γράμμα Ρ, ότι μετέτρεψε: «Ρήτορας πολυφθόγγους, ως ιχθύας αφώνους...» και στη συνέχεια:

 

«Χαίρε, φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα,

Χαίρε, τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα,

Χαίρε, ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί,

Χαίρε, ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί,

Χαίρε, των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα ... »

Ο κορυφαίος χριστιανός υμνογράφος Ρωμανός ο Μελωδός (493-560), περιλαμβάνει στον «Ύμνον εις Πεντηκοστήν» τους εξής στίχους (Maas Paul - Trypanis C.: A.Sancti Romani Melodi cantica - Cantica genuina, Oxford University Press, 1963):

«Τί φυσώσιν και βαμβεύουσιν οι Έλληνες;

Τί φαντάζονται προς 'Αρατον τον τρισκατάρατον;

Τί πλανώνται προς Πλάτωνα;

Τί Δημοσθένη στέργουσι τον ασθενή;

Τί μη νοούσι Όμηρο όνειρον αργόν;

Τί Πυθαγόραν θρυλούσιν τον δικαίως φιμωθέντα;»

Ο Ανανίας από το Σιράκ Αρμενίας (Anania Shirakatsi, 610-685), Αρμένιος Μαθηματικός και Γεωγράφος, γράφει για το δάσκαλό του Τυχικό από τον Πόντο, «εν τη χώρα των Ελλήνων, εις την πόλιν ονομαζομένη Τραπεζούς». Ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι ένας Αρμένιος διανοούμενος εννοεί στα μέσα του 7^ου αιώνα ότι ο Πόντος είναι η χώρα των «ειδωλολατρών»;

Στο δοξαστικό του εσπερινού στις 18 Νοεμβρίου (Μηναία, σελ. 122) ψάλλεται μέχρι σήμερα στις εκκλησίες: « ...;των γαρ αλιέων ζηλώσας την παρρησίαν και την σκηνορράφων θεολογίαν, την Πλάτωνος μυθολογίαν και την Στωϊκην φλυαρίαν λόγοις και έργοις κατέρραξε ...;»

Είναι λοιπόν δυνατόν να τεκμηριωθεί η αντίληψη ότι η έννοια Έλλην και ελληνικός ταυτιζόταν με τις έννοιες ειδωλολάτρης και ειδωλολατρικός, όταν σημαντικοί διανοούμενοι κάθε εποχής δεν ταυτίζουν αυτές τις έννοιες - ανύποπτοι για τις λαθροχειρίες που μηχανεύονται σύγχρονοι απολογητές κάθε διαχρονικής αθλιότητας και διαστρέβλωσης των γεγονότων; Κι αν όλα αυτά δεν πείθουν, υπάρχει ένα απλό ερώτημα που δεν μπορεί να απαντήσει κανείς: Πώς ονομάζονταν εκείνη την εποχή οι Έλληνες, αφού δεν υπήρξε κάποια άλλη ονομασία; Πώς ερμήνευαν τα χωρικά της Ιστορίας του Ηροδότου, στα οποία αναφέρονται πάμπολλες φορές οι Έλληνες, π.χ. «τα μεν Έλλησι τα δε βαρβάροισι αποδεχθέντα», «μετά δεν ταύτα Ελλήνων τινάς», «το δε από τούτου Έλληνας δη μεγάλως αιτίους γενέσθαι»; Πώς αντιμετώπιζαν την αμηχανία των μαθητών ή άλλων ακροατών, όταν η διήγηση έφτανε στη μάχη του Γρανικού και λεγόταν ότι με τον Μεγαλέξανδρο πολέμησαν «οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων»;

Κάποιος που γνωρίζει επαρκώς την ελληνική γλώσσα και την ιστορία του πολιτισμού, αντιλαμβάνεται ότι, ως τεχνολόγοι, δεινοί συζητητές και μύθων ποιητές «περιγράφονται» οι Έλληνες, έστω και οι Ρωμαίοι, επιστήμονες, ρήτορες και ιστορικοί. Αλλά κι αν είχε ο ποιητής του Ακάθιστου Ύμνου κάτι τελείως διαφορετικό στο μυαλό του, με τους όρους Αθηναίοι και φιλόσοφοι δεν μπορεί παρά να εννοούσε, όχι αφηρημένα κάποιους ειδωλολάτρες, αλλά συγκεκριμένα τους δασκάλους του ελληνικού πολιτισμού που είχαν την έδρα τους στην Αθήνα, το Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, τον Επίκουρο και τον Ζήνωνα Κιτιέα. Και ακριβώς αυτό αντιλαμβανόταν και ο ακροατής αυτών των ύμνων, ο οποίος έπαιρνε ως πιστός το μήνυμα που επιθυμούσε η Εκκλησία να διαδοθεί για τους δημιουργούς του ελληνικού πολιτισμού και το έργο τους.

Είναι δυνατόν να ισχυριστεί κάποιος ότι ο Ρωμανός αναφέρεται με το χαρακτηρισμό «Έλληνες» σε Πέρσες, Αιγύπτιους ή Γαλάτες «ειδωλολάτρες» και όχι σε δημιουργούς του ελληνικού πολιτισμού, τον 'Αρατο, τον Πλάτωνα, το Δημοσθένη, τον Όμηρο και τον Πυθαγόρα. Βέβαια, ο συγκεκριμένος ποιητής ήταν εκχριστιανισμένος Ιουδαίος εκ Συρίας και προφανώς είχε μόνο σχέση σπουδών με τον ελληνικό πολιτισμό. Εκεί έμαθε να μισεί τον «τρισκατάρατον» 'Αρατον (305-240 π.Χ.), ο οποίος ήταν αλεξανδρινός ποιητής από την Κιλικία και έζησε για αρκετά χρόνια στη Συρία, όπου προφανώς είχε διασωθεί για πάνω από 8 αιώνες η φήμη του. Η ιδέα για «φίμωση», δηλαδή λογοκρισία του Πυθαγόρα, ο οποίος έζησε περίπου μια χιλιετία πριν από τον Ρωμανό, προδίδει την επιρροή των νεοπυθαγορείων στο πρώιμο Βυζάντιο. Αυτά τα κείμενα και, μαζί τους, οι ιδέες του Ρωμανού γίνονταν αποδεκτά από την Εκκλησία και διασώθηκαν μέχρι σήμερα, επειδή ενσωματώθηκαν στην εκκλησιαστική υμνολογία.

Κι εδώ καταφανέστατα δεν πρόκειται για γενική αναφορά εναντίον «ειδωλολατρών», αλλά σχολιασμός για την πλατωνική και τη στωική φιλοσοφία οι οποίες, αφενός αναθεματίζονταν, αφετέρου αξιοποιούνταν κρυφά και παρουσιάζονταν ως χριστιανικές σοφίες - μέχρι που θεωρείται από διάφορους θεολόγους ότι ο (στωικός) Σενέκας ήταν ένας πρώιμος χριστιανός! Τότε που λέγονταν και γράφονταν αυτά δεν υπήρχε, βέβαια, καν η υποψία ότι θα μπορούσε κάποια μεταγενέστερη εποχή να βρει, να διαβάσει και να συγκρίνει κείμενα, κάθε ενδιαφερόμενος.