Η Μετάληψη ως μαγικό όπλο της κοσμικής εξουσίας του κλήρου

[Η επιθανάτια «θεία κοινωνία» του Λουδοβίκου ΙΕ΄]

Ορθόδοξη Μαύρη Μαγεία: Ο αφορολόγητος αποκρουστικός σκελετός (αγνώστου ανθρώπου, άγνωστης εποχής, αγνώστου φύλου), που αποδίδεται στον ιστορικά ανύπαρκτο Εφραίμ της Ν. Μάκρης.

του Αναγνώστη Λασκαράτου

Ενώ η επαναστατική Αριστερά(υπερασπιζόμενη ηρωικά στο ανατολικό μέτωπο μια εποχιακή κούρμπα του Έβρου) παρακολουθεί απαθής την

ανεμπόδιστη μετάληψη των Νεοελλήνων Ορθοδόξων, τη στιγμή που στη Γερμανία της Μαντάμ Μέρκελ (go back) και στις ΗΠΑ απαγορεύτηκε, θεωρώ χρήσιμο να κάνουμε μια ιστορική αναφορά στο θέμα.

Για τις δυο μεγαλύτερες αιρέσεις του Χριστιανισμού, τον Καθολικισμό και την Ορθόδοξη Εκκλησία που αποσχίστηκε από αυτόν  τον 11ο αιώνα, ανταλλάσοντας μεταξύ τους αμοιβαίες φοβερές κατάρες, η μαγική τελετή της Μετάληψης συνοδεύεται από μετουσίωση του κρασιού και του ψωμιού σε θεϊκό σώμα και αίμα, το οποίο οι πιστοί τρώνε και πίνουν. Όλοι οι μεγάλοι Μεταρρυθμιστές του Χριστιανισμού, Λούθηρος, Καλβίνος κλπ, προσπάθησαν να απαλύνουν αυτόν τον κανιβαλικό ισχυρισμό, που ήταν μια απ’ ευθείας κληρονομιά των παγανιστικών θρησκειών της Ανατολής αλλά και των ελληνικών και ρωμαϊκών (Διόνυσος, Μίθρας, κλπ) αντιστοιχήσεών τους (βλ. «O κορωνοϊός της Εκκλησίας απειλεί το κοσμικό Κράτος») και εξευγένισαν στον ένα ή στον άλλο βαθμό την τελετή, φέρνοντάς την στην αξία της ανάμνησης του Μυστικού Δείπνου, στο επίπεδο των συμβολισμών. Οι δυο όμως Εκκλησίες δεν άλλαξαν τη θεοφαγική αντίληψη γιατί παρά το ανατριχιαστικό και βέβηλο κλίμα της, έδινε στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς τους ένα αποκρυφιστικό όπλο τρομοκράτησης των ανθρώπων, ελέγχου και επιρροής επάνω τους, ακόμη και στους βασιλιάδες στους οποίους οι Εκκλησίες αυτές είχαν εμφυσήσει την αντίληψη πως μπορούν να προκαλούν πολέμους, να δυναστεύουν, να ληστεύουν, να βασανίζουν  και να αιματοκυλούν λαούς, αλλά με τη θεία Κοινωνία και με τις νηστείες που προηγούνταν μπορούσαν να ανακηρυχθούν ακόμη και Άγιοι, αν είχαν προσφέρει υπηρεσίες στη σκοτεινή κάστα των Μάγων της Εκκλησίας. Συνέχεια →